We zitten opnieuw in onze kano, uit vrije wil. Het is 5u ’s ochtends, het regent pijpenstelen en de rest van de camping is nog in deep sleep. Maar, je moet er wat voor over hebben om wildlife te zien. Hopelijk regent de kano niet te snel vol, want dan zinken we. We weten perfect waar we naartoe willen, het smalle stuk dat de 2 meren verbindt. In het hoge gras zien we een grote mooie reiger zitten. Die zit ons wat aan te staren, duidelijk nog niet goed wakker. We stoppen regelmatig om van de ontwakende natuur te genieten. De ruisende regen, tsjilpende vogels, kwakende kikkers en een geluid dat we niet kunnen thuisbrengen. Het gesnurk van een eland of een brulkikker met bronchitis? Met de verrekijker speuren we de oevers af maar we vinden de oorsprong van het geluid niet. Lang stilliggen zit er echter niet in, de muggen zijn maar al te blij met dat vroege ontbijt. Als er zo’n bloeddorstig insect onder de kap van je regenjas terechtkomt, word je helemaal horendul van het gezoem.

Na 1,5u peddelen keren we terug. Buiten de reiger hebben we niets gezien. Die beesten zijn ook niet zot natuurlijk, wie komt er nu buiten met zo’n weer. Mike kruipt nog even terug onder de warme dons, die heeft nog een lange rit voor de boeg en die is evenmin zo zot.

Tegen 9u zijn we vertrekkensklaar. Huis uit zijn plek manoeuvreren en de baan op, richting Parc de la Gatineau, in de provincie Québec. ’t Is te hopen dat we de mensen daar gaan verstaan. De hele 300 km lang valt de regen met bakken uit de lucht. Zijn wij blij dat we niet aan een meerdaagse kanotocht zijn begonnen.

De rit leidt door Ottawa, niet dat we in de stad moeten zijn maar er is geen ringweg. Met ons oversized vehikel loodsen we onszelf behoedzaam door het centrum tussen de wolkenkrabbers. ’t Is een irreële ervaring. De mensen wijzen ons na.

In de late namiddag zijn we eindelijk ter plaatse. Onze camping ligt aan Philippe Lake en het is er een stuk rustiger dan in Algonquin. Gelukkig hebben we voor vanavond een ovenschotel voorzien, die verwarmt ineens de camper mee. Het blijft heel de avond en nacht doorregenen. Hoewel we niet zo ver van Ottawa zitten, hebben we ook hier geen GSM-ontvangst. Blog updaten zal dus weer niet voor de komende dagen zijn.

28-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Als ik terugkom van het sanitair heeft een kroostrijk gezin ganzen onze plek ingepalmd. Voorzichtig ga ik er langs, ik heb zo’n ma Gans al eens zien uithalen naar een auto die te dicht bij haar kinderen kwam. Even later verschijnt een dikke vette bosmarmot die onze bbq komt aflikken. Boeiend park!

Al snel komt de zon tevoorschijn. Bottinen aan en weg zijn we. De Lusk Lake Trail voert ons door een gemengd woud. Dat is al even geleden dat we nog eens loofbomen van dichtbij gezien hebben. Boven de boomtoppen pakken de donkere wolken opnieuw samen en niet lang daarna lopen we in de gietende regen. Dat klinkt geweldig in dit bos, wat een gedreun. Een heus concert van verschillende soorten ruis afhankelijk of de regen op rotsen, bladeren of bomen valt. De windvlagen sturen er een ritme in. Gelukkig zijn we erop voorzien, en blijft het bij die ene stevige vlaag. Het is een aangename wandeling, niet te uitdagend, net lang genoeg en we zijn helemaal alleen. We zien en horen veel vogels, moeten opletten om niet op de massa’s eekhoorntjes te trappen. Grote dieren zien we echter niet.

Terug op de camping zetten we ons nog even op het strand. In het meer is een zone zo groot al een Mortsels zwembad afgebakend waarin gezwommen mag worden. 3 Redsters houden de boel Baywatch-style in het oog met de typerende oranje boei onder de arm. Mike krijgt precies al ademsnood. Het water is warm, er wordt danig rondgeplonst. De voertaal is hier duidelijk het Canadees-Frans. We verstaan er geen jota van. Het doet me terug denken aan Etienne-de-Québécois die we in Nazca tegen het lijf liepen. Hij vertelde ons daar dat dit het echte officiële oeroude Frans is. Het Frankrijk-Frans is pas later bijgeschaafd tot zijn huidige vorm. Ne mens leert zo eens iets bij. Hoewel ik niet denk dat ze dit in Frankrijk graag zullen horen.

’s Avonds zitten we aan ons kampvuur. Ineens geritsel vlakbij en geschuifel door het gras. In het donker proberen we de schim die snel onze richting uitgaat, te identificeren. Een wolf, een wombat, een bever?? Voor Mike het goed en wel beseft, staat er een wasbeer met zijn voorpoten op de armleuning van zijn stoel, op een halve meter van zijn gezicht. Zijn typische ogen staren Mike recht aan. Hij neemt snel de omgeving in zich op en vindt onmiddellijk het lege kommetje van de pinda’s. Net te laat. Hij verdwijnt snel en geruisloos de nacht in.

29-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

We rijden weer 200 km noostelijker, naar Mont Tremblant dieper in Québec. We stoppen aan een supermarkt en vallen ongeveer van onze stoel. Hola, deze supermarkt verkoopt alcohol? Da’s de eerste keer in Canada dat we dat zien. Gedaan met de bruine schijnheilige zak, hier mag iedereen zien dat je alcohol hebt gekocht. Franse invloed?

