Zelf kwam ik 2 dagen geleden thuis van vakantie. Neil is vertrokken, 5 dagen geleden. Ons laatste gesprek was vreemd... Het begin was onschuldig, dat we elkaar zouden missen. Hij wilde weten hoe ik op vakantie omging met mijn zin in seks. Welke zin??? Toen kwam hij plots met de "toestemming" om tijdens zijn vakantie, als het te "moeilijk" werd voor mij, een avontuurtje te hebben. Op voorwaarde dat het veilige seks zou zijn. De man die zelfs weigerde ook maar iéts te horen over een ex, elke verwijzing naar mijn leven voor hem meteen afbrak... die man stelde de laatste week voor mijn vakantie plots vragen over mijn ex-en. Vroeg me te vertellen over vrijpartijen die me gemarkeerd hebben, ervaringen. En het wond hem op... Wat dus te denken van zijn voorstel plots? Een vrijgeleide om zélf ook elders te kijken? Of heeft hij "vertel-materiaal" nodig? In beide gevallen weiger ik hierin mee te gaan. En dat heb ik hem ook verteld, dat ik me gemanipuleerd voelde.

Mijn vakantie was frustrerend voor hem. Slecht internet, en dus enkel af en toe een gewoon belletje. Altijd door mij, want zijn schoonzoon pluist de gsm-facturen van de zaak van de dochter uit, en zou eens kunnen opmerken dat een bepaald nummer wel erg vaak gebeld wordt door hem... Videochat was volledig uitgesloten. Maar zoals gezegd: ergens bood het mij rust.

Ik reed dan ook in alle kalmte naar huis, 2 dagen geleden. Stuurde, net zoals hij dat deed, regelmatig mijn locatie door, om te laten weten hoe de rit vorderde. Tot thuiskomst...

Eerst een korte technische uitleg, want anders wordt wat nu volgt onbegrijpelijk. Neil en ik functioneren op 4 verschillende contactpunten, nl 2 chatprogramma's maar verspreid over 3 apparaten. Zijn privé gsm heeft zowel chat 1 als 2, maar die gebruikt hij steeds minder omdat de batterij het steeds sneller opgeeft. Op zijn werk-gsm staat enkel chat 1, op zijn ipad enkel chat 2. Maar zijn ipad heeft géén 4G, en kan dus enkel in een wifi-netwerk functioneren.

Dit gegeven maakt het me sinds december 2018 al steeds moeilijker om nog te weten wààr ik moet sturen. Want: chatprogramma 1 kan perfect worden geopend door heel zijn gezin, als er daar een bericht op binnenkomt en zij in de buurt zijn. Dus onveilig voor alles wat geen simpele "bonjour" is. Chatprogramma 2 is dan echter weer niet bereikbaar als hij ergens onderweg is... Dus meestal ga ik gewoon verder op het programma en apparaat waarin hij me contacteert.

Mijn terugweg stuurde ik via chat 2 op ipad, omdat we daarop gestart waren die dag. En dus bij thuiskomst, rond 20.30h, liet ik daarop weten dat ik thuis was. Heb me enkele uren bezig gehouden met bagage uitladen, wegleggen, bijpraten thuis... Mijn gsm lag ergens, ik verwachtte toch geen bericht meer van hem. 

Tot ik rond 23h, toen ik wilde gaan slapen, mijn gsm nam, en een bericht vond op chatprogramma 1, gestuurd rond 21h, of ik veilig was aangekomen. Mijn reactie was meteen "tuurlijk, ik heb je dat op chat 2 laten weten". 

Waarop ik, 30 min later, bericht kreeg "fout moi la paix". Waarom dat in het Frans veel negatiever klinkt, als "laat me met rust", weet ik niet, maar het is zo. Ik begreep het nog steeds niet, en stuurde terug "pourquoi??????". Waarom ik enkel nog te lezen kreeg "fout moi la paix" en "ne me répond plus", steeds opnieuw, in hoofdletters gaandeweg. 

Op dat moment had ik moeten zeggen "ok, ik laat je", en alles toegooien. Maar ik wilde begrijpen wàt ik nu weer verkeerd had gedaan, om zo'n reactie te verdienen. Bleek dat ik had moeten beseffen dat ze 's avonds zouden uitgaan, en dat zijn Ipad in het huis zou blijven liggen, en hij dus mijn bericht dat ik thuis was, niet zou kunnen lezen. Ik had dus zélf moeten inzien dat ik chat 1 op zijn werk-gsm had moeten gebruiken om te laten weten dat ik veilig thuis was.

Nu kan ik, zelfs op zo'n moment, nog wel begrip opbrengen voor het feit dat iemand zo ongerust is over een ander, dat die ongerustheid er als pure razernij uitkomt. Maar waar ik geen begrip voor kan opbrengen, zijn de hele tirades die ik tot 2 uur 's ochtends heb gekregen dat het volledig mijn fout, mijn verantwoordelijkheid was. Nergens is het zijn schuld. Op geen enkel moment is hij in staat zich te verontschuldigen voor zijn gedrag. Immers, hij moet zich niet verontschuldigen, maar ik... voor mijn domheid, mijn onnadenkendheid. 

De volgende ochtend is het weer "een nieuwe dag". Moet ik alles achter me laten, want het is voorbij. Maar het is niet voorbij. Ik voel me een automaat. Ja, ik heb kunnen functioneren gisteren (gelukkig waren we bij vrienden, en was er dus een hoop afleiding). Ik heb kunnen werken vandaag, omdat werken altijd lukt. Maar verder??? 

Ik ben jaloers op Jules, die me zonet zei dat hij een valium (weet zelfs niet of hij 5 of 10mg in huis heeft) ging nemen om even van de wereld te kunnen zijn, om even alles wat er bij hem gebeurt te kunnen vergeten. Ik ben jaloers, omdat voor hem een valium volstaat. Gisteren had ik 20 mg valium, een gram dafalgan codeine, een brufen 600mg, 100mg trazodone en een flinke portie gin nodig om éindelijk in een comateuze slaap te kunnen vallen. 

Ik ben jaloers op Neil, voor wie de vakantie weer hervat is. Hij stuurt me, alsof er niets gebeurd is, een goedemorgen, een goede nacht, en af en toe tussendoor een smiley met een zoentje. Ik zeg "dank je" voor de zoen, maar stuur er geen terug. Ik kan het niet. Ik kan niét doen alsof dit alles nooit gebeurd is.

Ik kan over zijn razernij heenstappen, omdat ik besef dat het uit extreme ongerustheid voortkwam. Maar ik kan niét de schuld aanvaarden voor het feit dat hij mijn bericht van 20.30h niét gelezen had, en dus ongerust was. Hij had me kunnen laten weten dat ze buitenshuis gingen eten, en dat zijn ipad (dus chat 2) niet meer leesbaar zouden zijn. Dàn had ik hem vanzelf op zijn gsm verwittigd van mijn thuiskomst. Hij zou zelfs mijn gsm hebben kunnen laten rinkelen (hij staat er met een schuilnaam in, met vermelding "werk", dus voor mijn gezin is het gewoon mijn werk dat me dan belt.. en dàt weet hij). Dan zou iemand me mijn gsm gebracht hebben, en zou ik zijn berichtje veel eerder gelezen hebben. 

Elke mens moet verantwoordelijkheid durven opnemen voor zijn eigen daden, zijn eigen beslissingen. Ik heb er geen probleem mee om mijn fouten toe te geven, en me te verontschuldigen. Maar ik weiger me te verontschuldigen voor het feit dat ik niet helderziende ben.

Maar hij heeft àlle kaarten in handen. Nog meer dan de afgelopen 7 maanden... Dacht ik nog dat ik het 3 maanden gaf, in december...zijn we intussen ruim 7 maanden verder. Elke keer als ik er een opmerking over maakte, kreeg ik te horen dat het "over een maand beter zou gaan". 

