We hadden een logé deze nacht. Yentl (dochter van Annick) was na het schuren van de stoelen met ons meegekomen om bij Stephanie te blijven slapen. s Morgens was iedereen ongeveer gelijk wakker geworden. Marleen was ontbijtkoeken gaan halen bij de bakker, waarna we allemaal samen ontbeten hebben. Daarna was het tijd om ons klaar te maken. Stephanie moest gaan turnen en de rest wou naar de match van Nic zijn ploeg gaan kijken. (Zij speelden thuis tegen Eupen) We brachten eerst Stephanie naar de turntraining, vervolgens brachten we Yentl terug naar huis. Vooraleer naar St. Truiden te rijden moesten we eerst Vokke nog uithalen, want die wou natuurlijk mee naar de voetbal gaan zien. Uiteindelijk waren we net op tijd op het Jeugdcomplex van STVV om het eerste doelpunt te kunnen zien.
Toen we aankwamen stond Dominique ons al op te wachten. Hij wou voor zijn film een aantal beelden maken van Nicolas op de voetbal. De U11 van STVV speelden goed en wonnen gemakkelijk met 14-0. (Tenminste, dat denken we, want je zou voor minder de tel kwijtraken.) We konden dus regelmatig juichen en dat was al leuk op zich. Maar we werden ook verrast door de tegenstander. Toen de scheidsrechter de eerste helft affloot, kwamen niet alleen de eigen spelers onze Nic een hand geven, maar ook alle tegenstanders en hun begeleiders deden hetzelfde. Nicolas kreeg ook een truitje van hun ploeg met alle handtekeningen van de spelers op en de tekst: ESPERANCE HOFFNUNG. Na de match brachten de spelers hun traditionele overwinningslied en Nicolas moest ook het veld op en meezingen. Tot slot kreeg Nic ook nog de beer en de ploegfoto overhandigd, die voor de match van vorige week door FC Luik aan de trainer afgegeven waren. We zijn er zeker van dat Dominique mooie beelden geschoten heeft, zodat hij zeker niet voor niets naar St. Truiden gereden is. Na de match hebben we gezellig buiten op het terras nog iets gedronken. Rond 12u30 was het tijd om terug naar Hasselt te rijden, want Stephanie had om 13u gedaan met haar turntraining.
Na het middageten zijn Michael en Nicolas met hun Playstation gaan spelen. Marleen en ik maakten van de rust gebruik om wat bij te slapen. Tot mijn verbazing heeft ook Stephanie geslapen, maar die had wel nog wat slaap in te halen van de laatste 2 dagen. Toen ik wakker werd was het al bijna 16u.
We hadden afgesproken om met de kinderen te gaan winkelen. Dus maakten we ons allemaal klaar en vertrokken we even later naar de stad. Doordat we redelijk laat vertrokken waren was er niet zo veel tijd om te shoppen. De kinderen wilden alle drie nieuwe schoenen hebben. Maar als je denkt dat zo iets gemakkelijk gaat, dan heb je het mis. Ze hebben hun schoenen in 3 verschillende winkels gekocht, waarbij we meerdere schoenwinkels in- en uitgingen en we ongeveer de ganse stad doorkruist hebben. Marleen en ik hebben ons nog moeten opsplitsen om net voor sluitingstijd het 3e paar te kunnen kopen. Gelukkig waren ze uiteindelijk wel allemaal tevreden over hun nieuwe aankoop.
Terug thuis schoot er niet veel tijd meer over. Nicolas wou graag naar de match Genk Westerlo gaan kijken. Om 19u zouden Richard en Arnoud naar ons komen, om samen naar Genk te rijden. Marleen ging deze keer mee naar het stadion. Ze had met Annick en Roger geregeld dat Stephanie bij hun mocht blijven tijdens de match. Zij zouden haar dan meenemen naar het clubhuis van de Runkster Tennisclub, want daar was het openingsreceptie van het seizoen. Na de match zouden wij ook naar daar gaan en Steph terug mee naar huis nemen.
Nadat we Stephanie afgezet hadden, vertokken we naar Genk. We waren net op tijd aan het stadion om nog een frietje te eten voor de match. De match zelf was heel bijzonder. We zagen 5 mooie doelpunten, maar jammer genoeg 4 van de tegenpartij. (Genk ging kansloos ten onder; ze verloren met 1-4.) We zagen de Genkse supporters onder elkaar ruzie maken over het geplande sfeervak, waarbij de mensen in het bovenste vak riepen dat ze wilden blijven zitten waar ze zaten en de mensen in het onderste vak hen toeriepen dat ze een vak vol jeannetten waren. En we zagen een gans stadion applaudisseren voor de tegenpartij bij het laatste doelpunt. En Nicolas die zat er bij en keek er naar. Verbaasd over de onkunde van Genk, verbaasd over de rivaliteit tussen de Genkse supporters, maar toch ook blij dat hij er bij kon zijn.
Het uitverkochte stadion was al voor een groot stuk leeggelopen en ook wij vertrokken nog voor de match helemaal gedaan was. De rit naar huis verliep probleemloos. Om 22u45 waren we terug thuis. Michael en Nicolas maakten zich onmiddellijk klaar om te gaan slapen, maar ook Marleen was moe. Ze besloot om niet mee te gaan naar de Runkster Tennis, maar om bij de kinderen in bed te kruipen. Ik was zelf ook liever thuis gebleven, maar ik moest Stephanie nog gaan halen. Dus moest ik toch terug naar buiten.
