Vanuit Aguas Calientes betekent dit treinen tot in Cusco, vliegen naar Lima, vliegen naar San José (Costa Rica) en van daaruit… vliegen naar Vancouver met nog een tussenlanding in Houston. We gaan dus even onderweg zijn. ETA 08/05 tegen middernacht local time.

Maar alles op zijn tijd. Eerst terug naar Cusco. Deze keer de volle 4u per trein. Het personeel van Perurail is multi-inzetbaar. Ze serveren snacks, jagen de aanwezige fosielen de stuipen op het lijf als verkleed gillend en dansend monster, shaken live pisco sour in elkaar op een wiegende trein en geven ook nog een stralende modeshow van Alpacawol-kledij. De hele rit worden we vergezeld van luide panfluit-muziek, die van kwaad naar erger gaat afhankelijk de etappe waarin de trein zich bevindt. Locomotive breath in’t kwadraat. Groggy tegen dat we in Cusco Poroy station zijn. Daar moeten we een taxi nemen naar ons hotel in het centrum. Die mannen proberen, zoals gewoonlijk, belachelijk hoge prijzen. Dit blijft een leuk spel, uiteindelijk toch 1 bereidwillige die ons meeneemt. Hij blijft beweren dat we onder de prijs zijn gegaan, tuurlijk amigo, moeder van een groot gezin die allemaal honger hebben, heard it all before. Tja, hij móést ons natuurlijk niet meenemen. Het moet niet altijd de taxi zijn die de toerist afzet, niet? Wij hebben hier tenslotte ook ons, misschien een beetje apart, gevoel voor humor ontwikkeld.

We pikken onze bagage op en dan, priority n° 1, een wasserette vinden. Normaal geen probleem, blijkbaar wel als het al 20u30 is en we morgen om 10u30 alles terug willen hebben. De eerste die we tegenkomen, begint al te foefelen met het gewicht. Nice try, maar we zijn niet aan ons lavanderia-proefstuk toe dus haar totaal van 12 kg, die vlieger gaat niet op. Ze bedankt nog liever dan even samen met ons wakend oog opnieuw te wegen. Opmerkelijk. Dan volgt een tocht van bijna een uur op zoek naar iemand die wil meewerken. Blijkbaar heeft niemand in dit stadsgedeelte een eigen wasmachine en moet alles weggebracht worden. Short notice problem dus. Ergens in een zijstraatje van far-far-away vinden we een dame die wel van aanpakken weet, haar telefoon martelt tot ze ons kan bevestigen dat alles op tijd klaar zal staan… Fingers crossed.

Eten, en gezien we nu weer fiks boven de 3000m marcheren, zijn we kapot. Dat over en weer gaan tussen die hoogtes begint te wegen. Niks ernstig, maar toch altijd wat hoofdpijn, veel kortademigheid (zelfs als je abosluut niets doet of slaapt), wat oorpijn en dyslectiebeginselen, raar hoor. Volgende bestemming is Lima, zee-niveau… hip hip rahoe!

05-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Onze vlucht vertrekt pas in de namiddag, tijd om nog even wat souvenirs te kopen. Een paar sokken en handschoenen van echte Alpaca-wol, zo wordt ons verzekerd (tuurlijk…) en een paar hippy broeken.

Bij de check-in probeer ik nog eens naar stoelen bij de nooduitgang te vissen en we krijgen de eerste rij. Leuk. Hopelijk heeft deze rij wel ramen. Voor de rest is het weer chaos van jewelste op de luchthaven. De aankondigingsborden geven andere gates weer dan de boarding passes, de monitors bij de gates stroken met geen van beide en de omroepster verzint nog een nieuw nummer. Dit is zo absurd dat het heel ludiek wordt. Als Monty Python dit zou ensceneren zouden we het er wellicht ver over vinden. Heel amusant. Moet je kunnen in een luchthaven met slechts 4 gates. Het heeft meer weg van een gestresseerde mierenhoop, al die mensen die wanhopig proberen op het juiste vliegtuig te geraken. De meeste vluchten hebben minstens 2u vertraging. Onze Peruvian Airlines-vlucht is op tijd, maar bewijst toch nog maar eens dat connecting flights op de zelfde dag om problemen vragen is. Blij dat we telkens een nacht als buffer hebben ingebouwd. Op het vliegtuig is het niet veel beter. Er zijn nog redelijk wat plaatsen vrij dus iedereen begint aan een stoelendans. Een man lopend op 2 krukken komt met zijn GSM tussen zijn oor en schouder geklemd 5 minuten voor het opstijgen het vliegtuig opgepikkeld. Na hem volgt zeker nog 10 man. De laatste tree hugger wordt 10 minuten na de voorziene lancering aan boord gehesen en weg zijn we.’t Zijn straffe mannen, die Peruanen.

Een uurtje later staan we in Lima. Even tijd maken voor onze nieuwe favoriete hobby ‘taxipesten’. We moeten 5 km verder en dat mag max 20 soles kosten. De officiële mannen vragen 35, vaste prijs. Dat gaat niet gebeuren. Eens buiten het luchthavengebouw wordt het nog beter. 50 soles, dat geeft ons meteen het voorrecht de man publiekelijk naar de schandpaal te lachen. Een hele sliert hebben we achter ons als we richting openbare weg beginnen te wandelen. En maar roepen hoe gevaarlijk het is om een taxi op straat tegen te houden. Jaja, dat weten we ondertussen. We wandelen zo’n 500m van de luchthaven vandaan en vinden daar een taxi-stopplaats, en een kandidaat die voor 20 soles de ondertussen 4,5km wil afleggen. Voilà, zo simpel is dat. Eens we neerzitten valt het ons op, wat weegt de lucht hier zwaar. In plaats van ademnood hebben we nu loodzware lucht te veel.

’s Avonds eten we in een restaurant aan de overkant, op aanraden van het hotel. Halve kip met frietjes en een slaatje. Nauwelijks duurder dan bij de Vleghel en aan’t spit gebakken. Vergezeld van de laatste in Peru bereide Pisco Sour.

06-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Er stonden vanochtend 2 taxi’s klaar om ons naar de luchthaven te brengen. Foutje van het hotel. Er ontstaat een danige discussie. Ons kan het niet schelen, zolang we maar daar geraken. Dus laden we gewoon onze rugzakken in de eerste auto in. Vamos!.