Hij noemt ons "gelijken". Maar er is geen gelijkheid. Hij beslist wanneer we elkaar kunnen zien, en verwacht dan dat ik me aanpas. Omdat ik hem graag zie, pas ik me aan. Maar het weegt, steeds zwaarder. Ik moet toegeven: elke middag, wanneer hij weg geraakt, komt hij met me lunchen. Alleen beseft hij niet dat ook dit weegt om mijn organisatie, nog meer dan vroeger. Want ipv de snelle hap voor de pc, of een half uurtje met de collega's in de keuken, ben ik nu anderhalf uur weg van het werk. Hij doet zijn best, binnen zijn mogelijkheden. Maar de limieten van onze ontmoetingen worden bepaald door zijn mogelijkheden, nooit door de mijne. Dus hoe zou er sprake kunnen zijn van enige gelijkheid?

Toch moet ik ook de komende 4 weken beschikbaar blijven, in contact blijven. Wat zou ik hem graag gewoon willen kunnen zeggen: laat me maar gedurende die 4 weken. In plaats van te hopen, te smachten naar een berichtje, wil ik liever gewoon niéts horen. Dan moet ik ook niets verwachten, niet hopen. Neil vindt dat ik gewoon niets moet verwachten, en dan blij moet zijn wanneer we even kunnen chatten. Dat dit voor mij een vreselijke positie is, gaat er bij hem niet in. Hij vindt dat hij nu ook "beperkt" wordt door mijn vakantie? Welke beperking? Ik ben continu bereikbaar, neem elke keer de telefoon op, wie er ook bij me zijn. Zoëven heb ik een beslissing genomen: ik heb alle meldingen op mijn gsm uitgezet. Mijn hoop en verwachtingen kan ik niet uitzetten, maar ik kan hem wél laten voelen hoe het voor mij is... de ander niet rechtstreeks kunnen bereiken. Kinderachtig? Misschien wel. Maar ik moet iéts doen om me minder afhankelijk te voelen. 

Ik moet die 4 weken opvullen, zien door te komen. Ergens speelt de nieuwe speler op het veld daarin een rol. Hij biedt me veel afleiding, vult mijn avonden met lange chats waardoor ik even niét zit te wachten op een bericht van Neil. We hebben afgesproken om samen 36 uur door te brengen. Hopelijk volstaat dit om deze 4 weken heelhuids door te komen. Om rustig te blijven naar Neil toe. Om afstand te bewaren. Om hem minder te missen. Verder is deze man een leuke droom, maar zal het ongetwijfeld ook wel doodbloeden, en daar ben ik okee mee.

Hij zal me missen, dat weet ik uit ervaring. Hij zal me missen wanneer hij alleen in zijn bed ligt, tijdens een siësta. Hij zal me missen wanneer hij denkt aan onze vrijpartijen, en dàt zijn de momenten dat hij me contacteert, in de hoop dat ik vrij ben om te chatten. In de hoop op videosex. Ik ben nu een week ver, met amper wifi, en ik merk dat het hem frustreert en irriteert, dat hij niet kan videochatten. Mij brengt het rust daarentegen. Ik kan het beeld niet uit mijn hoofd krijgen, het moment dat hij me zei dat hij dat ook met zijn eega doet, op momenten dat ze niet samen zijn. 

Ik wil elke gelijkenis tussen mij en zijn eega uitwissen, weigeren. Amper 48 uur geleden kreeg ik het weer te horen... een domme aanleiding... zijn vraag in welke kleur ik mijn nagels gelakt had die dag. Een foto van de kleur leverde als reactie op "je moet eens naar een pedicure. Ik kan je iemand aanbevelen, vlak bij je bureau". De pedicure waarvan ik wéét dat zijn eega er ook gaat (iets wat hij me al zo vaak vertelde). Hij beseft het zelfs niet, hoe hij me steeds weer in dezelfde richting als zijn eega duwt. Volgende week komt de kapster. Ik heb zin in een rebelse daad... een kapsel waarvan ik wéét dat hij het niet mooi zal vinden. Neen, mijn haar moet iéts langer geknipt, zoals hij het haar van zijn eega knipt. Dus ik heb zin om het extreem kort te laten knippen, om duidelijk te maken dat ik IK ben. 

Steeds vaker komen er kleine barstjes in dat beeld. Momenten van kritiek op de beslissingen van zijn dochter. Opmerkingen over zijn vrienden, het inzicht dat hij ze soms gewoonweg niét zo interessant of aangenaam gezelschap vindt als hij me altijd doet uitschijnen. opmerkingen over zijn eega of zoon... Ik ga er niet meer op in, want als er één ding is dat ik intussen heb ingezien, is dat hij àltijd zal ageren op elk woord van mij. 

De voorvallen stapelen zich op. Een eenvoudige opmerking van mij dat hij me een ochtend niet gebeld heeft (terwijl het toch écht het enige moment is dat we zeker zijn dat we even kunnen praten, wanneer ik net op het werk ben maar nog inloop, en hij aan zijn ochtendritueel begint). Het was geen kritiek, enkel een opmerking dat ik gewend was geraakt aan ons belletje 's morgens en hem gemist had. De week erna kreeg ik elke dag ofwel géén telefoontje, ofwel een telefoontje 3 minuten voor ik een wekelijkse vergadering moet binnenstappen (en hij kent die dagen intussen). Volgens hem toeval, voor mij een onbewuste tegenzet "ik weiger te voldoen aan de verwachtingen, dus als je op dat ochtendlijke telefoontje rekent, moet die gewoonte doorbroken worden". Vandaag weer zo'n reactie: sinds ik op vakantie ben, probeert hij me af en toe even te bellen. Meestal is dat rond 19h, moment waarop hij in de auto zit, na zijn werk op weg naar huis. Gisteren kon ik niet echt praten want we zaten aan tafel te eten. Slecht getimed van mij... dus ik stuurde dat ik zou proberen op te letten om niet om 19h aan tafel te zitten. Zijn reactie was dat ik me daar geen zorgen over moest maken, en mijn uren niet aan hem moet aanpassen. Maar het resultaat was onmiddelijk: vandaag heeft hij me dus niets laten horen tijdens zijn rit naar huis. Een onverwacht immature kant, die hij ofwel niet wil toegeven, ofwel niet bewust uitvoert. 

Het resultaat is echter dat ik me niet meer moe maak. Ik ben gestopt met te willen mijn gelijk te halen. Ik geef toe, of ik het nu meen of niet. Ja, hij maakt van mij steeds meer zijn eega... en ik ben er steeds meer van overtuigd dat hij eigenlijk zijn eega zoekt maar dan mét een andere sexuele beleving. Echter, ik zal nooit zijn eega zijn, daarvoor ben ik toch té koppig. 

En dan, nét in deze periode, ontmoet ik een man. 20 jaar jonger dan mij, vluchteling in Nederland (wel geregulariseerd). Vanaf die eerste ontmoeting was er een gevoel van herkenning. Het maakt me doodsbang, en tegelijkertijd wil ik dit ontdekken, exploreren. Ik ben te sceptisch geworden om te geloven in liefde op het eerste gezicht. Om zelfs maar te geloven in liefde. Maar deze man fascineert me. Ik wil zijn verhaal kennen. Ik wil hem leren kennen. En dat gevoel is heel sterk wederzijds.Dus we gaan dit uitpluizen. Misschien ligt onze ontmoeting op een heel ander vlak dan je initieel zou denken. We zien wel. Maar we voelen beiden dat we erin moeten duiken. Dat is de enige manier om niet met een fixatie te blijven zitten. Misschien brengt enige tijd samen meer duidelijkheid waarom we elkaar moesten ontmoetten, en waarin de aantrekkingskracht zit. Gevaarlijk, maar ik wil geen vragen open laten. We zien wel. We plannen binnenkort 36 uur samen, omdat het kan. Hopelijk brengt dat al wat duideiljkheid...

Waarom gaan mensen eigenlijk vreemd? Wat zoeken ze? Ik kan enkel voor mezelf spreken, trachten te omschrijven wat ik zoek. Ervaringen leerden me dat ik wil dat iemand me niét "for granted" neemt. Ik wil dat iemand het bijzonder vindt dat ik er ben, dat ik hem graag zie, en dat die iemand mij ook graag ziet. Op een bepaald vlak beantwoordt Neil aan deze criteria. Maar het is een spel geworden "wat zoekt een vrouw zoals jij in een man zoals mij?". Een zoeken naar bevestiging van zijn kant uit... 

