Zoals de titel al doet vermoeden, mag Lander (een jaartje later dan voorzien) naar de lagee school. In oveleg met de juffen en therapeuten gaat hij naar een sociaal leerklasje. Dat is een rustiger groepje waar iedereen op zijn eigen tempo kan bijleren en waar hij minder afgeleid kan zijn en nog kan rusten overdag. Hij zal veel aanbidsters hebben want zowel vriendin Nicola als vriendin Ella gaan in zijn klas zitten. Verder komt er ook nog een meisje van uit de zonnebloem waar hij ook dikwijls bijzat. Al deze kindjes hebben een gelijkaardige problematiek als Lander, dus hij is niet de enige in een rolstoel, wat toch iets aangenamer is. We denken dat dit de beste overgang zal zijn, wat later komt zien we dan wel. De positieve punten waren vooral dat de kine zei dat hij zeker met een adremo rolstoel goed zal kunnen rijden en de ergo zei dat hij al mooie dingen deed met zijn hoofdsteunklikker op de computer. Ze gaan daar volgend jaar op verderwerken dus dat is het belangrijkste, zo stel je je grenzen telkens bij..
Ze gaven wel als commentaar dat Lander 'feller' geworden is. Hij laat al eens vlugger blijken dat er hem iets niet aanstaat of hij geen zin heeft. Dat is positief voor karaktevorming maar natuurlijk wel niet altijd handig. Zo krult hij elke morgen zijn tenen op om zijn voetspalken aan te doen. Als je dan naar zijn gezicht kijkt zie je een deugnietsmoeltje die pefect weet waar hij mee bezig is. Hij zal dus soms wat harder moeten aangepast worden, tot nu toe kreeg hij altijd het voordeel van de twijfel...
De laatste maanden was Lander slechts nog 1 keer ziek, wat dus op zich al een succes is. We aërosollen wel elke dag en hij neemt aanvullend ijzer enzo. De schooldokter volgt hem ook goed op. De logo van school zei nog eens dat we beter met hun techniek eten gaven om verslikken te beperken voor zijn longen enzo. Maar hun techniek is echt een gedoe (erachter staan, je hand onder zijn mond enz. en dat voor 1/2 uur). Dat is allemaal te doen als het je job is en je dat 2 keer in de week moet doen, maar 4 keer per dag is echt niet haalbaar en te lastig. Voor hen is er veel theorie die zegt hoe je het moet doen, maar in de praktijk, elke dag, is dat niet altijd haalbaar dus ook hier trekken we een grens...
En van grenzen gesproken, het zit nog altijd scheef binnen de familie. Met de enkelen die opmerkingen maakten die getuigen van echt nul komma nul inlevingsvermogen en/of begrip, hebben we al enkele maanden geen contact meer. En eigenlijk is er zo ook stress en frustratie weg. We probeerden het al meerdere keren op allerlei manieren uit te leggen maar ze zien het helemaal anders. Natuurlijk kun je het pas begrijpen als je er echt inzit, maar als je een beetje verder denkt dan je neus lang is... Anthony heeft het wel helemaal gehad na een laatste gesprek waarvan hij al op voorhand wist hoe het ging verlopen. En helaas had hij gelijk... Ik heb dan aan de hele familie laten weten dat we echt niet veel vragen, enkel wat begrip en een beetje hulp, dat we voor de rest plantrekkers zijn, niet klagen, ons best doen enz... Dan was het antwoord dat zij ook zorgen hebben met hun kinderen... Tja , wij hebben Lars ook he. Die is ook al eens ziek, of hij heeft een kwaaltje, maar hij kan dan wel nog altijd zelf eten, plassen, spelen,we moeten hem niet van stoel naar stoel versleuren, hij kan zeggen waar hij pijn heeft en we weten dat zijn kwaaltje wel weer overgaat....Laat staan alle emotionele pijn die we al gehad hebben.. Daar klagen we niet over maar naaste familie kan toch niet zo blind zijn?? Maar als ze dan nog eens durven opmerken dat we ons achter zijn handicap 'verschuilen'..tja.. Dan maak je een keuze, ofwel jezelf iedere keer pijnigen voor de lieve vrede, ofwel afstand nemen. Voorlopig blijft het dat laatste... Ik heb hen voorgesteld om eens deze blog te lezen, misschien rinkelt er dan een belletje....
Zo heb je toch steeds een 'wij tegen de wereld' gevoel, Lander verdedigen in de maatschappij, op school, voor terugbetaling, tegenover familie wat het extra lastig maakt. Maar we nemen op tijd eens wat vrij voor onszelf, zo gaat lander binnenkort 3 dagen mee op Akabe scouts kamp...Wij gaan dan eens een dag alleen op stap. Het zal niet makkelijk zijn om hem los te laten maar we moeten eens durven he. En de leiding is echt wel betrouwbaar en ze gaan ons bellen als hij te moe is of er niks aan heeft...
Nu zijn we klaar voor de grote vakantie, die begint met veel zon en waterplezier :-)
