Ik ben Myriam
Ik ben een vrouw en woon in Ekeren (België) en mijn beroep is Ik werk in een psychiatrisch ziekenhuis.
Ik ben geboren op 30/04/1969 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Alles wat met mensen te maken heeft, vooral vrienden en familie.
Yes we can ! Als de Amerikanen het kunnen,kunnen wij het ook ! Dus vandaag trokken Eefje en ik er voor het eerst op uit met onze twee schatjes.
Al goed dat hun auto groot genoeg is, ttz vooral de kofferruimte dan. Twee onderstellen daar en twee babies in respectievelijke maxi-cosi's op de achterbank samen met ieder hun eigen verzorgingstas. Al goed dat de mama's hun spullen mee in de babytassen stoppen want waar die handtassen nog hadden gemoeten :?:
Richting Breda, eerst de Ikea. Want ik kreeg het weer. Er moeten nieuwe meubels komen, een andere eettafel en stoelen die wat minder plaats innemen dan de ronde tafel met zeteltjes die hier nu staan. En dan wil ik ook nog een nieuwe salontafel én een oplossing voor die laptop die nu op de salontafel staat.
Onderweg verliep alles vlot, Eline en Wout gedroegen zich voorbeeldig en we hoorden amper een kik vanop de achterbank. Eens aangekomen ging het met mijn op voorhand gemaakt boodschappenlijstje heel vlot. We vonden snel alles terug en dan was het maar kwestie van gang en stelling op te schrijven. En toen vond ons ventje het wel geweest, waar bleven die petatjes ? Toch kreeg ik eerst de kans iets te eten en dan heeft hij ook weer heel flink gegeten. Zoals steeds ging slapen in de maxicosi iets minder goed maar hij bleef goedgezind, zalig om te zien. Ook Eline liet zich van haar beste kant zien en zo konden we nog even verder neuzen in Ikea. Tegen dat Eline honger kreeg is Eef met de twee kindjes naar de cafetaria getrokken en ben ik mijn spullen gaan ophalen en betalen en gaan afgeven aan de transportbalie. Of wat dachten jullie, dat al die meubelen nog mee in de auto gingen :-?
Tegen dat ik terug was had Elientje gegeten en lag Woutje heerlijk te slapen. Dus konden we gerust nog even langs de Prénatal gaan. Eens alles in de auto geladen terug richting Antwerpen. Onderweg begon Eline te wenen en superschattig begon Wout precies een verhaaltje te vertellen om haar te troosten. Die twee zorgen echt goed voor elkaar :wink: Nog even langs Baby 2000 voor informatie over autostoelen en dan echt naar huis. Woutje was juist nog goed om zijn fruitpap te eten en dan snel in bedje want zo'n dagje winkelen, dat kruipt niet in je koude kleren :-)
Ondertussen kreeg ik ook nog telefoon van het werk en dan weet ik eigenlijk al wat er komt. En inderdaad, de vraag om woensdag een loopwacht te komen doen. Maar zo'n verandering van uren is zoals al eerder gezegd niet meer zo evident maar na wat geregel en gepuzzel lukte het me toch om ja te zeggen, 't Zal wel vreemd zijn, een nacht van huis. 't Is nog anders dan overdag werken want ik kan natuurlijk moeilijk 's nachts naar Peter bellen om te vragen of alles in orde is. Ik kan dat wel maar ik betwijfel of het ook geapprecieerd zou worden:roll:
Stilaan begin ik, al een geluk, te merken dat ik wat routine krijg in het regelen en organiseren van allerlei dingen tesamen. En dat een verandering in programma geen onoverkomelijk probleem meer vormt. 't Werd tijd :-)