Aan de kassa staat er terug een extra persoon die je zakken inlaadt. Dat ben ik ondertussen al zo gewoon, dat ik in Toronto de herbruikbare tas aan de kassierster gaf. Als blikken konden doden… ’t was duidelijk de bedoeling dat ik dat zelf deed. Deze man biedt zelfs aan om de inkopen tot aan de auto te dragen. Zou hij het ook in onze koelkast willen schikken?

Aan de overkant is een Dollarama, vergelijkbaar met onze Krak. We kopen er wat kleine souvenirs. Het meisje aan de kassa verstaat geen letter Engels. En met mijn Frans is duidelijk ook iets mis, want ze blijft mij aangapen tot ze rood uitslaat zonder op mijn vraag te antwoorden. Ai, dat wordt dringend tijd om die taal hier wat te leren.

We installeren ons op de camping. Deze ligt niet echt in het natuurschoon zoals we de laatste dagen gewend zijn. Maar er is wi-fi, kunnen we eindelijk die blog bijwerken. En met de bus zijn we zo in Mont Tremblant, waar er morgen vanalles georganiseerd is ter ere van Canada Day. Overmorgen zullen we dan wel eens naar de berg zelf gaan kijken. 

30-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Groot Nationaal feest vandaag. We verwachten ons aan een gekte, te oordelen naar alle mogelijke attributen die je kon kopen met een esdoornblad erop. Als we buitenkijken zien we geen enkele camper die versierd is. Hier wordt helemaal niet gefeest? Misschien te maken met het feit dat de regen met bakken uit de hemel valt? Het weer is ronduit dramatisch en de voorspellingen nog onheilspellender.

Pas in de namiddag lijkt het even wat lichter te worden. We nemen de bus naar Mont Tremblant, we zijn de enige passagiers. In het centrum is er wel meer beweging. Mensen lopen met Canada-vlaggen rond, of hebben een Canada-paraplu op hun hoofd staan. Er is opvallend veel rood op straat. Met een gratis kabelbaantje kan je naar het hoogste gedeelte van het dorp dat zich een stad waant. Geweldig, we razen rakelings over de daken van de huizen en zweven recht boven zwembaden van de poepsjieke hotels. Dat zal wel verwarmd zijn, geen kat die anders met dit weer in een zwembad zit. Mocht ik het vooraf geweten hebben, ik had ballonen met ijswater gevuld als munitie. Incoming!
Vanonder het afdak van een terrasje volgen we de soundcheck van de groep van vanavond. De opklaring van zonet is al voorbij en het regent zo mogelijk nog harder dan vanmorgen. De dakgoot van de taverne naast ons begint gevaarlijk door te buigen onder de druk van het water. Dat haalt de afvoerbuis niet meer, het water klettert er gewoon over. Uiteindelijk houden ze het ook op het podium voor bekeken.

We verhuizen naar binnen om te eten. De conversatie met de ober verloopt aanvankelijk stroef maar we verstaan mekaar. Telkens als wij Merci zeggen, antwoordt hij met ‘Bienvenue’, wat we erg vreemd vinden, we zitten immers al een tijdje aan onze tafel. Een  ober met Alzheimer? Dat komt nooit goed. Het duurt even voor we doorhebben dat dit hun Franse versie is van ‘You’re welcome’. Raar taaltje dat die mannen hanteren.

De fles wijn is niet op de rekening gekomen. Nooit schrijf ik nog een slecht woord over obers met geheugenverlies.

Om 20h30 begint het optreden. Het popgroepje met zelfingenomen zanger klinkt lang niet slecht, maar dat kan normvervaging zijn. Ambiance krijgt de sprinkhaan er anders niet in. Niet moeilijk, alle festiviteiten zijn hier steeds alcoholvrij. Dan begint ge niet aan de Marie Louise te roeien.

Na het optreden lopen we in zeven haasten naar beneden en we zien de bus voor onze neus vertrekken. Niet erg, dan pakken we de volgende en tevens laatste bus. Die is dan weer te laat waardoor we op de valreep het vuurwerk nog kunnen zien. Mooier dan verwacht maar niet bijzonder. Alle pijlen lijken wereldwijd van dezelfde fabriek te komen.

De camping slaap al als wij toekomen, de feestneuzen.

01-07-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

De hemel is gezuiverd, het wordt een mooie dag. We twijfelen nog even om terug naar Mont Tremblant te bussen en daar met de kabelbaan naar boven te gaan voor een wandeling maar we opteren toch om gewoon even van het mooie weer te genieten, boekje lezen voor de camper, alles wassen, en niks doen. Ook leuk.

Er passeren nog 2 dames op de fiets die vertellen dat ze zo’n camper als die van ons gekocht hebben. Enfin, dat denken we toch dat ze vertellen. We zijn uitgenodigd om vanavond bij hen aan het kampvuur te komen zitten en een avond door te brengen in het gezelschap van echte Quebeckezen. Dat worden boeiende conversaties.

