De nacht was redelijk goed meegevallen. Nic was 2x gewekt voor zijn pillen en hij was ook 1x opgestaan om te gaan plassen. Om 8u30 zijn we opgestaan. Nicolas voelde zich nog steeds niet goed. Hij wilde absoluut niets eten. Zijn pillen nam hij wel zonder morren in. Ik kreeg s morgens ook een sms-bericht van Luc om te vragen of Christophe en hij rond 18u30 op bezoek mochten komen. Natuurlijk mocht dit van Nic, dan had hij meteen ook iets om naar uit te kijken.
Rond 9u30 moest hij nog maar eens braken. (Gelukkig lang genoeg na zijn pillen, zodat hij die niet opnieuw moest innemen.) Ik ruimde alles op en verschoot toen toch wel van zijn reactie. Hij zei dat hij naar het tenniskamp wilde gaan vandaag. Niet zozeer om te tennissen, maar wel omdat het vandaag hotdog-dag was. Nadat hij gebraakt had voelde hij zich weer even wat beter. Ik kreeg hem zo ver dat hij zich wou wassen en omkleden. De verpleging kwam hem ook wegen. Ondanks het feit dat hij weigerde om te eten sinds hij terug in het ziekenhuis was, bleef zijn gewicht toch stabiel op 38,3 kg.
Toen dat allemaal achter de rug was, wilde Nic weer in zijn bed gaan liggen. Ik overtuigde hem echter om eens in de Bonte Specht te gaan zien. Met slepende tred ging hij met mij mee. Daar aangekomen plofte hij in een zetel en bleef hij gewoon voor zich uitkijken. Juf Katrien kent haar pappenheimers duidelijk, want toen ze Nicolas daar zo zag vroeg ze of hij met de Playstation wou spelen. Nic gaf een bijna onzichtbaar ja knikje met zijn hoofd. Omdat de hare stuk was is ze speciaal voor hem een Playstation gaan halen op een andere eenheid. Ik liet hem dan maar alleen en ging terug naar de kamer om daar te werken aan het verslag van donderdag. Om 10u30 kwam Nicolas even terug op de kamer, maar hij kwam alleen maar even naar het toilet. Daarna ging hij verder spelen in de speelzaal.
Vokke kwam om 11u40 onze kamer binnen. Ik was net het einde van mijn verlag aan het typen. Vervolgens pakte ik mijn spullen bij elkaar en ging ik afscheid nemen bij Nic in de speelzaal. Hij was nog steeds een spelletje op de Playstation aan het spelen (James Bond) en een paar andere kinderen gaven hem hierbij af en toe advies. We namen kort afscheid en spraken af om elkaar morgen weer bij ons thuis te zien. Daarna vertrok ik naar Hasselt, want ik moest mijn zaalronde nog doen en daarna had ik nog een halve dag raadplegingen op de praktijk voor de boeg.
Nicolas kwam om 13u terug op de kamer bij Vokke. Hij nam zijn middagpil in en kreeg een eerste bloedname om te zien hoe hoog de dosis chemotherapie in zijn bloed nog was. Daarna viel hij in slaap in zijn bed. Marleen belde om 15u om te zien hoe het ging. Maar Nicolas bleef in zijn bed liggen en sliep nog verder. Om 16u15 moest hij weer braken en om 18u15 nog eens. Vanaf dan werd hij stilletjes beter.
Marleen kwam aan om 18u45. De computer op haar werk had het begeven, zodat ze er maar iets vroeger mee had opgehouden en naar Leuven vertrokken was. Nu was het tijd voor Vokke om weer terug naar Hasselt rijden. Onderweg naar zijn auto kwam hij eerst Luc en Christophe en daarna Mieke en Anneke tegen. Hij bleef natuurlijk bij iedereen even praten, zodat hij weer wat vertraging had en pas om 19u45 doodmoe bij ons thuis aankwam. (Daar zaten bompa en ik in de keuken een glaasje wijn te drinken.) Het zou voorlopig zijn laatste nacht bij ons worden, want morgen komt Moeke weer terug uit Oostenrijk. Michael was intussen met Richard en Arnout mee naar Genk om naar de match tegen Gent te gaan zien. Ik heb moeten passen deze keer, deels omdat ik moe was en deels omdat ik Stephanie niet graag alleen liet.