Gisterenavond al online ingechecked, dat gaat hier vlot gaan. Er wordt echter gefronst achter de incheckbalie als we onze bagage gaan afgeven, we moeten onze tickets voor de vlucht naar Canada laten zien, er wordt onderling gediscussieerd over al dan niet een visum (niet nodig voor Belgen), bewijs van gele koorts-inenting moet bovengehaald worden… Uiteindelijk staan ze met 6 man, sorry vrouw, op het computerscherm te kijken. Als ik vraag wat er aan de hand is, blijkt er een probleem in hun systeem te zijn. Maar, de dame typt uiteindelijk een heel epistel in de computer en we mogen door.

Met onze laatste soles kopen we Machu Picchu, zij het op een fridge magnet, en dan naar de gate. Daar worden we afgeroepen, we moeten ons aanmelden bij de balie. Er wordt opnieuw dezelfde resem vragen gesteld. Als ik opmerk dat dat bij de incheck allemaal al gecontrolleerd is, ziet de dame het epistel van haar collega staan en is alles eindelijk in orde. Nicht einfach. Gelukkig dat we die tickets voor Canada hadden afgedrukt. Vlieger op en de lucht in.

Een half uur voor we aan de grond moeten staan, vliegen we rondjes op 10000 feet. Dat is wel vreemd. Na een paar toerkes van het vliegtuig komt de aap uit de mouw. Een ander vliegtuig heeft communicatie-problemen en mag eerst landen. 30 Min lang zullen we moeten blijven draaien. Ondertussen zien we door het raampje dikke donkere wolken samenpakken. De rest van de daling verloopt hobbelig, zelfs als het vliegtuig al boven de tarmac hangt, stuitert het nog serieus van links naar rechts.

We overnachten in het hotel waar we ook onze laatste nacht van de Costa Rica-reis hebben doorgebracht. Het hotel was goed, op 4 min rijden van de luchthaven en transfer is inbegrepen. Beetje nostalgie opdoen. Ander klimaat dan Peru, da’s duidelijk. Tegen dat we ingechecked zijn, valt de regen met bakken naar beneden en breekt er een traditioneel Costaricaans onweer los.

De internet-verbinding is naar de bliksem.

Slaapke doen en morgen de laatste 2 vluchten. Ik ben het al dik beu.

07-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Ons laatste woord Spaans is ‘Adios’ tegen onze taxi-chauffeur. Hop naar het Noorden.

De verwachtingen zijn hooggespannen. We vliegen met Air Canada, zou één van de beste en veiligste maatschappijen ter wereld zijn. Dat wordt comfortabel, we beginnen al te fantaseren over gigantische stoelen, gourmet maaltijden en massages. Bij de incheckbalie van Air Canada beslissen ze er echter anders over. Vluchtnummer klopt niet. Na het standaard kaske-muur-verhaal blijkt dat we moeten inchecken bij United Airlines, zij zullen de vlucht uitvoeren voor AC. En inderdaad, ergens in de kleine letterkes van onze online reservatie staat dat ook. Dat hebben we gemist.

Dat wil zeggen, vliegen met Amerikanen. Als ik in de luchthaven na alle driedubbele controles nog een flesje water wil kopen, wordt mij verteld dat ik dat niet mee aan boord mag nemen, door de tussenlanding in Houston. Dat wordt een droge vlucht, ik voel het aankomen. Bij het boarden wordt inderdaad de volledige handbagage nogmaals binnenstebuiten gekeerd. En ze doen het grondig. Alle vloeistoffen worden onverbiddelijk in beslag genomen. Hele bekers koffie, flessen frisdrank verdwijnen in de vuilbak. Spijtig is dat we gedurende de gehele vlucht 2 bekertjes water aangeboden krijgen. Al de rest is betalend. Nada snack, nada entertainment, noppes. De Zuid-Amerikaanse vluchten waren op dat gebied beter voorzien. Mét eten en meestal personal TV.

De transfer in Houston verloopt dan weer veel vlotter dan verwacht. Op 35 min zijn we uit het vliegtuig en volledig driedubbel gecontroleerd. Dan 4u wachten op de aansluiting, goed moment om iets te eten, ’t zal op de volgende vlucht even karig zijn vrezen we. Al blijkt dat nu wél weer drank mee aan boord mag, oh Americanos. Wij althans niet want het was opnieuw een droge vlucht.

De kapitein waarschuwt ons dat er onderweg wat stevige onweders hangen. We zullen er rond vliegen (meevaller) maar het kan wat wiebelen. Eens we in de lucht hangen krijgen we een indrukwekkend bliksemschouwspel te zien. Het is ondertussen donker dus je kan je voorstellen hoe de hemel oplicht. Het is eigenlijk zeer angstaanjagend, daar zo te hangen en al die gigantische elektrische ontladingen van nabij te aanschouwen. We voelen ons heel nietig en kwetsbaar in ons zwevend stuk aluminium. En ja, het wiebelt, het botst, het gaat alle richtingen uit. De aaneenschakeling van bliksems blijft de hemel continu verlichten. Het lijkt alsof we van het ene naar het andere onweer vliegen. 1 Steward heeft een full time job met het aan- en uitzetten van het fasten seatbelts-lampje. Wellicht een weddenschap onder de caps. Ik doe geen oog dicht.

Maar, tegen middernacht landen we heelhuids in Vancouver, of zoals de steward het zo lyrisch kon zeggen ‘Welcome to Vancouver, what a fantastic landing this was, Captain’. Dát vinden wij nu hilarisch, maar we zijn blijkbaar de enigen die ermee kunnen lachen.

Terwijl we naar de uitgang wandelen, begin ik al na te denken over de prijs van de taxi en bereid ik me voor op de chaos buiten. De deuren schuiven open en … het blijft doodstil. Niemand roept of we een taxi willen, niemand probeert ons een hotel aan te smeren, en waar is dat continue getoeter naartoe? Hola Amigos! Een beetje enthousiasme? Een beetje onwennig volgen we de pijlen naar de taxi-plaats. Daar krijgen we direct verontschuldigingen aangeboden omdat er geen wagen beschikbaar is. 2 Minuten later staat er een blinkende auto, zonder deuken, met ongebarsten ramen, lederen zetels en een proper gewassen en gesteven taxi-chauffeur. Over de prijs wordt niet gesproken, dat hangt uit in zijn taxi, flat rate, en silencio tot in het centrum. Hier is geen lol aan, we stappen in en zoemen weg. Oh, die taxi heeft ook 4 ronde wielen en vering, vergeten dat dat bestond. Als we in de stad komen valt onze mond nog verder open. Huizen met puntdaken, huizen met daken tout court, voortuinen, voetpaden, en die rust, die oorverdovende stilte. Het is inderdaad een echte cultuurshock. Gewoon niet bij stilgestaan dat we terug in de Westerse Wereld gingen terechtkomen. Maar het voelt allemaal terug zo vertrouwd aan. We zuchten en laten ons ontspannen neerzakken in de comfortabele zetels. Ik ben ineens doodmoe. We zijn er geraakt. Zelfs het gekeuvel van de dronken discotheekgangers aan de overkant van ‘t straat kan onze nachtrust nauwelijks storen. 

