Onze laatste dag in Quito. Morgen vliegen we naar Costa Rica, waar Inge ons vanaf zondag zal komen vergezellen. We hebben dus nog 2 dagen, ideaal voor een rustpauze. We boeken een cabin bij Vista Atenas B&B, mét zwembad en uitzicht op de vallei. Als ik me niet vergis is dit voor het eerst dat we een zwembad hebben, Nice.

’s Namiddags overvallen we 1 van Quito’s shopping malls. Amai, de verleiding is groot om een heel nieuwe kleerkast aan te schaffen maar nee, daar hebben we geen plaats voor. We maken van ons hart een steen en beperken onze aankopen tot het hoogstnoodzakelijke (doet een mens dat niet altijd als hij gaat shoppen??). 

26-03-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Bij het inchecken in Quito krijgen we voor de vlucht Quito-Bogota stoelen aan de nooduitgang. Meevaller. Volgende bericht is eerder een tegenvaller. Voor de vlucht Bogota-San José zijn er geen plaatsen meer naast elkaar. We vragen ons af hoe dat kan, als we 5u voor die vlucht inchecken. Maar goed, niets aan te doen. Mike halverwege het vliegtuig en ik in het venijn. Costa Rica ligt duidelijk ook al meer onder de Amerikaanse sloef. Onze flessen met vloeistoffen moeten we allemaal achterlaten, we waren even vergeten dat die regel bestond. Zonde van de drank.

Het uurtje vliegen naar Bogota verloopt vlot en aangenaam. Daar aangekomen door de transit voor het vervolg van de reis. Wat een chaotische bedoening is me dat hier. Aan onze gate zijn ze tegelijkertijd een andere vlucht aan’t boarden. Als dat maar goedkomt. Aangezien ik vanachter zit, moet ik eerder aan boord. Ik sta aan te schuiven voor een vlucht naar Aruba volgens het informatiebord, maar er wordt mij verzekerd dat ik in de rij voor San José sta. Ik vertrouw het toch niet helemaal. Hoewel, Aruba zal ook wel geen slechte bestemming zijn zeker? Aan elk stuk personeel dat mijn pad kruist vraag ik ‘San José’?, kwestie van zeker te zijn. Ook in het vliegtuig is het een stoelendans van jewelste, totale anarchie. Je neemt gewoon de plaats die je het meest comfortabel lijkt, wat tot enige discussie leidt. Een man heeft seatnummer 29K terwijl het vliegtuig maar 26 rijen telt. Pech, lijkt me. En maar decibels produceren. Waar zijn die rustige en ingetogen Zuid-Amerikanen gebleven die we zo gewoon zijn? Na veel gedoe komt de mierenhoop tot rust. Dan komt Mike mij halen en zegt dat er naast hem nog plaats is. Hij is ondertussen mogen/moeten verhuizen naar de nooduitgang want daar zaten 3 kids van 5 jaar, flink gedaan van de incheckbalie. En zo eindigen we dan toch nog naast elkaar in de beste seats (in zijn klasse).

Het vliegtuig heeft een heel entertainmentsysteem, dus al gauw zitten we film te kijken. Snel een korte film kiezen want onze vlucht duurt maar twee uur. Dan valt het ons op dat we al een uur verder zijn en nog steeds naar God weet waar aan het taxiën zijn. Uiteindelijk gaan we met ongeveer 1,5u vertraging eindelijk de lucht in. Hopelijk heeft onze chauffeur in San José een beetje geduld.

Als we bijna aan de grond staan, wordt er omgeroepen dat er druk luchtverkeer is en dat we nog niet kunnen landen. We draaien 20 minuten rondjes boven San José, sevens hebben we de stad al gezien.

Gezien mijn handbagage nog achteraan zit, kunnen we pas als laatste van boord. Dat maakt dat we aan de immigratie-post midden in een vliegtuig Canadese jongeren terechtkomen. De afhandeling van hun paperassen verloopt alles behalve vlot. We zien onze namiddag aan het zwembad langzaam wegglippen. Uiteindelijk geraken we bestempeld en gaan met bagage richting uitgang. De ATM in de luchthaven is weer geen fan van onze bankkaarten, dus moeten we nog langs het wisselkantoor. Die chauffeur die zit allang terug thuis in zijn zetel, zoveel geduld kan een mens niet opbrengen. Maar, als we eindelijk de luchthaven buiten wandelen, staat er nog 1 man met bordje Ruth Dille op. Hij is duidelijk even blij om ons te zien als wij hem. Oef.

We rijden richting onze B&B, passeren een paar dorpjes en draaien uiteindelijk een donkere weg in, steil de berg op. Op een vreemde manier doet het me aan de Ardennen denken, op een ongewoon zomerse dag dan toch. Helemaal bovenaan ligt de Vista Atenas. Wat is het hier rustig. Alleen, de supermarkten liggen natuurlijk allemaal beneden in het dorp, dus zit er niets anders op dan een taxi te laten komen. Die man is dan nog zo vriendelijk om zonder meerprijs op de parking te blijven wachten tot we geshopt hebben.

Tegen 20u zitten we eindelijk op ons gemak op ons terras met een pintje en dan valt onze frank hoe zalig het hier is. Perfecte temperatuur, mooie sterrenhemel, en algehele stilte als je de krekels en alle mogelijke andere nachtdieren niet meerekent. Fantastisch. Morgen dat zwembad eens testen.

Ondertussen is het tijdsverschil met België 7 uur, wat volgende nacht 8u zal worden als jullie overschakelen op zomeruur.

27-03-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Ontbijten op ons terras is een droom. Exotische vogeltjes fladderen door de bomen, de omliggende tuinen staan vol met prachtige struiken, zalige omgeving.

We regelen met Vera dat we morgen tot 19u30 de cabin mogen houden, zo kunnen we Inge ineens van de luchthaven ophalen, we passeren er toch onderweg naar San José. Later komt Vera een babbeltje doen, wat uiteindelijk uitmondt in een 3u durende conversatie. Vera is 10 jaar geleden voor het eerst naar CR gekomen en heeft meteen haar hart hier verloren. Een jaar later nam ze de B&B over. Haar man en 2 ondertussen volwassen kinderen zijn in België blijven wonen. Zij gaat 2 maand per jaar naar België op vakantie bij haar man en hij komt 2 maand per jaar naar hier. Als ge maar overeenkomt zeker?

De rest van de dag spenderen we tussen de hangmat op ons terras, het zwembad en de tuinen… eventjes helemaal weg. Er huppelen nog eekhoorns voorbij en een 10-tal vleermuizen doet een dutje in een boom. ’t Leven kan schoon zijn.

28-03-2015 om 22:40 geschreven door Mike & Ruth  

Onze dag verloopt gelijkaardig aan die van gisteren, al lassen we even een actief moment in met een 30-min durende wandeling door de landerijen van Vera op zoek naar luiaards en apen. De beestjes laten zich niet echt zien, of wij zien niet goed, dat kan ook.

