Van den Vos Reynaerde

Willem, die Madoc maecte (13^de eeuw)

(Vers 1110-1154)

Tybeert sprac: ‘Wat souden wy

Eten, Reynaert, of ic hier bleve?’

“Daer omme zorghe ic, lieve neve,

Hier es der spijsen quaden tijt,

Ghi mocht (h)eten,  begeerdijt,

Een stic van eere honichraete

Die bequamelic es utermaten.

Wat sechdi, moochdi shonichs yet?’

Tybeert sprac: ‘Mine roukes niet.

Reynaert, hebdi niet in huus?

Gavedi mi eene vette muus,

Daer mede lietic u ghewaert.’

‘Eene vette muus?’ sprac Reynaert,

‘Soete Tybert wat sech(t)di?

Hier woent noch eene pape bi,

Een scuere staet noch an sijn huus,

Daer in es meneghe vette muus,

Ic waense niet ghedroughe een waghen.

So dicken hoere ic den pape claghen

D at sine dryven (h)uten huuse.’

 ‘Reynaert, zyn daer so vette muse?

Verghave God,  waer ic nu daer!’

‘Tybeert’,  seit hi, ‘ sechdi waer?

Wildi muse?’ ‘Of icse wille?

Reynaert, doet dies een ghestille.

Ic minne muse voer alle saken.

Weetti niet dat muse smaken

Bet dan eenich venisoen?

Wildi minen wille doen,

Dat ghi mi leet daer si zijn,

Daer mede mochti die hulde mijn

Hebben, al haddi minen vadre

Doot ende mijn gheslachte al gadre.’

Reynaert sprac:’Neve , houddi  (h)u spot?’

‘Neenic, Reynaeert, also helpe mi God!’

‘Weet God, Tybeert,wistic dat,

Ghi soutter sijn noch tavont sat.’

‘Sat, Reynaert, dat ware vele.’

‘Tybeert, dat sechdi  t(h)uwen spele.’

‘In doe, Reynaert, bi miere wet.

Haddic een muus en waer so vet,

In gaefse niet omme eenen busant.’

‘Tybeert, gaet met mi te hant.

Ic leede (h) u daer ter selver stat,

Daer icker (h)u sal maken zat.’

(…) Tybeert sprak:’Wat eten we

 Reynaert, als ik hier blijf?’

‘Mij een grote zorg, lieve neef,

 Magere tijden hier om te eten.  

Smul je misschien graag van

een stukje  honingraat,

Uitermate lekker is die.

Wat zeg je, wil je een stukje?’

Tybeert sprak:’ Laat maar zitten.

Reynaert, heb je dan niks in huis?

Geef me een vette muis en we zijn klaar.’

‘Een vette muis?’ sprak Reynaert,

Zoete Tybeert, wat zeg je me nou?

Hier In de buurt woont een paster,

Een schuur staat aan zijn huis,

Daar wemelt het van vette muizen,

Ik denk dat een wagen ze niet kan dragen.

Meer dan eens hoor ik de paster klagen

Dat ze echt het huis uitstromen.’

‘Reynaert, zijn daar zoveel vette muizen?

Here mijn God, was ik maar daar!’

‘Tybeert, zei hij’ meen je dat echt?

Wil je muizen?’ ‘ Of ik ze wil?

Reynaert, zwijg me daarvan,

Ik hou van muizen boven alle andere dingen.

Weet je dan niet dat muizen beter

Smaken dan gelijk welk wildgebraat?’

Als je me een plezier wil doen

En je brengt me er naartoe,

Dan ben ik bereid je trouw te

Zweren, al had je mijn vader

Dood geslagen, compleet met mijn familie.

Reyaert sprak:‘ Tybeert hou je me voor de gek?’

‘Helemaal niet, ik zweer het  bij God!’

‘God, God, Tybeert, wist ik het zeker,

Vanavond nog stond je buikje rond.’

‘Rond Reynaert, dat zou nog eens wat zijn!

‘Tybeert, dat zeg je zo maar.’

‘Maar neen, Reynaert, op mijn eer,

Had ik een muis en was ze vet,

Zelfs niet voor goud verkocht ik die.’

