Sommigen verwennen hun kinderen. Dat is niet goed want later functioneren ze niet meer. Tenzij moeders dit al veel eerder wisten en ze daarom verwenden.
Een hele middag de Knack lezen in een zomerstoel. Het ene kind is bezig met haar lief, het andere met zijn vrienden. Ik heb de zonnestralen in het bos. De wereld lijkt vredig.
Sommige lopen achter hun verlangen aan. Als ze dat dan moeten concretiseren, blijkt er geen verlangen meer te zijn. Een verlangen dat eigenlijk leegte is of is het een leegte dat eigenlijk een verlangen is? Ik verkies het tweede standpunt. Omdat daar nog iets mee aan te vangen valt.
In de film 'Carnage' van Polanski is het vrouwbeeld niet al te positief. Vrouwen zijn ofwel fake ofwel wereldverbeteraars maar in ieder geval 'hysterisch'. Alleen de cynische koele man komt er goed uit.
We (ik) hebben een prijs gewonnen! Volgens de ene omwille van mijn expertise, volgens de andere omwille van mijn charme. Ik denk, helaas, dat het geen van beide was maar pure politiek. Maar goed, ik laat mij de twee eerstgenoemden welgevallen.
Ik heb voor de eerste keer in mijn leven 'zaden' geplant. Schandalig dat mijn eerste keer zo lang op zich heeft laten wachten. Misschien begin ik de groei en bloei van planten belangrijker te vinden dan die van mensen. Misschien denk ik dat dat makkelijker zal zijn. Ik hou u op de hoogte van het wel en wee van mijn zonnebloemen en komkommers.
Vandaag wordt een kind van de familie gedoopt. Opgenomen in de gemeenschap van Christenen. Mooi. Vooral in de gemeenschap. In naam van welke goede naam juist doet er minder toe.
Sommige mensen laten mij een boodschap op mijn gsm achter zonder hun naam mee te geven. Ofwel staat hun nummer opgeslagen in het bestand ofwel herken ik de stem (en weet ik dus wie het is). Maar soms is het een (onbekend) privé-nummer of herken ik de stem niet onmiddellijk. Niet dat deze mededeling belangrijk of interessant is maar ik heb dan altijd de prangende bemerking: is het niet logisch dat je eerst jezelf bekend maakt? Vinden ze zichzelf zo vanzelfsprekend dat ze dit overslaan? Vervelend is ook: ik kan ze niet terug contacteren en zij, die zichzelf vanzelfsprekend vinden, moeten dan concluderen dat ze voor mij niet vanzelfsprekend zijn. Zich éérst bekend maken is essentiëel. Omdat het een besef is van niet het middelpunt van deze wereld te zijn en zichzelf te verhouden tot de ander.
Ik bekijk teksten graag kritisch en blijkbaar ben ik daar goed in. Ik word dus soms ingehuurd om mij lekker te laten gaan en mijn scherpste kritische zin boven te halen. Maar voor u mij verdenkt van negativiteit: ik doe altijd, altijd suggesties voor verbetering en evenredig constructief.
Plots, hier en daar wordt het meritocratisch neoliberalisme in vraag gesteld. Zoals Paul Verhaeghe stelt in de Morgen van dit weekend: we zitten zo diep in dat systeem dat we het nu pas, na het doorslaan en het falen ervan, opmerken.
Er bestaat een oneindig aantal verschillende sferen: de economische, de feestelijke, de culturele, de droevige, de efficiënte, de speelse om er een paar te noemen. Meestal raken ze elkaar in het dagdagelijkse leven waardoor ze herkenbaar blijven voor iederen. Hoe dieper iemand in een bepaalde sfeer terecht komt, hoe vervreemder hij wordt van de andere, hoe minder overeenkomsten, hoe eenzijdiger. Hoe eenzamer ook.
Carnaval. Mij zegt het niets. Op gemaskerde wijze dingen doen, die je normaliter niet zou durven of mogen. Maar ik moet bekennen dat ik op mijn eigen manier en in mijn een eentje een carnaval kan creëren.
Hij wil 'back to the basics'. Dat is nieuw. Hij komt immers van 'forward to business'. Benieuwd wat dat gaat worden. Het houden van kippen is altijd al een goede start. Je kan al verse eieren gaan rapen.
We kunnen kijken naar onze ouders met de ogen van het kind dat we nog altijd zijn. De woede is dan altijd groot omdat ze ons in onze beleving nooit graag genoeg gezien hebben, wat vanuit dat standpunt wel degelijk waar kan zijn. We kunnen ook kijken met de ogen van de volwassene die we ondertussen geworden zijn. De tolerantie is dan altijd groter omdat we vanuit onze ervaring als ouder weten dat we niet altijd in staat zijn om onze kinderen graag te zien zoals wijzelf zouden gewild hebben.
"Het drama voor de broer van de verloren zoon uit de Bijbel is niet dat de laatste feestelijk wordt onthaald maar dat de eerste zijn erfdeel niét heeft verbrasd." Wat een verfrissende interpretatie!
