Het was een druk weekend. Druk genoeg om niet te veel aan Neil te denken. Niet checken of hij me iets stuurde. Geen mogelijkheid om hem te zien. Precies wat hij wil, nietwaar? Iemand die hem niet lastig valt, geen verwachtingen heeft. Precies wat hij altijd zegt dat hij is "ik verstoor je leven niet. Geniet van de momenten dat je vrij bent ,maar verwacht niets". Tot het zo ver is dat ik me afwezig meldt... dàn vraagt hij wààr dat ook alweer precies is, "bij mijn ouders". Dan beseft hij plots dat hij over enkele dagen 2 volle weken weg zal zijn "kunnen we elkaar deze week nog zien, voor ik vertrek?". 

In januari gaf ik het 3 maanden... 3 maanden om te zien of hij erin zou slagen om toch nog tijd voor me vrij te maken. We zijn intussen zelfs een halve maand over die deadline, en ik weet het nog steeds niet. Nu ja, het is duidelijk :beter dan dit wordt het niet voorlopig. Hij wil om 9u bij zijn dochter zijn, en werkt bij haar tot 19h. Anderhalf uur middagpauze, soms, die hij dan wel bij mij probeert door te brengen, als ik vrij ben tenminste. Nu ja... werken... zijn kleindochter, intussen 6 maanden oud, ging precies 6 weken naar de creche. Al snel deeltijds want zijn dochter wil haar zo veel mogelijk bij haar hebben. Waardoor ze hem tot oppas bombardeert, want zij moet haar zaak runnen. Een kind in je buurt houden, maar er niet zelf voor zorgen. Ach, ik mag niet oordelen, zoals hij me al enkele keren terugkaatste. Hun functioneren... niet mijn zaken, nietwaar?

Maar het zijn wél mijn zaken. In die zin dat door haar beslissing ze ook beslist dat hij er àltijd moet zijn, voor haar dochter, zijn kleindochter. In die zin dat ik hem sinds maanden enkel zie in de enkele middagpauzes die we samen kunnen doorbrengen. Dit is niét wat ik verwachtte van een plus-relatie. Ik wilde momenten samen, ook al waren ze schaars. Niet lunchen, en als ik een dag verlof heb vrijen in diezelfde middagpauze. Ik besef dat je bij een getrouwde man niet mag verwachten dat je weekendjes weg krijgt, of nachten samen. Maar een halve dag, zo af en toe, eens een restaurant in de avonduren waarop je enkele uren samen kan zijn... is dàt ook te veel gevraagd? 

De momenten waren zeldzaam, maar toch kan ik terugkijken op een aantal mooie momenten, in onze eerste 2 en een half jaar. Een restaurant, een namiddag, een avond, en één nacht, de momenten, ze waren er. En ik kon er me aan optrekken. Nu is er niets meer, buiten middagpauzes. Zijn middagpauze duurt maximaal 75 minuten. Zelfs in het beste geval, als ik thuis ben, geeft dat ons 60 minuten samen. 60 minuten waarin hij toch ook moet lunchen. Ik geniet van die lunches, laat me duidelijk zijn. Ik geniet van zijn gezelschap, van praten, lachen, dollen, luisteren. Op andere momenten gebruiken we die tijd om te vrijen... tegen de klok. Altijd ben ik me bewust van de tijd. Waarom gaat de tijd zo snel als we samen zijn? 

Vandaag, in de auto, vroeg ik me af: hoe lang geef ik het nog? Hoe lang wil ik dit schema nog volhouden? Hoe lang voor ik moet erkennen dat zijn leven niet geschikt is voor een buitenechtelijke relatie. Tenminste niet met mij. Misschien zijn er vrouwen die tevreden zijn met een man die er 1 keer per week is, een uurtje tijdens de middagpauze. Maar ik wil meer. Niet alles, maar méér dan dit. Méér dan middagpauzes. Ik was zo ontevreden met "voor januari"... maar toen kon hij tenminste 's avonds een uurtje langskomen, na zijn werk. Maar nu... als hij bij zijn dochter vertrekt, wordt hij exact 12 minuten later thuis verwacht. Ik ben alleen thuis, en hij kan niet langskomen 's avonds. 

Over 72 uur is hij op vakantie. Weg voor 15 dagen. Ik zal hem missen. En tegelijkertijd is een stuk van mij opgelucht. Géén wrange gevoelens. Géén wachten op. Géén last minute lunches. Géén weglopen bij mijn collega's wanneer we samen eten. Géén wachten tot hij me laat weten of hij uberhaupt weg kan bij zijn dochter. Géén beck & call.

Over 80 uur heb ik een dag met Travis gepland. Ik heb hem de regels duidelijk gesteld: we gaan niét op hotel, we blijven ten allen tijde openbaar. Hij wil absoluut een dag met me doorbrengen, en ik heb ja gezegd. Afleiding van Neil, die lekker 2000 km verder zal zitten, in gezelschap van zijn eega. Ik moet me bezig houden, die weken. Travis kent de regels, de limieten, de situatie. Toch wil hij tijd met me doorbrengen. De ironie: de man bij wil ik wil zijn, kan zich niet vrijmaken. En de man die bij mij wil zijn en zich kan vrijmaken, doet me niets.