Tegen kwart na 7 vertrekken we naar de luchthaven om Inge op te halen. We scannen elke persoon die buitenkomt van boven tot onder, stel u voor dat we haar niet meer herkennen na die bijna 3 maanden? Natuurlijk loopt het goed af en met z’n 3-en nemen we een taxi naar ons hotel in San José centrum. Bij het inchecken moeten we de Hotel Rules voor akkoord ondertekenen. 1 van de rules waarschuwt dat we ons moeten houden aan de dress code van het hotel. Wat is die dan, vragen we serieus nieuwsgierig aan de receptionist? Die begint zich in bochten te wringen en ongemakkelijk te lachen. Blijkbaar hebben ze in het verleden problemen gehad met mensen die graag naakt door het hotel lopen en hebben ze door die regel in te voeren een reden om mensen buiten te zetten. Oef, we vreesden even dat we in gala-kledij aan het ontbijt zouden moeten verschijnen. Niet dus, maar, mental note, no streak tonight. Vreemde stad.

Als alle papierwerk achter de rug is en de bagage in de kamer staat, gaan we nog op zoek naar een snelle hap als avondeten. Het is ondertussen 22u, de receptionist stuurt ons naar de hoofdstraat. Daar aangekomen blijkt alles gesloten te zijn, behalve de KFC. Het vult de maag, maar vervult geen wensen. Voor de rest worden we aangesproken door bedelaars en rare mensen in alle vormen, niet echt een stad om ’s nachts in rond te dwalen, zoveel is duidelijk. We zullen morgen bij daglicht nog eens een kijkje komen nemen.

29-03-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

We kiezen voor het lokale ontbijt, gallo pinto. Stevige hap bestaande uit roerei, rijst met zwarte bonen en toast, geen gallo maar da’s normaal blijkt. Al blij dat we nee tegen de worstjes hebben gezegd. Na het ontbijt zetten we ons in de lobby om snel een idee van reisroute uit te werken. De interesses liggen duidelijk in dezelfde lijn dus het is snel uitgeklaard wat we willen doen. We zoeken en vinden ook een eerste overnachtingsplaats via Air B&B, al is er wat onduidelijkheid over de prijs. Even mailtje gestuurd en nu afwachten.

We trekken de straten in en lopen langs de bezienswaardigheden. Zoveel zijn er hier eigenlijk niet. Het is vooral héél druk op straat, veel voetgangers en nog veel meer verkeer. De lucht is danig vervuild en het getoeter is oorverdovend. Goed dat we hier maar 1 volledige dag zijn, San José is niet de meest aangename stad.

We hebben nog een tip om te gaan lunchen maar vinden het stalleke niet, waardoor we uiteindelijk belanden in Bahnhove-Costa Rica, zij het not licensed, zonder bier. De menu die buiten hangt ziet er indrukwekkend uit, eens gezeten blijkt dat ze enkel rijst met steak of rijst met kotelet hebben. Tja, dat maakt het kiezen gemakkelijker. Het eten is opmerkelijk lekker en wordt vergezeld van toeterende treinen.

In de namiddag hebben we antwoord van onze overnachtingsplaats. Het bedrag dat hij had doorgestuurd is in Brazilian Real. Raar vinden wij dat, en daarenboven was het mij al opgevallen dat alle commentaar in het Portugees was geschreven. Dan begint er iets te dagen. We zitten toch wel in’t juiste land te kijken? We checken de gegevens en nee hoor, we hadden bijna een kamer geboekt in Monteverde, Brazilië. Jezus, gelukkig op tijd gezien want een Air B&B annuleer je niet zomaar, zeker niet als het voor de dag erna is. We sturen de Braziliaan een verontschuldigend berichtje, hij kan er gelukkig mee lachen en zegt dat we steeds welkom zijn als we ooit in Brazilië komen. Zijn streek zou een aanrader zijn. Oef, dat was op het nippertje.

Voor het avondeten willen we nog een aperitiefke gaan drinken in een bar vlak bij ons hotel en op aanraden van de Lonely Planet. Straf, ook deze zaak vinden we niet. Zelfs als de navigatie op de GSM zegt dat we er ongeveer voor staan, zien we het niet. Ok, dan maar ineens naar de Italiaan waar we willen gaan eten. We doorkruisen de halve binnenstad en staan uiteindelijk voor het restaurant. Enfin, toch volgens het adres dat wij hadden. Dit is te zot voor woorden, ook dat klopt niet, we zitten midden in een residentiële wijk zonder enig zicht op restaurant. Man man, hopelijk lukt het navigeren beter eens we onze auto hebben.

Als we uiteindelijk een ander restaurant hebben gevonden, kiezen Inge en ik voor pizza en Mike voor zalm. 10 minuten later komt de dienster terug met de melding dat de oven stuk is en er geen pizza is. 2 Minuten later komt Mike zijn zalm al aangezwommen, samen met de aperitief. Onze pasta’s komen een kwartier later. Het zit ons niet mee vandaag. Maar gelukkig was ook dit eten voortreffelijk.

Morgen hebben we onze huurauto en kan de tocht beginnen. Eerste bestemming is dus Monteverde (in Costa Rica wel te verstaan).

30-03-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Om 10u worden we opgepikt aan ons hotel en naar de auto-depot gebracht. Het autoverhuurbedrijf vond dat veiliger dan hun auto aan ons hotel af te zetten en ons zelf door de binnenstad te laten rijden. Na 2 dagen in deze stad kunnen we hen geen ongelijk geven.

Terwijl de paperassen worden geregeld passeert er zo’n zware vrachtwagen dat heel het gebouw mee schudt. Tot de verhuurder verschrikt opkijkt en zegt dat het al de 2^e beving van de dag is. Gezellig.

De man geeft ons nog een hele resem tips van wat we hier kunnen doen, dat gaan we nooit op 2 weken rondgewerkt krijgen maar we laten hem maar vertellen, elke tip is welkom, we filteren achteraf wel. Echter, de man waarschuwt ons ook voor de staat van de wegen en hamert erop dat je absoluut niets in de wagen mag laten liggen als je hem ergens parkeert. Zelfs op de parking van de supermarkt is het beter dat 1 persoon naast de wagen blijft staan, of je ruit ligt aan diggelen. Ga je onderweg iets eten, zorg dan dat je volledig zicht hebt op de wagen. Bangmakerij of is het risico echt zo groot? Daar zijn we nog niet uit. Maar echt bemoedigend klinkt het niet. We besluiten dan maar om de auto nog even te laten staan en te voet onze inkopen voor de volgende dagen te gaan doen.

Het is een uitdaging om de bagage van 3 personen en inkopen in de auto te krijgen. Goed geladen begeven we ons op weg richting Monteverde. Mike achter het stuur en de 2 dames + GPS juffrouw zorgen voor feilloze navigatie-instructies. Bergop blijkt niet de sterkste kant van onze auto te zijn en de airco heeft ook een refill nodig, maar de vering doet zijn ding op de gravelweg en de landschappen zijn verbluffend. We vinden zelfs een radiopost met internationale muziek dus de sfeer zit er helemaal in. Geen van de dames mist haar doel en zonder omwegen komen we aan ons huis vlakbij Monteverde. Zalig, wat een ruimte en wat een rust. De keuken is goed voorzien, er is zelfs brood, eieren, boter, mango’s, ananas en ga zo maar door. Als we dat op voorhand hadden geweten… probeer maar es 6 eieren los verpakt in een plastiek zakje over een gravelweg te vervoeren. -1 ei dus.