Ik liet het Neil weten "we gaan naar ons einde toe". Hij reageerde precies op de manier die ik van hem verwachtte... beleefd, kalm, geruststellend, relativerend. En daar sta ik dan.. met mijn temperament, mijn behoefte aan conflict. Want op de één of andere manier bewijst "conflict" dat ik er toe doe, besef ik. Als je niet vecht om me, kan het je ook niet schelen om me te verliezen... 

Toch wil ik hem niet kwijt. Hij is comfort, bekend terrein. Ik word geconfronteerd met mijn leeftijd. Zeg nog eens dat het maar een "cijfer" is... het is geen niet zo maar een "cijfer". Het is een kantelmoment, 50 worden. Ik heb een aantal jaren genoten, van de aandacht, de complimenten. Nu ben ik echter een andere fase ingestapt, en ergens, onbewust, denk ik "dit was het dan". 

En de waarheid is: ik zie hem ook gewoon graag. Neil is lief, vol goede bedoelingen, en verloren in de wereld die "ik" ben. Zijn eega, hij nam haar -zoals hij zelf zegt- in huis toen ze nog jong was. Vormde haar tot de eega die hij wilde, zoals hij het zag. Dus zij is ergens een verlengstuk van hem. Wat hem in mij aantrekt, mijn vrijgevochten kant, mijn rebelse kant, mijn eigenzinnige kant.. het zijn al die kanten die hem tegelijkertijd frustreren. Die hij wil temmen. Zodat ze enkel nog van hem zijn... tot ze niet meer bestaan. Zal hij me dan beu worden? Is dat het moment waarop hij me aan de kant zal schuiven, zal beseffen dat dit alles het risico niet waard is?

Hij ziet me graag, daar twijfel ik intussen niet meer aan. Hij ziet me graag, op zijn manier. De enige manier die hij kent, of wil vrijgeven. 

Enkele dagen geleden deed Neil een grote bekentenis. Seks tussen hem en zijn eega wordt steeds minder, want hij "is tevreden en voldaan met mij". Maar de seks doet er me minder toe dan de intimiteit die ze delen. Ik kan niet op tegen ruim 30 jaar huwelijk. Maar ik wil exclusiviteit op enkele domeinen, op enkele vlakken. Wat ik echt wil, is dat hij een aantal zaken enkel met mij deelt... dat ik op de één of andere manier bestaansrecht heb. 

Toch loopt het weer goed intussen. Geen escape rooms, geen domme dingen. Als je 50 wordt, is het tijd om kalm te worden, denk ik.

En dus kàn het niet goed blijven gaan. De ergernissen stapelen zich op. Ik doe zo hard mijn best om alles binnen te houden, geen druppeltje irritatie te laten doorsijpelen in onze contacten. Maar het wordt steeds moeilijker. 

Wat zou ik graag in staat zijn om Jules zijn voorbeeld te volgen (ja, je weet het sjoe, en je mag het nog eens lezen). Geen geheimen meer. En mogen/durven/kunnen zeggen: we nemen een maand afstand, drukken de pauzeknop in. Wat zou ik dat graag willen doen. Nog enkele weken, en ik zie Neil sowieso 5 weken niet. Zoals altijd overlappen onze vakanties perfect: 2 dagen voor mijn thuiskomst vertrekt hij met zijn eega. Ik droom ervan om te zeggen "laten we een maand geen contact met elkaar opnemen, zien wat we voelen". 

Anderzijds: het is Jules ook niet gelukt. Een dubbelleven, of het nu geheim is of openbaar, het is en blijft een dubbelleven. En als puntje bij paaltje komt, wil ik hetzelfde als hem: mijn gezin én die plusrelatie. Neil moet voor mij zijn eega niet verlaten... ik wil hier immers niet weg.

Maar... ik zou willen dat hij er wel ergens van droomde. Van "ons", wij samen. Niet enkel een uurtje, een nacht, of een weekend samen, maar "wij". Niet alle dromen moeten gerealiseerd worden, soms is het zelfs mooier om te mogen blijven dromen. Voor hem blijf ik echter zijn "zoete zonde", zijn "me-time". 

Ik heb een vreselijk weekend achter de rug. Twee avonden op rij met Neil en zijn eega. Zien hoe hij steeds weer zijn arm rond haar legt, zijn hand op haar schouder of in haar hals, even een streling. Horen hoe hij haar ophemelt tegenover de anderen. Ik heb volgehouden, zonder ongelukken, zonder excessief alcoholgebruik, zonder  één opmerking. Maar het lukt me niet meer. Volgend jaar gebruik ik mijn verstand, en ga ik niet meer naar deze avonden. 

Gisteren ben ik het trouwens gewoon afgetrapt. Ben, midden in een gesprek, vertrokken voor een wandeling. Toen ik een half uur later terug kwam, waren ze verdwenen van het feest. 

Het einde nadert... 

wedervraag; "wat trok jou aan in mij, buiten het evidente fysieke?". "prestige. Weten dat een vrouw van jouw kaliber, met jouw uitstraling, jouw positie in de maatschappij, in jouw vakgebied, geïnteresseerd kan zijn in een migrant, een werknemer."

conclusie: het draait enkel om hém. 

Uiteindelijk, wat doet het er nog toe? Vorige week maakte me duidelijk dat het einde van deze relatie geen kwestie is van "als" maar van "wanneer". Ooit ga ik in de fout. Onvermijdelijk. 

Neem ik dan beter de zaken zélf in handen? 

Hij noemt zichzelf "simple", "heureux dans le moment" en "optimiste". Hij noemt mij "sombre", "noir-blanc" en "pessimiste". Maar vandaag werd onder woorden gebracht dat ik eigenlijk de grootste optimist van ons beiden ben. In mijn ogen dan wel weer. 

Het gesprek komt, via een ingewikkelde omweg van politiek, op "ons". Hoe ik het "bilan" zie van "3 jaar ons", vandaag. En waar ik dat bilan als positief zie, over die 3 jaar heen, blijkt hij het positief te zien omdat ik de afgelopen maanden rustig ben, kalm, "geen crisis". Komt het eigenlijk neer op "you're only as good as your last book/picture/fight/haircut/record" bij hem. Hij geeft het ook toe: zijn eega, zijn kids hebben geleerd om àltijd de rust te bewaren, omdat hij enkel gelukkige momenten wil kennen, geen ruzies. 

Kort samengevat: wàt ik ook "goed" gedaan zal hebben tijdens al onze momenten samen, al onze jaren samen, op onze laatste dag (wat die "laatste dag" ook inhoudt, iets dat hem/mij/ons overkomt) zal hij zich enkel baseren op dat laatste moment met mij, mijn laatste woorden, mijn laatste houding naar hem toe. Dàt zal zijn "bilan" over ons inhouden. Het versterkt en bevestigt mijn gevoel van "amour conditionnel". 

Ik kaats hem terug dat ik mezelf dan als de grootste optimist van ons beiden zie. Want wàt er ook tussen ons gebeurt, na élke ruzie, na élk moeilijk moment, ben ik in staat om me ook alle mooie momenten te herinneren, en in te zien dat de balans positief is. En dat lijkt me een véél positievere levenshouding dan zijn "you're only as good as your last...". 

Het kost me geen moeite om toe te geven dat ik zwart-wit leef, met momenten. Dat mijn leven bestaat uit toppen en dalen. Maar op het einde van de rit ben ik wél in staat om al dat zwart-wit te mengen tot grijs... 

Er is veel gebeurd sinds dat laatste weekend. En tezelfdertijd is alles hetzelfde. De verandering zit in mij.

Daags na ons weekend samen vertrok Neil. Naar zijn land. Zijn familie. Zijn origine. Hij miste me, liet hij me weten. Zo vaak mogelijk contacteerde hij me, wanneer hij internet had. Stuurde me foto's. Filmpjes. Een ontspannen Neil. Een rust in hem die ik in België eigenlijk nooit zie. Ik zie het in zijn ogen, zijn houding, de sereniteit in zijn gelaat. 