‘Kom Tybeert, loop maar met me mee,

Ik breng je regelrecht naar de plek

Waar ik je buikje rond zal zetten.’

(…)

Het dierenepos Van den Vos Reynaerde is een parel aan de kroon van onze Middelnederlandse literatuur, die vrijwel in zijn geheel uit Vlaanderen stamt. De 'Reynaert' ontstond zeer waarschijnlijk in Oost-Vlaanderen, waar het verhaal zich ook afspeelt. Het is een satire die de feodale maatschappij in het 13de eeuwse graafschap Vlaanderen op de korrel neemt.

Dit fragment diende ik op school uit het hoofd te leren. Wat in de jeugd uit het hoofd wordt geleerd, blijft levenslang als gebeiteld in het geheugen. Pedagogen die na WO II in het onderwijs infiltreerden, banden geheugenwerk en uiteraard ook het ‘uit het hoofd leren’. Een van de vele aanslagen die pedagogen in de tweede helft van de 20^ste eeuw pleegden op de geestelijke gezondheid van onze jongeren.

Bijlagen: 

1  Beginverzen van het dierenepos (de tekst kan meegelezen worden).

2  Vossen in de winter

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=4X8DLOdvHWU   
http://www.youtube.com/watch?v=qT0SibMBZeY   

Primera parte del ingenioso hidalgo

don Quichote de la Mancha

Miguel de Cervantes (1547-1616)

Capítulo primero

Que trata de la condición y ejercicio del famoso y valiente hidalgo don Quichote de la Mancha

(…) Es, pues, de saber que este sobredicho hidalgo, los ratos que estaba ocioso - que eran los más del año -, se daba a leer libros de caballerías, con tanta afición y gusto, que olbidó casi de todo punto el ejercicio de la caza y aun la administración de su hacenda; y llegó a tanto su curiosidad y desatino en este, que vendió muchas hanegas de terras de sembradura par comprar libros de caballerías en que leer, y, asi, llevó a su caso todos quantos pudo haber dellos; (…)

Eerste deel over de ingenieuze edelman

Don Quichote de la Mancha

Michel de Cervantes

Eerste hoofdstuk

Handelend over de levenswijze en bezigheden van de beroemde en moedige edelman don Quichote de la Mancha

Verder moet je weten dat bovengenoemde edelman, zich in zijn  vrije tijd, - het grootste deel van het jaar- overgaf aan de lectuur van ridderromans; dat deed hij met zoveel overgave en goesting dat hij vrijwel volledig vergat op jacht te gaan en zelfs het bestuur van zijn landgoed verwaarloosde; zijn belangstelling en manie gingen zover, dat hij vele percelen landbouwgrond verkocht om ridderromans te kopen en te kunnen lezen, alles wat hij te pakken kreeg sleepte hij naar huis; (…)

De don Quichote van Miguel de Cervantes behoort tot de top van de wereldliteratuur.Van in mijn prille jeugd is de don van la Mancha mijn trouwe compañero. Ik las toen de Quichote in een bewerkte versie voor de jeugd. Uitgeverij van Goor en zonen gaf tijdens het interbellum en nog even na de Tweede Wereldoorlog in onze moedertaal een reeks uit met bewerkingen van Grote Klassiekers, vader en zonen zijn hierbij dankbaar geprezen! 

Een Spaanse edelman die door boeken in de war werd gebracht...  Ik wist toen nog niet welke rol het Gedrukte Woord in mijn leven zou krijgen. De tekst werd dus terecht opgenomen in mijn geheugenpaleis.

Bijlagen

1 Nederlandse versie van Hoofdstuk I (voorgelezen).

2 Spaanse versie van Capítulo I, met filmbeelden..

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=7vFpVKXRdsc   
http://www.youtube.com/watch?v=ZAOIITBbHzY   

Ivoor en brood (5)

Anton van Wilderode (1918-1998)

Oever van Hellas waar de vaders wonen

 van onze wijsheid, wijd en geestelijk huis

dat nog de keur vergaart uit regionen

waar de cultuur verpuint tot stuivend gruis,

op uwe heuvelen werden wij gewijden,

onder uw hemel wies Europa’s geest;

o, speling uwer zee aan alle zijden

ruisend en luid als fluiten tot een feest.

