Toch was het fijn, nog eens samen ontbijten. Zijn favoriete croissant van Le Pain Quotidien, een koffietje, een moment van normaliteit. Ik houd van onze ontbijtjes samen, en mis ze. Voor zijn operatie kwam hij regelmatig tot vlak bij mijn werk, en ontbeten we samen (ik was dan al 2 uur aan het werk, en hij kwam langs, een half uurtje, voor hij bij zijn dochter aankwam). Sinds 2020 lukt het niet meer. Om de meest domme reden: zijn auto mag de stad niet in. Hij gaf zijn wagen aan zijn zoon (die zijn prima auto inruilde voor een sportwagen, waar hij niet mee rondrijdt behalve in het weekend), en de andere aan zijn eega. Zelf rijdt hij nu met de "oude" wagen, die niet meer voldoet aan de normen voor stad. En hij kan geen goede reden geven waarom hij een nieuwe auto zou moeten hebben, want in principe rijdt hij enkel héél af en toe de stad in, in het weekend, en dan kan hij de auto van zijn eega nemen. Dus tot daar ontbijten vlak aan mijn werk... 

Zo zijn er nog verplichtingen. Hoogzwangere dochter wil haar 2de kindje tot 5 à 6 maanden thuis houden. Lees: de baby blijft in de zaak, zij werkt, en hij werkt weer als combi boekhouder/babysit. Dus ik weet nu al dat hij van half september tot december amper vrijheid zal hebben overdag. Ik ben verwittigd. 

Twee uitersten. Zijn grenzen, zijn "ik geloof niet in liefde"... tegenover zijn woorden bij het afscheid "je mag zeggen dat je van me houdt" (toen ik zei dat ik 'm graag zie). 

We zoeken elke gelegenheid op. Een vluggertje, gisteren, op mijn bureau, voor ik met mijn gezin vertrok voor de dag. Een koffie op een terras vanochtend, toen ik naar de winkel ging "ik kwam hem tegen op straat, en hij stelde me een koffie voor". En daarna weer elk onze eigen weg, naar onze eigen wereld. Maar we hebben onze "jardin secret", samen... en het is er goed vertoeven.

Maar het is geen liefde die ons opbrandt, of ons in gevaar brengt. We kennen beiden de grenzen van deze relatie. Willen we meer? Natuurlijk. Maar we nemen het zoals het komt. Het is zo vreemd om te merken dat ik in deze relatie de grootste realist ben. En misschien ligt daarin het verschil, én het duurzame. Want in mijn dagelijkse relatie is er ook zo veel realiteitszin, van beide kanten dan wel. Dat ik me niet laat meeslepen door de dromen van Neil, de overtuiging dat we nog wel eens samen op vakantie zullen geraken, nachten samen is ... goed. Dat is de beste omschrijving. Het is goed. Ik kan ervan genieten, maar heb geleerd te zeggen "on verra". De woorden die hij zo vaak uitspreekt, zijn ook mijn reactie geworden. Nog meer dan bij hem.

Wat me raakt, is hoe hij met affectie over mijn kinderen spreekt. Dat zijn hart een slag overslaat als één van mijn kids bij hen in de zaak langskomen, omdat ze hem aan mij doen denken. 

Is het perfect? Neen, dàt zeker niet. Onze relatie is en blijft voor een groot deel gebaseerd op lichamelijk verlangen, zeker van zijn kant uit. En dat frustreert me af en toe. Ik kan me niet anders voelen als hij, meteen na het vrijen (dat jammer genoeg nu beperkt blijft tot mijn bureau, door de lockdown), zijn telefoon neemt om te zien wélke oproep hij gemist heeft, zijn echtgenote terugbelt (want het zijn àltijd zijn eega, dochter, schoonzoon en héél soms zijn zoon), en me zegt dat hij moet gaan. Ik wéét dat elke vraag of ik die dag "tijd heb" een vraag is om me te zien en te vrijen. 

Dus het gebeurt dat ik -heel bewust- nu zeg dat ik géén zin heb in seks. Niet helemaal de waarheid. Maar ik heb ingezien dat ik het voor mezelf soms erger maak door mee op te gaan in het verlangen, en me daarna gebruikt te voelen. Dus weiger ik, en geniet ik van een moment samen zonder vrijen. Die beslissing genereert ook spijt. Maar minder... veel minder. 

Droom ik dan niet meer? Natuurlijk wel. Ik blijf dromen van enkele dagen samen weg. Een nacht samen. Maar ik zie er ook de beperkingen van in. We zijn té verschillend om samen te leven. Zoals hij ooit zei: "moesten we elkaar hebben ontmoet, 30 jaar geleden, hadden we samen kunnen evolueren". Maar nu, op onze leeftijd, zijn we volledige andere levens gewend. Hij de prins die bediend moet worden, en ik die een man wil die naast me staat, als gelijkwaardige. Echte gelijkwaardigheid. 

Mijn penpall heeft gelijk: een man zal àlles doen voor seks. Zelfs zich verontschuldigen, ook als hij vindt dat hij ongelijk heeft. 

Maar hij is een stukje van me kwijt, en dat voel ik aan zo veel. Ja, mijn lichaam reageert op hem, op zijn zoenen, zijn aanrakingen. Maar mijn hoofd is er niet bij. Toch blijft het gemakkelijker om toe te geven dan "neen" te blijven zeggen tegen het onvermijdelijke. Ik weet hoe ik hem moet opwinden, hem doen komen. Fake ik? Niet echt, ik geniet. Maar de momenten dat ik er volledig met mijn hoofd bij ben, zijn minder. Het is zoals eten: ook al heb je geen honger, je eet omdat het moet. Omdat je gezin verwacht dat je mee eet, omdat je nu eenmaal moet eten om recht te blijven staan, omdat iemand je uit eten heeft gevraagd. 

Toch zie ik hem graag, steeds liever. Al is hij degene die het steeds vaker heeft over "amour". De man die me zei niet in "aimer, amour" te geloven, spreekt over "amour"??? Over enkele dagen reeds 4 jaar. We hebben veel doorgemaakt in die jaren. Intense momenten, en intense ruzies. Toch geloof ik nog niet opnieuw in "liefde". Daarvoor maakte Calimero te veel stuk. Bij hem geloofde ik erin, en kijk waar het me bracht: aan de rand van de afgrond. 

Volgende week de "verjaardag" van Neil en mij. Een dag waarop ik 14 uur non stop zal werken, en hem dus niet zal zien. Het bevreemdende is dat die verjaardag ook de herinnering is aan mijn zielsmaatje, mijn Tunesische vriend. Nu, 4 jaar geleden, kwam hij me opzoeken in Amsterdam. Hij voelde al maanden aan dat het niet goed met me ging, en kwam "to the rescue". Drie volle dagen en nachten luisterde hij naar mij, naar mijn verhalen over Calimero, en praatte op me in. Deed me inzien waarin ik beland was. Hielp me om er definitief een einde aan te maken. Na die reis kwam ik thuis, een vrijdag, om 17h. En enkele uren later ontmoette ik Neil...

