er is veel gebeurd, de afgelopen 10 dagen. Want vertrok Neil zo overgelukkig, die vrijdag 8 maart... zo ongelukkig liet hij mij achter. Van een zalige warmte viel ik in een ijskoud hellegat. Want hij deed precies wat hij altijd doet.
Hij vertrekt. Iets later ontvang ik een bericht - soms na enkele minuten, soms na enkele uren. "bedankt, voor alles" met een zoen. En daarna: stilte. Ik bracht het weekend door met enkele korte woordjes, maar ook 24 uur waarin mijn bericht zelfs niet gelezen werd. Om dan op zondagnamiddag terug op te duiken. Alles okee voor hem. Hij had een fijn weekend, vraagt zich af wat mijn programma is voor de rest van mijn zondag. Zijn manier om te vragen of ik thuis weg kan geraken, om elkaar te zien. Om te vrijen.
Ik zweeg. Wilde geen ruzie. Het was sowieso een zware week: veel verplichtingen. Een kleine operatie. En wat er al zo lang zat aan te komen, is gebeurd: ik ben ingestort. We maakten ruzie. Ik heb hem de deur gewezen. Voorbij. Gedaan. Afgelopen.
4 dagen heb ik geslapen. Een halve dag ben ik gaan werken, afspraken die ik niet kon of wilde verzetten. Maar verder sliep ik, van medicatie-inname tot medicatie-inname. 20 uur per dag. Ik besef dat ik iedereen ongerust maak. Mijn omgeving vraagt zich af wat er met me aan de hand is. Waar de energieke duracell-ik gebleven is. Waar de eeuwige optimist verdwenen is. Wat niemand weet, is dat al mijn energie gaat naar het binnenhouden van mijn tranen. Zodra ik alleen ben, thuis, in de auto, in bed, onder de douche... huil ik.
4 jaar geleden nam ik een half jaar lang antidepressiva, omdat ik toen ook op was, door Calimero. Zo ver wil ik het niet meer laten komen, en toch denk ik eraan. Ik geef het nog 2 weken. Als het dan niet beter gaat, ga ik de stap terug moeten zetten.
Tot dan probeer ik mezelf terug onder controle te krijgen. En dat doe ik zoals ik alles doe: voor 200%. Gevoelens uitschakelen, naar iedereen toe. Neil en ik, we praten weer. We vrijen. Voor het eerst fake ik bij hem. Thuis... ik loop weg. Annuleerde mijn vergadering vanavond, maar deed of ik ging. Zonderde me af in mijn bureau. Rust. Stilte. Controle. Ook over mijn lichaam. Vanaf vandaag geen medicijnen meer. Alcohol raak ik al niet meer aan, na die bewuste nacht. Controle over mijn lichaam. Geen voedsel meer, enkel maaltijdvervangers. Ik heb sowieso geen honger, voedsel was troost. Mijn dag verlof morgen ga ik verzetten. Behoefte aan controle over mijn werk. Terug àlles weten.
Terug de sterke vrouw zijn die iedereen gewend is. Ik speel haar al zo lang... ik kan haar opnieuw spelen.
Stilletjes herstel ik. Op mijn eigen manier tracht ik de controle over mijn leven terug te krijgen.
Een geluk: vandaag had ik een dag verlof voorzien, om ergens te gaan helpen, iets bouwen. Maar de plannen veranderden, en ik besloot, tegen mijn gewoonte in, die dag verlof te laten staan. In de wetenschap dat mijn partner al voorzien had om de dag door te gaan brengen met zijn moeder en de kids. Een dag alleen thuis... heerlijk.
Een dag waarop ik orde kan scheppen in de chaos die mijn leven werd. Of toch een poging waag. En dus weigerde ik de wandeling die Neil me om 11h last minute voorstelde. "ik ga wandelen met mijn kleindochter. Kom je mee?" Ik stond in de garage, omringd door zaken om op te ruimen. Gekleed in een jogging, amper opgemaakt. Ik ben niet goed met "last minute", en dat zou hij intussen moeten weten. Ik heb planning nodig, overzicht, controle. Met hem leerde ik al minder te plannen, leerde ik dat plannen toch steeds weer veranderen, of zelfs onmogelijk zijn. Altijd kans op het onverwachte.
