Zoals ieder jaar (weten we van de vorige eigenaars uiteraard), komt Zirkus Harlekin in Ernen een voorstelling geven. Dat was vanavond. Spijtig dat dat nergens stond aangegeven, anders hadden we zeker een keertje gaan zien. We beloofden de kids om volgend jaar zeker te gaan! Terwijl moeke en ik naar Fiesch gingen op zoek naar een gepast cadeautje voor onze buurvrouwen Daniela en Margrith (cat-sitting), gingen voke en de kinderen naar de kamelen van het circus kijken. Erik is met zijn fiets naar Bellwald gereden en heeft op het einde van het verlof zo'n 300 km gefietst. Niet erg veel maar let wel dat het hier bergop-bergaf is...
Kort na de middag zijn we, ook moeke en voke, naar Remetschwil gereden. Iedereen op tijd in bed want morgen is het voor ons werken geblazen. Moeke en voke nemen de kids voor 2 weekjes mee naar België.
Koud was het niet maar de zon liet zich niet veel zien. Uiteindelijk zijn de kids niet in het zwembad geweest.
In de namiddag zijn we met z'n allen naar het Zauberwald in de buurt geweest. Een bos waar kinderen naar hartelust kunnen ravotten. Je kan er klimmen, schommelen, kristal zoeken, muziek spelen etc. Het is eerder gericht op kleinere kindjes maar onze (b)engels vonden het ook wel eens tof.
Daarna gingen we nog te voet naar de kapel van Mühlebach. In het dorpje zelf werden we aangenaam verrast door de heerlijke geur van versgebakken brood. Het was "Schaubacken" in Mühlebach dus konden we ovenvers brood kopen. Het was nog maar net uit de oven (er geraken wel meer dan 100 stuks in deze oude authentieke oven) en nog dus lekker warm. Het "Kartoffelbrot" en het roggebroodje was keilekker!
... en wegwezen. Jammer maar helaas, onze vakantie in Sankt-Moritz zit erop.
Astrid is vannacht ook ziek geworden; hetzelfde als Sophie. Dat was héél "plezant". Alleen Albert heeft hier niks van gemerkt. Tegen de ochtend was ook bij Astrid alles eruit. Onderweg naar Ernen is Albert ook misselijk geworden. Eerst dachten we dat hij het van zijn zussen had overgekregen, maar al gauw bleek dat hij last had van de bochtige wegen. Daar heeft hij eigenlijk altijd wel last van en daarom heeft hij altijd een zakje in de buurt!
Toen we in Fiesch arriveerden, konden we niet meer door. Een zwaar treinongeval met de "Glacier-Express" versperde de weg. Helikopters vlogen af en aan om gewonden naar het ziekenhuis te brengen. Ondertussen waren ook moeke en voke ook in Fiesch aangekomen. Zij hebben de voorbije week in Remetschwil onze poesjes verzorgd. Omdat we dus geen kant uitkonden en omdat er geen andere weg (met de auto dan) naar Ernen leidt, hebben we ons tegoed gedaan met een drankje op één of ander terras. Pas 2 uren later konden we doorrijden. Er zijn 2 mensen omgekomen tijdens de treinramp en een tiental zwaar gewonden met vooral snijwonden (trein met "glazen dak"). Het belooft niet veel goeds; vorige keer een gekantelde bus met Canadese toeristen, nu de trein... hout vasthouden!
Terwijl Erik zat te puffen op zijn fiets naar het dorpje Zernez, genoot ik van de stilte in de tuin van het hotel. Een comfortabele zetel, een spannend boek en af en toe de zon. Het ideale recept om tot rust te komen. Terwijl ik zat te lezen, speelden de kids het "ado-teenie-maxi spel" maar rond een uur of 10 bracht één van de monitrices Sophie al wenend tot bij mij. Ze voelde zich niet goed, had buikpijn en de neiging om over te geven. Blijkbaar waren er vorige periode heel veel zieke kindjes geweest. Allemaal dezelfde symptomen. Kort daarna is "het spel" begonnen. Gelukkig had Sophie alles onder controle en stond er een goed vuilbakje in de badkamer! Alhoewel ze 's middags mee aan tafel zat, heeft ze uiteraard niks gegeten. 's Namiddags is ons meisje maar op de kamer gebleven terwijl Albert met zijn kameraadjes ging minigolfen. Erik vond het deze keer niet erg. Hij profiteerde van de gelegenheid om eveneens de schaapjes te tellen. 's Avonds ging het al stukken beter (niet moeilijk, ze was helemaal "leeg") maar ze is vroeg in bed gekropen. Wat een geluk dat dit op de laatste dag voor gevallen is...
