Poezenstreken

Jozefien maakte mij duidelijk dat het tijd werd voor een nieuw poezenvriendje. Maurits was tenslotte al eventjes ingeslapen. Ik heb lang getwijfeld, want Jozefien was zelf duidelijk niet in blakende gezondheid. Ze leed al twee-en-een-half jaar aan een overactieve schildklier, en sedert enige tijd moest ze ook medicatie nemen voor haar niertjes. Dat was dan weer het gevolg van de schildkliermedicatier. En ze at schrikbarende hoeveelheden. Dat baarde mij nog het meest zorgen, hoe haar systeem die onwaarschijnlijke hoeveelheden voedsel moest blijven verwerken.

Maar goed, uiteindelijk belde ik mijn "vaste kattenleveranciers", mensen die zich dag en nacht belangeloos inzetten om verloren, mishandelde, wilde katten te verzorgen, op te vangen, te castreren of sterilizeren, en die altijd wel katten hebben die op zoek zijn naar een thuis.

Zij hadden een zwart-wit katertje van ongeveer 10 maanden, dat eigenlijk voorbestemd was om buiten te leven, bij een groep van 8 semi-wilde katten, die wel door een buurtbewoner gevoed worden. Maar er waren onvoorziene problemen opgedoken, in de vorm van jongeren die katten pesten een leuk tijdverdrijf vinden. Plassen in het eten van de katten, de trappen van de voederaar met kak gaan insmeren, en ook dreigementen uiten aan het adres van de katten. Aangezien dat Zwart-Witje het tamste beetsje van de groep was, liep hij het meest gevaar om gewond of zelfs gedood te raken, en dus gingen we eens kijken of hij nog kon wennen aan een leven als huiskat.

Nadat jullie vertrokken zijn heb ik mij op mijn hurken voor het schuifje gezet, en we hebben naar elkaar gekeken, tot hij eerst knipperde met zijn oogjes en ze dan gewoon helemaal dicht liet vallen en spinde. Zo heb ik hem dan rustig laten liggen, en ben naar boven gegaan. Jozefien was buiten en wilde onmiddellijk door het raam naar binnen, en liep dan naar de deur bovenaan de trap, waar ze nu nog zit, aandachtig naar beneden te kijken en te snuffelen aan de lucht. Ik wacht nu af of ze op den duur toch alleen naar beneden gaat, of anders later samen met mij. We zien wel, ik ga nu effe gewoon mijn ding doen, en de poezen de tijd geven om op hun manier te doen wat ze willen doen.

Op de een of andere manier is er vannacht een naam bij mij binnengekomen, ik twijfel nog even, want het moet echt passen, maar het is een beetje raar: Sir William. Dus niet gewoon Wiliam, nee, het moest Sir zijn, ik weet niet waar het vandaan komt, of het klopt, ik ga hem nog effe observeren om te kijken of het inderdaad bij hem past.

En toen was Jozefien weg, dus ik dacht oei, effe kijken waar ze zit. Ze zat op bed, maar omdat ik rechtstond maakte ze aanstalten om samen met mij naar beneden te gaan, maar toen ik met haar meeging stormde ze toch maar de andere trap op, verder naar boven....

Zelf gingik wel naarbeneden, om Sir William even te strelen, en dan Jozefien langzaam naar beneden te praten. Ze wilde wel, ze zat mij te roepen bovenaan de trap, maar had toch net dat tikje steun nodig om naar beneden te komen. Het duurde effe, er werd aan de lucht gesnuffeld, en aan mijn hand waarmee ik hem had gestreeld, en toen liep ze snel voorbij naar de keuken , en terug, en dan een hele tijd spinnend rond mij, terwijl ik op mijn hurken voor de schuif zat, dus hij hoorde haar spinnen, maar bleef waar hij was. Ze heeft tijdens dat rond mij lopen ook eens aan zijn kattebak geroken. Toen is ze op zijn Jozefiens overdreven luidruchtig en lang water gaan drinken aan zijn waterbakje, en hij maar zijn oren spitsen en zijn gezichtje naar dat geluid draaien. En daarna, na dat uitvoerig en luidruchtig drinken, is ze opzij naar dat schuifkastje gelopen, heeft ze zich op haar achterpoten gezet en heeft ze eens naar binnen gekeken, en hij keek terug. Dat was het. Verder niks, geen gemiauw, geen geblaas, helemaal niks. Ik was hem ondertussen over zijn bolletje aan het aaien. Hij legt zich echt in overgave neer als ik over dat kopje streel, hij is echt al veel meer op zijn gemak, op zon korte tijd.