31-03-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Gisterenavond nog snel een plaats gereserveerd voor de toer van 10u in de nabijgelegen 3-in-1 koffie-, cacao- en suikerrietplantage. Als we toekomen lijken we de enigen te zijn, maar er verschijnen uiteindelijk nog 2 Canadezen. Onze gids is pakweg 20 jaar en lijkt er niet zoveel zin in te hebben. Hoewel we een Engelse toer geboekt hebben, zijn de eerste zinnen uitsluitend in het Spaans. Maar het betert. Eens we vertrokken zijn schakelt hij over op het standaard Spanglish dat we ondertussen al goed meesteren. We wandelen eerst door de suikerrietplantage. Zo komen we te weten dat suikerriet oorspronkelijk van Indië komt. In Monteverde bevat hij meer water en minder suiker omdat hij in hoger gelegen gebieden wordt geteeld. Ze gebruiken de suikerriet om een lokale likeur (Cacique) mee te stoken en om caramel van te maken, rietsuiker is ook een optie. Op het einde van de toer zien we hoe het riet artisanaal wordt geperst en mogen we onze eigen caramel in mekaar draaien. Dat blijkt niet zo simpel. Inge haar arm hangt er al af voor de caramel klaar is, Mike kan het nog een beetje redden maar het eindresultaat in ons zakje heeft het meer weg van een pas gevulde doggy bag.

Tweede deel van de toer gaat over koffie. De koffieplanten komen ook niet van hier, maar van Congo en Ethiopië. Er zijn maar 2 soorten koffie, Arrabica en Robusto, waarbij de tweede straffer is en in lagere gebieden wordt geteeld. Costa Rica heeft dus enkel Arrabica. Blijkbaar zijn het de Nicaraguanen die de pluk komen doen want de Tico’s (Costa Ricanen) zijn, naar eigen zeggen, te lui om zelf op het veld te gaan staan. We zien de machines voor het scheiden van de verschillende kwaliteiten van koffiebonen in werking. De slechtste worden gebruikt voor de Nescafé (No Es Café grapt hij). Decafeïne kunnen ze hier niet maken want ze hebben de machines niet. De koffiebonen worden overgevlogen naar Duitsland, dat gratis de cafeïne eruit haalt om te gebruiken voor energiedrankjes, en dan de koffie zonder cafeïne terug opstuurt naar Costa Rica. En dat enkel voor de toeristen want de Tico’s verlagen zich niet tot het drinken van dat spul.

Naar het laatste gedeelte worden we vervoerd op een ossenkar. Hopelijk hebben die beesten gisteren niks verkeerd gegeten want we zitten… vlak achter de uitgang. Wat later komen we alles te weten over chocolade. De planten komen weer niet in Costa Rica voor en worden gehaald in Brazilië. De verwerking van de chocolade gebeurt in België en in Zwitserland. Hier kunnen we de verschillende stadia van het proces proeven.

Als afsluiter krijgen we nog een tas van hun zelfgeteelde koffie, met arracache (een mengsel van de wortel van een lokale aardappelachtige plant, lekker) en een glaasje limonade op basis van hun eigen suikerriet.

Het moet gezegd zijn, het was een heel interessante toer. Op 2 uur tijd een massa nieuwe informatie gekregen en onze gids die in het begin nog wat last had van een ochtendhumeur, ontpopte zich al gauw tot een volleerd grappenmaker en maakte de toer een pak ludieker dan noodzakelijk. Alle machines/ossen werden speciaal voor ons in gang getrapt. Leuke activiteit.

’s Avonds doen we mee aan de Nightwalk in Bajo del Tigre Children’s Eternal Rainforest. De naam verwijst niet naar een kinderactiviteit, maar de start van het reservaat is opgericht met geld van Zweedse schoolkinderen die hun steentje wilden bijdragen om het regenwoud te redden. Dat kleinschalig project is ondertussen wereldwijd viraal gegaan en ondertussen zijn er enorme fondsen die geleid hebben tot het grootste natuurpark van het land, meer dan 22.000 hectare. De zon duikelt, we krijgen allemaal een flauwe zaklamp en de wandeling begint. De verwachtingen zijn niet echt hooggespannen, het ziet er allemaal nogal amateuristisch uit. Tegelijk is het toch best spannend, ‘s nachts een beetje in het regenwoud ronddolen. Je kent de vegetatie en de beestjes niet. We hadden beter eerst de Blair Witch Project nog eens gezien om wat in de sfeer te komen. Het eerste dier dat we spotten is het Mexicaans wolharig grijpstaartstekelvarken, dat kent u vast wel. Onze gids is wild enthousiast want die ziet hij niet dikwijls. Ok, er is dus nog hoop. Een beetje verder zit een groene broer van de kingfisher rustig op een tak. De vuurvliegen zijn overal en we zien ook de vuurkever met zijn 2 lichtgevende ‘ogen’ die vooral Inge erg leuk lijkt te vinden. En ja hoor, hoog in de bomen zit een luiaard te stretchen, klaar voor de nacht, wat een vreemd dier. We vinden hem zelfs redelijk actief. Bij een konijnenhol stoppen we. De gids zegt dat we niet mogen bewegen. Met een takje begint hij in het hol te keuteren (ik dacht altijd dat je konijnen kon lokken met het geluid van een wortel, maar kom). Verschijnt daar toch ineens een orange-kneed tarantula. Is me dat even schrikken. Inge is nog zo dapper om een close up te nemen. Als de tarantula zich bedreigd voelt, begint die over zijn buik te wrijven. De haren die daarbij loskomen worden bijgevolg ingeademd door de aanvaller en die begint dan te bloeden uit zijn oren en ogen. Met blindheid tot gevolg. Jakkes, wat een beest, we houden prompt allemaal de adem in. Ik krijg nu al overal jeuk. Goed onthouden, geen nijntje uit zijn hol te lokken. We vinden nog wat lieverdjes, een schorpioen, een slang, en veel Paraponera clavata’s of bullet ants. Eén beet van dit insect is de meest pijnlijke beet die je kan meemaken en wordt vergeleken met een schotwond (vandaar de naam). In sommige culturen is het een mannelijkheidstest om je hand de volle 10 minuten in een handschoen vol van deze opgejaagde soortgenoten te steken. Noem mij gerust een watje, die uitdaging ga ik wel uit de weg. Op Youtube vind je zeker wat footage voor de liefhebbers. Inge blijft ondertussen speuren naar kikkers maar blijft op haar honger zitten. Om half 8 zit de wandeling erop, we wandelen in het donker terug naar ons huisje, krabben nog wat na en koken een potje.