Luc en Christophe kwamen rond 19u aan bij Nikkel. Even later volgden Mieke en Anneke en die had haar pasgeboren zoontje ook meegebracht. Ze bleven allemaal tot ongeveer 20u. Daarna keken Marleen en Nicolas naar Familie. Om 20u45 moest hij nog maar eens braken. Marleen gaf hem kort daarna zijn laatste pillen voor deze dag, zodat de kans wat groter zou zijn dat hij ze lang genoeg zou kunnen inhouden. Ze keken verder naar TV, maar Nic wilde dat Marleen het balkje met de uitslag van Genk Gent (via teletekst) op de TV plaatste, zodat hij de tussenstand kon volgen. Niet dat dit echt nodig was, want Michael stuurde vanuit het stadion live sms-berichtjes door naar Marleen en Nic.
Om 22u sliep Nic al weer. Marleen kort daarna ook.
Vooral voor Marleen was het belangrijk dat ze een beetje rust kreeg, want sinds een paar dagen is zij erg aan het hoesten en vrees ik dat de vermoeidheid bij haar begint door te wegen.
Marleen en Nicolas kenden een onrustige nacht. De verpleging kwam een aantal keren binnen voor verzorging en pillen. Pas na 2u waren ze echt in slaap gevallen. Nic stond nog 1x op om te gaan plassen, maar verder ging het goed. Om 7u moest hij nog eens plassen. Nicolas viel onmiddellijk terug in slaap, maar Marleen had het daar moeilijker mee.Een kwartiertje later is ze dan maar opgestaan en heeft ze zich klaargemaakt voor de nieuwe dag.
Nicolas moest vandaag weer een ruggenmergpunctie met inspuiting van chemo in het ruggenmergvocht krijgen. Om 8u20 kwamen ze hem daarvoor halen. In de preoperatieve ruimte zag hij zijn vriend Tuur ook weer. Om 9u was het zijn beurt om in slaap gedaan te worden en 20 minuten later mocht Marleen hem in de PAZA (ontwaakruimte) terug opzoeken. Ze waren in een nabijgelegen ruimte aan het verbouwen en dat gaf een hels lawaai, maar onze Nikkel sliep er gewoon doorheen. Toen hij na een half uurtje even wakker werd zei hij alleen maar: Ik wil naar het tenniskamp
Rond 10u15 waren ze terug op de kamer. Maar Nicolas begon de chemotherapie ook te voelen. Hij moest voor de eerste keer vandaag braken.
Er waren deze voormiddag ook 3 bezoekers. De eerste was de mama van Gerry (zus van Hilde Mouling). Zij kwam even een bezoekje brengen nu Gerry opgenomen was op het slaaplabo. De tweede ontmoeting was met de mama van Rick die in 2004 ook bloedkanker had, maar in 2007 hervallen was en onlangs een beenmergtransplantatie nodig had. Ze had via de blog een lieve e-mail geschreven, nadat ze met haar jongste zoon Carl in STVV was gaan voetballen en daar een foto van Nicolas had zien ophangen. Rick was nu in Leuven voor een volledige controle. Natuurlijk duimen we dat dit 100% mag meevallen. De derde bezoeker was Rob, die nog eens even langskwam om te zien of alles goed ging.
Vokke kwam om 12u aan, rond 12u30 was er de zaalronde van de dokters en Marleen vertrok korte tijd later naar Tongeren om daar te gaan werken. Nic viel na het vertrek van mamma in slaap en sliep door tot 14u. Toen kwamen zijn vriend Dries en zijn mama Annouck op bezoek. Intussen was de Methotrexaat ook helemaal ingelopen en was men met de spoeling begonnen. Vanaf nu ging Nic alleen nog veel vocht toegediend krijgen, zodat hij de chemo zo vlug mogelijk terug uitplast.
Nicolas zat er in het algemeen maar stilletjes bij, tot Bolleke binnen kwam. De cliniclown slaagde er weer in om een lach op zijn gezicht te brengen. Gedurende 1u was het dolle pret met Bolleke, Nicolas en Dries.
Tussen 16u30 en 18u sliep Nicolas weer een hele poos. Om 18u moest hij weer een pil Leucovorin innemen (blaasbescherming). Ook daarna bleef hij maar stilletjes in zijn bed liggen.