Maar vandaag heb ik nood aan planning. En mijn plan was "de garage opruimen". Orde scheppen. In mijn huis én in mijn hoofd. Dat kàn ik gewoon niet onderbreken voor een wandeling met hem en zijn kleindochter. Niet zomaar. Had hij me vanochtend gezegd dat die mogelijkheid erin zat, dan zou ik dat hebben ingecalculeerd. Net zoals ik incalculeerde dat hij mogelijk zou langskomen vanmiddag. Ik zei hem dinsdag al dat ik vandaag vrij had genomen. Hij onthield het toch al, prima. Ergens is het hem ontgaan dat ik alleen thuis zou zijn (of vertelde ik het -bewust- niet expliciet?).
Dus: wandeling neen. Langskomen over de middag: prima. Zo zat het in mijn hoofd.
Intussen is hij al lang terug vertrokken. Stipt als altijd naar zijn dochter toe. Geen seconde te laat ginder. Ik ben degene die moet wachten. Wachten op een woordje, op nieuws. Op iets. Alles is goed bedoeld. Hij vertrok hier met een brede smile, omdat ik lachte. Er is zo weinig nodig om hem gelukkig te maken, enkel mijn geluk. Dus verberg ik. Omdat hij hier niets aan kan doen, aan deze wirwar van gevoelens. Het is mijn wirwar, en ik moet ze zelf ontwarren. Alleen.
De dag gaat te snel. Over enkele uurtjes zijn ze hier weer allemaal. Vlucht ik weer weg. In slaap. In lezen. Ver weg van hier. Niét omdat ik mijn gezin niet graag zie. Maar omdat ik niet meer weet hoé ik normaal moet doen.
Wanneer gebeurde het? Op welk moment werd alcohol een vijand in plaats van een vriend?
Gisteren ging het mis. Ik dronk een glas, en nog een. Niet excessief veel. Geen slaapmedicatie (voor zover ik me kan herinneren), enkel iets tegen mijn verkoudheid. Maar ik ben ongelofelijk moe. Al weken sleur ik mezelf door de dagen. Mensen zeggen me al jaren dat ik eens tegen de muur zal lopen, dat ik dit werkritme niet volhoud. Maar het vreemde is: overdag, op mijn werk, barst ik van de energie. Ik multitask, heb alles onder controle, weet en zie alles, stuur bij waar nodig. Het duracell-konijn.
Thuis ligt mijn vermoeidheid. In mijn privé leven. Mijn sociaal leven. Mijn liefdesleven. Er is te veel hooi op mijn vork terecht gekomen.
En dus ging het gisteren mis. Ergens, na dat tweede glas, ben ik het bewustzijn verloren. Niet letterlijk, maar volgens mijn partner zat ik wezenloos voor me uit te staren aan tafel toen hij thuis kwam rond 23h. Het boek dat ik aan het lezen was geweest nog voor me. Hij praatte tegen me, en het duurde blijkbaar ettelijke minuten voor hij besefte dat ik niet reageerde. In paniek heeft hij de 100 gebeld. Drie verpleegkundigen, die me onderzocht hebben. Een suikerbepaling. Ongerustheid. Het is een waas... vanochtend werd ik wakker in mijn bed, en had een vage herinnering aan een vrouw die me steeds weer vroeg wat er was. Ik herinner me dat ik huilde, dat ik enkel kon zeggen dat ik zo moe ben. Dat alles te veel is geworden.
Om half zes werd ik wakker, met die herinnering. Weinig tastbaar, maar voldoende om te beseffen dat het geen droom geweest was. Een gevoel van schaamte. Ik sprong in de douche, en om enkele minuten over zes stond ik al op het werk. Intussen is het 20.43h, en ben ik nét 10 minuutjes klaar met werken. En de realiteit komt terug, keihard.
Mijn partner heeft me niets verweten. Het duurde even voor ik hem durfde bellen, vandaag. Maar geen verwijt, enkel lichte ongerustheid. Ik maak me geen illusies, die verwijten zullen nog wel eens komen. Maar momenteel beseft hij dat ik even niét de sterke vrouw ben die hij altijd naast zich heeft. En dus laat hij me rustig bekomen.
Ergens, in een tekst, schreef ik (vanuit een personage dat praat over haar man, die haar verlaten heeft, een personage dat een prostituee lijkt te zijn): "ik mis hem. Ik mis een man die er voor mij is. Een man die me neemt zoals ik ben. Die me in zijn armen neemt zonder méér te verwachten. Een man voor wie ik iemànd ben in plaats van iéts." Dit is voor alle mannen die ik zag passeren: Calimero, Neil, maar nog zovele anderen. En het besef komt meer en meer dat ik thuis precies dàt heb wat ik wil. Waarom kan dat dan niet genoeg zijn?
herbegon ik deze blog, nadat ik de vorige "oog_van_de_orkaan" vaarwel zei... en plots was hij daar. Calimero. Precies 5 dagen geleden, plots een berichtje, hoe het met me ging. Dat hij aan me moest denken.
