|
Op woensdag 18/11 hadden we rond 16u afgesproken met de heer Dirk Jacobs in het clubhuis van de Runkster tennisclub. Hij is journalist voor het Belang van Limburg en zou een artikeltje wijden aan onze actie voor KOTK tijdens Dwars door Hasselt. (De persverantwoordelijke van het ziekenhuis had dit voor ons geregeld.) Het werd een gezellige babbel, waarbij de gebeurtenissen van de laatste maanden even overlopen werden. Er was ook een fotograaf meegekomen en we moesten met zijn allen poseren op het tennisveld. Helaas waren Roger, Peter en Dimitri belet, zodat ze niet mee op de foto konden. Toen het interview gedaan was, vroegen we wanneer het artikel zou verschijnen. Zijn antwoord was heel eenvoudig: We zijn een dagblad. Dus morgen.
De hele week verliep voor Nicolas redelijk rustig. Hij bleef er nog steeds wat bleekjes uitzien en hij was ook nog wat vlugger vermoeid, maar zijn eetlust was toch terug normaal. Overdag ging hij gewoon naar school en s avonds bracht Vokke hem trouw naar de voetbaltraining. Maar daar zag je wel aan hem dat de laatste chemotherapie hem conditioneel toch weer een serieuze stap terug had gezet.
Zaterdag 21/11 was het een speciale dag voor onze Nikkel. Eerst had hij met de U12 een match tegen Gent, daarna was er een activiteitendag gepland voor zijn ploeg, en s avonds zouden ze allemaal naar de 1e ploeg van STVV tegen Cercle Brugge gaan zien.
Marleen en ik waren maar juist op tijd in Sint Truiden aangekomen. De wedstrijd tegen de U12 van Gent werd net op gang gefloten. Het werd een memorabele wedstrijd! Niet omwillen van het geleverde spel, ook niet omwille van de uitslag (eindstand: 1-1), wel omdat Nicolas zijn eerste goal van het seizoen maakte! De eerste sinds hij ziek werd! Hij kopte een voorzet van op links netjes voorbij de keeper van Gent. De ontlading die er dan volgde zal ik niet snel vergeten. Natuurlijk was Nicolas zelf heel gelukkig en natuurlijk waren zijn ploegmaten ook heel blij, maar wat mij het meest opviel was de extreme vreugde-uitbarsting bij de supporters langs het veld. Iedereen die ook maar een beetje op de hoogte was van de voorgeschiedenis van Nicolas riep zijn vreugde uit over dit doelpunt. Na de match werd hij dan ook uitgebreid gefeliciteerd.
Na de wedstrijd reden de spelers en begeleiders naar Hasselt om te gaan bowlen en muurklimmen. Daarna waren ze allemaal uitgenodigd in de kebabzaak van de ouders van Berkay in Houthalen, waar ze getrakteerd werden op een kebab naar keuze. En van daaruit reden ze weer terug naar St. Truiden voor de wedstrijd van de eerste ploeg. Gelukkig voor STVV werd de ban daar ook gebroken en behaalde de 1e ploeg voor het eerst sinds lang terug een punt. Na de wedstrijd reed een oververmoeide, maar gelukkige Nicolas met mij terug mee naar huis.
Sinds het interview keken we alle dagen in de krant om te zien of ons artikel er zou instaan. We begonnen de hoop al een beetje op te geven, tot Marleen op donderdagochtend 26/11/2009 (1 week na het interview) met de krant naar boven kwam. Op het eerste blad stond er een prachtige foto van onze Nic! In het regionale nieuws stond het eigenlijke artikel over onze actie. Het was een groot en mooi artikel, met daarbij een grote foto van de aanwezige organisatoren. We hadden gehoopt om via een klein berichtje in de krant ons eindresultaat te kunnen meedelen aan alle mensen die op een of andere mannier hadden bijgedragen tot onze actie. Maar dit was veel meer dan we verwacht hadden. Natuurlijk kwamen er heel veel positieve reacties op dit artikel. We werden overal gefeliciteerd, niet alleen door vrienden en betrokkenen bij de actie, maar ook door bekenden, patiënten en zelfs door onbekenden.