01-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

01-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Om de massa te vermijden moeten we voor 7h gaan aanschuiven aan de ingang van het Monteverde-park. Doen we niet, we zijn wel met vakantie. Tegen 9h30 zijn we daar, we zien wel, lukt het niet hebben we nog een alternatief regenwoud klaar om te bezoeken. Maar de massa’s zijn minder talrijk dan voorspeld en we kunnen zonder aanschuiven meteen naar binnen. In dit cloud forest zijn verschillende padjes uitgestippeld, je kan er makkelijk verschillende routes aan elkaar rijgen en zo een gewenst aantal kilometers belopen. Het is mooi weer, al blijft het op het gelijkvloers redelijk donker. Het woud zit vol groen op alle niveau’s. Elke stam is volledig ingenomen door de epifyten. Elke boom hangt vol lianen. Stil is het hier niet, het woud leeft. We wandelen flink twee uur en zien een witsnuitneusbeer hoog in de bomen. En ook een luiaard vlakbij het pad waar je zo zou voorbij lopen. Een eekhoorn en wat vreemde vogels. Het is een uitdaging om tussen al die tinten groen een levend wezen te vinden. We gaan een loopbrug over die gemakkelijk 50 meter hoog hangt en volledig meewiebelt met elke pas. Is het de hoogte of het gezwalp, mijn maag geraakt vrijwel onmiddellijk van streek. Normaal wandel je over deze brug in de mist en onder druppend regenwoud, wij doen het met een stralende zon boven het groene dak. ’t Was toch leuk en eens iets anders als ‘t Middelheimpark.

Op de Galapagos sprak de gids al over winden uit verkeerde richting en rare wolkenmassa’s. Ook hier in Costa Rica is het weer een beetje van slag, het waait al dagen enorm, vooral ’s nachts en dat is niet normaal. Langs beide kanten horen we dat alles erop wijst dat er een nieuw El Niño-jaar zit aan te komen, met alle gevolgen van dien.

Tegen de middag verplaatsen we naar Selvatura, een activitypark waar Inge ons in een rainforest ziplining activity gestrikt heeft. Zipwat? Ok, kort door de bocht, je plaats je regenwoud vol platformen en verbindt deze met een stevige staaldraad. Iedere deelnemer krijgt een klimgordel aan met daaraan een loopwieltje. Dat wordt op zijn beurt aan de kabel gehangen en off you go. (x18), soms alleen, soms duo voor wat extra gewicht, soms traag, vaak snel, soms maar 100m en soms tot meer dan 3km lang. Dat heeft bijna iets weg van vliegen. Remmen doe je door met je werkhandschoen met extra lederen inzet de kabel achter je grijpen. Het was niet zo beangstigend dan we gevreesd hadden. Het is best leuk, maar we hebben er geen hobby aan overgehouden. Ruth mogelijk wel een blauwe neus door al wandelend tegen de stalen supportkabel van de zipline aan te knallen.

Bon, terug naar ons huisje, morgen nieuwe oorden opzoeken.

02-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Het eerste stuk van onze route is gravel met verraderlijke potholes. Links of rechts rijden is niet meer van belang, hoofdzaak is de putten proberen te vermijden en als je niet anders kan, er zo traag mogelijk door te rijden. Vermoeiend voor chauffeur Mike, die onze Terry erdoor loodst. Na 1,5u hebben we amper 30 km afgelegd. Zo gaan we der niet komen.

Als we eindelijk de Laguna Arenal voor de eerste keer te zien krijgen, lassen we een pauze in. Even wat frisse lucht opsnuiven en van het landschap genieten. Terry is nu van zilvergrijs overgegaan naar zandbruin, ook langs binnen.

Daarna betert de baan en gaat onze gemiddelde snelheid naar boven. Heel de rit langs de Laguna is prachtig. Er staan imposante landhuizen met perfect onderhouden tuinen. De natuur is overvloedig. Steek iets in de grond en het groeit. Ik kan wel snappen dat buitenlanders hier hun hart verliezen. Verschillende eigendommen staan te koop, maar we zijn toch maar niet gestopt om de prijs te gaan vragen… dat vinden we wel op het net.

De regio van de Arenal-vulkaan is een populaire vakantiebestemming voor de Tico’s. Als we de dam van het meer overrijden, is 1 baanvak volledig ingenomen door geparkeerde auto’s. Hele families hangen er rond. Bij 1 auto zijn ze de poten in de bbq aan het draaien. Duidelijk een populaire familie-uitstap.

Het tweede hoogtepunt van deze streek zijn de warmwaterbronnen. Een aantal zijn vrij toegankelijk en liggen naast de openbare weg. Als we dachten dat we op de dam zotte dingen hadden gezien…. Km’s op voorhand staan er al auto’s half op de weg geparkeerd (langs 2 kanten) en wandelen er mensen in zwempak langs de baan met een handdoek over hun schouder. Om uiteindelijk allemaal samen opgepropt in een dieper stukje van de rivier te gaan zitten weken. Ziet er héél gezellig uit. Zo’n echt thermaal complex met aangelegde zwembaden zegt mij precies meer.

Tegen 16u zijn we eindelijk bij onze eindbestemming het dorpje La Fortuna. We krijgen de sleutel van onze ‘villa’, ‘tuinhuis’ had een betere beschrijving geweest. Kleine kamer met 2 dubbele bedden en net plaats om langs de bedden te lopen en vooraan, half buiten, de keuken en zitruimte. ’t Is een beetje puzzelen om onze bagage kwijt te geraken. Dan zien we ook dat de muren bestaan uit een paar houten planken met dikke spleten ertussen, je kijkt zo naar buiten. Jeuj, een insectenhotel dus, hier gaan we niet alleen logeren. En in dit tropisch klimaat zijn er varianten genoeg. De tuin is mooi aangelegd, de toekans vliegen rond onze oren en op ons terras is het zalig zitten.

Nog even het zwembad testen, eten maken en ’t licht gaat weer vroeg uit voor ons.

03-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Om half 6 komt de zon op en begint de jungle aan zijn ochtendlied. Klokvast als een wekker. Maar hier is dat niet erg want we gaan wandelen en we hopen nog wat te kunnen profiteren van de koelte van de ochtend. Tijdens het ontbijt gaat de temperatuur echter al flink naar boven, dat wordt zweten straks.

We vertrekken op vulkanenjacht, navigeren Terry tot aan de ingang van het natuurpark, betalen de sympathieke ranger een fee en we vertrekken. Een lusvormig pad door riet en jungle naar een paar uitkijkpunten op de vulkaan. We proberen geruisloos over het pad te lopen om meer wildlife te spotten. Het park is echter een toeristische aanrader en hier wordt ook een bus Amerikanen en Duitsers gelost. Die bewandelen het pad minder subtiel en onze vangst is bijgevolg ook beperkt. De high light: enkele uit de kluiten gewassen boskalkoenen.

Het uitzicht op de vulkaan is zo’n beetje hetzelfde als de hele weg hier naartoe, een conische kegel die eindigt in de wolken. I’m not impressed, ik vraag me af waarom deze activiteit zo populair is. We hebben er op zijn minst een mooie wandeling aan overgehouden. Terug naar de homebase voor een sobere lunch, daarna hebben we reservaties voor de Baldi Hot Springs. Een complex van 25! baden dat gevuld wordt met thermaal water tussen de 20 en 67° Celsius, recht vanuit de vulkaan. Basisconcept, je bootst een laguna na, plaatst een swim-in cocktailbar in het midden en enkele watervallen langs de buitenkant. De formule werkt, meer dan de helft van de baden zijn volgens deze architectuur opgetrokken. Hier en daar een 20° bad om af te koelen. Hier en daar een grot met 67° dat dienst doet als eco-stoombad. Er werd ons aangeraden om pas in de late namiddag naar ginder te trekken. De buitentemperatuur is daarvoor nog te hoog en dan is het absoluut onaangenaam om in zo’n warm water te zitten. En er is iets van aan, hoe later het wordt, hoe aangenamer we het water ervaren. Er is veel volk maar door de omvang van het complex heb je daar weinig last van. Ze zijn, naar eigen zeggen, het grootste thermaal complex ter wereld met 15.000 m3 water.