Ik had intussen een hele dag gewerkt. Bij mijn zaalronde kreeg ik echter een verrassing van een van mijn patiënten. Zij had via haar relaties op STVV een hele hoop gadgets van STVV voor onze Nic geregeld, maar er was ook een bijzonder cadeau bij. Zij was er namelijk in geslaagd om 2 kaarten te bemachtigen voor de laatste thuismatch van STVV tegen Brussels op zondag 26-04-2009! Als alles normaal verloopt zou dit de match moeten zijn waarin STVV kampioen wordt in 2e klasse en dus terug promoveert naar 1e klasse. En het bijzondere is dat er voor deze match al een tijdje geen kaarten meer te krijgen zijn
Toen ik rond 18u30 uit het ziekenhuis kwam, belde ik eerst even naar Vokke en Nicolas om te vragen of ik nog iets moest meenemen naar Leuven. Maar Nic was nog steeds niet goed en had geen enkele wens. Nadat ik thuis een paar spullen ingepakt had reed ik naar Leuven. Onderweg voelde ik wel dat ik zéér slecht geslapen had vannacht. (Ik had gedurende meer dan 2 uur zonder enige aantoonbare reden- wakker gelegen.)
Om iets voor 20u kwam ik binnen op de kamer. Nicolas lag diep onder zijn deken weggedoken. Ik kreeg maar met moeite een kusje van hem. Vokke moest bijna onmiddellijk vertrekken, want hij was gevraagd om te gaan babysitten bij nonkel Marc en hij zou daar dan ook blijven slapen. Nadat Vokke weg was heb ik Nic zijn cadeautjes gegeven en er kwam toch weer een lachje op zijn gezicht. Toen hij de 2 kaarten voor de kampioenenmatch zag was hij zichtbaar blij en verrast. Hij vroeg hij even later of wij dan wel konden gaan, maar ik stelde hem gerust. Hij moest pas de maandag daarna terug naar Leuven komen.
Het was mij redelijk vlug duidelijk dat Nicolas zich nog steeds niet goed voelde. Hij had veel last van misselijkheid en braakte rond 21u nog maar eens een hoop slijmen uit. Ik mocht ook niet eten op de kamer van hem, want door de geur van eten werd hij al ziek. Dus at ik in de zeteltjes van de ontvangstruimte vlug mijn spaghetti op en ging ik daarna weer bij Nic op de kamer samen naar TV kijken. We keken naar MLF en daarna naar de voetbalmatch van Manchester City tegen Hamburg, maar na een kwartiertje vroeg Nic of Mijn Restaurant nog niet begon. Nicolas die liever niet naar voetbal keek hij voelde zich dus echt niet goed!
Kort na de uitzending van Mijn Restaurant viel Nicolas terug in slaap. Hij had zijn tanden nog niet gepoetst en zijn mondspoeling nog niet gedaan, maar hij lag zo rustig te slapen dat ik het geen goed idee vond om hem daarvoor terug wakker te maken.
Marleen riep Nicolas en mij op om 7u30. We moesten ons klaarmaken om weer maar eens naar Leuven te gaan. De nodige spullen werden ingepakt, er werd iets kleins gegeten en dan was het tijd om te vertrekken. Nikkeltje had nu toch een paar traantjes laten rollen over zijn wangen, maar hij vermande zich en zette zich zonder morren naast mij in de auto. Nicolas was eerst maar stil in de auto, maar geleidelijk aan was hij toch weer beginnen praten, o.a. over het tenniskamp van gisteren. (Zo vertelde hij dat hij stijve en pijnlijke spieren had van al de inspanningen die hij gisteren en eergisteren had moeten doen.) We reden vlot naar Gasthuisberg waar we ons rond 9u15 konden inschrijven. Even later stonden we op E 341 op het vierde verdiep, maar er was geen kamer vrij. We kregen kamer 1 voorlopig toegewezen, wat eigenlijk een gesprekslokaal is, tot er later op de dag een echte kamer vrij zou komen.