De kinderen trokken vandaag met al de clubs (mini's, maxi's, teenies en ado's) naar het meertje Lej Marsch waar ze 's middags konden barbecuen. Wij hadden daags ervoor een lunchpakket besteld voor onze picknick. Als de kids vertrokken waren, maakten wij ons ook uit te voeten. Te voet naar het centrum van Sankt-Moritz waar we het teintje namen naar bergstation Chantarelles. Daar moesten we overstappen om in het tussenstation Corviglia te geraken. Nochmaals overstappen in een grote kabine (kabelbaan) tot op de Piz Nair. Boven speelde een man een deuntje op de alpenhoorn, een typisch Zwitsers muziekinstrument en dat op de nationale feestdag van België!
Met de kabelbaan weer tot in Corviglia en van daaruit zijn we te voet naar beneden gewandeld. Met mijn knie gaat het ondertussen stukken beter maar 't is nog gene stoef. Zolang ze maar genezen is tegen 9 augustus want dan wil ik gaan sporten in de turnkring waar onze meisjes allebei turnen.
Omdat we nog wat tijd over hadden, konden we nog snel naar Pontresina. Dit dorpje ligt zonnig en tegen de wind beschermd aan de ingang van Val Bernina (Berninadal) op een boogscheut van Sankt-Moritz vandaan.
's Avonds was er "Bonte Avond" en gaven de kids het beste van zichzelf. Het was heel plezant en waar de ouders konden, werd er luidkeels meegezongen. De kids stonden voor een keertje graag in de belangstelling en konden fier zijn op zichzelf! Helaas hebben we geen foto's van de bonte avond...
De kinderen trokken vandaag met al de clubs (mini's, maxi's, teenies en ado's) naar het meertje Lej Marsch waar ze 's middags konden barbecuen. Wij hadden daags ervoor een lunchpakket besteld voor onze picknick. Als de kids vertrokken waren, maakten wij ons ook uit te voeten. Te voet naar het centrum van Sankt-Moritz waar we het teintje namen naar bergstation Chantarelles. Daar moesten we overstappen om in het tussenstation Corviglia te geraken. Nochmaals overstappen in een grote kabine (kabelbaan) tot op de Piz Nair. Boven speelde een man een deuntje op de alpenhoorn, een typisch Zwitsers muziekinstrument en dat op de nationale feestdag van België!
Met de kabelbaan weer tot in Corviglia en van daaruit zijn we te voet naar beneden gewandeld. Met mijn knie gaat het ondertussen stukken beter maar 't is nog gene stoef. Zolang ze maar genezen is tegen 9 augustus want dan wil ik gaan sporten in de turnkring waar onze meisjes allebei turnen.
Omdat we nog wat tijd over hadden, konden we nog snel naar Pontresina. Dit dorpje ligt zonnig en tegen de wind beschermd aan de ingang van Val Bernina (Berninadal) op een boogscheut van Sankt-Moritz vandaan.
's Avonds was er "Bonte Avond" en gaven de kids het beste van zichzelf. Het was heel plezant en waar de ouders konden, werd er luidkeels meegezongen. De kids stonden voor een keertje graag in de belangstelling en konden fier zijn op zichzelf! Helaas hebben we geen foto's van de bonte avond...
In de voormiddag speelden Sophie en Albert in de club "Cluedo", Astrid speelde het "Stratego bosspel". Achteraf krijgen we dan steeds uitgebreid verslag en zo te horen, amuseren ze zich te pletter!
