Sonnet XVIII

William Shakespeare (1564-1616)

Shall I compare thee to a summer’s day?

Thou art more lovely and more temperate:

Rough winds do shake the darling buds of May,

And summer’s lease hath all too short a date;

Sometime too hot the eye of heaven shines,

And often is his gold complexion dimm’d;

And every fair from fair sometime declines,

By chance, or nature’s changing course, untrimm'd:

But thy eternal summer shall not fade,

Nor lose possession of that fair thou ow’st;

Nor shall Death brag thou wander’st in his shade,

When in eternal lines to time thou grow’st.

So long as men can breathe or eyes can see,

So long lives this and this gives life to thee.

Zal ik je vergelijken met een zomerdag?

Je bent liefelijker en ook meer getemperd:

Wilde winden doorschudden tere bloesems in de mei,

En zomeren doet het nooit erg lang,

Al te vaak vervalen  gouden zonnestralen,

en al wat mooi is verliest aan glans,

Bij toeval ontsierd of gewoon door loop van de natuur;

Maar jouw eeuwige zomer zal duren,

Jouw schoonheid  zal nooit welken.

De Dood zal niet snoeven dat je in zijn schaduw liep,

Nu eeuwige verzen in lengte van jaren roem voor jou garen,

Zolang mensen ademhalen of ogen kunnen schouwen,

Zolang zullen mijn verzen je voorzien van levensbloed.

In bijlagen een geanimeerde versie van het sonnet en moderne, zeer geslaagde muzikale interpretatie van het gedicht: