Blijkbaar is het bestand te groot en kunnen er slechts een aantal foto's worden gepubliceerd. Hier kan je dus goed zien dat de gletsjer werd afgedekt. Waar die 2 mensen in de sneeuw lopen, dat is de Piz Corvatsch.
Ons meisjes hadden geen zin in de club dus bleven ze bij mij in de speeltuin van het hotel. Erik profiteerde om nog eens een toerke met zijn fiets te rijden. Deze keer trapte hij de longen uit zijn lijf op de "Albula-pass".
Albert is een volledige dag met de club op schok naar Furtchellas. In het dalstation in Surlej namen we de kabelbaan naar de Corvatsch. Die bracht ons naar het hoogst bereikbare punt van kanton Graubünden. Op 3303 m hoogte konden we genieten van een panorama van besneeuwde bergen, waaronder de Piz Bernina (4049 m). De kabelbaan eindigt niet op de top van Piz Corvatsch, maar lopend is deze wel te bereiken. Dat kan je goed zien op bijgevoegde foto. Het tussenstation van de kabelbaan, Murtel (2699 m), is een uitgangspunt voor diverse wandelingen, bijvoorbeeld naar Furtchellas, waar Albert naartoe ging. Een deel van de gletsjer is afgedekt met een wit doek om het smeltingsproces te vertragen. Het zou jammer zijn dat de kinderen van onze kinderen dit niet meer kunnen meemaken...
Bij thuiskomst is Erik met de kids nog in het zwembad van het hotel gaan zwemmen.
Sophieke had deze voormiddag geen zin om mee met de club te gaan. Het is geen must, ze kiezen zelf. Dus ging ons mieke met ons mee op stap. Een wandeling naar het meertje Lej da Staz, helemaal niet ver maar wel mooi, stond op het programma. 's Middags aten we zoals gewoonlijk (tenzij een volledige daguitstap gepland werd) tesamen. In de namiddag ging ze weer mee want het waren "waterspelen" en Astrid ging zwemmen in een meertje. Erik en ik reden de grens over, naar Livigno. Daar kon je over de koppen lopen. Alle winkeltjes (tax free) waren open. Veel is daar niet te zien, enkel winkels en cafés...
Erik is in de voormiddag gaan fietsen (Maloja) terwijl ik een rustdag voor de overbelaste knie inlastte. De kids hadden meer zin in de club, dan met hun mama rond het meer of naar het dorp te wandelen. Het boek dat ik van Isabel had uitgeleend is, is ondertussen uitgelezen. In het dorp kocht ik een nieuw boek. Op een bank aan het meer heb ik een tijd lang gelezen en ook wat zitten-zitten.
's Middags aten we allen tesamen en in de namiddag reden we naar Vex Tal. Een mooi dorpje langs de oever van de Silsersee. Daar vind je nog heel veel huizen in de lokale Engadinstijl. Veel kunstenaars voelen zich tot Sils aangetrokken, misschien wel omdat de Duitse filosoof Friedrich Nietzsche hier zijn beroemde Also sprach Zarathustra op papier zette. Hij verbleef hier tussen 1881 en 1889, voldoende lang om een museum aan hem te wijden: het "Nietsche Haus". Hoe het huis er vanbinnen uit ziet, weten we niet.
's Avonds zaten we zoals gewoonlijk in de bar terwijl de kids van de show genoten of in de club speelden (knutselen, spelletjes spelen, bonte avond voorbereiden)...
De kids willen liever met leeftijdgenootjes in de club. Wij profiteerden van de gelegenheid om er een keertje "onder ons" op uit te trekken. Vandaag stond een wandeling naar "Muottas Muragl" op het programma. Met de auto tot aan de voet van de berg en van daaruit te voet naar boven (2453 m) en moesten we zo'n 700 meter klimmen. Mijn knie hangt er nog aan, dus dat is goed nieuws, alhoewel het met momenten wel pijn doet. Helemaal boven waren ze bezig een nieuw bergstation te bouwen. Een eindje daar vandaan, konden we picknicken en van het eindeloze uitzicht genieten over het Val Bernina en het Val Roseg. Een adembenemend zicht op Sankt-Moritz en de achterliggende meren. Helaas konden we daar niet eeuwig blijven zitten en zijn te voet weer naar beneden gegaan.
Astrid kon ons misschien vanop de Corvatsch (3303m) zien zitten want zij was daar met de club.
Vandaag is Erik jarig maar dat mochten we in geen geval in het hotel laten weten... De kids maakten kennis met leeftijdgenootjes in de club. Sophie is net 2 weekjes te jong om bij de "maxi's" te mogen maar op speciaal verzoek, was het geen enkel probleem. Zo konden Sophie en Albert in hetzeflde groepje. Astrid zat bij de "teenies" en voelde zich direct op haar gemak. Terwijl de kids spelletjes speelden en wandelingen op maat maakten, trokken Erik en ik naar de Morteratschgletsjer. Elk jaar neemt de gletsjer ettelijke meters terug, niet alleen in de breedte, uiteraard ook in de hoogte. De sneeuwmassa wordt steeds kleiner. Dat is ons echt wel opgevallen want we konden vergelijken met 4 jaar terug... Toen zijn we zelfs over de gletsjer gelopen onder begeleiding van een gids. Alhoewel het ongeveer 1u30 wandelen is tot aan de gletsjer, heb ik mijn zere knie vandaag niet te fel belast want de weg was redelijk vlak. Erik was met de fiets tot aan de parking van de gletsjer gekomen en is daarna weer naar het hotel getrapt.
's Avonds zaten we altijd in de bar. De kinderen konden na het avondeten (dagelijks) naar het optreden van "Leonardo en Sardientje". Leonardo kon goochelen en Sardientje was zijn assistente. Vooral Sophie heeft van de show genoten! Astrid en Albert gingen liever van 20u tot 21u nog spelen in de club.
Als de chalet weer "aan kant" stond, konden we vertrekken. Oma en opa reden weer naar Hove; wij daarentegen zetten koers voort naar Sankt-Moritz (kanton Graubünden). Rond het avondeten waren we op onze bestemming nl het Intersoc Hotel Stahlbad. 4 jaar geleden waren we hier ook en omdat het toen zo goed is meegevallen, doen we het een keertje over. De kids kenden hun weg nog en zullen zeker niet verloren lopen.
Niet te geloven. Nu hebben ze toch wel de kikker weer opgegraven om te zien dat alleen "de stokken" (beenderen dus) overblijven. Zo snel gaat dat natuurlijk niet!
Een keertje niks doen, alles op zijn beloop laten, dat mag ook al eens. Terwijl opa "zoekertjes" oploste, liepen oma en ik naar de winkel zodat we 's avonds pizza konden bakken in de oven in de tuin. Mmmm, zelfgemaakte pizza gaat er altijd in.
In ons vijvertje in de tuin wonen 2 kikkers. Een echte naam hebben ze niet maar laten we de ene Kermit noemen en de andere Froggy. Vanmiddag had Astrid ontdekt, dat één kikker een stuk van zijn poot mankeerde. Aan de manier van doen te zien, voelde het beestje zich ellendig. Een tijdje later lag hij dood aan de kant. De kids besloten om hem te begraven. Netjes in een kartonnen doosje gestopt, werd hij in een putje in de grond, begraven. Op zijn graf werden veldbloemekes én een kruisje gezet. R.I.P.
Net zoals de afgelopen dagen is het hier in de bergen ook snikheet. Er was - bij wijze van spreken - geen wolkje aan de lucht en dus besloten we om een fikse wandeling te maken. We namen in Fiesch de kabelbaan naar Kühboden. Een hele tijd liepen we langs de flank van de berg naar de tunnel die ons naar de andere kant van de berg leidde. Vroeger, toen Erik nog een Erikske was, was er geen licht in deze tunnel, nu wel. Aan de andere kant liepen we nog een poos door totdat het tijd was voor de picknick. Omdat er toch wel wat grijze wolken kwamen aanzetten, zijn we maar teruggekeerd. De gletsjer hebben we nu niet kunnen aanraken, maar wel van dichtbij kunnen zien. Een prachtstuk! Voorbij de hut, nog voor de tunnel, nam oma met onze twee meisjes een andere weg. Erik, opa, Albert en ik, namen een andere weg en "liepen" te voet helemaal tot in Fieschertal waar oma ons weer kwam oppikken.