In wat uw zonen hieven tot gezangen

staat gij vereeuwigd, en hún stem dooft uit

gelijk de geur van kruizemunt blijft hangen

als in de haard schroeit haar vergeten kruid.

Hier is uw zending, land van mijn legende:

maak ons de glimlach uwer goden klaar

Die schouwend in de verte uw toekomst kenden

en zwegen als bedeesd voor uw misbaar.

Uw jaren schreden en uw kunst verschraalde

als oude vruchten tot een koel vernuft

wanneer uw godenschaar van de Olympos daalde

Ter lagere vallei, volmaakt en wuft.

Maar uwe wetenschap, een hoge tijger,

naam hare sprong naar verder territoor,

wat in uw taal eens eeuwig was, wordt zwijger

en brandt voorbij gelijk een meteoor.

Dan zinkt gij weg, ik hoor de branding breken

tegen uw rotsen waar haar schuim verdwaalt.

De nacht begint, de nachtegalen smeken

binnen uw tempels, witter dan bedauwd metaal.

Anton van Wilderode, classicus en priester-dichter van fijnbesnaarde, klassieke gedichten, was bij leven een veel gelezen en populair Vlaams-katholiek dichter. Zijn religieuze overtuiging en zijn Vlaams-nationale gevoelens lagen bij vrijzinnigen en uiteraard ook ter linkerzijde aan de basis van negativiteit en vooringenomen kritiek. Intolerant, kortzichtig en zeer ten onrechte.

Van Wilderode betuigt in dit hiëratisch poëem eer aan Hellas, een van de bronnen van onze Europese Beschaving. Ik genoot het privilegie (eerder toevallig) een Grieks-Latijnse opvoeding te mogen genieten. Het Oude Griekenland en zijn taal hebben mij sedertdien niet meer verlaten. Telkens ik deze verzen uit mijn geheugenpaleis opdelf, betaal ik hen een deeltje van een intellectuele schuld af, die wel nooit gedelgd zal worden.

In bijlage: het gedicht 'rechterhand' van van Wilderode, voorgedragen door acteur en voordrachtkunstenaar Gerard Vermeersch (1923-1974).

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=UzX8oeUuJd8   

Boelat Okoedzjava (1929-1997)

ПРИЕЗЖАЯ СЕМЬЯ ФОТОГРАФИРУЕТСЯ  У ПАМЯТНИКА ПУШКИНУ

На фоне Пушкина снимается семейство.

Фотограф щелкает, и птичка вылетает.

Фогограф щелкает,

                                        но вот что интересно:

на фоне Пушкина!

                                         И птичка вылетает.

Все счеты кончены, и кончены все споры.

Тверская улица течет,

                                            куда не знает.

Какие женщины на нас кидают взоры

И улыбаются...

                                          И птичка вылетает.

На фоне Пушкина снимается семейсво.

Как обаятельны

                                   (для тех, кто понимает)

все наши глупости и мелкие злодейсва

на фоне Пушкина!

                                        И птичка вылетает.

Мы будем  счастливы

                                          (благодарнье снимку!).

Пуст жиснь короткая проносится и тает.

 На веки вечные мы все теперь в обнимку

на фоне Пушкина!

                                             И птичка вылетает

1970

Een familie op wandel laat zich fotograferen

voor een standbeeld van  Puschkin

Puchkin op de achtergrond, een familiefoto wordt gemaakt.

De fotograaf drukt af en een vogeltje vliegt weg.

                                    De fotograaf drukt af.

Merkwaardig toch: Puschkin als achtergrond.

                                    En een vogeltje vliegt weg.

Alle rekeningen zijn vereffend, alle twisten bijgelegd.

De Tvesrkaja straat vervolgt zijn weg,

                                   Weet niet waarheen.

Enkele vrouwen werpen een blik op ons

en glimlachen…

                                    En het vogeltje vliegt weg.

Een familiefoto met Puschkin als achtergond.

Hoe futiel (voor hen die begrijpen),

Al onze dommigheden en kleine vergrijpen

Met Puschkin als achtergrond!.

