Mijn schoonzus is pas bevallen van een eerste kindje.Alles is goed gegaan en daar ben ik blij om.Hoewel ik toch een kleine steek van jaloezie voelde omdat zij wel alles konden doen zoals het moest nl.direct kindje bij haar,iedereen blij,schuimwijn enz..Binnen enkele weken moet ook mijn andere schoonzus bevallen van haar derde.Dat zal dus weer hetzelfde gevoel zijn.Mensen staan ook niet altijd stil bij wat ze zeggen op zulke momenten.Zo zei mijn schoonbroer dat het toch wel wonderbaarlijk is dat zijn kindje al zoveel kracht in zijn nekje heeft een dag na de geboorte...Hij besefte het niet maar voor ons was dat een extra wijzen op Landers grootste probleem:hoofdcontrole.Ik had zin om meteen te zeggen dat ook Lander (na zijn 2 comateuze weken),ook zoveel kracht had in zijn nekje.Alleen is dat niet genoeg geëvolueerd sindsdien...Maar ja,hij was in de wolken met zijn zoon en ik had geen zin om te wedijveren ofzo.Dat heeft ook geen zin,we gaan altijd alles zo bekijken denk ik. Toen we dat allemaal zagen begin ik toch al zekerder te worden dat er een 2e kindje zal komen bij ons.We zouden er echt deugd van hebben om ook een kind te hebben dat de normale weg volgt.En wij niet alleen,ook aan Lander zien we steeds meer dat hij geniet van de aanwezigheid van andere kleine kindjes. Anthony denkt er ook zo over dus dat zit al goed maar we zijn nog niet gehaast hoor.Lander moet nog teveel therapie enzo hebben. Dat is ook zo een twijfelpunt:de ABR -therapie.We hebben de foto's van Landers veranderingen eens aan de kinesiste getoond.Volgens haar ontwikkelen de andere(probleem-)kindjes zich ook op die manier.Dus is de vraag:wie heeft er gelijk? Ik heb dus weer wat gegoogeld en toch ook foto's gevonden van volwassenen die een andere lichaamsbouw kregen door ABR.Aan de andere kant geloof ik ook dat Landers nek ook vanzelf bij het groeien ging verlengen,maar ik ben dat niet zeker natuurlijk. Ik mail nu wat rond naar andere mama's die ABR doen en ik hoop dus om wat 'bewijs'te vinden...In september gaan we terug naar Hasselt en dan is de uitvinder Leonid Blyum daar.Benieuwd wat die gaat vertellen... Verder heb ik nog eens een sauna voor ons tweetjes geboekt en erna gaan we uit eten.Ik heb het gevoel dat Anthony weer een wat moeilijkere periode heeft(misschien door al die bevallingen?) en dan hebben we wat ontspannings tijd samen nodig om alles in evenwicht te houden...
begin september
En ja,ook de andere schoonzus is bevallen van haar 3e kindje.Gelukkig is alles ok,maar nu heb ik wel een klop nl. nu zal Lander zo goed als zeker altijd de enige zijn die niet met de 'bende neven' kan meevoetballen of ravotten.Zoals ik hier al meer vermeld heb,uit puur egoïstisch oogpunt had ik graag gehad dat er nog een probleem kindje in de familie was,die dan samen met Lander aan de zijlijn kon zitten.Maar dat zou dan wel willen zeggen dat er dus nog iemand in dezelfde situatie zou zitten en dat wens ik natuurlijk niemand toe... Ook de ABR therapie zie ik niet meer zitten. Evenals de kinesiste denkt ook die mevrouw van de thuisbegeleiding dat die therapie misschien wel kan werken voor bijv. een betere darmflora maar niet om echt functies te verwerven.Ik weet het niet 100 procent zeker,maar misschien kan je wel iets bereiken als je bijvoorbeeld 10 jaar ABR doet.Maar dat wil ik Lander (en onze relatie enzo)niet aandoen.In die 2 uur per dag kan je ook veel andere dingen met hem doen:ontspannend of leerrijk.Bijvoorbeeld schilderen,leren kleine voorwerpen pakken,oefenen op de computer,evenwicht oefenen enz...Ergens meende ik wel in de manier waarop de thuisbegeleidster alles aanbracht,dat ze niet veel grote vooruitgang meer verwacht.Maar dat komt natuurlijk weer door de statistieken he...Alles onder 2 jaar kan evolueren,alles erboven is al een stuk minder.Maar zo hoorden we via via van mensen van wie hun dochter nooit ging kunnen lopen .Hun huis was reeds aangepast en dan aan haar 7 jaar loopt ze plots wel... Er is dus volgens mij wel nog hoop,maar wellicht niet met die ABR therapie.Het zal hem zeker geen kwaad berokkend hebben,maar daarvoor oefen je geen 2 uur per dag en betaal je geen 1200 euro per kwartaal natuurlijk.Dat geeft niet echt op.Dan focus ik mij liever op het aanleren van nuttige dingen,in de hoop dat zijn hersenen dat onthouden... Dit is natuurlijk geen makkelijk moment want de grote hoop is ook weggevallen.Dus meer en meer moeten we ons neerleggen bij het feit dat we al mogen 'hopen' dat hij ooit praat,zit of stapt.Dat verdient hij niet,het is zo'n lief ventje!We zullen alles voor hem doen,maar op zo'n momenten zakt de moed je wel in de schoenen...Is het geen water naar de zee dragen?We proberen natuurlijk ook echt van hem te genieten,en dat lukt wel,zolang je dag per dag leeft en niet nadenkt over de toekomst.
