Het was vandaag een vrije dag voor iedereen. Ze hadden vrij mooi weer voorspeld. Dus alles was aanwezig om er een leuke, ontspannende dag van te maken.

Ik stond op rond 7u30, zette de koffie en ruimde de keuken wat verder op. Rond 8u kwamen de kinderen naar beneden. Nicolas en Michael installeerden zich op de poef voor de televisie. Nic wou enkel een tas chocolademelk drinken. Hij voelde zich niet zo erg goed en klaagde wat van hoofdpijn. Hij ging wat apart in de zetel liggen en wou enkel een beetje drinken. Voor de rest vroeg hij nog een handdoek om zijn slijmen op te vangen, want die liet hij nog altijd uit zijn mond lopen. (Hij heeft schrik dat hij meer zou braken als hij deze slijmen zou inslikken.) Toen ik hem die handdoek onder zijn hoofde legde voelde ik dat hij wat warmer aanvoelde. Ik nam zijn temperatuur. Hij had 37°2. Op zich was dat niet zo verontrustend, maar wat mij niet zo erg aanstond was het feit dat hij daar maar zo futloos lag. Ik besloot hem nog wat tijd te gunnen en ging verder met opruimen van living, keuken en berging. Toen de was in stak ging ik in de living wat aan de microscoop werken. Steph was ondertussen vertrokken naar de turntraining. Het was haar laatste training voor het Vlaams Kampioenschap, dat morgenavond door zou gaan in Houthalen. Stilletjes hoopte ze dat ze zich zou kunnen plaatsen voor het Belgisch Kampioenschap dat enkele weken later zou doorgaan in Wallonië. Hiervoor moest ze 40 punten halen. Het zou niet gemakkelijk worden… Michael studeerde wat voor school en Guy was op het toilet nog wat aan het afwerken. Hij hing het pompbakje op en installeerde de toiletpapierhouder en borstelhouder. In de loop van de voormiddag kwam Vokke ook even langs. Die kwam natuurlijk vooral kijken hoe het met Nicolas ging, maar besloot toen toch om ook Guy nog wat te helpen.

Rond de middag stelde ik voor aan Nic om een badje te gaan nemen. Daarmee was hij wel akkoord. Na het bad dook hij echter weer direct de zetel in en bleef maar stilletjes liggen. Toen ik opnieuw zijn temperatuur nam wees de thermometer 37°6 aan. Vooral het feit dat Nic zo futloos bleef begon me wat te verontrusten.

Toen Steph terug kwam van de turntraining om 13u20 was het tijd om wat te eten. Doordat we gisterenavond op verplaatsing hadden gegeten, was het lekkere eten van Marijse blijven staan. We besloten dan maar om dat deze middag op te eten. We kookten wat tagliatelle en aten hierbij Marijs haar zalmschotel met asperges. Die was heerlijk! Nic wou echter niets eten. Hij dronk alleen wat water bij zijn pilletjes. Kort na de middag viel Nicolas in slaap. Stephanie en Michael werkten wat voor school en Guy ging verder klussen op zolder. Ik besloot om ook maar wat verder te werken aan de microscoop. Mijn onaangenaam, ongerust gevoel geraakte ik echter niet kwijt. Regelmatig ging ik voelen aan Nic’s hoofd, maar dat werd er volgens mij niet koeler op. Toen hij rond 18u uiteindelijk wakker werd was zijn toestand nog altijd dezelfde: hij voelde zich niet zo goed, wou niets anders doen dan stilletjes in de zetel liggen en hij voelde nog altijd warm aan. De thermometer gaf nu 37°9 aan. Helemaal overstuur ging ik overleggen met Guy wat we nu moesten doen. Er was ons immers in Leuven op het hart gedrukt dat bij een temperatuur van 38° contact moest opgenomen worden met het ziekenhuis, met in de meeste gevallen een opname tot gevolg. In deze fase van de therapie waar deze kinderen zo goed als geen weerstand meer hebben is het zeer belangrijk om een eventuele infectie zo snel mogelijk te behandelen met antibiotica via een infuus.

We wisten even niet goed wat doen. Guy vond het echter zinloos om zo ver naar Leuven te rijden als we hier in Hasselt, in onze achtertuin, een goed ziekenhuis hadden met een zeer goede pediatrie afdeling. Zo vertrokken we rond 18u30 naar het Virga Jesse Ziekenhuis. Guy had thuis Dr. Raes (pediater van wacht) al opgebeld. Die had de eerste instructies al gegeven. Toen we aankwamen op spoed waren ze al verwittigd van onze komst en werd er onmiddellijk bloed afgenomen. Vervolgens werd Nic onderzocht door de dokter-assistente en even later ook door Dr. Raes zelf. Er was niks speciaals te horen op de longen of te voelen in zijn buik. De oorthermometer gaf hier 38°2 aan. Nic voelde zich nog steeds niet goed en even later vroeg hij voor een bakje om over te geven. Terwijl we aan het wachten waren op de bloedresultaten werd er wat gebabbeld, ondermeer over het feit dat de afdeling Pediatrie in Hasselt zich aan het voorbereiden was om kankerpatiëntjes via dagopname te kunnen behandelen. (De zware chemokuren, zoals die van Nicolas, zouden wel in Leuven blijven.) De tijd vloog voorbij. Opeens kregen we het uur in het oog. Het was al 20u30. Toen kwam het minder goede nieuws dat een deel van Nics eerste bloedname was gestold en bepaalde testen opnieuw moesten gebeuren. Er moest dus opnieuw bloed getrokken worden en omdat dat resultaat nog even op zich zou laten wachten stelde Guy voor dat ik naar huis zou gaan om Michael en Steph eten te geven en eventueel ook Nic’s koffer te maken. We wisten immers dan de kans groot was dat hij zou moeten blijven. Het was alleen niet duidelijk of we in Hasselt mochten blijven, dan wel dat we naar Leuven zouden moeten rijden.

Ik kwam thuis aan en voelde me ellendig. Ik wist dat dit alles noodzakelijk was en dat niemand daar iets aan kon doen, maar ik zag het even niet meer zitten. We waren pas terug van 4 dagen ziekenhuis waar Nic weer ellendig was geweest, Guy en ik elkaar nauwelijks gezien hadden, en ik vond ook dat ik voor de twee oudsten te weinig had kunnen doen. Ook voor Steph was dit verloop geen goede voorbereiding op een turnwedstrijd, die voor haar toch wel belangrijk was. Ik moest me snel weer bijeenrapen want ik had niet veel tijd. Ik zette de oven aan en warmde een pizza op voor Michael en een lasagne voor Steph. Ondertussen maakte ik Nic zijn koffer en de mijne. Ondanks het feit dat ik absoluut geen honger had (stress) besloot ik toch maar een tas soep te eten met een stukje brood. Toen die net uit was belde Guy me op met de mededeling dat ik hem en Nic mocht komen halen. Ik kon niet snel genoeg in de auto zijn en in het ziekenhuis. Onderweg naar huis deed Guy me de uitleg. Dr. Raes had contact gehad met Gasthuisberg en had overlegd met de pediater-oncoloog van wacht daar. Die vertelde dat ze daar in Leuven maar antibiotica begonnen te geven via het infuus vanaf 38°5. Ze stelden voor om nog even af te wachten. We moesten Nic’s temperatuur in het oog houden deze nacht en de volgende dagen en ook kijken hoe zijn algemene toestand zou evolueren. Nic was natuurlijk ontzettend blij dat hij weer mee naar huis mocht. Dat hij nog niet volledig in orde was bleek toen we thuis aankwamen. Hij ging rechtstreeks naar boven, omdat hij bij het binnenkomen in de keuken en living de geur van het eten niet kon verdragen. Ik volgde hem naar boven en we kwamen net op tijd aan op het toilet waar hij weer eens overgaf. Hierna voelde hij zich iets beter. Ik deed zijn pyjama aan en installeerde hem in bed. Ik at samen met Guy nog een kleinigheid en ruimde beneden op. Toen was mijn kaars volledig uit. Omdat de volgende nacht waarschijnlijk ook een onrustige zou worden besloot ik om naar bed te gaan. Steph en Michael keken beneden naar “Troy”. Naar die film had Nic ook al enkele dagen uitgekeken. Toen ik naar boven ging bleek dat ook Guy en Nicolas naar deze film aan het kijken waren. Ik kroop in mijn bed maar stond een half uurtje later weer op om even te gaan kijken bij Nicolas. Guy stelde me gerust met de mededeling dat zijn temperatuur al gedaald was naar 37°5. De tweede keer kroop ik met een iets geruster gevoel in bed. Toen de film gedaan was is iedereen in zijn eigen bed gaan slapen.

03-05-2009, 22:10 Geschreven door Marleen  

Het werd een vrij rustige nacht. Nic maakte mij twee keer wakker om te plassen en hijzelf werd twee maal wakker gemaakt voor zijn pilletje Leucovorin. Van slapen kwam er echter niet zo veel in huis. Door het feit dat ik me de laatste dagen en weken minder goed voelde door mijn zware verkoudheid, heb ik alleen nog maar meer bewondering gekregen voor wat onze Nic allemaal moet doorstaan. Dat heeft me dan ook grotendeels recht gehouden (OK toegegeven, de zware antibiotica waren uiteindelijk toch wel noodzakelijk om me weer in de goede richting te doen evolueren). Ik vond dat ik het niet kon maken om daar zielig in een hoekje te blijven zitten met een banale verkoudheid, terwijl Nic nog altijd een zware strijd op leven en dood aan het leveren was en daarbij veel meer moest afzien dan ik. Een groot deel van de nacht heb ik dan ook gewoon gerust en naar hem gekeken. Het feit dat mijn verjaardag dit jaar wel op een heel originele manier is verlopen maakte mij allemaal niet uit. Het enige spijtige vond ik dat we maar met ons tweetjes waren en dat Michael, Steph en Guy er niet konden bij zijn…

Om 7u werd Nic wakker en moest hij weer plassen. Om 7u30 ben ik opgestaan en heb me klaargemaakt. Ik zou bij Nic blijven tot dat moeke en Vokke me kwamen aflossen. Ik moest vandaag nog gaan werken. Door het feit dat ik dinsdag ook maar een halve dag had gewerkt was er flink wat werk blijven liggen, zodat ik het niet kon maken om vandaag thuis te blijven. Nicolas voelde zich nog altijd niet bijster goed. Hij bleef maar stilletjes liggen in zijn bedje en liet het speeksel uit zijn mond lopen op een handdoek. Toen ik hem vroeg waarom hij dat deed, vertelde hij mij dat hij hoopte dat hij daardoor minder zou moeten overgeven. Om 9u15 dwong ik hem toch om zijn pillen in te nemen. Uiteindelijk was daar ook een antibraakmiddel bij. Na twintig minuten moest hij toch overgeven. Daarna voelde hij zich wat beter. Ik heb hem toen wat gewassen en zijn gewone kleren aangedaan en hoopte dat hij dan wat actiever zou worden. Hij wou alleen maar wat TV kijken. Ik begon dan maar de valiezen klaar te maken zodat ik al een deel mee naar huis kon nemen als ik vertrok.

Rond 10u30 waren Moeke en Vokke al daar. Een half uur later vertrok ik richting Tongeren.

Om 11u was de spoeling afgelopen en kort erna trokken ze bloed. Op het resultaat van dit bloedonderzoek moesten we wachten om te weten of we naar huis mochten vertrekken (de chemowaarde moet genoeg gedaald zijn). Ondertussen kwam Rob van Inge een bezoekje brengen. (Hij is medisch vertegenwoordiger en moet daardoor ook geregeld op Gasthuisberg zijn. Als Nic daar ligt neemt hij altijd even tijd om binnen te springen.)

Nic voelde zich nog altijd niet erg goed, ondanks het feit dat hij weet dat de kans vrij groot is dat hij gauw naar huis mag. Rond 11u45 moest hij weer overgeven.

Om 13u kwam Juf Elke langs en kreeg Nicolas een uurtje les. Ook nu namen ze samen een les rekenen en taal door. Nic hield het een vol uur uit. Na dat uurtje les kwam het verlossende bericht dat ze naar huis mochten. Ze moesten nog even wachten tot de porth-a-cath afgekoppeld was. Toen dat gebeurd was zijn ze richting Hasselt vertrokken. Tijdens het stappen naar de auto had Nic geklaagd van pijn aan zijn hiel en vertelde hij aan Vokke dat hij daar blaren had. (Na maanden niet meer aan sport te hebben gedaan waren zijn voeten natuurlijk niet meer gewoon aan zijn sportschoenen. Ook door de chemo is zijn huid een stuk gevoeliger geworden.)

Ze waren nog maar net thuis gearriveerd of Nicolas vroeg al om een tas soep. De rest van de namiddag en vooravond heeft hij rustig op de zetel gelegen en wat gerust. Michael was rond 17u45 vertrokken naar de Olympia. Daar hadden ze afgesproken met de jongens, de trainer en afgevaardigden van zijn voetbalploeg om samen te bowlen en achteraf iets te eten.

Guy en ik kwamen ongeveer samen thuis rond 19u30. Marijs vertrok net naar huis. Vokke en Nonkel Hendrik waren de laatste dingen aan het afwerken op het toilet. Nic lag nog in zijn zetel. Toen we hem vroegen of hij eventueel zin had om mee te gaan naar de Olympia en daar samen met Michael en de ploeg iets te eten, sprong hij bijna uit zijn zetel. Hij wou maar al te graag meegaan! Bij het opstaan uit de zetel viel ons echter op dat hij pijn had. Het was nog altijd zijn blaar die pijn deed. Toen we die blaar even later goed bekeken bleek dat die er niet goed uitzag. Er was een ontsteking in gekomen en die moest goed verzorgd worden in Nic zijn geval. Guy knipte de blaarranden eraf zodat het beter zou kunnen genezen. Dat deed natuurlijk erg pijn en Nic schreeuwde het dan ook uit van de pijn. Daarna was het ergste leed geleden. Na een ontsmettend middel werd er wat Flamazinezalf op gedaan.

Op het moment dat we vertrokken kwam Steph aan met de fiets. Zij kwam van de turntraining (de voorlaatste training voor het Vlaams Kampioenschap op zaterdag). Zij was moe en bleef liever thuis. Zo vertrokken we rond 20u naar de Olympia. Daar waren de jongens net klaar met bowlen en dronken we samen met de rest nog een glas voor we samen aten. Nic at rustig mee. Hij had penne arabiata besteld en at er behoorlijk wat van op. Rond 22u was zijn kaarsje uit en zijn we naar huis gereden.

