Momenteel is het bijzonder spannend, ik hoorde iets beneden, Jozefien hoorde het ook, zij is heel voorzichtig en stilletjes de trap afgelopen, ik hoor nu al minuten lang helemaal niks, maar durf zelf niet naar beneden, want ik kan dat niet zo stil als Jozefien en weet niet wat ik dan misschien ga verstoren. Ik ga dadelijk toch wel, want ik moet iets eten, en ik ben uiteraard benieuwd of en wat ik te zien ga krijgen.

 

Fien is terug, dus nu ga ik kijken. ‘t Is nu 19:57u.

 

 Tja, misschien was het gewoon much a do about nothing, ik weet niet of er tussen die twee iets gebeurd is, er was weinig verschil te merken. Vannamiddag is Jozefien een keertje richting zetel gegaan, heeft er eens achter gepiept, en is dan onverichterzake teruggekeerd, en echt waar, heel haar lijfke straalde een diepe zucht uit, moet dat nu echt allemaal zo trààg gaan, da’s echt niks voor dat ongelduldig meiske.

 

Ik heb een beetje natvoer achter de zetel gezet, maar hij maakte geen aanstalten. Ik heb hem dan nog eens pogen te strelen, en dat mag wel, maar hij maakt het me moeilijk, dus meestal is het 1 vinger die hem ergens aanraakt, en dat laat hij dan toe, of het nu op zijn hoofdje of zijn rug is. En dan heeft hij zich verplaatst, naar de schouw, en nog eens, achter het TV kastje. Hij kent nu dus al meerdere verstopplaatsjes, wat ik goed nieuws vind, hij heeft dus echt al wel zijn omgeving een beetje verkend. Maar eten is nog niet aan de orde. Enfin, misschien wel als ik uit de buurt ben, dus ik denk erover vanavond nog effe weg te gaan, zodat hij wat meer tijd heeft om op zijn gemak de woonkamer te verkennen. Terwijl Fien het dan effe met alleen de keuken en de tuin zal moeten doen, want mijn slaapkamer dat tolereer ik nu effe niet. Ik wil straks als ik terug kom gewoon kunnen gaan slapen, zonder weer eerst alles te moeten verversen.

 

Stuur maar veel positieve energie naar dat jongetje, zodat hij over zijn angst geraakt.