Erik is weer op zijn fiets gestapt, deze keer deed hij de Malojapass en terug. Ik ben naar het dorp geweest en kocht nieuwe zwembandjes voor Sophie. Na de middag ging Astrid minigolfen met de club. Sophie en Albert trokken naar het meer Lej da Staz om te zwemmen. Omdat Sophieke nog niet kan zwemmen, maar wel de grootste waterrat is die er bestaat, betrouwden we het zaakje niet en gingen mee op tocht, net zoals een aantal andere ouders. Het was prachtig weer, warm genoeg om te zwemmen maar het water daarentegen was echt koud. Zowel Albert als Sophie zijn er helemaal in geweest terwijl wij vanop afstand toekeken. (op de foto heeft Sophie oranje zwembandjes aan en Albert een grijs/wit gebloemde zwemshort). Daarna hadden ze geen zin meer maar wilden liever daar blijven. Erik en ik gingen terug richting hotel. Een omweg bracht ons bij een cafeetje waar Erik een ijsje bestelde en ik een lekker stukje "torta della nonna" en een koffietje om alles door te spoelen...
's Avonds was er pyjama-fuif voor de kids. Schoon om te zien!! Vooral Astrid heeft zich deze keer kostelijk geamuseerd.
Blijkbaar is het bestand te groot en kunnen er slechts een aantal foto's worden gepubliceerd. Hier kan je dus goed zien dat de gletsjer werd afgedekt. Waar die 2 mensen in de sneeuw lopen, dat is de Piz Corvatsch.
Ons meisjes hadden geen zin in de club dus bleven ze bij mij in de speeltuin van het hotel. Erik profiteerde om nog eens een toerke met zijn fiets te rijden. Deze keer trapte hij de longen uit zijn lijf op de "Albula-pass".
Albert is een volledige dag met de club op schok naar Furtchellas. In het dalstation in Surlej namen we de kabelbaan naar de Corvatsch. Die bracht ons naar het hoogst bereikbare punt van kanton Graubünden. Op 3303 m hoogte konden we genieten van een panorama van besneeuwde bergen, waaronder de Piz Bernina (4049 m). De kabelbaan eindigt niet op de top van Piz Corvatsch, maar lopend is deze wel te bereiken. Dat kan je goed zien op bijgevoegde foto. Het tussenstation van de kabelbaan, Murtel (2699 m), is een uitgangspunt voor diverse wandelingen, bijvoorbeeld naar Furtchellas, waar Albert naartoe ging. Een deel van de gletsjer is afgedekt met een wit doek om het smeltingsproces te vertragen. Het zou jammer zijn dat de kinderen van onze kinderen dit niet meer kunnen meemaken...
Bij thuiskomst is Erik met de kids nog in het zwembad van het hotel gaan zwemmen.
Sophieke had deze voormiddag geen zin om mee met de club te gaan. Het is geen must, ze kiezen zelf. Dus ging ons mieke met ons mee op stap. Een wandeling naar het meertje Lej da Staz, helemaal niet ver maar wel mooi, stond op het programma. 's Middags aten we zoals gewoonlijk (tenzij een volledige daguitstap gepland werd) tesamen. In de namiddag ging ze weer mee want het waren "waterspelen" en Astrid ging zwemmen in een meertje. Erik en ik reden de grens over, naar Livigno. Daar kon je over de koppen lopen. Alle winkeltjes (tax free) waren open. Veel is daar niet te zien, enkel winkels en cafés...
Erik is in de voormiddag gaan fietsen (Maloja) terwijl ik een rustdag voor de overbelaste knie inlastte. De kids hadden meer zin in de club, dan met hun mama rond het meer of naar het dorp te wandelen. Het boek dat ik van Isabel had uitgeleend is, is ondertussen uitgelezen. In het dorp kocht ik een nieuw boek. Op een bank aan het meer heb ik een tijd lang gelezen en ook wat zitten-zitten.
's Middags aten we allen tesamen en in de namiddag reden we naar Vex Tal. Een mooi dorpje langs de oever van de Silsersee. Daar vind je nog heel veel huizen in de lokale Engadinstijl. Veel kunstenaars voelen zich tot Sils aangetrokken, misschien wel omdat de Duitse filosoof Friedrich Nietzsche hier zijn beroemde Also sprach Zarathustra op papier zette. Hij verbleef hier tussen 1881 en 1889, voldoende lang om een museum aan hem te wijden: het "Nietsche Haus". Hoe het huis er vanbinnen uit ziet, weten we niet.