Het was gezellig in het clubhuis, maar de grote massa was er niet. (Waarschijnlijk mede omdat er al veel mensen op vakantie vertrokken zijn.) Ik zag Dimitri nog even. Hij vertrok kort daarna, want hij zou nog diezelfde nacht met een paar vrienden op skiverlof vertrekken. Roger zou hem pas een dag later vervoegen, want die moest eerst nog een hondenexamen afleggen op de hondenschool. Daardoor konden hij en Annick nu wel wat langer op de openingsreceptie blijven. Natuurlijk was Rik, als voorzitter van de tennisclub, er ook. Ik zag en sprak met heel wat mensen, maar Stephanie zag ik niet. Annick wist mij te vertellen dat zij en Yentl daar geweest waren, maar zich niet echt amuseerden en daarom terug naar huis gegaan waren. Annick vertrok rond 23u30. Roger en ik dronken nog een pintje en daarna gingen wij ook door. Toen we aankwamen bij Rogers huis, bleken de meisjes al in bed te liggen. Ik vroeg Roger om Steph toch maar wakker te maken, want ik wou niet graag zonder haar terug naar huis gaan.
Stephanie was even later terug aangekleed en daarna reden we samen naar huis. Onderweg sprak ze losjes over haar belevenissen, wat bij Steph meestal een teken is dat ze goed gezind is. Om 0u20 waren we thuis. Zoals ik wel gedacht had, lag Nic naast Marleen te slapen en moest ik hem eerst nog naar zijn kamer brengen, voordat ik zelf in mijn bed kon kruipen.
Na een rustige nacht werd ik vanmorgen wakker rond 6u30. Ik moest eigenlijk voor niemand opstaan dus besloot ik nog even te blijven liggen. Slapen lukte niet meer zodat ik een half uur later besloot om toch maar op te staan. Rond 7u30 kreeg ik gezelschap van Nicolas. Hij zag er nog maar slapjes uit maar vroeg toch spontaan iets om te drinken en een toastje. Blijkbaar voelde hij zich toch wel wat beter dan de voorbije dagen. Voor mij was het een gewone werkdag en omdat ik straks vroeger zou moeten stoppen om de rapporten van Michael en Stephanie te gaan halen, wou ik op tijd vertrekken. Guy was deze voormiddag thuis en ook Michael moest niet naar school, zodat Nicolas zich niet zou moeten vervelen.
Nic bleef zich vandaag vrij goed voelen zodat Guy besloot om samen met de twee jongens wat kleine boodschappen te gaan doen. Ze reden eerst langs Eric Banden omdat Guy zijn winterbanden wou laten vervangen. Daar konden ze niet onmiddellijk geholpen worden dus maakte Guy een afspraak om later de auto binnen te brengen. Vervolgens gingen ze langs de Carwash. Met een mooi gewassen auto reden ze toen naar de GameMania. Nicolas had onlangs van hevige blog-supporters een mooie cadeaubon van GameMania gekregen en hij wou daar graag een nieuw spelletje van kopen. De jongens namen hun tijd om dit te doen. Omdat de Brico in dezelfde straat lag heeft Guy van de gelegenheid gebruik gemaakt om daar even binnen te springen. Even later had iedereen wat ze moesten hebben en reden ze terug naar huis.
Toen ze thuis toe kwamen was Dimi al thuis. Hij wou vandaag nog wat aan Nics conditie werken, omdat hij volgende week niet kon komen. Net zoals zoveel anderen ging Dimi volgende week een weekje skiën. In tegenstelling met Kerstmis vindt Nic het nu niet zo erg dat er veel mensen uit onze kennissenkring gaan skiën en wij niet. Hij heeft zich enorm aangepast aan zijn nieuwe situatie, waarin behoorlijk wat dingen die hij vroeger graag en veel deed voorlopig niet meer kunnen. Bij die dingen komt natuurlijk sporten op de eerste plaats. Het feit dat hij in zijn korte rustpauzes vrij goed recupereert, geeft hem denk ik wel het gevoel dat het allemaal goed kan komen en laat hem geloven in zijn terugkeer. Ik denk dat dit, te samen met zijn sterk karakter, aan de basis ligt van zijn ongelooflijke positieve ingesteldheid.
Dimi heeft niet lang met hem kunnen werken want Nic voelde zich slap en werd weer misselijk. Na een kwartiertje zijn ze weer binnen gekomen en heeft Nic zich in de zetel gelegd. Toen het middag eten klaar was (kip met rijst en currysaus) heeft Nic enkel wat rijst met currysaus en perziken gegeten. Om het wat kalmer aan te doen besloten Michael en Nicolas boven wat op de Playstation te gaan spelen. Een uurtje later wilde Nic naar buiten. Het was zon mooi weer en hij wou wat gaan voetballen. Ook Steph was ondertussen thuis gekomen. Die was natuurlijk moe, want zon slaapsessie met vriendinnen eindigt altijd met heel weinig slaap. Steph installeerde zich in het zonnetje in de tuin. Even later kwam ook Moeke binnen om te kijken hoe het met Nicolas en Marijse ging. (Onze poetsvrouw is weer eens uitgevallen en zoals gewoonlijk neemt Marijse er dan ook nog het grootste deel van het poetswerk bij. Ik moet jullie niet vertellen dat dit meer dan een fulltime job is. De laatste maanden hebben Guy en ik al dikwijls tegen mekaar gezegd dat we ontzettend blij en gelukkig zijn dat we Marijse hebben, want zonder haar hulp zouden we er niet in slagen om deze combinatie van werken, gezin en extra zorg voor Nicolas vol te houden).
