Vandaag spenderen we een hele dag aan rondwandelen in het Pacific Rim Park. De vegetatie blijft verbazen, de variatie is enorm. Veel planten lijken nooit daglicht te zien, onthouden voor in onze schaduwrijke tuin. We zijn bijna de enigen die de paden bewandelen, we komen maar 1 tegenligger tegen. Zalige rust.

Overal hangen waarschuwingsborden, ’t is niet gemakkelijk om alles te onthouden. De zwarte beer mag je niet in de ogen kijken en moet je voornamelijk met rust laten. Dan doet hij hopelijk hetzelfde met jou. De cougar (Canadese poema) moet je dan net zeer vermanend in de ogen kijken en ervoor zorgen dat hij meer schrik heeft van jou dan andersom. Dát kunnen we, de jarenlange training op vervelende supermarktkindjes lijkt eindelijk nut te hebben. Een wolf moet je op zijn neus slaan of in zijn ogen prikken. Ik zie het mij al doen... En regel nummer 1, lawaai maken, zorgen dat je ze niet verrast. Als de vegetatie dikker wordt, voel ik mij toch niet meer zo op mijn gemak. Voor en achter mij enkel het paadje dat we bewandelen, links en rechts dichte begroeiing. Ik loer overal tussen de bomen door. Voorlopig spotten we niks. Ik kuch en hoest mijn keel rauw in de hoop voldoende lawaai te maken, tot ergernis van mijn partner die de paadjes afsluipt om wildlife te spotten. We geraken niet dichter dan hoopjes berekak van de zwarte beer, vraag me niet waarom ik dit weet, en wat losgewroete planten. Bij deze is het bewijs wel geleverd op de legendarische vraag waar de beren schijten.

Eén van de paden brengt ons helemaal tot op een verlaten strand. Vol met reusachtige rotsblokken. Wie op zoek is naar een beetje me-time, dat kan hier. Alleen en met hopen aangespoelde schaaldieren. Laat dat nu net het lievelingsgerecht zijn van de zwarte beer. We hebben niet echt een goed zicht en ik verwacht achter elke rots oog in oog te staan met zo’n kolos. Maar nee, ze laten zich niet zien. Op de terugweg horen we andere wandelaars aankomen. Zij maken echt lawaai, met fluitje en handengeklap. Zou dat echt nodig zijn? Lijkt me toch wat overdreven. Als het gevaar zo groot was, zouden ze geen paadjes aanleggen voor de toeristen lijkt me.

We eindigen de dag met een lange strandwandeling op Long Beach. Een strand dat exact benoemd is. Dapper, die surfers, dat water moet ijskoud zijn. Het is buiten maar 13°. Spijtig dat de zon zich niet laat zien, maar het heeft wel iets mytisch met die mist en laaghangende wolken. Maar we geraken stillekesaan onderkoeld van heel de dag buiten te zijn.

Gezien de berenjacht niets heeft opgedracht, bakken we onze supermarktsaté’s op de BBQ. Ondertussen blijft er maar volk toekomen op de camping. Het is May long weekend, maandag de 18^e is Victoria Day, feestdag. Onze camping is fully booked. Een dame komt toe en roept luid: Finally, some fresh air! Nu heb ik geen flauw benul waar zij net vandaan komt, maar ik kan me niet voorstellen dat er in Canada zoveel plekken zonder fresh air te vinden zijn.

Na het eten naar binnen, verdorie, dat is hier toch koud zenne, zelfs met een houtvuur.