Het vreemde is: het ging niet goed met me die dag. Uitgeput, moe, stikop, opgebrand... noem het hoe je wil: het ging niet. Ik bracht de dag door in bed, stond heel af en toe een kwartiertje op om iets te eten, om even naar de kids te gaan. En precies dié dag koos hij om me terug te contacteren, na al die maanden? Zoals hij zelf zei "er is 'iets' tussen ons, hoe we het ook weigeren te zien".
Toch is hij geen risico meer. En dat dank ik aan Neil. Ik zie hem graag. Al is het soms moeilijk tussen ons, ik zie hem echt graag. Houden van... ik zal het woord nooit meer gebruiken. Het houdt gevaar in. Het kan me kwetsen. Dus nooit zal nog iemand van mij horen "ik houd van jou". Maar ik zie hem graag.
Toch blijft het moeilijk, met momenten. Spanning. Misverstanden. Wat kan het moeilijk worden als de gemeenschappelijke taal voor beiden niet de moedertaal is... Als het merendeel van contact via chat moet gebeuren.
Ik mis hem. Ik mis de tijd voor hij van job veranderde. Tot eind december kon ik hem overdag bellen, wanneer ik maar wilde. Soms was hij bezig, en dan bleef het bij een "hallo". Maar ik kon hem contacteren, hem eventjes horen. Sinds begin januari werkt hij bij zijn dochter. Hij is onbereikbaar geworden. Ik moet wachten, op een berichtje. Op een telefoontje. Op alles.
Het is moeilijk voor mij. Ik ben het gewend om initiatief te nemen, de zaken aan te pakken. En plots ben ik wachtende... Maar hij doet zijn best, dat weet ik. Dus ik vergeef hem, steeds opnieuw.
En Calimero? Hij is het verleden. We chatten af en toe, maar meer niet. Hij is het verleden, wat hij ook mag hopen.
ik ben een 5-sterren-restaurant. Of liever: een maaltijd in een 5-sterren-restaurant.
Het soort maaltijd waar je dagen, zelfs weken, naar uitkijkt. Je komt aan, gaat zitten, en bekijkt de tafeldekking, het uitzicht, het menu. Al heb je een lievelingsgerecht, toch droom je altijd van iets anders. Je twijfelt tussen enkele gerechten, en hakt de knoop door.
Wanneer je maaltijd voor je staat, aarzel je niet. Je valt aan. Je proeft alle smaken, geniet van elke hap. Je eet meer dan je plande, omdat het zo goed smaakt. En je bezweert je dat je de komende dagen het rustig aan zal doen. Die uitspatting doet je weer verlangen naar de eenvoudige thuiskeuken... Je bent verzadigd, en het verlangen is voorbij. Gedurende enkele dagen leef je nog op de herinnering, genieten je smaakpapillen nog na. En dan komt het verlangen terug. Er stond nog zo veel lekkers op die kaart. Het water loopt je in de mond bij de gedachte om terug te kunnen gaan.
Zo behandelt Neil me. Telkens als we eens tijd hadden (nu ja, dat moet erg gerelativeerd worden tegenwoordig... 45 minuten is al "tijd hebben"), als we ons eens niet moeten beperken tot haast- en vliegwerk, dan wéét ik gewoon dat ik hem 36 à 48 uur amper hoor. En dan begint het offensief weer. Meer aandacht. Dubbelzinnige opmerkingen. Lieve woordjes.
Ik vertel het extremer dan het is, dat besef ik maar best. Maar toch... er zit een flinke dosis waarheid in. Een systeem. Een ritme.
Anderzijds wil ik ergens ook wel net dàt zijn: een "speciaal" iemand. Op zijn vraag "wat verwacht je nu eigenlijk van mij?", heb ik intussen een deel van het antwoord gevonden: ik wil iemand voor wie ik nooit een evidentie word. Voor wie het géén vanzelfsprekendheid is dat ik er ben, maar voor wie elk moment met mij een geschenk blijft. Ik wil zijn thuiskeuken niet worden. Maar al komt hij niet elke dag eten, ik wil wél dat hij het zou willen...
ik kende de term niet, tot iemand me erop wees. En hij heeft gelijk... Neil roept en ik ren, als het ook maar enigszins mogelijk is. Daar moet verandering in komen, en daar startte ik, op kleine schaal, afgelopen week mee.