's Avonds zaten we zoals gewoonlijk in de bar terwijl de kids van de show genoten of in de club speelden (knutselen, spelletjes spelen, bonte avond voorbereiden)...
De kids willen liever met leeftijdgenootjes in de club. Wij profiteerden van de gelegenheid om er een keertje "onder ons" op uit te trekken. Vandaag stond een wandeling naar "Muottas Muragl" op het programma. Met de auto tot aan de voet van de berg en van daaruit te voet naar boven (2453 m) en moesten we zo'n 700 meter klimmen. Mijn knie hangt er nog aan, dus dat is goed nieuws, alhoewel het met momenten wel pijn doet. Helemaal boven waren ze bezig een nieuw bergstation te bouwen. Een eindje daar vandaan, konden we picknicken en van het eindeloze uitzicht genieten over het Val Bernina en het Val Roseg. Een adembenemend zicht op Sankt-Moritz en de achterliggende meren. Helaas konden we daar niet eeuwig blijven zitten en zijn te voet weer naar beneden gegaan.
Astrid kon ons misschien vanop de Corvatsch (3303m) zien zitten want zij was daar met de club.
Vandaag is Erik jarig maar dat mochten we in geen geval in het hotel laten weten... De kids maakten kennis met leeftijdgenootjes in de club. Sophie is net 2 weekjes te jong om bij de "maxi's" te mogen maar op speciaal verzoek, was het geen enkel probleem. Zo konden Sophie en Albert in hetzeflde groepje. Astrid zat bij de "teenies" en voelde zich direct op haar gemak. Terwijl de kids spelletjes speelden en wandelingen op maat maakten, trokken Erik en ik naar de Morteratschgletsjer. Elk jaar neemt de gletsjer ettelijke meters terug, niet alleen in de breedte, uiteraard ook in de hoogte. De sneeuwmassa wordt steeds kleiner. Dat is ons echt wel opgevallen want we konden vergelijken met 4 jaar terug... Toen zijn we zelfs over de gletsjer gelopen onder begeleiding van een gids. Alhoewel het ongeveer 1u30 wandelen is tot aan de gletsjer, heb ik mijn zere knie vandaag niet te fel belast want de weg was redelijk vlak. Erik was met de fiets tot aan de parking van de gletsjer gekomen en is daarna weer naar het hotel getrapt.
's Avonds zaten we altijd in de bar. De kinderen konden na het avondeten (dagelijks) naar het optreden van "Leonardo en Sardientje". Leonardo kon goochelen en Sardientje was zijn assistente. Vooral Sophie heeft van de show genoten! Astrid en Albert gingen liever van 20u tot 21u nog spelen in de club.
Als de chalet weer "aan kant" stond, konden we vertrekken. Oma en opa reden weer naar Hove; wij daarentegen zetten koers voort naar Sankt-Moritz (kanton Graubünden). Rond het avondeten waren we op onze bestemming nl het Intersoc Hotel Stahlbad. 4 jaar geleden waren we hier ook en omdat het toen zo goed is meegevallen, doen we het een keertje over. De kids kenden hun weg nog en zullen zeker niet verloren lopen.
Niet te geloven. Nu hebben ze toch wel de kikker weer opgegraven om te zien dat alleen "de stokken" (beenderen dus) overblijven. Zo snel gaat dat natuurlijk niet!
Een keertje niks doen, alles op zijn beloop laten, dat mag ook al eens. Terwijl opa "zoekertjes" oploste, liepen oma en ik naar de winkel zodat we 's avonds pizza konden bakken in de oven in de tuin. Mmmm, zelfgemaakte pizza gaat er altijd in.