Na een week kwam hij terug. In de wetenschap dat ik 5 dagen later zelf zal vertrekken voor een week, zien we elkaar zo vaak mogelijk. Vrijen met een intensiteit die ik nooit voor mogelijk hield. Ik kan niet voor hem spreken, waar die intensiteit vandaag komt. Maar de mijne komt vanuit een gevoel van fataliteit... 

Vandaag is het precies 3 jaar geleden dat we elkaar ontmoetten. 27 mei 2016 kwam ik thuis, van precies dezelfde plek waar ik nu ben. Een week vol tranen. De week waarin ik een definitieve streep trok onder het verleden. Calimero. Ik kwam thuis, en vond alles precies zoals ik het achterliet. Mijn stabiele thuis-basis. Het buurtfeest... de kids wilden absoluut gaan. Mijn wederhelft lag ziek op de zetel, dus ik had geen keuze. Alles had zo anders kunnen lopen, als hij niet ziek was geweest. Dan zou hij met de kids gegaan zijn, en ik zou ... de waarheid is dat ik me op het huishouden gestort zou hebben. Dat ik de rommel die zich gedurende 5 dagen had opgehoopt zou geordend hebben. Wassen. Strijken. Met het geluid van het buurtfeest op de achtergrond.

Maar ik stap dat pleintje op, groet de buren, praat over de kids, dat ze toch zo groot geworden zijn. Vraag hoe het met de gezondheid van iedereen gaat. Ik drink een glaasje, maar niet te veel. En dan... ontmoet ik Neil. Hij stelt me zijn dochter en schoonzoon voor, mijn achterburen, zo blijkt. Zijn echtgenote. En we praten... we blijven praten. Over zijn afkomst, zijn werk, mijn werk, bier, onze gemeente, de studies van zijn dochter. We praten, passionneel. We kunnen niet meer stoppen met praten. Subtiele aanrakingen: een hand op zijn onderarm, zijn hand op mijn onderrug wanneer hij zich naar me toebuigt om me iets te zeggen, boven al het lawaai uit. 

Ik wil dat er geen einde komt aan de avond. Het is een warme lente-avond. Tegen middernacht ruimen we op. Ik nodig hen allevier uit voor nog een laatste biertje in onze tuin. Zijn dochter en echtgenote willen gaan slapen. Neil en zijn schoonzoon besluiten om op de uitnodiging in te gaan. Iedereen vertrekt, en op de korte tijd dat zijn schoonzoon iedereen goedenacht wenst, lopen Neil en ik al onze tuin binnen. Het is donker. Wanneer we bij het huis aankomen, stelt Neil me eenvoudigweg de vraag "wil jij mijn maitresse zijn?". Hij heeft gedronken, anders zou hij de vraag nooit hebben gesteld, zal hij later zeggen. Een jarenlange wens, het hebben van een maitresse... en dan ontmoet hij mij. Hij zegt iemand te willen die er "enkel voor hem is". Hij zegt iets te willen dat "enkel van hem is". 

De rest is gekend. We zijn 3 jaar later. Hoogtes en laagtes. Ik  tracht mezelf lang te beschermen tegen te veel gevoelens, door escape rooms. Intussen besef ik dat het zinloos is, en me enkel schuldgevoel oplevert. De jacht is leuker dan de vangst. Dit wordt verondersteld het gevoel van de man te zijn, maar zo voel ik het. Het is leuk, het idee... het uitdagen... de fantasie. Maar de realiteit is dat ik Neil trouw wil zijn. 

Toch besef ik dat ik niet kan zijn wat hij wil. Tegelijkertijd word ik er steeds beter in. In zijn wat hij wil. Hij probeert een tweede eega te creëren, maar dàn eentje die seksueel vrijgevochten is. Eentje met wie hij zijn fantasieën kan, mag en durft delen. Eentje met wie hij dromen durft uitproberen, grenzen opzoeken. Maar wél een versie van zijn eega. Mijn haar moest iets langer. Mijn gekke gekleurde maffe shorties moesten vervangen door slipjes met kant. Tijd om aandacht te schenken aan mijn nagels: iets langer, een kleurtje erop. Liefst een rode tint, al dat geëxperimenteer met groen of blauw vindt hij maar niets. Opnieuw tv kijken, of een film. Stoppen met plannen, en hem volgen. En iedere keer weer... de verwijzing naar zijn eega. Een manicure "zoals haar". Het haar een beetje langer, niet zo maf met piekjes "zoals haar... ik knip haar haar zodat het perfect is zoals ik het wil. Waarom mag ik het jouwe niet knippen?". Tijdens de nachten bij hem thuis zag ik haar ondergoed rondslingeren... slipjes met kant... of wat dacht je? Maar de enkele keer dat ik alludeer op deze theorie naar hem toe, blokkeert hij me in mijn reflectie. Noemt me jaloers. Dus: ik zwijg.

En toch... het is allemaal voorwaardelijk. Vlak voor we afscheid namen na ons weekend samen, viel het verdict. Er zijn 3 verboden woorden. 3 woorden die ik niet mag uitspreken, of alles is voorbij. 2 van de 3 sprak ik al uit. Wàt dat derde woord dan wel is, of wat de eerste 2 ook maar waren... dàt is zijn geheim. 

Dus ik zwijg. Weeg mijn woorden. In het besef dat ik onvermijdelijk ooit in de fout zal gaan. 

Wat er dàn zal gebeuren? In het begin zou ik geantwoord hebben: "het is gedaan". Maar intussen denk ik dat er niéts zal gebeuren. Een fikse ruzie, dàt wel. Dreiging dat het gedaan zal zijn, ongetwijfeld. Nog meer dreiging... een dreiging waar ik al zo lang mee leef.

Als ik héél eerlijk ben met mezelf, moet ik toegeven dat ik spijt heb dat ik 3 jaar geleden naar dat buurtfeest ging. Wat je nooit gekend hebt, zal je ook nooit missen. Moest ik terug kunnen gaan in de tijd, dan zou ik thuis blijven. Misschien zou ik iemand anders ontmoet hebben, misschien niet. 

Neil staat voor mijn toppen, maar ook voor mijn dalen. Of doe ik mezelf die laatste dan echt zélf aan, zoals hij steeds weer zegt? Kon ik het leven maar zo eenvoudig opnemen als hij het doet. Als hij het lijkt te doen. Want het probleem is: ik geloof hem niet. Ik geloof dat hij hetgeen wat ik voel, durf te voelen, gewoon wegsteekt. Het verschil tussen Neil in België en Neil bij zijn ouderlijke familie is zo duidelijk. Ik geloof hem niet wanneer hij me zegt dat hij alles heeft wat hij wil. Dat zijn gezin perfect is. 

Ik heb nooit een struisvogel willen zijn. Maar door zijn voorwaarden, "l'amour conditionnel" (al mogen we het woord liefde niet uitspreken trouwens), word ik verplicht me zo wel te gedragen...

En die terugblik zit vol gemengde gevoelens. Neil deed zijn best om er zo veel mogelijk te zijn. Het resultaat is dat we van vrijdagavond 19u tot zondagmiddag 11.30h samen doorbrachten, op 3 uurtjes na dat hij toch even moest gaan werken. Een blik in zijn normale leven. Want in tegenstelling tot zijn grootse plannen gingen we niét uit dansen of naar een club. Om meerdere redenen... niet in het minst omdat hij verkouden is. Maar het heeft me toegestaan om te beseffen hoe hij leeft. 

Enkele weken geleden noemde ik hem een "enfant roi". Hij vond het beledigend, alsof ik hem een verwend kind noemde. Maar hoe moet je een man van bijna 60j, die niét weet hoe hij in de diepvries of kasten ingrediënten kan vinden om een maaltijd te bereiden, anders noemen? Die, zelfs ziek, liever uit gaat eten dan samen iets klaar te maken? Die me opdraagt om niét af te wassen of op te ruimen, want "dat zou verdacht zijn"? Die weigert de fles champagne die ik meebracht te drinken, omdat er géén lege fles in huis mag liggen die niet hun gewoonlijke cava is?