Ik kon hem nog vertellen dat ik een man ontmoet had die me Calimero zou doen vergeten. Enkele maanden later sprong hij uit het raam.... zonder mij de kans te geven hém te redden. 

Niet àlles is gelukt. Ergens zit Calimero nog in mijn hoofd, ver weg maar toch. Ons laatste contact dateert van de eerste week van de covid-lockdown. Ik wilde weten of hij okee was (risico-groep zijnde), en vertelde hem over mijn moeder. Hij reageerde dat hij okee was, en vroeg sindsdien niet meer naar nieuws. Een deel van me wil hem laten weten dat ze al 2 weken dood is. Een ander deel denkt "hij vraagt er niet achter, dus het interesseert hem niet".  Dàt deel denkt "er is helemaal geen link". Zijn "wij zijn verbonden, ik voel het als er iets niet goed gaat met jou" is pure onzin. Anders had hij me nu wel gecontacteerd. 

Maar Neil ... hij nam zijn plaats in mijn hart in. Ruimschoots, en zelfs meer. We vechten nog steeds. Met taal. Met cultuur. Met karakters. Maar toch... vier jaar, dat wil toch iets zeggen? Vier jaar waarin we elkaar niet los lieten. Waarin soms ik, soms hij de eerste stap terug zetten. Vier jaar... 

Vrijdag vernam ik dat mijn moeder uitbehandeld is. Stop chemo, waterkansje dat immunotherapie wordt verdergezet én dat daar respons op komt. Maar volgens de oncologe spreken we van "enkele weken". Waar wij dachten dat de euthanasie-aanvraag in orde was sinds eind december, blijkt dat niét het geval te zijn. Dus wist ik wat me vandaag te wachten stond: héél moeilijke telefoontjes om een LEIF-arts te vinden in haar regio, het palliatief team van haar regio contacteren (waarom vertelde niemand me ooit dat er daar een mobiel palliatief team bestaat??? vernam ik vrijdag pas).

Vrijdag was ook mijn verjaardag. Voor ik de lange rit naar mijn ouders aanvatte, even afspraak met Neil in mijn bureau, die zijn teleurstelling dat seks er niet in zat, maar amper kon verbergen. 

Zaterdagmiddag ging ik naar mijn bureau, in de hoop om hem dan te kunnen zien. Initieel wel, om 12.30h, op weg van werk naar huis. Maar dan ging er plots een klant langskomen tijdens het sluitingsuur, dus moest ik niet meer wachten. Mij niet gelaten, enkel jammer. In de namiddag bleken eega en dochter dan samen de tuincentra af te lopen voor plantjes, en was hij vrij. Uiteindelijk zijn we iets meer dan 2 uur samen gaan wandelen, door de velden. Een zalige namiddag, in de zon, pratend over allerlei. Niet enkel over ons, onze dromen, maar ook gewoon over zaken die we lazen, hoorden, dachten... 's Avonds stuurde hij me nog hoe moeilijk hij het had om me "los te laten" na onze wandeling (hij moest immers de andere kant op fietsen, ik had nog een klein half uurtje te wandelen tot thuis). Hoe hij me meer mist, naargelang hij me vaker ziet. Kortom, een perfecte dag.

Zondag verliep ook rustig, elk bezig aan onze kant. Ik heb aanvaard dat er zondag weinig contact is. Af en toe een "hoi", een foto van wat we doen,... Vanzelfsprekend met de hoop op een chatmoment 's avonds. Aangezien de kids absoluut wilden dat ik iets mee keek op tv, was dat pas mogelijk om 21.30h. Na enkele minuten chatten moest hij "even weg, 5 min". Die 5 minuten werden er 10, 15.... en ik werd meer en meer slaperig. Aangezien het me niet bepaald mooi leek om hem gewoon een goedenacht te sturen, zeggende dat ik in slaap viel (wat voor mij meestal 30 min tot 2 uur duurt, tenzij ik medicatie neem), dwong ik mezelf zelfs doezelig wakker te blijven, om hem toch persoonlijk goedenacht te wensen. Toen hij dan eindelijk na 18 min terugkwam, zei ik hem dan ook eerlijk dat ik intussen héél slaperig was, en hem een goede nacht wenste. Initieel leek dat goed te verlopen, en ik zette ons chatprogramma, zoals élke avond na ons laatste bericht, op mute.

Tot hij 10 min later via whatsapp dan 3 berichten stuurde. De tijd dat ik hiervan terug wakker genoeg werd om te kijken wie me iets stuurde, had het zijn berichten al verwijderd. Toen ik dan op ons chatprogramma ging kijken, had hij daar hetzelfde gedaan: gestuurd en verwijderd. Mijn vraag was dan ook welk spelletje hij speelde... Zijn reactie? "ahaaaaa, zie je dat je nog niet slaapt!". Absoluut peutergedrag, en dat heb ik hem dan ook verteld. Hij vond dat we nu quitte stonden, want ik had hem valse hoop gegeven op een chat, en hij had me terug gewekt. Na enkele minuten heen en weer schrijven, heb ik afgesloten, hem een goedenacht gewenst. Op whatsapp heb ik hem geschreven dat ik, gezien zijn spelletje, hem voor de nacht blokkeerde. 

Toen begon het lange proces om terug mijn slaap te vinden, want dié was natuurlijk verdwenen... Een uur later ben ik dan eindelijk in slaap gevallen.

Vanochtend wilde ik hem, bij ontwaken, zoals altijd een "goedemorgen " sturen. Om dan te merken dat hij 11 berichten nog had geschreven én gewist. Dat verdiende voor mij geen reactie, maar hij reageerde ook niet op mijn goedemorgen, las 'm zelfs niet. Ik heb hem dan over heel de ochtend heen stickers gestuurd met groetjes, hoi, ... Ze werden wél gelezen, maar geen enkele reactie. Dàt was de druppel die de emmer deed overlopen. Hij wéét dat ik vandaag heel wat telefoontjes moet doen om de euthanasie-aanvraag voor mijn mama in orde te krijgen. Hij is zich bewust van het feit dat dit een zware dag is voor mij. Maar er komt geen reactie. Geen antwoord. Niets. Enkel stilte...

Ik heb getracht hem te bellen, met de vaste lijn van het werk. Hij herkent dit nummer, maar voor zijn eega is dat een anoniem nummer. Hij weigert de oproep. 

Het is genoeg. Mijn laatste woorden naar hem zijn dat hij me kwijt is geraakt. Alles weggegooid voor een kinderachtig spelletje. Ik heb hem 2 weken geleden verwittigd dat ik niet zou meedoen aan "opbieden" van niet-reageren. Toen was een eenvoudig "neen" zeggen tegen seks omdat mijn hoofd er niet naar stond, genoeg om hem te laten zeggen dat hij dan "als zijn hoofd er niet naar stond, me een dag niet zou spreken". Ik doe niet mee aan zandbak-gedrag. We zijn geen kinderen meer. 