Zaterdagochtend 28/11 moest Nicolas al om 8u met de bus naar Mechelen, want om 10u30 begon de wedstrijd. Marleen en ik gingen rond 9u15 Vokke uithalen om samen met de wagen naar het jeugdcomplex van KV Mechelen te rijden. Nicolas deed zijn best, maar je zag dat hij het moeilijk had. De chemotherapie zorgde voor bloedarmoede, hij liep weer wat houterig en daarbij was hij ook nog verkouden geworden. Op een bepaald ogenblik kreeg hij toch vrije baan naar de goal, maar werd hij nog ingehaald door een verdediger. Toen ik hem na de match vroeg waarom hij die kans niet afgewerkt had, antwoordde hij heel rustig: Ik was niet snel genoeg vandaag.
Zaterdagavond was de mosselavond ten voordele van de jeugdwerking van de Runkster Tennisclub. Er waren 200 eters ingeschreven! Nicolas speelde de hele avond met zijn vriendjes. Stephanie zat met een paar meisjes te praten en Michael hielp zelfs bij het opdienen. Marleen hielp, als bestuurslid, mee in de keuken. Ik had een beetje helpen opbouwen en afbreken, maar tussenin, tijdens het eten zelf, kon ik gewoon genieten van mijn mosselen. Rond 23u was het de hoogste tijd om met de kinderen naar huis te vertrekken. Marleen bleef nog wat opruimen. Ze kwam een uurtje later thuis, maar ze had ook nog slecht nieuws. Patje (een van de helpers) had zijn schouder ontwricht en was naar het ziekenhuis gebracht om daar, onder narcose, zijn schouder weer in de kom te laten brengen.
Zondagochtend had Michael eerst voetbalwedstrijd in Landen. Van daar reden we naar de parochiezaal in Rapertingen om ja hoor!- mosselen te gaan eten ten voordele van voetbalclub Torpedo. (We aten deze keer geen mosselen meer, maar videe of stoofvlees.) Toen dat gedaan was moesten we naar Houthalen rijden voor een turnwedstrijd van Stephanie. Zij had daar een interlandcompetitie en behaalde de bronzen medaille! Na deze wedstrijd reden we zo snel als mogelijk weer naar huis, omdat ik beloofd had om rond 19u Roger en Peter uit te halen om samen naar Sint Truiden te rijden voor de topper: STVV Standard. Meester Dimitri zou er, als rasechte Standardsupporter, ook zijn. Nicolas wilde natuurlijk niet thuisblijven, ondanks het feit dat hij nog grieperig was. (Hij had als jeugdspeler zijn inkom gratis gekregen.) De wedstrijd was matig, maar STVV won verdiend! Vooral Nicolas was daar zeer blij mee, want zo kon hij meester Dimitri nog een tijdje plagen!
Ik had de week voordien van een lieve patiënte een parkeerkaart gekregen, om met de wagen tot aan het stadium te rijden en daar te parkeren. Een ongelooflijk praktisch en waardevol cadeau! Maar helemaal gerust waren we er toch niet in
Er werd in de auto op weg naar daar zelfs wat met mij gelachen, in de zin van: Je zal wel zien dat het een oude vervallen parkeerkaart is!... Tot onze grote vreugde mochten we overal doorrijden en kregen we op de parking zelfs de eerste en beste plaats toegewezen, omdat mijn patiënte onze komst aangekondigd had. Super! Op die mannier was het zelfs mogelijk om ook als eerste weer naar huis te kunnen vertrekken en lag onze Nic niet al te laat terug in zijn bed. Want maandagochtend moest hij weer naar school.
De werkweek verliep rustig. Michael en Stephanie hadden hun laatste week les. Volgende week begonnen de examens! Nicolas ging gewoon naar school en naar de voetbaltraining. Maar hij bleef er bleek uit zien, hij bleef vermoeid en hij kreeg regelmatig een stevige hoestbui.