Hij bepaalt wàt er op tv komt. Zapt urenlang langs 100 kanalen. Wil zijn favoriete jazz-nummers op you tube laten horen. Slechts na lang aandringen is hij akkoord om één band op te zoeken, een Spaanse moderne jazz band. Een band die hij zou kunnen gaan zien wanneer ze in Spanje zijn. Het soort muziek waarvan ik weet dat hij ze kan appreciëren. Maar het is alsof enkel zijn ideeën, zijn gedachten, zijn interesses tellen. Er mag geen stilte zijn. Overal speelt er wel iets: tv in de woonkamer, Ipad in de slaap- en badkamer. Wandelen is praten. Als ik stil ben, en dat ben ik best wel regelmatig, komt de vraag of alles wel goed is. 

Ik houd van stilte. Niet altijd, en niet op elk moment. Maar ik kan genieten van stilte, in stilte wandelen, in stilte tv kijken, in stilte naast iemand zitten en gewoon zijn hand vasthouden of schouder aan schouder genieten. Hij vult elk moment op met praten. Grote theorieën over de macht van China, die de wereld willen overnemen. Over de invasie door moslims. Over de geschiedenis van de wereld, ecologie, oorsprong van groenten en fruit... je kan het zo gek niet bedenken of hij heeft er een theorie over. 

Hij maakt dat ik me dom voel, ongeïnteresseerd. Correctie: hij zegt me dit laatste. Komt de rest van het weekend, bij elk gesprek dat ik initieer, terug op het feit dat de technologische invasie door China me niets kan schelen. Domineert.

En tegelijkertijd worden beslissingen voortdurend naar mij geschoven. Wat wil ik doen? Waar wil ik gaan eten? Wat wil ik kijken op tv? Om dan mijn voorstel opzij te schuiven en met zijn eigen idee te komen. Hij noemt mij een routine-beest. Maar nergens wil hij van zijn gewoonlijke paden afwijken. Zelfs de pizzeria waar we uiteindelijk op zaterdagavond heen rijden, is een restaurant waar hij al met zijn echtgenote ging eten. We rijden richting Gent op zaterdagmiddag omdat hij zin heeft in paling in het groen. Hij geeft me instructies om een bepaald restaurant aan het Donk op te zoeken, te bellen tot hoe laat we er kunnen eten. Om dan, ter plaatse, tot de conclusie te komen dat het niét het restaurant is waar hij al eerder kwam, waardoor de maaltijd ook niét aan zijn eisen kan voldoen. 

Toch was het weekend ook zalig. Naast hem in slaap vallen én wakker worden. Midden in de nacht een arm rond mijn middel voelen, of een zoen in mijn hals. Vrijen, natuurlijk. Samen eten. Vertellen. Luisteren. Tijd hebben en eens niét voortdurend op onze horloge kijken. Gewone dingen doen, zoals kijken hoe hij het gras maait (ik mag niet in de tuin komen, want de buren mogen me niet zien, dus ik kijk toe vanuit de veranda, terwijl ik een boek lees). 

Maar zijn leven is niet het mijne. Een huis zonder orde, zonder stilte. Te veel objecten, te veel geluiden, te veel foto's, te veel alles. Te midden van dat alles zwijg ik. Geen enkel woord dat opgepakt zou kunnen worden als kritiek, als een oordeel. Ik zwijg, en verklaarde mijn zwijgen met "ik luister". 

Alles verandert. Weg is de magie, de verwondering. Ik pas in zijn leven, zoals hij alles in zijn leven een plekje gaf. Amper 6 maanden geleden belde hij me telkens wanneer we afscheid namen, of we elkaar nu 10 minuten of een uur zagen. Zodra hij in de auto zat, belde hij even, om te zeggen dat het fijn was om me te zien, om me nog een fijne dag of avond te wensen. Vandaag zette hij me terug af aan mijn auto, gaf me een zoen, en vertrok. Ik wachtte 2 minuten, en besliste toen om hem zelf even te bellen. Geen antwoord meer, hij was al aan het bellen naar iedereen. Een kwartier later een bericht, dat hij inderdaad aan de lijn hing. Geen "dank je voor alles" of "fijne dag". 

Hij maakt ontnuchteren gemakkelijk. En -hoe vreemd het ook mag klinken- hij maakt dat ik er naar uitkijk om zo dadelijk naar huis te gaan. Naar een huis waar het me wél is toegestaan om orde te scheppen in de chaos, hoezeer dat ook een Sisyphus-arbeid is. Naar een huis vol geluid, maar waar ik ruimte krijg om stilte op te zoeken. Naar een huis waar we leven in compromis, in luisteren naar elkaar, in rekening houden met elkaar. 

Kon ik hem maar zeggen dat hij nooit bang moet zijn dat ik wil dat hij zijn echtgenote verlaat. We zijn minnaars, maar geen partners.

Hij kwam nét te laat thuis om naar mijn feest te komen. En eigenlijk, diep vanbinnen, ben ik daar blij om. Want ik wil onze levens niet mengen. Bij hem komt het idee steeds weer terug... een etentje bij hem thuis of bij zijn dochter, met mijn partner. Ik wil het niet. Het geeft me een "been there, done that"-gevoel. En dat liep slecht af. Dus ik genoot vandaag met volle teugen, en kreeg op geen enkel moment de verleiding om mijn gsm te checken voor een bericht van hem. Al mijn vrienden waren er, en dàt is wat telt. Zo veel mensen die me zeggen hoe gelukkig ik eruit zie, wat een geweldig gezinnetje ik heb. Zelfs studiegenoten die me, zo veel jaar na datum, herinneren aan die destructieve relatie van 30 jaar geleden, en hoe blij ze zijn dat ik daaruit stapte en mijn huidige partner leerde kennen. 

Het doet me nadenken: waarom gedraag ik me zo? Wat maakt dat ik niet tevreden kan zijn met die geweldige partner? Wat mis ik? Misschien ben ik gewoon niet gemaakt om me bij één partner te settelen?

Hoe dan ook... Neil verraste me afgelopen weekend. Blijkbaar heeft zijn eega al een hele tijd geleden een weekend weg geboekt met vrienden van vroeger. Zij wel. Hij nooit. Maar: hij is dus 2 nachten alleen thuis. Van vrijdagavond tot zondagnamiddag. Mogelijkheden. Ik word verondersteld me aan te passen. Ik "krijg" van zaterdagavond tot zondagmiddag. Wat moet ik hiermee? Ik weet ook wel dat hij moet werken, zaterdagochtend, en mogelijk zaterdagnamiddag. Maar wat ik het meeste wil is normaliteit. Eens ergens heen rijden en gaan wandelen, iets gaan eten. Gewone dingen. Zaterdagavond, samen iets eten in het beste geval,vrijen, slapen, ontbijten, en dan weer weg??? 

Dus ja, ik laat merken dat ik dit pover vind, binnen de mogelijkheden. Dwing hem om me meer te geven. Heb ik daar gelijk in? Geen idee. Maar we zien wel. Als hij me last minute 's nachts niet wil bij zich hebben,  vind ik wel andere opties. Sluit mijn gsm. Neem afstand... steeds meer. Ik wil hem niet kwijt. Maar dit "beck and call" moet minderen... ik doe moeite, maar ik ben géén alleenstaande vrouw die altijd maar beschikbaar kan zijn. Ik heb veel vrijheid, meer dan hem. Maar wanneer hij dan eens vrij is, verwacht ik dat hij me ook een zekere garantie kan geven. Wat thuis betreft, ben ik 48 uur weg voor het werk. Moest Neil afhaken, dan heb ik wel andere opties. Wat het dan voor ons zou betekenen... geen idee. 

Ik weet het, ik hoorde het reeds herhaaldelijk: ik zal nog van gedacht veranderen. Maar vandaag, net zoals de afgelopen jaren, blijf ik bij het idee: geef het nog 25, hooguit 30, jaar en dan is het voor mij goed geweest. Op 40h kende ik mijn "halfweg-crisis"... voorteken dat 80j mijn einde is?

Wel een moment om even stil te staan. Ben ik tevreden met waar ik sta? Met wat ik heb? Mijn leven.