De zon is helaas niet blijven schijnen, donkere wolken hebben de pret bedorven. Gelukkig hadden we allemaal onze regenvest bij. In een blitstempo zijn naar beneden "gewandeld". Opa heeft afgezien... maar ik ook, vooral mijn rechterknie dan. We zijn nochtans gewend om zulke wandelingen te maken. Tja, als je in één ruk 1200m moet dalen, kan dat wel eens problemen geven. Onderweg kruisten een aantal schapen ons pad. Domme beesten want die bleven een hele poos voor ons lopen ipv zich effe aan de kant te zetten. Enfin, op den duur is er toch éne zijne frank gevallen...
Van ver konden we oma en de meisjes in de speeltuin zien zitten. Daar beneden scheen nochtans de zon...
Oma en opa zijn veel te curieus, vandaar dat ze met ons nog mee naar Ernen reden. We vertrokken na het ontbijt als alles ingepakt was. Boven op de Grimselpas zijn we gestopt om van het uitzicht te genieten. Er was heel veel volk, veel motards en toeristen met mobile homes... kortom je ziet dat het vakantie is. Bij aankomst in Ernen was het al een eind voorbij het middaguur en hebben we nog snel een boke gegeten. Eerst alles laten zakken en dan een duik in het zwembad. Wat kan dat deugd doen als het snikheet is. Zelfs oma liet zich overhalen om eens te plonsen! Voorts hebben we het rustig gehouden; 't is vakantie voor iets!
Het warme, snikhete, subtropische weer blijft maar aanhouden. Het is té heet om fit en actief te zijn. Het enige wat overschiet is een frisse duik in het water. Daarom zijn oma en opa met de kinderen naar het openluchtzwembad van Baden gereden. Mijn programma was niet zo aantrekkelijk nl boven kuisen en strijken...
Toen Erik en ik vanmorgen om 7 uur de deur achter ons dicht trokken, was het nog muisstil in huis. Daar is dan blijkbaar wel snel verandering in gekomen, want Miss Decibel kan niet lang in haar bed blijven liggen.
Oma en opa genoten van het "babysitten" en van de rust! Opa heeft nog de buxussen in tuin verplant. De technieker van Fust is ook nog langs geweest. De wasmachine (niet de onze maar van de eigenaar) heeft het na 12 jaar begeven. Geen teken van leven meer, tijd voor vervanging. Gelukkig had ik mijn Miele uit België meegebracht. Als er nu één ding is dat je niet kan missen, is het toch wel een wasmachine... Een nieuwe machine staat al bijna klaar!
Later op de middag zijn we nog naar het tuin- en plantencenter in Niederwil gereden voor potgrond. Een citrusboompje hadden ze niet dus blijft de plant - lees: scharminkel - nog een jaartje staan in de grote kuip op wieltjes.
Terwijl Erik en ik gingen werken, bleven oma en opa met de kinderen thuis. Zo hebben ze ook nog eens de kinderen voor hen alleen en kunnen ze een beetje verloren tijd inhalen... Geen speciaal programma, gewoon thuisblijven. Tegen het middaguur had oma een lekkere maaltijd op tafel getoverd. Als alle potten en pannen weer op hun plaats stonden, zijn we naar Baden vertrokken op boekentassenjacht. Opa bleef liever in Remetschwil want winkelen, da's niet zo zijn ding! Astrid kreeg een nieuwe boekentas want zij begint op 9 augustus in het eerste middelbaar, Sophie ook want zij mag nu eindelijk ook naar het eerste leerjaar! En Albert... die krijgt er geen want de zijne is nog helemaal in tact. Als hij binnen een jaartje naar de "Oberstufe" gaat, krijgt hij ook een nieuwe en dan onze meisjes niet. Wel hebben ze alle 3 een mooie pennenzak gekregen en zo was iedereen tevreden.
Terwijl wij rustig de tijd namen om uitgebreid te ontbijten, waren oma en opa al een hele poos onderweg naar Remetschwil! Er stond slechts een kleine verkenningstocht naar het dorp op het programma. Verder hebben we de kids niet geambeteerd! Bij terugkeer in de chalet zijn we allemaal het zwembad in gedoken. Helaas schoot er niet veel tijd meer over want na het middageten was het inpakken en terugkeren naar Remetschwil!