Neil gaf me een uur van afspraak, 19.35h. Toen ik onderweg was naar de plaats van afspraak, kreeg ik een "sorry, zal 15 minuutjes te laat zijn". Om 19.54h kreeg ik "ik vertrek over 5 minuten" (hij had een traject van 5 min tot bij mij). Om 20.20h was hij er nog steeds niet, en had ik geen nieuws meer. Dus ik vertrok...
Om 20.24h kreeg ik een boze telefoon, dat ik hem "voor een gesloten deur had laten staan", en dat hij zich belachelijk gemaakt voelde. Culturele mannelijke trots.
Voor mij is dit gebrek aan respect. Alle begrip voor onvoorziene omstandigheden, ik ken zijn situatie. Maar ik kan géén begrip opbrengen voor zijn idee dat het perfect normaal is dat ik 45 minuten wacht, waarvan de laatste 20 zonder enig idee om hoe laat hij zal komen. Dus ik kan niet zeggen wat hij wil horen: "sorry, ik was fout".
Ik was fout, in die zin dat ik hem had moeten verwittigen dat ik vertrok. Die fout wil ik erkennen, heb ik erkend. Maar ik weiger te erkennen dat het fout was om te vertrekken.
Soms, steeds vaker, tracht ik me voor te stellen om hem niét meer in mijn leven te hebben. Het lukt me niet. Af en toe probeer ik hem te vervangen, kijk ik verder. Maar steeds moet ik, na enkele gesprekken, vaststellen dat er niemand me kan boeien zoals hij. Gesprekken vallen stil, ik moet nadenken over onderwerpen die ik kan aanhalen. Ik luister en besef dat er geen passie in hun verhalen zit. Mijn aandacht drijft weg.
Lichamelijk zal hij ongetwijfeld vervangbaar zijn. Het zou even zoeken zijn, maar niet onmogelijk. Maar mentaal kom ik niemand meer tegen die mijn aandacht voldoende kan vasthouden. Ja, mijn eigen wederhelft... maar na 20 jaar samen zijn we zo op elkaar ingespeeld dat elk gesprek vanzelf loopt.
Toch ben ik er ook van overtuigd dat Neil en ik het nooit zouden hebben gered samen. Ooit maakte hij er een opmerking over, tijdens een ruzie waarin ik zei dat we gewoon niet bij elkaar passen, dat onze levens te verschillend zijn. Hij zei dat "alles anders zou zijn als wij elkaar lang geleden hadden ontmoet". Dat we dan wél op elkaar ingespeeld waren geraakt. Zoals altijd is hij de dromer van ons twee, en ik de realist. Hierdoor noemt hij mij "negatief". Hij begrijpt niet dat ik niet wil dromen, om dan teleurgesteld te worden. Hij begrijpt niet dat zijn dromen mij doen dromen... uitspraken als "ik wil je deze lente meenemen, enkele dagen naar ons huis in het buitenland, stiekem". Ik wéét dat dat een onmogelijkheid is. En toch, tegen al mijn overtuiging in, steekt er dan dat sprankeltje hoop op. Hoop waarvan ik weet dat ze zal ingedrukt worden.
Dus ik hoop liever niet. Ik geniet van elk moment met hem. In de wetenschap dat het eindig is. Het besef komt steeds meer...
Neil wil me gelukkig zien. Hij wil ten allen tijde een glimlach op mijn lippen, een sprankel in mijn ogen. Voor hem is mijn tevredenheid zijn doel. Hij zal er alles aan doen om me tevreden te stellen.
Klinkt mooi nietwaar? Altruïstisch.
Toch zit er een addertje onder het gras.
Want wanneer ik me niet gelukkig, glimlachend, sprankelend, tevreden voel, is hij verdrietig. En hij wil niet verdrietig zijn.
Zo bekeken wordt altruïsme al snel egoïsme. Een egoïsme dat druk op mij legt. Want als ik hém gelukkig wil zien, mag ik geen mindere dag hebben. Ik ben verplicht om elke negatieve gedachte te verbergen. Te doen alsof.