                                     En het vogeltje vlieg weg!

Voortaan zullen we gelukkig zijn

                           (dankjewel foto!)

Het korte leven  neemt zijn loop en smelt weg

Voor altijd verenigd op een foto,

Met Puschkin als achtergrond.

                           En het vogeltje vliegt weg!.

De dichter-zanger schreef dit gedicht in 1970. Er zat toen nog helemaal geen roest op het IJjzeren Gordijn. In zijn teksten en liedjes uitte hij verholen (het kon niet anders) op de sovjetmaatschappij. Dat maakte hem in de Sovjetunie bijzonder populair. In het westen was hij zo goed als onbekend. Youtube bracht daar verandering in.

Okoedjzava mijmert bij een foto over wat ooit was en voorbij is. Dit  gedicht is voor mij een muzikaal-poëtische herinnering aan een stralende zomerdag in augustus 1995, de huwelijksdag van mijn enige dochter, toen ook een wegvliegend vogeltje... Ik beluisterde het liedje in die dagen vaak: voor mij en mijn ega resoneerden tekst en muziek wonderwel met de verwarde gevoelens die ons toen bewoonden.

In bijlage: 

1  Recente interpretatie van dit lied door Janna Bigevskaja

2  De oorspronkelijke versie van Boelat Okoedzjava 

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=llzTo-uCLsU   
http://www.youtube.com/watch?v=qSj05XJsyyU   

Sonnet 

Joachim du Bellay (1522-1560)

Heureux qui,  comme Ulysse, a fait un beau voyage,

Ou comme cestuy-là qui conquit la toison,

Et puis est retourné, plein d’usage et raison,

Vivre entre ses parents le reste de son âge!

Quand reverrai-je, hélas! De mon petit village

Fumer la cheminée, et en quelle saison

Reverrai-je le clos de ma pauvre maison,

Qui m’ est une province et beaucoup davantage?

Plus me plaît le séjour qu’ont bâti mes aïeux,

Que des palais Romains le front audacieux:

Plus que le marbre dur me plâit l’ ardoise fine,

Plus  mon Loire Gaulois que le Tibre Latin,

Plus mon petit Liré que le mont Palatin,

Plus  que l’air marin la douceur Angevine.

Gelukkig, wie als Ulysses jaren zwierf,

Of zoals de held die won het Gulden Vlies,

En dan huiswaarts keert, wel ervaren en wijs,

Om met verwanten de rest van het leven te slijten. 

Wanneer zal ik, helaas! hoog boven de huisjes

Van mijn dorpje weer rook zien kringelen?

En wanneer keert de tijd dat ik eindelijk nog eens

Mijn ommuurde povere stulp zal kunnen zien,

Mij meer nog waard dan een hele provincie?

De simpele woonstee gebouwd door mijn geslacht,

Is mij veel liever dan een pronkerig Romeins paleis,

Meer dan van marmer hou ik van fijne grijze lei,

Meer min ik mijn Gallische Loire dan de Latijnse Tiber,

Meer mijn kleine Liré dan de Palatijnse heuvel,

Meer dan van zilte zeelucht hou ik van het zoet' Anjou.  

bijlage: Heureux qui comme Ulysse - gezongen interpretatie

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=fzvQXT2DQ-0   

Wandrers Nachtlied 

J.W. Goethe

Über allen Gipfeln

Ist Ruh,

In allen Wipfeln

Spürest du

Kaum einen Hauch;

Die Vögelein schweigen im Walde

Warte nur, balde

Ruhest du auch.

 Over alle bergtoppen

Waart rust,

In alle boomkruinen,

Speur je

Amper een zucht;

De vogeltjes zwijgen in ‘t woud

Wacht even, spoedig

Rust ook jij.

Net als vele anderen  gedichten van Goethe, is ook dit gedicht getoonzet door Schubert. Dat Schubert gebruik maakte van zijn teksten viel bij Goethe niet in goede aarde. Hij had er zijn redenen voor. Maar: dank zij Schuberts muziek klinken nu Goethe-gedichten vrijwel in alle landen van de wereld. 