Ik stopte met werken om 16u30 omdat we om 17u20 verwacht werden in de school om het rapport van Stephanie af te halen. Een uur later werden we bij de klastitularis van Michael verwacht voor zijn rapport. We waren ruim op tijd voor het rapport van Steph. Ik belde Guy op want die wou graag mee komen (Guy zat in de praktijk een straat verder en wou dan gauw tussen twee patiënten in naar de school komen). Het ging echter zo snel vooruit dat we tien minuten later al weer op straat stonden en ik Guy opbelde dat het al gedaan was. Guy was absoluut niet goed gezind want hij had zich erg gehaast en dat was blijkbaar allemaal voor niets geweest. Gelukkig had ik voor de rest goed nieuws voor hem want Steph had goed gewerkt. Ook haar klastitularis was tevreden. Met hem had ik nog een aangename babbel. Net zoals bij Kerstmis vroeg hij heel meelevend naar de toestand van Nic. Hij voelt zeer goed aan wat deze maanden van onzekerheid en spanning betekenen. Anderhalf jaar geleden beviel zijn vrouw van een tweeling waarvan er eentje kerngezond werd geboren maar het tweede een ernstige hartafwijking bleek te hebben. Ook voor hen volgde toen, na een zware en risicovolle operatie, vele maanden van onzekerheid en bang afwachten. Gelukkig gaat het nu met zijn zoontje heel wat beter. Toch moet hij regelmatig op controle en zal er waarschijnlijk binnen een dik jaar nog een operatie (mogelijk nog zwaarder dan de eerste) moeten volgen. Het is ongelooflijk hoe in zon kort gesprek onder lotgenoten vaak de positieve kanten van deze kinderen naar boven komen en het gesprek dus eigenlijk geen trieste maar integendeel een opbeurende, positieve klank krijgt.
Steph wou zo snel mogelijk in de turnzaal geraken, want ze wou toch nog een aantal uren trainen omdat ze de training van gisteren al had gemist. Omdat we toch tijd genoeg hadden hebben Michael en ik Steph afgezet en reden we toen terug naar school. We waren nog veel te vroeg en daarom besloten we zelf naar de praktijk van papa te gaan om concrete afspraken met hem te maken, zodat het geen tweede keer zou mislopen. Toen we bij de klas van Michael aankwamen vreesden we het ergste. Daar zat niemand meer te wachten. We konden dus ook niemand meer voor laten gaan om zo papa de tijd te geven om op tijd te komen. Toen we binnen gingen waren de juffen echter bereid om te wachten tot papa erbij was. We waren de laatsten dus we zouden niemand ophouden. Na een aangename babbel van een tiental minuten kwam papa toe en kreeg Michael eindelijk zijn punten te zien. Wij waren redelijk tevreden omdat hij geen buizen had, maar hij was zelf niet tevreden over zijn punten van Latijn en Wiskunde. Na wat handige tips van zijn klastitularis en tevens juf van Latijn vertrokken we naar huis rond 19u10. Nic had ondertussen al ongeduldig gebeld om te vragen waar we bleven.
Ik zette Michael af op de voetbal, want die moest nog gaan trainen. Guy ging Steph halen van de turntraining met de Vespa. Even later kwam Dimi thuis aan. We aten samen iets klein want we werden even later verwacht in Diest. We hadden immers aan Peter en Helene (tennisvrienden) beloofd dat we zouden komen helpen met het schuren van stoelen. Peter gaat samen met een vriend daar de catering van De Halve Maan overnemen. Ze hadden blijkbaar besloten om de houten stoelen een nieuwe laag vernis te geven. Die moesten eerst allemaal geschuurd worden. Toen we daar toekwamen was het daar een leuke bedoening met tal van vrienden al dan niet met kinderen die gezellig samen aan het schuren waren. Ook Nic amuseerde zich. Rond 23u was iedereen moe en gingen de meesten naar huis. Toen we thuiskwamen rond 23u30 kropen we allemaal moe ons bed in.
Het werd een relatief rustige nacht. Om 2u werd Nic wakker gemaakt voor zijn pilletje. Daarna sliep hij weer rustig in en moest hij enkel om 5u en om 7u opstaan om te plassen. Toen ik om 7u terug in mijn zetel kroop begon het al licht te worden en kon ik moeilijk terug inslapen. Ik besloot dan maar op te staan en mij stilaan klaar te maken. Om 8u15 moest ik Nic weer wakker maken voor zijn volgende pilletje Leucovorin. Dat beviel hem echter niet zo goed want een kwartiertje later moest hij weer overgeven. Dat was niet zon goed nieuws want hij had het pilletje minder dan een kwartier binnen gehouden en dat moest dus opnieuw in genomen worden. Hij voelde zich wel iets beter. Ik motiveerde hem dan ook om op te staan, zich wat te wassen, zijn tanden te poetsen en zich klaar te maken voor Bednet. Net zoals gisteren moesten we even zoeken om de verbinding tot stand te brengen maar dankzij de richtlijnen die Pieter gisteren had achtergelaten lukte het ons toch.
