Het was me het nachtje wel. Ik ben al een tijdje thuis met een burn out, en dat heeft  rare gevolgen. O.a. de werking van mijn brein. Ik heb dus zowat de ganse nacht liggen bibberen, knoeiend met poncho’s en verbaasd dat het toch nog zo koud is ‘s nachts. En het raam moest open, want ik wilde Jozefien de keuze geven tussen buiten en de kattebak, ik wilde niet nog stront of een hoop plasjes op bed (in welke richting moest ik dan mijn matras dan nog draaien he).

 

Tot ik tegen half zeven vanmorgen besefte dat ik nog ergens een slaapzak had. Zucht. Bij die slaapzak, in dezelfde hoes, vond ik zelfs nog een deken. En dus heb ik toch nog van 7 tot 11 geslapen, warm.

 

Eerste ontdekking: Jozefien heeft in de kattebak gepoept vannacht, dus hij staat blijkbaar eindelijk op de goede plaats. Of ze doet het uit pure coöperativiteit, zoals ze ook niet zeurt over de gesloten deuren, waar ze anders gek van wordt. Ze accepteert zonder een klaaglijke of boze miauw dat de deur tss keuken en woonkamer dicht blijft, zodat onze nieuwe huisgenoot niet per ongeluk naar buiten kan door de luikjes. Ze accepteerde zonder enig geklaag dat ze vannacht niet de gang in kon, enkel bureau-slaapkamer en via raam buiten. Wat haar wel de mogelijkheid gaf om evt. beneden via haar luikjes in de keuken te kunnen, maar niet in de woonkamer. Normaliter zou ze luidkeels miauwen tot ik alle deuren opendoe, maar zoals gezegd, ze weet perfect wat Sir William nodig heeft, beter dan ik. Ze laat hem helemaal met rust, gaat niet aan hem snuffelen, maar is zich o zo bewust van zijn aanwezigheid, ik zie het in 1000 details.

 

Hijzelf heeft zich gedragen zoals ik dacht dat zou gebeuren: eens hij besefte dat hij daar alleen was is hij gaan exploreren. Hij heeft dat wel iets heviger gedaan dan ik had verwacht: houten naaidoos omver en deel van de inhoud achter en onder de zetel, bloempot die op de verwarming staat om water in te verdampen op de grond, een aantal spullen van de vensterbank op de grond, een houten kistje op de grond gegooid, hij is er blijkbaar redelijk woest tegenaan gegaan.

Hij heeft ook zijn kattebak gebruikt. Of hij gegeten of gedronken heeft valt moeilijk te zeggen, als hij gegeten heeft dan zijn het bij wijze van spreken 5 droge brokjes, en aan het water kon ik ook niet echt merken of daar nu een beetje uit was of niet.

 

Ik heb natuurlijk de zetel opzij geschoven om te checken, want ik wilde toch echt wel met mijn eigen ogen verifiëren dat hij echt helemaal in orde was, en ja hoor, hij zat terug achter de zetel onder de verwarming, maar toen ik de zetel wegschoof stak hij zijn hoofdje eronderuit en keek me aan.

 

Voorlopig blijft het daarbij. Ik ga hem dus meer tijd alleen geven, als ik naar de wasserij ga straks bijvoorbeeld, en misschien, als het vandaag een dag is waarop ik kan lezen, ga ik wat in de zetel liggen lezen, anders morgen. We geven hem tijd, jagen hem niet op, ik volg Fien’s voorbeeld, zij weet het zo goed .

 

Ik heb gisteren ook nog salie en kaarsen gebrand en alle helpers hier in huis gevraagd ons bij te staan, hem te sterken en mij duidelijk te maken wat ik best doe.

 

En dan nog iets onnozels: terwijl ik vannacht lag te bibberen en maar af en toe een paar minuten wegdommelde om vervolgens weer van de kou wakker te worden, kwam ineens “Oscar” binnen. Ik dacht “zeg, mannen, mij niet in de war brengen he, het was toch Sir William”.

Vanmorgen krijg ik een mail binnen met de melding dat er geen Oscars uitgereikt zijn aan Belgische films.  Hihi, wat een mens al niet doorkrijgt, en hoe verwarrend dat soms kan zijn.

 

Ik weet niet of er vandaag nog veel te melden gaat zijn, dus ik stuur dit alvast. Als er onverwachte dingen gebeuren laat ik het natuurlijk weten.