08-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Tegen dat de laatste feestneuzen naar huis gaan, zijn wij al terug wakker. We ontbijten en zoeven even naar boven in de Vancouver Lookout Tower. Vanop een goeie 170m hoogte kan je de hele stad overkijken. Er wordt wat uitleg gegeven bij de uitzichtspunten. Hier komen we voor ’t eerst België tegen, als referentie, als zijnde nóg kleiner dan Vancouver Island. Leuk.

Voor de rest moeten er nog wat dingen geregeld worden, dus veel tijd voor sightseeing hebben we niet.

Taak 1, lokale GSM-kaart. De eerste poging mislukt. Onze GSM blijkt niet compatibel met de geleverde Sim-kaart. Op die 4 maanden nog niet meegemaakt. Heel de aankoop wordt geannuleerd en we beginnen terug van 0. Uiteindelijk vinden ze een operator die wel werkt, maar enkel met 2G. Ook al heb je een unlocked GSM, in Canada zorgt dat dus nog voor problemen. Dat wordt boeiend, dat surfen. Ze proberen ons nog een lokale GSM te verkopen maar dat vinden we te zot. Traag gaat ook. Eens in de outback is er toch geen verbinding meer.

Taak 2, een GPS, en liefst een nieuw model zodat we die thuis verder kunnen gebruiken. Eén huren zou 8 USD/dag kosten en we zijn hier ongeveer 70 dagen… reken maar uit. Mike had zijn huiswerk goed gedaan en wist perfect welk Garmin-model hij wilde, met GSM-verbinding via Bluetooth, alle National Parks en Campings… Alleen, geen enkele winkel blijkt nieuwe modellen te hebben. Dus ook hier zit er niets anders op dan tevreden te zijn met wat voorhanden is. Het zal wel voldoen, we kopen dan wel een papieren campinggids.

Tegen dat dit allemaal achter de rug is, is het al ver in de namiddag. Nog net wat tijd om langs het water te slenteren en naar de gigantische cruiseschepen te kijken die aangemeerd liggen. Morgen moeten we onze camper al ophalen. Maar we hebben, voor we naar Toronto gaan, nog een paar dagen extra hier. Kunnen we dan de rest van de stad bekijken.

Onze eerste indruk na een dag Canada? We gaan dat hier wel gewoon geraken. Wat zouden de huizen hier kosten?

09-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Om 8u moeten we bellen naar Canadream om het effectieve ophaaluur van onze camper af te spreken. Ons plan om zo vroeg mogelijk een afspraak te krijgen valt in duigen, velen zijn ons voor. Pas om 15u zullen we opgehaald worden aan het hotel. Vanavond nog op Vancouver Island geraken zal een uitdaging worden. Niet getreurd, dat geeft ons nog ruimschoots de kans om te doen wat alle Vancouvrianen doen op zondag… naar Stanley Park gaan. Volgens eigen zeggen groter dan Central Park in NY. We volgen het aangelegde wandel-, fiets-, skate- en looppad langs het water en bezoeken het Vancouver Aquarium. Volgens eigen zeggen het achtste grootste aquarium van de wereld. Vancouver heeft ook één van de 40 beste universiteiten ter wereld. Een klein minderwaardigheidscomplex misschien? Ze houden hier nogal van vergelijkingen. Een groot Aquarium vinden we altijd wel de moeite, maar deze keer lopen we rond met een dubbel gevoel, met andere ogen. Die zeeleeuwen, die zien er helemaal anders uit dan op de Galapagos, en nog niet half zo speels en vrolijk. De pinguïns staan op een rijtje doodstil te wachten aan een glazen deur, tot het voedertijd is. De beluga’s zwemmen duizelig in hetzelfde rondje. Eéntje van de twee is hier geboren, 20 jaar geleden… Beetje te veel zeedieren in het echt gezien vrezen we. We troosten ons met de gedachte dat vele van deze dieren gewond zijn opgepikt en in de natuur geen schijn van kans op overleven maakten.

Tegen dat we terug aan ons hotel zijn, staat onze taxi al op ons te wachten. Hop naar Canadream. Spannend, welke camper gaat de onze zijn? Remember, we boekten een Run-off fleet-wagen, dus kan mini, midi of maxi zijn. Het verkeer wil echter niet mee, na een half uur rijden komen we in een gigantische file terecht. Het is bijna half 6 als we uiteindelijk aan de camperverhuur zijn. Vancouver Island halen wordt nu helemaal een uitdaging.

We hebben de midi-versie-camper. Als we hem zien staan zijn we precies al blij dat het niet de maxi is. Wat een kolos. Het contract wordt gefinaliseerd, enkel de waarborg en wat kleine extra’s moeten nog betaald worden. Ik haal mijn speciaal hiervoor vrijgehouden Golden MasterCard boven, die ook ineens de verzekering dekt. Gaat niet, zegt de man, want uw kaart heeft geen nummers in reliëf en is daardoor geen echte creditcard maar een pre-paid card. Ook al houd ik vol dat het een valide credit kaart is, ze buigen niet, ze kunnen de kaart niet aanvaarden. Dat moet gescratched worden op de oude manier en zonder reliëf gaat dat niet. Zucht, dan maar hopen dat één van onze andere kaarten nog voldoende ruimte heeft.

En dan begint de zever. Als de betaling uiteindelijk uitgevoerd moet worden, geeft de machine telkens aan dat de transactie niet goedgekeurd kan worden. Wat we ook proberen, MasterCard, Visa, Argenta, KBC…, ander machientje, geen enkele van ons arsenaal credit cards gaat erdoor. We halen zelfs al onze debetkaarten boven, noppes. We zijn zeker dat het probleem niet bij ons ligt. Zij blijven beweren van wel. Kaarten gehacked, limiet overschreden, noem maar op. Op alle kaarten tegelijk of wat? As if. Als we dan uiteindelijk voorstellen om de waarborg cash te betalen, wordt dat bedrag ineens verdubbeld. Ja zeg, denk even mee, zoveel kunnen we cash in één ruk niet afhalen. Tja, zegt de bazin van het kantoor, door ons gemakshalve ondertussen omgedoopt tot big blond bimbo bitch, dan zit er niets anders op dan dat jullie een hotel zoeken, vannacht naar jullie bank bellen om te horen wat het probleem is, en dan proberen we morgen weer. Maar die camper gaat hier niet buiten zonder betaling van de waarborg. Als ik suggereer dat zij misschien eens bij haar bank kan horen waarom geen enkele van onze kaarten aanvaard worden, negeert ze mij straal. Haar naam alle eer aandoende.