In ons vijvertje in de tuin wonen 2 kikkers. Een echte naam hebben ze niet maar laten we de ene Kermit noemen en de andere Froggy. Vanmiddag had Astrid ontdekt, dat één kikker een stuk van zijn poot mankeerde. Aan de manier van doen te zien, voelde het beestje zich ellendig. Een tijdje later lag hij dood aan de kant. De kids besloten om hem te begraven. Netjes in een kartonnen doosje gestopt, werd hij in een putje in de grond, begraven. Op zijn graf werden veldbloemekes én een kruisje gezet. R.I.P.
Net zoals de afgelopen dagen is het hier in de bergen ook snikheet. Er was - bij wijze van spreken - geen wolkje aan de lucht en dus besloten we om een fikse wandeling te maken. We namen in Fiesch de kabelbaan naar Kühboden. Een hele tijd liepen we langs de flank van de berg naar de tunnel die ons naar de andere kant van de berg leidde. Vroeger, toen Erik nog een Erikske was, was er geen licht in deze tunnel, nu wel. Aan de andere kant liepen we nog een poos door totdat het tijd was voor de picknick. Omdat er toch wel wat grijze wolken kwamen aanzetten, zijn we maar teruggekeerd. De gletsjer hebben we nu niet kunnen aanraken, maar wel van dichtbij kunnen zien. Een prachtstuk! Voorbij de hut, nog voor de tunnel, nam oma met onze twee meisjes een andere weg. Erik, opa, Albert en ik, namen een andere weg en "liepen" te voet helemaal tot in Fieschertal waar oma ons weer kwam oppikken.
De zon is helaas niet blijven schijnen, donkere wolken hebben de pret bedorven. Gelukkig hadden we allemaal onze regenvest bij. In een blitstempo zijn naar beneden "gewandeld". Opa heeft afgezien... maar ik ook, vooral mijn rechterknie dan. We zijn nochtans gewend om zulke wandelingen te maken. Tja, als je in één ruk 1200m moet dalen, kan dat wel eens problemen geven. Onderweg kruisten een aantal schapen ons pad. Domme beesten want die bleven een hele poos voor ons lopen ipv zich effe aan de kant te zetten. Enfin, op den duur is er toch éne zijne frank gevallen...
Van ver konden we oma en de meisjes in de speeltuin zien zitten. Daar beneden scheen nochtans de zon...
Oma en opa zijn veel te curieus, vandaar dat ze met ons nog mee naar Ernen reden. We vertrokken na het ontbijt als alles ingepakt was. Boven op de Grimselpas zijn we gestopt om van het uitzicht te genieten. Er was heel veel volk, veel motards en toeristen met mobile homes... kortom je ziet dat het vakantie is. Bij aankomst in Ernen was het al een eind voorbij het middaguur en hebben we nog snel een boke gegeten. Eerst alles laten zakken en dan een duik in het zwembad. Wat kan dat deugd doen als het snikheet is. Zelfs oma liet zich overhalen om eens te plonsen! Voorts hebben we het rustig gehouden; 't is vakantie voor iets!
Het warme, snikhete, subtropische weer blijft maar aanhouden. Het is té heet om fit en actief te zijn. Het enige wat overschiet is een frisse duik in het water. Daarom zijn oma en opa met de kinderen naar het openluchtzwembad van Baden gereden. Mijn programma was niet zo aantrekkelijk nl boven kuisen en strijken...
Toen Erik en ik vanmorgen om 7 uur de deur achter ons dicht trokken, was het nog muisstil in huis. Daar is dan blijkbaar wel snel verandering in gekomen, want Miss Decibel kan niet lang in haar bed blijven liggen.
Oma en opa genoten van het "babysitten" en van de rust! Opa heeft nog de buxussen in tuin verplant. De technieker van Fust is ook nog langs geweest. De wasmachine (niet de onze maar van de eigenaar) heeft het na 12 jaar begeven. Geen teken van leven meer, tijd voor vervanging. Gelukkig had ik mijn Miele uit België meegebracht. Als er nu één ding is dat je niet kan missen, is het toch wel een wasmachine... Een nieuwe machine staat al bijna klaar!
Later op de middag zijn we nog naar het tuin- en plantencenter in Niederwil gereden voor potgrond. Een citrusboompje hadden ze niet dus blijft de plant - lees: scharminkel - nog een jaartje staan in de grote kuip op wieltjes.