De conclusie is "ja". Neil is nu 5 dagen weg, en ik mis hem eigenlijk minder dan ooit. Ik mis hem, laat daar geen misverstand over bestaan. Maar ik mis hem al maanden. Vorige week was ik 3 dagen alleen thuis. Van al die tijd kon hij exact 3 keer een mini lunch vrijmaken (géén 75 of 90 min, maar hooguit 40 minuten wegens 'last minute oponthoud"), één ochtendlijke koffie (dat dan wél uitliep in een korte vrijpartij), en één last minute vier-halfuurtje vlak voor vertrek omdat ik duidelijk maakte dat ik méér had verwacht tijdens die dagen. 

En toch, het is goed zo. Ik heb een stabiel gezinsleven. Diep vanbinnen had ik het anders gewild. Meer spanning, meer "summer of 69". Maar het is wat het is. En wanneer ik naar mijn kids kijk, denk ik "I did well". Het zijn fijne kinderen, en het worden hopelijk goede volwassenen. Hoe kan je vandaag de dag daar nog zeker van zijn? GSM, drugs, alle verleidingen... en toch, ik doe mijn best. Ik wil hen een goede start geven. Daarna... is het aan hen. 

De plaats van Neil in dat alles? Hij is mijn vrijheid, mijn me-time, mijn egoïsme. Niet meer en niet minder. Maar meer mag ik ook niet van hem verwachten. Verwacht ik niet van hem. Oh ja, ik droom van die avond uit dansen, ik droom van die enkele dagen in Spanje, ik droom van die nachten samen. Maar dromen... zijn bedrog, nietwaar? Hij stuurt me die dromen.... it's the scotch talking. Ik ken hem: wanneer hij een glas op heeft, droomt hij. Van mij. Ik beschouw het als een compliment. Ik ben zijn "droom-vrouw". Maar de realiteit, dié is anders. 

Jules weet het. Hij leert het. Hij had de droom... en komt nu de realiteit tegen. Ik gun hem de droom. Ik wil, samen met hem, geloven in de droom. Maar de realiteit haalt ons in. Hem, en mij. Door hem leefde ik de droom. Geloofde ik in de droom. Je leven omgooien. Een nieuwe start. Maar je sleurt je verleden met je mee, altijd. Op een dag, in je leven, maak je een keuze. Je zegt "ja" tegen iemand, tegen iets. En vanaf dàt moment ben je verantwoordelijk. Jij brengt nieuw leven, creëert nieuwe wezens. Zij zijn je verantwoordelijkheid. Zowel hij als ik als Neil. We weten waar we staan. We weten dat we vast zitten. We zijn intelligente mensen, lopen niet weg van wat wij zijn. We trachten een compromis te vinden. Voorlopig heb ik dat compromis, met Neil. Voorlopig... 

Btw wie écht wil weten wat het werd met Travis: hij maakte duidelijk dat hij me niét kon los zien van seks, en dus werd onze dag samen geannuleerd.  Die vrije dag invullen was geen probleem voor mij. Wat het voor hem werd: I don't care. Enkel dat mijn leven zo al ingewikkeld genoeg is, zonder hem. Dus zijn rol in dit alles... onbestaand. We zien wel. Voorlopig: niets.

Het was een druk weekend. Druk genoeg om niet te veel aan Neil te denken. Niet checken of hij me iets stuurde. Geen mogelijkheid om hem te zien. Precies wat hij wil, nietwaar? Iemand die hem niet lastig valt, geen verwachtingen heeft. Precies wat hij altijd zegt dat hij is "ik verstoor je leven niet. Geniet van de momenten dat je vrij bent ,maar verwacht niets". Tot het zo ver is dat ik me afwezig meldt... dàn vraagt hij wààr dat ook alweer precies is, "bij mijn ouders". Dan beseft hij plots dat hij over enkele dagen 2 volle weken weg zal zijn "kunnen we elkaar deze week nog zien, voor ik vertrek?". 

In januari gaf ik het 3 maanden... 3 maanden om te zien of hij erin zou slagen om toch nog tijd voor me vrij te maken. We zijn intussen zelfs een halve maand over die deadline, en ik weet het nog steeds niet. Nu ja, het is duidelijk :beter dan dit wordt het niet voorlopig. Hij wil om 9u bij zijn dochter zijn, en werkt bij haar tot 19h. Anderhalf uur middagpauze, soms, die hij dan wel bij mij probeert door te brengen, als ik vrij ben tenminste. Nu ja... werken... zijn kleindochter, intussen 6 maanden oud, ging precies 6 weken naar de creche. Al snel deeltijds want zijn dochter wil haar zo veel mogelijk bij haar hebben. Waardoor ze hem tot oppas bombardeert, want zij moet haar zaak runnen. Een kind in je buurt houden, maar er niet zelf voor zorgen. Ach, ik mag niet oordelen, zoals hij me al enkele keren terugkaatste. Hun functioneren... niet mijn zaken, nietwaar?

Maar het zijn wél mijn zaken. In die zin dat door haar beslissing ze ook beslist dat hij er àltijd moet zijn, voor haar dochter, zijn kleindochter. In die zin dat ik hem sinds maanden enkel zie in de enkele middagpauzes die we samen kunnen doorbrengen. Dit is niét wat ik verwachtte van een plus-relatie. Ik wilde momenten samen, ook al waren ze schaars. Niet lunchen, en als ik een dag verlof heb vrijen in diezelfde middagpauze. Ik besef dat je bij een getrouwde man niet mag verwachten dat je weekendjes weg krijgt, of nachten samen. Maar een halve dag, zo af en toe, eens een restaurant in de avonduren waarop je enkele uren samen kan zijn... is dàt ook te veel gevraagd? 

De momenten waren zeldzaam, maar toch kan ik terugkijken op een aantal mooie momenten, in onze eerste 2 en een half jaar. Een restaurant, een namiddag, een avond, en één nacht, de momenten, ze waren er. En ik kon er me aan optrekken. Nu is er niets meer, buiten middagpauzes. Zijn middagpauze duurt maximaal 75 minuten. Zelfs in het beste geval, als ik thuis ben, geeft dat ons 60 minuten samen. 60 minuten waarin hij toch ook moet lunchen. Ik geniet van die lunches, laat me duidelijk zijn. Ik geniet van zijn gezelschap, van praten, lachen, dollen, luisteren. Op andere momenten gebruiken we die tijd om te vrijen... tegen de klok. Altijd ben ik me bewust van de tijd. Waarom gaat de tijd zo snel als we samen zijn? 

Vandaag, in de auto, vroeg ik me af: hoe lang geef ik het nog? Hoe lang wil ik dit schema nog volhouden? Hoe lang voor ik moet erkennen dat zijn leven niet geschikt is voor een buitenechtelijke relatie. Tenminste niet met mij. Misschien zijn er vrouwen die tevreden zijn met een man die er 1 keer per week is, een uurtje tijdens de middagpauze. Maar ik wil meer. Niet alles, maar méér dan dit. Méér dan middagpauzes. Ik was zo ontevreden met "voor januari"... maar toen kon hij tenminste 's avonds een uurtje langskomen, na zijn werk. Maar nu... als hij bij zijn dochter vertrekt, wordt hij exact 12 minuten later thuis verwacht. Ik ben alleen thuis, en hij kan niet langskomen 's avonds. 

Over 72 uur is hij op vakantie. Weg voor 15 dagen. Ik zal hem missen. En tegelijkertijd is een stuk van mij opgelucht. Géén wrange gevoelens. Géén wachten op. Géén last minute lunches. Géén weglopen bij mijn collega's wanneer we samen eten. Géén wachten tot hij me laat weten of hij uberhaupt weg kan bij zijn dochter. Géén beck & call.

Over 80 uur heb ik een dag met Travis gepland. Ik heb hem de regels duidelijk gesteld: we gaan niét op hotel, we blijven ten allen tijde openbaar. Hij wil absoluut een dag met me doorbrengen, en ik heb ja gezegd. Afleiding van Neil, die lekker 2000 km verder zal zitten, in gezelschap van zijn eega. Ik moet me bezig houden, die weken. Travis kent de regels, de limieten, de situatie. Toch wil hij tijd met me doorbrengen. De ironie: de man bij wil ik wil zijn, kan zich niet vrijmaken. En de man die bij mij wil zijn en zich kan vrijmaken, doet me niets. 