We zijn zo goed als over ons kookpunt heen. We begrijpen er niets van. 4 Maand lang reizen we door Zuid-Amerika, en buiten wat issues met cash geld afhalen konden we altijd alles betalen. En in Canada? Forget it. Het bedrag is zelfs niet eens zo groot. Moedeloos worden we ervan. En meedenken doen ze aan de andere kant van de toog voor geen meter. Stel dat dit echt niet lukt, alles is wel betaald, ook voor Toronto (bij dezelfde firma). We zien heel onze Canada-reis al in duigen vallen.

Eén van de medewerkers komt zich moeien en stelt voor om de gegevens van de credit card manueel op het toestel in te geven, zonder de kaart in het toestel te steken en zonder pin. Ik kijk al niet meer mee, wil het niet weten. En dan, gaat de betaling er wel door. Alles wordt afgehandeld en we krijgen onze camper mee. Danig opgelucht zijn we, maar tegelijkertijd nog altijd boos op BBBB die de schuld schaamteloos in onze schoenen probeerde te schuiven, en omdat we nog altijd geen idee hebben wat het probleem veroorzaakt heeft.

En zo zijn we eindelijk en route in BBC, Beautiful British Colombia volgens alle  nummerplaten. Al zal dat beautiful voor morgen zijn, het is ondertussen bijna donker. Het is voor Mike zoeken naar zijn plaats op de baan, de camper is breed en log. Maar dat komt wel. We kunnen gelukkig nog net mee met de ferry naar Vancouver Island. Aan boord eten we ineens, winkelen is er niet meer van gekomen. Als we van boord rijden, bel ik naar de camping die we in gedachten hadden, kwestie van zeker te zijn dat we daar terecht kunnen. In het donker staan we even te knoeien met de aansluitingen van elektriciteit en water die we niet kennen, maar we krijgen de boel toch vlot geïnstalleerd. De uitpak zal voor morgen zijn, nog net de energie om het bed op te dekken en erin te kruipen. We vallen in’t slaap bij het concert van een hoop enthousiaste kikkers.

10-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Eerste taak, naar de supermarkt. Een paar uur en een volle winkelkar later keren we terug naar onze camping en kunnen we eindelijk ontbijten. Dat smaakt. De rest van de dag blijven we hier, rugzakken uitpakken en proberen alles een logische plaats te geven in ons rijdend huis voor de komende 5 weken. Verbazingwekkend hoe uiteindelijk alles toch weggestopt geraakt. De camping is aangenaam om te staan en rustig. Buiten een paar permanente bewoners is er niemand. De ligging is centraal voor de regio, dus we besluiten hier een paar nachten te blijven.

Hier is het nu ook lente en vergelijkbaar weer als in België. Vooral ’s avonds koelt het wel heel hard af, buiten eten of bbq’en zal er niet direct inzitten. Even aanpassen.

11-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Boven de stad Victoria liggen de Butchart Gardens, ongeveer attractie n° 1 in de regio. De GPS leidt ons via een klein baantje door een natuurgebied tot ginder. Het is af en toe een uitdaging met onze camperbus, maar mooi om te zien, regelmatig staan er herten langs de kant van de weg te grazen. Als we stoppen om de camera boven te halen lopen ze weg. Duidelijk geen vrees maar wel cameraschuw.

De Butchart Gardens zijn veruit de mooiste aangelegde tuinen die we in ons leven al gezien hebben. En we hebben er her en der al wel wat bezocht. Ene dame Butchart is in 1903 begonnen met het aanleggen van de tuinen in een oude kalksteengroeve. Haar kinderen, kleinkinderen enzovoort hebben het werk altijd verdergezet. Het resultaat is verbluffend. Stukken van de groeve zijn behouden, nu dan wel begroeid met planten en struiken. Het bulkt van de kleuren. De tulpen zijn net uitgebloemd maar er is keuze genoeg aan andere kleurrijke planten. De fonteinen lijken een hele balletchoreografie uit te voeren. Dit wordt echt met passie onderhouden, en met veel volk. En het trekt ook veel volk. Tegen dat wij rond zijn, staat de parking vol met bussen. En dan is het nog maar een gewone weekdag.

Na de tuinen rijden we door naar de stad Victoria. Een combinatie van moderne wolkenkrabbers en oude victoriaanse gebouwen. De stad straalt een serene rust uit, zeer laissez faire, al kan dat evengoed nog altijd een restant van de Peru-ervaring zijn die maakt dat alle ‘gewone steden’ ons zo doen aanvoelen, neéee. Met watertaxi’s kan je je snel verplaatsen. We hebben er niet echt één nodig maar we kunnen het niet laten om het toch even te proberen, ze zien er zo schattig uit.

In een boekenwinkel vinden we nog een campinggids. Broodnodig want, raar maar waar, op de internetverbinding kan je hier niet vertrouwen. Als ik wil betalen, zegt het toestel dat mijn pincode verkeerd is. Als ik dezelfde melding krijg bij de 2e poging, stop ik. Ben er anders zeker van dat het juist is. Mike probeert met zijn kaart, zelfde melding. De dame achter de kassa zegt, geen probleem, de machine kan jullie pincode niet lezen, gebeurt wel meer met buitenlandse kaarten. En ze geeft alles manueel in op het toestel. Klinkt bekend? Bij ons ook. Nu snappen we wat er bij Canadream foutliep. Alleen gaf hun toestel niet de correcte foutmelding. Ok, weeral bijgeleerd. Maar toch straf dat het niet daagde bij BBBB.

Dringend wat blog bijwerken, koken en filmpje zien.

12-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Zo noemen ze de streek hier toch in de Cowichan Valley. Dé streek voor de Canadese wijn. Hier vriest het nooit, warm wordt het hier ook niet. Maar anticiperend op een snelle global warming hebben ze hier alvast wineries gestart. En daar zijn ze heel fier op en ze willen die aan de ganse wereld laten proeven. Er is een tasting loop die 12 wineries aandoet. 12 Lijkt ons wat veel, we kiezen 5 beloftevolle kandidaten uit.