Het weekend van 5 en 6/12/2009 was ik van wacht. Daardoor kon ik niet naar Nic zijn wedstrijd gaan zien. Ze speelden thuis tegen Westerlo, maar Sint Truiden is toch te ver van Hasselt om echt gerust te zijn. Marleen en Vokke zagen een bleke Nicolas in minder goede doen. Hij werd dan ook terecht vervangen door de trainer. Helaas verloren ze ook deze wedstrijd. (Eindstand 0-2.) Daardoor zijn ze nu voorlaatste in de rangschikking
s Namiddags zijn Marleen, Nicolas en ik naar de stad gegaan. (Michael en Stephanie bleven thuis om te studeren.) We wilden in de eerste plaats iets kopen voor Stephanie, want zij verjaarde morgen. Op sinterklaasdag werd ze 14 jaar! Daarnaast werd er voor elk van de drie kinderen ook een klein Sinterklaascadeautje gekocht, zodat ze toch iets in hun schoen konden vinden. (Michael had voor zijn Sinterklaas al een nieuwe koptelefoon gekregen en Stephanie wilde zelf een nieuwe skihelm gaan kiezen, maar pas na de examens.) Voor s avonds brachten we voorgebakken pizzas mee, zodat we snel aan het eten waren.
Ik moest s avonds laat naar het ziekenhuis voor een bevalling. Toen ik terug thuiskwam, was iedereen al naar bed. Daardoor had ik de gelegenheid om voor Sinterklaas te spelen. Ik legde de cadeautjes en het snoep op een kast in de living en ging dan ook naar boven.
Zondagochtend waren de kinderen toch blij met hun sinterklaascadeautjes.
Ik had wat langer mogen slapen, omdat ik s nachts nog 2x naar het ziekenhuis had moeten gaan. Marleen was met Nicolas al vertrokken naar Torpedo om naar Michael zijn voetbalwedstrijd te gaan zien. Toen ik even later ook naar buiten ging, kwam bompa net naar binnen. Hij was 3 weken naar Zuid Afrika geweest en kwam nu even goedendag zeggen. Omdat alleen Stephanie nog thuis was, besloot hij om mee naar Torpedo te gaan. We zagen de ploeg van Michael winnen met 1-6. Nicolas was echter zo verzwakt, dat hij de match niet rechtstaand kon volgen. Al zittend op een stoel langs de zijlijn hield hij het toch vol tot het einde. Maar na de wedstrijd zijn bompa, Nicolas en ik onmiddellijk naar huis gereden, zodat Nic kon gaan liggen. Eten wilde hij niet, gewoon maar stilletjes TV zien. Even later is hij toch in slaap gevallen en hij heeft geslapen tot een stuk in de namiddag.
Zowel Marleen als ik waren niet echt gerust in de evolutie bij onze Nicolas. We bespraken dit toen we gingen slapen. Nic bleef er bleek uit zien, zijn ogen lagen diep in de oogkassen, hij bleef vermoeid en nu wilde hij ook al bijna niet meer eten. We voelden wel geen klieren, maar toch
Het deed een beetje denken aan december 2008!... We besloten om morgenochtend naar Dr. Gillis te bellen met de vraag of hij Nicolas nog eens kon onderzoeken. Zowel Marleen als ik kenden een onrustige nacht
Toen ik hem belde, begreep Dr. Gillis onze bezorgdheid en was hij dadelijk akkoord om Nicolas te zien. We mochten om 19u naar zijn raadpleging gaan. Marleen had de trainer van Nicolas verwittigd dat hij niet ging komen trainen en was op tijd met Nic naar de kinderartsenpraktijk gereden. Ik werkte goed door op mijn eigen raadpleging, zodat ik stipt om 19u15 gedaan had. Ik haastte mij naar de praktijk van Dr. Gillis en was net op tijd om met Marleen en Nicolas mee binnen te gaan. Daar viel alles gelukkig heel goed mee! Hij had tekens van een virale infectie, maar geen verdachte bevindingen. Om zeker te zijn werd er toch ook een bloedname en een longfoto met echo van de buik aangevraagd. Al deze onderzoekingen waren normaal! We hadden ons dus voor niets zorgen gemaakt. Er was gelukkig geen enkel tumorteken! Hij mocht naar school, naar de voetbaltraining en
Hij mocht ook gaan skiën in het kerstverlof!
De dinsdagochtend zag Nicolas er al wat beter uit. Hij wilde ook terug meer eten. Na de school bracht Vokke hem weer naar de voetbaltraining. Daar kreeg hij (uitzonderlijk) training van trainer Danny Boffin!