Nee, ik ben niet van plan te betalen voor wie iets waar ik niet om gevraagd heb. Ik betaal al genoeg voor waar ik zelf wel om gevraagd heb. Psychologisch bekeken toch.
Mijn lentebloempjes doen het goed: ze bloeien in alle kleurtjes. Binnenshuis gaat alles dood. Blijkbaar gedijen ze slechts in vrije natuur met voldoende lucht, water en licht. Net als de mensen.
Ik heb het al zoveel maal herhaald: een authentieke relatie kan niet gebaseerd zijn op leugen en bedrog. Hij schijnt dat niet te horen of liever niet te willen horen. Niet te verbazen dat de existentiële angst hoog zit.
Sommige mensen slagen erin om je op de knieën te krijgen. Niet met geweld, niet met dreigementen, zelfs niet niet met liefde maar met geduldig op het eigen standpunt te blijven staan. Het werkt bij mij. Ik denk dat dat ook wederzijds is.
Ik ben niet diegene die zich ergert over de graaicultuur maar een bonus van, wat is het, 130 miljoen euro?, dat is er toch wel grof over. Is dit nog bevattelijk? Dat je meer ontvangt dan je verdient, kan best meegenomen zijn maar dit is toch een schreeuw om redelijkheid? Hoe voelen die mensen zich? Hoe erg moet je jezelf van de wereld afschermen om nog in de spiegel te kunnen kijken?
Sommige vriendinnen leggen me in de watten: eerst aperitieven, daarna een concert, gevolgd door lekker eten en thee. Het concert was een improvisatie op schilderijen van een Ijslandse kunstenaar. Atonale muziek op een viool. Een vreemd geluid dat niet bestemd is voor oren die enkel harmonieuze klanken willen horen. Maar wel gepast voor mijn oren.
Kunnen er uitzonderingen worden gemaakt? Het antwoord is zowel principiëel als pragmatisch 'nee' maar het leven beslist menselijkerwijze (zoals op vele andere cruciale punten), (on-)gelukkig genoeg, anders. De hamvraag die zich stelt is hoe correct mogelijk je dan met dat anders-zijn omgaat.
Professoren in maatpak. Ze kunnen mij nooit overtuigen. Hun ronkende titels moeten hun intelligentie bewijzen. Hun donker maatpak hun sociale status. Zet ze in hun blootje tegenover een vrouw en ze weten het niet meer.
Soms worden we verrast wanneer iemand verschijnt. We zouden dan kunnen een uitroep slaken of om de hals vliegen of vriendelijk dag zeggen of knikken. In een uitzonderlijk geval zwijgen we. Stilte. Een gemakkelijke.
Tieners zijn soms als kinderen: ze ontkennen terwijl tegelijk hun bekentenis voor de hele wereld duidelijk is. Bij kinderen gaat het om het nemen van een snoepje, bij tieners om gekwetstheid. Volwassen hoeven geen snoepjes meer en kwetsuren hebben ze al genoeg opgelopen.
Sommige mensen slagen erin om je aan het lijntje te houden met woorden die daden beloven die ze nooit zullen stellen. Soms eens eisen we dan dat de daden gesteld worden, dan eens zouden we liever hebben dat ze hun loze woorden voor zich houden. Maar in een enkel geval houden we ervan om woorden te horen die daden beloven die nooit gesteld zullen worden. Dit noemen ze ijdele hoop, met de nadruk op ijdel.
Vreemd hoe sommige mensen zichzelf in één adem tegelijk kunnen opblazen en neerhalen. Dergelijke hoogte-laagte contrast verwijst veelal naar enerzijds een beeld dat hoe zij willen dat anderen naar hen kijken en anderzijds een beeld hoe ze denken dat anderen naar hen kijken. Pijnlijke realiteit die zegt dat er slechts beelden zijn en vooral dat er geen realiteit van een zelf is. Niet dat dit een verwijt is: ik lijd er soms ook aan.
Een thesis maken. Het is niet niks. Toch niet op het moment dat je dat moet maken. Het is een examen, een soort van verantwoording afleggen dat je kan wat je zou moeten na een studie van vier of vijf jaar. Een moment van twijfel aan jezelf. De beoordeling van anderen speelt daar een balangrijker rol in dan het bezielen van het werkstuk door jezelf. Terwijl het omgekeerd zou moeten zijn.
Sommige mensen zeggen dat ze een probleem hebben terwijl ze het eigenlijk wel leuk vinden om dat probleem te hebben en aldus ook niet willen oplossen. Ik geef een voorbeeld: ik heb het druk op mijn werk. Ze geven aan dat ze een probleem hebben maar eigenlijk wil ze dat niet oplossen omdat ze het leuk vinden dat ze het druk hebben en dat ook graag verkondigen. Misschien is het manier om in de belangstelling te staan en te blijven staan. Prima.
