We hebben nog iets meer dan een week en dan moet monstertruck terug in Toronto staan. De wegenkaarten worden bovengehaald, de GPS telt alle mogelijke routes uit en dan valt het verdict. Het heeft weinig zin om nog veel oostelijker te gaan, dat zou de terugrit naar Toronto alleen maar lastiger maken. We hebben echt geen zin om de laatste 3 dagen van deze trip onafgebroken in onze bus te zitten. Geen Nova Scotia dus, al wisten we bij de start al dat dit moeilijk zou zijn, teveel km’s. Zelfs na bijna 7 maanden reizen vind ik dat nog altijd moeilijk, die keuzes maken.

We tekenen een traject uit en maken alvast wat reservaties voor campings, da’s goed voor de ease of mind. Vloeken nog eens flink omdat we voor Parc Le Bic een extra fee moeten betalen bij gebrek aan geldige jaarparkpassen. Na morgen wordt de koers terug richting Toronto gezet. Een bezoek aan de stad Montréal plannen we ook nog in.

Tegen dat dit allemaal achter de rug is, is het hoog tijd voor onze walvissentrip!! We kozen bewust voor de kleinere Zodiacs. Die zouden dichter komen, bevatten veel minder passagiers en zijn niet voor mietjes. Nu hebben we deze reis al meer heftige zodiactochten gedaan, ’t zou ons verbazen als wij er niet tegen bestand zouden zijn. We toveren onze Patagonië-kledij terug boven en we staan, bestand tegen een volgende ijstijd, aan de ingang van de camping te wachten op onze navette.

Voor we aan boord mogen, moeten we nog een waterdicht pak met ingebouwde zwemvest aan, we zijn ondertussen gesmolten want het is hier nog helemaal niet koud. En dan zijn we vertrokken. De St. Lawrence river is een spiegel, er is geen zuchtje wind. Ideaal. Al snel krijgen we in de verte een school beluga’s te zien. Hun witte ruggen steken fel af tegen het donkere water. We mogen echter niet te dichtbij, ze zijn met uitsterven bedreigd. We varen nog wat verder van de kant weg en daar zijn ze dan plots. Overal waar je kijkt, zie je vinnen boven water komen. We zien minke whales en porpoise whales, omringd door talloze nieuwsgierige zeehondjes. Soms in de verte, soms vlakbij. Het is af en toe goed schrikken als er plots één bij de boot opduikt. Dan zijn ze ineens nog groter. Eén keer komt er één naar ons kijken, met zijn hele kop uit het water, de hele boot in extase. Foto’s trekken is moeilijk. Je weet altijd waar ze onder zijn gegaan, maar het is gokken waar ze terug boven zullen komen. Hoewel ze hun locatie onmiddellijk prijsgeven met een stevige blow-out. We doen verschillende plaatsen aan, en dan zien we een groep van 3 vinvissen, de 2^e grootste soort die hier voortkomt. Niet inbegrepen in het standaard pakket, onze gids is helemaal uitzinnig over het feit dat we er 3 tegelijk te zien krijgen. De grootste walvis gaan we niet te zien krijgen. Dat is de blauwe vinvis, die komt pas naar deze contreien vanaf augustus. Het water is nu nog te koud. Dat is ook de reden waarom de andere walvissen geen kunstjes doen. Maar, ook zonder circusact zijn de beesten knap om te zien, een leuke trip.

Er is terug werkbaar internet op de camping als we terugkomen. Ik check nog even de uren van de ferry die we morgen moeten nemen. Die van 14u lijkt ons ideaal. Reserveren wordt aangeraden. Voor oversized vehicules kan dit enkel telefonisch, maar we zijn te laat, de lijnen zijn een kwartier geleden dicht gegaan. Voor de fun probeer ik een plaats te reserveren voor een gewone personenauto. 98% volgeboekt zegt de website. Oei, da’s niet goed. Ondertussen laat ook de internet het weer afweten. Morgenvroeg toch maar bellen.