Rond 9u kwam de verbinding met de klas tot stand. Juf Griet en de kinderen in de klas waren blij om Nicolas nog eens te zien. Hij probeerde de rekenles zo goed en zo kwaad als het ging te volgen, want het was duidelijk dat hij zich nog steeds niet opperbest voelde en nog misselijk was. Om 10u deed hij dan ook teken dat hij moest overgeven en besloten we de verbinding even te verbreken. Ook nu voelde Nic zich na het braken iets beter maar klaarde hij toch niet volledig op. Rond 10u45 werd hij terug opgebeld door de klas en was hij weer klaar om verder les te volgen. Even later kwamen Lizzy Lispel en Dodo van de Cliniclowns binnen gevolgd door een hele reportageploeg. Toen ik teken deed dat Nicolas les aan het volgen was via de computer vroegen ze of ze even mee mochten volgen. Dat was voor Juf Griet natuurlijk geen probleem. Op een mum van tijd slaagden beide clowns erin om heel de klas van juf Griet op zijn kop te zetten onder luid gelach van Nicolas. Dit mooie tafereel werd uitvoerig gefotografeerd, maar daar trok onze Nic zich niets van aan. Na een tiental minuutjes dolle pret vertrok de hele groep weer en keerde de rust weer in de klas en bij Nicolas.
Om 11u kwam Juf Kathleen van de ziekenhuisschool langs en nam Nicolas afscheid van Juf Griet en zijn vrienden uit de klas. (Morgen was er geen Bednet, omdat de kinderen van de school op uitstap waren. Daarna was het paasvakantie, zodat het weer een hele tijd zou duren eer ze mekaar terug zouden zien.) Samen met Juf Kathleen oefende Nic nog wat Frans en moest hij daarna 3 toetsen maken. Volgens juf Kathleen deed hij dat prima, ondanks het feit dat hij zich nog altijd misselijk voelde. Om 11u50 was de les gedaan. Net op tijd want de juf was nog niet goed buiten of Nic moest alweer overgeven. Om 12u kwamen ze gelukkig wat Litican (antibraakmiddel) bijgeven.
Tijdens de les van Juf Kathleen waren Vokke en Michael toegekomen. (Michael was deze voormiddag naar de kapper geweest!!!! En was daarna opgehaald door Vokke om samen naar Leuven te komen.) De examens zijn gedaan, zodat Michael en Steph 2 dagen geen les hebben. Stephanie was vandaag uitgenodigd bij haar vriendin Louise, waar ze vanavond ook mocht blijven slapen. Omdat ik nog vrij veel werk had in Tongeren wou ik niet te laat vertrekken naar Tongeren, zodat ik vanavond -als Nic weer zou thuis zijn- niet te laat kon stoppen. Ik begon dan ook al in te pakken, zodat ik al een deel van de koffers kon meenemen. Nic moest nog even wachten. Ik vertrok rond 12u30.
De spoeling was afgelopen om 14u. Daarna werd er bloed getrokken. Op het resultaat van dat bloedonderzoek moest er gewacht worden om zeker te zijn dat Nic naar huis mocht. (De Metotrexaatspiegel (=chemo) moet onder een bepaalde waarde gedaald zijn om veilig naar huis te kunnen gaan.) Michael en Nic speelden wat pingpong om de tijd te doden. Na een half uurtje kwamen ze terug en legde Nic zich op zijn bed waarna hij snel in slaap viel. Vokke las in de krant en Michael speelde wat op de PSP. Pas rond 16u30 kregen ze het bericht dat ze naar huis mochten vertrekken, wat ze dan ook onmiddellijk deden.
Ze kwamen toe rond 17u30. Nic installeerde zich dadelijk in de zetel waar hij maar stilletjes bleef liggen. Michael maakte zich gauw klaar, want hij moest om 18u in Alken zijn voor zijn laatste tennisles indoor. Ik vertrok rond 18u30 in Tongeren en reed naar Alken om daar Michael, Arnoud en Lukas (2 tennis- en voetbalvrienden) op te halen. We kwamen thuis om 19u20. Guy was ondertussen ook thuis gekomen. Die was er in geslaagd om Nic uit zijn zetel te krijgen en mee naar buiten te nemen. Daar had hij op zijn gemakje wat gefietst en gewandeld in de tuin. Hij voelde zich al iets beter. Buiten een tas soep wou hij wel nog niets eten. Omdat hij nogal last heeft van de geur van eten hebben Guy, Michael en ik dan maar in de keuken gegeten. Na het eten installeerden Michael en Nic zich voor de televisie. Guy werkte aan het verslag van gisteren en ik kroop achter mijn microscoop in een poging wat bij te werken. Zowel Guy als ik begonnen de extra drukte van de laatste dagen met veel geregel en op en af gerij te voelen en waren vermoeid. Om 22u30 besloten we dan ook om allemaal naar boven te gaan. We keken nog naar All Saints in ons bed met in de pauzes het tandenpoetsen en de mondspoeling en vielen allemaal kort daarna in slaap.
Vannacht werden we 2x wakker gemaakt. De eerste keer was om 2u: toen moest Nic een pil (Leucovorin) innemen. De 2e keer was midden in de nacht: toen was zijn infuuszak leeg. Ik kon dus 2x gewoon blijven liggen. Om 7u15 maakte Nicolas mij opnieuw wakker. Hij had terug geplast en dan moet de hoeveelheid nagemeten worden en de pH van de urine gemeten worden. Dus moest ik dit even gaan doen. Daarna kroop ik nog een tijdje bij hem in bed en lagen we samen nog wat te soezen. Na een half uurtje besloot ik om mij toch maar te gaan wassen en scheren, zodat ik klaar zou zijn als er iemand zou binnenkomen. Toen ik terug in de kamer kwam was Nicolas weeral ingeslapen. Om 8u30 moest ik hem terug wakker maken voor een nieuwe pil Leucovorin. Kort daarna ging hij zich toen ook wassen en aankleden. Iets eten wou hij niet, pas na enig aandringen at hij een yoghurtje.