Precies één maand voor onze 4de verjaardag gooit hij alles weg. Of het onherstelbaar is, weet ik niet. Maar ik neem geen contact meer op. Mijn laatste woorden zijn gesproken. Deze keer mag hij herstellen, als hij me niet kwijt wil. Ik heb het vaak genoeg gedaan, ook in zijn plaats.

Maar hij houdt ook niet van op zijn plaats gezet worden. En dàt is precies wat ik vanavond deed. Hij sloot de chat af, met een "goedenacht". 

Corona woedt nog steeds. De lockdown werd 15 april met 15 dagen verlengd, en ik heb het sterke vermoeden dat die nog eens verlengd zal worden. Dit is ernstig, en we moeten élk overbodig contact vermijden. Maar vandaag mochten tuincentra en doe-het-zelf-zaken terug open. Sommigen stellen uit tot maandag, om zich voor te bereiden, en petje af voor hen. Want zij hebben klanten verloren vandaag aan degenen die niét gewacht hebben.

Deze namiddag kreeg ik een chatje van Neil, dat hij in de Aveve was. Mijn eerste idee was nog dat hij iets nodig had voor zijn tuin, of het huis. Draad voor de randenmaaier of zo. Ik kon me niet voorstellen dat hij een overbodig contact zou hebben, zo voorzichtig als ik hem weet. Wanneer we elkaar zien, is dat immers op 3 meter afstand, en hij vlak voor de open deur.

Vanavond chatten we even, en ik vroeg of er veel volk was in de Aveve. Bleek hij in de auto gezeten te hebben, omdat zijn eega zo graag naar de Aveve wilde. Want "ze had zin om een paar dingetjes te kopen". Nu weet ik van hem dat zijn eega élke dag naar de supermarkt gaat voor boodschappen, want het is zo zielig, telewerken... ze komt niet buiten anders. Daar heb ik het al moeilijk mee, wij doen onze boodschappen gewoon 1 keer per week. 

Mijn vraag of het "noodzakelijke" zaken waren, die ze ging kopen, werd al niet meer beantwoord. Hij was boos omdat ik hem "de les spelde", "of ik zijn beoordeling, dat een Aveve-bezoek weinig risicovol is" niet vertrouwde. 

Zoals altijd kàn hij gewoon niet toegeven dat ik ook eens gelijk heb. Dus ik kreeg een kille "je zoekt weer het conflict op". Terwijl het voor mij een discussie was.

Gaan slapen met dit gevoel...niet fijn. Hij sloot het gesprek af, met een "genoeg voor vanavond, goedenacht". Oh, hij kwam wél nog lezen wat ik schreef daarna, maar zonder reactie. Toch blijf ik bij mijn standpunt. We zien morgen dan wel weer...

Zelf ben ik bij de eersten om te sneuvelen... zit 15 dagen in quarantaine in mijn eigen huis, mijn eigen slaapkamer.

Neils grootstse zorg? Dat ik hem besmet zou kunnen hebben (want hij is momenteel natuurlijk risico-pt). Met elke dag die voorbij gaat, daalt zijn risico, en stijgt het mijne. Dus zegt hij ongerust te zijn over mij... terwijl ik stabiel ben, gewoon in huis mag uitzieken. 

Het ging goed tussen ons, de afgelopen maanden. Ik ben de zorgende, de "voice of reason" om hem tijdig te laten rusten, en niet voortdurend bij zijn dochter te laten gaan werken. Hij geniet van zijn hervonden energie, vooral seksueel, en wil mij daar (als eerste??? ik stel de vraag bewust niet) van laten genieten.

Steeds vaker ontsnappen hem uitspraken als "ik heb al heel mijn leven gezocht naar een vrouw als jij, die geniet van seks, die er grapjes over kan maken, ermee kan lachen,...". Maar ik zal nooit de vrouw van zijn leven zijn. Daar heeft hij al een vrouw voor, eentje die hem in alles wil behagen, die in alles mee gaat. 

Hij draagt zo veel. Financiële zorgen.. hij bespreekt ze met mij, want wil zijn familie sparen. Zij mogen zich vooral géén zorgen maken. Resultaat is dat ik hoor dat zijn eega en dochter op zaterdag gezellig gaan shoppen, terwijl het financieel niet verantwoord is. Ik begrijp het niet, en zal het nooit begrijpen. 

Neen, ik ben te eigenzinnig voor hem. Te zelfstandig. Te vrij. 

Vanavond stelde hij me de vraag of ik nog steeds mijn "confident" had... mijn dagboek-vriend. Hij pikt het niet dat ik met een volstrekt vreemde over onze relatie zou kunnen praten... En de realiteit is dat ik met die persoon eigenlijk niet bepaald over Neil praat, al wat het al maar omdat hij andere en belangrijkere zaken aan zijn hoofd heeft. Maar vanavond kwam het terug boven "cela enlève une partie de toi de mon coeur". WTF???? Omdat ik een andere vertrouweling heb dan hem, los van het feit waarover we het hebben (wat eigenlijk bitter weinig Neil is) heb ik minder plaats in zijn hart??? Ja hoor, idd: "dois je couper les ponts? oui, selon ta promesse d'être fidèle".  Ik heb het gesprek afgesloten voor de avond.

Het is voor mij onaanvaardbaar dat iemand mij keuzes doet maken tussen vrienden en vertrouwelingen. Zijn leventjes is mss zo klein dat hij amper vertrouwelingen heeft, maar dat is niét mijn leven. Ik heb vrienden, collega's.... Sommigen weten dit, anderen weten dat. Maar zonder vertrouwelingen zou ik mijn job niet volhouden, zo simpel is het. Nochtans is dat precies wat hij van mij vraagt: alle contact verbreken met mijn dagboek-vriend. Ik zie niet in hoe, of waarom. We praten al zolang over compleet andere zaken, en Neil is daarin zelfs maar een fait divers. 

Ik heb ons gesprek voor vanavond afgesloten, duidelijk gesteld dat ik het er niet meer over wil hebben. Morgen is een nieuwe dag. Een nieuwe dag waarin we kunnen doen alsof vandaag niet bestond. Dàt is zijn manier... negeren. 

Zijn ongerustheid over mij... ze is vooral egocentrisch. Als ik corona heb, is hij ook "at risk". Meer zie ik er niet in.... 

Neil en ik: we brachten samen 3 dagen door. Drie zalige dagen, die zonder enig probleem verliepen. Niet in het minst omdat ik ook wel élke eigen inbreng negeerde, en me liet leiden. Maar hij deed zijn best: toonde me per scooter de omgeving, terwijl hij eigenlijk ginder was om te werken. Er valt hem niets te verwijten, en we hadden een fijne tijd samen.

Té fijn, zou je denken... Bij thuiskomst vroeg hij gelukkig een tweede advies cardio, en plots ging het heel snel: hij moest een triple bypass ondergaan. 12 januari was het zo ver, en dat was frustrerend. Want je wil zo veel doen, zo veel betekenen, maar je hebt geen enkel recht. Geen recht om op intensieve op bezoek te gaan. Geen recht om er uberhaupt te zijn. 