Nicolas en ik doodden de tijd met een paar spelletjes Valkuil. Na 45 minuten kwam men ons halen voor de bloedname. In de dokterskamer werd Nic zijn porth-a-cath weer aangeprikt en het bloedstaal afgenomen. Daarna ging Nic naar de Bonte Specht om daar een beetje te spelen. Hij schilderde er ondermeer een schildpap van papier-maché. Ik maakte in de tussentijd het blogverslag en belde ook even naar Marleen.
Rond de middag onderzocht de dokter assistente Nicolas. Ze keek ook even in zijn oor, nadat ik verteld had dat hij er vorige week over geklaagd had, maar alles bleek toch in orde te zijn. De bloeduitslag was ook goed. Nicolas had voldoende witte en rode bloedcellen. We moesten eigenlijk niet echt wachten op deze bloeduitslag om de chemo op te starten, want er zijn geen startvoorwaarden bij dit blok. Wat wel belangrijk was, is dat Nic eerst nog iets moest krijgen om de urine basisch te maken. Dat werd om 11u45 aangehangen en moest over een kwartiertje inlopen.
Nicolas had s middags niets willen eten. Hij dronk alleen een beetje appelsap. Ook al had hij nog geen chemo gekregen vandaag, hij gedroeg zich toch al alsof hij midden in zijn kuur zat. Hij liep wat gebogen (Maar dat was misschien door de stijfheid?), wilde niet veel doen en zeker niets eten. Omdat hij nergens zin in had ging hij maar in de zetel liggen. Ik dekte hem toe met zijn voetbaldeken en even later viel hij in slaap.
Nadat hij een half uurtje geslapen had, maakte ik hem wakker om te plassen. Want zolang men de pH van de urine niet wist, kon men niet starten met de chemotherapie. Hij plaste met veel moeite 30 cc en ik mat een pH van 7. Blijkbaar was dat toch voldoende, want even later kwam men de eerste zak chemotherapie aanhangen. Hij startte met een kleine zak Methotrexaat die over 1 uur moest lopen, daarna zouden er 2 grote zakken volgen met dezelfde chemo, die samen over 24u moesten toegediend worden. Nic was intussen al lang weer in slaap gevallen.
Om 14u moest ik hem toch weer wakker maken voor zijn pil colimycine. (Want de pillen die hij anders thuis moet innemen, moet hij nu ook verder innemen.) De kleine zak Methotrexaat werd nu ook vervangen door een eerste grote zak. Even later kwam Dr. M. Renaer op zaalronde. Alles bleek goed te gaan. Er waren geen problemen. We spraken ook kort over het vervolg: na deze 4 dagen volgde er nog een opname van 4 dagen, dan 2 weken geen chemotherapie en dan terug een laatste intensief blok chemotherapie van 6 weken in totaal. Daarna zou het onderhoudsschema starten dat nog eens anderhalf jaar zou duren. We mochten als alles goed zou gaan- in de zomer wel op vakantie gaan. Nadat Dr. Renaer verderging hebben Nic en ik nog eens naar Marleen gebeld om haar van alles op de hoogte te brengen. De rest van de namiddag bleef Nic in de zetel liggen. Toen de wielerkoers (Scheldeprijs) begon om 15u15 keek hij met een half oog soms naar TV.
Vokke kwam om 16u aan op onze voorlopige kamer. Hij kwam mij aflossen, zodat ik iets later naar Hasselt kon vertrekken, want ik moest mijn eigen zaalronde nog doen bij de patiënten die ik gisteren geopereerd had. Ik stapte een kwartiertje later in de auto en liet Nic en Vokke achter in Leuven.
Rond 17u kregen Nicolas en Vokke dan toch hun definitieve kamer. Het was dit keer echter een klein kamertje met uitzicht op een binnenkoertje van het ziekenhuis. (Dus een groot verschil met anders, toen we een telkens een grotere kamer kregen met uitzicht op de voorzijde van Gasthuisberg.) Blijkbaar is Nicolas toch terug in slaap gevallen, want Vokke moest hem om 19u waker maken voor een pil. Ze kwamen toen ook zijn temperatuur meten en die was 37,8 °C. Waarschijnlijk reageerde zijn lichaam toch een beetje op de Methotrexaat.