02-07-2015 om 22:52 geschreven door Mike & Ruth  

Eindelijk kunnen we onze jaarpassen voor de nationale parken nog eens bovenhalen. Langs deze kant van Canada zijn de nationale parken immers niet dik bezaaid. De passen liggen al twee weken onaangeroerd netjes geordend in het hoopje rommel in de dashboardvakjes. Maar net vandaag liggen ze er niet meer. Vrouwlief heeft die preventief uit het dievenzicht onttrokken en opgeborgen op een veiligere plek die ze nu even vergeten is. Niet zo erg, zo groot wonen we hier nu ook weer niet. We starten een search en beginnen met de usual suspects uit te kammen. Als dat op niets uitdraait gaan we door de ganse camper, geen plekje blijft onaangeroerd hoe absurd het soms ook mag lijken. We vinden ze niet. Hoe langer we blijven zoeken hoe meer hypotheses naar voor worden geschoven. Gestolen? Door het dashboard verorberd? We vertrekken dan maar, we hebben nog exact 320 km om te overpeinzen waar de passen heen zijn. De banen zijn breed en comfortabel, de rit verloopt opvallend sereen terwijl naast me dezelfde map voor de 14^e keer doorzocht wordt.

In de Visitor Center van La Mauricie schuiven we dan maar netjes aan om nieuwe toegangsbewijzen te kopen. Als we onze passen alsnog terugvinden betalen ze de nieuwe aankoop terug beloven ze.

We rijden het National Park binnen, stookhout oppikken en naar onze plek. Hier staan we zonder service en zijn we volledig aangewezen op de zelfvoorzieningen van de camper. Geen nood, de tanks die leeg moeten zijn, zijn leeg, de andere vol en de batterijen geladen. We bricoleren een typisch Vlaams gerecht ineen met een Canadees accent. Kort gegrilde tonijn met asperges en hollandaise saus, en, uiteraard een gepocheerd eitje.

Nu nog even uitvogelen welke van de gesuggereerde wandelingen we hier morgen gaan belopen.

03-07-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

De titel laat u vast al vermoeden dat wandelen er niet zal inzitten. (Hoewel). Op de camping is een service center dat fietsen verhuurt. Dat heeft alles te maken met een fietsloop van zo’n 35 km die hier voorbijloopt. Dat lijkt ons wel eens een leuk alternatief. Een ontspannend  ritje langs de meren. Volgens de uitbater gaan we daar zo’n 3 tot 4 uur over doen. Ok, doen we. Het eerste stuk loopt 13km langs de baan en is niet zo interessant, pas daarna is het een lus de natuur in. Slaagt dat even tegen, ik besef ineens weer waarom er in Dardennen niet gefietst wordt. Het lijkt of we alleen maar naar boven fietsen, soms heel even naar beneden maar we staan vooral veel stil, zelfs in het kleinste verzet geraken we niet boven met die dikke banden. Schaduw is er ook al niet op de baan. De zon martelt ons genadeloos, we zijn binnen de kortste keren kloddernat van ’t zweet en onze watervoorraad slinkt veel te snel.

Meer dan een uur later bereiken we het eigenlijke startpunt waar de route het park indraait. We zijn al kapot en het moet nog beginnen. Ok, korte pauze en wat suiker binnenspelen en dan gaan we er terug tegenaan. We rijden nu onder de bomen, wat een dankbare verkoeling. Het pad is vlot berijdbaar en slingert langs de oevers van verschillende meren. Gezien een meer van nature uit vrij horizontaal ligt, zijn de hoogteverschillen beperkter, niet erg voor onze geteisterde beenspieren. Het schiet uiteindelijk wel goed op en we hebben ruimschoots de tijd om regelmatig te stoppen en van het uitzicht te genieten.

Het venijn zit natuurlijk weer in de staart, in de laatste kilometers krijgen we nog een stevige helling voorgeschoteld. Dat duurt welgeteld 10 seconden en we staan allebei naast onze fiets. De wil is goed maar ’t vlees is duidelijk te zwak. Te voet dan maar, de pap is op, the fuel gone, we’re on vapor, Cougar, you got to put it down…

Totaal uitgeput leveren we de fietsen terug in. De man heeft er duidelijk plezier in. We strompelen terug naar onze camper en halen nog net de douches. Daarna voelen we ons terug iets meer mens, maar dat gaat pijn doen morgen, dat voelen we nu al. ’t Was anders wel een mooie tocht, zonder de beloofde Moose weliswaar.

04-07-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Vanmorgen doorzoek ik nog snel even 2 kasten, in een ultieme poging die parkpassen toch nog boven te toveren. Echter zonder succes. Spijtige zaak, ’t waren daarenboven mooie souvenirs. Sorry Greet, anders had jij ze mogen hebben.

Het ritje van gisteren zit nog altijd wat in de billen. Het is uitgesloten dat we naar Québec fietsen. We hoorden al zoveel goede dingen over deze stad, dat willen we niet missen. Onze volgende camping ligt op busbare afstand. We installeren ons en steken de bbq aan. Schitterend weer is het. Morgen zullen we eens gaan zien of de geruchten waar zijn.

05-07-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Québec kan op dit content uitpakken met: de eerste parochiekerk, het eerste museum, de eerste stenen kerk, de eerste anglicaanse kathedraal, de eerste meisjesschool, het eerste business-district, de eerste Franstalige universiteit en het oudste hospitaal. Ook de oudste krant van Noord-Amerika wordt hier gedrukt en het meest gefotografeerde hotel ter wereld staat in het oude centrum. Fieuw. En dat allemaal in slechts 1 stad, de wonderen zijn de wereld nog niet uit. We gaan dit natuurlijk niet allemaal bezoeken, we beginnen bij de omwallingen. Gebouwd naar Europees voorbeeld en bedoeld om een Amerikaanse aanval  tegen te houden. Ze is echter nooit ten gronde getest, zo geïnteresseerd waren de Yankees dan ook weer niet. Je kan ze nu volledig afwandelen. Binnenin bevindt zich de citadel, Noord-Amerika’s, surprise, surprise… tromgeroffel… dat raad je nooit… grootste fort. We gluren eens binnen maar hebben niet veel zin om in groep begeleid rondgeleid te worden.

