Over de vraag naar de zin van het leven is er door velen al veel nagedacht. Er is geen antwoord op (een vriendelijke manier om te zeggen dat er geen is) tenzij het antwoord dat jij geeft door de wijze waarop jij je leven vorm geeft. Waarmee de vraag naar een externe verantwoordelijkheid onmiddellijk en helemaal bij jezelf komt te liggen: jij toont door jouw leven hoe een leven kan geleefd worden en welke betekenis dat kan hebben. Voor jezelf en voor anderen. Vrij aangenaam wat het eerste betreft. Het is aan anderen om het tweede te beantwoorden.
Wat is dat toch met oudere mensen! Als het op man-vrouw aankomt, zijn de typetjes van de mannelijke jager, de vrouwelijke verleidster, de jaloerse echtgenote en de gniffelende omstaander nog altijd geldig. Welke leeftijd ook, de aantasting van de waardigheid van de exclusieve relatie roept nog steeds veel emoties op. Het zal wel iets existenttiëels zijn....
Wat is dat toch met die jonge mensen! Het contrast tussen wat ze denken te moeten doen (lees: een job zoeken in functie van hun diploma) en wat ze zouden kunnen doen (lees: zowat alles waar ze zin in hebben) is zo groot dat ze vast blijven hangen in het eerste. Terwijl de wereld voor hen open ligt....Aan mij om te laten zien dat er geen moeten is, alleen maar mogen.
Mensen die in onze perceptie onze gelijke zijn, daarmee maken we het goed (we voelen ons nabij). Mensen die in onze perceptie verre van ons gelijke zijn, daarmee maken we het ook goed (we houden afstand). Mensen die nabij genoeg zijn en waarvan we enerzijds willen dat ze onze gelijke zouden zijn maar het anderzijds te ver zijn omdat ze onze gelijke niet zijn, dat is altijd 'tricky'. Blijf ervan weg.
Een ontmoeting met iemand uit je jeud die je jarenlang niet gezien hebt, is soms vreemd maar soms helemaal niet. Alsof al die tijd niet gepasseerd is. Alsof die persoon nog altijd dezelfde is. En die is nog altijd hetzelfde. Dezelfde groeven ondanks de gebeurtenissen die hun leven gekenmerkt hebben. De groeven zijn dieper maar wel dezelfde.
Wanneer mensen elkaar ontmoeten is er altijd een bepaalde mate van 'chemistry'. Na een tijd is dat uitgewerkt. Voor de één al sneller dan voor de ander. Die ongelijkheid is altijd pijnlijk. Een relatie begint pas nà de chemistry. Uit vrije wil.
Als we anderen kunnen beoordelen zonder al te veel hevige emotie, dan zit dat goed. Als we anderen beoordelen met veel negatieve of ook positieve emotie, dan zit er altijd iets teveel van onszelf tussen. Projectie: we verwijten de ander een teveel of een tekort van onszelf.
Blijkbaar is droefheid een emotie met de langste duur en dankbaarheid met de kortste. Dat ze dat maar verder onderzoeken. Ondertussen weten we dat het beter is dankbaar te zijn dan droevig. Ik ken er die dat goed weten. Ik ken er ook andere.
Intelligente mensen. Ik haal ze eruit. Ik herken ze. Het is niet zo eenvoudig om het te definiëren maar het omvat een analytisch en synthetisch vermogen evenals evaluatief en creatief vermogen. De combinatie met leiderschapskwaliteiten is altijd fascinerend. In welke omgeving zijn deze mensen opgegroeid?
Hij dacht veel na. Hij heeft ervaren dat ik nog meer nadenk. Hij vroeg of ik dan ook zoveel nadenk over mezelf. Het antwoord was ja. Hij vroeg niet of ik daar dan ook veel wijzer van wordt. Het antwoord zou nee zijn.
Ik heb de test gedaan en mijn valkuil blijkt de veeleisendheid te zijn. Ten aanzien van anderen welswaar.... Nee, ik lijd niet aan verlatingsangst of aan afhanhelijkheid, kwetsbaarheid, isolement, minderwaardigheid of mislukking (welke valkuilen er voor een mens allemaal niet bestaan...) maar aan veeleisendheid. Het is te zeggen: ik aanvaard moeilijk realistische beperkingen van het leven en ik sta er altijd op onmiddellijk mijn zin te krijgen waarbij zelfdiscipline niet mijn sterkste kant is. Ik zou als kind tegelijk verwend en verwaarloosd zijn. Er werd niet verwacht dat ik mij aan dezelfde regels hield als andere kinderen. Als volwassene word ik nog steeds razend als ik niet krijg wat ik wil hebben. Helaas is dit helemaal waar.
Wat zijn dit toch heerlijke luie dagen. Niets om je druk over te maken, een beetje zonnen, buiten eten, een wandelingetje maken, wijn drinken, een boek lezen en een beetje keuvelen over de meerwaarde van een diploma. Zonder het laatste misschien minder van het eerste. Misschien.
Ik leef momenteel in het heden. Ik denk geenszins aan het verleden (want daar kan je niets meer aan veranderen) of aan de toekomst (want dat heb je niet in de hand) maar enkel aan vandaag. Een hedonist. Pluk de dag. In dit geval wat strijken.
Zeilen. Ik ben gisteren gaan zeilen. Prachtig weer, mooie boot, schitterend water, aangenaam gezelschap. Ik sta wel liever met mijn voeten op de grond. Een mens wordt toch altijd enigzins ziek van al te woelige wateren zonder vaste grond. Psychologisch bekeken.
Morgen ga ik naar een 'congres' in Nederland. U wilt de prijs ervan niet weten. Ik evenmin. Blijkbaar normaal voor een key-note-spreker (die uit Vlaanderen komt...) en een paar workshops. Hopelijk hebben ze iets meer dan karnemelk aan te bieden.
Ik 'ontsnap' graag. Soms aan het werk, soms aan mijn gezin. Ik wil dan weg en 'vrij' zijn. Gelukkig laat mij echtgenoot mij graag even in die illusie door zelf huismoeder te spelen terwijl ik buitenshuis de bloementjes buiten zet. Kleine bloementjes en ik ben ook snel terug.