Gedurende zijn verblijf in het ziekenhuis werd ik geconfronteerd met zijn wrede kant. Meerdere keren waren zijn reacties ronduit wreed. Ik vergaf hem, bedacht mezelf dat hij nog confuus was, post-anesthesie. Maar intussen zie ik het anders. Een conflict vandaag, hoe zeer ik ook mijn best doe, bracht het aan de oppervlakte. Toch laat ik het passeren. 

Ik wil hem niét als partner. Ik wil niét met hem samenleven. Good luck voor zijn eega en dochter, om hem te verdragen. 

Wat ik me afvraag: is hij bij hen voorzichtiger, of niet? Let hij meer op zijn woorden, of ondergaan zij hetzelfde als mij? Ik kan het niet checken, en ik wil het antwoord eigenlijk niet kennen. Ik wil niet degene zijn bij wie hij zijn duivels loslaat, zonder risico. Hij zegt steeds weer dat hij me graag ziet. Dat hij meer dan goed voor hem is zich aan me hecht. Zoekt hij ruzie om afstand te creëren??? 

Ik was zo rustig vanochtend Ik bleef rustig. Ik bleef redelijk. Maar hij lokte me uit mijn tent, en ik liep erin. Dom dom dom. Ik moet het leren, me niet meer uit mijn tent te laten lokken. Ik moet ... ik ken het woord niet in het Nederlands... être irréprochable. Zo vaak ging het goed, deze laatste weken. Ik ontweek elk conflict. Maar ik ben niet perfect. Ik ben niét zijn eega, veronderstel ik. Hoe doet zij het??? 

Toch: ik zie hem graag. Hij vroeg me of ik van hem houd, op een moeilijk moment. Houden van... het zijn maar woorden, nietwaar? Want wat is het waard, als gevoel? Als woorden? Ik zie hem doodgraag. Ik wil bij hem zijn. Maar niet altijd. Houd je dan van iemand? Wat is houden van? Ik zocht al naar de definitie van "houden van". Ik vind vage definities, maar ze komen neer op "je wil het beste voor de ander, wat dan ook". Ik weet het niet... het is gewoon complex. Ja op een zeker niveau houd ik van hem. Maar niet in die zin dat ik alles voor hem zou opgeven.  Hij zou ook niet alles voor mjj opgeven. Integendeel: zijn dochter is zijn god, en daar kom ik niet in tussen. 

Ik laat de beslissing aan hem. Wil hij een weekend weg met mij? Dan moet hij het plannen. Wil hij me zien? Idem (want hij mag niet rijden, en mijn agenda is beperkt). Hij heeft alles in handen. We zien wel. Ben ik hierover aan het stressen? Neen, mijn leven gaat verder. Ik plan, ik organiseer, ik amuseer me. Op een correcte manier, maar toch...

Ik bespeur in Neil een angstige kant... gisteren kreeg ik reeds de vraag of ik mijn online incheck wel al deed, of ik mijn plaats al koos. Vanochtend idem. Heb hem kort geantwoord dat ik vanochtend "bezig" was en dat later zou doen. Zelfs dié hint kon hem er niet aan herinneren dat ik vanochtend om 11h onder het mes ging. Pas tegen 13h reageerde hij daarop, of het al achter de rug was, om hoe laat het ook weer doorging... Ik besef dat zijn onverschilligheid me steeds minder en minder raakt. Veranderen zal hij niet. Dus ik maak een scène, of ik laat het gewoon passeren. Hij is sowieso niet de man met wie ik mijn leven wil doorbrengen, dus de foutjes, die zijn voor een ander. Zij moeten hier ongetwijfeld veel vaker aan geconfronteerd worden als mij. Dat hij bij hen wél attent zou kunnen zijn, negeer ik. 

Ik besef dat we evolueren naar precies datgene wat hij wilde: goede vrienden die af en toe vrijen. Ik laat het voor wat het is. Met in mijn achterhoofd: wàt gebeurt er wanneer ik iemand tegenkom die me meer kan bieden? Als die iemand me dan ook nog aantrekt, fysiek en mentaal? Ga ik dan die keuze kunnen maken, in de wetenschap dat ik voor Neil nooit meer dan een soort sateliet, een optioneel aanhangsel zal zijn. 

Regelmatig verwijt hij me dat ik "vergelijk". Dat ik een verhaal van hem counter met mijn eigen ervaring. Erg menselijk, zou ik denken, maar voor hem is het een teken van mijn egoïsme. Maar telkens als hij een probleem bij mij countert met een gelijkaardige situatie bij hem, zegt hij "niet om te vergelijken maar..." waardoor hij nét precies hetzelfde doet. 

Ik heb geleerd te negeren. Onverschilligheid. Ik geniet van de goede momenten, en de minder goede, die laat ik gewoon passeren; Hij stelt zich terecht de vraag: hoe veel van mijn houdige gedrag is "écht", en "doen alsof". Maar zelfs dàt ga ik hem niet vertellen... het gaat hem niet aan. De dag dat de conclusie komt, zal ze an mij alleen zijn... 

Laat ik nu maar even genieten van 3 dagen, 2 nachten samen. 

Sinds we elkaar kennen, spreekt Neil erover om me eens mee te nemen naar hun huis in Spanje. Veel geloof hechtte ik er niet aan, want hij gaat er nooit alleen heen.

Ook nu: hij vermeldde me al in augustus dat hij eens enkele dagen moet gaan om alles in orde te brengen voor de winter. Met de boodschap dat zijn eega haar laatste vakantiedagen voor dit jaar had opgebruikt... om daarna te zeggen dat zijn zoon graag enkele dagen met hem mee zou gaan. Het liet me redelijk koud, omdat ik absoluut geen verwachtingen heb daarrond, ben er te realistisch voor geworden.

Tot hij 2 weken geleden zei dat zijn zoon geen "gat" meer in zijn werk ziet om hem te vergezellen, en dat hij dus alleen zal moeten gaan. Meteen vroeg hij wélk weekend ik zou weg kunnen. Samengevat: dit weekend zou me gelukt zijn, mits wat kunst- en vliegwerk, weekend 6 dec is onmogelijk, maar weekend 13 dec zou perfect zijn. Zijn reactie was dat het weekend van 13 dec ook zijn voorkeur wegdraagt.

Lijkt perfect, niet? Ik onderga een kleine ingreep 12 dec, waardoor ik 13 dec sowieso niet ga werken. Maar: 15 dec moet ik 's avonds thuis zijn, want à priori wordt mijn moeder die dag geopereerd. Hij moet een dag of 4 naar ginder, en ik kan 48 uur mee. 

... tot ik gisteren zijn tickets doorgestuurd krijg: van zaterdag 14 dec nm, tot dinsdag 17 dec. Wat moet ik daar mee??? Opvliegen voor amper 24 uur? Hij, de grote specialist in zoeken van het goedkoopste ticket, vond niet wat ik vond online: tickets met vertrek op vrijdag en terugkeer op dinsdag. Amper 5 minuten kostte het me om alternatieven aan zijn reisroute te vinden. 

Misschien heb ik hem in iets gedwongen door die alternatieven te vinden. Hij beweert geen tickets gevonden te hebben voor 13-15 dec, en hoopte gewoon dat ik mijn weekend kon verlengen tot dinsdag. De operatie van mijn moeder was hij "even uit het oog verloren". 

Daar sta je dan... voor de keuze. Trots blijven, koppig vasthouden aan je gelijk, en deze unieke kans laten voorbij gaan. Of gas terugnemen, je trots inslikken, en genieten van 48 uur samen, ver van hier. Ik koos het tweede. 

Of het de juiste keuze zal blijken te zijn.. de toekomst zal het uitwijzen. De vraag schoot door mijn hoofd: wil ik dit nog? Wil ik een man die zelfs niet het empathisch vermogen heeft om te kunnen inschatten wat zijn ticket-data met mij doen? Een man die een zo belangrijke datum voor mij (operatie van mijn mama, en het gaat niet om iets onschuldigs maar om kanker, en dat weet hij) gewoon vergeet?

Sinds zijn keuze voor reisdata heb ik me meermaals de vraag gesteld: wat als ik er gewoon een einde aan maak? Ga ik dan gelukkiger zijn? Ik heb zo veel gedacht aan Jules: de mogelijkheid te hebben om gewoon thuis te zeggen "wij hebben nood om even samen weg te gaan, maar we komen terug". Zowel bij hem als bij mij lijkt een dergelijk scenario onmogelijk. Dàt benijd ik Jules: hij hàd die kans, die openheid. Neil en ik... we moeten onder de rader blijven. Zelfs ginder, ik ben verwittigd: hij kan zich niet openlijk met mij vertonen. We kunnen gaan wandelen, ik 20 m voor of achter hem. Maar niét samen. Dus wat mag ik verwachten van die 2 dagen? In elk geval samen zijn, al is het dan binnenshuis. Geen angst dat er iemand plots binnenkomt, zoals hier in België. 

En toch... ergens, diep in mij, zegt iets : "wat als zijn eega last minute beslist om verlof zonder wedde op te nemen? wat als zijn zoon plots zegt dat hij best het weekend kan overvliegen?". Ik durf er niet in te geloven, denk ik...

Want zodra ik uit vakantie kwam, was hij duidelijk vragende partij om af te spreken, elkaar te zien. Alleen: ik had mijn agenda flink vol geboekt deze week. Dus tja, buiten een korte lunch dinsdag kwam er niet veel uit de bus, en zal er niet veel van komen. Het vreemde is: het doet me weinig. En toch zie ik hem graag. Maar op afstand.

Het is duidelijk: ik mag enkel "goed nieuws" zijn. Mijn persoonlijke zorgen, al deel ik ze met hem, doen hem weinig. Hij informeert niet over wat me bezig houdt, al kent hij de topics. Wat hij me steeds verwijt -refereren naar mezelf wanneer hij iets vertelt- doet hij zelf. Dus ik zwijg. Ik zwijg als vermoord. En zo gaat voor hem alles goed. Want "ik ben kalm". En als ik "kalm ben", vindt hij me "het beste wat hem ooit overkwam in zijn leven". 

Het verleden laat ik rusten. Precies zoals hij vroeg. Anderzijds: hij mag refereren naar vroeger... naar eerdere crisissen. 

Het is een dubbel gevoel. Hij hecht zich, meer en meer, dat voel ik. Apprecieert me. Ziet me graag. En ik... ik zie hem graag, echt waar, en ik neem afstand. Ik mag me niet laten afhangen van hem... Ik hoor Jules. ik hoor wat het met hem doet. Dat kan ik me niet permitteren. Ik moet volhouden... 

Wat me wél opviel: Neil stond als versteend achter de deur, ook al gaf ik hem héél duidelijke instructies om naar mijn kamer te gaan, zich aan te kleden en op me te wachten... toen ik binnenkwam stond hij nog steeds als aan de grond genageld, met de handdoek voor zich. Maar goed, eind goed, al goed... weer eens.

Verder gaat het best goed. De inspanningen blijven van beide kanten komen, en ik vermoed dat we beiden wel eens een opmerking inslikken. Verder zeg ik het ook meteen als iets me niet zint. Zo belde Neil me recent, toen hij bij zijn dochter vertrok. Dat levert ons precies 12 min gesprekstijd op. Het was voor beiden een drukke werkdag geweest dus veel contact was er niet geweest, en zou er na dat belletje ook niet meer zijn. Toch wilde hij na amper 3 minuten al ophangen, omdat hij nog een telefoontje wilde doen. Mijn directe reactie was dan ook of dat telefoontje er eentje was dat hij niét kon voeren waar zijn eega bij was. Het bleek idd gewoon om een telefoontje naar een vriend te gaan, om af te spreken voor 5 dagen later. Het doet me toch iets dat hij gewoon niet zelf inziet hoe onnadenkend en onattent dat is. Misschien zal het gewoon wel mannelijk zijn? Ik kon het echter niet appreciëren, en heb hem dat gewoon meteen gezegd. Blijkbaar werkt die strategie beter...

Het gaat dus goed. En tegelijkertijd spring ik niet meer op élke gelegenheid, voel ik. Dit weekend gooide hij enkele keren een visje uit, maar het was een rustig familieweekend, gewoon thuis zijn, geen make up, geen plannen. Dus ging ik er niet op in, zei hem gewoon dat ik niet weg kon, zo last minute. De komende week ziet er trouwens niet beter uit... Ik plan mijn weken gewoon terug vol, zoals hij steeds zegt dat ik "geen rekening met hem moet houden". Resultaat is dat ik geen benul heb wanneer we elkaar komende week zouden kunnen zien, behalve misschien eens een lunch. En daarna ga ik een week op vakantie... 

Een soort rustig vaarwater dus, en ik hoop het zo te houden. Bijna betrapt worden deed me beseffen dat ik hier thuis nog niet klaar ben. Misschien dat ik ooit wel weg wil, maar nog lang niet. Dus doe ik het rustiger aan, ook als dat wil zeggen Neil minder zien. 

Wat onze breuk Neil en mij heeft geleerd, is waar onze valkuilen zitten. We hebben toen zo intens gepraat, enkele keren, dat we nu beiden voelen wanneer het gevaarlijk wordt, wanneer één van ons riskeert te reageren op de ander. Het gevaar zit 'm in onverwachte hoeken.