Om 8u45 probeerde ik om Bednet aan te sluiten, maar ik kreeg net zoals 2 weken geleden- geen internetaansluiting. Na een telefoontje naar de ziekenhuisschool beloofde men om Pieter, de specialist hiervoor, even later naar onze kamer te sturen. Er zat dus niets anders op dan af te wachten. Om 9u moest hij dan weer zijn gewone pillen innemen. Gelukkig had Marleen alle pillen voor de komende dagen al klaargezet, zodat we ons niet konden vergissen. Terwijl we op Pieter aan het wachten waren belde mama om te informeren hoe het ging en keken we naar Huizenjacht en een kookprogramma met Felice op TV. Om 10u20 kwam Pieter aan en even later was de internetverbinding in orde. Maar op dat ogenblik was de school al niet meer on line, zodat we Bednet moesten uitstellen tot morgen.
Juf Kathleen kwam om iets voor 11 naar Nic zijn kamer. Hij voelde zich nog steeds niet goed, zodat de les op de kamer doorging. Ik liet hun rustig werken en ging tijdens de les met mijn computer in de gang zitten om het blogverslag van gisteren te maken. Nicolas kreeg een toets van rekenen en les in Frans. Maar om 11u40 kwam Juf Kathleen mij roepen. Nicolas was aan het overgeven. Zijn yoghurt van deze ochtend was er terug uitgekomen. Nadat hij zich wat verfrist had ging de les verder tot 12u. Op het einde kreeg hij ook nog een huistaak voor Frans, die hij tegen morgen moest afmaken.
Na de les gingen Nikkel en ik even een wandelingetje doen. We deden een pull en onze schoenen aan en wandelden naar buiten tot aan de vijver. Daar belde Nic naar Moeke en Vokke. Hij kreeg Vokke aan de lijn en zei: De dokters hebben gezegd dat ik het heel goed doe en dat ik vandaag al naar huis mag gaan. Vokke wist niet wat hij hoorde. Pas toen Nicolas 1 april in de hoorn schreeuwde, wist hij dat het maar om te lachen was geweest. Het zonnetje scheen verleidelijk, maar er stond toch een fris windje, zodat we het buiten niet zo heel lang konden uithouden.
Terug op de kamer wou Nic nog steeds niets eten. Ik heb dan maar zijn middageten opgegeten.Om 13u wou ik naar het middagnieuws kijken, maar ik ben na 10 minuten in slaap gevallen. Om 14u kwam de verpleging weer een pil Leucovorin brengen en moest er ook een bloedname gebeuren om de bloedspiegel van de Methotrexaat (chemo) te bepalen. Toen pas dacht ik er aan dat hij zijn pil van 13u nog moest innemen. (Marleen is veel beter dan ik in al deze dingen!)
Om 14u15 was het tijd voor zijn kookdemonstratie. Hij vertrok in zijn eentje naar de Bonte Specht, maar ik ging even later toch ook maar naar daar om de zaken een beetje in het oog te houden. Marleen had het mij 2 weken geleden al verteld, het was inderdaad een absurd zicht om 5 zieke kinderen, met hun infuusstaanders kris kras door elkaar, samen te zien koken. Iedereen hielp bij het snijden van de ajuin en de bieslook, waarna het koken begon. Het lukte Nic redelijk goed om zijn spaghetti carbonara te maken. Ik moest alleen maar even toezien op het afkruiden van de saus. Nog voor dat alles klaar was kwam Mathias (neef) aan. Vokke was dus ook aangekomen. Ik liet de kinderen alleen en ging terug naar de kamer. Vokke lag daar op het bed en viel even later in slaap. Ik werkte een tijdje op de computer.
Rond 16u30 kwamen Mathias en Nicolas terug op de kamer. Ze hadden de spaghetti opgegeten al had Nic zelf er niet veel van geproefd- en hadden daarna nog een tijdje met de andere kinderen gespeeld. Ze keken nog vlug naar de aankomst van de 2e rit van de Driedaagse van De Panne. Daarna speelden ze Take Five met de kaarten.
Om 17u kwam Mieke op bezoek. Binnen de kortste tijd was ze mee aan het kaarten met Mathias en Nicolas.
Ik vertrok om 17u30 naar Hasselt, want ik wou nog naar de voetbalmatch van Michael gaan zien. Die moest om 18u30 een uitgestelde match spelen op Diepenbeek. Ik moest echter eerst nog langs thuis om mijn tennispullen op te halen en enkele zaken te regelen. Uiteindelijk zag ik nog de 2 helft. Torpedo speelde 1-1 gelijk, maar ze hadden op basis van de kansen eigenlijk moeten winnen. Na de match ging ik voor de laatste keer van het winterseizoen tennissen in Alken.
Marleen kwam om 18u45 binnen op Nic zijn kamer. Een kwartiertje later konden Vokke en Mathias naar huis gaan. Omdat Nicolas zijn huistaak Frans nog niet gemaakt had, liet Marleen hem die nu toch maken. Daarna hebben ze samen naar TV gekeken. Nicolas wou nog steeds niets eten, dus moest Marleen rond 20u in haar eentje een beetje eten.
Natuurlijk werd er met spanning uitgekeken naar de prestaties van de Rode Duivels. Nic was helemaal klaar om naar de match tegen Bosnië te zien, maar om 9u2O nog voor het einde van de eerste helft- viel hij in slaap. Marleen heeft hem na de match nog wakker gemaakt om hem zijn tanden te laten poetsen. Daarna zijn ze beiden gaan slapen, want vannacht om 2u zou hij weer wakker gemaakt worden om zijn pil Leucovorin in te nemen en via het infuus kreeg Nicolas nog steeds veel vocht toegediend, zodat hij nog steeds veel moest plassen...
