Der römischen Brunnen

Conrad Ferdinand Meyer (1825-1898)

Aufsteigt der Strahl und fallend giesst

Er voll  Der Marmorschale Rund

Die sich verschleiernd überfliesst

In einer zweiten Schale Grund;

Die zweite gibt, sie wird zu reich,

Der dritten wallend ihren Flut,

Und jede nimmt und gibt zugleich

        Und strömt und ruht.

 Romeinse fontein

Omhoog spuit de straal en vult

Vallend de ronde marmerschaal,

die versluierend overstroomt

in het bekken van een tweede schaal;

De tweede geeft, ze wordt te rijk,

een derde golvend haar vloed,

elk bekken neemt zowel als geeft

         en stroomt en rust

 © W. Schuermans

Conrad Ferdinand Meyer 

De dichter heeft het in dit gedicht over geven en nemen. Een stelregel waarmee we door het leven moeten. Door dit gedicht is die veilig opgeborgen in mijn geheugen. 

Bijlage: Der römische Brunnen - C.F. Meyer

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=CJchtZFg5tA   

Quando cadran le foglie  

Olindo Guerrini  (Lorenzo Stecchetti, 1845-1916)

     Quando cadran le foglie e tu verrai

    A cercar la mia croce in camposanto,

            In un cantuccio la ritroverai

       E molti fior le saran nato accanto.

      Cógli allora pe’ tuoi biondi capelli

      I fiori nato dal mio cor. Son quelli

    I canti che pensai ma che non scrissi,

       Le parole d’ amor che non ti dissi.

      Wanneer de blaren vallen zal je komen

           Zoeken naar mijn kerkhofkruis

           In een hoekje zal je ‘t vinden,

        Met heel wat bloemen er omheen.

           Pluk dan voor je blonde haren

        Die bloemen uit mijn hart geboren,

 Het zijn verzen die ik dacht maar nooit schreef,

        Woorden van liefde die ik je nooit zei.

Het bezoeken van het graf van een geliefde is een daad van piëteit en biedt gelegenheid  tot bezinning. Ik klik dit mooie gedicht vast in mijn geheugen, om er mij aan te herinneren dat liefde wordt bedreven én gezegd. 

24-05-2015, 00:00 geschreven door Willy Schuermans  

Op het verongelukken van Doctor Roscius 

Joost van den Vondel

Zijn bruid t’omhelzen in een beemd bezaaid met rozen,

Of in het zachte dons, is geen bewijs van trouw:

Maar springende in een meir, daar ’t water stremt van kou

En op de lippen vriest, zich te vereukelozen,    

Dat’s van twee uitersten het uiterste gekozen:

Gelijk mijn Roscius beklemd van druk en rouw,

In d’armen houdt gevat zijn vrucht, en  waarde vrouw,

En gloeit van liefde waar ‘t al kil is en bevrozen.

Zij zuchtte:  Och lief, ik zwijm. Ik sterf. Ik ga te grond.

Hij sprak: schep moed, mijn troost, en ving in zijnen mond

Haar adem, en haar ziel. Zij hemelde op zijn lippen.

Hij volgt haar bleke schim naar ’t zalig Paradijs.

Vraagt iemand u naar trouw, zo zeg:  Zij vroos tot ijs,

En smolt aan geest, en hij ging met haar adem glippen.

                                                                                       1624

Joost van de Vondel (1587 -1679) een van onze grootste dichters, stamde uit een Vlaamse familie, die in de  16^de eeuw  uitweek naar Holland.  Zijn talrijke toneelspelen, vaak met bijbelse thema’s, zijn leerdichten, gelegenheidsdichten, sonnetten, vertalingen, enz., worden helaas alleen nog maar gelezen door zonderlingen: zijn retorische stijl is menig lezer té hoogdravend, zijn religieuze inspiratie slaat niet meer aan. En toch:  in dat omvangrijke werk liggen parels verscholen.