We sluiten af met een cocktail aan één van de poolbars. Er zijn minder aantrekkelijke activiteiten denkbaar om je avond door te brengen.

Daarna willen we een Peruaans restaurant aandoen dat we al lang in de mot hadden en onze ogen uitstak. Er zit niemand, slecht teken, dus rijden ook wij door naar onze tweede optie, de beste Italiaan van de streek. Dat lijkt ook waar te zijn, de dingen uit zijn houtoven smaken fenomenaal. De sobere lunch en de zwempartij zullen hun bijdrage hier ook wel in gehad hebben.

Opnieuw naar de homebase in La Fortuna, de reeds aanwezige gasten uit onze kamer gejaagd, en wij derin.

Morgen een nieuwe vulkaan en eindbestemming.

04-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Om half 10 zijn we ingepakt en klaar om te vertrekken naar Guap iles (we rijden nu richting Caribische zee). Daar is niets speciaals te doen, het is meer een tussenstop voor onze trip naar Tortuguero die dinsdag start.

Op een 40 km van onze route ligt de Poas-vulkaan. Volgens Lonely Planet kan je daar de krater van bezichtigen zonder de vulkaan te moeten beklimmen. Ok, dat klinkt interessant, dat willen we wel eens zien. De weg er naartoe is zoals te verwachten, steil. We moeten dan ook tot 2600 m klimmen. De haarspeldbochten volgen elkaar in snel tempo op en er is veel verkeer. De helft van de tijd staan we stil omdat een vrachtwagen nauwelijks boven geraakt. De andere helft van de tijd moeten we aanschuiven omdat er een waterval te zien is, en de Tico’s naar goede gewoonte langs de kant van de al te smalle baan stoppen om foto’s te nemen, te BBQ’en en in de weg te lopen. Als er geen toeristen staan, staat er een local aardbeien of braambessen te verkopen. Na 1,5 u rijden staan we volledig stil, op 2,5 km van de ingang. Er beweegt niets meer. Achter ons een stel jongeren met brommers, waarvan er één net terugkomt van verkenningstocht. En ja hoor, dit is de file voor ticketjes. Man man, 2,5 km nog af te leggen en we staan al minstens 10 minuten stil, dat komt hier niet goed. We overleggen en maken de hartverscheurende keuze om de krater te laten voor wat hij is en recht naar ons volgend hotel met olympisch zwembad te rijden. We troosten ons dan maar met het idee dat het een heel scenic route was tot hier. En dat de krater ondertussen al volledig in de wolken zou zitten.

De terugweg naar beneden is een kopie van de heenweg, een continue stroom auto’s die zich een weg naar boven baant. Succes mannen. We realiseren ons dat het Paaszondag is, zal er ook wel voor iets tussen zitten. Misschien niet de beste moment gekozen.

De rest van de route loopt vlot naar lokale normen. Al houden we dikwijls onze adem in bij de gewaagde inhaalmanoeuvres, enfin, de gehele rijstijl in het algemeen. En het kost veel concentratie. In bewoonde gebieden remmen ze het verkeer af met verkeersdrempels. In 50% van de gevallen worden die aangekondigd. Voor de rest moet je maar zorgen dat je ze gezien hebt. Ze hebben dezelfde kleur als de rest van de asfalt en vooral in de schaduw van de bomen is het een uitdaging om op tijd te stoppen. Als je daar tegen 50 opknalt, is de auto om zeep. Beste optie is nog achter een local rijden, die weet ze liggen, of je merkt het als die door zijn dak gaat.

Zonder schade komen we in de late namiddag aan in Guapiles. Tegenover ons vorige tuinhuisje is de kamer een balzaal. Rap de bagage binnen gooien, zwembroek aan en gaan afkoelen. Zalig.

’s Avonds overleggen we nog hoe we de dagen na Tortuguero gaan organiseren. Gezien onze ervaringen tot hiertoe is 150 km rijden op 1 dag wel de maximum als je nog iets aan je dag wil hebben. En dat zijn dan al minstens 3u als je de beste banen hebt. Niet eenvoudig want het land is niet zo dik bezaaid met wegen en we willen nog heel wat zien. 

05-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Vandaag eerste kennismaking met de Caribische kant van Costa Rica. De combinatie van de tropische warmte, hoge vochtigheid en de geur van de zee laat zich pas merken als we de airco van de auto verlaten. Ons hotel is helemaal in Hoola-stijl, hutjes met rieten daken. Dat past hier perfect. Hoewel we hier niet veel van verwacht hadden valt het beter mee dan gedacht. Al is dat meestal zo als de verwachtingen niet hoog gespannen zijn. We zijn hier in Puerto Limon, hier is geen bal te zien en wordt zelfs afgeraden te bezoeken in onze reisgids, maar het is wel de ideale plek om morgen onze tocht naar Tortuguero aan te vangen. Slechts 5 minuten rijden verwijderd van het inschepingspunt.

Over de Playa Negra van Cahuita doet de LP wel lyrisch. Vamos a la playa, oh-o-oooh-o-oh! We stappen opnieuw in de auto en gaan daar wat verkoeling zoeken. Hoewel, die krijgen we onderweg al dankzij een fikse regenbui. Niet dat je daarna kou gaat lijden, het blijft… tropisch warm. Het duurt dan ook niet lang of we staan in de branding van de Caribische zee tegen de golven aan te beuken op een idyllisch en verlaten zwart zandstrand. Er zijn weinig sporten zo vermoeiend als amusement als deze.

Als we terug naar de auto lopen passeren we een houten barak die als reggae-bar dienst doet. Het is leuk gedaan en als er ergens ter wereld een juist decor bestaat voor dit type bar dan is het hier. Na het sporten hebben we een cocktail verdiend, besluiten we unaniem. Nu heb ik reggae altijd al wel leuke deuntjes gevonden, als een feel good tolerante muziekstijl die niet snel storen gaat, maar het plaatje is pas echt compleet als je net uit de zee komt, cocktail in de hand naar de ondergaande zon zit te turen. Dit is geen muziek meer… het is een way of life.

In het dorp Cahuita is de Pura Vida-slogan van de Costa Ricanen helemaal op zijn plaats. Zelfs auto-rijden gebeurt trager. We zetten ons op een centraal terraske en aanschouwen het hele gebeuren. Lijkt een ander land waar we in terecht gekomen zijn. Reggaeland. We bestellen er tegen beter weten in de lokale specialiteit, patacones met guacamole. Lekker. Tegen dat we terug naar onze strooien hut rijden, is het al danig aan het schemeren, alle hens aan dek om alle potholes in het asfalt tijdig op te merken. Als we onderweg aan een politiecontrole onze papieren moeten laten zien, hebben we veel geluk dat de agent tevreden is met Mike zijn Belgisch rijbewijs. Iets anders hadden we eigenlijk niet bij voor deze stranduitstap. 