Soms vraag ik me af hoe ze leven, als gezin. Hij beweert dat zijn echtgenote en kinderen (intussen volwassenen) hem perfect gelukkig maken. Hij zou zich alles niet mooier kunnen wensen. Hij beweert dat hij er alles aan doet om alles zo perfect te maken voor hen, zodat ze altijd gelukkig zijn. Het frustreert hem dat dat hem bij mij niet lukt, dat ik verwachtingen heb die hij niet kan inlossen. Het doet hem pijn, zegt hij.
Wat hij als een compliment beschouwt, is voor mij één van de meest droevige dingen die ik ooit iemand hoorde zeggen. Want ik... ik ben datgene wat hij voor zichzelf heeft. Met mij samen zijn is voor hem zijn egoïstische daad, omdat wat wij hebben van hem alleen is. Het enige dat van hem alleen is, voor hem alleen.
Ik ben verdrietig voor hem. Als je tot je 55ste moet wachten om éindelijk eens iets voor jezelf te doen, en dat dan ook nog eens in het geheim moet gebeuren omdat het een minnares is...
Het stemt me wel gelukkig met mijn leven. Mijn leven is niet perfect, zoals het zijne. Ik heb geen schrik van een onenigheid of een ruzie. Ik ga de confrontatie met anderen niet uit de weg. Mijn leven is soms een regelrechte orkaan. Maar naast die dalen heb ik ook toppen. Momenten die van mij zijn: alleen weggaan, genieten van mijn hobbies, eens in mijn eentje op reis. Zelfs mijn job waar ik meestal een enorme bevrediging uit haal.
Ik wil op het einde van mijn leven niét het gevoel hebben dat ik enkel voor anderen heb geleefd. Dit is mijn leven, en ik heb er maar eentje.
Het eerste en nog steeds niet uitgeklaarde misverstand ooit tussen Neil en mij: "le".
Een raadselachtig woord, dat ik in de zomer van 2016 ontving. Bij het ontwaken vond ik "le" op mijn gsm. Niets meer. Een berichtje, verstuurd midden in de nacht. Ik was op vakantie, maar we probeerden elke dag toch eventjes te bellen, elkaar te horen. Meestal tijdens de rit naar of van zijn werk. Het moment waarop ik hem ongestoord kon bellen, alleen in zijn wagen.
"le"... ik begreep er niets van, en via chat geraakten we er niet uit. Pas toen ik hem te spreken kreeg, bleek het "een romantisch gebaar" te zijn. Of zoals hij het noemde "een kinderlijke manier om je te laten weten dat ik je graag zie". Enkel... ik kreeg de bijbehorende foto pas na meerdere gesprekken vol misverstanden, 24 uur later.
Een woordje uitleg. Neil en ik gebruiken een weinig gebruikt chat-programma. Hij vroeg me, bij onze ontmoeting, om dat te installeren, omdat niemand uit zijn gezin dat zou openen, niemand gebruikt het. Hij gebruikte het voor een vriendin in Canada... de vrouw die hij toen, die eerste avond, "de vrouw van mijn leven, die me ontsnapt is" noemde. Hij heeft het nooit meer over haar willen hebben, en ik heb er nooit meer achter gevraagd. We hebben allemaal een verleden...
Tot op vandaag blijft dit een niet-uitgesproken misverstand. Niet dat ik het niet probeerde... maar we staan lijnrecht tegenover elkaar. In zijn herinnering had hij me die foto verzonden. Ik wéét dat ik ze pas later kreeg (ja, zoals zoveel vrouwen heb ik blijkbaar de onhebbelijke gewoonte om chats niet meteen te wissen... niét dat ik alles steeds weer nalees maar gewoon omdat ik er niet aan denk om élke 5 minuten te wissen, zoals mannen... mannen die geen sporen willen nalaten).
Ergens, in mijn achterhoofd, blijft die andere vrouw rondspoken. Ik ben niet jaloers aangelegd, het is een gevoel waar ik tracht niet aan toe te geven als het toch eens de kop opsteekt. Ook zo met achterdochtig zijn: ik wil daar geen energie aan verspillen.
Maar af en toe denk ik terug aan die discussie. Neil heeft een slecht geheugen. Hij is dit al lang vergeten. Geloof ik hem? Ja en nee. Wekelijks word ik geconfronteerd aan het feit dat hij effectief niets onthoudt: mijn vrije dagen (kansen om elkaar te zien...), mijn agenda. Maar hoe kan je gewoon niéts onthouden? Hij is verstandig, werkt in een intellectueel beroep. Jammer genoeg heb ik een olifantengeheugen voor een hoop zaken.
