Dat zijn maar enkele voorbeelden maar thuis kunnen we hem ook al makkelijk laten kiezen tussen 2 dingen zonder ze te tonen vb. ik vraag wat hij wil eten en ik toon mijn linkerhand en zeg:' choco' en mijn rechterhand 'prepare' en dan kiest hij wat hij wil. Hij begint dus meer en meer te communiceren op zijn manier. Op school spelen ze daar natuurlijk een grote rol in, door al die dagelijkse spelletjes leert hij heel veel bij. Ook motorisch verfijnt hij wel een beetje, zo klapte hij met 2 deksels tegen elkaar, die 'midden' vinden kon hij niet zo goed een paar maanden geleden.

Ze oefenen nu ook vooral met Lander op de hoofdbesturing voor de Adremorolstoel.

We zien hem echt veranderen en verouderen, hopelijk komt er nog meer communicatie bij.

Op het oudercontact waren ze heel positief maar natuurlijk zeiden ze ook wel dat zijn handicap niet niks is en hij op verschillende vlakken veel ondersteuning nodig heeft, maar hij doet goed zijn best :-)

Soms denken we dan eens aan later, wat zal hij dan kunnen doen, met een rolstoel en een computer enzo...

We zagen ook onlangs weer iets over de sport boccia, een soort petanque voor mindervaliden waar zelfs mensen met zware beperkingen maar goeie intelligentie kunnen aan meedoen. Het zou super zijn als hij zoiets graag zou doen, er zijn zelfs mensen die in die sport naar de olympische spelen gaan!!!

Nu ja, nu is hij daar nog te jong voor...

Voorlopig is alles bij ons nu wat rustiger en hebben we wel eens nood aan iets anders dan verbouwingen volgend jaar. Daarom hebben we nu voor de eerste keer een citytrip(lees:rust en romantiektrip) naar Malaga geboekt voor 4 dagen. Een hele organisatie bij ons, Lander gaat 2 dagen naar school en mijn schoonouders gaan dan in ons huis slapen. Daarna in het weekend afwisselend bij de verschillende grootouders.

Dan nog al onze huisdieren erbij...

Het is anders al niet makkelijk om opvang te vinden, maar voor 4 dagen is dat nog moeilijker en al zeker met Lander.

Je doet niet je kind zomaar overal weg he . En Larsje is daar makkelijker in zonder al die toestellen. Dat zullen we wel meer en meer merken denk ik, dat met voorstelt dat Lars eens afkomt maar Lander niet ziet zitten zonder dat wij erbij zijn... 

Dat is misschien aan de ene kant begrijpelijk, aan de andere kant moeten wij dit wel hele dagen doen, voor de rest van ons leven, dus enkele momenten kunnen niet zo zwaar zijn toch?

 Nu ja, wij zijn plantrekkers en klagen daar misschien te weinig over . Als we er dan wel iets van zeggen begrijpen andere ons niet, dus houden we het nu in ons gezin. Maar ik heb wel al beslist dat de een zonder de andere niet ergens gaat, tenzij het bij een klasvriendje spelen is ofzo..Lander moet niet minder gevraagd worden dan zijn broer, dat steekt toch wel...

Ik denk ook dat het bij Lander duidelijker wordt dat hij 'anders'is. Onlangs vroeg ik aan hem of hij wel of niet gelukkig is(ik stak mijn linker-en rechterhand op). Hij keek eerst naar gelukkig en dan weer even naar het andere, je zag hem twijfelen. Ik vroeg dan of hij het jammer vindt dat hij niet kan stappen zoals andere kindjes. Dat was een overtuigde ja(wat begrijpelijk is). Hij kan het niet met woorden zeggen maar het is duidelijk dat hij wel met dezelfde vragen zit. Ik heb hem dan verteld dat hij bijna dood was en daardoor niet is zoals andere kinderen maar dat we wel heel blij zijn dat hij bij ons is. Hij was ook blij  'vertelde' hij. Hij 'zei' ook dat hij van mama, papa en broer houdt en graag leuke dingen doet. Ik zei hem dat Stafke van zijnn klas en Ella zijn vriendin in hetzelfde geval zijn.

Toen ik zei dat hij in school zal moeten oefenen om zelf met een rolstoel te kunnen rijden lachte hij en zag het goed zitten.

Aan al zijn reacties en antwoorden merk ik dat hij op korte tijd mentaal veel is vooruitgegaan. Je kan er meer en meer een 'gesprek' mee voeren waarvan je zeker bent dat hij dit of dat bedoelt, vroeger was er meer twijfel..

De verwachte moeilijke momenten zullen er dus onvermijdelijk aankomen, en dat zal lastig zijn. We zullen hem zoveel mogelijk begeleiden maar hij zal er zelf moeten leren mee leven helaas.

Mocht ik kunnen toveren...