Marleen was iets na 19u toegekomen bij Nicolas en Vokke op de kamer. Net op tijd, want een kwartiertje later moest Nic een eerste keer overgeven. Om 19u30 kwamen Rob en Inge op bezoek. Toen zij weg waren heeft Marleen haar eten koud opgegeten, omdat Nic anders misselijk kon worden van de geur van het warme eten. Desondanks heeft hij om 21u toch nog een tweede keer moeten overgeven.
Nicolas keek s avonds nog naar de eerste helft van de voetbalmatch Manchester United tegen Porto, waarbij er ondermeer een wereldgoal van Ronaldo te zien was. Hier genoot hij geweldig van. Hij belde ondermeer naar Vokke en Michael om uitleg te geven over deze goal en toen ik even later naar Marleen belde, deed hij tegen mij zijn verhaal nog eens over. Het einde van de match heeft hij echter niet gehaald. Om 21u30 was hij terug in slaap gevallen.
Om 8u vertrok ik met de Vespa naar het ziekenhuis voor een dagje opereren. Na mijn vertrek riep Marleen de kinderen op. Ze hebben ontbeten en een beetje naar TV gekeken, maar daarna was het tijd om zich klaar te maken voor het tenniskamp. Om 9u20 vertrokken ze gedrieën met de fiets. Onderweg pikten ze nog heel wat vriendjes op. Eerst was Lucas aan de beurt, vervolgens reden ze naar Cas en Merle, waar Anton en Arnout ook al aangekomen waren. Van daar ging het in groep verder naar Runkst.
Het tenniskamp begon om 10u. Omdat het gisteren namiddag goed meegevallen was, ging Nicolas proberen om nu een ganse dag deel te nemen. Zo een dag tenniskamp bestaat uit 4 delen. In de voormiddag begint het met conditietraining, een pauze en dan tennistraining. Na het middageten is er eerst sport & spel en dan weer tennistraining. Onze kinderen hadden van Marleen een smosje meegekregen als middageten, maar Nicolas had tijdens de eerste pauze in de voormiddag al zon honger dat hij zijn smos toen al op had. s Middags heeft hij dan maar een tas soep met beschuit gegeten in het clublokaal. Hij zei achteraf dat het allemaal heel fijn geweest was en dat hij alles goed heeft kunnen volhouden. Alleen tijdens de conditietraining heeft hij moeten passen. Dat was tijdens een oefening waarbij er gedurende 5 minuten moest gelopen en gespurt worden over de lengtes van de tennisvelden. Toen voelde hij zijn hartje zodanig bonken dat hij zelf aanvoelde dat het beter was om te stoppen met deze oefening. Ik vond dat achteraf een verstandige beslissing, want moeten opgeven is eigenlijk iets nieuws voor Nic. Dat hij nu inzag dat het voor hem beter was om in de huidige omstandigheden niet tot het aller uiterste te gaan vond ik wel knap van hem.
Mijn operatieprogramma was een heel stuk ingekort doordat er een grote operatie weggevallen was. Daardoor had ik om iets na 15u al gedaan met werken. Het was prachtig zomerweer, dus besloot ik om met de Vespa langs Runkst te rijden om te zien hoe het daar ging. Ik zette mij op een bank in de zon, tussen de tennisvelden in, en zag dat Michael en Nicolas zich helemaal gaven tijdens de tennistraining. Vooral bij Nic straalde het plezier er van af. Na maanden afwezigheid deed het hem duidelijk deugd om nog eens met zijn vrienden te kunnen meespelen op het veld. Hij sloeg met evenveel overtuiging als vroeger op de ballen en genoot van elk punt dat hij maakte. Maar je zag ook dat de verplaatsingen op het veld soms wat moeilijker waren en dat hij, door de chemotherapie en het gebrek aan training, een conditionele achterstand had opgelopen.
Stephanie was toen al niet meer daar. Zij had vandaag geen turntraining, waardoor ze in de voormiddag mee kon doen aan het tenniskamp. Voor de namiddag had ze afgesproken om samen met Sophie en Tine bij Eva (allemaal turnvriendinnen) te gaan spelen. Ze zou daar dan ook blijven slapen en morgenvroeg zou ze van daar naar de turntraining gaan.
Terwijl ik naar de tennis zat te kijken kwam Dominique ook plots aan. Hij kwam een paar beelden maken van Nic op het tennisveld en zou daarna mee naar huis gaan om daar ook nog wat te filmen voor zijn eindwerkfilm.