Eigenlijk blijft bij mij dus de vraag: verwarde hij 2 chats, met haar en met mij? Stuurde hij de foto naar haar, maar het antwoord naar mij? Kreeg hij zelfs die foto van haar, en antwoordde hij naar mij?
We hebben allemaal een verleden. Daar kan ik mee leven. Zolang het verleden ook maar écht het verleden is...
Jarenlang leefde ik in dat oog van de orkaan. Ik schreef... ellenlange verhalen. Over mijn liefde. Of misschien eerder over wat ik toen dacht dat liefde was. Ik wilde toen een spoor achterlaten van mijn liefde voor een man. Calimero. Mijn pogingen om me los te maken, los te scheuren van hem. Een relatie die amper enkele maanden duurde, maar het duurde jaren om hem achter me te laten. Die jaren schreef ik van me af in "oog_van_de_orkaan". Nu is het tijd om die periode definitief achter me te laten. Eindelijk...
Het kantelmoment was mijn ontmoeting met Neil. Een toevallige ontmoeting. Niets bereidde me erop voor. Ik kwam terug van een reis. Een week alleen weg, niets nieuws. Maar in 2016 was het pure noodzaak. Ik zat zo ongelofelijk vast, aan Calimero. Veel te donkere, zelfs zwarte gedachten in mijn hoofd. Te veel drinken, om hem te trachten te vergeten. Pillen om te kunnen slapen.
Wat ik echter nooit had durven denken, bijna 3 jaar na datum: Neil is er nog steeds. We zijn minnaars. Twee mensen met een gezin, dat we niet willen verlaten. Een gezin dat we graag zien. Maar we zien elkaar ook graag. Steeds meer, steeds liever. Gemakkelijk is het niet altijd. Er zijn momenten van spanning, van niet-ingeloste verwachtingen. Van frustraties. Aan beide kanten (al geeft hij het, als een échte man, bovendien met een cultuur waarin mannen trots zijn, de eeuwige rots in de branding die nooit iets toont, nooit toe... ik kan hem lezen).
We zijn geen jonge onbezonnen mensen. We hebben beiden de middelbare leeftijd. Zijn beiden hoogopgeleid. Beiden uiterst bewust van de risico's die we hiermee nemen. Beiden bewust van alles wat we stuk zouden maken als dit ooit uitkomt.
Toch zal dit geen romantisch verhaaltje worden. Want ondanks, of ongetwijfeld nét omwille van, mijn gevoelens voor Neil... gevoelens die ik intussen wel moét omschrijven als een soort van liefde... voel ik me af en toe genoodzaakt om een zijsprong te maken. Niet omdat ik iets mis in mijn leven. Niet omdat hij niet volstaat. De échte reden voor mijn zijstapjes is dat ze me beschermen. Ze zorgen ervoor dat ik realistisch blijf in mijn positie naar Neil toe. Dat ik niet begin te zweven, hopen op dat "ooit" waar Calimero me zo lang mee aan het lijntje hield.
Het gebeurt vooral op momenten van frustratie naar Neil toe ook. Frustraties die ik soms op hem uitwerk. Het leverde de afgelopen jaren enkele pittige ruzies op. Hij heeft een hekel aan ruzie maken. Hij kan niet om met onenigheid. Of verdriet. Of boosheid. Of teleurstelling. Dus ik los het op op mijn manier...
Ik vraag me steeds vaker af of ik iets anders zou doen, als ik opnieuw zou mogen beginnen. Maar wààr zou die nieuwe start zich moeten situeren? Op 18 jaar? Op 25 jaar? 10 jaar geleden? De realiteit is dat we allemaal maar één leven hebben. En soms merk je plots dat je vast zit in een bepaald stramien, bepaalde mechanismes. Daar verandering in brengen lijkt een quasi onmogelijkheid. Dus moet je er het beste van maken. Je hoofd erbij houden.
Schrijven helpt me al heel mijn leven. Neerschrijven wat ik denk en voel. Soms zijn die gevoelens en gedachten contradictorisch, soms chaotisch en af en toe zelfs niet-consekwent. Dat mag. In mijn dagdagelijkse leven moet ik al zo rationeel en kalm zijn. Mijn gedachten zijn echter een mallemolen bij momenten.
Voor wie beslist te lezen: geniet mee van de soep die ik van mijn leven maakte. Maar het is MIJN soep, hoe ze ook smaakt voor jou.
