|
Sonnet
Joachim du Bellay
(1522-1560)
Heureux qui, comme Ulysse, a fait un beau voyage,
Ou comme cestuy-là
qui conquit la toison,
Et puis est retourné,
plein dusage et raison,
Vivre entre ses
parents le reste de son âge!
Quand reverrai-je,
hélas! De mon petit village
Fumer la cheminée, et
en quelle saison
Reverrai-je le clos
de ma pauvre maison,
Qui m est une
province et beaucoup davantage?
Plus me plaît le
séjour quont bâti mes aïeux,
Que des palais
Romains le front audacieux:
Plus que le marbre
dur me plâit l ardoise fine,
Plus mon Loire Gaulois que le Tibre Latin,
Plus mon petit Liré
que le mont Palatin,
Plus que lair marin la douceur Angevine.
Gelukkig, wie als
Ulysses jaren zwierf,
Of zoals de held die
won het Gulden Vlies,
En dan huiswaarts keert,
wel ervaren en wijs,
Om met verwanten de rest van het leven te slijten.
Wanneer zal ik, helaas! hoog boven de huisjes
Van mijn dorpje weer rook zien kringelen?
En wanneer keert de tijd dat
ik eindelijk nog eens
Mijn ommuurde povere stulp zal kunnen zien,
Mij meer nog waard dan een
hele provincie?
De simpele woonstee gebouwd door mijn geslacht,
Is mij veel liever dan een pronkerig Romeins paleis,
Meer dan van marmer hou ik van fijne grijze lei,
Meer min ik mijn
Gallische Loire dan de Latijnse Tiber,
Meer mijn kleine Liré
dan de Palatijnse heuvel,
Meer dan van zilte zeelucht hou ik van het zoet' Anjou.
© W. Schuermans
bijlage: Heureux qui comme Ulysse - gezongen interpretatie
|