Dit wondermooie Goethe-vers zit al decennia in mijn koker en het vergt weinig geheugenrevisie, wat ik van de meeste van mijn gedichten niet zeggen kan. Wandrers Nachtlied is ook een maan-dicht: de rust die 's avonds de natuur overvalt is voor de wandelaar een voorafschaduwing van 'the big sleep'  die onvermijdelijk ook op komst  is en nooit ver weg... Ik denk eraan als ik het gedicht reciteer.

Het gedicht dooft uit als een kaars of beter, met een zucht.  

In bijlage: 

1  Schuberts Wandrers Nachtlied - door Matthias Goerne

2  Schuberts Wanderes Nachtlied –  door Wanders

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=5gl4hV5b1U0   
http://www.youtube.com/watch?v=vpnmpIh3FaA   

Der römischen Brunnen

Conrad Ferdinand Meyer (1825-1898)

Aufsteigt der Strahl und fallend giesst

Er voll  Der Marmorschale Rund

Die sich verschleiernd überfliesst

In einer zweiten Schale Grund;

Die zweite gibt, sie wird zu reich,

Der dritten wallend ihren Flut,

Und jede nimmt und gibt zugleich

        Und strömt und ruht.

 Romeinse fontein

Omhoog spuit de straal en vult

Vallend de ronde marmerschaal,

die versluierend overstroomt

in het bekken van een tweede schaal;

De tweede geeft, ze wordt te rijk,

een derde golvend haar vloed,

elk bekken neemt zowel als geeft

         en stroomt en rust

 © W. Schuermans

Conrad Ferdinand Meyer 

De dichter heeft het in dit gedicht over geven en nemen. Een stelregel waarmee we door het leven moeten. Door dit gedicht is die veilig opgeborgen in mijn geheugen. 

Bijlage: Der römische Brunnen - C.F. Meyer

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=CJchtZFg5tA   

Quando cadran le foglie  

Olindo Guerrini  (Lorenzo Stecchetti, 1845-1916)

     Quando cadran le foglie e tu verrai

    A cercar la mia croce in camposanto,

            In un cantuccio la ritroverai

       E molti fior le saran nato accanto.

      Cógli allora pe’ tuoi biondi capelli

      I fiori nato dal mio cor. Son quelli

    I canti che pensai ma che non scrissi,

       Le parole d’ amor che non ti dissi.

      Wanneer de blaren vallen zal je komen

           Zoeken naar mijn kerkhofkruis

           In een hoekje zal je ‘t vinden,

        Met heel wat bloemen er omheen.

           Pluk dan voor je blonde haren

        Die bloemen uit mijn hart geboren,

 Het zijn verzen die ik dacht maar nooit schreef,

        Woorden van liefde die ik je nooit zei.

Het bezoeken van het graf van een geliefde is een daad van piëteit en biedt gelegenheid  tot bezinning. Ik klik dit mooie gedicht vast in mijn geheugen, om er mij aan te herinneren dat liefde wordt bedreven én gezegd. 

24-05-2015, 00:00 geschreven door Willy Schuermans  

Op het verongelukken van Doctor Roscius 

Joost van den Vondel

Zijn bruid t’omhelzen in een beemd bezaaid met rozen,

Of in het zachte dons, is geen bewijs van trouw:

Maar springende in een meir, daar ’t water stremt van kou

En op de lippen vriest, zich te vereukelozen,    

Dat’s van twee uitersten het uiterste gekozen:

Gelijk mijn Roscius beklemd van druk en rouw,

In d’armen houdt gevat zijn vrucht, en  waarde vrouw,

En gloeit van liefde waar ‘t al kil is en bevrozen.

Zij zuchtte:  Och lief, ik zwijm. Ik sterf. Ik ga te grond.

Hij sprak: schep moed, mijn troost, en ving in zijnen mond

Haar adem, en haar ziel. Zij hemelde op zijn lippen.

Hij volgt haar bleke schim naar ’t zalig Paradijs.

Vraagt iemand u naar trouw, zo zeg:  Zij vroos tot ijs,

En smolt aan geest, en hij ging met haar adem glippen.