Thuis keken we samen met Steph nog naar het einde van Mijn Restaurant, waarna Steph ging slapen. Michael was ondertussen ook al naar zijn bed gegaan. Nicolas poetste zijn tanden en kroop bij mij in bed en samen keken we naar All Saints, terwijl papa het blogverslag van woensdag afmaakte. Even later viel Nic in slaap. Toen papa naar boven kwam maakte hij Nic wakker voor zijn mondspoeling waarna we allemaal in bed kropen. Eindelijk weer allemaal samen thuis!

03-05-2009, 22:09 Geschreven door Marleen  

De nacht verliep eigenlijk probleemloos. Nicolas sliep rustig, moest slechts 1x opstaan om te plassen en kreeg zijn pil Leucovorin om 5u. Om 7u45 maakte hij mij weer wakker om nog eens te plassen. Ik moet dan de fles halen op de badkamer, hij plast ze vol langs zijn bed en ik meet vervolgens hoeveel hij geplast heeft en wat de pH is en schrijf tot slot alles op een blad. Omdat ik nu toch wakker was, bleef ik ook maar op. Ik ging mij scheren en wassen en kleedde mij dan aan voor een nieuwe dag. Nicolas bleef stil in bed liggen. Hij kon af en toe wel lachen, maar hij voelde zich duidelijk nog niet goed.

De eerste die belde was Moeke. Zij belde al om 8u30 om te horen hoe het geweest was deze nacht. Tien minuten later belden we zelf naar Marleen om die proficiat te wensen. Marleen verjaarde vandaag, maar ik vreesde dat het een verjaardag in mineur zou worden. Ze was nog steeds ziek, Nicolas was opgenomen in het ziekenhuis en wij zouden elkaar maar even zien vanavond als we elkaar zouden afwisselen op de ziekenhuiskamer.

Zoals verwacht wilde Nic weer niet ontbijten. Ik mocht van hem wel een paar boterhammen eten op de kamer. Nicolas wou eerst even naar TV kijken, maar viel tussen 9u30 en 10u30 ook terug in slaap. Ik installeerde mij met mijn laptop en begon mijn mails te verwerken en daarna maakte ik het blogverslag van maandag en dinsdag.

Nicolas werd om iets voor 11u wakker. Net op tijd, want even later kwam men voor een bloedname en moest hij weer een pil Leucovorin innemen. Stipt om 11u kwam er een nieuwe juf op de kamer. Juf Kathleen was ziek en meester Christophe was er niet, dus kwam juf Elke vandaag eens zien of Nic les kon volgen. Eerst was hij niet erg te vinden voor de les, maar ik zei dat hij het maar moest proberen en dat ze altijd konden ophouden als het niet moest gaan. De juf zette zich naast zijn bed en ze namen samen een les rekenen en taal door. Alleen toen de verpleging het bord met middageten binnenbracht, wou hij niet doordoen. Hij zei dat hij misselijk werd van de geur. Pas na dat ik het bord in de badkamer gezet had, kon de les verder gaan tot 12u.

Na de les was Nicolas moe en een beetje misselijk. Hij wou weer niets eten en ook niet spelen of iets anders doen. Hij bleef gewoon in zijn bed liggen. Ik zette mij even in de zeteltjes op de gang om het middageten op te eten. Daarna schreef ik verder aan mijn laatste verslag.

Dr. Uyttebroeck kwam om 13u vertellen dat alles nog steeds goed ging. Toen de dokters buiten gingen wilde ik Nic zijn pillen van 13u geven, maar hij zei dat hij eerst moest braken. Onmiddellijk daarna slikte hij alle pillen af met een vies gezicht. Tot mijn grote verbazing vroeg hij toen om een wafeltje van Marijs! (Marijs had gisteren wafels gebakken en ik had er daar een aantal van meegebracht naar het ziekenhuis.) Dit was de eerste keer dat hij iets wou eten tijdens deze opname. Met kleine hapjes at hij het ganse wafeltje op.

Terwijl Nic de eerste hapjes van zijn wafeltje nam, kwam de muziekleraar vragen of hij mee muziek wou maken. Hij kwam op het juiste ogenblik, want Nicolas voelde zich duidelijk iets beter. We spraken af dat hij naar de muziekkamer zou komen van zodra het wafeltje op was. Ik maakte van de gelegenheid ook gebruik om Nic propere kleren aan te laten doen. Om 13u30 bracht ik hem naar de muziekkamer.

Om 14u kwamen Carla, Katrien en Joris toe op de kamer. Ze kwamen de moeder van Carla bezoeken, die sinds dit weekend opgenomen was in Leuven. Nicolas was nog niet terug, maar even later kwam hij toch terug binnengewandeld met zijn infuusstaander. Hij was wel niet erg spraakzaam. Als we vroegen wat hij gedaan had zei hij alleen maar: “Ja, muziek gemaakt, hé.” De familie Gilé ging na een half uurtje verder. Omdat Nic zich weer misselijk voelde had ik hem aangeraden om een beetje te slapen. Hij deed zijn ogen toe en viel redelijk snel in slaap. Ik was zelf ook moe en sliep ook anderhalf uur.

Om 17u waren we alle twee wakker. Nic moest toen ook weer pillen innemen. Tot zijn grote vreugde was de Zoviraxsiroop toegekomen, zodat hij die grote pil niet meer moest inslikken. Daarna keken we naar TV tot 18u. Toen kwam Johan Orye op bezoek. Johan is assistent maxillofaciale heelkunde in Gasthuisberg en via de blog wist hij dat Nic nu weer opgenomen was. We hadden een gezellige babbel tot 19u. Nic nam niet deel aan het gesprek. Hij lag met een handdoek op zijn kussen en keek rustig naar TV.

Marleen kwam aan om 19u. Nicolas en ik gaven haar een dikke kus en wenste haar een gelukkige verjaardag. Tot mijn schande had ik de tijd nog niet gehad om een cadeautje voor haar te kopen, maar dat zal ik de komende dagen nog moeten goedmaken. Ik wou nog een glaasje drinken samen met Marleen, maar Marleen zei dat ze geen alcohol mocht drinken de komende dagen, omdat ze sinds gisteren een zware antibioticakuur moet volgen voor haar sinusitis. Dus zaten we maar even tegen elkaar, tot het tijd was voor mij om te vertrekken.

Ik vertrok uit het ziekenhuis om 20u, zodat ik nog op tijd bij Carla zou kunnen zijn voor om mijn pols te laten behandelen.

Marleen en Nic bleven achter op de kamer. Nicolas wou natuurlijk naar Manchester United – Arsenal zien. Toen de match 5 minuten bezig was heeft hij nog eens moeten overgeven en iets later moest hij toch weer zijn avondpillen innemen. Om 21u30 viel Nicolas in slaap. Marleen keek nog wat naar TV tot 23u. Toen is zij ook gaan slapen.

30-04-2009, 23:37 Geschreven door Guy  

Marleen was pas om 2u ingeslapen. Om 4u was ze weer wakker omdat Nicolas moest plassen en daarna kon ze weer niet inslapen tot 6u. Het was dan ook niet verwonderlijk dat ze zich ’s morgens versliepen. Pas om 7u45 werd Marleen wakker. Nicolas moest vandaag weer een ruggenprik krijgen, dus moesten ze op tijd klaar zijn om naar de operatiezaal te kunnen gaan. Daarom maakten ze zich vlug klaar. Om 8u konden ze al naar de operatiezaal vertrekken. Daar moesten ze dan wel weer wachten tot 9u. Toen hij op de operatietafel moest, voelde Nic zich niet goed en moest hij zelfs overgeven. De narcose en de punctie verliepen zonder problemen. Er werd ook terug chemotherapie ingespoten in het ruggenmerg. Marleen mocht om 9u40 weer bij hem komen in de PAZA (postoperatieve ruimte) en om 10u waren ze weer terug op de kamer.

Carla en haar dochter Katrien sprongen even later kort binnen op Nic zijn kamer om te zien hoe het met hem ging. (Carla haar moeder is sinds dit weekend ook opgenomen in Gasthuisberg.) Ze moesten echter al vlug weer terug naar Hasselt, want Katrien moest naar school en Carla moest gaan werken.

Moeke en Vokke arriveerden om 11u. Marleen kon nu met een gerust hart naar haar werk in Tongeren vertrekken. Nicolas lag bij haar vertrek stilletjes op zijn bed en keek naar TV.

De dokters kwamen om 12u15 binnen tijdens hun zaalronde. Alles was in orde. Nicolas sliep zowat de ganse namiddag. Dus kwam meester Christophe van de ziekenhuisschool nog een keer voor niets langs.

Ik had vandaag geopereerd tot 16u45. Toen was ik even naar huis gereden, waar nonkel Hendrik al weer aan het werk was in ons toilet. Hij had de tegels, die vorige week geplaatst waren, ingewassen zodat het er weer iets mooier uitzag. Morgen zouden Vokke en hij de laatste tegels rond het venster plaatsen en de WC en pompbak terug ophangen. (De WC boven moest daarna nog aan de beurt komen.) Om 17u30 werd ik weer bij Carla verwacht. Terwijl ze mijn pols behandelde vertelde ze mij dat ze bij Nic langs geweest was. Na de kiné ging ik in de Gamma nog wat spullen uithalen, zodat ik in het lange weekend nog wat op de zolder zou kunnen werken. Daarna reed ik weer naar huis om mijn koffer op te halen en naar Leuven te gaan. Voordat ik vertrok at ik thuis eerst nog iets, want Nicolas heeft niet graag dat er op zijn kamer gegeten wordt, omdat hij misselijk wordt van de geur van warm eten. Door dat alles had ik wat vertraging en kwam ik pas om 20u aan in Leuven.

Toen ik door de gangen van Gasthuisberg naar Nic zijn kamer liep, kwam ik tante An tegen. Ze was op terugweg van haar werk in Waterloo en was even gestopt onderweg naar Schaffen om te zien hoe het met Nikkel ging. Toen ik even later zelf ook op de kamer kwam, zag ik dat Mieke ook daar was. Ze had zelfs pizza bij voor Nicolas, maar die wou daar niet eens van proeven. (Ik heb de pizza dan maar in de koelkast gezet tot morgen.) Nicolas lag stilletjes in bed met een handdoek onder zijn hoofd. Door de chemotherapie had hij weer speekselvloed en dit liet hij gewoon uit zijn mond lopen. Zo moest hij het niet altijd inslikken, want dan moest hij daarop weer braken.

Twintig minuten na mijn aankomst gingen Moeke en Vokke naar huis en vertrok Mieke ook. Dus bleven Nicolas en ik alleen achter. Hij deed bijna onmiddellijk teken dat hij moest overgeven en toen dat voorbij was moest hij dringend plassen. Ik had dan ook de indruk dat hij zich tijdens het bezoek sterk gehouden had en gewacht had tot iedereen weg was om zich te laten gaan. Hij moet zich hierna toch iets beter gevoeld hebben, want hij begon nu toch wat te praten tegen mij, o.a. over de voetbalmatch van straks: Barcelona – Chelsea.

Opeens zei Nicolas dat hij weer pijn in zijn benen had, net als gisteren. Hij weet intussen dat dit een teken van beenmergactiviteit is. Toen ik hem uitlegde dat dit eigenlijk goed was, omdat hij dan terug vlugger zou recupereren en aldus ook meer kans had om vlugger terug te kunnen sporten, vond hij het goed. Hij wou zelfs geen Dafalgan innemen. (Ook omdat hij de pil te groot vindt om in te slikken.)

Vanaf 20u45 keken we naar de halve finale Championsleague tussen Barcelona tegen Chelsea, waarbij Nic voor Chelsea was en ik voor Barca. Om 21u moest hij zijn pillen innemen. Hij had wel wat problemen om de grote pil Zovirax (tegen koortsblaas) in te nemen. Hij wilde dit pas doen nadat ik deze pil in kleine stukjes gebroken had, zodat hij ze makkelijker kon inslikken. Tijdens de pauze belden we naar Marleen. Daarna keken we naar de 2^e helft van de wedstrijd. Nicolas werd weer wat stiller en deed regelmatig zijn ogen weer toe. Toch keek hij de match uit. Deze eindigde trouwens op een teleurstellende 0-0.

Nicolas moest nog 1x braken rond 23u. Daarna viel hij in slaap. Ik keek nog even TV, maar was ook moe en deed om 24u het licht uit.

29-04-2009, 14:11 Geschreven door Guy  

Vanaf 7u was Marleen wakker. Ze riep eerst Michael en Stephanie op, omdat zij naar school moesten gaan. Om 7u45 was het Nicolas zijn beurt om op te staan. Hij stak de laatste zaken in zijn valies en maakte zich gereed om naar Leuven te gaan. Zoals te verwachten was, zag hij er weer geweldig tegen op om weer voor 4 dagen in het ziekenhuis te moeten blijven. Hij begon ook weer een koortsblaas te krijgen op zijn bovenlip. Hij kreeg dit voor hij ziek werd ook regelmatig, maar nu is er altijd wat meer ongerustheid: was dit door de stress van de opname, door de zon van het weekend of door de verminderde weerstand?

Moeke en Vokke zouden Nikkel vandaag naar daar brengen en zij zouden dan ook bij hem blijven tot Marleen hun ’s avonds zou aflossen. Om 8u30 waren ze thuis en even later konden ze vertrekken, zodat ze al om 9u30 in Gasthuisberg aankwamen. Nadat Nic ingeschreven was konden ze naar de kinderkankerafdeling gaan en daar was kamer 7 vrij, zodat alles zéér vlot verliep dit keer. Om 10u werd de porth-a-cath aangeprikt en om 11u werd de eerste zak chemotherapie al aangehangen.

Nicolas ging de rest van de voormiddag met de Playstation spelen in de Bonte Specht, maar toen hij ’s middags op zijn kamer kwam wou hij niets eten. Hij was weer begonnen aan zijn vastentijd van 4 dagen, zoals hij in dit chemoblok altijd doet. Om 13u30 viel hij in slaap. Meester Christophe kwam om 14u langs voor de ziekenhuisles, maar ze besloten om Nic te laten slapen en de les uit te stellen tot morgen. Tijdens de zaalronde van de dokters werd de koortsblaas op Nic zijn lip nog eens goed onderzocht en besloten de dokters om opnieuw Zovirax te starten. Verder waren er geen problemen.