Om 15u30 was het tenniskamp gedaan. De kinderen dronken nog iets op het terras en maakten zich toen klaar om met de fiets terug naar huis te rijden. Opdat zij makkelijker zouden kunnen fietsen, nam ik hun tennisnetten over en vertrok toen met deze 2 tennisnetten op de Vespa. Ik stopte onderweg nog even bij Peter (vriend & onze verzekeringsmakelaar), omdat de rekeningen van het ziekenhuis binnen blijven komen en Peter dit allemaal voor ons in orde brengt met de hospitalisatieverzekering, waarvoor dank.
Toen ik thuis binnenkwam zaten Dominique (die intussen al doorgereden was) en Vokke aan de tafel in de keuken. Marijs had daarop allerlei lekkere zaken klaargezet, zodat de jongens dadelijk konden eten als ze thuiskwamen. Even later waren Nic en Michael er ook. Dominique filmde een aantal thuissituaties en speelde daarna nog een hele tijd met de 2 jongens. Ik werkte intussen nog een beetje op mijn bureau en ging daarna naar buiten in de tuin om het blogverslag van maandag te schrijven. (Ook dat laatste heeft Dominique gefilmd.) Om 18u moest Dominique vertrekken, want hij moest voetbaltraining gaan geven aan zijn duiveltjes. Korte tijd later kwam Marleen thuis. Nicolas was toen aan het chatten met zijn vrienden.
Rond 19u werd er gegeten. Marijs had rosbief met wortelen klaargemaakt, maar omdat Nic geen rood vlees mocht eten had ze voor hem een worst gebakken. Even later was Dominique er terug. Hij moest van Marleen ook nog wat typisch beeldmateriaal hebben. Marleen werd dan maar gefilmd terwijl ze aan haar microscoop aan het werk was. Nadat hij voldoende filmmateriaal had bleven we nog even napraten over voetbal en Torpedo. Omstreeks 20u30 vertrok Dominique naar huis, want hij wou net zoals wij- de Champions League match zien op TV. Marleen had afgesproken om te gaan tennissen en vertrok kort nadien.
De thuisblijvers (Vokke, Michael, Nicolas en ik) zagen een schitterende match tussen Chelsea en Liverpool. Het werd uiteindelijk 4-4 en het bleef spannend tot het einde. Na de match wou iedereen ook nog de samenvatting van Bayeren Munchen Barcelona zien, maar toen was het hoog tijd om te gaan slapen en ging iedereen naar boven. Marleen kwam even later ook terug thuis.
Morgen zouden we weer naar Leuven moeten gaan voor 4 dagen opname en chemotherapie. Tot nu toe had Nic daar nog niet over gezeurd. Misschien wel omdat hij zich de laatste dagen zo goed voelde ?
Vandaag was bijna iedereen al om 8u wakker. Michael moest al om 9u op Torpedo zijn, want om 10u had hij zijn eerste match op het voetbaltoernooi in Wellen. Van daar kon hij dan met de rest van de ploeg meerijden naar het voetbalveld van Wellen. Omdat Vokke als eerste volwassene helemaal klaar was, bracht hij Michael weg. Tegen dat hij terug was van Torpedo, waren wij ook allemaal klaar. Er werd ontbeten en om 9u40 vertrokken Marleen, Nicolas, Vokke en ik ook naar Wellen. Stephanie ging kort na ons met de fiets naar de turntraining.
Het was eerst redelijk koud, zodat we blij waren dat we onze jas toch maar meegenomen hadden, maar gaandeweg brak de zon toch meer door de wolken, zodat het toch nog een mooie dag werd. De eerste match speelden we tegen Bilzen. Deze werd vlot gewonnen met 2-0. Daarna moesten we wachten tot 12u40 voor de strijd om de 9e of 10e plaats. Nicolas bracht deze tijd al voetballend door, o.a. met zijn neefje Julien. (Want nonkel Marc was met Julien ook komen supporteren voor Michael.) De 2e match was tegen Kermt Hasselt. Hierin had Torpedo de betere kansen, maar zoals zo dikwijls in voetbal als je de goals niet maakt wordt je bestraft. Kermt won uiteindelijk na penaltys met 0-0 (7-8). We dronken nog een pintje buiten in de zon, maar toen was het hoog tijd om naar huis te gaan, want Michael en Nicolas werden beiden op de Runkster tennis verwacht voor het paaskamp.