06-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Om 10h schepen we in een bootje waar plaats is voor 9 touristas + capitan. Ik hoop dat we hier niet de zee mee op moeten, daarvoor is het veel te klein. Lijkt ook niet nodig. Via een aaneenschakeling van rivieren en kanaaltjes varen we 80km in 3,5h door de jungle tot aan onze lodge. Onderweg stoppen we kort voor luiaards, kaaimannen, aapjes, Jezus Christ lizards, (die kan over water lopen, vandaar), vogels in alle formaten, planten in alle varianten en aroma’s. Soms traag door de smalle ondiepe stukken en soms snel door de diepere bredere geulen. Soms een combinatie, volle gaz door de smalle ondiepe stukken. De buitenboordmotor van 115 pk lift het bootje bijna volledig uit het water.

Als we aankomen in de lodge staat het personeel ons te verwelkomen met gekoelde verfrissingsdoekjes en een ijskoud vers fruitsap. We laten het ons wel bevallen. We droppen onze bagage in onze kamer en kunnen meteen aanschuiven voor de lunch. Buffetstijl, lekker. Voor de rest van de namiddag zijn we vrij. We genieten van de zwembaden, gaan een nieuwe uitdaging aan met de branding en spotten wildlife vanuit onze luie strandzetel. Waar blijft dat reggae-deuntje nu?

Om 17h is het hier al aan het schemeren, dat is vreemd en blijft ons tijdsgevoel in de war brengen. Als het warm weer is hoort het pas laat donker te worden, dat is ons met de paplepel meegegeven.

19h diner en op tijd ons bed in want morgen start onze dag om 5h30. Hoewel, eerst nog even 2 dagen blog typen, …

…dat gaat pikken morgen.

07-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Gisteren kregen we niet zoveel wildlife te zien want het was middag en de jungle was in siësta. Vandaar dat we vandaag vertrekken voor het ontbijt. Dan zijn de dieren nog actief en is de kans op beestjes veel groter. Als de wekker afloopt, klettert de regen op het dak. En hadden we nu net besloten om voor deze trip de regenjassen een keer thuis te laten. Dat wordt een vochtige bedoening.

Als we aan de boot aankomen zegt capitan Modesto dat we gaan wachten tot het stopt met regenen, dus eerst ontbijten. Echter, het ontbijt is pas vanaf 7u en het is nu 6u15. Een klein beetje gemor laat zich horen, voor niets zo vroeg opgestaan. Na het ontbijt is het inderdaad gedaan met regenen en vertrekken we. We spotten al gauw een reeks toecans. Als die vogels overvliegen heb je steeds het idee dat ze alle moeite van de wereld moeten doen om in de lucht te blijven, met die overmaatse bek vliegen ze in grote bogen moeizaam van boom tot boom. Alsof de extra ballast te zwaar doorweegt. Een levend geworden karikatuur van een universele wet: “Diegene met de grootste bek is meestal geen hoogvlieger”. Sorry, mijn fout, nu ga je nooit meer onbevooroordeeld naar een toecan kijken, terwijl het eigenlijk hele lieve mooie vogels zijn. Soit, we wijken af. Even later volgt ook onze eerste echte encounter van een aap die vlakbij door de bomen slingert. Check, maar de primaat wil niet wachten tot ik de camera in de aanslag heb.

Na een half uur varen begint het terug te regenen. Eerst wat gemiezer, dat al gauw overgaat in opeenvolgende tropische buien. El Capitan zegt nog al lachend dat je het regenwoud pas echt beleeft in de regen, maar begint ondertussen toch poncho’s uit te delen. Die dingen zijn wel handig en houden ons ‘droger’. We zien nog een paar grote vogels verstopt onder de takken. Na een uur besluit Modesto om de rondvaart af te blazen en terug te keren naar de lodge. We gaan niet veel meer zien want de jungle is deze keer aan’t schuilen. Na 15u gaan we nog eens proberen.

Aangezien we toch al danig nat zijn, plonsen we dan maar wat rond in het zwembad. Hopelijk betert het weer straks.

Om 15h iedereen opnieuw paraat. Het weer is beter en we zetten onze wildlifespotting voort. Een kolonie brulapen zit hoog in de bomen. Als Modesto brult antwoorden de apen, duidelijk verre familie, heel amusant. Voor de rest is het redelijk rustig in de jungle, ze zijn nog aan het drogen van de regen verklaart onze gids. Het is altijd wel iets met die jungle hier. Op de terugweg stoppen we aan het dorp Totuguero dat op dezelfde landengte geplaatst is als onze lodge. Langs één kant de Caribische zee, aan de ander kant de brede jungle rivier. Een vreemde dorpje dat probeert te overleven op toeristen. Grootste commerce buiten het aanbieden van river jungle tours: Coco Loco, een ijskoude coco die levend opengehakt wordt, aangelengd wordt met rum en dan een rietje erin. We kuieren via de branding terug naar onze lodge, Inge wacht liever op de pickup van de boot. Het is nog maar net aan het schemeren als we vertrekken om 17h30 maar een half uur later is het al donker. Net op tijd terug aan de lodge.

Buffet aan de waterkant, dit zou kunnen wennen.

08-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Veel dag drie is daar eigenlijk niet meer aan. 7h ontbijt, dat is weeral buffet aan dezelfde  paradijselijke rivieroever, en om 8h naar de boten waar capitan ons 80km terug naar ons inschepingspunt in Puerto Limon vaart. Het gaat hard, maar de wind brengt verkoeling. Onderweg gaan we soms hard de remmen in om kaaimannen te spotten, brulapen,….

Iets voor elf staan we op de kade. We laden alles over in onze Terry en gaan te land verder richting Pacific Ocean. De Westkant van Costa Rica. Heel even hebben we getwijfeld om die trip in één keer te doen (350km), maar ondertussen hebben we hier al genoeg rijervaring opgedaan om te weten dat dit wel eens zou kunnen tegenvallen. We splitsen de trip en vandaag doen we een slordige 150km tot ergens in het midden van het land waar we een bungalow op een Finca (boerderij) hebben gereserveerd. Al vanaf het vertrek staan we in een file, deze staat stil. We realiseren al snel dat je hier anders filerijdt dan bij ons. Voor sommige personenwagens beweegt de file wel. Zij gaan via de gazon langs rechts of via het ander baanvak langs links over de rij wachtende vrachtwagens en de enkele toeristenauto’s die wel braaf in de rij blijven staan. Als er een tegenligger op het dat baanvak aankomt, schuif je nog een positie op en rijd je verder over de linkergazon. Als die er niet is, probeer je snel terug in te voegen. Niet iedereen is daarmee gediend en zo kan het zijn dat je plots oog in oog staat met een ambulance die in volle vaart op zijn eigen baanvak komt aangevlogen. Tja, dan moet die ambulance maar even wachten tot je er terug tussengelaten wordt. Creatief autorijden, boeiende taferelen. Als je hier een ongeval hebt is de kans groot dat je de ambulancerit dus niet overleeft.

