Volgens mijn moeder hangt het geluk in de lucht maar moet je wel de moeite doen om het te grijpen. Ik heb dat ook veel gedaan. Ik heb helaas soms ook al het ongeluk dat in de lucht hangt gegrepen, zelfs met veel moeite. Achteraf bekeken is het makkelijk om te zien waar iets gelukkig of ongelukkig hing en al dan niet gegrepen hebt. Op het moment zelf is er soms weinig te zien, soms te teveel of soms alleen maar troebel.
Een bepaald geluk hangt momenteel in de lucht en ik zal de moeite doen om het te grijpen. Met dank aan mijn moeder.
Ik val met de deur in huis: ik hou niet van groepen. Bij groepsvorming ontstaat er altijd onmiddellijk een patroon van leiders, volgers, ondersteuners, tegenstanders en opstandelingen. Iedereen wordt afgemeten aan een standaard die ontstaat in functie van al het vlees dat in die ene kuip zit. Wel, ik hou er niet van om in een kuip te zitten. En als ik er noodgedwongen inzit, behoor ik altijd tot de tegenstanders en de opstandelingen. Ik hou van individuen en van de individuele interactie.
Als mens ben ik natuurlijk per definitie een gemeenschapsdier. Laat mij tot een kudde behoren, een horde, een roedel, een zwerm, een school, desnoods een troep maar spaar mij van organisaties en andere mensen-groepen.
Sommige mensen hebben geen (directe openbare) macht maar wel veel (indirecte verborgen) invloed. Ze hebben geen ge-zag maar roepen wel ont-zag op. Ze willen niet ge-zien maar juist ont-zien worden. Ze kiezen voor het ont-, het niet. Ze kiezen om niet te doen maar om te laten doen.
Je zou ze als manipulatieve lafaards kunnen beschouwen.
Soms liggen mensen ons nauw aan het hart. Niet omdat wij hen graag zien maar omdat zij ons graag zien. Liefde hoeft niet wederzijds te zijn. Dat is een groot misverstand. Maar blijkbaar kan de liefde van de eerste groot genoeg zijn om de tweede er mee in op te nemen. Dankbaarheid is dan troef.
Plaats iemand in een andere context en hij/zij wordt een ander iemand. Er worden andere aspecten van zijn persoonlijkheid aangesproken, er gelden andere regels die hij/zij naleeft, er zijn andere verwachtingen en andere perspectieven. Hij/zij blijft dezelfde en wordt toch een ander iemand.
Voor de persoon in kwestie een evidentie. Voor mensen uit de eerdere context een transformatie.
Het kan niet zijijijijn! (Ik heb je liefde niet verloren....) Ik ben zo eenzaam ....zonder jou.
Existentiële titelnummers van Will Tura in Turalura in de AB. Bekende liedjes in een nieuw en hedendaags rock-kleedje. Existentiële gevoelens zijn er voor altijd.
Esthetica. Een vak in het secundair onderwijs waarbij die arme leerlingen de meest afschuwelijke opsomming van feiten moeten memoriseren. Ik heb geen opleiding in kunst, ik ben geen kunstkenner maar wel een zeer grote kunstliefhebber en ik zou die leerlingen echt wel andere aspecten over kunst willen bijbrengen: muziek laten HOREN, kunst laten ZIEN en over de interpretaties ervan DISCUSSIEREN. Laat ze maar eens gregoriaans en Schönberg of Michelangelo en Schiele naast elkaar plaatsen an aldus de verschillen en de gelijkenissen doorheen de geschiedenis ervaren.
Met als examen: herkennen van de daadwerkelijke kunstprodukten in plaats van memoriseren van theoretische teksten erover.
Het is een oude analogie: wat betekent een half gevuld glas voor u? Een half leeg glas of een half vol glas? In het eerste geval verwacht u eerder het volle en bent u teleurgesteld in het half lege, in het tweede geval verwacht u eerder het lege en bent u verwonderd over het halfvolle.
Vervang het half gevuld glas door de doorsnee mens en de menselijkheid.
