Ik ben Myriam
Ik ben een vrouw en woon in Ekeren (België) en mijn beroep is Ik werk in een psychiatrisch ziekenhuis.
Ik ben geboren op 30/04/1969 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Alles wat met mensen te maken heeft, vooral vrienden en familie.
gisteren gingen we naar zee! Met Woutje en Peter zijn ouders namen we de bus en de trein richting Oostende voor een dagje zon,zee en zand. Het begon heel fijn, Woutje kreeg een flesje op de trein en keek zijn oogjes uit. Maar even na Lokeren liep het fout. Een bonk en een knal en dan stond de trein stil. Al snel bleek dat er een ongeluk was gebeurd, de trein had op een overweg een auto gegrepen. We werden goed geïnformeerd over wat er gebeurd was en aanvankelijk leek het voor ons best mee te vallen. Maar toen viel de airco uit en werd het op een paar minuten tijd ongelooflijk warm in de wagons, zo warm dat ik op den duur al Woutje zijn kleedjes heb uitgedaan en hem al een geluk wat thee kon laten drinken. En toen kwam het nieuws, we zouden geëvacueerd moeten worden. 800 mensen door één deur af een trein halen dat duurt natturlijk wel wat. En ondertussen werd het warmer en warmer :-? Alles verliep al een geluk heel rustig en uiteindelijk was het aan ons. Eerst Woutje in de maxicosi aangegeven aan de hulpverleners en dan een sprong van meer dan een man hoog :shock: Dan Woutje doorgegeven aan een andere hulpverlener en nog een steile talud af :-? Dan nog eens wachten op de bussen en het werd maar warmer en warmer en er was maar weinig schaduw. Woutje bleef de hele tijd lachen alsof zijn leven er van af hing terwijl heel veel mensen heel lief en bezorgd waren voor ons. Nadat we zakjes water kregen ( 2 extra voor de baby :-P ) konden we op een bus richting Gent Dampoort, onder politiebegeleiding en met een persoonlijke rode kruis medewerkster aan boord :-) In Gent Dampoort de trein naar Gent Sint Pieters, daar overstappen op de trein naar Oostende, alles met de nodige vertraging natuurlijk en om bijna drie uur waren we eindelijk in oostende :-P Tegen dat Wout eindelijk verschoond was en zijn flesje had gekregen waren wij wat bekomen en hebben we toch nog een fijne namiddag gehad.
De trein van zeven uur, die we eigenlijk wilden nemen, zat stampvol en zelfs de stationschef raadde ons af op te stappen met een baby. Om half acht kwam de volgende trein naar Antwerpen binnen. Daar zijn we dan direct opgestapt om normaal gezien om 5 na acht te vertrekken. Maar door het ongeluk waren er nog altijd vertragingen dus uiteindelijk waren we maar om half elf in Antwerpen. Dan nog de bus, thuiskomen,verschonen en eten geven en om twaalf uur lag Woutje eindelijk veilig en wel in zijn bedje. Ik ben nog niet dikwijls zo blij geweest van thuis te zijn :-P
Achteraf gezien zijn we echt aan erger ontsnapt en klasseren we deze dag onder ' Verhalen om later aan Wout te vertellen'.
Straks gaan we naar K&G en zal ik eindelijk weten wat ons ventje ondertussen weegt. Hij moet ook weer een spuitje krijgen dus ben ik blij dat anneke weer meegaat om mij te ondersteunen:-? Morgen horen jullie meer !