Toen we thuis aankwamen was het al 13u30. Er werd vlug iets gegeten, de tennisnetten werden opgepakt en even later was ik weer op weg. Naar Runkst deze keer. Om 14u kwamen we daar aan. (De rest bleef thuis om op hun gemak iets te kunnen eten. Zij zouden wat later nakomen.) Dimitri was verwittigd dat Michael later ging zijn owv zijn voetbaltoernooi. Dus dat was geen probleem. We hadden ook gevraagd of Nicolas eens mocht proberen om mee te tennissen. Nu zijn chemotherapie uitgesteld was tgv de feestdagen bij Pasen, was hij volgens ons voldoende hersteld om dit te proberen. Als het lukte, kon hij morgen ook nog een dag meedoen. Maar woensdagochtend werd hij wel terug in Leuven verwacht.
De andere kinderen waren al een halve dag aanwezig, dus moesten Michael en Nicolas zich eerst nog opwarmen. Daarna namen ze beiden deel aan de tennistraining tot het einde om 15u30. Ik bleef eerst een tijdje zien of het voor onze Nic wel zou gaan, maar ik zag al snel dat dit helemaal geen probleem was. Hij sloeg op de ballen alsof hij helemaal niet ziek meer was. Het balgevoel was er duidelijk nog. Alleen het lopen en spurten gingen hem wat moeilijker af.
Omdat ik er gerust in was ging ik even kijken op het voetbaltoernooi van Runkst VV. Daar was de miniemenploeg van Romain (de vroegere ploeg van Nicolas, toen hij nog bij Torpedo speelde) de halve finale aan het spelen. Ze wonnen deze overtuigend, zodat ze in de finale zaten! Na deze match ging ik terug naar de tennisvelden, waar de kinderen aan hun laatste oefeningen bezig waren. Marleen en Stephanie waren intussen ook aangekomen en ze hadden Vokke meegebracht. Die wou natuurlijk zelf ook eens komen zien hoe zijn poulain het er van af bracht op een tennisveld.
Nadat de tennisstage gedaan was, wou Nicolas ook naar de finale van de voetbal gaan zien. Hij had de omroeper van Runkst VV horen zeggen dat Torpedo de finale moest spelen tegen Kermt Hasselt. De 2e helft werd net op gang gefloten toen we aankwamen. De stand was toen O-1 voor Kermt, maar Torpedo wist dit met gemak om te draaien en won meer dan verdiend met 4-1! Marleen, Vokke, Stephanie en Michael waren ook gebleven tot na de match, zodat we dan allemaal samen naar huis konden gaan.
De rest van de namiddag bracht het merendeel van de familie door voor TV. Michael had een opgenomen film (Eragon, over een drakenrijder) opgezet. Alleen Marleen en Nicolas keken niet echt mee. Nic zat met de computer een of ander voetbalspelletje te spelen en Marleen probeerde om nog wat te werken aan haar microscoop.
Om 19u begon ik aan het avondeten. Als voorgerecht was er een aardappel in de schil met spekjes gebakken in kruidenboter en kruidenkaas, afgewerkt met peper, zout en bieslook. Daarna aten we biefstuk friet met salade en tomaten. Als drank had ik iets speciaals voor Vokke: een Mechels Reuzenbier van 2001. Vokke, als rasechte Mechelaar moest toegeven dat hij dit nog nooit gedronken had. En het smaakte nog goed ook. Ons 75 cl fles was vlug leeg! Blijkbaar had iedereen ook honger gekregen na een dag in openlucht, want er werd stevig gegeten.
Tussen 20u en 21u30 gingen Marleen, Michael en Nicolas nog even terug naar Runkster Tennis. Daar waren vriendinnen van Marleen inter-club aan het spelen en Marleen wou graag even gaan supporteren. De jongens gingen maar al te graag mee. Stephanie en Vokke bleven thuis TV kijken. Ik probeerde intussen op mijn bureau een deel administratie te doen op de computer.
Nadat Marleen en Nic terug waren keken ze nog naar Aspe en Studio 1. Daarna was het slaaptijd.