Alleen: zo hoog was die top niet. Eventjes ging het beter, maar ik glijd terug af. Niét in alcohol, dat lesje heb ik wel geleerd. De 2 of 3 keer dat ik een glas dronk, bleef het daar ook bij. Ik voel hoe weinig er nodig is om me de controle te doen verliezen, en dus neem ik dat eerste glas gewoon niet. Gun mezelf alternatieven, non-alcoholische drankjes waar ik van geniet (vooral ginger beer... hoe ironisch kan een naam zijn?). 

Ik mag dus hopen dat het dal ook niet te diep zal zijn. Over 9 dagen ben ik enkele dagen alleen thuis. Nam verlof. What was I thinking? Hoe ga ik die dagen doorbrengen? Ja, ik kan thuis blijven, en leven van die enkele momenten dat Neil kan langskomen: ' s morgens 10 minuutjes, 's middags een uurtje, 's avonds 10 minuutjes. "Kan" want zekerheden zijn er niet. Zoals altijd revolteert het idee me: dat ik hier moet zitten wachten, me in huis moet bezig houden, zodat hij à la minute kan beslissen om langs te komen. Ik wil erop uit. Ik wil gaan wandelen, in een bos. Ik wil in een stad rondslenteren, alleen of met iemand, maakt zelfs niet uit. Niets van dat alles is mogelijk met hem. Was het vroeger al moeilijk, nu is het onmogelijk. Hij zit van 's morgens tot 's avonds bij zijn dochter. Zou niet kunnen verklaren waar hij een halve dag naartoe gaat. 

Twijfels over hoe ik die dagen zal doorbrengen dus. Maar niét wachtend... dat voel ik duidelijk. Dan ontplof ik, ga ik hem dat verwijten. Op de avond van mijn 3de dag vrij vertrekt hij met zijn eega op reis, voor 2 weken. Dus het is extra gecompliceerd: wil ik die momenten vlak voor ik hem 2 weken moet missen ook effectief opgeven? Een statement maken: ik heb ook een leven. 

Wanneer we samen zijn, lijkt alles zo simpel. Genieten we beiden van het moment. Tot er weer een confrontatie met de realiteit is...

Gisteren was er zo'n moment. We lunchten, op een terrasje in de zon. Praten, lachen, dollen. Tot zijn GSM een bericht doorgeeft. Gewoon, via sms. Zijn ex... de vrouw die hem alle geloof in de liefde ontnam. Zo gelijklopend met mijn leven trouwens: ook ik heb ergens een ex die mijn visie op liefde grondig veranderde. Ze woont aan de andere kant van de wereld, heeft haar eigen leven. Maar ze blijft hem contacteren, dàt weet ik sinds het begin. Blijft hem zeggen dat ze toen een fout maakte, door tegen hem te liegen en hem te laten gaan. Iedereen heeft een verleden, en daar kan ik mee leven. Contact met een ex: geen probleem. Maar dat ZIJ hem gewoon mag sms-en, op eender welk moment, om te vragen of hij kan praten... dàt kwetst me. Ik moet wachten, heb geen rechtstreeks contact meer met hem. Ik kan hem via ons chatprogramma enkel nog iets neutraals sturen, omdat je maar nooit weet dat zijn dochter plots zijn gsm zou verkennen. Een chatprogramma dat géén geluid of melding weergeeft, dus wachten tot hij het leest, wat soms uren kan duren. 

De sfeer sloeg meteen om. En ja, hij kan me dan nog 1000 keer zeggen dat ik belangrijk ben voor hem. De kers op de taart, werd de slagroom en kers, en uiteindelijk een stuk cake met de slagroom en kers. Maar dan wél een stuk dat volledig onder de radar moet blijven. Beck & call. Beschikbaar. 

Dus vol twijfels vul ik die vrije dagen. Omdat ik wéét dat hier thuis zitten wachten me razend zal maken. Ik geef ongetwijfeld fijne momenten op, maar mijn verstand neemt de bovenhand. Ik wil hem niet met ruzie laten vertrekken, die 2 weken. Dus ik beperk zélf de mogelijkheden die dagen... als hij me wil zien, past hij zich maar aan aan mijn agenda. Zo niet, vertrekt hij maar zonder dat we profiteerden van het feit dat ik alleen thuis ben. 

Het worden rare maanden... want als hij thuis komt, vertrek ik na 3 weken weer een week naar A'dam. Zoals hij het zegt "bereikbaar maar nét te ver". Hij zou me liever verder weg zien.... zodat de vraag zich zelfs niet stelt. Maar ik maak me geen illusies... vorig jaar zal zich niet herhalen. Hij kàn geen dag "kwijt spelen". Dit jaar géén ellenlange telefoongesprekken zoals vorig jaar, tijdens élke rit. Volgens sommigen een manier van controle: ben ik wel alleen? Onverwacht langskomen: idem. Soms voelt het idd zo aan. Soms niet. 

In zijn perceptie zien we elkaar vaker dan vroeger. Vergeten zijn de ontbijt-momenten tegenover mijn werk, voor hij naar A'pen vertrok. Vergeten zijn de telefoons tijdens zijn traject, tot een uur lang, 's morgens en/of 's avonds. Vergeten zijn de 45 min 's avonds voor hij naar huis ging. 

Dus ik sta op rantsoen: kruimels. Een kort telefoontje 's morgens, af en toe. Als ik een dag verlof heb, een uurtje (of iets minder) bij mij thuis, soms een lunch van 40 min vlakbij mijn werk. 's Avonds: hooguit een passage van 10 minuutjes, maar ik geef toe: ik pas er mijn agenda niet meer aan aan. Ik deed de rekentest, en door mijn werk aan te passen aan de mogelijkheid dat hij zou langskomen (lees: ik stopte vroeger met werken) daalde mijn inkomen bruto met 3000 euro. Geen drama, maar cijfers liegen niet. Dàt zegt hij zelf steeds weer, vanuit zijn functie. 

Vandaag kreeg ik letterlijk kruimels. "ik heb enkele minuten terwijl mijn dochter afkolft". Ik negeerde het... liet de "enkele minuten" voorbij gaan. Niet in de stemming om vrolijk te zijn. 

De gevolgen laten niet lang op zich wachten... Ga ik in op een uitnodiging? Een nacht, ver van hier, bij een man die me rust brengt. Meer wordt het niet, des te beter. Maar er is iéts, sinds het begin. Of zoals een vriend het zei "wij zijn oude zielen. En dus gebeurt het dat we onze zielsverwanten tegenkomen, uit vorige levens. We begrijpen het niet, maar het is er." Ik geloof er niet in, maar het idee is mooi. 

Eigenlijk is het idioot. Neil en ik, we hebben dezelfde basisfilosofie. We gingen voor een verstandshuwelijk. Teleurgesteld door onze grote liefde kozen we een persoon van wie we inschatten dat hij/zij een goede partner zou zijn. We kregen gelijk. Het grote verschil tussen ons is dat hij daar een levenslang engagement aan koppelt. Ik sluit niets uit (al weet ik dat ik de komende 10 j niets zal doen, en dat de kans groot is dat ik er ook nooit iets aan zal doen). 

Het leven is niet eerlijk, zo simpel is het. Je maakt keuzen, je draagt de gevolgen. As is verbrande turf, zeggen ze waar ik vandaan kom. Zinloos. Kijk naar wat je hebt, niet naar wat je had kunnen hebben. Het lukt me intussen weer. Ik ben vrolijk, actief, betrokken. Ik ben er nog niet volledig, maar het komt wel weer goed. 

En die kruimels... ik leer er tevreden mee te zijn. Voor zolang als het duurt. 

Hij vertrekt. Iets later ontvang ik een bericht - soms na enkele minuten, soms na enkele uren. "bedankt, voor alles" met een zoen. En daarna: stilte. Ik bracht het weekend door met enkele korte woordjes, maar ook 24 uur waarin mijn bericht zelfs niet gelezen werd. Om dan op zondagnamiddag terug op te duiken. Alles okee voor hem. Hij had een fijn weekend, vraagt zich af wat mijn programma is voor de rest van mijn zondag. Zijn manier om te vragen of ik thuis weg kan geraken, om elkaar te zien. Om te vrijen. 