De ganse namiddag bleef Nicolas in bed liggen, want hij voelde zich al niet meer goed. Hij keek naar TV en sliep vooral veel.

Marleen kwam toe om 18u45. Het was precies of Nicolas daar op gewacht had om een eerste keer over te geven, want Marleen was nog niet goed binnen of de eerste gulp kwam naar boven. Nadien voelde Nic zich even wat beter en keken ze naar het nieuws en naar Familie. Marleen at ondertussen een tas soep en een piccolo. Om 20u45 moest Nicolas al voor een 2^e keer overgeven en om 22u voor de derde keer. Tussendoor keken ze naar “De Italiaanse Droom” en naar “Aspe”.

Nicolas klaagde ’s avonds ook opnieuw van pijn in zijn benen. Waarschijnlijk was dit weer een teken van beenmergactiviteit, wat op zich wel goed is voor de aanmaak van nieuwe bloedcellen. Omdat hij toch veel pijn begon te krijgen, belde Marleen naar de verpleging en kreeg Nikkel even later een pil Dafalgan, waarna het toch weer iets beter ging.

Ik was na een ganse dag raadpleging thuisgekomen rond 19u30. Marijs was net klaar met haar werk en kon even later vertrekken. Stephanie was gaan tennissen op Runkst en zat nu in de keuken te studeren. Michael lag in de zetel naar TV te kijken. Hij kon door zijn liesblessure nog altijd niet sporten. We aten samen scampi’s in currysaus en rijst. Vooral Stephanie vond dit heel lekker. Met Carla had ik afgesproken om 20u45. Toen ik daar aankwam om mijn pols te laten behandelen, kwamen daar nog 2 andere bekenden van Runkst binnen. Ze hadden allemaal een of ander kwaaltje aan hun interclubwedstrijd overgehouden en Carla vertelde mij dat er ook nog andere clubleden gepasseerd waren. Je zou u beginnen afvragen of tennis wel zo een gezonde sport is? Toen ik terug thuis was lag Michael onder voor TV en lag Stephanie in ons bed boven naar een ander programma te kijken. Rond 22u45 gingen de kinderen slapen. Ik deed nog wat administratief werk en ging pas een uurtje later naar bed.

In Leuven viel Nicolas om 22u30 in slaap. Marleen lag echter wakker tot 2u. Daarna sliep ze even tot 4u, want toen was Nicolas weer wakker om te plassen.

29-04-2009, 11:33 Geschreven door Guy  

Na een minder goede nacht (Misschien omdat ik niet in mijn eigen bed, maar in dat van Nic lag?) riep Marleen mij vandaag op om 9u20. Michael was al vertrokken naar Torpedo om naar zijn voetbalploeg te gaan kijken. Zelf kon hij nog altijd niet sporten omwille van zijn liesblessure. Marleen, Stephanie en Nicolas waren al zo goed als klaar om het huis te verlaten. Stephanie moest interclub gaan spelen op Tenkie (tennisclub in Kiewit) en de anderen gingen mee om te supporteren. Even later was ik dan ook alleen in huis. Ik scheerde mij en nam een ontspannend bad. We moesten vandaag naar het communiefeest van Mathias gaan. Daarom moest ik eerst nog langs plantencentrum Vanstraelen voor een bloemetje voor tante Ann en een mooie kaart voor Mathias, waar we het cadeaugeld dan konden in doen.

Nadat ik dat allemaal geregeld had ben ik ook naar Tenkie gereden. Daar waren de 2 enkelspelen nog altijd bezig. Stephanie zat op de bank naast Marleen en Nicolas. Zij moest vandaag alleen maar dubbelen. Om iets voor 12u vertrok ik met Nicolas. Toen had de ploeg 1 match verloren en was de andere nog bezig. Marleen bleef natuurlijk bij Stephanie. Zij zouden pas na de dubbelmatch naar het communiefeest kunnen gaan. Wij reden eerst naar huis, want Michael was daar intussen aangekomen. (Zijn voetbalploeg had gewonnen met 2-1 tegen Verbroedering Maasmechelen.) Daarna vertrokken we naar nonkel Peter en tante Ann.

We kwamen om 12u15 aan. Mathias kreeg zijn kaartje met geld, tante Ann de bloemen en ik een glaasje champagne. Er stond een tent buiten met aperitieftafels. Er was dan ook een echte receptie voorzien. De kinderen gingen samen spelen tot het tijd was om aan tafel te gaan. Nicolas en ik aten soep en een voorgerecht, maar toen was het voor ons de hoogste tijd om naar St. Truiden te vertrekken. We hadden immers 2 kaarten gekregen voor de “kampioenenmatch”! Als STVV vandaag won tegen Brussels, dan waren ze kampioen en gingen ze terug naar 1^e klasse. Dit zou dan ook betekenen dat de jeugd van STVV terug tegen ploegen van 1^e klasse zou spelen, waardoor deze match ook voor Nicolas persoonlijk een groot verschil kon maken.

Omdat we nogal laat vertrokken waren, moesten we onze auto ver van het stadium parkeren. Daardoor moesten we een heel stuk terugwandelen. We waren 5 minuten voor de aftrap op ons plaats. De match zelf was niet zo mooi om te zien. STVV was duidelijk beter, maar ze slaagden er maar niet in om een doelpunt te maken. (Maar in tegenstelling met de U11 kregen ze er ook geen binnen.) Daardoor was de ruststand 0-0. Spannend! Na de rust scoorde Sidibe voor STVV en vanaf toen kon het feest beginnen. STVV liet na om een 2^e doelpunt te maken en zo bleef de match toch spannend tot op het einde. Dan was er de uitbarsting: STVV is kampioen!!! We keken nog naar de ereronde, maar toen was het voor ons tijd om terug naar het communiefeest te gaan.

Marleen had ons tijdens de match al laten weten dat Stephanie haar dubbelwedstrijd gewonnen had. Doordat haar vriendin haar enkelwedstrijd ook gewonnen had, wonnen de ploeg dus de ontmoeting tegen Tenkie met 1-2. Dominique liet ons weten dat de eerste ploeg van Torpedo zijn match ook gewonnen had, waardoor zij de eindronde zouden moeten spelen en dus kans hadden om op te gaan naar 1^e provinciale.

Om 17u30 waren we terug op het feest. Nicolas ging weer voetballen in de tuin. Ik zette mij op het terras naast Marleen. Die zag er nog steeds ziek uit en ze voelde zich ook nog altijd niet goed. Ik hoop dat ze zo verstandig zal zijn om haar morgen door een collega te laten nakijken, want deze verkoudheid blijft nu toch wel erg lang aanslepen.

Zowel Nicolas als ik kregen van de keuken ons hoofdgerecht nog geserveerd en dit smaakte maar al te goed. Daarna volgde nog een heerlijk dessert. Veel beter kon het niet worden! Plots kreeg ik nog een bericht van Dimitri. Mijn interclubploeg had vandaag ook moeten spelen tegen Bonenput (Bree). Ik was dit door al die drukte eigenlijk een beetje vergeten. Bovendien had ik moeten afzeggen voor vandaag, omdat ik dit familiefeest had, naar de voetbalmatch moest gaan met Nicolas en nu ook nog gekwetst was aan mijn pols. Desondanks was ik toch heel blij om nu te vernemen dat ook wij onze ontmoeting gewonnen hadden.

Om 19u15 namen we afscheid en reden we naar huis. Marleen en Nicolas begonnen dadelijk hun koffer in te pakken, om morgen weer voor 4 dagen naar Leuven te kunnen gaan. Michael nam een bad en Stephanie was weer aan het chatten. Omdat de kinderen toch weer wat honger hadden gekregen (Zij aten al om 15u.), heb ik dan wat spaghetti gekookt en wat videe opgewarmd, zodat ze konden kiezen waar ze zin in hadden.

Na het eten hebben we naar Mercator en Baantjer gekeken. Nicolas is hierbij in slaap gevallen voor de televisie. Na de uitzending heeft Marleen hem wakker gemaakt en is iedereen naar boven gegaan.

27-04-2009, 20:16 Geschreven door Guy  

Ik had onrustig geslapen en was al vroeg wakker. Mijn pols deed gelukkig al veel minder pijn. Nicolas was ook vroeg op. Hij zou deze voormiddag voor het eerst sinds zijn ziekte terug meevoetballen met zijn ploeg. Het was de laatste competitiematch van dit seizoen. Ze moesten tegen Brussels spelen, die kampioen geworden waren in hun reeks. We konden volgens Nicolas niet vroeg genoeg daar zijn. Al om 8u45 wou hij vertrekken, terwijl we pas om 9u15 in STVV moesten zijn.

Ruim op tijd kon ik Nic afzetten aan de poort van het jeugdcomplex. Daarna reed ik terug naar Hasselt, enerzijds omdat ik nog enkele zaken moest kopen voor de “tegelaars”, anderzijds omdat ik Marleen moest uithalen, zodat we maar met 1 auto in St. Truiden zouden zijn. Omdat het wat langer duurde voordat ik het gevraagde materiaal vond, belde Marleen al om 10u om te vragen waar ik was. Ik was gelukkig al op weg naar huis, zodat we 5 minuten later terug naar St. Truiden konden rijden. Het is op zaterdagvoormiddag altijd bijzonder moeilijk om in de buurt van het jeugdcomplex een parkeerplaats te vinden, want er is dan ook altijd een rommelmarkt bezig op de grote parking van de veemarkt. Gelukkig viel het dit keer wel mee, zodat we net op tijd daar waren om de aftrap te kunnen zien.

Het was een beetje een bijzondere dag vandaag. Niet alleen omdat Nicolas voor de eerste keer terug meespeelde met de U11, maar ook omdat de U12 kampioen konden worden als zij wonnen vandaag. (De U12 van Brussels en STVV stonden op plaats 1 en 2 in hun competitie.) Marleen en ik keken natuurlijk in hoofdzaak naar de match van de U11, maar we volgden toch ook met een half oog de match op het andere veld.

Het ging niet zo goed met de U11. Ze waren de betere ploeg, maar maakten hun doelkansen niet af. De verse kampioenen deden dat wel. Daardoor vielen er in de eerste helft 3 doelpunten aan de verkeerde kant. Vijf minuten voor de rust bracht trainer Nathan onze Nicolas in het veld. Er steeg toen een spontaan applaus op uit het publiek en dat doet toch wel iets als je dat hoort. Ook Nikkel had het gehoord, want hij scoorde ei zo na bij zijn eerste baltoets. De keeper kon de bal nog net met de vingertoppen tegenhouden. Even later gingen we dus rusten met 0-3 op het bord. De U12 hadden het ook niet gemakkelijk gehad. Zij stonden zelfs achter met 1-2.

Na de rust speelde bleef het speloverwicht ook bij ons, maar kregen we toch nog een tegendoelpunt. Gelukkig voor ons kon STVV ook een doelpunt maken, zodat er toch nog een wedstrijd was. Nicolas mocht deze keer 10 minuten voor het einde oplopen. Hij deed zijn best, maar verder dan een tweede goal kwamen ze niet. De eindstand was dus 2-4. Bij de U12 was het spannender. Zij slaagden er toch nog in om te winnen met 3-2, zodat zij kampioen waren geworden! Bij de festiviteiten verbroederden de beide ploegen van STVV zich en kregen die van ons ook een glas (kinder-)champagne te drinken. Na de match werd er nog iets gedronken, maar om 13u waren we terug thuis.

Vokke en nonkel Hendrik waren nog steeds bezig met hun tegelwerken in de WC. We aten iets kleins en daarna gingen we even rusten in de zetel. Om 14u vertrok Marleen naar de Runkster Tennis, want haar ploeg moest daar interclub spelen. Marleen zelf had echter afgebeld, want ze was nog steeds te ziek om te kunnen spelen. Nicolas wou graag meegaan met Marleen, omdat hij wist dat een deel van zijn vrienden ook daar zouden zijn. Ik bleef nog even in de zetel liggen, tot Carla (kinesiste) mij belde. Ik zou bij haar langs gaan om mijn pols te laten behandelen, maar blijkbaar was ik gewoon onze afspraak van 14u vergeten. Ik verontschuldigde mij en we maakten een nieuwe afspraak voor 18u30. Omdat ik nu toch wakker was, vertrok ik maar meteen met Steph en Mich naar Runkst om mee te gaan supporteren.

Het weer was intussen zodanig omgeslagen van mooi lenteweer in de voormiddag, naar een koude wind en betrokken in de namiddag, dat de meeste supporters al vlug in het cafetaria terug te vinden waren. Terwijl wij daar zo iets zaten te drinken, ging Nicolas naar Cas zijn thuis om daar te gaan spelen met nog een paar andere vrienden. Om 17u15 ging ik hem daar halen, want Dominique zou om 17u30 bij ons thuis langskomen om een aantal “voice overs” (stem van Nic) op te nemen voor zijn film. We kregen ook al een kleine preview van de toekomstige film te zien. Marleen en Stephanie bleven nog een tijdje op de tennis. Om 18u15 moest ik iedereen achterlaten, omdat ik naar Carla moest voor mijn kinesitherapie. De behandeling verliep probleemloos, maar een nieuwe afspraak maken ging minder vlot, vooral omdat ik volgende week terug moest werken en omdat Nicolas dan ook weer naar Leuven moest voor 4 dagen.

Carla haar praktijk is in Kuringen gelegen. Zo kon ik van daar makkelijk naar de Carrefour rijden om daar eten te gaan kopen voor vanavond. Ik kocht kebab van lamsvlees met wokgroenten en daar wilde ik frieten bij bakken. Om 20u was ik terug thuis. Marleen en Stephanie reden net achter mij de oprit op. Vokke en nonkel Hendrik hadden hun werkzaamheden al gestaakt en zaten in de keuken iets te drinken om te bekomen van het geleverde werk. Even later vertrokken zij.

Na het avondeten keken we allemaal samen naar de familiefilm “RV” met Robin Williams op TV. Toen de film gedaan was konden we net op tijd naar Studio 1 zappen om de samenvattingen van de voetbal nog te zien. Daarna was het hoog tijd om te gaan slapen. Ik moest echter nog een blogverslagje maken, dus bleef ik alleen onder. Toen ik even later op onze slaapkamer kwam, lagen Marleen en Nicolas daar in een diepe slaap. Ik probeerde even om Nic wakker te krijgen, maar dat lukte niet meteen. Dus besloot ik om hem dan maar te laten liggen… en ben ik in zijn bed gaan slapen.