Een ervan heb ik opgeborgen in mijn geheugenpaleis. Het sonnet zingt de lof van liefde en christelijke huwelijkstrouw: ‘ tot de dood ons scheidt’. Vondels sonnet is perfect, beeldend en ritmisch-muzikaal.

In bijlage: 

1  Een winterlandschap ca. 1642, geschilderd door Aert van der Neer

2  Tom Lutz (1919-2009), Nerderlands acteur, leest Kinder-lijck

3   Hommage aan Vondel

Bijlagen:
Aert van der Neer. Winterlandschap met schaatsers en kolfspelers. ca.1642 (1280x674).jpg (552.9 KB)   
http://www.youtube.com/watch?v=HPOYypAhaCg   
http://www.youtube.com/watch?v=vCUa7ohRSjM   

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=H-_QlzUJBbU   
http://www.youtube.com/watch?v=S8Osse7w9fs   

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=pFFZKG5Yq_w   

Verlangen – Jan van Nijlen (1884-1965)

Ondankbaar vraag ik niet dat voor mijn oogen

In ’t voorjaar ’t beeld van vreemde schoonheid groei,

Wanneer zij in de zon aanschouwen mogen

Van kim tot kim mijn eigen land in bloei.

Maar ’s winters, als voor het geweld der stormen

Het laatste leven vlucht, als sneeuw en vorst

De wereld knellen in albasten vormen,

Dan hijgt een vreemd verlangen in mijn borst,

Dan haakt mijn hart naar de eeuwig-groene kruin

Der bergen en naar marmerwitte steden,

Naar de terrassen van Borghese’s tuin,

Naar zon die vonkelt in robijnen wijn,

Wijl helder klinkt, tusschen het groen beneden,

’t Zuidelijk geluid van bel en tamboerijn.

 Jan van Nijlen is een onze beste Vlaamse dichters uit de eerste helft van de 20^ste eeuw. Zijn klein   poëtisch oeuvre mag terecht klassiek genoemd worden en stelt zelden of nooit teleur.

 In dit gedicht vertolkt hij een oeroud Germaans gevoel: het verlangen naar het zuiden, meer bepaald naar Italië. Dat verlangen lag mee aan de basis van de grote Germaanse migraties die in de derde en vierde eeuw van onze tijdrekening het Romeinse  Imperium onder de voet liepen. De desolate triestheid van het landschap, de arme bodems en de geringe beschavingsgraad van de gebieden ten noorden en ten oosten van de Rijn, dreven vele Germaanse volksstammen de Romeinse Rijksgrenzen (de limes) over,op zoek naar een zachter klimaat, meer zon en een beter leven.

De Romeinse beschaving bezweek uiteindelijk onder het gewicht van die massale Germaanse inwijking. Italië werd in de vijfde eeuw ingepalmd, Rome viel in 476. Er werd in de geschiedenis een blad gedraaid.

Omdat dit verlangen mij niet vreemd was en nog steeds niet is, gaf ik dit gedicht een plek in mijn geheugenpaleis. 

Beluister deze dichter in bijlage: Julien Schoenaerts, geniaal voordrachtkunstenaar, draagt het gedicht 'De Eenzame' voor.

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=B6XdIssHTrE   

Inferno,  Canto 1, v. 1-12         

Dante (1265-1321)

Nel mezzo del cammin di nostra vita

mi ritrovai per una selva oscura,

ché la diritta via era smarrita.

Ahi quanto a dir qual era è cosa dura

esta selva selvaggia e aspra e forte

che nel pensier rinova la paura!

Tant’è amara che poco è piu morte;

ma per trattar del ben ch’i’ vi trovai,

diro de l’altre cose ch’i’ v’ho scorto.

Io non so ben ridir com’i’  v’intrai,

tant’era pien di sonno a quel punto

che la verace via abbandonai.