Volgens A.Comte Sponville bestaat God niet omwille van de buitensporigheid van het kwaad, de middelmatigheid van de mens en ons sterk verlangen naar liefde als een illusie. Maar hij twijfelt niet aan de geest als de ontvankelijkheid voor het absolute. De geest die voortkomt uit de natuur; de natuur als het Al. Een aanhanger van het naturalisme, het materialisme en het immanentisme.
Wat erop neerkomt: enkel het geheel van wat bestaat, bestaat en bestaat noodzakelijkerwijze.
Een lucide atheïst ontsnapt niet aan de wanhoop. Maar waarom zouden we dat moeten elimineren? Alleen de wanhopige is gelukkig want hoop is de grootste marteling en wanhoop het grootste geluk (Samkhya Soetra). Immers, de wijze begeert slechts dat wat is en wat van hemzelf afhangt. (A. Comte Sponville, De geest van het atheïsme)
Het is niet waar dat niets waar is. Dat geen enkele kennis dé (absolute, eeuwige, oneindige) waarheid is, is volkomen duidelijk. Maar ze is slechts kennis door de hoeveelheid (betrekkelijke, approximatieve, historische) waarheid die erin besloten ligt en door de hoeveelheid waarheid die ze weerlegt. (A. Comte sponville, De geest van het atheïsme, p. 53).
Het is niet waar dat niets waar is. En zelfs dat niet.
Ik heb het al tot vervelens toe van mezelf (en waarschijnlijk ook van u) herhaald maar de wereld bestaat per definitie uit polen die tegengesteld zijn maar tegelijkertijd ook beide waar zijn. Zijn we lichaam of geest? Houden we van iemand of haten we die? Zijn we blij of droevig? Willen we leven of doodgaan? Soms lijkt het ene of het andere te overwegen maar in essentie dragen we altijd beide polen in ons en zijn ze tegelijk aanwezig.
geen vrede maar wind heeft haar mooier en witter gemaakt, haar stenen en haar kapitelen bewaard en daarop een afbeelding die ons ontroert, het is een verhaal dat wij kennen, een man met een hoorn en een vrouw met een hond of is het een hert, en daar, aan haar voeten licht schijnbaar afzijdig de slang van het aards paradijs
maar waar is het kind, werd het vergeten, verborgen, of werd het uitgewist door de tijd of is dit alles slechts achtergrond, een kader, een plek voor een wonder
ze is uit verlies en verleden gebouwd ze staat in het landschap naast oude reusachtige bomen, ze staat op haar plaats als een witregel in een gedicht: ze ligt, als een rustgevend wachten, Een kind dat moet komen
De zenmeester Hakuin woonde in een stad in Japan. Hij stond in aanzien en er kwamen veel mensen bij hem voor onderricht. Toen gebeurde het dat de jonge dochter van zijn buren zwanger werd. Haar boze ouders ondervroegen haar om de naam van de vader te weten te komen en ten slotte zei ze dat Hakuin de vader was. Woedend spoedden de ouders zich naar de zenmeester en vertelden hem met veel beschuldigingen dat hun dochter bekend had dat hij de vader was. Het enige wat hij zei was: Is dat zo?
Het nieuws over het schandaal verspreidde zich door de stad en de wijde omgeving. De meester was zijn reputatie kwijt. Niemand kwam hem nog opzoeken. Hij bleef onbewogen. Toen het kind geboren was, brachten de buren de baby naar Hakuin. U bent de vader, dus zorg maar voor hem. De zenmeester zorgde liefdevol voor het kind.
Een jaar later kreeg de moeder berouw en bekende dat de zoon van de slager de echte vader was. Zeer verschrikt gingen de ouders naar de zenmeester om hun excuses aan te bieden. Het spijt ons. Wij komen het kind halen. Onze dochter heeft bekend dat u niet de vader bent. "Is dat zo?", was alles wat hij zei toen hij hun het kind overhandigde.