We starten met de verste, een kleine 50km verder. Al snel leren we dat je hier geen full bodied rode wijn moet gaan zoeken, logisch, te koud, te weinig suiker en bijgevolg weinig alcohol en dus lichte wijnen, vaak van druivensoorten die ook goed gedijen in Duitsland. Elke rode wijn die je hier drinkt kan perfect met vis gecombineerd worden, tegen een bbq houden ze geen stand.

De eerste twee wijnhuizen, Averill Creek & Vigneti Zanatta zijn ok als je liefhebber bent van verfrissende pinot gris of gewurtztrauminer. De trend lijkt gezet. Maar het derde wijnhuis verbaast: ‘Blue Grouse winery’, noteer die, allemaal excellente wijnen ver boven het gemiddelde! Merlot blijkt hier een moeilijke te zijn. Niet omwille van het klimaat maar de fauna doet moeilijk. De merlotdruif is nu éénmaal de lievelingsdruif van de zwarte beer. En die houd je zomaar niet even weg van zijn lievelingsgerecht. Alle wineries zijn dan ook volledig omheind. 1 Constante, ze zijn allemaal gelegen op fantastische locaties met weids uitzicht op het landschap. Netjes.

Verder hebben we nog een tasting in een etablissement dat voornamelijk ciders maakt, niet iets waar in België een grote markt voor is. Een destilaat van peren, met extra perenolie, dit gaat nog even nazinderen, zo bitter, ik vraag of dit voor consumptie is of gewoon om olievlekken van je oprit te verwijderen. Ze kunnen er gelukkig zelf mee lachen.

Bij de laatste tasting krijgen we dezelfde reeks wijnen voorgeschoteld, maar ook een port, ofwel een port-style, gemaakt van blueberries. Lekker, al proeft het bij mij nog steeds een beetje naar bitterpeer.

Terug naar ons fris stukje bos. Onderweg dondert onze toaster uit zijn opbergplaats. Gelukkig hadden we al colle-tout gekocht, na een beetje puzzelen ziet hij er terug heel uit. Hij toast wel enkel nog maar één kant van het brood.

13-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

We hebben een reservatie op een parel van een camping, Crystal Cove Beach Resort, aan de oever van de Pacific zoals de naam al laat vermoeden. 300km  noordwest, ofwel 5h rijden. De eerste langere trip met ons huis. De wegen zijn goed breed en de snelheid beperkt tot 80 of soms 90 km per uur. Door het feit dat we hoger zitten in onze camper lijkt dat nog trager. Maar dat maakt niet uit, we zijn niet gehaast en de omgeving gaat van mooi tot knap naar uitzonderlijk. Dardenne in’t groot. Alle tinten groen passeren de revue. Vaak rijden we alleen, niemand voor ons, achter ons, wetende dat dit de enige weg is in de ruime omgeving, apart. Onze grootste angst, dat we niet meer onder de indruk zouden raken van Canada’s natuurschoon wegens overload, wordt met deze rit onmiddellijk de kop ingedrukt. Wat een prachtig land is dit.

We bevoorraden ons in het laatste grote dorp, zo’n 120 km voor Tofino. De supermarkt is een halve Ikea. We laten ons dan ook verleiden en schaffen nog een aantal extra’s aan om ons rijdend huis wat gezelliger te maken. Tafelkleedje, mini-bbq….

Dan recht tot aan het Pacific Rim National Park, we melden ons aan bij de Visitor Centre, uit de lokale groenliefhebber persen we enkele wandelkaarten en kopen een Annual Park pas die ons gedurende een jaar toegang verschaft tot alle National Parks van Canada. Dat gaan we kunnen gebruiken.

Nu nog even verder tot aan de Cove. Al kunnen we het niet laten om al even te stoppen om twee boardwalks door het regenwoud te doen. Regenwoud zegt u? Jawel, van het gematigde type hier. Tropisch is het hier niet. We halen geen 15°, alle onze warme kledij hebben we aan en dat volstaat net, als je blijft bewegen. Als we ons aanmelden op de camping zien we al dat het hier enorm netjes is. Enkele leuke verassingen, gratis DVD’s, gezelschapspelen, hout om te stoken op je perceel, druppelinternet en koffie ’s morgens. Nice, kunnen we een extra nachtje blijven? Ondertussen komt de zon erdoor en aperitieven we op het strand, in de verte springen migrerende kolossen uit het water maar zover reikt mijn zoom niet. Misschien zien we ze nog wel van dichterbij de volgende dagen.

Eens terug aan onze RV spot wordt het snel frisser. We stoken onze truckersvelg warm en roderen onze splinternieuwe bbq met een stukje lokale trots, de zalm.

14-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Vandaag spenderen we een hele dag aan rondwandelen in het Pacific Rim Park. De vegetatie blijft verbazen, de variatie is enorm. Veel planten lijken nooit daglicht te zien, onthouden voor in onze schaduwrijke tuin. We zijn bijna de enigen die de paden bewandelen, we komen maar 1 tegenligger tegen. Zalige rust.

Overal hangen waarschuwingsborden, ’t is niet gemakkelijk om alles te onthouden. De zwarte beer mag je niet in de ogen kijken en moet je voornamelijk met rust laten. Dan doet hij hopelijk hetzelfde met jou. De cougar (Canadese poema) moet je dan net zeer vermanend in de ogen kijken en ervoor zorgen dat hij meer schrik heeft van jou dan andersom. Dát kunnen we, de jarenlange training op vervelende supermarktkindjes lijkt eindelijk nut te hebben. Een wolf moet je op zijn neus slaan of in zijn ogen prikken. Ik zie het mij al doen... En regel nummer 1, lawaai maken, zorgen dat je ze niet verrast. Als de vegetatie dikker wordt, voel ik mij toch niet meer zo op mijn gemak. Voor en achter mij enkel het paadje dat we bewandelen, links en rechts dichte begroeiing. Ik loer overal tussen de bomen door. Voorlopig spotten we niks. Ik kuch en hoest mijn keel rauw in de hoop voldoende lawaai te maken, tot ergernis van mijn partner die de paadjes afsluipt om wildlife te spotten. We geraken niet dichter dan hoopjes berekak van de zwarte beer, vraag me niet waarom ik dit weet, en wat losgewroete planten. Bij deze is het bewijs wel geleverd op de legendarische vraag waar de beren schijten.