26-04-2009, 21:27 Geschreven door Guy  

Het was voor mij een onrustige nacht, want ik werd regelmatig wakker van de pijn in mijn rechter pols. Ik moest er toch vroeg uit, omdat ik al om 8u in het ziekenhuis verwacht werd voor een ochtendvergadering. Deze duurde tot 9u. Daarna deed ik vlug mijn zaalronde en dan was het tijd om naar de dienst radiologie te gaan voor de NMR van mijn pols. De radioloog vroeg of ik akkoord kon gaan met een arthrografie, dwz dat ze eerst contraststof in het gewricht spuiten en dan pas foto’s nemen. Vermits ik pijn had, toch wat ongerust was en vooral ook wou weten wat er aan de hand was, ging ik natuurlijk akkoord. De inspuiting viel wel mee. Daarna moest ik op mijn buik gaan liggen met mijn rechter arm gestrekt voor mij. Mijn pols werd geblokkeerd met een paar gewichten, de verpleger zette een koptelefoon op mijn hoofd om mijn oren te beschermen tegen het lawaai van de NMR en daarna begon de scan. Het onderzoek duurde 20 minuten. Dus ik had tijd genoeg om na te denken. Terwijl ik daar zo lag dacht ik aan onze Nic en hoe hij toen in december ook een NMR moest ondergaan in Leuven. Hij onderging dat toen heel rustig, maar ik besef zéér goed hoe beangstigend zo een scanner kan zijn. Ik weet wat een NMR inhoud en ik lig hier maar voor een banaliteit, maar hij wist toen nog niets van al deze onderzoekingen en hij lag daar voor iets levensbedreigend…

De scanner toonde een ernstige ontsteking van het polsgewricht (synovitis), waarschijnlijk op basis van een klein scheurtje in een klein ligament (gewrichtsband). Rusten en Brufen zouden verbetering moeten brengen. Ik was al blij dat het niet erger was en dat er geen botletsel was.

Om 11u was ik terug thuis. Marijs was in de keuken aan het werk. Vokke en nonkel Hendrik waren weer aan het tegelen op het toilet. Nicolas zat op zijn kamer en was een toets aan het maken via bednet. Dimitri kwam om 11u30 voor de wekelijkse conditietraining. Hij had Julie meegebracht. Omdat Nic zijn toets nog niet af was moesten ze even wachten. Om 12u kwam Nic naar beneden. Ze wilden eerst wat tennissen op de oprit, maar omdat die vol auto’s stond (die van mij, Marijs, Vokke, nonkel Hendrik en Geert de tuinman) was er daar geen plaats meer om te spelen. Dus reden ze maar naar Runkster Tennis. Daardoor had ik even vrije tijd. Daarvan maakte ik gebruik om buiten in de zon het blogverslag van eergisteren te typen, want ik sta tegenwoordig regelmatig een verslag achter.

Iets na 13u kwamen Dimitri en Nicolas terug. (Julie was er niet meer bij, want zij moest om 13u terug in de les zijn.) Marijs had kip met Chinese saus en rijst gereed gemaakt voor ons. Dimi at vlug iets mee en moest toen ook weer naar de school vertrekken. Nicolas speelde na het eten wat op zijn PSP en ik trok weer naar de speelzolder. Werken kon ik niet met mijn pijnlijke pols, maar al de opgestapelde spullen opruimen ging wel. Vooral omdat Marijs mij goed hielp.

Rond 16u kwam Dominique nog een aantal shots opnemen voor zijn film. Na een half uurtje was hij weer weg. Vanaf toen begon Nic zich klaar te maken voor de voetbaltraining. Hij zorgde er ook voor dat ik deze keer wat vroeger klaar was, zodat we al om 16u50 naar St. Truiden konden vertrekken. We waren dus ruim op tijd ter plaatse.

Het was weer een prachtige dag en er zat nog meer volk dan gisteren op het terras. Ik dronk, samen met de andere papa’s, een paar pintjes en we aten wat bitterballen. Binnen de kortste tijd zat de training er op. Nic was weer niet moeten stoppen en had dus de ganse training kunnen volmaken. We hadden afgesproken dat, als hij de training goed aankon, ik aan trainer Nathan zou vragen of hij morgen eventueel ook mee mocht doen als speler. Nic had mij dat gevraagd, want het was de laatste match van het seizoen, tegen Brussels, de kampioen in hun reeks. Dus stapte ik op Nathan af en vroeg of er kans was dat Nic zou meespelen. De trainer lachte naar mij en zei dat hij dat zeker zag zitten. Onnodig te zeggen dat Nicolas heel opgewekt was toen we terug naar huis reden.

We waren om 20u terug thuis. Vokke en nonkel Hendrik stonden net klaar om te vertrekken. De werken in de WC waren weer een beetje opgeschoten, maar nog lang niet klaar. Marijs had spaghetti bolognese gemaakt en die aten we nu met ons vijven op. Je zag duidelijk dat Nic begon moe te worden. Daarom ging Marleen met hem al naar boven om 21u30. We waren er zeker van dat hij, eenmaal hij in ons bed zou liggen, niet meer lang wakker zou blijven. Bovendien had hij zijn rust meer dan nodig!

Stephanie bleef nog even onder om te kunnen chatten. Michael keek naar een of andere science fiction film op TV (X-man). En ik begon aan mijn 2^e blogverslag van de dag. Het verslag was nog niet af toen Michael ook ging slapen. Toen mijn verslag wel af was, was Stephanie ook klaar om naar boven te gaan.

Natuurlijk was Nicolas, bijna onmiddellijk nadat hij boven was, al ingeslapen. Nu moest ik hem dus weer wakker maken voor zijn mondspoeling. Daarna ging hij naar zijn eigen bed. Marleen was wel nog wakker. Ze was nog steeds echt ziek en had hoofd- en nekpijn en daardoor kon ze nu niet goed slapen. Ik was echter zelf doodop, zodat ik kort nadat ik in bed lag al in dromenland was.

26-04-2009, 00:34 Geschreven door Guy  

Na de ochtendroutine zat Nicolas om 8u45 weer klaar achter zijn PC om via Bednet les te kunnen volgen. Deze keer was hij wel uitgeslapen. Tot de speeltijd deed hij mee aan de klasactiviteiten. Na de pauze zou er een les Godsdienst en WO volgen, en die moest hij niet meedoen. (Nic moet sinds hij ziek is enkel de hoofdvakken volgen.) De juf had gezegd dat hij na de middag ook enkele boekbesprekingen kon volgen als hij dat wou, maar het was duidelijk dat hij daar niet zo veel zin in had.

De rest van de voormiddag kwam Nicolas mij helpen op de speelzolder. Hij gaf het materiaal aan, en hielp mij net zoals gisteren met zagen, boren en schroeven. ’s Middag aten we onder ons tweeën een tas soep en een paar sandwiches. Daarna werkten we weer verder.

Vokke en nonkel Hendrik waren vandaag ook weer vroeg aangekomen om de WC verder te betegelen. Er werd veel gezucht en geklaagd, maar het werk leek mij toch iets sneller vooruit te gaan dan gisteren. En het moet ook gezegd worden: Het was zeker geen gemakkelijk werk en wat er geplaatst was, zag er mooi uit. Ze werkten ’s middags iets langer, zodat ze pas na ons zijn komen eten en ze zouden vervolgens doorwerken tot na 20u.

In de loop van de namiddag zag ik dat Nicolas moe begon te worden. Hij speelde meer, dan dat hij mij nog hielp. Hij zat voortdurend op de grond en bovendien begon hij meer en meer te zeuren over zijn voetbaltraining. Hij had namelijk de laatste keer dat hij in Gasthuisberg was aan de dokters gevraagd of hij terug mocht gaan trainen, als hij zich goed voelde. En de dokters hadden hem verteld dat dit helemaal geen probleem was. Omdat er maandag geen training was geweest (omwille van de spelersevaluaties op STVV), kon hij vandaag pas een eerste keer gaan trainen. Voor alle zekerheid hadden we vooraf aan trainer Nathan wel even gevraagd of Nic mocht komen meetrainen en dat was gelukkig geen probleem. Nu het grote moment naderde, begon het wachten tot we zouden vertrekken natuurlijk lang te duren voor hem. Omdat hij zo moe was heb ik hem aangeraden om even op zijn bed te gaan liggen. Gelukkig zag hij zelf ook in dat dit nodig was en even later lag hij effectief te slapen in zijn bed.

Toen Carla om 16u langskwam voor zijn wekelijkse massage, sliep hij nog steeds. Ze wou echter niet dat ik hem wakker maakte en daarom spraken we af om zijn behandeling uit te stellen tot morgen. Kort nadat Carla vertrokken was, werd Nikkel dan toch wakker. Vanaf toen was er geen houden meer aan. Ik moest stoppen met werken en een douche nemen, zodat we op tijd zouden kunnen vertrekken naar St. Truiden.

We kwamen om 17u20 aan op het jeugdcomplex van STVV. De training begon om 17u30. Nicolas wandelde door de poort en naar de kleedkamers, alsof hij er nooit was weggeweest. Maar de mensen die hem zagen verschoten wel. Zowel de spelers als de ouders waren blij verrast dat hij er terug bij was! Sommigen konden het zelfs niet geloven. Ik installeerde mij op het terras in de zon en dronk op mijn gemak een glaasje, terwijl Nicolas de ganse training uitdeed. Na de training vroeg ik kort aan trainer Nathan hoe het gegaan was, maar blijkbaar was het allemaal goed meegevallen. (De training was ook niet al te zwaar geweest, dus ik denk dat Nathan er wel rekening mee gehouden had dat Nicolas terug kwam meetrainen.) Nicolas mocht morgen zelfs terugkomen!

Blij om dit heugelijke nieuws stapten Nicolas en ik terug naar onze auto. Toen ik op het knopje van de afstandsbediening drukte, schoot er ineens een pijnscheut in mijn rechter pols. Van het ene ogenblik op het andere was mijn rechter pols bijna volledig geblokkeerd. Ik had er geen idee van wat het zou kunnen zijn, maar ik maakte mij wel wat ongerust, want met een geblokkeerde pols kon ik vanavond niet van wacht zijn… Daarom reed ik, nadat ik Nic thuis had afgezet, naar het Virga Jesse Ziekenhuis om mijn pols te laten nazien. Een gewone röntgenfoto en een echografie konden geen bijzonderheden tonen. Dus werd er een NMR van de pols afgesproken voor morgen. Ik belde een van mijn collega’s om mijn wacht over te dragen en ik was blij en dankbaar dat dit zonder enig probleem mogelijk was.

Terug thuis kon ik Marleen toch ook wat geruststellen. Ik vertelde dat er blijkbaar niets ernstigs aan de hand was, maar dat we toch op de uitslag van de NMR moesten wachten om te weten wat de diagnose kon zijn. Marleen warmde vervolgens voor mij mijn avondeten op (vogelnestjes met puree) en ondanks de pijn en het feit dat ik alleen maar met mijn linker hand kon eten, smaakte het mij toch.

We besloten deze toch wel mooie dag in de zetel voor TV. Na “Mijn Restaurant” ging iedereen naar boven. Michael en Stephanie gingen slapen. Nicolas poetste zijn tanden en kroop dan bij Marleen en mij in bed om nog een half uurtje te wachten voor zijn mondspoeling. Hij was echter zo moe, dat hij alleen maar het begin van “All Saints” gezien heeft. Tijdens het reclameblok heb ik hem wakker gemaakt, heeft hij zijn mondspoeling gedaan en daarna is hij in zijn eigen bed gaan slapen.

24-04-2009, 22:54 Geschreven door Guy  

Het was een korte nacht geweest! Michael en Stephanie waren zoals altijd op tijd klaar om naar school te gaan. Marleen was mij daarna ook komen oproepen, omdat ik van 9 tot 15u een dag van vergaderingen voor de boeg had. Nicolas sliep toen nog altijd en Marleen vroeg aan mij wat ze moest doen. Ik vond dat hij nu ook maar moest opstaan. Hij was niet ziek, maar was juist tot een gat in de nacht op stap (naar voetbal) geweest. Dan kon hij nu ook de moeite doen om zich klaar te maken en via Bednet de les te volgen. Natuurlijk was hij niet wild enthousiast toen hij moest opstaan, maar hij deed het wel en nog voor ik naar het ziekenhuis vertrok, zat hij al achter zijn computer.

Om 11u kwam juf Tilly voor een uurtje thuisonderwijs. Nicolas moest weer toetsen maken tot 12u. Hij was natuurlijk nog moe en ook een beetje hongerig, want hij had ’s morgens niet ontbeten. Bovendien betwijfel ik dat het resultaat goed was, met zo een slaapkop.

Al de ganse voormiddag waren Vokke en zijn broer, nonkel Hendrik, aan het werken in de WC op het gelijkvloers. Marleen en ik hebben daar een hele tijd geleden tegels voor gekocht en nu zouden zij er voor gaan zorgen dat de Wc’s onder en boven betegeld zou worden. Maar blijkbaar was dat toch niet zo simpel als men oorspronkelijk dacht. De tegels waren te zwaar, dus moest er speciale lijm gekocht worden. Ze waren te hard, dus konden ze niet gesneden en zelfs maar met moeite geslepen worden. De deurlijsten klopten niet met de tegels. Ze moesten nu al weten waar al de boorgaten moesten komen. De aansluiting van de ingebouwde WC was versleten. En ik vergeet er waarschijnlijk nog een paar… De lijst met problemen leek eindeloos. De 2 broers staan er al langer om bekend dat het 2 koppigaards zijn, die graag uitgebreid discussiëren over hoe en wat. Maar deze keer bereikte hun dispuut toch wel regelmatig een hoogtepunt. Uiteindelijk zijn ze toch begonnen met het plaatsen van de eerste tegels en langzaam aan hopen Marleen en ik dat de WC toch betegeld gaat geraken. Het was de bedoeling om op 3-4 dagen de 2 Wc’s af te werken, maar al na een halve dag was het duidelijk dat dit objectief niet ging gehaald worden.

Op de middag werd Moeke naar ons thuis gebracht door tante An. Ze at samen met de “werkmannen” mee ’s middags. Daarna begon ze aan een grote wafelenbak. (Onze kippen leggen zo veel eieren, dat er regelmatig moet “opgebakken” worden.)

Iets na de middag kwamen Christophe en Noah spelen met Nicolas. Het was prachtig weer, dus de 3 vrienden waren binnen de kortste tijd aan het voetballen in de tuin. Ze liepen alleen af en toe naar binnen om water te halen. Marleen had, zoals elke dag, gebeld om te weten hoe alles thuis verliep en hierbij had ze laten verstaan dat ze toch wel wat ongerust was omdat Nicolas zo weinig geslapen had. Ze had er dan ook bij Marijs op aangedrongen om er op te letten dat Nicolas voldoende zou rusten.