Van daaruit wandelen we over een mooie houten boulevard met zicht op de St Lawrence river richting Château de Frontenac (dat hotel dat fotogenieker is dan Brangelina). Ik moet toegeven, het is knap om te zien. Het toornt statig boven alle gebouwen uit, valt niet te missen. Het Disney-kasteel kan hier eens ver achter komen. Ik denk dat ge een paar duiten neertelt voor een kamer. Naar verluidt was het hier dat Franklin Roosevelt en Winston Churchill D-Day hebben gepland, hebt dat op uw geweten. Op het gelijkvloers hebben ze er een Starbucks en een crèmerie ingeduwd.

Dan is het tijd om de hongerige te spijzen. We dalen af naar de Old Lower Town en vinden nog net een tafeltje op het terras van Le Lapin Sauté. De temperatuur is zwoel, de straatjes gezellig smal en klein en het krioelt van de mensen, getalenteerde straatmuzikanten en toeristenwinkeltjes. Meng daar nog wat fransklinkende conversaties onder en je waant je helemaal in de Provence. Aan de tafel naast ons loopt vanalles fout met de bestelling, om de klanten te sussen moet de ober in extremis overgaan tot het gratis aanbieden van ongeveer de volledige maaltijd. Ze krijgen er nog een dessert bovenop. Hopelijk loopt onze bestelling ook faliekant mis. Noppes, vlekkeloos wordt alles geserveerd zoals afgesproken. ’t Leven is niet eerlijk….

Verder door de oude wijken naar de haven, daar zien we een safari-voertuig, Landrover Defender, staan met in’t groot een verwijzing naar een Belgische blog op. Aan de stickers op het voertuig te zien, hebben ze al serieus wat afgereisd met dat ding. Sommige mensen zijn blijkbaar nog een pak zotter…We nemen een paar foto’s om inspiratie op te doen voor onze volgende reis.

Aan de haven doorkruisen we nog gauw de markt en dan is het terug tijd voor een terraske, niet alleen in België is het volop aan’t zomeren.

Met de expressbus naar huis en dan even afkoelen in het zwembad. We hebben weeral wat km’s afgemaald vandaag. Québec kon ons wel bekoren, we waanden ons zowaar terug in Europa. Hier hebben ze zelfs terug muziekfestivals. In Québec vindt het grootste openluchtfestival van Canada plaats, beetje zoals de Zomer van Antwerpen: L’été de Québec. Vanaf 9 juni treden hier onder andere de Rolling Stones en Deep Purple op, en de Foo Fighters krijg je hier ook te zien. We houden het nog even in beraad, hangt wat af van de toer die we verder gaan doen. 

06-07-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

We laten Québec achter ons, het ziet er hier maar onweerachtig uit. We hobbelen naar Tadoussac. De baan is in slechte staat, er zijn veel wegenwerken. We gaan van zee-niveau omhoog, met links van ons de mooie Laurentides-bergen, over 800m pieken en dan terug naar zee. De automatic in combinatie met cruise control gaat op sommige stukken makkelijk over de 5000 toeren. Voilà, die is bij deze gerodeerd, de pistons zijn net niet door de motorkap gelanceerd. Economisch rijden is anders. Uiteindelijk komen we aan de ferry die ons in 10 minuten naar de overkant brengt. Ik stap uit om de propaan dicht te draaien. Amai, wat is dat hier, minstens 20° verschil met deze ochtend. Het hele landschap doet ons denken aan de kusten van Cap Gris en Blanc Nez, die kliffen en het wisselvallige weer… mooi om te zien.

En zo arriveren we in Tadoussac, met als doel massa’s walvissen te zien. Ik ben weeral eens benieuwd.

07-07-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Een uitgebreide analyse van het weerbericht doet ons besluiten om de walvissentocht pas morgen te doen. We reserveren een plaats voor de late namiddag en duimen vanaf nu dat de voorspellingen standhouden.

We zitten op zo’n 2,5 km van downtown Tadoussac. Via een pad over het strand kan je te voet naar het centrum. Het kost ons enige moeite om daar te geraken. Het strand is echter maar 50 meter van ons verwijderd, 50 meter loodrecht naar beneden is dat dan wel. Mogelijkheden genoeg om af te dalen, maar dan op uw achterste met risico op nog een kapotte broek. Na een tijdje padvinderen vinden we een pad, recent belopen, door wie of wat is de vraag, steil naar beneden. Even later staan we op het strand aan de waterlijn. Het hoeragevoel is van korte duur want dit strand sluit niet aan met het strand dat tot aan het dorp loopt. Na nog wat extra klimpartijen over de rotsen geraken we uiteindelijk op het rechte pad. Die zelf geïmproviseerde wandelingen blijven toch vaak de uitdagendste. Eens opnieuw boven moeten we hard tegen de wind opboksen en zelfs uitkijken dat we niet het water ingeblazen worden. Absoluut niet de beste dag om met een zodiac tegen hoge snelheid over het water te sjeezen, dat weten we uit ervaring. Remember de beruchte Kaap die voor onze neus weggeblazen werd? Bovendien zou ik als walvis ook wat verder onder water blijven… stel dat ge een valling opscharrelt… ’t zou geen zicht zijn.

We wijken af.

