Het is zomer en heel warm.Dus komen alle zwembadjes enz. uit de kast.Ook wij hebben een langwerpig zwembad gekocht.Dit omdat we dan samen met Lander er in kunnen zitten en hij dus al liggend kan spartelen.Hij heeft er al veel plezier in gehad,wat ons meteen ook gelukkig maakt.Alleen mag je op zulke dagen niet teveel rond je beginnen kijken.Kindjes van zijn leeftijd of jonger spelen in van die kleurige huisjes,of in de zandbak,of glijden constant van een mini-glijbaan.Die van ons ligt daar in ons armen wat te spartelen.Wij gingen zeker ook al zo'n huisje en zand gekocht hebben,maar dat is nu niet echt nodig.We maken er het beste van,maar toch steekt het wel als je al die gezonde kinderen en onbezorgde ouders ziet.Dan kan ik wel eens denken: waarom wij?Waarom Lander? wat ik hier al veel vermeld heb.Ik zou hem zo graag zien meespelen met die andere kindjes,maar ook al zit hij er middenin,hij blijft een buitenbeentje.Nu al...Thuis kopen en bouwen we zoveel mogelijk dingen waar hij wel iets aan heeft,maar dat is niet zoveel.Aan de andere kant gaat hij weer vooruit,hij steekt heel veel zijn handje in zijn mond,een goeie stimulans om beter te eten en eventueel te praten,ook al zal dat wel nog een tijd duren denk ik.Zijn neefje van 3 maanden jonger zegt al 'opa' en 'papa'.Pfff,als je dat hoort steekt dat weer.Het liefst van al zie ik zo weinig mogelijk kinderen die rond zijn leeftijd zijn.Een paar jaar jonger of ouder gaat wel,maar de confrontatie met iemand die iedere stap in de ontwikkeling wel doet en het besef dat je kind ook zoveel ging kunnen... Het is een lelijke gedachte maar ik heb dikwijls het gevoel dat ik vind dat een ander dan ook problemen moet hebben.Daarom niet van dezelfde aard(dit wens je niemand toe) maar gewoon,als ons leven niet perfect verloopt kan ik er mee leven,op voorwaarde dat niemands leven perfect verloopt.Ik vind dat echt slecht van mezelf en alleen hier durf ik dat vertellen,omdat de meeste mensen die mijn blog lezen,wél weten wat ik bedoel,in tegenstelling tot mijn omgeving die mij gewoon jaloers zou vinden.Ik heb me echt al dikwijls afgevraagd of een tweede kind dat gevoel zou verminderen.Misschien wel,maar misschien voel ik mij dan schuldig tegenover Lander.Alsof hij niet goed 'gelukt is' als kind voor ons en we daarom nog een perfect willen.Dat is helemaal niet zo,we zouden gewoon van de 2 kanten weten hoe het gaat.We zien wel...De pedagoge vond hem ook echt verbeterd,ook mentaal.Toen ze praatte over naar school gaan,was dat wel confronterend.Zal hij het kleuter in ons dorp kunnen doen?Of in een speciale school?Op zich heb ik er geen probleem mee als hij naar een aangepaste school zou gaan.Ze hebben daar kennis van zaken en geven aangepaste lessen enzo.Maar de afstand is wel een probleem.Een kindje van 3 jaar dat al met een bus moet meegaan,brr dat zie ik niet echt zitten.Maar hem altijd brengen en halen op een half uur van thuis is niet echt te doen.Ik hoop dat hij toch nog een paar jaar naar de gewone school kan gaan,zodat hij niet langer dan een ander onderweg is of moet wachten.Met de bus weg en wer zou nog langer duren,die vertrekt al maar om 16u50 blijkbaar.Als je dan nog 1/2 tot 1 uur bijtelt...Gelijk hoe zullen we afwachten tot volgend jaar.Als hij tegen dan wel kan zitten zou ik hem toch proberen naar de gewone kleuterklas te sturen.Maar als hij dat tegen dan nog niet kan...Hopen...