                                                                                       1624

Joost van de Vondel (1587 -1679) een van onze grootste dichters, stamde uit een Vlaamse familie, die in de  16^de eeuw  uitweek naar Holland.  Zijn talrijke toneelspelen, vaak met bijbelse thema’s, zijn leerdichten, gelegenheidsdichten, sonnetten, vertalingen, enz., worden helaas alleen nog maar gelezen door zonderlingen: zijn retorische stijl is menig lezer té hoogdravend, zijn religieuze inspiratie slaat niet meer aan. En toch:  in dat omvangrijke werk liggen parels verscholen.

Een ervan heb ik opgeborgen in mijn geheugenpaleis. Het sonnet zingt de lof van liefde en christelijke huwelijkstrouw: ‘ tot de dood ons scheidt’. Vondels sonnet is perfect, beeldend en ritmisch-muzikaal.

In bijlage: 

1  Een winterlandschap ca. 1642, geschilderd door Aert van der Neer

2  Tom Lutz (1919-2009), Nerderlands acteur, leest Kinder-lijck

3   Hommage aan Vondel

Bijlagen:
Aert van der Neer. Winterlandschap met schaatsers en kolfspelers. ca.1642 (1280x674).jpg (552.9 KB)   
http://www.youtube.com/watch?v=HPOYypAhaCg   
http://www.youtube.com/watch?v=vCUa7ohRSjM   

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=H-_QlzUJBbU   
http://www.youtube.com/watch?v=S8Osse7w9fs   

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=pFFZKG5Yq_w   

Verlangen – Jan van Nijlen (1884-1965)

Ondankbaar vraag ik niet dat voor mijn oogen

In ’t voorjaar ’t beeld van vreemde schoonheid groei,

Wanneer zij in de zon aanschouwen mogen

Van kim tot kim mijn eigen land in bloei.

Maar ’s winters, als voor het geweld der stormen

Het laatste leven vlucht, als sneeuw en vorst

De wereld knellen in albasten vormen,

Dan hijgt een vreemd verlangen in mijn borst,

Dan haakt mijn hart naar de eeuwig-groene kruin

Der bergen en naar marmerwitte steden,

Naar de terrassen van Borghese’s tuin,

Naar zon die vonkelt in robijnen wijn,

Wijl helder klinkt, tusschen het groen beneden,

’t Zuidelijk geluid van bel en tamboerijn.

 Jan van Nijlen is een onze beste Vlaamse dichters uit de eerste helft van de 20^ste eeuw. Zijn klein   poëtisch oeuvre mag terecht klassiek genoemd worden en stelt zelden of nooit teleur.

 In dit gedicht vertolkt hij een oeroud Germaans gevoel: het verlangen naar het zuiden, meer bepaald naar Italië. Dat verlangen lag mee aan de basis van de grote Germaanse migraties die in de derde en vierde eeuw van onze tijdrekening het Romeinse  Imperium onder de voet liepen. De desolate triestheid van het landschap, de arme bodems en de geringe beschavingsgraad van de gebieden ten noorden en ten oosten van de Rijn, dreven vele Germaanse volksstammen de Romeinse Rijksgrenzen (de limes) over,op zoek naar een zachter klimaat, meer zon en een beter leven.

De Romeinse beschaving bezweek uiteindelijk onder het gewicht van die massale Germaanse inwijking. Italië werd in de vijfde eeuw ingepalmd, Rome viel in 476. Er werd in de geschiedenis een blad gedraaid.

Omdat dit verlangen mij niet vreemd was en nog steeds niet is, gaf ik dit gedicht een plek in mijn geheugenpaleis. 

Beluister deze dichter in bijlage: Julien Schoenaerts, geniaal voordrachtkunstenaar, draagt het gedicht 'De Eenzame' voor.

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=B6XdIssHTrE   

Inferno,  Canto 1, v. 1-12         

Dante (1265-1321)

Nel mezzo del cammin di nostra vita

mi ritrovai per una selva oscura,

ché la diritta via era smarrita.

Ahi quanto a dir qual era è cosa dura

esta selva selvaggia e aspra e forte

che nel pensier rinova la paura!