Ik zweeg. Wilde geen ruzie. Het was sowieso een zware week: veel verplichtingen. Een kleine operatie. En wat er al zo lang zat aan te komen, is gebeurd: ik ben ingestort. We maakten ruzie. Ik heb hem de deur gewezen. Voorbij. Gedaan. Afgelopen. 

4 dagen heb ik geslapen. Een halve dag ben ik gaan werken, afspraken die ik niet kon of wilde verzetten. Maar verder sliep ik, van medicatie-inname tot medicatie-inname. 20 uur per dag. Ik besef dat ik iedereen ongerust maak. Mijn omgeving vraagt zich af wat er met me aan de hand is. Waar de energieke duracell-ik gebleven is. Waar de eeuwige optimist verdwenen is. Wat niemand weet, is dat al mijn energie gaat naar het binnenhouden van mijn tranen. Zodra ik alleen ben, thuis, in de auto, in bed, onder de douche... huil ik. 

4 jaar geleden nam ik een half jaar lang antidepressiva, omdat ik toen ook op was, door Calimero. Zo ver wil ik het niet meer laten komen, en toch denk ik eraan. Ik geef het nog 2 weken. Als het dan niet beter gaat, ga ik de stap terug moeten zetten. 

Tot dan probeer ik mezelf terug onder controle te krijgen. En dat doe ik zoals ik alles doe: voor 200%. Gevoelens uitschakelen, naar iedereen toe. Neil en ik, we praten weer. We vrijen. Voor het eerst fake ik bij hem. Thuis... ik loop weg. Annuleerde mijn vergadering vanavond, maar deed of ik ging. Zonderde me af in mijn bureau. Rust. Stilte. Controle. Ook over mijn lichaam. Vanaf vandaag geen medicijnen meer. Alcohol raak ik al niet meer aan, na die bewuste nacht. Controle over mijn lichaam. Geen voedsel meer, enkel maaltijdvervangers. Ik heb sowieso geen honger, voedsel was troost. Mijn dag verlof morgen ga ik verzetten. Behoefte aan controle over mijn werk. Terug àlles weten. 

Terug de sterke vrouw zijn die iedereen gewend is. Ik speel haar al zo lang... ik kan haar opnieuw spelen. 

Een geluk: vandaag had ik een dag verlof voorzien, om ergens te gaan helpen, iets bouwen. Maar de plannen veranderden, en ik besloot, tegen mijn gewoonte in, die dag verlof te laten staan. In de wetenschap dat mijn partner al voorzien had om de dag door te gaan brengen met zijn moeder en de kids. Een dag alleen thuis... heerlijk. 

Een dag waarop ik orde kan scheppen in de chaos die mijn leven werd. Of toch een poging waag. En dus weigerde ik de wandeling die Neil me om 11h last minute voorstelde. "ik ga wandelen met mijn kleindochter. Kom je mee?" Ik stond in de garage, omringd door zaken om op te ruimen. Gekleed in een jogging, amper opgemaakt. Ik ben niet goed met "last minute", en dat zou hij intussen moeten weten. Ik heb planning nodig, overzicht, controle. Met hem leerde ik al minder te plannen, leerde ik dat plannen toch steeds weer veranderen, of zelfs onmogelijk zijn. Altijd kans op het onverwachte.

Maar vandaag heb ik nood aan planning. En mijn plan was "de garage opruimen". Orde scheppen. In mijn huis én in mijn hoofd. Dat kàn ik gewoon niet onderbreken voor een wandeling met hem en zijn kleindochter. Niet zomaar. Had hij me vanochtend gezegd dat die mogelijkheid erin zat, dan zou ik dat hebben ingecalculeerd. Net zoals ik incalculeerde dat hij mogelijk zou langskomen vanmiddag. Ik zei hem dinsdag al dat ik vandaag vrij had genomen. Hij onthield het toch al, prima. Ergens is het hem ontgaan dat ik alleen thuis zou zijn (of vertelde ik het -bewust- niet expliciet?). 

Dus: wandeling neen. Langskomen over de middag: prima. Zo zat het in mijn hoofd. 

Intussen is hij al lang terug vertrokken. Stipt als altijd naar zijn dochter toe. Geen seconde te laat ginder. Ik ben degene die moet wachten. Wachten op een woordje, op nieuws. Op iets. Alles is goed bedoeld. Hij vertrok hier met een brede smile, omdat ik lachte. Er is zo weinig nodig om hem gelukkig te maken, enkel mijn geluk. Dus verberg ik. Omdat hij hier niets aan kan doen, aan deze wirwar van gevoelens. Het is mijn wirwar, en ik moet ze zelf ontwarren. Alleen. 

De dag gaat te snel. Over enkele uurtjes zijn ze hier weer allemaal. Vlucht ik weer weg. In slaap. In lezen. Ver weg van hier. Niét omdat ik mijn gezin niet graag zie. Maar omdat ik niet meer weet hoé ik normaal moet doen. 

Gisteren ging het mis. Ik dronk een glas, en nog een. Niet excessief veel. Geen slaapmedicatie (voor zover ik me kan herinneren), enkel iets tegen mijn verkoudheid. Maar ik ben ongelofelijk moe. Al weken sleur ik mezelf door de dagen. Mensen zeggen me al jaren dat ik eens tegen de muur zal lopen, dat ik dit werkritme niet volhoud. Maar het vreemde is: overdag, op mijn werk, barst ik van de energie. Ik multitask, heb alles onder controle, weet en zie alles, stuur bij waar nodig. Het duracell-konijn.

Thuis ligt mijn vermoeidheid. In mijn privé leven. Mijn sociaal leven. Mijn liefdesleven. Er is te veel hooi op mijn vork terecht gekomen.

En dus ging het gisteren mis. Ergens, na dat tweede glas, ben ik het bewustzijn verloren. Niet letterlijk, maar volgens mijn partner zat ik wezenloos voor me uit te staren aan tafel toen hij thuis kwam rond 23h. Het boek dat ik aan het lezen was geweest nog voor me. Hij praatte tegen me, en het duurde blijkbaar ettelijke minuten voor hij besefte dat ik niet reageerde. In paniek heeft hij de 100 gebeld. Drie verpleegkundigen, die me onderzocht hebben. Een suikerbepaling. Ongerustheid. Het is een waas... vanochtend werd ik wakker in mijn bed, en had een vage herinnering aan een vrouw die me steeds weer vroeg wat er was. Ik herinner me dat ik huilde, dat ik enkel kon zeggen dat ik zo moe ben. Dat alles te veel is geworden. 

Om half zes werd ik wakker, met die herinnering. Weinig tastbaar, maar voldoende om te beseffen dat het geen droom geweest was. Een gevoel van schaamte. Ik sprong in de douche, en om enkele minuten over zes stond ik al op het werk. Intussen is het 20.43h, en ben ik nét 10 minuutjes klaar met werken. En de realiteit komt terug, keihard. 

Mijn partner heeft me niets verweten. Het duurde even voor ik hem durfde bellen, vandaag. Maar geen verwijt, enkel lichte ongerustheid. Ik maak me geen illusies, die verwijten zullen nog wel eens komen. Maar momenteel beseft hij dat ik even niét de sterke vrouw ben die hij altijd naast zich heeft. En dus laat hij me rustig bekomen. 

Ergens, in een tekst, schreef ik (vanuit een personage dat praat over haar man, die haar verlaten heeft, een personage dat een prostituee lijkt te zijn): "ik mis hem. Ik mis een man die er voor mij is. Een man die me neemt zoals ik ben. Die me in zijn armen neemt zonder méér te verwachten. Een man voor wie ik iemànd ben in plaats van iéts." Dit is voor alle mannen die ik zag passeren: Calimero, Neil, maar nog zovele anderen. En het besef komt meer en meer dat ik thuis precies dàt heb wat ik wil. Waarom kan dat dan niet genoeg zijn?