Eens op de boulevard van Tadoussac zien we in de baai allerlei rugvinnen boven het water uitkomen. Met de verrekijker en het fototoestel in aanslag proberen we hen te volgen en te gokken waar ze volgende keer zullen bovenkomen. Geen idee welk merk het is, maar zelfs vanop honderden meters afstand kan je zien dat het kolossale dieren zijn. Aan de andere kant van de baai komen ze zelfs dicht tegen land. Gewoon op een steen gaan zitten en naar het water staren, da’s het beste dat je kan doen, en dat doen we naar best vermogen. Dit doet de verwachtingen voor de tocht van morgen alleen maar toenemen.

Een paar uur later hebben we alle bewandelbare paden van Tadoussac en meer bewandeld. Ondertussen is de wind geminderd en trekt het open. Met een stralende zon op onze rug wandelen we terug naar de camping, deze keer wel langs de conventionele route. Rustige dag en toch weer wat gezien. Op de camping maken we kennis met een echte française. Eerst wil ze een potje om een vlinder in te bewaren. Dan komt ze vertellen dat ze vanaf nu telkens door onze site zal lopen, want dat is korter naar de speeltuin. Vervolgens komt ze vragen of we een bal hebben om mee te spelen. “Euh, non” maar ze wijkt niet en kijkt ze ons ongelovig aan. Ons argument dat er geen kinderen in onze camper zitten, vindt ze maar weinig aanvaardbaar. Haar volgend slachtoffer is onze buurman, Engelstalig. Die verstaat de vraag wel maar is niet in staat een fatsoenlijk frans antwoord te produceren. Ze geeft niet af, het is niet mogelijk dat die man wél kinderen heeft maar geen bal. Haar repeat-functie schiet een versnelling hoger en de buurman vindt duidelijk de resetknop niet. Uiteindelijk redden we man van de verbale aanval door mejuffer naar de receptie te verwijzen. Maar dat doen we pas nadat de man zich in alle bochten gewrongen heeft en de radeloosheid nabij is. Een gemeen beetje plezier mogen we er toch ook aan beleven? Pittig karakter, onze 7-jarige overbuurvrouw.

08-07-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

We hebben nog iets meer dan een week en dan moet monstertruck terug in Toronto staan. De wegenkaarten worden bovengehaald, de GPS telt alle mogelijke routes uit en dan valt het verdict. Het heeft weinig zin om nog veel oostelijker te gaan, dat zou de terugrit naar Toronto alleen maar lastiger maken. We hebben echt geen zin om de laatste 3 dagen van deze trip onafgebroken in onze bus te zitten. Geen Nova Scotia dus, al wisten we bij de start al dat dit moeilijk zou zijn, teveel km’s. Zelfs na bijna 7 maanden reizen vind ik dat nog altijd moeilijk, die keuzes maken.

We tekenen een traject uit en maken alvast wat reservaties voor campings, da’s goed voor de ease of mind. Vloeken nog eens flink omdat we voor Parc Le Bic een extra fee moeten betalen bij gebrek aan geldige jaarparkpassen. Na morgen wordt de koers terug richting Toronto gezet. Een bezoek aan de stad Montréal plannen we ook nog in.

Tegen dat dit allemaal achter de rug is, is het hoog tijd voor onze walvissentrip!! We kozen bewust voor de kleinere Zodiacs. Die zouden dichter komen, bevatten veel minder passagiers en zijn niet voor mietjes. Nu hebben we deze reis al meer heftige zodiactochten gedaan, ’t zou ons verbazen als wij er niet tegen bestand zouden zijn. We toveren onze Patagonië-kledij terug boven en we staan, bestand tegen een volgende ijstijd, aan de ingang van de camping te wachten op onze navette.

Voor we aan boord mogen, moeten we nog een waterdicht pak met ingebouwde zwemvest aan, we zijn ondertussen gesmolten want het is hier nog helemaal niet koud. En dan zijn we vertrokken. De St. Lawrence river is een spiegel, er is geen zuchtje wind. Ideaal. Al snel krijgen we in de verte een school beluga’s te zien. Hun witte ruggen steken fel af tegen het donkere water. We mogen echter niet te dichtbij, ze zijn met uitsterven bedreigd. We varen nog wat verder van de kant weg en daar zijn ze dan plots. Overal waar je kijkt, zie je vinnen boven water komen. We zien minke whales en porpoise whales, omringd door talloze nieuwsgierige zeehondjes. Soms in de verte, soms vlakbij. Het is af en toe goed schrikken als er plots één bij de boot opduikt. Dan zijn ze ineens nog groter. Eén keer komt er één naar ons kijken, met zijn hele kop uit het water, de hele boot in extase. Foto’s trekken is moeilijk. Je weet altijd waar ze onder zijn gegaan, maar het is gokken waar ze terug boven zullen komen. Hoewel ze hun locatie onmiddellijk prijsgeven met een stevige blow-out. We doen verschillende plaatsen aan, en dan zien we een groep van 3 vinvissen, de 2^e grootste soort die hier voortkomt. Niet inbegrepen in het standaard pakket, onze gids is helemaal uitzinnig over het feit dat we er 3 tegelijk te zien krijgen. De grootste walvis gaan we niet te zien krijgen. Dat is de blauwe vinvis, die komt pas naar deze contreien vanaf augustus. Het water is nu nog te koud. Dat is ook de reden waarom de andere walvissen geen kunstjes doen. Maar, ook zonder circusact zijn de beesten knap om te zien, een leuke trip.