Eén van de paden brengt ons helemaal tot op een verlaten strand. Vol met reusachtige rotsblokken. Wie op zoek is naar een beetje me-time, dat kan hier. Alleen en met hopen aangespoelde schaaldieren. Laat dat nu net het lievelingsgerecht zijn van de zwarte beer. We hebben niet echt een goed zicht en ik verwacht achter elke rots oog in oog te staan met zo’n kolos. Maar nee, ze laten zich niet zien. Op de terugweg horen we andere wandelaars aankomen. Zij maken echt lawaai, met fluitje en handengeklap. Zou dat echt nodig zijn? Lijkt me toch wat overdreven. Als het gevaar zo groot was, zouden ze geen paadjes aanleggen voor de toeristen lijkt me.

We eindigen de dag met een lange strandwandeling op Long Beach. Een strand dat exact benoemd is. Dapper, die surfers, dat water moet ijskoud zijn. Het is buiten maar 13°. Spijtig dat de zon zich niet laat zien, maar het heeft wel iets mytisch met die mist en laaghangende wolken. Maar we geraken stillekesaan onderkoeld van heel de dag buiten te zijn.

Gezien de berenjacht niets heeft opgedracht, bakken we onze supermarktsaté’s op de BBQ. Ondertussen blijft er maar volk toekomen op de camping. Het is May long weekend, maandag de 18^e is Victoria Day, feestdag. Onze camping is fully booked. Een dame komt toe en roept luid: Finally, some fresh air! Nu heb ik geen flauw benul waar zij net vandaan komt, maar ik kan me niet voorstellen dat er in Canada zoveel plekken zonder fresh air te vinden zijn.

Na het eten naar binnen, verdorie, dat is hier toch koud zenne, zelfs met een houtvuur.

15-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

We moeten vandaag van plaats veranderen op onze campsite. Maakt niet uit, met een camper stelt dat niet veel voor. Tegen 11u moeten we onze huidige plek verlaten, zodat die gekuist kan worden (ze rijven die steentjes terug mooi in een zijstreep en komen je as opruimen, zot hoor). Wij rijden naar het stadje Tofino, beetje verderop. Hoe charmant is dat. Volledig gericht op alle mogelijke wateractiviteiten en visvangst. De ene oesterbar naast de andere. Er loopt veel volk rond maar het is tegelijkertijd heel rustig. Massa’s souvenirwinkeltjes, restaurants, campingwinkels, heel uitnodigend allemaal. Als we uitgewandeld zijn, willen we nog verse schelpen kopen voor vanavond. Niet slim natuurlijk op dit uur, alles is uitverkocht. Volgende keer beter.

Het is uiteindelijk al bijna 18u als we terugkeren naar onze camping.

De vuren worden ontstoken en het eten klaargerookt. Let’s call it a day, morgen moven we.

16-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Even een dilemma of we gaan voor een campsite in het natuurpark of in het kuststadje… gezien we de komende weken voornamelijk park zullen zien en weinig kust, kiezen we als volgende bestemming Cambell River, een vissersdorp in het Noorden van Vancouver-Island. De GPS wordt ingesteld en weg zijn we, richting volgende camping. De rit verloopt rustig en op ’t gemak. Maximum toegelaten snelheid is nog niet hoger dan 80 km/u geweest. Hoewel we maar 250 km moeten overbruggen, is de dag weer snel voorbij. Als ze hier schrijven: ‘ligt op minuten rijden van stad x’, wil dat zeggen dat je er net geen uur over doet. Minuten zijn hier gewoon langer dan wij gewend zijn. Ze krijgen er nooit 60 in één uur, bestaat niet, jamais.

De camping die we voor ogen hadden, wordt onmiddellijk afgeschreven. We zijn niet helemaal naar Canada afgezakt om op een campground te staan die het charisma van een GB-parking niet kan evenaren. Allemaal op elkaar geduwd in een rijtje, trekt op niks. Dat ziet ge natuurlijk niet in een campinggids. Onze volgende optie ligt 20 km noorderlijker. Tegen dat we daar aankomen is de receptie gesloten. Er is een soort van self service check-in voorzien, maar er zijn nog maar 2 plaatsen vrij en het is ons niet helemaal duidelijk waar die zich bevinden. Daarenboven vragen ze veel voor een site zonder elektriciteit, water etc. Dorie. Weer de auto in, een uur rijden tot we terug ten zuiden van Cambell River zijn. Ook een manier om de regio te zien. De opties beginnen te slinken, de brandstof ook, zuipen dat die camper doet. Om die te kunnen voltanken moet je de motor stilleggen.  

Uiteindelijk kunnen we terecht op Salmon Point Park, zij hebben nog 2 plaatsen. Zeker voor zo’n kleine camper als de onze, zegt de receptioniste.  Klein?... klein? wie is hier klein? (Dixit Obelix.)  Als we ons installeren, begrijpen we haar idee van ‘kleine camper’.  Hier staan rijdende huizen die groter zijn dan onze rijhuizen, 40-50ft lang, over de uitklapbare delen zullen we maar zwijgen. We zetten ons in de schaduw van zo’n plooibare flat.

Onze plek is fantastisch gelegen, met zicht op het water en de besneeuwde bergtoppen aan de overkant. We doen nog een avondwandeling langs het water om de dag af te sluiten. Hier blijven we wonen…

toch voor de komende drie dagen.

17-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Vandaag is het nationale feestdag, Victoria Day, ter ere van de Britse koningin Victoria. Speciaal voor haar is de zon van de partij. Zalig, na een week donkere wolken en kou lijden is het genieten van ons ontbijt in de warme lentezon. We besluiten dan ook om niet op uitstap te gaan, het is hier zo rustig en het weer is zo aangenaam, het zou zonde zijn om opnieuw een paar uur in de auto te gaan zitten.

Dus op deze feestdag lezen we wat in onze reisgidsen, slenteren over de camping, gaan lunchen in een nabijgelegen restaurant. Daar zijn we niet de enigen, het is aanschuiven voor een tafel buiten met oceanview. Maar we hebben tijd, we moeten nergens zijn. En voor de rest kijken we naar het opkomende tij van het zeewater. In de late namiddag testen we de hot tub van de camping terwijl ons stoofvlees staat te pruttelen. Zalig, net vakantie.