In zijn woede had haar vader haar naar de steile rotskant gesleurd en over de rand in zee geworpen. Daar hadden de vissers haar vlees weggevreten. Nu lag ze op de zeebodem, terwijl haar skelet om en om draaide met de stroom.
Op een dag wierp een verdwaalde visser zijn hengel uit. De haak van de visser zakte langzaam naar beneden en vond de ribbenkast van het skelet. De visser dacht: 'Nu heb ik echt beet!'. Zijn kajak schudde en danste op de golven, want zij daar beneden vocht om zich te bevrijden. Maar hoe harder ze vocht, hoe vaster ze in de lijn verstrikt raakte. Verschrikt stootte de man haar met zijn riem van de boeg af en begon als een bezetene naar de kust te roeien. Ooo, jammerde hij toen hij het strand bereikte. Hij rende over de rotsen maar zij volgde hem. De man bereikte zijn sneeuwhuis terwijl zijn hart tekeer ging als een machtige trommel. Eindelijk veilig.
De man stak zijn lamp aan en daar lag ze, als een warrige hoop op zijn vloer. Naderhand kon hij niet zeggen wat het was geweest, misschien had het licht van het vuur haar trekken verzacht of was het omdat hij een eenzame man was. Maar een licht gemoed vervulde zijn gemoed en langzaam begon hij haar uit de vislijn te bevrijden. Hij werkte de hele nacht door totdat de beenderen van de skelettevrouw zaten waar ze bij een mens horen te zitten. En zij zei geen woord.
De man werd slaperig en lag algauw te dromen terwijl er een traan uit zijn oog rolde. Zij kroop naar de man en zette haar mond aan die traan. Die ene traan was een rivier en ze dronk en dronk tot haar jarenlange dorst gelest was. Ze stak haar hand in de borst van de man en begon op beide zijden ervan te roffelen terwijl ze luid zong: Vlees, vlees, vlees! En tijdens het zingen groeide er weer vlees om haar beenderen. Ze kroop bij hem tussen de huiden met haar vel tegen het zijne.
Zo werden ze wakker, verstrengeld. De mensen zeggen dat het echt is gebeurd en meer weten ze er niet van.
Een apenhouder die noten uitdeelt, zei: Jullie krijgen er 's morgens drie en 's avonds vier. De apen waren woedend. De apenhouder zei: Goed, jullie krijgen er 's morgens vier en 's avonds drie. De apen waren tevreden.
Aldus geschiedde. Toen Noesfibaäl, de vorst van Byblos, tot koning was gekroond, trok hij zich terug zijn slaapvertrek, het vertrek dat de drie kluizenaars-tovenaars uit de bergen voor hem hadden gebouwd. Hij zetten zijn kroon af, trok zijn koninklijk gewaad uit en stond middenin het vertrek te denken over zichzelf, de almachtige heerser van Byblos.
Opeens draaide hij zich om en zag hoe uit de zilveren spiegel die zijn moeder hem had gegeven een naakte man stapte. De vorst schrok en schreeuwde: 'Wat wil je van me?' De naakte antwoordde: 'Enkel het antwoord op deze vraag: Waarom hebben ze u tot koning gekroond?' De vorst antwoordde: 'Omdat ik de edelste ben van dit land'. Toen zei de naakte man: 'Als u nog edeler was, zou u geen koning willen zijn'. De vorst zei: 'Omdat ik de machtigste ben van dit land'. En de naakte man zei: 'Als u nog machtiger was, zou u geen koning willen zijn'. Toen zei de vorst: 'Ze hebben me tot koning gekroond omdat ik de wijste ben'. En de naakte man zei: 'Als u nog wijzer was, zou u geen koning willen zijn'.
Toen wierp de vorst zich ter aarde en weende bitter. De naakte man keek naar de vorst, raapte vervolgens de kroon op en zette deze teder terug op diens gebogen hoofd. Hij wierp een liefdevolle blik op de vorst en ging de spiegel weer binnen. De vorst stond op en keek meteen in de spiegel. En zag enkel zichzelf met een kroon op. (K. Gibran)
Volgens sommigen ben ik een intrigante. Minder vanuit de optiek dat ik zelf intriges opzet maar meer vanuit de optiek dat ik die van anderen op intrigerende wijze graag ontmasker. Wat intrigeren juist betekent? Met slinkse streken te werk gaan, een heimelijke invloed aanwenden tot het bereiken van van zijn eigen oogmerken.