Er is terug werkbaar internet op de camping als we terugkomen. Ik check nog even de uren van de ferry die we morgen moeten nemen. Die van 14u lijkt ons ideaal. Reserveren wordt aangeraden. Voor oversized vehicules kan dit enkel telefonisch, maar we zijn te laat, de lijnen zijn een kwartier geleden dicht gegaan. Voor de fun probeer ik een plaats te reserveren voor een gewone personenauto. 98% volgeboekt zegt de website. Oei, da’s niet goed. Ondertussen laat ook de internet het weer afweten. Morgenvroeg toch maar bellen. 

09-07-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Zo gauw de kantoren open zijn, bel ik naar de ferry maatschappij. Verdict: alles volzet, ook voor de overzet van 20u en alle ferry’s van zaterdag. Een lichte paniek maakt zich van mij meester. Heel ons plan dreigt in duigen te vallen en de campings zijn al betaald. Er zit niets anders op dan naar ginder te rijden en hopen dat ze nog een gaatje vinden voor een 8,5 m lange bus.

We vertrekken goed op tijd. De rit is de moeite, door de taiga, de baan is goed. Als het zou tegenvallen bij de ferry en we moeten heel het stuk terug, hebben we tenminste nog een prachtig uitzicht. Over de laatste 30 km doen we echter ellendig lang, wegenwerken. We sussen onszelf met het idee dat dat enkel in ons voordeel kan werken. Ook mensen met gereserveerde plaatsen moeten deze files doen, mogelijk zijn er een aantal te laat vertrokken en kunnen we hun plaats innemen.

Bij de incheck zegt de man dat we ‘une toute petite chance’ hebben om mee te kunnen. Hm. Eigenlijk staan er niet eens zoveel auto’s. En zeker niet veel oversized. Dit komt wel goed. De boot wordt geladen. Alles reservés erop. Dan is het aan diegenen die het noodlot tarten. Alle personenwagens zonder reservatie gaan er ook vlot mee op. De vrachtwagen en camper voor ons ook. En dan gaan de armen naar beneden en zegt de man: c’est complet. Komaan jongens, een klein efforreke… onverbiddelijk zijn ze, de boot vertrekt zonder ons. Op een trekker na zijn we de enigen die op de oever worden achtergelaten. Ik weet nu hoe Hagar zich op zijn piepklein eilandje moet voelen.

Verslagen zitten we in onze camper. Dat wil zeggen, 6u wachten op de overzet van 20u, waarvan we ook niet weten of we meekunnen. Onze camping halen we al helemaal niet meer op tijd. Er zit niets anders op dan de camping proberen te annuleren.. Er staat hier nog zo’n oude telefooncel waar je muntjes in kan gooien, dus we kunnen de camping verwittigen (ook al zitten we hier bij een redelijk grote ‘stad’, GSM-ontvangst is hier noppes). We spreken de voicemail van de camping in en dan is het wachten geblazen.

Hm, misschien kunnen we wel iets eten. We schuiven onze zijkanten uit en knutselen een verse spaghettisaus in elkaar. Als we hier dan toch moeten wachten, kunnen we het beter zo aangenaam mogelijk doen. De heerlijke etensgeuren verspreiden zich over de parkeerplaats. Misschien moeten we onze spaghetti per portie verkopen aan de nieuwe lichting achter ons. Met een glas wijn erbij. Lucratieve business, lijkt ons. Onze achterburen hebben ondertussen de luifel van hun caravan ook opengeschoven en zitten rustig in hun campingstoelen een pintje te drinken. Ach ja, als we hier een nacht moeten blijven, we hebben ons hele huis bij. Geen probleem.

Als 20u begint te naderen, keert de onrust terug. Staan er nu niet meer auto’s dan daarstraks? Zeker meer caravans en vrachtwagens. Ik geloof er niet meer in, dit wordt niks. Als er bij het laden van de boot dan ook nog voorrang gegeven wordt aan 2 kleinere vans die veel na ons zijn toegekomen, ben ik in alle staten. Maar discussiëren helpt niet, dat weet ik al. Ik probeer nog eens met een extra vieze blik. Als ik het nu nog iets verder drijf, bindt Mike me zeker vast in de douchecabine, maar de blik lijkt wel indruk te maken want ineens mogen we mee. Ik ben pas gerust als we effectief met onze wielen in de buik van de boot staan. Ok. So far so good, zover zijn we al.

Aan de overzet hebben we niet zoveel, het is ondertussen donker. Vraag die zich nu stelt, waar gaan we overnachten. Gewoon langs de baan mag niet en geen enkele camping gaat ons nog toelaten op dit uur. En dan gaat er plots het ideelampje branden zoals in de stripboeken. De parking van een Walmart-supermarkt! Daar hebben we over gelezen! De meeste Walmart’s stellen hun parkings ter beschikking voor campers en caravans, in de hoop dat die de volgende ochtend bij hen komen winkelen. En ja, Matane heeft een Walmart en een aparte sectie op hun parking speciaal voor overnight stays. Wat een opluchting. Ok, er zijn geen voorzieningen, maar die hebben we niet nodig. Hoewel, blijkt dat we nog kunnen verbinden op hun wi-fi ook, mooi meegenomen. Nog even snel het sociale netwerk wat bijwerken en dan onder de wol.