Ze is terug met mij mee naar boven gegaan, en zit nu rustig op een van haar favoriete plekjes, en ik vermoed dat Sir William nog altijd in het schuifje ligt. Ik heb dus heel goede hoop dat het snel in orde komt, wat ze zijn allebei zoooo rustig. Voorzichtig ook, maar das ok. (het is nu 12:50u)

We zijn nog eens samen naar beneden geweest, Jozefien heeft een beetje gegeten (ze is vandaag opvallend minder in eten geïnteresseerd dan normaal) en is enkele keren voorbij Sir Williams ligplaats gespurt. Toen ben ik aan de piano gaan zitten zingen, en achter mijn rug, terwijl ze niet wist dat ik keek, heeft Jozefien dan nog eens op haar achterpoten gestaan en in het schuifje gekeken. Ik heb gewoon doorgespeeld en gezongen, en er is weer niet geblazen of gemiauwd, gewoon eventjes gekeken en dan weer weg. Isabelle heeft ondertussen al eens gebeld om te vragen hoe het gaat. Dus hij heeft nu al een hoop normale geluiden gehoord: de telefoon, ikke die praat aan de telefoon, piano, zang, en hij lijkt het allemaal ok te vinden. Geen geklaag, geen geluid. Hij ligt daar stilletjes, en is content als hij even over zijn bolletje wordt geaaid.

Rond kwart voor vier vond Sir William het tijd voor een ander plekje. Het ligt ook een beetje aan mij. Rond twintig na drie vond ik dat hij zo moeilijk zat te slikken, en dus wilde ik hem wat water geven. Een grote pot kon er niet bij, dus ik koos dan maar een eierdopje, maar om dat er in te krijgen moest ik de lade een beetje opentrekken. Zolang ik ervoor bleef zitten en hem streelde leek hem dat niet te deren, maar toen ik mij terug aan de piano zette hoorde ik wat geritsel, en toen ik over mijn schouder keek zag ik dat hij er uit aan het kruipen was. Hij heeft dan wat rondgelopen, niet echt op zijn gemak, en heeft zich achter de zetel gezet, tegen een ritselende plastic zak met wol. Eten of drinken zal dus niet voor direct zijn. Maar hij weet waar het staat.

21:20. Ik zat in de zetel voor TV. Plots sluipt daar iets zwart wits van achter de zetel vandaan, buik over de grond, heel behoedzaam. Om dan terug in de schuif te kruipen. Maar niet voor lang. Ik dacht laat me wat brokjes zetten en zien dat er genoeg vers water is, en en passant nog eens over zijn bolletje strelen, maar hij wilde blijkbaar gerust gelaten worden, dus hij spurtte weer naar de plek achter de zetel.

Ik heb hem verder maar met rust gelaten. Zijn kattebak staat er, er is water, droogvoer en natvoer dat intussen misschien wel wat is uitgedroogd, maar als hij honger of dorst heeft zal hij het wel vinden. Ik heb de living afgesloten, zodat hij er niet uit kan en Fien er niet in, en dus zal hij wel van achter de zetel komen zodra hij doorheeft dat hij nu echt alleen is, en dan heeft hij kans om te eten, drinken, zijn behoefte te doen en de woonkamer te verkennen, en morgen is er weer een dag.

Ondertussen heeft Fien het uitgehangen: een drol van formaat en drie plassen van formaat in mijn bed, mijn kussens, mijn dons, alles is aan wassen toe. Om te beginnen mijn matras draaien en iets vinden om vannacht onder te slapen, en morgen naar de wasserij, want dons en kussens, dat krijg ik allemaal niet in mijn machine, en ik heb geen droogkast. Ik heb haar kattebak dan maar naar mijn slaapkamer verhuist, blijkbaar doet ze tegenwoordig daar graag haar behoefte, het monster.En toch is ze niet boos of bang, ze gromt niet, ze miauwt zelfs niet, ze vraagt dingen in stilte, ze houdt duidelijk rekening met de nieuwkomer, en weet blijkbaar beter dan ik dat hij tijd nodig heeft. Maar enige stress is er dus blijkbaar wel.