We mogen tot 15h op onze campplaats blijven, uitzonderlijk. Dat geeft ons meer dan tijd genoeg om in de voormiddag opnieuw het park in te trekken en de uitkijkpunten die we met de auto gisteren niet konden bereiken nu wel te belopen. 

We wandelen langs bloemenvelden de bossen in tot aan verschillende baaien. We spotten wat zeehonden, of toch de lokale variant, witte kop, vetter en ze ogen wat lomper dan onze sportieve speelse zeehondjes. We klauteren een houtje trapje op tot aan het uitkijkpunt. Na de eerste bocht volgen nog 19 aaneensluitende houten trappen. We zijn nu toch al vertrokken… Ok knap, zelfde weg naar beneden en op naar een andere baai en naar een schiereiland dat enkel met laag water bereikbaar zou zijn, maar da’s gelogen. 

We lopen over het smalle strand tot aan het eiland en zetten ons op een geïmproviseerde bank in’t zonneke. Hier zou ik nu mijn middag kunnen slijten met water te zien wegebben en het tij te doen keren. Die tijd hebben we niet en dat zou ook de kinetische medemens niet kunnen torsen zonder een dubbele dosis prozac. Verder dus, richting camper. 

Overschot opwarmen, en richting Montreal, te ver voor in één keer vinden we. We knippen de rit in twee met een tussenstop net voorbij Quebec. De Foo fighters waren hier gisteren, komt net niet uit, dus we blijven gewoon op de camping waar voor de verandering wel eens internet beschikbaar is en werken een halve week blog bij. En gooien de vis op de bbq.