Straks ga ik uit eten met een aanbidder. Een aanbidder in de ouderwetse zin van het woord: geestelijke aanbidding. Het mag u belachelijk in de oren klinken: geestelijke aanbidding zonder fysieke implicaties? Het is niet meer van deze tijd, het is uit deze tijd waar geen enkel taboe meer overeind staat, waar alles kan en mag. Het is eigen aan een aanbidder dat niet alles kan en mag.
Wat is beter dan het gewone leven? Wat heeft een mens méér nodig dan een dak boven zijn hoofd, een beetje werk, een goede relatie en ontspannende activiteiten?
Hoewel, zo gewoon is dat dan ook weer niet. Velen moeten het met minder stellen.
Denkt u dat u uw leven zelf beheerst? Prima maar volgens bepaalde oosterse (denk-) wijzen is dat niet zo. Volgens hen is er slechts 'subjectief bewustzijn' dat zich manifesteert in lichaam-geest objecten, lees de mensen. Het 'ik' bestaat alsdusdanig niet. Wat wij 'ik' noemen, is slechts een object dat zich particulier identificeert met het grote bewijstzijn dat zich in dat object toont.
Ik ben bijna jarig. Ik zeg dat niet omdat ik dat fijn vind of omdat ik het ga vieren. Ik zegt het omdat het een feit is. Ik weet dat mijn moeder en vader er toen blij mee waren. Ik ben niet zeker of ze daar dit jaar nog even blij mee zijn.
Nog niet zó lang geleden was cultuur voor de gewone mens niet toegankelijk. Alleen een elite kon vrijelijk deelnemen aan theater, concerten en tentoonstellingen. Dat is heden niet meer zo dankzij o.a. de culturele centra.
Doorzetten, niet opgeven, doorbijten, niet afgeven, vasthouden, niet laten ontsnappen, tot het bittere eind doorgaan. Ondanks alles, ondanks de onbereikbaarheid. In dat geval gaat het niet meer om het bereiken van een bepaald doel maar om de activiteit op zich. Enkel en alleen om zichzelf te overtreffen.
Hoe weet u of u diegene die van iets beschuldigt ook daadwerkelijk schuld heeft? Volgens mij luidt het verdict als volgt: - indien hij/zij stoicijns blijf: niet schuldig - indien hij/zij kwaad wordt: schuldig
In het museum liepen we vermoeid en tegen onze zin de trap op van de vestaire naar de hal. Een kind huppelde ons voorbij terwijl het met een stralende lach de volgende mantra aan het zingen was: ik mag al de trap op, ik mag al de trap op!
Het contrast in visie tussen kinderen en rijpe vrouwen met betrekking tot het oplopen van een trap is nogal groot...
Appasionata is een paardenshow. Mens en paard lijken wel één te zijn. Een centaur is half paard en half mens. Een dierlijke natuur onder beheersing van menselijke cultuur. In de show overheerst het menselijke in het dier.
In de realiteit overheerst het dierlijke in de mens.
In het museum M in Leuven loopt momenteel een tentoonstelling over Koenraad Tinel, een beeldhouwer en tekenaar. Ondertussen haast 77 jaar oud. De tentoonstelling start met een meer dan levensgrote zwart-wit foto van hemzelf. De uitstraling van een krachtige 77-jarige man kan zeer indrukwekkend zijn.
De waarheid. Ze is niet als één te vatten maar slechts te begrijpen vanuit verschillende standpunten. Ik ben wel in staat om de standpunten van anderen in te nemen en van daaruit te begrijpen. In een ongelijkwaardige relatie hoeven die anderen niet eens mijn standpunt te begrijpen.
In een gelijkwaardige relatie is de erkenning van mijn standpunt wel noodzakelijk.
