Op het verongelukken van Doctor Roscius 

Joost van den Vondel

Zijn bruid t’omhelzen in een beemd bezaaid met rozen,

Of in het zachte dons, is geen bewijs van trouw:

Maar springende in een meir, daar ’t water stremt van kou

En op de lippen vriest, zich te vereukelozen,    

Dat’s van twee uitersten het uiterste gekozen:

Gelijk mijn Roscius beklemd van druk en rouw,

In d’armen houdt gevat zijn vrucht, en  waarde vrouw,

En gloeit van liefde waar ‘t al kil is en bevrozen.

Zij zuchtte:  Och lief, ik zwijm. Ik sterf. Ik ga te grond.

Hij sprak: schep moed, mijn troost, en ving in zijnen mond

Haar adem, en haar ziel. Zij hemelde op zijn lippen.

Hij volgt haar bleke schim naar ’t zalig Paradijs.

Vraagt iemand u naar trouw, zo zeg:  Zij vroos tot ijs,

En smolt aan geest, en hij ging met haar adem glippen.

                                                                                       1624

Joost van de Vondel (1587 -1679) een van onze grootste dichters, stamde uit een Vlaamse familie, die in de  16^de eeuw  uitweek naar Holland.  Zijn talrijke toneelspelen, vaak met bijbelse thema’s, zijn leerdichten, gelegenheidsdichten, sonnetten, vertalingen, enz., worden helaas alleen nog maar gelezen door zonderlingen: zijn retorische stijl is menig lezer té hoogdravend, zijn religieuze inspiratie slaat niet meer aan. En toch:  in dat omvangrijke werk liggen parels verscholen.

Een ervan heb ik opgeborgen in mijn geheugenpaleis. Het sonnet zingt de lof van liefde en christelijke huwelijkstrouw: ‘ tot de dood ons scheidt’. Vondels sonnet is perfect, beeldend en ritmisch-muzikaal.

In bijlage: 

1  Een winterlandschap ca. 1642, geschilderd door Aert van der Neer

2  Tom Lutz (1919-2009), Nerderlands acteur, leest Kinder-lijck

3   Hommage aan Vondel