Alleen: zo hoog was die top niet. Eventjes ging het beter, maar ik glijd terug af. Niét in alcohol, dat lesje heb ik wel geleerd. De 2 of 3 keer dat ik een glas dronk, bleef het daar ook bij. Ik voel hoe weinig er nodig is om me de controle te doen verliezen, en dus neem ik dat eerste glas gewoon niet. Gun mezelf alternatieven, non-alcoholische drankjes waar ik van geniet (vooral ginger beer... hoe ironisch kan een naam zijn?). 

Ik mag dus hopen dat het dal ook niet te diep zal zijn. Over 9 dagen ben ik enkele dagen alleen thuis. Nam verlof. What was I thinking? Hoe ga ik die dagen doorbrengen? Ja, ik kan thuis blijven, en leven van die enkele momenten dat Neil kan langskomen: ' s morgens 10 minuutjes, 's middags een uurtje, 's avonds 10 minuutjes. "Kan" want zekerheden zijn er niet. Zoals altijd revolteert het idee me: dat ik hier moet zitten wachten, me in huis moet bezig houden, zodat hij à la minute kan beslissen om langs te komen. Ik wil erop uit. Ik wil gaan wandelen, in een bos. Ik wil in een stad rondslenteren, alleen of met iemand, maakt zelfs niet uit. Niets van dat alles is mogelijk met hem. Was het vroeger al moeilijk, nu is het onmogelijk. Hij zit van 's morgens tot 's avonds bij zijn dochter. Zou niet kunnen verklaren waar hij een halve dag naartoe gaat. 

Twijfels over hoe ik die dagen zal doorbrengen dus. Maar niét wachtend... dat voel ik duidelijk. Dan ontplof ik, ga ik hem dat verwijten. Op de avond van mijn 3de dag vrij vertrekt hij met zijn eega op reis, voor 2 weken. Dus het is extra gecompliceerd: wil ik die momenten vlak voor ik hem 2 weken moet missen ook effectief opgeven? Een statement maken: ik heb ook een leven. 

Wanneer we samen zijn, lijkt alles zo simpel. Genieten we beiden van het moment. Tot er weer een confrontatie met de realiteit is...

Gisteren was er zo'n moment. We lunchten, op een terrasje in de zon. Praten, lachen, dollen. Tot zijn GSM een bericht doorgeeft. Gewoon, via sms. Zijn ex... de vrouw die hem alle geloof in de liefde ontnam. Zo gelijklopend met mijn leven trouwens: ook ik heb ergens een ex die mijn visie op liefde grondig veranderde. Ze woont aan de andere kant van de wereld, heeft haar eigen leven. Maar ze blijft hem contacteren, dàt weet ik sinds het begin. Blijft hem zeggen dat ze toen een fout maakte, door tegen hem te liegen en hem te laten gaan. Iedereen heeft een verleden, en daar kan ik mee leven. Contact met een ex: geen probleem. Maar dat ZIJ hem gewoon mag sms-en, op eender welk moment, om te vragen of hij kan praten... dàt kwetst me. Ik moet wachten, heb geen rechtstreeks contact meer met hem. Ik kan hem via ons chatprogramma enkel nog iets neutraals sturen, omdat je maar nooit weet dat zijn dochter plots zijn gsm zou verkennen. Een chatprogramma dat géén geluid of melding weergeeft, dus wachten tot hij het leest, wat soms uren kan duren. 

De sfeer sloeg meteen om. En ja, hij kan me dan nog 1000 keer zeggen dat ik belangrijk ben voor hem. De kers op de taart, werd de slagroom en kers, en uiteindelijk een stuk cake met de slagroom en kers. Maar dan wél een stuk dat volledig onder de radar moet blijven. Beck & call. Beschikbaar. 

Dus vol twijfels vul ik die vrije dagen. Omdat ik wéét dat hier thuis zitten wachten me razend zal maken. Ik geef ongetwijfeld fijne momenten op, maar mijn verstand neemt de bovenhand. Ik wil hem niet met ruzie laten vertrekken, die 2 weken. Dus ik beperk zélf de mogelijkheden die dagen... als hij me wil zien, past hij zich maar aan aan mijn agenda. Zo niet, vertrekt hij maar zonder dat we profiteerden van het feit dat ik alleen thuis ben. 

Het worden rare maanden... want als hij thuis komt, vertrek ik na 3 weken weer een week naar A'dam. Zoals hij het zegt "bereikbaar maar nét te ver". Hij zou me liever verder weg zien.... zodat de vraag zich zelfs niet stelt. Maar ik maak me geen illusies... vorig jaar zal zich niet herhalen. Hij kàn geen dag "kwijt spelen". Dit jaar géén ellenlange telefoongesprekken zoals vorig jaar, tijdens élke rit. Volgens sommigen een manier van controle: ben ik wel alleen? Onverwacht langskomen: idem. Soms voelt het idd zo aan. Soms niet.