Verlangen – Jan van Nijlen (1884-1965)

Ondankbaar vraag ik niet dat voor mijn oogen

In ’t voorjaar ’t beeld van vreemde schoonheid groei,

Wanneer zij in de zon aanschouwen mogen

Van kim tot kim mijn eigen land in bloei.

Maar ’s winters, als voor het geweld der stormen

Het laatste leven vlucht, als sneeuw en vorst

De wereld knellen in albasten vormen,

Dan hijgt een vreemd verlangen in mijn borst,

Dan haakt mijn hart naar de eeuwig-groene kruin

Der bergen en naar marmerwitte steden,

Naar de terrassen van Borghese’s tuin,

Naar zon die vonkelt in robijnen wijn,

Wijl helder klinkt, tusschen het groen beneden,

’t Zuidelijk geluid van bel en tamboerijn.

 Jan van Nijlen is een onze beste Vlaamse dichters uit de eerste helft van de 20^ste eeuw. Zijn klein   poëtisch oeuvre mag terecht klassiek genoemd worden en stelt zelden of nooit teleur.

 In dit gedicht vertolkt hij een oeroud Germaans gevoel: het verlangen naar het zuiden, meer bepaald naar Italië. Dat verlangen lag mee aan de basis van de grote Germaanse migraties die in de derde en vierde eeuw van onze tijdrekening het Romeinse  Imperium onder de voet liepen. De desolate triestheid van het landschap, de arme bodems en de geringe beschavingsgraad van de gebieden ten noorden en ten oosten van de Rijn, dreven vele Germaanse volksstammen de Romeinse Rijksgrenzen (de limes) over,op zoek naar een zachter klimaat, meer zon en een beter leven.

De Romeinse beschaving bezweek uiteindelijk onder het gewicht van die massale Germaanse inwijking. Italië werd in de vijfde eeuw ingepalmd, Rome viel in 476. Er werd in de geschiedenis een blad gedraaid.

Omdat dit verlangen mij niet vreemd was en nog steeds niet is, gaf ik dit gedicht een plek in mijn geheugenpaleis. 

Beluister deze dichter in bijlage: Julien Schoenaerts, geniaal voordrachtkunstenaar, draagt het gedicht 'De Eenzame' voor.