Commedia, Inferno, 1, 1-12

In het midden van mijn leven

belandde ik in een duister bos,

het juiste spoor bijster.

Moeilijk te vertellen hoe het er uitzag,

dat barse dichtbegroeide bos,

als ik eraan denk overvalt mij weer de angst!

Eng was het er,  zo eng bijna als de dood;

maar ook over het goede dat ik er vond vertel ik

en over tal van andere  dingen die ik  zag.

Hoe ik erin terecht kwam weet ik niet zo goed meer,

te slaperig was ik toen ik afweek van de ware weg.

20-05-2015, 00:00 geschreven door Willy Schuermans  

Le beau tétin 

Clémant Marot

Tetin refaict,  plus blanc qu' un oeuf,

Tetin de satin blanc tout neuf,

Tetin qui fais honte àla Rose,

Tetin plus beau que nulle chose

Tetin dur, non pas Tetin, voyre,

Mais petite boule d' Ivoire,

Au milieu duquel est assise

Une Fraise ou une Cerise

Que nul ne veoit, ne touche aussi,

Mais je gage q’il est ainsi:

Tetin donc au petit bout rouge,

Tetin qui jamais ne se bouge,

Soit pour venir, soit pour aller,

Soit pour courir, soit pour baller:

Tetin gauche, Tetin mignon,

Tousjours loin de son compaignon,

Tetin qui portes tesmoignage

Du demourant du personnage,

Quand on te voit, il vient à maintz

Une envie dedans les mains

De te taster, de te tenir:

Mais il se fault bien contenir

D’en approcher, bon gré ma vie,

Car il viendroit une autre envie.

O  Tetin, ne grand ne petit,

Tetin meur, tetin d’appetit,

Tetin qui nuict et jour criez:

Mariez moy tost, mariez!

Tetin qui t’enfles, et repoulses,

Ton gorgias de deux bons poulses,

A bon droict heureux on dira

Celluy qui de laict t’emplira,

Faisant d’un Tetin de pucelle,

Tetin de femme entiere et belle.

Perfecte tiet, blanker dan een ei

Tiet, van fris en hagelwit satijn,

Tiet, die de  roos beschaamt

Tiet, mooier dan al wat bestaat

Harde tiet, wel nee, geen tiet,

Eerder een bol van wit ivoor

Met midden op een bes of  kers

Die niemand ziet of roert,

Maar weten die ik het wel heel zeker.

Tiet dus, met dat kleine roze eindje,

Tiet , roerloos, immer en altijd

zowel bij het lopen als bij het ballen.

Linker tiet, allerschattigste tiet,

Altijd ver van zijn gezellinnetje,

Tiet, sier voor heel het personage,

Wie je ziet krijgt op stond

Goesting in de vingers

Om je te betasten, te bevingeren:

Maar deksels, hou je toch maar in,

Een andere goesting komt dan snel!

Tiet, niet te groot, niet te klein

Rijpe tiet, appetijtelijke tiet,

Tiet die dag en nacht verzucht:

Huw me vlug! Huw me!  

Tiet, die al rijzende de borst

Ruim twee duim zwellen doet!

Noem terecht gelukkig, hij die

Haar met moedermelk beschenken zal,

En uit een jonge maagdentiet

Een vrouwentiet vormt, vol en mooi. 

© W. Schuermans

Een blason is een lofdicht over een deel van het vrouwelijk lichaam.  De Franse hofdichter Clément Marot (1496-1544) schreef er meerdere. Dit blazoen, hoeft het gezegd, bezingt de vrouwelijke borst.

Het gedicht werd op muziek gezet door Clément Janequin (1485-1558). Beluister bijlage.

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=hZ0AtW1Y76g   

18-05-2015, 00:00 geschreven door Willy Schuermans  

17-05-2015, 00:00 geschreven door Willy Schuermans  

Bijlagen:
Hebban olla vogala.jpg (10 KB)