'Keeping up appearences' is tot op zekere hoogte wenselijk om geen herrie te veroorzaken waar die geen meerwaarde heeft. Maar authenticiteit kan zeer bevrijdend zijn, indien verstand en emotie daarbij coherent zijn.
Authenciteit. Eens je er van proeft, wil je niets anders meer.
Vriendschap tussen mannen en vrouwen. Het bestaat. Sommigen hebben daar bedenkingen bij en verdenkingen over maar ja, het bestaat wel degelijk. Laat ons wel niet flauw doen: er moet tussen beide een zekere mate van 'potentieel partner' gevoel spelen. We worden niet bevriend met iemand die ons niets zegt. Vriendschap tussen mannen en vrouwen: het bestaat.
Maar één van beide moet de ander wel niét zien zitten.
Vaders en dochters, het is iets speciaals. Omdat meisjes graag hun charmes willen uitproberen op de enige man die hun ter beschikking staat. Omdat mannen graag het charme-offensief ondergaan van de enige vrouw die niet tot hunner beschikking staat. Voor de eerste is het een vooruit-beleving van de toekomst. Voor de tweede een her-beleving van het verleden.
De bespreking van menselijke relaties is onuitputtelijk. Vrouwen zijn er goed in. Mannen willen altijd tot een conclusie, tot een besluit, tot een actie komen zodat de zaak afgehandeld kan worden. Vrouwen willen geen afhandeling. Ze willen geen conclusie, geen besluit en geen actie.
Ik wou dat God een wensmachine was, een goede rechter in mijn voordeel, een beloner van mijn goede daden, een uitdeler van straf voor slechte daden van anderen, een vervuller van mijn verlangens, een onderhandelaar die ik kan manipuleren, een vader die mij mijn zin geeft, een moeder die altijd voor mij zorgt, een kind dat dankbaar is.
God is niets van dit alles want alles zit in de mensen. Tenzij God alle mensen is.
Tussen mensen heerst er altijd een continuum van magie: gaande van zeer negatieve over neutrale tot zeer positieve. Eens de uitwisseling is uitgewerkt, is het over. Dan kan men kiezen: men gaat op zoek naar anderen mensen ter 'verbreding' van zijn horizon of men blijft bij dezelfde mensen ter 'verdieping' van de horizon. Het voordeel van het eerste is het 'nieuwe' met als nadeel dat je steeds weer op het punt van uitwerking strand. Het nadeel van het tweede is dat het steeds het 'oude' is met als voordeel dat je altijd weer het punt van uitwerking verder legt.
Verbreding of verdieping? Wie zal zeggen wat het beste is.
Vergiffenis.Het is zo'n ouderwets woord en zo christelijk. Wie vraagt er in Godsnaam tegenwoordig nog om vergiffenis? Ook wel nog 'genade' of 'verschoning' genoemd. Kwijtschelding klinkt nog het meest neutraal. Je maakt dat de ander kwijt is van wat hij op zijn geweten heeft.
Ik wil dat best maar er moet wel éérst om gevraagd worden.
Het is een gewoonte, een traditie om iedereen het beste voor 2011 te wensen. Maar hoe echt is dat? We wensen familie een goede gezondheid alhoewel we weten we dat het juist slechter zal gaan. We wensen kindertjes goede punten op school alhoewel we weten dat dat enkel van eigen inspanning af hangt. We wensen vrienden geluk in de liefde hoewel we vrij goed kunnen inschatten dat die relatie niet zal blijven duren.
We wensen het beste, juist tégen de stroom van feiten in. Zo hoort dat ook. Oprecht mijn beste wensen.
Integer zijn. Het is nogal moeilijk. Zeker als we het zelf ook niet helemaal zijn. En doorgaans zijn we het ook niet helemaal. Wat te doen als je iemand met veel boter op zijn hoofd wil aanklagen maar zelf ook een beetje boter op je hoofd hebt of zelfs even goed veel boter op je hoofd zou kunnen gehad hebben?