Bij aankomst thuis waren oma en opa er al. Oma had kriekskes en een grote frikadellenkoek bij. De pistolekes gingen ook goed binnen!
Vandaag hebben we het niet laat gemaakt want oma en opa hadden er ook een vermoeiende rit op zitten!
Een droom gaat vandaag in vervulling! Reeds geruime tijd zochten we een vakantiewoning en na lang zoeken hebben we onze goesting gevonden in Ernen (kanton Wallis). De koop is rond en vandaag krijgen we de sleutel van "Chalet Bügeli" in handen. Om 6u liep de wekker helaas al af. Sophie was snel uit de veren, Astrid en Albert deden er wat langer over! Vlak voor 7 vertrokken we dan via de Grimselpas naar Ernen. Onderweg nog ergens een ontbijtje meegepakt en de beentjes gestrekt. De vorige eigenaars - klinkt wel raar - stonden ons al op te wachten. Onze komst was dan ook piekfijn voorbereid. Terwijl de mannen zich om de technische dingen bekommerden, deden de vrouwen een toer door het huis. Uiteindelijk zal alles zichzelf wel uitwijzen... 's Middags bakten we nog pizza in de pizza-oven in de tuin. Mmmm, dat smaakte! Daana konden de kids afkoelen in het zwembad. Rond 15u zijn ze dan, voor de laatste keer na 20 jaar,vertrokken. Een klein wandelingske tot aan de galg en weer terug deed ons deugd. Na het avondeten zijn we nog met z'n allen in het zwembad geweest. We hebben niemand horen klagen. Morgen meer van dat....
Eindelijk is het zover, de laatste schooldag! Astrid mocht gisteren na "5 vor 5" eveneens in de klas blijven slapen. Net zoals Albert had ieder kind iets meegebracht. Ook Astrid nam een pot Speculaaspasta mee. Om 11u was het dan afgelopen voor haar. Gedaan met de lagere school, weer een hoofdstuk afgesloten. Op naar het volgende. Voor velen een emotioneel moment, dat weet ik van Katja, de mama van Jill... Ook Astrid moest een traantje wegpinken.
Na de middag zijn we (Katja, Nicole en ik) met de kids in Villmergen in openlucht gaan zwemmen. Ideaal weer, eigenlijk veel te warm maar onder de bomen op de grasweide was het zaaaaaaaaaaaaaaalig! Terwijl de kids konden plonsen, hadden wij ruimschoots de tijd om de "quatschen". Dat was echt heel plezant. Tegen het avondeten weer terug naar Remetschwil en daarna nog op bezoek bij de Suters. Isabel had typisch Mexicaanse hapjes bereid. Allemaal veel te lekker. Ik kan dan ook moeilijk nee zeggen! Omdat we morgen vroeg uit bed moesten, zijn we niet blijven plakken. Trouwens de hitte en slecht slapen... het begint allemaal wat door te wegen. Rond 23u namen we afscheid van onze vrienden want zij vertrekken morgen voor 5 weken naar Mexico.
De toetsen zijn achter de rug, tijd voor plezier. Albert mocht vandaag in de klas overnachten, net zoals Sophie vorige week. Om 19u moest hij met zijn spullen in 't school zijn. Voor het ontbijt van morgen, bracht iedereen iets mee. Albert bracht "etwas Belgisches, wie Schoggie" mee nl een pot Speculaaspasta, geïmporteerd uit België want dat is niet te vinden bij ons. Gewone speculaaskoekjes van Lotus wel.
Dinsdag 29 juni 2010
Albert had om 11u al uit vandaag maar is nog tot 's middags in 't school blijven hangen. Zo plezant moet het geweest zijn!
In de namiddag was het Sophie's verjaardagsfeestje in de klas. Omdat het subtropische temperaturen waren van meer dan 30°C was de keuze snel gemaakt. Een ijsje voor iedereen. Deze keer dan maar met de auto tot aan de kindergarten gereden om problemen te vermijden. Zeker bij dit weer! Vandaag stond Sophie in het middelpunt van de belangstelling. Zo mocht ze welgeteld 7 kaarsjes uitblazen en 7 druppeltjes geurolie in het potje doen. Verder verlopen de verjaardagsfeestjes volgens ritueel. Je ziet goed dat de kinderen weten wat er komt. Ze vinden het dan ook reuze, ook al is het geen verrassing meer! Alvorens we weer naar huis reden, kreeg ieder kind nog een zakje gevuld met een "Biberli" (Lebkuchen, zoals peperkoek), een drankje en nog wat snoepjes. Dat viel in goede smaak natuurlijk.
Donderdag 1 juli 2010
Om 16u55, um 5 vor 5, moesten we allemaal in de sporthal van 't school zijn. Dan begon de 'Tagesschow' (nieuws). Bij ons op tv noemt het laatavondjournaal "10 vor 10". Vandaar de naam "5 vor 5". Jill (Astrid haar beste vriendin) en Nicola presenteerden het nieuws. Elke klas bracht een nummertje. Heel plezant. Op het laatste kregen alle kinderen van het 5e leerjaar, als afsluiter van de lagere school, een aandenken dat overhandigd werd door de kleinsten, nl de kindjes van het 1e leerjaar. Handen schudden is hier een doodnormale zaak. Zo wordt in elke klas, ook in de Kindergarten, de turnkring, de voetbal en de karate, telkens een hand gegeven aan de leraar/trainer bij aanvang van de les. Daarna wordt er weer deftig (mét oogcontact) afscheid genomen. Zelfs als de kids in de namiddag terug naar school gaan wordt het ritueel herhaald. Niet slecht eigenlijk. Op die manier leren ze respect voor mekaar hebben. Beleefdheid moet er zijn...
Na het spetterend optreden - iedereen had zijn beste beentje voorgezet - werd iedereen buiten op de speelplaats uitgenodigd voor de apéro. Een gezellige babbel met leerkrachten en natuurlijk ook andere ouders deden de tijd veel te snel voorbij vliegen. Morgen alweer de laatste schooldag!
Snikheet, ook de afgelopen dagen. Een plekje in de schaduw is altijd welgekomen. Astrid moest vanmiddag om 13u in Oberrohrdorf zijn. Daar is het dit weekend dorpsfeest. Er valt vanalles en nog wat te beleven zoals kermis, kraampjes, stands met eten en drinken, een animatiepark voor de allerkleinste kindjes, eentje voor de grotere kinderen (bungee-trampoline met gordel, sumo-worstelen, muurklimmen, kratten stapelen, rodeo, springkastelen enz...). Verschillende muziekoptredens waaronder de ABB Big Band. Je kon eveneens per helikopter de buurt verkennen. De drankkraampjes hadden uiteraard veel te doen. Om 13u30 ging het optreden van TSV Rohrdorf (Turn- und Sportverein) dan van start. Met meer dan 100 turn(st)ers en nog eens zoveel dansers konden we allen genieten van de verschillende acts. Oefeningen aan het rek (mannen), op een grote springvloer (die eruit ziet als een enorme luchtmatras), aan de "Schaukelringen" (er wordt dus geschommeld en niet de oefeningen die je soms op tv ziet). Verder nog een optreden van de mini-trampoline spring(st)ers, en verschillende dansgroepen. Adembenemend! We konden 2 uur lang van het spektakel genieten!
's Avonds als de kinderen in bed lagen (en de buurvrouw en de kids geinformeerd waren), maakten Erik en ik, net zoals vrijdag, een mooie fietstocht waar we toch serieus wat hoogtemeters klommen. We maakten ook tijd om van het uitzicht te genieten en (in mijn geval dan) op adem te komen. Af en toe wat tijd voor onszelf is geen overbodige luxe en voor herhaling vatbaar!
Voor Albert is het vandaag min of meer een speciale dag. Hij mag voor de eerste keer een voetbalmatch meespelen; het voetbaltornooi "KIA Cup" van FC Niederwil. Om 7u45 moesten alle spelers in Niederwil zijn. Verschillende ploegen streden om de beker. Hun ploeg speelde schittend en ze speelden zelfs de finale. Helaas moesten ze in de finale het onderspit delven tegen FC Hägglingen. De trainer was tevreden en de sjotters nog veel meer. Ze konden dan ook een mooie beker in ontvangst nemen. Daarna werden ze getrakteerd door de club op frietjes met braadworst en een drankje om alles door te spoelen. Allemaal blije gezichtjes. Een toffe eerste voetbalmatch!