De genezing zette zich ook woensdag nog verder door. Hij speelde na de school wat voetbal met Michael, nam een bad, studeerde wat en installeerde zich s avonds voor TV om de championsleague-wedstrijd van Standard tegen AZ te kunnen volgen. Dankzij een kopgoal van keeper Bolat in de laatste minuut van de verlengingen, ging Standard door naar de Euro League!
De rest van de week ging zijn normale gang.
Het weekend was wel bijzonder. Het was het eerste weekend, sinds het voetbalseizoen begon, dat er geen wedstrijden waren. (Zowel Michael als Nicolas hadden geen competitie.) Zo kon ik op zaterdagvoormiddag naar een symposium in het ziekenhuis gaan en konden Marleen en ik op zondagochtend eindelijk nog eens heerlijk uitslapen! Zo konden de kinderen ook beter studeren voor hun examens, want volgende week was nog steeds een examenweek.
Maandagochtend gingen Nicolas en Marleen op controleraadpleging in Gasthuisberg, Leuven. Rond 11u werd ik opgebeld door Nicolas. Alles was OK! Hij was goedgekeurd en mocht van de professor mee op skivakantie gaan! (Alsof hij daar nog van af te houden zou zijn
) Ze kregen ook te horen dat Nicolas op 11 januari terug in Gasthuisberg verwacht werd voor een nieuwe chemokuur. Dit zal dan de 3e kuur zijn van het onderhoudsschema. Daarna zullen er nog 3 volgen (Dus 6 in totaal), en daarna nog 3 maanden met chemopillen alleen. Tegen dan is het ergens januari 2011 en dan zou de behandeling afgesloten worden en begint de opvolging.
Marleen bracht Nicolas van Leuven rechtstreeks naar de school, waar hij dadelijk aan een toets van rekenen mocht beginnen. s Avonds ging Nic gewoon naar de voetbaltraining in STVV. Toen hij daarna terug thuis was, kon hij, samen met Marleen, beginnen te studeren voor zijn volgend examen. Hij heeft nu alle dagen examens tot en met donderdag.
Donderdag was voor Stephanie en Michael al een eerste vakantiedag. Hun examens zaten er al op en hun rapport moest pas op vrijdag afgehaald worden. Nicolas had een laatste examen meetkunde en daarna heeft hij naar een film (Billy Alliot) mogen zien op school. Volgens Nicolas was dit een slechte film, maar volgens Stephanie was het wel een topfilm.
De voetbaltraining in Sint Truiden ging door in een bijtende kou. Maar Nic had er toch deugd van. Trainer Diederik had met Marleen en mij afgesproken dat de beoordeling van Nicolas op 05/01/2010 zou doorgaan om 19u30. Dan gaan we misschien horen of Nic nog een jaartje langer mag blijven in 1e klas, of dat hij mag vertrekken op het einde van het seizoen
Vanaf nu is het aftellen naar zaterdagochtend. Om 5u s morgens vertrekken we naar Lech. Eindelijk! Dit is iets waar Nicolas al een heel jaar naar heeft uitgekeken. Toen hij 1 jaar geleden ziek werd, kon hij nog begrijpen dat hij pech had en behandeld moest worden, maar vond hij het onaanvaardbaar dat hij niet op skivakantie mocht gaan van de dokters. Intussen zijn we een heel jaar opgeschoven. Met de behandeling lijkt het de goede kant uit te gaan. We gaan dit jaar afsluiten, zoals we het vorige hadden willen afsluiten: in ons vertrouwd familiehotel in Lech. We zijn ook blij dat Bompa, Dimitri en Roger, Annick en de kinderen ook terug meegaan. (Zij hebben vorig jaar Michael en Stephanie meegenomen, zodat Marleen en ik bij Nic in het ziekenhuis konden blijven.) We kijken met zijn allen al heel lang uit naar deze vakantie. Niet alleen om het verlof zelf, maar ook omdat dit het einde betekent van een moeilijk jaar. En we gaan er van genieten!!!
Aan iedereen die dit leest, aan iedereen die we van ver of nabij kennen, aan iedereen die ons geholpen heeft om het voorbij jaar door te komen wensen wij bij deze een ZALIG KERSTFEEST!
|