Naar gewoonte was Marleen weer vroeg op. Al om 8u ging ze op paaszondag naar beneden. De rest volgde pas om 9u. We ontbeten om 9u30 en daarna moest iedereen zich klaarmaken om op zijn paasbest naar de mis te kunnen gaan. Bompa was de avond voordien thuisgekomen van zijn skiverlof en er was afgesproken dat heel de familie Orye om 11u3O naar de paasmis zou gaan in de Catharinakerk. Vokke ging natuurlijk mee. De kerk zat stampvol. We waren iets te laat en hadden het geluk dat we nog voldoende stoelen uit de doopkapel konden nemen om op te zitten. Op die mannier konden we de lange paasmis toch zittend meemaken. Na de mis kregen we allemaal een gekookt eitje van de pastoor.
Daarna werd er naar de boerderij van bompa gereden. Daar was het paaskonijn geweest. Er lagen overal eitjes verstopt. Alle kinderen gingen mee zoeken. En als je dacht dat alleen de jongste kinderen mee zochten, dan heb je het mis. Ook de grootste kleinkinderen zochten met evenveel plezier mee naar de verstopte eitjes. Nadat alle eitjes gevonden waren, werden de tuintafels en stoelen buiten gezet. Marleen (de huishoudster bij bompa) had gezorgd voor heerlijke tomatensoep, gevolgd door lamsgebraad met kroketten. Als dessert was er fruitsalade. Bompa zat aan een tafeleinde, Vokke aan het andere en tussenin alle kinderen en kleinkinderen van de familie Orye. We aten allemaal ons buikje rond.
Rond 14u kwamen we terug thuis. De laatste rommel van de barbecue van gisteren werd nog opgeruimd. Daarna installeerde iedereen zich voor TV om naar Parijs Roubaix te kijken. Er was maar 1 probleem: het was nog meer dan 120 km! Zowat iedereen viel dus voor korte of langere tijd in slaap, maar toen de laatste 30 km begonnen was iedereen ook weer wakker. We zagen dus allemaal hoe Nic zijn favoriet, Tom Boonen, als eerste over de eindmeet kwam en 2 handen met 3 vingers in de lucht stak voor zijn 3e overwinning. Nicolas genoot duidelijk mee van deze mooie overwinning.
Na de koers bleven Vokke en de kinderen naar TV zien, ik ging buiten in de tuin kijken hoe de lente zich doorzette en Marleen werkte nog een beetje aan haar microscoop. Nadat ik door de ganse tuin gewandeld had en terug naar binnen kwam, ben ik uiteindelijk toch maar aan het blogverslag van vrijdag begonnen. Maar omdat dat al weer 2 dagen geleden was, had ik het niet zo gemakkelijk om alle gegevens terug te vinden. Eigen schuld; ik had maar vroeger moeten beginnen met schrijven. (Maar ik heb mijn les geleerd. Dit verslag heb ik op zondagavond al grotendeels afgewerkt.) Terwijl ik aan het schrijven was, heeft de rest naar Moeke gebeld om haar een zalig paasfeest te wensen. Het viel daar allemaal goed mee en het was daar in Oostenrijk blijkbaar ook mooi weer.
Om 20u aten we. We konden kiezen tussen macaroni met kaas en hesp of spaghetti bolognese. Marleen ruimde de keuken nog een beetje op en ik schreef het blogverslag van zaterdag. Michael en Vokke keken naar Mercator en Nicolas was net zoals Stephanie- aan het chatten. Hij moest daar echter mee ophouden toen zijn PC uitviel omdat de batterij leeg was en Stephanie haar oplaadkabel niet wou afstaan.
Daarna was het tijd voor Flikken. Wij zaten allemaal onder in de zetel, Stephanie ging boven naar Louis Louise kijken en we hoorden haar soms lachen tot onder. Na flikken ging iedereen naar boven om zich om te kleden. Maar Nic en Michael wilden opblijven voor Studio 1 om de samenvatting van Anderlecht Club Brugge te zien. Vokke was te moe en ging zijn bed in. Stephanie volgde dit voorbeeld. Marleen en ik hebben nog net gezien dat Anderlecht gewonnen had, maar hebben toen de TV afgezet. Op Nic zijn kamer werd de uitzending wel helemaal uitgekeken.
