Hij noemt zichzelf "simple", "heureux dans le moment" en "optimiste". Hij noemt mij "sombre", "noir-blanc" en "pessimiste". Maar vandaag werd onder woorden gebracht dat ik eigenlijk de grootste optimist van ons beiden ben. In mijn ogen dan wel weer. 

Het gesprek komt, via een ingewikkelde omweg van politiek, op "ons". Hoe ik het "bilan" zie van "3 jaar ons", vandaag. En waar ik dat bilan als positief zie, over die 3 jaar heen, blijkt hij het positief te zien omdat ik de afgelopen maanden rustig ben, kalm, "geen crisis". Komt het eigenlijk neer op "you're only as good as your last book/picture/fight/haircut/record" bij hem. Hij geeft het ook toe: zijn eega, zijn kids hebben geleerd om àltijd de rust te bewaren, omdat hij enkel gelukkige momenten wil kennen, geen ruzies. 

Kort samengevat: wàt ik ook "goed" gedaan zal hebben tijdens al onze momenten samen, al onze jaren samen, op onze laatste dag (wat die "laatste dag" ook inhoudt, iets dat hem/mij/ons overkomt) zal hij zich enkel baseren op dat laatste moment met mij, mijn laatste woorden, mijn laatste houding naar hem toe. Dàt zal zijn "bilan" over ons inhouden. Het versterkt en bevestigt mijn gevoel van "amour conditionnel". 

Ik kaats hem terug dat ik mezelf dan als de grootste optimist van ons beiden zie. Want wàt er ook tussen ons gebeurt, na élke ruzie, na élk moeilijk moment, ben ik in staat om me ook alle mooie momenten te herinneren, en in te zien dat de balans positief is. En dat lijkt me een véél positievere levenshouding dan zijn "you're only as good as your last...". 

Het kost me geen moeite om toe te geven dat ik zwart-wit leef, met momenten. Dat mijn leven bestaat uit toppen en dalen. Maar op het einde van de rit ben ik wél in staat om al dat zwart-wit te mengen tot grijs...