Toen ik om 15u thuiskwam waren er al heel wat wafels gebakken. Michael zat in de keuken te studeren, Stephanie was gaan turnen en de 3 jongens waren nog steeds aan het voetballen. Marijs was er dus nog steeds niet in geslaagd om hen te doen rusten. Even later kwamen ze weer om water vragen en toen heb ik ze alle drie even binnengeroepen, enerzijds om iets te drinken en van de wafels te proeven, anderzijds omdat Nicolas op die mannier toch even zou rusten. Ze hadden blijkbaar toch honger, want ze aten allemaal meerdere wafels op. Ook Vokke en nonkel Hendrik proefden samen met Marijs en mij van de wafels. Dat maakte dat er op het einde nog maar een paar wafels overschoten voor Marleen en Stephanie.

Rond 16u kwamen ze Noah en Christophe weer halen. Vanaf toen hielp Nicolas mij met de werkzaamheden op de speelzolder. Ik was daar opbergruimten onder het dak aan het maken en Nicolas hielp mij met het afmeten, zagen, vastschroeven, enz… We werkten door tot 18u30. Toen was het voor mij tijd om mij te gaan klaarmaken, want ik moest ’s avonds samen met Marleen naar de “machtsoverdracht” van de Lady Circle. Marleen was intussen al thuisgekomen. Ze voelde zich voor het eerst een klein beetje beter, maar ze zag er nog steeds maar bleekjes uit en ze hoestte en snoot toch nog veel. Rond 20u waren we gereed om te vertrekken. Vokke zou thuis blijven om te babysitten.

Wij hadden een gezellige avond in het clubhuis van de golf van Genk. Thuis keken ze ondertussen naar de halve finale voor de beker van Lierse- Genk Nicolas was blij dat Genk zich plaatste met 1-4 voor de finale tegen Mechelen. Terwijl de “mannen” naar de voetbal keken, heeft Stephanie de ganse tijd zitten chatten. Na de match zijn de kinderen gaan slapen. Vokke bleef onder wachten tot wij thuiskwamen. Omdat Marleen nog niet 100% was, moest hij niet zo lang geduld hebben. Om 23u30 waren we terug. Vokke ging toen naar huis en wij naar ons bed.

24-04-2009, 21:36 Geschreven door Guy  

Nic was al op toen ik onder kwam. Hij lag op de mat voor de TV en hij zie dat hij zich goed voelde. Even later ging hij zich aankleden en klaarmaken om Bednet op te starten. Vanaf 8u40 zat hij voor zijn PC en volgde hij weer de lessen in zijn klas. En deze keer moest hij niet vroegtijdig afhaken, maar volgde hij de les tot ’s middags. Ik vertrok om iets voor 9u naar de operatiezaal. Marleen ging naar Tongeren om 9u10. Marijs was intussen ook aangekomen en deze keer zag ze een goed gezinde Nicolas achter zijn computer zitten, toen ze boven ging opruimen. Vokke kwam om 9u50 al binnen. Hij wilde zichzelf graag geruststellen, omdat Nikkel zich gisteren en eergisteren niet zo goed voelde.

Tijdens de schoolspeeltijd in de voormiddag speelde Nicolas op zijn Playstation. Het spel verliep blijkbaar niet helemaal naar zijn zin, want hij sakkerde en riep plots zodanig hard dat Vokke en Marijs gelijktijdig naar zijn kamer vlogen. Rond 11u draagt Vokke een tas soep naar boven. Daarmee kon Nic het volhouden tot het einde van de voormiddag. Toen de les gedaan was, kwam Nicolas weer naar onder. Tot het middageten plakte hij stickers in zijn voetbal- wielrenners- en Disneyboek. Terwijl hij hier mee bezig was zong hij en at hij een kiwi en een klein chocoladebroodje. Voor Marijs kon het verschil met gisteren niet groter zijn. Toen moest hij nog overgeven en bekloeg hij er zich bij haar nog over dat hij volgende maandag al weer naar het ziekenhuis moest gaan en dat zij niet kon begrijpen hoe zwaar dat allemaal wel was. Nu was dit weer ver weg en zat hij plezier te maken. ’s Middags at hij samen met Vokke een portie lasagne.

Toen Moeke belde wilden zowel Nikkel als Vokke de telefoon opnemen. Ze kwamen gelijktijdig bij de telefoon, maar Vokke plaatste per ongeluk zijn (iets zwaardere) voet op de tenen van Nicolas. Hierdoor gingen er bij Nic 2 blaren open op zijn tenen, wat toch wel pijnlijk moet geweest zijn. Maar om Vokke te sparen hield Nic zich in. Hij ging wel bij Marijs klagen over zoveel lompheid en die verzorgde hem met wat Isobetadine en een plakker. Dankzij die goede zorgen was het leed een paar minuten later al weer vergeten.

Wat later gaat Nicolas op zoek achter iets om de tijd te doden. In de kelder komt hij het springkoord tegen dat hij van Dimitri gekregen heeft. Daarop doet hij zijn nieuwe tennisschoenen aan en gaat hij naar buiten om te kunnen springen. Als Vokke ziet dat het touwspringen niet zo goed lukt en zegt dat zijn springtouw niet zo goed is omdat het geen koorden touw is, begint er een hele discussie tussen die twee. Nic besluit met: “Dit touw is van Dimi en dus zeker het beste!” Daarop druipt Vokke stilletjes af. Hij heeft kunnen vaststellen dat Nicolas terug in orde is en dus kan hij weer vertrekken.

Normaal komt Dimitri op dinsdagmiddag altijd oefenen met Nicolas, maar nu was hij er om 13u30 nog altijd niet. Om 13u35 belt Dimi om te zeggen dat hij in vertraging is, maar dat hij toch nog even zal langskomen. Als hij aankomt is juf Tilly er ook al, maar ze is toch bereid om nog even te wachten. Dimitri en Nicolas spelen gedurende een kwartiertje tennis op de binnenkoer, waarbij Dimitri er in slaagt om hem te doen lachen. Op die mannier is hij toch weer goed gezind om even later aan zijn toets te beginnen. Om 15u10 gaat juf Tilly naar huis. Morgen is ze er niet, maar dan kan Nicolas wel weer Bednet opstarten.

Ik kom om 15u20 thuis. Op dat ogenblik was Nicolas in de tuin aan het fietsen. Hij wilde me onmiddellijk laten zien hoe hij kon slippen met zijn fiets. Het was prachtig weer, zodat we nog een tijdje buiten bleven. Toen was het tijd voor Nic om zich te gaan klaarmaken, want nonkel Jan kwam hem om 17u halen om hem mee te nemen naar Mechelen voor de halve finale voor de beker tegen Cercle Brugge. Hij, Gylian en Nicolas waren daar op uitnodiging van Olivier Renard (keeper van KV Mechelen). Om 17u20 vertrokken ze.

Michael kwam even later terug thuis van de bijles wiskunde bij juf Audry. Marleen kwam rond 18u30 thuis. Ik was intussen weer wat gaan werken op de speelzolder. Om 19u30 kwam ik iets eten en daarna moest ik naar een vergadering van de gynaecologen. Terwijl ik in vergadering zat werd ik opgebeld door een opgewekte Nicolas om te zeggen dat het verlengingen waren en dat ze dus iets later zouden thuiskomen. Toen ik om 23u thuis kwam, was Nicolas natuurlijk nog steeds niet terug. Ik was nog net op tijd om samen met Michael en Marleen te zien hoe Mechelen uiteindelijk met penalty’s won. Na de match gingen Michael en Marleen slapen en bleef ik alleen onder om op Nicolas te wachten.

Ik schreef dit blogverslag, keek wat TV, deed wat administratief werk, deed mijn pyjama aan en poetste mijn tanden, kortom… ik moest lang wachten. Pas om 1u40 kwam Nicolas -nog altijd heel opgewekt- binnengewandeld. Hij vertelde dat het héél leuk was geweest, dat Renard bij hen was geweest (Cfr. foto!) en dat ze mopjes hadden verteld op de terugweg. Ik liet hem zo snel mogelijk zijn tanden poetsen, zijn pyjama aandoen en even later lagen we –eindelijk- allemaal in ons bed.

23-04-2009, 00:32 Geschreven door Guy  

Iedereen was om 7u30 wakker, want de paasvakantie was voorbij. Michael en Stephanie moesten weer naar school en vertrokken om 8u met de fiets. Nicolas maakte zich klaar om rond 8u45 via Bednet de lessen in zijn klas weer te kunnen volgen. Marleen voelde zich, na een onrustige nacht, niet beter. Ze had een Aspegic ingenomen en was zelfs terug in haar bed gaan liggen, tot dat ze hier het effect van zou voelen. Ik vond dat ze beter thuis kon blijven, maar Marleen vond dat ze toch moest gaan werken en dus vertrok ze even later naar haar labo in Tongeren.

Omdat Nicolas sinds hij terug was uit Leuven alles at en niet meer misselijk was geweest, vond ik dat hij zijn Zofran pil (antibraakmiddel) niet meer moest innemen vanmorgen. Daar kreeg ik even later toch weer spijt van toen Marijs mij kwam roepen. Nicolas was gestopt met Bednet en was op zijn bed gaan liggen omdat hij zich niet goed voelde. Ik gaf hem vlug een pil Litican (ook antibraakmiddel), maar even later kwam de yoghurt van het ontbijt er toch uit. Terwijl ik alles opruimde, ging Nicolas naar beneden. Blijkbaar was het ergste nu van hem af, want hij voelde zich nu toch iets beter. Uit alle veiligheid gaf ik hem toch nog een pilletje Zofran, maar de rest van de dag zou hij geen last meer hebben.

Zoals ik al eerder schreef had ik deze week onverwacht een paar dagen vrij gekregen. Dus moest ik vandaag niet gaan werken. (Behalve 1 raadpleging, die ik om 15u moest gaan doen.) Ik had besloten om de speelzolder dan maar eindelijk in orde te brengen. Nu Tom & Tom alles mooi geverfd hadden, was dat nog steeds een lelijke plek in ons huis. Terwijl ik daar bezig was, speelde Nicolas op zijn Playstation. Van misselijkheid had hij blijkbaar geen last meer, want vanaf 12u begon hij te zagen om iets te eten. Om 12u30 kreeg hij Marijs zo ver om met hem naar de bakker te rijden en daar voor hem enkele piccolo’s te halen. Even later zaten we samen in de keuken versgemaakte kervelsoep te eten. Vokke kwam toen ook even binnen om te zien hoe Nic het maakte. Hij kon echter niet blijven, want hij de rest van de dag met nonkel Marc ergens naar toe.

Om 13u30 stipt belde juf Tilly aan. Het was tijd voor het thuisonderwijs. Ik probeerde in het kort uit te leggen wat de ziekenhuisschool in Leuven had gedaan. Daarna begon de les.

Tijdens de les werkte ik eerst nog even op de zolder, maar dan was het bijna 15u en dus tijd om naar de praktijk te gaan voor de ene raadpleging die ik daar moest doen. (Het betrof een patiënte met een moeilijke verloskundige voorgeschiedenis, waarbij ik een probleem vermoedde en dat wilde ik liever niet overdragen aan een collega.) Iets voor 16u reed ik met de Vespa terug naar huis om Nicolas op te halen, want die had om 16u een afspraak in het ziekenhuis voor de mondlaser.

Na de mondlaser reden Nic en ik de stad in om nieuwe (buiten)tennisschoenen te kopen. We bezochten 2 winkels in de stad, reden toen naar een winkel in Diepenbeek en eindigden uiteindelijk in Beverst, voordat we een paar vonden dat meneer Nicolas mooi vond en hem ook nog paste. Door al dat op en af gerij was het wel al na 18u toen we terug thuiskwamen en was Marijs zelfs al een beetje ongerust geworden. Uiteindelijk was Nic wel zo blij met zijn nieuwe tennisschoenen dat hij ze na thuiskomst aan iedereen liet zien. Marleen was toen ook net thuisgekomen, maar ze was nog steeds erg ziek. Haar tennisles van vanavond had ze al afgebeld. Nicolas en Marleen installeerden zich in de zetel voor de TV, maar het duurde niet lang of Nikkel viel in slaap. Vokke kwam ’s avond nog eens kijken hoe de dag geweest was, maar Nic was nog steeds in dromenland.

Ik had afgesproken om met Rik te gaan tennissen om 21u. Nicolas werd kort na mijn vertrek wakker. Hij at een half bord (worst, gekookte aardappelen en broccoli) en keek daarna samen met de rest naar “Homeless World Cup” met Gilles de Bilde en naar Aspe. Toen was het weer tijd om naar boven te gaan.

Toen ik thuiskwam moest ik Nicolas weer in zijn eigen bed leggen en was Marleen nog altijd aan het hoesten. Marleen had wel nieuws voor mij: Op STVV waren de evaluaties van de jeugdspelers geweest en er moest niemand van de ploeg van de U11 vertrekken. Voor volgend jaar zou dezelfde ploeg dan ook behouden blijven, dus met Nicolas!

21-04-2009, 23:41 Geschreven door Guy  

Marleen maakte Michael om 7u wakker, want hij moest om 8u15 op Torpedo zijn voor een match op KWS Alken. Nicolas was om 7u30 op. Ze ontbeten en daarna kwamen Arnout en Richard om Michael uit te halen. Marleen en Nicolas reden een tijdje later ook naar Alken om naar de wedstrijd te gaan zien. Omdat ik ’s nachts had moeten werken en nog steeds van wacht was, lieten ze mij slapen.

Tot hun verbazing stond bij hun aankomst niet Michael, maar Arnout in het doel. Michael had sinds 2 dagen pijn in zijn lies en had nu bij de opwarming te kennen gegeven dat hij nog steeds pijn had en dus beter niet kon voetballen. Dat maakte dat Nicolas en Marleen dus min of meer voor niet naar daar gereden waren. Ze bleven natuurlijk toch naar de match kijken, maar door de extreem koude wind was het buiten niet te harden. Ze zijn dan maar in een uithoekje van het cafetaria gaan zitten en zagen van daar uit dat de match eindigde op 4-4.