18-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

We profiteren van de snelle internet om wat bij te babbelen met thuis en dan naar de supermegastore voor fuel en proviand voor de volgende dagen. Hier hebben ze alles in supermegahoeveelheden. Niet ideaal voor onze ‘kleine’ camper. De promo-kippenvleugels zijn voldoende om ons de komende 4 weken te voorzien. Ik beslis het voorgerecht dan maar zelf te gaan jagen in de natuur. Ik stop aan Oyster Bay, het is laag water en ik stroop mijn broek op. Hoe moeilijk kan het hiér zijn om enkele Zeeuwse Creuses te strikken? Maar het zit me niet mee, iemand is me voor geweest, of het is niet den tijd van’t jaar, of de baai is verkeerd benoemd. Wel vind ik supermegascallops van meer dan 10 cm groot. Hier heb je er maar twee van nodig in een pasta vongolé bedenk ik. Ik geraak niet verder dan enkele koesterschelpen voor Ruth. Twee keer raden wat ze daar mee mag doen.

Het is nog steeds bijzonder mooi weer en we besluiten terug naar onze camping te gaan en daar wat te gaan genieten van de zon, de rust en van de baggerwerken in het bijhorende haventje. We eten fusion: guacamole, Peruaanse versie, scampi met look en scallops (st jacobsvruchten) in eigen schelp met curry, gerookt op een cederhouten plankske bijgestaan met een slaatje. ’t Was meer een experiment dat we niet gaan herhalen, scallops zijn te fragiel van smaak om te roken.

We kapen nog een film uit cyberspace maar we slagen er weeral niet in om die volledig uit te zien. Zo kennen we ondertussen al heel wat intro’s maar geen idee of het een happy end heeft. Dat is helemaal niet erg.

19-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Vandaag verlaten we Vancouver Island. Eigenlijk willen we dat doen via een ferry die vanuit Port Hardy, het noordelijkste punt van V.I., in 12 uren scenic boottocht naar Price Rupert vaart, veel noordelijker in British Colombia. Gaat niet, die service wordt pas gestart half juni.

Dan steken we hier maar lokaal over naar de Sunshine Coast want we willen niet op onze stappen terugkeren. Van daaruit nog 2 ferry’s en we zijn  terug op mainland. 3 in totaal dus. Twee verbinding plannen we voor vandaag. De eerste is een overtocht van 1,5 uur van Little River naar Powell River. Dan een half uurtje rijden naar Saltery Bay voor de volgende ferry. Maar we moeten ons niet haasten, de aansluitingen zijn niet optimaal en onze volgende ferry gaat pas binnen 4 uur. We stoppen aan een Provincial Park nabij Saltery Bay wat evengoed een Provincial parking lot had kunnen zijn, meer parking dan park dus, maar wel mooi gelegen. Het is hier dan ook niet eenvoudig om een echt lelijke locatie te vinden.

Handig toch, zo’n camper. Uit de diepvries toveren we een overschot stoofvlees en die eten we smakelijk op met zicht op het meer. Ik speel wat met de lego tot ik het beu ben (no questions asked) en ga dan pootje baden. Is me dat schrikken, vanaf dat ik de rotsen verlaat en in het zand wil stappen zak ik gemakkelijk tot aan mijn knieën in het slib. Ik heb alle moeite om mezelf en voornamelijk mijn sandalen aan de oppervlakte te krijgen. Volgens de borden is dit trouwens een badplaats. In ieder geval, als ge hier uw kroost loslaat om te zwemmen is de kans reëel dat ze in de problemen komen (en dat is zachter uitgedrukt dan ik aanvankelijk wou schrijven).

Het is tijd, naar ferry 2, Saltery Bay naar Earls Cove, ik kan me niet inbeelden dat iemand baat heeft met de juiste locaties, maar ‘t is voor het nageslacht. We hebben de wind mee en dat maakt dat het nog warmer lijkt, bakken en braden op het dek. Na 50 minuten meren we terug aan en dan is het nog minder dan een uur tot aan de volgende overnachtingplaats. Een Provincial camping. Deze zouden over het algemeen mooier zijn met grotere plaatsen dan de commerciële. Dat komt omdat de staat de grond niet moet kopen natuurlijk. Minder voorzieningen, dat ook wel, maar  we kunnen wel enkele dagen verder op reserves van de camper, denken we.

De camping is inderdaad groot, we hebben ¼ voetbalveld voor onze bescheiden camper. Midden in de bossen. Geen water of elektriciteit op deze plaats, niet erg, de tank en de batterijen zijn vol. We zien voorlopig niemand. Volgens het welkombord mogen we gewoon een vrije plaats kiezen. Die zijn er in overvloed, keuze genoeg. Hier gaan we twee nachten proberen te blijven, we zullen de ranger later of morgen wel ontmoeten. Wat een rust, getsjilp van vogels en getok van spechten.

20-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Het uitbundige gekwetter van de vroege vogels kondigt weer een fantastische lentedag aan. We beginnen met een early bird strandwandeling  want net nu zijn alle beren op het strand aan het ontbijten, volgens de kenners. Niks beer, maar we krijgen wel een heel team Canadese ganzen te zien, mét kroost. Mooie grote vogels, maar niet te onderschatten. Die beesten zijn in staat Boeings neer te halen boven de Hudson River. Waarschijnlijk zaten ze ook in het 9/11 complot.

Na het ontbijt rijden we met ons huis naar Smuggler’s Cove. Klinkt exotisch vinden wij. Daar hebben ze naar goede gewoonte een paar trails, veel bos en veel water. En dat zijn we, gelukkig, nog lang niet beu gezien. Het begin van de wandeling brengt ons door een ondergelopen slagveld van dode bomen. We kunnen hier ondertussen zonder moeite het werk van een familie overijverige bevers in herkennen. Die beesten richten een regelrechte ravage aan. Zouden die, als ze aan zo’n gust beginnen te knagen, nadenken over de richting waarin hij uiteindelijk moet vallen? Aan de professioneel aangelegde dammen te zien zou je geloven van wel.

Elk uitzichtpunt is goed voor een nieuw wauw-gevoel en in onze verbeelding zien we de smokkelboten vol met rum al aanmeren in de verborgen baaien. Die handel gaat hier volgens ons nog onverminderd door, ideale locatie. Misschien kunnen we hier wel een dealtje sluiten, …ijdele hoop.

In de late namiddag zijn we terug op onze camping en installeren we ons nog even op het strand. Het is heerlijk in het zonnetje, net niet te warm. We nemen even de tijd om een ruw plan voor de komende dagen op te stellen.