10-07-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Fris uitgerust en proper gedoucht staan we omstreeks openingstijd aan de deuren van de Walmart om onze voorraad aan te vullen. De supermarkt helemaal voor ons alleen, en dat op een zaterdag, leuk winkelen. Als we aan de verse producten willen beginnen, vinden we die niet. Zeer vreemd, deze supermarkt heeft alles wat niet bederfbaar is, maar geen groenten en fruit, vlees of vis. Nog nooit meegemaakt. Enfin, we zoeken dan wel een andere. Als we terug buitenkomen zien we dat onze camper flink lekt. Strange. Mike doet de deur open. Oei, we zijn blijkbaar na de laatste dumping de kraan vergeten dicht te draaien. En ja, in de verte zien we op het grasveld waar we gestaan hebben een grote plas van ons geloosde douchewater. Miljaar, not so good busy. Het gehele compartiment waar de dump hose in zit staat blank. We mikken onze lekke zeef boven een putteke en ontdoen ons van het overtollige water. Wat ruikt de parking hier meteen douchefris. Graag gedaan, Walmart. Eens we ook alle versvoer gekocht hebben installeren we ons aan het uitkijkpunt nabij de jachthaven en ontbijten met een magistraal uitzicht.

Daarna verder. Door de opgelopen vertraging laten we de extra loop tot aan Lac Matapédia vallen en rijden meteen door naar Parc Le Bic, niet zoveel verder. Parc Le Bic is een van de kleinere nationale Parcs maar, als we de bibliografie mogen geloven, een van de mooiste. Om 12h zijn we al daar. We kunnen ons al op de camping installeren maar dat doen we niet. We rijden meteen zo diep als mogelijk het park in om al enkele wandelwegen te testen. Het opmerkelijkste aan dit park is dat bij laag water immense zandbanken ontstaan. Een paradijs voor de zeehonden. Een groot deel van de wandelwegen zijn enkel toegankelijk bij eb. Meevaller, het tij is aan het terugtrekken, binnen 3h is het laag water. Regelmatig moeten we op onze passen teugkeren omdat het water nog niet laag genoeg is. Dan maar de alternatieve route door het schiereiland ipv errond.

We wandelen 3 uurtjes, de meeste van de paden hebben we hier dan belopen. Het weer schommelt tussen tropisch en polair afhankelijk langs welke kant je staat.

Op de weg naar de camping willen we nog een zijwegeltje inslaan dat eindigt aan een uitkijkpunt maar net op tijd spot ik het verbodsbord voor bussen en aanhangwagens. Wij zijn geen van beide, maar ik kan me wel een idee vormen waarom dat bord hier staat. Dan maar meteen tot aan onze camping die even idyllisch is aangelegd als het witte kinderbos bij ons.

We koken een voedzame Belgische maaltijd in elkaar, dat zijn ze hier niet gewend en dat prikkelt de nieuwsgierigheid van de locals. ’s Avonds stoken we de firepit op, een onweer blust het en we gaan slapen.

11-07-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

We mogen tot 15h op onze campplaats blijven, uitzonderlijk. Dat geeft ons meer dan tijd genoeg om in de voormiddag opnieuw het park in te trekken en de uitkijkpunten die we met de auto gisteren niet konden bereiken nu wel te belopen. 

We wandelen langs bloemenvelden de bossen in tot aan verschillende baaien. We spotten wat zeehonden, of toch de lokale variant, witte kop, vetter en ze ogen wat lomper dan onze sportieve speelse zeehondjes. We klauteren een houtje trapje op tot aan het uitkijkpunt. Na de eerste bocht volgen nog 19 aaneensluitende houten trappen. We zijn nu toch al vertrokken… Ok knap, zelfde weg naar beneden en op naar een andere baai en naar een schiereiland dat enkel met laag water bereikbaar zou zijn, maar da’s gelogen. 

We lopen over het smalle strand tot aan het eiland en zetten ons op een geïmproviseerde bank in’t zonneke. Hier zou ik nu mijn middag kunnen slijten met water te zien wegebben en het tij te doen keren. Die tijd hebben we niet en dat zou ook de kinetische medemens niet kunnen torsen zonder een dubbele dosis prozac. Verder dus, richting camper. 

Overschot opwarmen, en richting Montreal, te ver voor in één keer vinden we. We knippen de rit in twee met een tussenstop net voorbij Quebec. De Foo fighters waren hier gisteren, komt net niet uit, dus we blijven gewoon op de camping waar voor de verandering wel eens internet beschikbaar is en werken een halve week blog bij. En gooien de vis op de bbq.

12-07-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Niks part 2 natuurlijk, hier bezoeken we niets, did it, done that, bought the T-shirt…eens we goed en wel op zijn, verder richting Montreal.

13-07-2015 om 15:33 geschreven door Mike & Ruth  

Dat kan je op zijn Engels of op zijn Frans uitspreken. Beide zijn correct. Dit is de enige officiële tweetalige stad van Canada. Maar dan meer op z’n Brussels, politiek correct tweetalig maar in de praktijk spreekt toch iedereen Frans.

De beste manier om meteen in het hart van de stad uit te komen is via de metro. We rijden met onze camperbus 25 km verderop naar een parking bij de terminus van de metro. Als we het metro- en busgebouw binnenwandelen lezen we op de deuren dat hier vandaag een brandoefening gaat plaatsvinden. Maakt ons niet uit, oefent al op. We zoeken waar exact we moeten zijn voor onze verbinding en dan gaan de sirenes af. Juist, de brandoefening. Vanuit allemaal kieren en verborgen gangen duiken allemaal drukdoeners op die hesjes proberen aan te doen. Ze menen het. Iedereen naar buiten. Het ganse complex wordt ontruimd. Pas een half uur later wordt de terminal opnieuw vrijgegeven.

Bon, we kopen 4 enkele kaartjes aan de automaat. Als we door de klapdeuren onze verworven tickets willen laten scannen gebeurt er net niets. Damn, dat kan maar één ding betekenen, we hebben niet de juiste tickets gekocht. Aanschuiven aan de klantenbalie, klopt, wij hebben bustickets gekocht terwijl we tramtickets nodig hadden. We krijgen warempel alles netjes terugbetaald en worden naar de juiste automaat doorverwezen, met andere afkortingen op het toestel, waar we evenmin uit kunnen afleiden dat die voor een tram geschikt zijn.

De nieuwe tickets openen wel deuren en ruim een uur nadat we onze bus geparkeerd hebben zitten we dan toch op de tram richting downtown. ’t Is niet echt een tram zoals bij ons, deze rijdt op banden. We stappen éénmaal over op een andere lijn en in no time staan we op de Place d’Armes. Hier start onze stadswandeling.

Het is nog steeds drukkend warm maar bewolkt. Deze namiddag zou een overtrekkend koudefront een einde maken aan de hitte. We lopen door de stad maar we kunnen er maar geen hoogte van krijgen. Alles lijkt hier een rommeltje van oud en nieuw door elkaar. Naast de Notre Dame, waarvan gefluisterd wordt dat Céline Dion hier getrouwd is, staat een replica van de Empire State Building. Overal waar je kijkt mengt oud en nieuw zich in hetzelfde plaatje.

Kort na de middag eten we een eerlijke lunch in de l’Usine Spaghetti Parisienne. Als we buitenkomen druppelt het al een beetje, we maken snel onze stadswandeling af en dan terug naar de camper voor het noodweer losbarst. Dat lukt aardig. We manoeuvreren onze camper door een veel te klein tankstation en dwingen 4 plekken af bij de supermarkt. Nu terug naar de camping, zwemmeke doen, het is zwaar overtrokken en nog altijd heet, maar onweren doet het nog steeds niet. Die wachten naar goede gewoonte tot ik de bbq aansteek.  

Niet zo omvergeblazen door Montreal, geen idee of dat komt omdat er wat sleet op het citytrippen aan het komen is, of omdat we niet aan ons proefstuk toe zijn, of omdat het gewoon echt minder was. Alles waarschijnlijk. In ieder geval, de laatste grote stad die we deze reis bezoeken. Volgende week deze tijd zijn we al lang terug in België, dit is de laatste dinsdag van de hele reis. Raar gevoel.

14-07-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Gisterenavond is er tegenover ons een ‘bandbus’ komen te staan. Met 5 stuks langharig tuig en gitaren. Duidelijk onderweg naar hun volgende gig. Even twijfelden we nog of het de Foo Fighters zouden kunnen zijn, maar ze zien er wat jong uit. In elk geval, het personeel van de camping wil maar al te graag met hen op de foto.

We rijden weer 250km naar het zuiden, tot aan de 1000 Islands. Aan de receptie van de volgende camping krijgen we een activiteitenlijst mee. Jullie gaan toch zeker eens op ons springkussen? Of van de glijbaan in ons zwembad? Of anders kunnen jullie morgenavond meerijden met de koets over de camping, voor de wet ride. Dan mogen de andere gasten jullie natmaken. Of willen jullie een uitstap doen naar een kasteel en bijna 1000 eilandjes? Wat een enthousiasme, we zullen morgen wel zien. Misschien zegt een dag niks doen mij ook wel iets.

We maken fish sticks, lang geleden. Hoewel de gebruiksaanwijzingen anders zijn. Ofwel in de oven, ofwel in de microgolf, ofwel op de BBQ (?). Ze eindigen naar Belgisch recept gewoon in de pan.

Eens het begint te schemeren is het enthousiasme over de insectenvrije camping snel weg. Jezus man, waar blijven ze die muggen toch vandaan halen? Hoeveel moet ge er vermoorden voor die beesten dat snappen? Heel ons arsenaal anti-mug moet bovengehaald worden om het doenbaar te houden.

15-07-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

16-07-2015 om 23:24 geschreven door Mike & Ruth  

We rijden vandaag tot op zo’n 80 km van Toronto. We pikken nog snel de 1000 Islands Parkway scenic drive mee. Trouwens, over die 1000 Islands kunnen we nog wel iets vertellen. Om van dit complex deel te mogen uitmaken, moet je als eiland aan 2 voorwaarden voldoen: gedurende 365 dagen per jaar je hoofd boven water houden en minstens 1 levende boom op je grond hebben. Exclusief clubje…met 1840 leden om excact te zijn. En ja, de beroemde 1000 Islands saus komt ook van hier, zij het dan wel van de Amerikaanse kant.

Ondertussen regent het onophoudelijk. We haasten ons niet, we kunnen toch niet buitenzitten met dit weer. Uiteindelijk komen we aan het Darlington Provincional Park, onze laatste overnachtingsplaats met de camper. Even een klein probleempje met de lengte van onze elektriciteitskabel maar we kunnen een verlengstuk krijgen, dus da’s snel opgelost.

We moeten eigenlijk al beginnen inpakken. Maar hebben er nog geen zin in. Eerst nog even op’t gemak een filmpke zien en dan zullen we er eens aan beginnen. Het gaat echter verbazend snel en een uur later is alles in de rugzakken en zakken en zakken gepropt. Dan is het tijd voor het ultieme Canadese campingmaal: hotdogs op de bbq! Dat had even anders kunnen uitdraaien als we onderweg ons niet ineens waren beginnen afvragen waar die hotdogworstjes eigenlijk waren die we gekocht hadden. In de koelkast in elk geval niet. Zullen wel op die onvindbare plaats bij de parkpassen liggen. Een korte detour langs de lokale supermarkt en ’t was opgelost.

We stoken nog onze laatste illegaal vervoerde blokken hout in de firepit en gaan vroeg slapen.

17-07-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth