woensdag 12 november 2008, 4u00xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Om 4u00 voel ik de eerste weeën. We maken ons klaar en vertrekken naar het ziekenhuis. Rond 7u30 komen de weeën steeds sneller en vraag ik om een epidurale verdoving. Dat verlicht meteen de pijn. Ze leggen mij aan een monitor waarop we de hartslag zien. Rond 10u00 zien we dat onze spruit het nogal lastig heeft bij een wee, maar dat schijnt normaal te zijn. Om 13u30 blijk ik genoeg ontsluiting te hebben en de monitor geeft ook aan dat Lander het lastig heeft en het dus allemaal niet lang meer moet duren. Maar er is geen paniek.. Een beetje meeduwen op de buik en dat zou in orde moeten zijn. Tijdens de bevalling neem ik diep adem en pers. En zo gaat het even gemoedelijk verder. Totdat de baby om een of andere reden niet meer meewerkt. Was hij oververmoeid? We zullen het nooit weten… Het  is wel plots paniek. Twee vroedvrouwen duwen met hun volle gewicht op mijn buik, verschillende zuignappen moeten Lander eruit trekken. "We gaan hem kwijt zijn!", roept de gynaecoloog plots. Anthony is in paniek, ik wordt duizelig. En dan zeg ik tegen mezelf: "nu moet je alles geven, nog meer dan je kunt!". En plots is zijn hoofdje eruit en dan de rest. Een lijkwit, levenloos lichaampje wordt naar een kamer apart gebracht. Daar wordt Lander meteen gereanimeerd en zuurstof toegediend. "Waarom weent hij niet?" roep ik. "Hij ademt maar kan niet wenen door dat buisje in zijn keel", zegt de vroedvrouw. Maar, hij leeft! Dat was het belangrijkste…

woensdag 12 november 2008, 14u10

Lander wordt meteen meegenomen naar de intensive care. Ondertussen word ik verzorgd. Ik heb hem nu nog niet van dichtbij gezien. Stilaan begin ik me wel af te vragen of dat zuurstoftekort geen letsels kan veroorzaakt hebben. Ik heb al wel nog gehoord dat gereanimeerde mensen er iets aan overhielden. Sommige iets ergs, andere minder… En inderdaad, mijn vermoeden wordt bevestigd. De kinderarts stelt voor om hem toch over te brengen naar AZ St-Jan in Brugge voor het zekerste. Rond 18u00 is hij eindelijk klaar om naar Brugge overgebracht te worden. Een vroedvrouw heeft ondertussen al een foto van hem genomen, want ik heb hem nog steeds niet gezien. Dan zijn ze daar , voordat hij in de ambulance gaat, om hem eventjes tonen. Het  is geen fraai zicht. Een couveuse op wieltjes met knopjes en lichtjes en binnenin onze pasgeboren zoon aan de beademing en oneindig veel draadjes. "Hij heeft zwaar afgezien", zegt de neonatoloog van Brugge. "We weten niet welke hersenschade hij zal overgehouden hebben aan zijn zuurstoftekort. Het kan goed meevallen, maar bereid jullie voor op het feit dat hij ook als een plant zou kunnen moeten verder leven. En in dat geval zou hem laten gaan menselijker zijn". Daar zit je dan, drie uur na de bevalling. Blij dat hij leeft, maar met de vraag "hoe lang?" en vooral "op welke manier?". Het begin van een helse week.

Anthony en ik worden met een andere ambulance naar Brugge gevoerd. Alle twee verward, in gedachten verzonken en aan de andere kant gelukkig dat hij leeft. Anthony besluit om bij mij op de kamer te blijven slapen, wat ik erg apprecieer. Het is dan ook geen kraamkamer. Er is niet eens een frigo. Maar waarvoor ook? De schuimwijn, chips en doopsuiker blijven in de auto. We kunnen niets vieren want we weten nog niet waar we staan. Ik denk aan al die voorbereiding: het wiegje, geboortelijst, valies vol kleertjes, babyborrel,… misschien is het straks allemaal niet meer nodig…

Lander ligt een paar gangen verder. We gaan nog eens kijken. Hij ligt slap en bewegingsloos aan een monitor. Er gaan wel elke 10 minuten alarmen af. Meestal is er geen probleem maar het doet je wel schrikken. Ik raak zijn kleine handje aan. Niets… Geen reactie, geen beweging… We zijn allebei bezorgd. De dokter kan nog niets meer zeggen. De hersenscan die over een week plaats vindt zal alles verduidelijken. Een week? Een week wachten om de toekomst van je kind en jezelf te weten? Dat is onmenselijk, maar het kan niet anders. "Nu zijn de hersentjes nog gezwollen van het trauma" , legt de dokter uit. "Eerst moet het vocht wegtrekken en pas dan kan men op de scan de echte blijvende schade waarnemen. De eerste 24 uur zijn cruciaal voor het herstellen van de hersenen. Daarom wordt hij ook iets koeler gelegd, dat bevordert het herstel". Die eerste nacht doe ik geen oog dicht. Anthony trouwens ook niet. We gaan samen nog eens kijken. Geen beweging, enkel een kloppend hartje… Diezelfde nacht krijgt Lander stuipen. Dat is een gevolg van het trauma en was verwacht. Het is wel geen goed teken.