We doen 3!h over nog geen 20 km, ons lampke is al aan’t knipperen, dus zetten we de airco af om de brandstof te sparen. Eindelijk bereiken we net op tijd het tankstation. Daar staat een stakingspost van boze truckers die uit één of andere onvrede besloten hebben de haven en alles wat daarbij hoort te gijzelen. Klinkt bekend? Het herinnert mij aan het weinige begrip dat ik voor stakers kan opbrengen. Dat je niet akkoord gaat en beslist het werk neer te leggen, doe gerust. Dat je daarbij zoveel mogelijk andere mensen hindert… I don’t get it. Bon, volgetankt en met nieuwe moed verder op pad. De bergen in en dat gaat traag, de weg is in goede staat maar erg bochtig. Het is wel prachtig om door te rijden. Tegen 17h bereiken we eindelijk de Finca. We hebben dan ongeveer 6,5u gedaan over 150 km. Een nieuw record.

Midden in de Finca staat een mooie nieuwe goed geventileerde bungalow tussen de bananenplantages. Het waarschuwingsbord ‘Pas op voor de slangen’ maakt dat we dat ook doen. Potje koken, niks buffet hier, al blijft het uitzicht paradijselijk. Spijtig van de lage wolken, de top van de vulkaan zou de moeite zijn.

09-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Hoewel we op deze locatie ook nog wel wat hadden kunnen blijven hangen, roept de Pacific Ocean ons. We doen nog even een ommetje via een scenic route door de Valle Orosi met zijn koffieplantages. De omringende vulkanen zitten nog steeds verstopt achter een dik pak wolken dus heel veel uitzichten hebben we niet.

Onze weg loopt door de Cordillera de Talamanca, waar de hoogste berg van Costa Rica ligt, de Chirripo. We slingeren door de haarspeldbochten en overbruggen zo een hoogteverschil van 2300m tot onze maximumhoogte van 3333 m. Het is fascinerend. Bij momenten zien we niets meer dan een dikke mist door de wolken die over de baan komen waaien.

In de late namiddag bereiken we eindelijk de westkust. Hier loopt de Costanera Sur, de beste baan van heel Costa Rica. De maximumsnelheid respecterend vlammen we tegen 80km/u over een echte baan, breed genoeg voor 4 rijvakken, al ontbreekt elke markering. Twee van de drie navigatiedames krijgen het al benauwd bij deze halsbrekende snelheid en vragen om te vertragen. De dame in het doosje klaagt niet.

Onze woonst voor de komende 3 nachten is een privé-villa met zwembad, dat we delen met een draak, een groot overdekt terras met hangmatten, een bbq en een zee van plaats. Het kan al eens meezitten.

BBQ aangestoken, af en toe het zwembad in voor wat verfrissing… hoewel, het water is even warm, of zelfs warmer dan de lucht buiten. Maar ’t is het idee dat telt.

Relax, yes.

Chill? Nog ni van ver.

10-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Juist, relax, zo waren we gisteren geëindigd en beginnen we vandaag opnieuw. Zwemke doen voor het ontbijt, na het ontbijt, als 10-uurtje… tussendoor wat blog typen, een skypke links en rechts…

Het dorp waar we nu zitten, Ojochal, is een klein gehucht waar ze nog leven volgens de traditionele Pura Vida-stijl. De straten zijn niet geasfalteerd, iedereen leeft buiten. Het dorp is slechts een voorschoot groot, maar volgens verschillende bronnen hebben ze de beste restaurants van het hele land. Goed, we zullen eens de nabijgelegen Italiaan gaan uitproberen voor zijn lunch. Check adres, check openingsuren, off we go. Aangekomen bij de Italiaan blijken net vandaag zijn openingsuren anders te zijn en is hij enkel open voor avondeten. Een paar andere opties blijken ook niet open te zijn. Dat vinden we al lang niet meer vreemd, soms maken ze het niet eenvoudig om de lokale economie wat te steunen.

We lunchen dan maar in een stalleke langs de hoofdweg en dat is ook goed. Van daaruit rijden we naar Playa Tortuga, ah ja, die tenen moeten ook wel in de Pacific Ocean gestoken worden. De playa is nogal rotsachtig en er liggen heel wat gevelde palmbomen op het strand en het diepere water is heel ver weg dus we zijn er snel op uitgekeken. Dan maar naar,… het volgende strand. Playa Uvita, dé plage voor zonsondergang met coco loco. Auto geparkeerd, stuk gewandeld en dan staat er een rangerstation om inkom te betalen want het zou deel uitmaken van een nationaal park. 6 Dollar per persoon voor een zwemmeke in de zee. Dat blijft vreemd als Europeaan. Uit míjn zee! Bovendien is’t nog veel te vroeg voor zonsondergang en zo lang gaan we niet blijven. We toveren onze meest vertederende zeeleeuwenpuppyblik boven, hangen er een pruillip onder en leggen uit dat we ons enkel snel willen verfrissen. Hoera, we mogen door zonder te betalen. Zou ook kunnen, en dat is waarschijnlijker, dat het net 16u is want na ons sluit de ticketverkoop.

De Playa Uvita is inderdaad een pareltje. De palmbomen komen recht uit de boekskes en vormen de grens tussen jungle en strand. Een paar locals staan kokosnoten stuk te beuken tegen een palmboom. Ha, zo doe je dat dus voor die coco loco. Net de rum ontbreekt nog. We wandelen tot aan het punt waar het strand een hoek van ongeveer 90° maakt, recht de zee in. Dit is een beroemd punt, de Whale Tail. Een smalle zandstrook loopt vanop het strand verder de zee in en eindigt in de vorm van een… walvissenstaart. Je ziet dit fenomeen eigenlijk vooral vanuit de lucht en bij laagwater. Google het maar eens. Als wij er zijn is de zandbank die de staart vormt aan het overstromen. De golven van de branding komen daardoor van 2 kanten naar elkaar toegerold en spatten in het midden tegen elkaar uiteen. Om de beurt bewaken we onze rommel (naar verluidt heeft uw gerief hier de neiging om in de jungle te lopen…) en gaan we zwemmen. Toch weer verwonderd over de temperatuur van het water, hier is het niet mogelijk om kou te krijgen.

Als de muggen hun schemeraanval inzetten, houden we het voor bekeken. Zonsondergang zonder rum, Pfft nee, daar doen wij niet aan mee.

Terug aan onze villa is het tijd voor een duik in ons zwembad, beetje afkoelen. Ondertussen is het donker. Al drijvend op onze rug zien we nog de lichtflitsen van een ver onweer. Misschien moeten we overwegen om Peru te laten vallen en hier nog 3 weken te blijven rondhangen? Of ineens voor 4 jaar huren? Moeilijk, moeilijk. Lastig ook.