Marleen belde Michael om 6u45 op vanuit Leuven om hem wakker te maken. Maar Michael was daarna toch terug in slaap gevallen. Pas 20 minuten later schoot hij terug wakker. Toen ik om 7u30 onder kwam om te ontbijten, zat Michael nog in pyjama zijn examen geschiedenis te studeren aan de keukentafel. Stephanie was ook al op, maar zij was bijna klaar om naar school te gaan. We vertrokken allemaal samen: Steph en Mic gingen naar school en ik ging naar het ziekenhuis voor een hele dag operaties.
Marleen is zelf pas om 7u30 opgestaan. Nicolas sliep toen nog steeds. Om 8u30 heeft ze hem toch wakker moeten maken, want hij moest om 8u45 naar de operatiezaal gaan voor al weer een ruggenmergpunctie en toediening van chemotherapie in het ruggenmergvocht. Stipt om 8u45 bracht men Nic naar het operatiekwartier en om 9u30 lag hij op de operatietafel. Drie kwartier later mocht Marleen hem terug opzoeken op de PAZA (ontwaakruimte) en om 10u45 waren ze terug op de kamer. Een half uurtje later kwamen tante An en Moeke binnen. Vokke kon pas later komen en daarom was tante An met Moeke al naar Gasthuisberg gereden.
De chemotherapie via het infuus, de narcose en de chemo in het ruggenmergvocht hadden natuurlijk een effect op onze Nic. Hij voelde zich erg misselijk en heeft 2x moeten overgeven. Maar hij onderging dit nogal gelaten. Het hoorde er blijkbaar nu eenmaal bij Hij wou dan ook niets meer eten. Alleen een klein beetje cola kreeg hij naar binnen.
De dokters kwamen op zaalronde rond 13u. Er waren gelukkig geen problemen.
Marleen vertrok naar haar werk om 13u15. Nicolas was op dat ogenblik aan het slapen. Hij werd pas wakker om 14u30. Intussen was Vokke ook aangekomen en dus kon tante An weer vertrekken.
Om 15u at Nic wat van de wortelpuree, die Marijse meegegeven had. Die bleef er gelukkig in. Wat later viel hij toch weer terug in slaap voor een half uurtje. Toen werd hij wakker gemaakt door de verpleging, die zijn bloeddruk en temperatuur kwam opmeten. Maar daarna hij sliep onmiddellijk terug in. Pas om 17u15 was Nikkel uitgeslapen. Hij was wel nog misselijk. Daarom kreeg hij om 18u een spuitje Litican tegen de misselijkheid.
Mijn operatieprogramma was om 17u30 afgelopen. Ik liep nog even langs de praktijk om mijn collega Francoise er aan te helpen herinneren dat ik er morgen niet zou zijn. (Ik ging bij Nicolas in Leuven slapen en zou er dan ook blijven tot woensdagavond.) Natuurlijk was Francoise dit niet vergeten. Zoals afgesproken zou zij morgenvoormiddag mijn raadpleging overnemen. Vervolgens reed ik naar huis om mijn spullen op te halen. Daar lag Michael op zijn gemak naar TV te kijken en was Stephanie weg naar de turntraining. Blijkbaar hadden ze alle twee dus niet veel schrik van hun laatste examen morgen. Ik belde voor de zekerheid nog naar Leuven om te vragen of er bijzondere wensen waren, maar daar had men geen tijd voor mij, want Sturm der Liebe was bezig. Marijs gaf mij nog wat eten en extra kleding voor Nicolas mee en toen vertrok ik naar Leuven.
Ik kwam rond 19u aan op Gasthuisberg, maar ik was vergeten te vragen op welke kamer Nicolas lag. Ik heb echter niet moeten zoeken, want zijn zelfgemaakt naambord hing weer aan de deur, zodat ik mij niet kon vergissen van kamer. Er hing nog iets extra aan zijn deur: een aankondiging dat chef-kok Nicolas morgen spaghetti carbonara zou klaarmaken op de dienst. Blijkbaar had hij zijn lijst met ingrediënten doorgegeven aan de speeljuffrouw Katrien van de Bonte Specht en die zou dit morgen allemaal meebrengen. Ondertussen waren er al verschillende dokters en verpleegsters komen zeggen dat ze morgen ook een bordje wilden mee-eten.
Moeke en Vokke vertrokken kort na mijn aankomst terug naar Hasselt. (Dan waren ze nog op tijd om Familie te zien op VTM.) ;-) Nicolas was nog steeds een beetje zielig. Hij voelde zich niet goed, was misselijk en zei dat hij niets wou eten. Hij wou alleen een beetje Cola drinken. Toen ik echter de zak zoutchips liet zien die ik meegebracht had, wou hij daar wel een beetje van proeven. Hij at dus chips met cola, terwijl ik zijn ziekenhuisspaghetti opwarmde voor mijzelf. Het eten dat Marijse meegegeven had (stoofvlees + puree) stak ik in de frigo voor Nicolas. (Want ik weet dat hij dat liever eet dan de ziekenhuiskost.) Geleidelijk aan verbeterde zijn stemming en kon hij ook al eens lachen als ik een grapje maakte. Op een bepaald ogenblik vroeg hij mij wat ik zoal at toen ik zo oud was als hij. Ik begreep het eerst niet goed, maar uiteindelijk wou hij weten of ik als kind ook spaghetti en aardappelen en vlees at of liever pierenpap en wentelteefjes, zoals Marleen graag at als kind. Toen ik zei dat ik niet zo van pierenpap hield, besloot hij met een grote lach op zijn gezicht: Ziet ge wel dat wij op elkaar lijken!
Na het eten werd ik verplicht om ook naar Familie te kijken, gevolgd door Hello Goodbye. Voor Mijn Restaurant kwam hij bij mij in het zetelbed liggen, wat toch wel fijn was. Marleen belde tussendoor ook om te horen hoe het ging en ze was blij om te horen dat het al wat beter was. Na het programma was het tijd voor zijn avondtoilet. Tot slot keken we nog naar TOM met Koen Wouters, maar toen ik eens naar hem keek zag ik dat hij al in slaap was gevallen.
Ik maakte mij zelf dan ook maar klaar om te gaan slapen, want het was toch een vermoeiende dag geweest. Na het laatavondnieuws ging het licht op de kamer dan ook uit.
Deze morgen vroeg schrok ik wakker rond 5u. Ik hoorde iemand naar toilet gaan en stond op om te kijken of alles met iedereen in orde was. Het was blijkbaar Stephanie die me geruststelde met de melding dat ze enkel maar naar toilet moest. Ik lag daarna te woelen en geraakte moeilijk terug in slaap. Toen de wekker afliep om 6u45 stond ik op en ging Michael wekken. Om 7u was Steph aan de beurt. Even later kwam ook Nic naar beneden. Ook hij had niet goed geslapen en nestelde zich voor de TV in de zetel. Hij at twee toastjes en dronk een glas fruitsap. Ondertussen waren Michael en Steph naar school vertrokken. Vandaag moesten ze alle twee examen wiskunde maken. Michael kreeg een examen verspreid over 4 u (opgesplitst in 2 delen). Stephanie had na haar examen wiskunde ook nog eentje van godsdienst.
Nadat Michael en Steph vertrokken waren gingen Nicolas en ik naar boven om ons verder klaar te maken. De valiezen waren al klaar van gisteren avond. Enkel de computer (Bednet) moest er nog in gestoken worden en zijn toiletgerief. Papa was ondertussen ook opgestaan. Ook hij zag er nog moe uit en klaagde dat hij niet goed had geslapen. Rond 8u30 vertrokken we naar Leuven. De file was als grotendeels verdwenen zodat we een probleemloze rit hadden. Om 9u30 stonden we in de inkomhal van Gasthuisberg en moesten we even aanschuiven om ons te laten inschrijven. Eigenlijk is het ongelooflijk om te zien hoeveel volk hier passeert op korte tijd. Even later kwamen we aan op de afdeling. Op het einde van de gang zaten Moeke en Vokke al te wachten in de zeteltjes. Ik had afgesproken dat zij me kwamen aflossen zodat ik in de namiddag kon gaan werken. We mochten ons installeren op kamer 10. Zo gauw we de valiezen hadden neergezet verdween Nic naar de speelzaal (de Bonte Specht). Toen ik alles had geïnstalleerd in de kamer ging ik even een kijkje nemen in de speelzaal. Samen met Tuur was Nic de aankondigingen van zijn eetfestijn aan het maken zodat die in de gang konden worden opgehangen. Even later kwamen ze zijn porth-a-cath aanprikken. Hij werd ook gewogen en gemeten. De chemo was besteld in de apotheek maar daar zouden we nog wat op moeten wachten. Ik vertrok naar Tongeren rond 10u30 zodat ik straks een beetje op tijd zou kunnen terugkomen.
Nicolas hield zich de hele dag goed bezig. De man van de muziektherapie kwam hem halen om zich wat te ontspannen in het muzieklokaal. In de namiddag kreeg hij een uurtje les van meester Kristof. De rest van de tijd bracht hij al knutselend door in de speelzaal. Ook de dokters waren gepasseerd. Nics bloedresultaten waren vrij goed zodat er niets moest bijgegeven worden. Alvorens de chemo gestart werd moest hij wel eerst een extra spoeling krijgen omdat de zuurtegraad van zijn urine te laag was. (Dat hoorde hij natuurlijk niet zo graag want zoveel te later de chemo vandaag startte zoveel te later zal hij donderdag naar huis kunnen vertrekken.)
Ik vertrok in Tongeren rond 17u30 en reed nog eerst even naar huis. Daar zag ik Steph en Michael die alle twee nog aan het studeren waren. De examens waren vrij goed geweest. Beiden vonden ze stukken niet zo moeilijk en anderen dan weer wel. Globaal zou het voor alle twee toch nog vrij goed geweest zijn. We zullen zien. Ik nam nog vlug enkele zaken mee die ik s morgens vergeten was en haastte me alweer richting Leuven. Ook nu viel het verkeer mee. Ik had meer moeite met mijn vermoeidheid en was blij toen ik rond 19u de parking van Gasthuisberg opreed.
Toen ik op de kamer toekwam sliep Nic. Hij zag er maar bleekjes uit. Vokke en Moeke vertelden dat hij rond 16u30 was teruggekomen van de speelzaal en in zijn bed wat gespeeld had op de PSP. Om 17u viel hij al in slaap. Overdag had hij een broodje gegeten met hesp en kaas. s Avonds had hij nog niet gegeten. Moeke en Vokke vertrokken om 19u15. Rond 19u45 werd onze Nic wakker. Zoals verwacht voelde hij zich niet zo goed en bleef hij stilletjes liggen in zijn bed. Ik deed zijn pyjama aan en dekte hem terug toe. Even later moest hij overgeven. Gelukkig voelde hij zich daarna iets beter. Hij dronk een slokje cola maar wilde verder niets eten. Hij keek naar Familie en Beauty and the Nerds. Tijdens Aspe ging het weer even minder goed. Hij moest weer overgeven. Toen ik even later belde en vroeg aan de verpleegster om eventueel iets bij te krijgen tegen de misselijkheid werd dat onmiddellijk gegeven. Na Aspe zijn we alle twee in slaap gevallen.
Nic moest nog enkele malen opstaan om te plassen. Om 2u klaagde hij ook van hevige pijn in zijn benen. Na een pijnstiller die in het infuus werd ingespoten (want omdat hij morgen weer in slaap moet worden gedaan mag hij na middernacht niets meer eten of drinken) viel hij rustig in slaap.
Het was een kortere nacht dan anders. Deze keer niet omdat we te laat waren gaan slapen, maar omdat we de klok een uur verder moesten zetten omwille van het zomeruur. Toch was Marleen al om 7u wakker om Michael op te roepen. Een half uurtje later kwam onze gastslaper, Karen, ook naar beneden, gevolgd door Nicolas om 8u. Stephanie was om 8u30 op en ik werd door Marleen opgeroepen om 9u, want Michael zijn voetbalmatch begon om 9u30. Stephanie bleef zoals gewoonlijk thuis. Deze keer had ze nog een tijdje gezelschap, want Karen was er ook nog. Zij zou in de loop van de ochtend opgehaald worden.
We kwamen weer maar eens iets te laat aan op Torpedo, maar de stand was nog 0-0. Ze moesten tegen Patro Eisden spelen, een ploeg die net voor hen stond in de rangschikking. Het werd geen topmatch. Er stond een koude wind, het regende regelmatig, het veld was een modderpoel en de voetbal was maar middelmatig. Torpedo had de beste kansen, maar maakte maar 1 doelpunt. Michael had niet veel te doen maar kreeg toch een goal binnen, zodat de eindstand 1-1 was. Omdat we helemaal verkleumd waren zijn we dadelijk na het laatste fluitsignaal naar huis gekomen.
Stephanie was, nadat Karen weg was, toch terug begonnen met studeren. Tenminste, toen wij thuiskwamen zat ze toch achter haar boeken. Ik begon met het opschuren van de kast in de berging, zodat ze verfklaar zou zijn voor Tom & Tom. Nicolas besloot om Marleen te helpen bij het klaarmaken van het middageten. Vandaag was dat croque monsieur. Michael was intussen ook al thuisgebracht door de ouders van Jonas (ploegmaat + buren), zodat we allemaal samen aan tafel konden gaan.
Na het middageten moest ik nog even aan de kast schuren en hierbij kreeg ik hulp van Stephanie en Nicolas! Toen het werk klaar was hebben we de sportnetten er maar meteen ingezet. (Tom zal ze er wel weer uitnemen, als hij met zijn ververij begint.) Daarna moest iedereen meehelpen om het huis terug een beetje op orde te krijgen. Om 14u verwachtten we immers bezoek. Ik had Luc (mederotariër bij Juniperus) en zijn vrouw Lieve gevraagd om even langs te komen. Luc heeft een kunstgalerie en is zo vriendelijk om ons te helpen in onze zoektocht naar een mooi werk voor in de living. Gelukkig belde Luc dat het een uurtje later ging worden, zodat we genoeg tijd kregen om effectief op te ruimen. Zelfs Nicolas hielp mee. Hij kwam ons na een tijdje zeggen dat hij zijn kamer helemaal opgeruimd had.
Om 15u belden Luc en Lieve aan. We dronken eerst iets, waarna Luc ons een fotoboek liet zien, om uit te maken naar waar onze voorkeur uitging. De 3 kinderen schoven dicht bij Marleen en mij, zodat ze mee naar de fotos konden zien en mee konden oordelen over mooi of minder mooi. Na een tijdje wist Luc wel min of meer in welke richting hij moest gaan zoeken. Nu moeten we alleen nog een datum afspreken om bij hem naar een aantal geselecteerde werken te gaan zien Maar dat was niet zo eenvoudig door de examens, het aanstaande paasverlof en de opnamedagen van Nicolas. We spraken af om via email een datum te zoeken.
Terwijl we, na een stukje taart en een tasje koffie, nog wat aan het praten waren, kwam Carla aan. Ze kwam deze keer niet alleen Nicolas, maar ook Marleen behandelen. Die heeft immers al een tijdje veel last van nekpijnen. Carla had haar jongste zoon Joris bij en die ging bijna onmiddellijk met Nicolas naar buiten om te voetballen. Luc en Lieve vertrokken even later.
Carla begon aan haar therapeutische massage bij Marleen. Ik maakte ondertussen het blogverslag van zaterdag. Michael en Stephanie probeerden nog een beetje te studeren. De 2 voetballers hielden het niet zo lang uit. Na een klein half uurtje kwamen ze al terug naar binnen. Toen kreeg ook Nicolas een volledige massage. Even later vertrokken Carla en Joris weer.
Intussen was het al avond geworden, al had je niet die indruk omdat er nog veel daglicht was door het zomeruur. Dus werd er onderhandeld over het avondeten. Zowel Marleen als ik hadden niet veel zin om te koken, dus werd het kebab en pizza. We keken na het eten nog naar Mercator en Flikken, maar daarna gingen we allemaal naar boven. Op tijd ons bed in voor alweer een zware week. Nicolas zal morgen weer voor 4 dagen opgenomen worden voor een nieuwe chemokuur in Gasthuisberg