Een ongelofelijk dom voorbeeld, maar wel tekenend voor onze valkuilen: Neil verbouwt druiven. Veel druiven. Druiven waar hij trots op is. En dit jaar is hij uiterst tevreden over de oogst. Afgelopen weekend werd er geplukt, en ik kreeg ook enkele kilo's. Ik kan enkel bevestigen dat hij met reden trots mag zijn, en dus dacht ik na over een mooi compliment. Ik stuurde hem dat "de druiven nog mooier en beter zijn dan vorig jaar". Mijn vermeende compliment verzandde in enkele kattige opmerkingen van zijn kant, of ik ze wel degelijk geproefd had, reactie genre "whatever". Kwam er uiteindelijk uit dat hij wilde horen dat ik ze lekker vond (hetgeen ik had willen zeggen met "beter"). Immers: "beter" kan ook betekenen dat ze vorig jaar slecht waren en dit jaar iets minder slecht... Dat ik de druiven vorig jaar al lekker vond, is hij vergeten, en dus kwam het kleine kind in hem naar boven. 

Het verschil met vroeger is dat we ruzie zouden gemaakt hebben, boos afscheid genomen zouden hebben, en de volgende dag zouden gedaan hebben alsof er niets gebeurd was. Nu hebben we het meteen uitgepraat (of liever gechat), en beiden kunnen bespreken waarom het mis ging met mijn compliment. 

En eigenlijk begonnen veel van onze conflicten zo: met een taal-misverstand. Frans is niét onze beider moedertaal, en af en toe komt dat naar boven. We moeten er alert op blijven, maar het belangrijkste is dat hij nu erkent dat het van beide kanten inspanning vraagt. En dàt maakt voor mij een wereld van verschil.

Vandaag was hij best lief. Ik sprak erover dat ik uitkijk naar mijn week vakantie binnenkort, maar dat ik eigenlijk eens enkele dagen er helemaal tussenuit zou willen (alleen dan dus, of liever "zonder mijn drukke gezin"). Ik weet dat hij nog naar hun huis in het buitenland moet, en tot mijn verbazing begon hij in zijn agenda te kijken wanneer hij zou kunnen gaan, met de vraag of ik me dan kon vrijmaken. Natuurlijk botsen we meteen aan tegen het feit dat mijn agenda tot eind november vol staat... maar het gebaar raakte me. Het zal niet voor meteen zijn, dat besef ik. Maar ik hoop toch nog eens op een nacht of meerdere samen. We zien wel...

Minder was dat we vandaag bijna betrapt werden. Hij was komen lunchen in mijn bureau, en we lagen nog even op de zetel te genieten en te praten, toen plots de deurbel ging. Meteen erna werd er op mijn deur geklopt... wat enkel kan als de voordeur niet toe was. Bleek mijn eigen wederhelft er te staan... gelukkig enkel om te zeggen dat hij de auto kwam halen, dus hij vertrok meteen. Hij heeft niet gezien dat ik niet alleen was in mijn bureau (zetel staat achter een hoekje). Maar het idee dat we evengoed écht betrapt hadden kunnen worden... ik moet het idee loslaten, anders durf ik niets meer. Maar het was kantje boord vandaag... enkele minuten later zou het héél anders uitgedraaid zijn. Het doet me weer eens beseffen hoeveel geluk we al gehad hebben, dat we nog niet tegen de lamp liepen. Soms denk ik dat het niet goed kan blijven gaan... maar angst is een slechte raadgever. Toch zal ik vanaf nu, wanneer Neil mijn bureau nog eens binnenkomt, de deur weer checken...

Aziz... geen idee wanneer we elkaar weer zullen zien. We leefden naar deze afspraak toe. Nu, ik heb geen idee hoe ik nog eens moet inpassen in mijn agenda om tot ginder te rijden, laat staan een nacht samen door te brengen. 

Er wacht me een rustige week. Neil, hij zit in zijn land, bij zijn moeder, zijn zussen. Hoe vaak zal hij me contacteren? Ik weet het niet, en ik vraag het me niet af. Ja, wij zijn ok. Maar een stuk van me bleef achter... hield afstand. Ik mag en kan niet van hem afhangen. 

Ik besefte afgelopen week: hij kent me nog steeds niet. Zo veel zaken die hij niet van me kent, weet. Wat hem betreft, heb ik een leven dat probleemloos verloopt, alles gaat me voor de wind. Waarom kan hij niet inzien dat ik ook mijn rugzak, mijn bagage heb? Hij noemt me "negatief" omdat ik af en toe ergens over struikel. Maar hij weet verdomme niet wààr ik langs ging om te komen waar ik vandaag sta. Zijn "arme" dochter die 10 jaar moest wachten op haar kinderwens.... zij moest enkel geduld oefenen tot ze afstudeerde. Ze had haar partner al, en eens afgestudeerd ging alles vanzelf. Dat ik éérst mijn relatie (waarin ik verwachtte kinderen te krijgen) op de klippen zag lopen, daarna moest afwachten om af te studeren en een man te vinden die ik als de juiste partner zag om kinderen mee te krijgen, en toén nog hopen onderzoeken moest ondergaan om éindelijk mijn kinderen te krijgen... dàt weet hij niet. Hij weet niet dat ik, helemaal alleen, een berg onderzoeken onderging, operaties, inseminaties... Ik kreeg mijn kinderen, maar tegen een prijs. Zijn dochter... ze moest ocharme enkel wachten tot ze afstudeerde. Ik kan en zal er geen medelijden mee hebben. Omdat ik geen medelijden heb met mezelf, en dat ook van niemand verwacht.

Kinderen krijgen.. het is een egoïstische keuze. Een kind vraagt niet om geboren te worden. Een kind komt enkel op de wereld omdat WIJ dat zo nodig willen. Dus wanneer je een kind op deze wereld brengt, moet je ook beslissen: geef ik dit wezentje uit handen, of pas ik mijn leven hieraan aan? Wat me steeds weer stoort, is zijn dochters keuze om beiden te willen. Zij wil haar kind vlak naast haar, maar tegelijkertijd haar carrière. Je kan niet beide hebben... Ik koos ervoor om mijn carrière uit te bouwen, met de financiële draagkracht om mijn kids te omkaderen met de beste mensen. Ik heb er geen spijt van... of maak ik mezelf dat wijs??? Had ik het eigenlijk anders gewild? Maar Neil... hij ondergaat de keuzes van zijn dochter, zijn godin, zijn alles. Ik merk het. Zijn keuze, maar niet de mijne. Het is moeilijk om hierop geen kritiek te uiten, maar ik doe mijn best.

Neil en ik, we probeerden enkele keren te praten, maar telkens blokkeerde alles op hetzelfde punt: ik moet veranderen, en hij moet in niéts veranderen. Dus ik gaf het op, en bleef afwezig. Hoe moeilijk en zelfs onmogelijk ook, ik contacteerde hem niet meer uiteindelijk. Respecteerde zijn beslissing.

Eén verzoek had hij uiteindelijk nog: dat ik zijn beslissing zou respecteren, en niét in hetzelfde straatje zou belanden als met Calimero... steeds opnieuw contact opnemen, opnieuw proberen om toch weer op hetzelfde te stranden. En dus deed ik precies dàt: géén contact. Géén excuus om toch nog iets te vragen of te zeggen, géén laatste woorden. 

En toen nam hij zelf terug contact op. Maar we bleven steken in steeds hetzelfde: de vraag om garantie dat ik nooit meer een probleem zal veroorzaken, nooit meer een ruzie zal uitlokken, versus mijn behoefte aan een relatie en niet dit soort friends with benefits waar we naar mijn gevoel het laatste jaar in verzand waren geraakt. Dus eindigden we met "vaarwel". De volgende dag nam hij echter opnieuw contact op, met precies hetzelfde resultaat. Om te eindigen op hetzelfde punt. Hij kreeg telkens het laatste woord, ik reageerde gewoon niét meer. En toch nam hij weer contact op, op dag drie. Om wéér te eindigen bij zijn conclusie dat het nooit meer goed zou komen. 

Ik sprak hem niet meer tegen, wilde eigenlijk enkel nog dat het stopte, dit geruzie, dit steeds weer contact opnemen. Dus eindigde ik met hem het beste te wensen. Dat ik het betreurde dat hij niet de man bleek te zijn die ik zocht, maar dat ik de hoop niet opgaf om ooit wél te vinden wat ik zoek, binnen een plus-relatie, niet meer maar ook niet minder.

Was het dàt dat hem deed beslissen om te vragen of hij me kon zien, kon spreken? De vraag bleef open, ik was op, moegestreden. Maar het deed er niet toe, dat ik zei dat hij besliste, dat ik hierin toch geen zeg had. Zijn enige vraag was "waar en wanneer?". 

We hebben gepraat. Hij werd boos, wat anders? Het is vreemd... als ik tegenover iemand sta die boos wordt, kan ik vaak net extreem kalm worden. Ook deze keer. Hij verhief zijn stem, wat niet vaak gebeurt. Maar hij zei ook iets dat me raakte... dat hij, meer dan vrijen met mij, mij mist. Dat hij de afgelopen twee weken had beseft hoe ik de enige persoon blijk te zijn tegen wie hij écht praat. Niet enkel over zijn zorgen, maar over alles. Het maakt me triestig, zo'n eenzaam leven. Een leven vol vrienden maar altijd vrolijk zijn, gelukkig zijn, nooit mogen zeggen wat je misschien écht denkt of voelt. 

Maar tegelijkertijd beseffen we beiden dat we niet klaar zijn om alles weg te gooien wat we in die 36 maanden hebben opgebouwd. Hij verdroeg al mijn onzekerheden, al mijn angsten, die Calimero geplant had in mij. Hij deed me terug mezelf worden, om me daarna stilaan te vormen tot zijn ideaalbeeld. Deels kan ik hierin mee: ja, ik voel me best goed in mijn vel met zijn "aanpassingen". Hoe zeer ik ook vecht tegen onderwerping, ik moet toegeven dat ik me goed voel met mijn iets langer haar, mijn gelakte nagels, mijn sobere kleine diamanten halssnoer. Uiterlijk iets meer de vrouw worden zoals hij ze graag ziet, het stoort me niet. Ik herinner me iets goeds dat ik ook van Calimero leerde: durf een jurk/rok te dragen zonder collant, toon je benen. 

Toch zal ik nooit worden zoals zijn eega. En dat moet ook niet. Dus hij zal ook zijn best doen om me iets meer aandacht te schenken, me me terug in een relatie doen voelen. Meer heb ik niet nodig. Over hem voel ik me zeker. 

Wat dit voor mij en Aziz betekent, weet ik niet. Ik wil er ook even niet over nadenken. Wij zien elkaar over enkele dagen, en daarna zien we wel weer. Het is anders, eenvoudiger. Maar ik ken hem niet zoals ik Neil ken. Maar het zijn beide mannen met een zware geschiedenis die hen gevormd heeft. Beiden, op hun eigen manier, vluchteling. Beiden belangrijk voor mij, op dit moment. 

Ergens kan ik het gewoon niet geloven, maar ik moet wel. 

Vrijdag wilde ik toch nog zo graag praten, maar werd 's middags compleet afgewezen. Om dan rond 15h toch de vraag te krijgen om samen iets te gaan drinken, om te praten. Heb mijn bureau verkozen, voelde me niet in staat om hem openbaar onder ogen te komen. 

2 vragen had Neil voor mij. 

Hij wilde dat ik akkoord kon gaan met het feit dat onze breuk een gemeenschappelijke beslissing is. Hij wil zich immers niet schuldig voelen over wat hij me aandoet, wil dat ik me niet enkel in zijn beslissing kan vinden, maar ze ook mee op me neem. Ik wilde niet, heb hem gezegd dat het vlakaf een leugen zou zijn, maar ging uiteindelijk overstag. Volgens Neil zou ik, als ik écht iets om hem gaf, zijn geluk boven het mijne moeten zetten.

De tweede vraag was om vrienden te blijven, af en toe als vrienden iets te kunnen gaan drinken of te gaan lunchen, om te weten of alles goed gaat met mij. Dat antwoord was gemakkelijker: als je mij uit je leven gooit, verlies je ook élk recht om te weten hoe het met me gaat. 

En toen vertrok hij. 

Vrijdagnacht was een slechte nacht. Het eenvoudige feit dat ik mijn akkoord gaf, onder druk, woog op me. Dus ondanks mijn belofte hem niet meer te contacteren, heb ik hem wél gestuurd dat ik niet akkoord kan gaan met die "gemeenschappelijke" beslissing. Het is zijn en alleen zijn beslissing om ons geen kans meer te laten.

Ik weet dat ik fouten heb gemaakt. Ik besef dat ik al lange tijd voel dat hij minder en minder aandacht voor me heeft, en dat ik steeds minder tot niet bestond tussen onze ontmoetingen in. En ik denk dat ik dan maar voor negatieve aandacht ging, nog steeds beter dan "geen aandacht". Verkeerd maar menselijk.

Maar hoe vaak ik dat ook tegen hem zei, dat ik aandacht miste, een klein berichtje tussendoor, onze telefoontjes... het drong niet door. Of liever: donderdag zei hij letterlijk dat hij in niets wil veranderen, en dus ook niet meer aandacht wil geven omdat ik dat vraag. 

Ik overleef. Probeer me bezig te houden. Vreemd genoeg lijkt lezen (buiten hard werken) de enige mentale activiteit die mijn gedachten voor eventjes volledig kan opeisen. Zonet kwam ik op een pagina met woorden die me raakten...

"je gaat door omdat je doorgaat"

en

"Ik ga ermee om zoals met de winter. Rug recht, gewoon doorgaan en maar hopen dat het gauw lente wordt"

Jules gaf me de raad: schrijf het van je af. Ik voelde me er niet klaar voor, maar ben blij dat ik het deed. Dat ik Neils beslissing échter maakte door ze zwart op wit neer te schrijven. 

Het is voorbij.

Steeds de weerkerende verwijten dat ik alles wil hebben zoals ik het zie, dat ik steeds het conflict opzoek, dat ik nooit tevreden zal zijn met wat ik krijg. Het is een impasse, want hoé kan je duidelijk maken hoe vaak je opmerkingen inslikt, hoe vaak je over je gekwetstheid heenstapt om het conflict net te vermijden? 

Natuurlijk zagen we elkaar elke dag deze week, Neil en ik. Ik had 5 dagen vrijheid, dus ik kon me aanpassen, binnen redelijke grenzen van mijn werk. Maar het was nét Neil die dinsdagavond alles wat we op maandagnamiddag hadden uitgepraat en goedgemaakt, terug openreet, in een tirade van letterlijk een uur. Ik heb alles over me heen laten komen, zonder nog te reageren. Neil die donderdag loog over het feit dat hij de hele dag op zijn kleindochter moest letten (want op donderdag gaat ze niet naar de creche, haar mama wil haar bij haar in de zaak hebben). Toen ik even bij hen binnenstapte om iets af te geven voor haar, merkte ik pas dat de andere grootouders er waren (ze wisselen week om week af). 

En Neil die vandaag vroeg "hoe lang ik middagpauze kon nemen", wetende dat voor mij een normale werkdag was. Met wat goede wil kan ik anderhalf uur middagpauze nemen, en dat zei ik dan ook. Bleek dat hij eigenlijk zin had om naar Antwerpen, naar zijn vroegere baas, te gaan om de namiddag samen met hem door te brengen, maar de verkeerde auto bij had (diegene die A'pen niet meer in mag), en dat hij had gehoopt dat ik langer pauze kon nemen om hem te brengen. Het komt zelfs niet in hem op hoe kwetsend die vraag is... voor mij kan hij nooit meer dan de anderhalf uur middagpauze nemen dat de zaak gesloten is, maar om gewoon te gaan bijkletsen ginder kan hij de hele namiddag vrijaf nemen?

Plots zag ik in: Neil is dol op "momenten" met mij, maar niet op "tijd" met mij. Hij vindt het absoluut zalig om met mij te gaan eten 's middags, te vrijen, 10 of 15 minuutjes een siësta te doen. Maar gewoon een namiddag met mij doorbrengen, ergens heen rijden en gaan slenteren door een stad... ik kan me letterlijk één keer herinneren (en dat was 1 uurtje). De andere keren dat hij meer tijd met me doorbracht, was de 2 keren dat ik bij hem kon blijven slapen, en toen brachten we eigenlijk geen "tijd samen" door, maar was ik getuige van "zijn tijd". Maar nog geen enkele keren brachten we echt "tijd samen" door.

Zonder de juiste wagen deed hij de opoffering (zijn woorden!) om dan vandaag niét naar A'pen te gaan, maar met mij te gaan lunchen. Precies tijdens de middagpauze van de zaak. Geen vraag, enkel een bericht met daarin de naam van de taverne, en "over 10 minuten". Letterlijk beck and call.

Jules was mijn redding. Liet me 10 minuten uitrazen over hoe ik me voelde, met de goede raad "hou je mulle". Want ik heb geen zin in een conflict. Niet weer. Niet nog eens. 

Liefde is niet genoeg. Hij heeft gelijk als hij zegt dat ik ergens, diep vanbinnen, voel wat we hebben afgesproken nooit uit te spreken. Liefde. Maar ik besef dat het er niet toe doet wàt ik voel. Het gaat om hoé ik me voel bij deze relatie. En dan moet ik, diep vanbinnen toegeven: niet gelijkwaardig. Niet gehoord. Niet gerespecteerd.

Zijn vraag "wat beteken ik voor jou?" kon ik niet beantwoorden vandaag. Omdat élk eerlijk antwoord kwetsend zou zijn, en élk gewenst antwoord een leugen. Op de omgekeerde vraag kreeg ik, zoals altijd weer, een eerlijk antwoord: "een heel goede innige vriendin met enkele bijkomende voordelen". Ik had liever een leugen gehoord...

Mijn nieuwste escape room blijkt trouwens niet uit te doven, zoals ik verwachtte. Integendeel, met hem had ik gisterenavond precies dàt wat ik zo graag zou willen hebben met Neil: tijd samen. Tijd die we sàmen invullen, en die eenvoudigweg bestond uit een koffie (samen met een vriend van hem), iets gaan eten, wat rondslenteren in zijn stad, pratend. Het is en blijft een onmogelijk gegeven: 130 km afstand, 20 jaar jonger, asielzoeker. Maar waarom is tijd doorbrengen met hem dan zo veel minder moeizaam dan met Neil? Waarom voel ik me bij hem wél gelijkwaardig? En neen, ik ben niet vergeten dat ik voelde dat die 38 uur samen ook wel voldoende waren, dat ik toen weer alleen moest zijn. Toch ben ik blij dat ik gisteren de rit maakte, om samen die 5 uurtjes door te brengen. 

De zomer zit erop. Vanaf morgen zitten we weer in de routine, gezin, werk, huishouden. Eén lange rit tot eind mei, wanneer ik naar A'dam mag vertrekken. Wanneer ik weer alles mag achterlaten. Toch zal de tijd snel gaan. Zelf vertrek ik enkele dagen voor het werk, Neil gaat een week naar zijn moeder, en een week alleen naar Spanje. En eind oktober zijn wij een week op familievakantie. Tijd genoeg om afstand te nemen. Tijd genoeg om na te denken. Tijd genoeg om moed te verzamelen, om te beslissen wat vermoedelijk de enige juiste beslissing zal zijn. Moed die ik nu nog lang niet heb... uit schrik om de verkeerde beslissing te nemen.

Vandaag zagen we elkaar weer, voor het eerst sinds zijn thuiskomst. Ik moet er geen prentje bij maken... zijn "zin in mij" was enorm. Ik weet wat ik voor hem beteken, maar er is meer. Ik stelde hem vanavond de vraag: hoe vaak heeft hij gevreeën met zijn eega op die 4 weken?  Antwoord: 5 à 6 keren. Dàt ligt ver van "2 à 3 keer per week" wat hij me in het begin voorspiegelde. Seksueel wéét ik waar ik sta. Maar ik wil meer. Niet meer in de zin van "ik wil een leven samen". Dat ligt zelfs niet in mijn intenties. Ik blijf hier thuis, en daar kan niemand me van af brengen. 

Maar ik wil momenten samen, niet enkel een lunch en de snelle wip op mijn bureau. Ik wil een leven samen, al is het dan een parallel leven. Ik wil ervaringen met hem delen, en niet enkel seksueel. Ik weet dat hij nooit zal toegeven dat er meer gevoelens zijn, maar ik besef: ik houd van deze man. Binnen de limieten van wat mogelijk is, en op mijn manier. 

Ben ik complex? Voor hem ongetwijfeld. Maar ik ben wie ik ben. Hij koos mij als maitresse. Dan moet hij ook de complexiteit erbij nemen. Voorlopig zitten we weer safe. Tot wanneer???