Tant’è amara che poco è piu morte;

ma per trattar del ben ch’i’ vi trovai,

diro de l’altre cose ch’i’ v’ho scorto.

Io non so ben ridir com’i’  v’intrai,

tant’era pien di sonno a quel punto

che la verace via abbandonai.

Commedia, Inferno, 1, 1-12

In het midden van mijn leven

belandde ik in een duister bos,

het juiste spoor bijster.

Moeilijk te vertellen hoe het er uitzag,

dat barse dichtbegroeide bos,

als ik eraan denk overvalt mij weer de angst!

Eng was het er,  zo eng bijna als de dood;

maar ook over het goede dat ik er vond vertel ik

en over tal van andere  dingen die ik  zag.

Hoe ik erin terecht kwam weet ik niet zo goed meer,

te slaperig was ik toen ik afweek van de ware weg.

20-05-2015, 00:00 geschreven door Willy Schuermans  

Le beau tétin 

Clémant Marot

Tetin refaict,  plus blanc qu' un oeuf,

Tetin de satin blanc tout neuf,

Tetin qui fais honte àla Rose,

Tetin plus beau que nulle chose

Tetin dur, non pas Tetin, voyre,

Mais petite boule d' Ivoire,

Au milieu duquel est assise

Une Fraise ou une Cerise

Que nul ne veoit, ne touche aussi,

Mais je gage q’il est ainsi:

Tetin donc au petit bout rouge,

Tetin qui jamais ne se bouge,

Soit pour venir, soit pour aller,

Soit pour courir, soit pour baller:

Tetin gauche, Tetin mignon,

Tousjours loin de son compaignon,

Tetin qui portes tesmoignage

Du demourant du personnage,

Quand on te voit, il vient à maintz

Une envie dedans les mains

De te taster, de te tenir:

Mais il se fault bien contenir

D’en approcher, bon gré ma vie,

Car il viendroit une autre envie.

O  Tetin, ne grand ne petit,

Tetin meur, tetin d’appetit,

Tetin qui nuict et jour criez:

Mariez moy tost, mariez!

Tetin qui t’enfles, et repoulses,

Ton gorgias de deux bons poulses,

A bon droict heureux on dira

Celluy qui de laict t’emplira,

Faisant d’un Tetin de pucelle,

Tetin de femme entiere et belle.

Perfecte tiet, blanker dan een ei

Tiet, van fris en hagelwit satijn,

Tiet, die de  roos beschaamt

Tiet, mooier dan al wat bestaat

Harde tiet, wel nee, geen tiet,

Eerder een bol van wit ivoor

Met midden op een bes of  kers

Die niemand ziet of roert,

Maar weten die ik het wel heel zeker.

Tiet dus, met dat kleine roze eindje,

Tiet , roerloos, immer en altijd

zowel bij het lopen als bij het ballen.

Linker tiet, allerschattigste tiet,

Altijd ver van zijn gezellinnetje,

Tiet, sier voor heel het personage,

Wie je ziet krijgt op stond

Goesting in de vingers

Om je te betasten, te bevingeren:

Maar deksels, hou je toch maar in,

Een andere goesting komt dan snel!

Tiet, niet te groot, niet te klein

Rijpe tiet, appetijtelijke tiet,

Tiet die dag en nacht verzucht:

Huw me vlug! Huw me!  

Tiet, die al rijzende de borst

Ruim twee duim zwellen doet!

Noem terecht gelukkig, hij die

Haar met moedermelk beschenken zal,

En uit een jonge maagdentiet

Een vrouwentiet vormt, vol en mooi. 

© W. Schuermans

Een blason is een lofdicht over een deel van het vrouwelijk lichaam.  De Franse hofdichter Clément Marot (1496-1544) schreef er meerdere. Dit blazoen, hoeft het gezegd, bezingt de vrouwelijke borst.

Het gedicht werd op muziek gezet door Clément Janequin (1485-1558). Beluister bijlage.

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=hZ0AtW1Y76g   

18-05-2015, 00:00 geschreven door Willy Schuermans  

17-05-2015, 00:00 geschreven door Willy Schuermans  

Bijlagen:
Hebban olla vogala.jpg (10 KB)