Om 11u30 was iedereen terug thuis. Michael en Nicolas gingen weer op de Playstation spelen en Marleen begon croque monsieurs te maken voor het middageten. Terwijl wij onze soep en de croques aan het opeten waren, kwam Dimitri even langs om te zien hoe het met Nic ging. Hij had Nic nog niet gezien sinds die weer terug thuis was. Het was Dimi zijn verjaardag, dus hebben we hem allemaal gefeliciteerd. Maar omdat we afgesproken hadden om straks te trainen met onze interclubploeg en we al geregeld hadden dat er dan ook een glas gedronken zou worden, werden er nu geen verdere festiviteiten gehouden. Toen Dimitri even later vertrok, begonnen Marleen en Nicolas met de voorbereidingen om een cake met banaan en chocolade te maken. Ze hadden dit bij “SOS Piet” gezien en wilden dit nu eens proberen. Ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om nog een beetje te rusten. Terwijl ik aan het rusten was kwamen Moeke, Vokke, tante An en nonkel Peter, te samen met Mathias en Karen op bezoek. De volwassenen vertrokken even later naar het prachtig vernieuwde tuincentrum van Vanstraelen om daar wat plantjes te gaan kopen. (Waarschijnlijk omdat Mathias zondag zijn plechtige communie zou doen.) De kinderen bleven bij ons om te spelen.

Toen ik terug wakker was, lagen de kinderen samen naar TV te kijken. Het was voor mij hoog tijd om mijn tennisspullen bij elkaar te zoeken om naar de tennistraining te gaan. Toen ik mijn tenniszak net ingepakt had, belde de familie Gilé aan. Ze waren gisteren teruggekomen uit de VS, waar ze Sander bezocht hadden. (Cfr. Vroegere verslagen) We waren blij te horen dat het een prachtige reis was geweest. Ze hadden van Sander ook een T-shirt meegekregen voor onze Nic, met de handtekening op van alle spelers van het ETSU (East Tennessee State Univesity) tennisteam. Om 16u45 vertrok ik naar de Runkster Tennis en liet ik de rest thuis achter. (Ik had mijn gsm bij, omdat ik nog tot morgenvroeg van wacht was, maar ik hoopte wel dat men mij nu niet zou nodig hebben.)

Nadat de “plantenkopers” ook terug waren werd de bananencake van Marleen en Nicolas geproefd. Deze viel zéér goed mee! Gelukkig was er ook nog een andere cake en taart, zodat iedereen die het wou toch iets kon eten bij de koffie, zelfs toen nonkel dirk en tante Ludwine met de kinderen ook nog even binnen kwamen wippen.

Er was afgesproken dat Marleen samen met de kinderen naar de tennis in Runkst zou komen. Dus vertrokken ze om 18u15, kort nadat de laatste gast vertrokken was. Ik had het geluk dat ik de ganse zondag niet opgeroepen werd, dus ik had de hele tijd zonder problemen kunnen tennissen. (Het was wel weer erg aanpassen om voor het eerst dit seizoen terug in open lucht en met de zon in de ogen te spelen.) Na de tennis gingen alle volwassenen op het terras in de zon zitten. De kinderen waren intussen al lang ergens in een of andere speeltuin aan het spelen. Eerst werd er iets tegen de dorst genuttigd, maar toen was het tijd voor iets beters en werden er 2 flesjes champagne gedronken op de gezondheid van Dimitri. Freddy (uitbater) had ook gezorgd voor enkele smakelijke hapjes, zodat er ook bij de drankjes die daarna volgden nog iets kon gegeten worden. Bovendien was er een interclubploeg van Runkst aan het spelen en dan is het de gewoonte dat er na de ontmoeting iets gegeten wordt. Zo kwam het dat Freddy varkensribentjes klaar had. Om een of andere reden kreeg Nicolas daar ook een volledige portie van en die heeft hij met smaak naar binnen gespeeld. Het was zo gezellig dat iedereen bleef zitten tot na 20u.

Ik zette mijn tennisnet in de auto van Marleen en reed toen met Nicolas achterop met de Vespa naar huis. Marleen reed met Michael en Stephanie eerst nog langs de frituur, want zowel Marleen als Nicolas hadden daar al een paar dagen zin in. Thuis werd de friet maar voor de helft opgegeten, want iedereen had zijn ergste honger al op de tennis gestild.

Daarna keken we nog naar een gedeelte van “Mercator”, gevolgd door de allerlaatste aflevering van “Flikken”. Toen dat gedaan was ging iedereen naar boven om te gaan slapen, want morgen zou de school weer beginnen. Ik schreef, zoals elke zondag, onder nog aan een blogverslag en toen ik daarna op mijn kamer kwam, lag Nicolas daar weer languit op mijn plaats te slapen. Ik hielp hem stilletjes in zijn bed, maar pas nadat hij zijn mondspoeling nog gedaan had.

Toen ik daarna ook in bed kroop, kreeg Marleen weer een verschrikkelijke hoestbui. Ze nam sinds vandaag antibiotica, maar het ging niet echt beter met haar griepaanval.

21-04-2009, 17:32 Geschreven door Guy  

Na een vrij rustige nacht (2x plassen en 2x pilletje) werd Nicolas om 8u gewekt voor het opmeten van zijn bloeddruk, temperatuur en gewicht. Nicolas wou nog steeds niets eten, dus moest Marleen in haar eentje ontbijten. Om 9u30 en 10u30 moest Nic braken. Tussendoor keek hij alleen maar wat naar TV. De dokter assistente kwam Nicolas om 12u onderzoeken. Op een lichte roodheid in de keel na was alles in orde.

Ondertussen had Vokke een telefoontje van Moeke gekregen. Ze was terug thuis! Dus was hij korte tijd later naar huis gereden om haar te gaan begroeten. Ik was van wacht dit weekend en moest regelmatig naar het ziekenhuis gaan. Toen ik in de late voormiddag terug binnenkwam waren Moeke en Vokke ook terug daar. Moeke was al weer druk bezig in de keuken met het maken van verse kippensoep “voor als Nicolas thuiskwam”.

In Leuven moest de spoeling doorgaan tot 13u. Toen kwam men bloed trekken en vanaf dan was het wachten op de uitslag. Als de concentratie chemotherapie in het bloed onder 0,2 zou zijn mocht Nicolas naar huis. Om het geluk een beetje te helpen, begon Marleen maar al met alles in te pakken, zodat ze straks vlugger zouden kunnen vertrekken.

Nadat Nicolas om 14u30 nog maar eens moest overgeven, kwam om 15u het verlossende bericht. De concentratie was 0,15. Dus ze mochten vertrekken! Eerst wilden ze mij nog foppen aan de telefoon door te zeggen dat de bloeduitslag niet goed was, maar daarna kreeg ik toch ook het goede nieuws. Terwijl Marleen de volgepakte koffer al naar de auto bracht, werd het infuus bij Nicolas verwijderd. Op weg naar Hasselt is Nicolas nog steeds zéér zwak. Hij ligt maar stilletjes op zijn kussen en valt tijdens de rit in slaap.

Om 16u15 waren ze eindelijk thuis. Nicolas gaat onmiddellijk naar de zetel en blijft daar stilletjes liggen. Na een kwartiertje wil hij toch een tas van Moekes kippensoep proeven. Ik was ondertussen een bevalling en een kleine ingreep gaan doen en kwam pas thuis toen Nic zijn soep aan het eten was. Het was precies of het mirakelsoep was! Met de minuut klaarde zijn gezichtje op en werd hij spraakzamer. Even later kon hij terug lachen en nog wat later begon hij mij te plagen. Tot ieders verbazing vroeg hij plots wat we ’s avonds zouden eten. Ik vroeg daarop waar hij zin in had en hij zei dat hij wel zin had in een pizza Margherita van bij da Mario. Maar hij had ook zin in een voorgerechtje. Ik moest terug een aardappel in de schil gevuld met spekjes voor hem maken, net zoals vorige zondag. Hoe kan je zo een vraag weigeren? Dus begon ik maar aan het gevraagde menu. Terwijl ik aan het koken ging, kwam Nicolas uit de zetel om met Michael op de Playstation te gaan spelen. Ze bleven boven spelen tot de aardappel klaar was. Toen hebben we allemaal samen onze patat opgegeten.

Marleen had afgesproken om vanavond samen met An (de mama van Jonas) naar een concert te gaan in Lummen. Het was een concert van het koor van Marleen (vrouw van Richard) en deze wou dan ook trakteren voor haar 40^e verjaardag. Terwijl Ik de pizza’s ging halen bij da Mario, te samen met Nicolas en Michael, vertrok Marleen naar het concert.

Toen we terug thuis waren at iedereen zijn pizza op, maar Nicolas was zo verstandig om die van hem niet helemaal op te eten. Na 4 dagen vasten, de kippensoep en de patat, zou dat wel een beetje te veel van het goede zijn geweest.

Nicolas wou absoluut de match van St. Truiden tegen Beveren zien op Exquis sport. St. Truiden won gemakkelijk, maar Lierse deed hetzelfde, zodat de titel pas volgende week beslist zal worden in de thuismatch van St. Truiden tegen Brussel. Na de match was Nicolas duidelijk vermoeid en moest ik weer naar het ziekenhuis voor 2 bevallingen. Moeke en Vokke zorgden er dan ook voor dat de kinderen alle drie in bed geraakten en bleven dan maar babysitten tot Marleen of ik terug thuis kwamen.

Marleen heeft het gewonnen. Ze kwam rond 24u terug thuis, waardoor Moeke en Vokke toen ook konden vertrekken. Ik ben pas om 1u thuisgekomen. Toen was het licht op onze kamer nog steeds aan. Marleen lag weliswaar al in bed, maar ze voelde zich zo ziek en zij moest zodanig hoesten, dat ze nog niet in slaap was kunnen vallen. Maar toen ik eenmaal naast haar lag, heeft het toch niet meer lang geduurd voordat we alle twee in slaap waren.

20-04-2009, 09:35 Geschreven door Guy  

De nacht was redelijk goed meegevallen. Nic was 2x gewekt voor zijn pillen en hij was ook 1x opgestaan om te gaan plassen. Om 8u30 zijn we opgestaan. Nicolas voelde zich nog steeds niet goed. Hij wilde absoluut niets eten. Zijn pillen nam hij wel zonder morren in. Ik kreeg ’s morgens ook een sms-bericht van Luc om te vragen of Christophe en hij rond 18u30 op bezoek mochten komen. Natuurlijk mocht dit van Nic, dan had hij meteen ook iets om naar uit te kijken.

Rond 9u30 moest hij nog maar eens braken. (Gelukkig lang genoeg na zijn pillen, zodat hij die niet opnieuw moest innemen.) Ik ruimde alles op en verschoot toen toch wel van zijn reactie. Hij zei dat hij naar het tenniskamp wilde gaan vandaag. Niet zozeer om te tennissen, maar wel omdat het vandaag “hotdog-dag” was. Nadat hij gebraakt had voelde hij zich weer even wat beter. Ik kreeg hem zo ver dat hij zich wou wassen en omkleden. De verpleging kwam hem ook wegen. Ondanks het feit dat hij weigerde om te eten sinds hij terug in het ziekenhuis was, bleef zijn gewicht toch stabiel op 38,3 kg.

Toen dat allemaal achter de rug was, wilde Nic weer in zijn bed gaan liggen. Ik overtuigde hem echter om eens in “de Bonte Specht” te gaan zien. Met slepende tred ging hij met mij mee. Daar aangekomen plofte hij in een zetel en bleef hij gewoon voor zich uitkijken. Juf Katrien kent haar pappenheimers duidelijk, want toen ze Nicolas daar zo zag vroeg ze of hij met de Playstation wou spelen. Nic gaf een bijna onzichtbaar ja knikje met zijn hoofd. Omdat de hare stuk was is ze speciaal voor hem een Playstation gaan halen op een andere eenheid. Ik liet hem dan maar alleen en ging terug naar de kamer om daar te werken aan het verslag van donderdag. Om 10u30 kwam Nicolas even terug op de kamer, maar hij kwam alleen maar even naar het toilet. Daarna ging hij verder spelen in de speelzaal.

Vokke kwam om 11u40 onze kamer binnen. Ik was net het einde van mijn verlag aan het typen. Vervolgens pakte ik mijn spullen bij elkaar en ging ik afscheid nemen bij Nic in de speelzaal. Hij was nog steeds een spelletje op de Playstation aan het spelen (James Bond) en een paar andere kinderen gaven hem hierbij af en toe advies. We namen kort afscheid en spraken af om elkaar morgen weer bij ons thuis te zien. Daarna vertrok ik naar Hasselt, want ik moest mijn zaalronde nog doen en daarna had ik nog een halve dag raadplegingen op de praktijk voor de boeg.

Nicolas kwam om 13u terug op de kamer bij Vokke. Hij nam zijn middagpil in en kreeg een eerste bloedname om te zien hoe hoog de dosis chemotherapie in zijn bloed nog was. Daarna viel hij in slaap in zijn bed. Marleen belde om 15u om te zien hoe het ging. Maar Nicolas bleef in zijn bed liggen en sliep nog verder. Om 16u15 moest hij weer braken en om 18u15 nog eens. Vanaf dan werd hij stilletjes beter.

Marleen kwam aan om 18u45. De computer op haar werk had het begeven, zodat ze er maar iets vroeger mee had opgehouden en naar Leuven vertrokken was. Nu was het tijd voor Vokke om weer terug naar Hasselt rijden. Onderweg naar zijn auto kwam hij eerst Luc en Christophe en daarna Mieke en Anneke tegen. Hij bleef natuurlijk bij iedereen even praten, zodat hij weer wat vertraging had en pas om 19u45 doodmoe bij ons thuis aankwam. (Daar zaten bompa en ik in de keuken een glaasje wijn te drinken.) Het zou voorlopig zijn laatste nacht bij ons worden, want morgen komt Moeke weer terug uit Oostenrijk. Michael was intussen met Richard en Arnout mee naar Genk om naar de match tegen Gent te gaan zien. Ik heb moeten passen deze keer, deels omdat ik moe was en deels omdat ik Stephanie niet graag alleen liet.

Luc en Christophe kwamen rond 19u aan bij Nikkel. Even later volgden  Mieke en Anneke en die had haar pasgeboren zoontje ook meegebracht. Ze bleven allemaal tot ongeveer 20u. Daarna keken Marleen en Nicolas naar Familie. Om 20u45 moest hij nog maar eens braken. Marleen gaf hem kort daarna zijn laatste pillen voor deze dag, zodat de kans wat groter zou zijn dat hij ze lang genoeg zou kunnen inhouden. Ze keken verder naar TV, maar Nic wilde dat Marleen het balkje met de uitslag van Genk – Gent (via teletekst) op de TV plaatste, zodat hij de tussenstand kon volgen. Niet dat dit echt nodig was, want Michael stuurde vanuit het stadion live sms-berichtjes door naar Marleen en Nic.

Om 22u sliep Nic al weer. Marleen kort daarna ook.

Vooral voor Marleen was het belangrijk dat ze een beetje rust kreeg, want sinds een paar dagen is zij erg aan het hoesten en vrees ik dat de vermoeidheid bij haar begint door te wegen.

19-04-2009, 23:39 Geschreven door Guy  

Marleen en Nicolas kenden een onrustige nacht. De verpleging kwam een aantal keren binnen voor verzorging en pillen. Pas na 2u waren ze echt in slaap gevallen. Nic stond nog 1x op om te gaan plassen, maar verder ging het goed. Om 7u moest hij nog eens plassen. Nicolas viel onmiddellijk terug in slaap, maar Marleen had het daar moeilijker mee.  Een kwartiertje later is ze dan maar opgestaan en heeft ze zich klaargemaakt voor de nieuwe dag.

Nicolas moest vandaag weer een ruggenmergpunctie met inspuiting van chemo in het ruggenmergvocht krijgen. Om 8u20 kwamen ze hem daarvoor halen. In de preoperatieve ruimte zag hij zijn vriend Tuur ook weer. Om 9u was het zijn beurt om in slaap gedaan te worden en 20 minuten later mocht Marleen hem in de PAZA (ontwaakruimte) terug opzoeken. Ze waren in een nabijgelegen ruimte aan het verbouwen en dat gaf een hels lawaai, maar onze Nikkel sliep er gewoon doorheen. Toen hij na een half uurtje even wakker werd zei hij alleen maar: “Ik wil naar het tenniskamp…”

Rond 10u15 waren ze terug op de kamer. Maar Nicolas begon de chemotherapie ook te voelen. Hij moest voor de eerste keer vandaag braken.

Er waren deze voormiddag ook 3 bezoekers. De eerste was de mama van Gerry (zus van Hilde Mouling). Zij kwam even een bezoekje brengen nu Gerry opgenomen was op het “slaaplabo”. De tweede ontmoeting was met de mama van Rick die in 2004 ook bloedkanker had, maar in 2007 hervallen was en onlangs een beenmergtransplantatie nodig had. Ze had via de blog een lieve e-mail geschreven, nadat ze met haar jongste zoon Carl in STVV was gaan voetballen en daar een foto van Nicolas had zien ophangen. Rick was nu in Leuven voor een volledige controle. Natuurlijk duimen we dat dit 100% mag meevallen. De derde bezoeker was Rob, die nog eens even langskwam om te zien of alles goed ging.

Vokke kwam om 12u aan, rond 12u30 was er de zaalronde van de dokters en Marleen vertrok korte tijd later naar Tongeren om daar te gaan werken. Nic viel na het vertrek van mamma in slaap en sliep door tot 14u. Toen kwamen zijn vriend Dries en zijn mama Annouck op bezoek. Intussen was de Methotrexaat ook helemaal ingelopen en was men met de spoeling begonnen. Vanaf nu ging Nic alleen nog veel vocht toegediend krijgen, zodat hij de chemo zo vlug mogelijk terug uitplast.

Nicolas zat er in het algemeen maar stilletjes bij, … tot Bolleke binnen kwam. De cliniclown slaagde er weer in om een lach op zijn gezicht te brengen. Gedurende 1u was het dolle pret met Bolleke, Nicolas en Dries.

Tussen 16u30 en 18u sliep Nicolas weer een hele poos. Om 18u moest hij weer een pil Leucovorin innemen (blaasbescherming). Ook daarna bleef hij maar stilletjes in zijn bed liggen.

Ik had intussen een hele dag gewerkt. Bij mijn zaalronde kreeg ik echter een verrassing van een van mijn patiënten. Zij had via haar relaties op STVV een hele hoop gadgets van STVV voor onze Nic geregeld, maar er was ook een bijzonder cadeau bij. Zij was er namelijk in geslaagd om 2 kaarten te bemachtigen voor de laatste thuismatch van STVV tegen Brussels op zondag 26-04-2009! Als alles normaal verloopt zou dit de match moeten zijn waarin STVV kampioen wordt in 2^e klasse en dus terug promoveert naar 1^e klasse. En het bijzondere is dat er voor deze match al een tijdje geen kaarten meer te krijgen zijn…

Toen ik rond 18u30 uit het ziekenhuis kwam, belde ik eerst even naar Vokke en Nicolas om te vragen of ik nog iets moest meenemen naar Leuven. Maar Nic was nog steeds niet goed en had geen enkele wens. Nadat ik thuis een paar spullen ingepakt had reed ik naar Leuven. Onderweg voelde ik wel dat ik zéér slecht geslapen had vannacht. (Ik had gedurende meer dan 2 uur –zonder enige aantoonbare reden- wakker gelegen.)

Om iets voor 20u kwam ik binnen op de kamer. Nicolas lag diep onder zijn deken weggedoken. Ik kreeg maar met moeite een kusje van hem. Vokke moest bijna onmiddellijk vertrekken, want hij was gevraagd om te gaan babysitten bij nonkel Marc en hij zou daar dan ook blijven slapen. Nadat Vokke weg was heb ik Nic zijn cadeautjes gegeven en er kwam toch weer een lachje op zijn gezicht. Toen hij de 2 kaarten voor de “kampioenenmatch” zag was hij zichtbaar blij en verrast. Hij vroeg hij even later of wij dan wel konden gaan, maar ik stelde hem gerust. Hij moest pas de maandag daarna terug naar Leuven komen.

Het was mij redelijk vlug duidelijk dat Nicolas zich nog steeds niet goed voelde. Hij had veel last van misselijkheid en braakte rond 21u nog maar eens een hoop slijmen uit. Ik mocht ook niet eten op de kamer van hem, want door de geur van eten werd hij al ziek. Dus at ik in de zeteltjes van de ontvangstruimte vlug mijn spaghetti op en ging ik daarna weer bij Nic op de kamer samen naar TV kijken. We keken naar MLF en daarna naar de voetbalmatch van Manchester City tegen Hamburg, maar na een kwartiertje vroeg Nic of “Mijn Restaurant” nog niet begon. Nicolas die liever niet naar voetbal keek… hij voelde zich dus echt niet goed!

Kort na de uitzending van Mijn Restaurant viel Nicolas terug in slaap. Hij had zijn tanden nog niet gepoetst en zijn mondspoeling nog niet gedaan, maar hij lag zo rustig te slapen dat ik het geen goed idee vond om hem daarvoor terug wakker te maken.

17-04-2009, 23:20 Geschreven door Guy  

Marleen riep Nicolas en mij op om 7u30. We moesten ons klaarmaken om weer maar eens naar Leuven te gaan. De nodige spullen werden ingepakt, er werd iets kleins gegeten en dan was het tijd om te vertrekken. Nikkeltje had nu toch een paar traantjes laten rollen over zijn wangen, maar hij vermande zich en zette zich zonder morren naast mij in de auto. Nicolas was eerst maar stil in de auto, maar geleidelijk aan was hij toch weer beginnen praten, o.a. over het tenniskamp van gisteren. (Zo vertelde hij dat hij stijve en pijnlijke spieren had van al de inspanningen die hij gisteren en eergisteren had moeten doen.) We reden vlot naar Gasthuisberg waar we ons rond 9u15 konden inschrijven. Even later stonden we op E 341 op het vierde verdiep, maar er was geen kamer vrij. We kregen kamer 1 voorlopig toegewezen, wat eigenlijk een gesprekslokaal is, tot er later op de dag een echte kamer vrij zou komen.

Nicolas en ik doodden de tijd met een paar spelletjes “Valkuil”. Na 45 minuten kwam men ons halen voor de bloedname. In de dokterskamer werd Nic zijn porth-a-cath weer aangeprikt en het bloedstaal afgenomen. Daarna ging Nic naar de “Bonte Specht” om daar een beetje te spelen. Hij schilderde er ondermeer een schildpap van papier-maché. Ik maakte in de tussentijd het blogverslag en belde ook even naar Marleen.

Rond de middag onderzocht de dokter assistente Nicolas. Ze keek ook even in zijn oor, nadat ik verteld had dat hij er vorige week over geklaagd had, maar alles bleek toch in orde te zijn. De bloeduitslag was ook goed. Nicolas had voldoende witte en rode bloedcellen. We moesten eigenlijk niet echt wachten op deze bloeduitslag om de chemo op te starten, want er zijn geen “startvoorwaarden” bij dit blok. Wat wel belangrijk was, is dat Nic eerst nog iets moest krijgen om de urine basisch te maken. Dat werd om 11u45 aangehangen en moest over een kwartiertje inlopen.

Nicolas had ’s middags niets willen eten. Hij dronk alleen een beetje appelsap. Ook al had hij nog geen chemo gekregen vandaag, hij gedroeg zich toch al alsof hij midden in zijn kuur zat. Hij liep wat gebogen (Maar dat was misschien door de stijfheid?), wilde niet veel doen en zeker niets eten. Omdat hij nergens zin in had ging hij maar in de zetel liggen. Ik dekte hem toe met zijn voetbaldeken en even later viel hij in slaap.

Nadat hij een half uurtje geslapen had, maakte ik hem wakker om te plassen. Want zolang men de pH van de urine niet wist, kon men niet starten met de chemotherapie. Hij plaste met veel moeite 30 cc en ik mat een pH van 7. Blijkbaar was dat toch voldoende, want even later kwam men de eerste zak chemotherapie aanhangen. Hij startte met een kleine zak Methotrexaat die over 1 uur moest lopen, daarna zouden er 2 grote zakken volgen met dezelfde chemo, die samen over 24u moesten toegediend worden. Nic was intussen al lang weer in slaap gevallen.

Om 14u moest ik hem toch weer wakker maken voor zijn pil colimycine. (Want de pillen die hij anders thuis moet innemen, moet hij nu ook verder innemen.) De kleine zak Methotrexaat werd nu ook vervangen door een eerste grote zak. Even later kwam Dr. M. Renaer op zaalronde. Alles bleek goed te gaan. Er waren geen problemen. We spraken ook kort over het vervolg: na deze 4 dagen volgde er nog een opname van 4 dagen, dan 2 weken geen chemotherapie en dan terug een laatste intensief blok chemotherapie van 6 weken in totaal. Daarna zou het onderhoudsschema starten dat nog eens anderhalf jaar zou duren. We mochten –als alles goed zou gaan- in de zomer wel op vakantie gaan. Nadat Dr. Renaer verderging hebben Nic en ik nog eens naar Marleen gebeld om haar van alles op de hoogte te brengen. De rest van de namiddag bleef Nic in de zetel liggen. Toen de wielerkoers (Scheldeprijs) begon om 15u15 keek hij met een half oog soms naar TV.

Vokke kwam om 16u aan op onze voorlopige kamer. Hij kwam mij aflossen, zodat ik iets later naar Hasselt kon vertrekken, want ik moest mijn eigen zaalronde nog doen bij de patiënten die ik gisteren geopereerd had. Ik stapte een kwartiertje later in de auto en liet Nic en Vokke achter in Leuven.

Rond 17u kregen Nicolas en Vokke dan toch hun definitieve kamer. Het was dit keer echter een klein kamertje met uitzicht op een binnenkoertje van het ziekenhuis. (Dus een groot verschil met anders, toen we een telkens een grotere kamer kregen met uitzicht op de voorzijde van Gasthuisberg.) Blijkbaar is Nicolas toch terug in slaap gevallen, want Vokke moest hem om 19u waker maken voor een pil. Ze kwamen toen ook zijn temperatuur meten en die was 37,8 °C. Waarschijnlijk reageerde zijn lichaam toch een beetje op de Methotrexaat.

Marleen was iets na 19u toegekomen bij Nicolas en Vokke op de kamer. Net op tijd, want een kwartiertje later moest Nic een eerste keer overgeven. Om 19u30 kwamen Rob en Inge op bezoek. Toen zij weg waren heeft Marleen haar eten koud opgegeten, omdat Nic anders misselijk kon worden van de geur van het warme eten. Desondanks heeft hij om 21u toch nog een tweede keer moeten overgeven.

Nicolas keek ’s avonds nog naar de eerste helft van de voetbalmatch Manchester United tegen Porto, waarbij er ondermeer een wereldgoal van Ronaldo te zien was. Hier genoot hij geweldig van. Hij belde ondermeer naar Vokke en Michael om uitleg te geven over deze goal en toen ik even later naar Marleen belde, deed hij tegen mij zijn verhaal nog eens over. Het einde van de match heeft hij echter niet gehaald. Om 21u30 was hij terug in slaap gevallen.

16-04-2009, 21:52 Geschreven door Guy  

Om 8u vertrok ik met de Vespa naar het ziekenhuis voor een dagje opereren. Na mijn vertrek riep Marleen de kinderen op. Ze hebben ontbeten en een beetje naar TV gekeken, maar daarna was het tijd om zich klaar te maken voor het tenniskamp. Om 9u20 vertrokken ze gedrieën met de fiets. Onderweg pikten ze nog heel wat vriendjes op. Eerst was Lucas aan de beurt, vervolgens reden ze naar Cas en Merle, waar Anton en Arnout ook al aangekomen waren. Van daar ging het in groep verder naar Runkst.

Het tenniskamp begon om 10u. Omdat het gisteren namiddag goed meegevallen was, ging Nicolas proberen om nu een ganse dag deel te nemen. Zo een dag tenniskamp bestaat uit 4 delen. In de voormiddag begint het met conditietraining, een pauze en dan tennistraining. Na het middageten is er eerst sport & spel en dan weer tennistraining. Onze kinderen hadden van Marleen een smosje meegekregen als middageten, maar Nicolas had tijdens de eerste pauze in de voormiddag al zo’n honger dat hij zijn smos toen al op had. ’s Middags heeft hij dan maar een tas soep met beschuit gegeten in het clublokaal. Hij zei achteraf dat het allemaal heel fijn geweest was en dat hij alles goed heeft kunnen volhouden. Alleen tijdens de conditietraining heeft hij moeten passen. Dat was tijdens een oefening waarbij er gedurende 5 minuten moest gelopen en gespurt worden over de lengtes van de tennisvelden. Toen voelde hij zijn hartje zodanig bonken dat hij zelf aanvoelde dat het beter was om te stoppen met deze oefening. Ik vond dat achteraf een verstandige beslissing, want moeten opgeven is eigenlijk iets nieuws voor Nic. Dat hij nu inzag dat het voor hem beter was om in de huidige omstandigheden niet tot het aller uiterste te gaan vond ik wel knap van hem.

Mijn operatieprogramma was een heel stuk ingekort doordat er een grote operatie weggevallen was. Daardoor had ik om iets na 15u al gedaan met werken. Het was prachtig zomerweer, dus besloot ik om met de Vespa langs Runkst te rijden om te zien hoe het daar ging. Ik zette mij op een bank in de zon, tussen de tennisvelden in, en zag dat Michael en Nicolas zich helemaal gaven tijdens de tennistraining. Vooral bij Nic straalde het plezier er van af. Na maanden afwezigheid deed het hem duidelijk deugd om nog eens met zijn vrienden te kunnen meespelen op het veld. Hij sloeg met evenveel overtuiging als vroeger op de ballen en genoot van elk punt dat hij maakte. Maar je zag ook dat de verplaatsingen op het veld soms wat moeilijker waren en dat hij, door de chemotherapie en het gebrek aan training, een conditionele achterstand had opgelopen.

Stephanie was toen al niet meer daar. Zij had vandaag geen turntraining, waardoor ze in de voormiddag mee kon doen aan het tenniskamp. Voor de namiddag had ze afgesproken om samen met Sophie en Tine bij Eva (allemaal turnvriendinnen) te gaan spelen. Ze zou daar dan ook blijven slapen en morgenvroeg zou ze van daar naar de turntraining gaan.

Terwijl ik naar de tennis zat te kijken kwam Dominique ook plots aan. Hij kwam een paar beelden maken van Nic op het tennisveld en zou daarna mee naar huis gaan om daar ook nog wat te filmen voor zijn eindwerkfilm.

Om 15u30 was het tenniskamp gedaan. De kinderen dronken nog iets op het terras en maakten zich toen klaar om met de fiets terug naar huis te rijden. Opdat zij makkelijker zouden kunnen fietsen, nam ik hun tennisnetten over en vertrok toen met deze 2 tennisnetten op de Vespa. Ik stopte onderweg nog even bij Peter (vriend & onze verzekeringsmakelaar), omdat de rekeningen van het ziekenhuis binnen blijven komen en Peter dit allemaal voor ons in orde brengt met de hospitalisatieverzekering, waarvoor dank.

Toen ik thuis binnenkwam zaten Dominique (die intussen al doorgereden was) en Vokke aan de tafel in de keuken. Marijs had daarop allerlei lekkere zaken klaargezet, zodat de jongens dadelijk konden eten als ze thuiskwamen. Even later waren Nic en Michael er ook. Dominique filmde een aantal thuissituaties en speelde daarna nog een hele tijd met de 2 jongens. Ik werkte intussen nog een beetje op mijn bureau en ging daarna naar buiten in de tuin om het blogverslag van maandag te schrijven. (Ook dat laatste heeft Dominique gefilmd.) Om 18u moest Dominique vertrekken, want hij moest voetbaltraining gaan geven aan zijn duiveltjes. Korte tijd later kwam Marleen thuis. Nicolas was toen aan het chatten met zijn vrienden.

Rond 19u werd er gegeten. Marijs had rosbief met wortelen klaargemaakt, maar omdat Nic geen rood vlees mocht eten had ze voor hem een worst gebakken. Even later was Dominique er terug. Hij moest van Marleen ook nog wat “typisch” beeldmateriaal hebben. Marleen werd dan maar gefilmd terwijl ze aan haar microscoop aan het werk was. Nadat hij voldoende filmmateriaal had bleven we nog even napraten over voetbal en Torpedo. Omstreeks 20u30 vertrok Dominique naar huis, want hij wou –net zoals wij- de Champions League match zien op TV. Marleen had afgesproken om te gaan tennissen en vertrok kort nadien.

De thuisblijvers (Vokke, Michael, Nicolas en ik) zagen een schitterende match tussen Chelsea en Liverpool. Het werd uiteindelijk 4-4 en het bleef spannend tot het einde. Na de match wou iedereen ook nog de samenvatting van Bayeren Munchen – Barcelona zien, maar toen was het hoog tijd om te gaan slapen en ging iedereen naar boven. Marleen kwam even later ook terug thuis.

Morgen zouden we weer naar Leuven moeten gaan voor 4 dagen opname en chemotherapie. Tot nu toe had Nic daar nog niet over gezeurd. Misschien wel omdat hij zich de laatste dagen zo goed voelde…?

15-04-2009, 14:37 Geschreven door Guy  

Vandaag was bijna iedereen al om 8u wakker. Michael moest al om 9u op Torpedo zijn, want om 10u had hij zijn eerste match op het voetbaltoernooi in Wellen. Van daar kon hij dan met de rest van de ploeg meerijden naar het voetbalveld van Wellen. Omdat Vokke als eerste volwassene helemaal klaar was, bracht hij Michael weg. Tegen dat hij terug was van Torpedo, waren wij ook allemaal klaar. Er werd ontbeten en om 9u40 vertrokken Marleen, Nicolas, Vokke en ik ook naar Wellen. Stephanie ging kort na ons met de fiets naar de turntraining.

Het was eerst redelijk koud, zodat we blij waren dat we onze jas toch maar meegenomen hadden, maar gaandeweg brak de zon toch meer door de wolken, zodat het toch nog een mooie dag werd. De eerste match speelden we tegen Bilzen. Deze werd vlot gewonnen met 2-0. Daarna moesten we wachten tot 12u40 voor de strijd om de 9^e of 10^e plaats. Nicolas bracht deze tijd al voetballend door, o.a. met zijn neefje Julien. (Want nonkel Marc was met Julien ook komen supporteren voor Michael.) De 2^e match was tegen Kermt Hasselt. Hierin had Torpedo de betere kansen, maar zoals zo dikwijls in voetbal…als je de goals niet maakt wordt je bestraft. Kermt won uiteindelijk na penalty’s met 0-0 (7-8). We dronken nog een pintje buiten in de zon, maar toen was het hoog tijd om naar huis te gaan, want Michael en Nicolas werden beiden op de Runkster tennis verwacht voor het paaskamp.

Toen we thuis aankwamen was het al 13u30. Er werd vlug iets gegeten, de tennisnetten werden opgepakt en even later was ik weer op weg. Naar Runkst deze keer. Om 14u kwamen we daar aan. (De rest bleef thuis om op hun gemak iets te kunnen eten. Zij zouden wat later nakomen.) Dimitri was verwittigd dat Michael later ging zijn owv zijn voetbaltoernooi. Dus dat was geen probleem. We hadden ook gevraagd of Nicolas eens mocht proberen om mee te tennissen. Nu zijn chemotherapie uitgesteld was tgv de feestdagen bij Pasen, was hij volgens ons voldoende hersteld om dit te proberen. Als het lukte, kon hij morgen ook nog een dag meedoen. Maar woensdagochtend werd hij wel terug in Leuven verwacht.

De andere kinderen waren al een halve dag aanwezig, dus moesten Michael en Nicolas zich eerst nog opwarmen. Daarna namen ze beiden deel aan de tennistraining tot het einde om 15u30. Ik bleef eerst een tijdje zien of het voor onze Nic wel zou gaan, maar ik zag al snel dat dit helemaal geen probleem was. Hij sloeg op de ballen alsof hij helemaal niet ziek meer was. Het balgevoel was er duidelijk nog. Alleen het lopen en spurten gingen hem wat moeilijker af.

Omdat ik er gerust in was ging ik even kijken op het voetbaltoernooi van Runkst VV. Daar was de miniemenploeg van Romain (de vroegere ploeg van Nicolas, toen hij nog bij Torpedo speelde) de halve finale aan het spelen. Ze wonnen deze overtuigend, zodat ze in de finale zaten! Na deze match ging ik terug naar de tennisvelden, waar de kinderen aan hun laatste oefeningen bezig waren. Marleen en Stephanie waren intussen ook aangekomen en ze hadden Vokke meegebracht. Die wou natuurlijk zelf ook eens komen zien hoe zijn poulain het er van af bracht op een tennisveld.

Nadat de tennisstage gedaan was, wou Nicolas ook naar de finale van de voetbal gaan zien. Hij had de omroeper van Runkst VV horen zeggen dat Torpedo de finale moest spelen tegen… Kermt Hasselt. De 2^e helft werd net op gang gefloten toen we aankwamen. De stand was toen O-1 voor Kermt, maar Torpedo wist dit met gemak om te draaien en won meer dan verdiend met 4-1! Marleen, Vokke, Stephanie en Michael waren ook gebleven tot na de match, zodat we dan allemaal samen naar huis konden gaan.

De rest van de namiddag bracht het merendeel van de familie door voor TV. Michael had een opgenomen film (Eragon, over een drakenrijder) opgezet. Alleen Marleen en Nicolas keken niet echt mee. Nic zat met de computer een of ander voetbalspelletje te spelen en Marleen probeerde om nog wat te werken aan haar microscoop.

Om 19u begon ik aan het avondeten. Als voorgerecht was er een aardappel in de schil met spekjes gebakken in kruidenboter en kruidenkaas, afgewerkt met peper, zout en bieslook. Daarna aten we biefstuk friet met salade en tomaten. Als drank had ik iets speciaals voor Vokke: een “Mechels Reuzenbier” van 2001. Vokke, als rasechte Mechelaar moest toegeven dat hij dit nog nooit gedronken had. En het smaakte nog goed ook. Ons 75 cl fles was vlug leeg! Blijkbaar had iedereen ook honger gekregen na een dag in openlucht, want er werd stevig gegeten.

Tussen 20u en 21u30 gingen Marleen, Michael en Nicolas nog even terug naar Runkster Tennis. Daar waren vriendinnen van Marleen inter-club aan het spelen en Marleen wou graag even gaan supporteren. De jongens gingen maar al te graag mee. Stephanie en Vokke bleven thuis TV kijken. Ik probeerde intussen op mijn bureau een deel administratie te doen op de computer.

Nadat Marleen en Nic terug waren keken ze nog naar Aspe en Studio 1. Daarna was het slaaptijd.

14-04-2009, 18:22 Geschreven door Guy  

Naar gewoonte was Marleen weer vroeg op. Al om 8u ging ze op paaszondag naar beneden. De rest volgde pas om 9u. We ontbeten om 9u30 en daarna moest iedereen zich klaarmaken om op zijn paasbest naar de mis te kunnen gaan. Bompa was de avond voordien thuisgekomen van zijn skiverlof en er was afgesproken dat heel de familie Orye om 11u3O naar de paasmis zou gaan in de Catharinakerk. Vokke ging natuurlijk mee. De kerk zat stampvol. We waren iets te laat en hadden het geluk dat we nog voldoende stoelen uit de doopkapel konden nemen om op te zitten. Op die mannier konden we de lange paasmis toch zittend meemaken. Na de mis kregen we allemaal een gekookt eitje van de pastoor.

Daarna werd er naar de boerderij van bompa gereden. Daar was het paaskonijn geweest. Er lagen overal eitjes verstopt. Alle kinderen gingen mee zoeken. En als je dacht dat alleen de jongste kinderen mee zochten, dan heb je het mis. Ook de grootste kleinkinderen zochten met evenveel plezier mee naar de verstopte eitjes. Nadat alle eitjes gevonden waren, werden de tuintafels en stoelen buiten gezet. Marleen (de huishoudster bij bompa) had gezorgd voor heerlijke tomatensoep, gevolgd door lamsgebraad met kroketten. Als dessert was er fruitsalade. Bompa zat aan een tafeleinde, Vokke aan het andere en tussenin alle kinderen en kleinkinderen van de familie Orye. We aten allemaal ons buikje rond.

Rond 14u kwamen we terug thuis. De laatste rommel van de barbecue van gisteren werd nog opgeruimd. Daarna installeerde iedereen zich voor TV om naar “Parijs – Roubaix” te kijken. Er was maar 1 probleem: het was nog meer dan 120 km! Zowat iedereen viel dus voor korte of langere tijd in slaap, maar toen de laatste 30 km begonnen was iedereen ook weer wakker. We zagen dus allemaal hoe Nic zijn favoriet, Tom Boonen, als eerste over de eindmeet kwam en 2 handen met 3 vingers in de lucht stak voor zijn 3^e overwinning. Nicolas genoot duidelijk mee van deze mooie overwinning.

Na de koers bleven Vokke en de kinderen naar TV zien, ik ging buiten in de tuin kijken hoe de lente zich doorzette en Marleen werkte nog een beetje aan haar microscoop. Nadat ik door de ganse tuin gewandeld had en terug naar binnen kwam, ben ik uiteindelijk toch maar aan het blogverslag van vrijdag begonnen. Maar omdat dat al weer 2 dagen geleden was, had ik het niet zo gemakkelijk om alle gegevens terug te vinden. Eigen schuld; ik had maar vroeger moeten beginnen met schrijven. (Maar ik heb mijn les geleerd. Dit verslag heb ik op zondagavond al grotendeels afgewerkt.) Terwijl ik aan het schrijven was, heeft de rest naar Moeke gebeld om haar een zalig paasfeest te wensen. Het viel daar allemaal goed mee en het was daar in Oostenrijk blijkbaar ook mooi weer.

Om 20u aten we. We konden kiezen tussen macaroni met kaas en hesp of spaghetti bolognese. Marleen ruimde de keuken nog een beetje op en ik schreef het blogverslag van zaterdag. Michael en Vokke keken naar “Mercator” en Nicolas was –net zoals Stephanie- aan het chatten. Hij moest daar echter mee ophouden toen zijn PC uitviel omdat de batterij leeg was en Stephanie haar oplaadkabel niet wou afstaan.

Daarna was het tijd voor “Flikken. Wij zaten allemaal onder in de zetel, Stephanie ging boven naar Louis – Louise kijken en we hoorden haar soms lachen tot onder. Na flikken ging iedereen naar boven om zich om te kleden. Maar Nic en Michael wilden opblijven voor Studio 1 om de samenvatting van Anderlecht – Club Brugge te zien. Vokke was te moe en ging zijn bed in. Stephanie volgde dit voorbeeld. Marleen en ik hebben nog net gezien dat Anderlecht gewonnen had, maar hebben toen de TV afgezet. Op Nic zijn kamer werd de uitzending wel helemaal uitgekeken.

13-04-2009, 17:59 Geschreven door Guy