Morgen de laatste ferry in de rij en dan gestaag richting Jasper, een echt National Park, een klapper, een hoogvlieger, de parel van de Rockies. De verwachtingen zijn hooggespannen, maar dat merkte je misschien al…

21-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Aan de ferry-terminal blijkt dat we niet de enigen zijn die naar Vancouver willen overzetten. Juist, het is vrijdag. Het is te hopen dat ze een grote boot sturen, want langs de kant van de weg hingen overal pamfletten voor ‘meer overzetvaarten voor minder geld’. We geraken toch vlot over en beginnen aan de scenic Sea-to-Sky Highway die ons uiteindelijk tot in Whistler zal brengen. De route kronkelt langs de steile kliffen van de Howe Sound, maar zoals steeds zijn de banen voorzien op grotere voertuigen dan het onze, dus dat rijdt lekker vlot.

Eerste stop onderweg is het Britannia Mine Museum. De Britannia Mine was op zijn hoogtepunt één van de grootste koperleveranciers ter wereld. Hun gangenstelsel in de Britannia Mountain is 210 km lang. Straf dat die berg er nog steeds staat. Met een treintje kunnen we een bezoek aan een stuk van de gangen brengen en krijgen daarbij een live demonstratie van de verschillende werktuigen die de miners gebruikten. De enthousiaste gids probeert ons ook duidelijk te maken hoe in de beginjaren van de mijn de verlichting werkte. Zijn truc heeft weinig effect dankzij een paar overijverige Chinezen die dat persé willen filmen met hun iPhone. Sinds 1974 is de mijn inactief, niet meer winstgevend. Later bleek echter dat door de aanwezigheid van al de tunnels er teveel grondwater in de tunnels kwam en dat water liep daarna kopervervuild in de rivieren en in de Howe Sound. Hoewel dit een natuurlijke vervuiling was, was de impact op het milieu aanzienlijk, alle maritiem leven verdween. Sinds 2005 staat er een waterzuiveringsinstallatie en vorig jaar werd voor de 1^e keer terug een walvis in de Sound gesignaleerd. Zal toch ne verdwaalde geweest zijn, denk ik.

Volgende stop zijn de Shannon Falls, de 3^e hoogste watervallen van British Colombia, nl 335m. Er dondert inderdaad veel water naar beneden, maar om de Iguazu Falls te evenaren moeten ze toch nog wat groeien.

We willen overnachten in Alice Lake. De campground werd heel lyrisch omschreven. Dat merken we als we toekomen, er staan nog 4 auto’s voor ons aan de receptie aan te schuiven. Als het eindelijk aan ons is, krijgen we het verdict te horen, camping vol. We kunnen het nauwelijks geloven. Nog volledig buiten het seizoen. Dat belooft voor de komende weken. Er is blijkbaar wel één of ander bike-evenement dit weekend dus dat verklaart het lokale enthousiasme misschien. Even overleggen wat we gaan doen, en uiteindelijk beslissen we dan maar ineens door te rijden tot Whistler. Zo winnen we een dag. Daar is wel plek. Die camping is heel wat minder lyrisch, maar een uitzicht hebben we wel.

22-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Vandaag gaat de Peak-to-Peak kabelbaan open. Dat wisten we en ’t is dan ook niet helemaal toevallig dat wij hier vandaag staan. Die baan brengt je tot op de hoogste toppen en van daaruit kan je dan een paar wandelingen doen. Tenzij het te vroeg op het jaar is. Zoals nu dus. Eind april hebben ze nog redelijk wat sneeuw te slikken gehad en de paden zijn niet open. Skiën kan je hier nog wel, hmmm… klinkt verleidelijk, al was het maar om de opscheppende wintersporters in de kroeg hun mond te kunnen snoeren met: “Ja, wij gaan altijd in Whistler skiën, in Canada.” We laten het toch maar zo. Enige andere alternatief, de Valley Trail. Een aangelegd pad waarmee je in zo’n 4u de vallei van Whistler doorkruist. Ok, we moeten het pad delen met mountainbikers maar die fietsen zoals de auto’s rijden op de baan. Traag. Een gemiddelde Belgische wielertoerist wordt hier ongetwijfeld van het parcours geplukt wegens overdreven snelheid of onsympathiek rijgedrag. Als we een foto willen nemen van het landschap, gaan alle fietsers in de remmen. Stel je voor dat ze door de foto rijden. Geweldig. Tegen de middag begint het te regenen, spijtig van de mooie uitzichten. We lunchen in het clubhuis van de golfvereniging.

Als de wandeling op is, stopt het ook met regenen. We lopen nog wat in Whistler zelf rond. Vreemde stad. Voelt heel artificieel, een beetje pretparkachtig aan. Ze zijn zeer trots op het feit dat ze in 2010 de Olympische Winterspelen mochten hosten. Het feit dat er toen geen sneeuw lag, 10° was, en bijgevolg quasi iedereen hier zijne nek brak, maakte het meteen ook de meest ludieke winterspelen ooit. Dubbel aantal kandidaten voor de aansluitende Paralympics. Voor de rest is het een aaneenschakeling van pleintjes met cafés, restaurants en boetieks. Aan de liften zien we pas echt hoe het hier tegelijkertijd nog winter en al zomer is. We zien mensen in volledige snowboarduitrusting van de lift komen tezamen met rafters. Op de terrasjes zitten mensen in korte broek en T-shirt. Dat beeld wordt dan nog aangevuld met honderden modderige mountainbikers. Strange it is. 

23-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Normaal gingen we vandaag nog een stuk van de Fraser Canyon bezichtigen. De wolken hangen echter tot onder onze voeten en ze voorspellen heel de dag regen. Dan kunnen we er beter een rij-dag van maken. Snel even op de kaart kijken, dat worden 450km tot in Clearwater. En van daaruit morgen dan ineens door naar Jasper National Park.

Al snel komen we in de aangekondigde regen terecht. Wat eerst nog een gezapig buitje is, gaat daarna over in heuse wolkbreuken met hagelbuien en onweer. Bij momenten moeilijk rijden, zelfs door de sneeuw gereden, niet gedacht. Het is dan ook al laat als we in Clearwater aankomen. Nog net op tijd voor het sluiten van de supermarkt.

Op de camping groet iemand ons. We menen hem ook te herkennen maar kunnen het niet plaatsen. Heel de avond hoofd erover gebroken. We gaan zelfs terug tot in Zuid-Amerika maar dat lijkt ons wel heel onwaarschijnlijk. We kunnen het ook gewoon gaan vragen natuurlijk, maar stel dat we het ons maar inbeelden?

Als we de internet opengooien en het weerbericht bekijken, lezen we onheilspellende berichten over de regio waar we nu zitten. Moet dit nog komen of hebben we dit vanmiddag al over ons gehad? Chance dat we niet met de tent zijn, zeggen we.

24-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth