Na het ontbijt zijn oma en opa, nonkel Vic en tante Ida weer naar huis gereden. Erik en ik hebben de luikjes van de chalet al een eerste laag verf gegeven. We spanden een koord tussen de fruitbomen zodat de luikjes ertegen konden leunen. Zo was het schilderen heel snel klaar (verfspuitmachine). Spijtig genoeg is het beginnen regenen en konden we de 2e laag niet meer zetten.
Erik had ook nog graag gaan fietsen maar zelfs dat is niet meer gelukt. Hij is wel donderdag van de Grimsel(pas) tot aan de chalet gefietst.
Het gras hebben we nog kunnen afrijden dus hebben we gedaan wat we gepland hadden. Nu moeten we het schildergerief nog eens boven halen voor die laatste laag verf Daarna kunnen we de rest van de chalet schilderen (buitenkant). Dat moet klaar zijn alvorens we naar België verhuizen. De volgende schilderwerken zijn gepland voor binnen een jaar of 5.
Vandaag gingen we met z'n allen op stap naar Saas Fee. De zon was van de partij maar hier en daar hingen er toch dikke donderwolken. Saas Fee ligt op een uurtje rijden van de chalet en staat bekend voor zijn groot skigebied en is autovrij. De auto ben je verplicht om acher te laten op de parking. Overal zie je electrische wagentjes. Met het verlengd weekend waren er toch een aantal winkeltjes open en liepen we niet alleen door de straatjes. Oma trakteerde; de kinderen kozen een lekker ijsje, de groten een drankje. Nonkel Vic, oma, opa en ik genoten van een goeie straffe Kaffee Luz. Dat gaat er altijd in!
Omdat nonkel Vic en tante Ida nog nooit raclette hadden gegeten, was dit natuurlijk het ideale moment. Het is goed aangekomen! De typische Walliser Nusstorte om door te spoelen met een taske versgezette koffie, smaakte eveneens overheerlijk. Ik ben niet zeker, maar ik denk dat sommigen stiekem een "Rennie"-ke hebben gegeten...
Normaal gezien zouden we gisteren nog naar Ernen gereden zijn, maar omdat het toch slecht weer wordt, besloten we om pas donderdagochtend te vertrekken. Bij aankomst waren oma, opa, nonkel Vic en tante Ida er ook. Zij waren zondag al aangekomen. Gelukkig is de chalet groot genoeg en kan iedereen in een comfortabel bed slapen. 's Namiddags hebben we niet veel uitgespookt.
Geloof het of niet, toen ze vanmorgen opstonden lag er maar liefst 5cm sneeuw in de tuin. Afgelopen nacht lagen de temperaturen rond het vriespunt maar tegen de middag was alles weer weg.
Met gemengde gevoelens ben ik vanmorgen voor de laatste keer de parking van ABB opgereden. De grote zak gevuld met Belgische koekjes en pralines ging ook mee. Eerst moest er nog gewerkt worden! Ik had iedereen uitgenodigd voor "een afscheidskoekske" in de keuken van onze afdeling. Ik had de eer om afdelingsassistente (of noem het gewoon secretaresse) te zijn van een groep van 74 (buitenlandse) medewerkers. Een toffe groep wetenschappers. Niet iedereen kon komen, er waren er veel op "Dienstreise". Mijn baas had ik vorige week al "verabschiedet" want die is nu op verlof. Een speech van de "Stellvertreter" (vervangend directeur) bracht me in verlegenheid, enkel maar lof... Ik kon niet anders dan ook een dankwoordje zeggen. Nog eens bedankt lieve collega's voor de ongelooflijk toffe tijd. Ik zal ze missen De collega's hadden allemaal bijeengelegd en een kaart laten circuleren. Een fameuze cadeaubon van een juwelenwinkel in de Badstrasse werd overhandigd.
Omstreeks 12u heb ik mijn badge ingeleverd en ben ik vertrokken. Rosi, Elena, Alice, Sandra en Rosmarie heb ik beloofd om nog eens binnen te wippen alvorens we de deur hier definitief dichttrekken!
Zoals gezegd moest Sophie al om 6u30 in Oberrohrdorf zijn. Als de andere meisjes er waren, konden we naar Schöftland (Kanton Aargau) vertrekken. Eerst nog wat opwarmen en inturnen en dan kon de turnwedstrijd (Kantonale Meisterschaften) beginnen. Sophie was helemaal niet zenuwachtig, in tegendeel. Er waren maar liefst 121 meisjes in kategorie K1, die 3 groepen aan de beurt kwamen. Telkens als er een toestel gewisseld moest worden, werd de turnster met de meeste punten afgeroepen. Sophie haar naam hebben ze bij het rek afgeroepen. Ze had het zelf ook gehoord. Dat gezicht had je moeten zien
Als Sophie klaar was, was Astrid aan de beurt. Zij hadden om 11u30 in Oberrohrdorf afgesproken en is met een andere chauffeur meegekomen. Astrid werd ook één keer afgeroepen: de ringen. Dat was ook meteen haar beste toestel van vandaag.
Elk kind kreeg een prijs. Een zak gevuld met : - Lillifee glitter badschuim 500ml - Nivea glitter haarspray - Fenyal douchecrème - een armband-portemonnaie - koekjes - Rivella rot (Zwitserse limonade) - een zakje muesli - een frisbee
Ongelooflijk wat ze allemaal gekregen hebben. Moet je weten dat er in totaal (alle kategoriën verspreid over 2 dagen) maar liefst 559 turnsters deelnamen. Dat zijn nogal sponsors hé.
Sophie behaalde met 35,35 (op 40) de 60ste plaats (121 meisjes in K1). Zij viel buiten de medailles. Tot en met plaats 50 kregen de meisjes een medaille. Dat was wel een teleurstelling...
Astrid behaalde met 36,25 de 27ste plaats (103 meisjes in K3). Astrid kreeg wel een medaille tot groot ongenoegen van Sophie... Tja, daar moet ze leren mee omgaan.
Terwijl wij gingen turnen, zijn Erik en Albert een schone fietstocht gaan maken en hebben ze in 't school gesjot.
Sophie had een dutje gedaan in de auto; Astrid en Albert hadden geen woord uitgebracht...
Om 18u werden we bij de Suter's verwacht. Een ideaal weertje om te grillen. Na het aperitief was ook het vlees klaar en konden we aan tafel gaan. Net als de kids hebben wij ons ook reuze geamuseerd. Erik en Markus hebben nog effe naar de voetbal gekeken met de jongens terwijl Isabel en ik konden tetteren. Omdat Sophie morgen al om 6u30 in Oberrohrdorf moet zijn, is ze samen met Astrid om 20u30 naar huis gegaan om te slapen. Astrid zat er niet mee in. Stefan en Christian zijn toch net iéts meer vriend van Albert!
Spijtig genoeg is de avond weer veel te snel voorbij gevlogen. Rond middernacht hebben we ons bed opgezocht.
Daarna kunnen we de rest van de chalet schilderen (buitenkant). Dat moet klaar zijn alvorens we naar België verhuizen. De volgende schilderwerken zijn gepland voor binnen een jaar of 5.
Ik kon niet anders dan ook een dankwoordje zeggen. Nog eens bedankt lieve collega's voor de ongelooflijk toffe tijd. Ik zal ze missen 