Terwijl we deze levensvragen laten berusten, gaat alle licht uit, …letterlijk. Al snel blijkt dat het enkel ons licht is, de buren hebben wel sap. Met de pillamp op zoek naar de zekeringskast. De eigenaar kunnen we niet bellen want we hebben geen GSM-ontvangst. In de zekeringskast lijkt alles in orde. Terwijl we zoeken naar de hoofdschakelaar, zeggen Mike en Inge dat ze stemmen horen. We kijken even rond maar zien niemand. We vertrouwen het zaakje niet helemaal en draaien voor de zekerheid snel de achterdeur vast. De enige optie die we hebben is die hoofdschakelaar vinden. We draaien ook de voordeur vast en gaan buiten verder op onderzoek. Uiteindelijk vinden we een kastje aan de straat en ja, de hoofdschakelaar is afgesprongen… of afgezet door een stel grapjassen? Tja, niet over nadenken, we weten hem nu in elk geval staan. Kunnen we eindelijk aan onze bbq beginnen.

Morgen doen we nog eens iets actiefs. Geeuw.

De camera mag niet mee naar het strand, de povere foto’s zijn via de gsm gemaakt en doen het origineel geen eer aan.

11-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Dit park stond nog op ons verlanglijstje. De eerste touroperator die we contacteren gaat niet op zondag, noch op maandag. Uiteindelijk regelt Inge een toer via het hotel aan de overkant van onze straat.

Corcovado, het mooiste park van Costa Rica volgens verschillende bronnen, maar daar geraak je zomaar niet binnen. ’t Is een uurtje rijden tot aan het laatste dorpje, dan 45 minuten varen door de mangroven en nog eens 45 minuten op de Pacific. Met als afsluiter een wet landing via het strand aan de ranger station San Pedrillo. Bovendien moet je vergezeld zijn van een gids. Als we inschepen gaan er nog 4 Nederlanders met een transparant vel mee. Ze halen alles uit de kast om zich te beschermen tegen de zon maar zo te zien is het kwaad al geschied de voorbije dagen. 200pk achter deze schuit van 6 meter, ik voel het nu al in mijn kleine teen, dit wordt een rollercoaster. Eens het dorpje achter ons ligt gaat de gas voluit en vliegen we over de rivier de mangroven in, over de koudwaterhyacinten. Dat impliceert meteen dat er ook warmwaterhyacinten moeten bestaan en ik vraag me af in welke temperatuur die dan wel gedijen, ik wil het precies niet weten. Na 45 minuten worden de reddingsvesten rondgedeeld. Verplicht rond te strikken. Ervaringsdeskundigen? We verlaten de rivier en gaan de oceaan op, daarvoor moeten we door de branding. En dit is geen Noordzeebranding. Als je hier je bootje in een overslaande surfersgolf stuurt dan tuimelt de boot. Zoveel is zeker. De kapitein heeft dit duidelijk al meer gedaan, leest de oceaan en stuurt zijn schuit behendig rond de brekende golven. Eens op open water gaat het vlotter.

Voor onze wet landing moeten we terug door de branding, maar dat lijkt eenvoudiger. We gaan met de golven mee. Aan de ranger station stappen enkel wij en onze gids uit, onze gekookte Noorderburen gaan verder met de boot. Leuk, privé toer dus. En dus veel minder last van luidruchtige medemensen die de jungle wegjagen. Het duurt niet lang of onze gids spot een aantal spidermonkeys hoog in de bomen. Hij plant zijn driepikkel neer, stelt scherp en dan mogen wij ook eens kijken. Wauw. De apen lijken vlakbij en kijken je recht aan door de lens. We kunnen zelfs het baby-aapje zien drinken bij de moeder. Een beetje verder kruist een agoeti (groot uitgevallen rat) onverstoorbaar ons pad. Onze wildlife-teller gaat pijlsnel de hoogte in. Rocket frogs, capucinmonkeys, howler monkeys, boskalkoenen, bulldog bats, coati’s, we zien ze allemaal van dichtbij. Al dan niet met een beetje telelens-hulp. Weetje, als je achter zo’n telescoop je smartphonecamera houdt, kan je verbazende foto’s maken.

Als we terug aan de ranger station komen, staat onze lunch klaar. Vers fruit, rijst met groenten, brood en kaas, hesp, tomaat, sla, wat je maar wil. Zo’n jungle-wandeling is goed voor de eetlust en we vallen aan.
Met goed gevulde magen beginnen we aan tocht 2. In de eerste boom hangt een luiaard zijn naam eer aan te doen, in de boom ernaast springen de capucinmonkeys van tak naar tak. Een krokodil drijft traag op de rivier. We zien ook nog een kolibri en een koppel fel gekleurde ara’s. Dit is veruit de beste trip qua wildlife-spotting. Samen met de gids zoeken we nog tussen de bananenplanten naar een tapir maar we vinden hem niet. Onze bijdrage blijkt ook weinig nuttig, wij waren aan’t zoeken naar iets ter grootte van een wasbeer, maar die beesten kunnen tot 350 kg wegen horen we later. Dat moet verschieten zijn als je dat ineens tegen het lijf loopt.

Tegen 15u zit de wandeling erop en zijn wij door en door gaar. Man, wat een hitte. We zijn blij dat we gekozen hebben voor de jungle toer en niet voor een sunny walk on the beach. We doen het boottoertje in spiegelbeeld terug en rijden het uurtje terug naar huis en plonsen dan in ons zwembad.

Normaal moesten we morgen al uit onze villa, maar ’t is hier zo zalig dat we de eigenaar even opgebeld hebben. Jeuj, nog een extra dag om te relaxen alvorens we de terugtocht naar San José aanvatten. Eens daar zetten we Inge op het vliegtuig terug naar België en onszelf naar Lima, Peru. Het is voorbij gevlogen.

12-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Het begint een gewoonte te worden, Eerst wat baantjes trekken voor het ontbijt, en dan dringend wat blog updaten vooraleer er een search en rescue wordt opgestart. We hadden al wel wat geschreven maar nog niks gepubliceerd, de foto’s moesten nog gedaan worden. We bewegen de ganse ochtend niet meer dan strikt noodzakelijk. ’s Middags lunchen we eenvoudig en als we eindelijk klaar zijn om nog eens naar Uvita af te zakken voor ne coco en wat souvenirs breekt er een onweer los. Maar nogal stevig en ’t blijft flink hangen. Tja, die strandwinkeltjes in Uvita zullen nu wel opgedoekt zijn. Dan duik ik maar even terug het zwembad in. De coco zal voor later zijn, ik heb er veel over geschreven maar uiteindelijk nog niet geproefd. De elektriciteit  gaat er opnieuw uit. We controleren snel alle circuits, alles lijkt in orde. Het ziet er naar uit dat het ganse dorp zonder zit. Wachten dan maar.

2 uur later beginnen de fans opnieuw te draaien, de panne is al hersteld. Voor onze laatste avond hier gaan we uit eten in het chiqueste restaurant van het dorp. De Citrus. Met alles erop en eraan. We eten op het overdekte terras met één voet in de jungle. De inrichting is sober maar sfeervol, de bediening feilloos en het eten ok. Waarna terug naar huis, te voet in het donker over de gravelwegen met onze pillampen door de jungle. We zijn getrained in jungle night toers, dus dit doet ons niets meer. Hoewel…als er zo’n coco naast je naar beneden dondert schrikken we toch nog. 

13-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth