Ik heb de test gedaan en mijn valkuil blijkt de veeleisendheid te zijn. Ten aanzien van anderen welswaar.... Nee, ik lijd niet aan verlatingsangst of aan afhanhelijkheid, kwetsbaarheid, isolement, minderwaardigheid of mislukking (welke valkuilen er voor een mens allemaal niet bestaan...) maar aan veeleisendheid. Het is te zeggen: ik aanvaard moeilijk realistische beperkingen van het leven en ik sta er altijd op onmiddellijk mijn zin te krijgen waarbij zelfdiscipline niet mijn sterkste kant is. Ik zou als kind tegelijk verwend en verwaarloosd zijn. Er werd niet verwacht dat ik mij aan dezelfde regels hield als andere kinderen. Als volwassene word ik nog steeds razend als ik niet krijg wat ik wil hebben. Helaas is dit helemaal waar.
Wat zijn dit toch heerlijke luie dagen. Niets om je druk over te maken, een beetje zonnen, buiten eten, een wandelingetje maken, wijn drinken, een boek lezen en een beetje keuvelen over de meerwaarde van een diploma. Zonder het laatste misschien minder van het eerste. Misschien.
Ik leef momenteel in het heden. Ik denk geenszins aan het verleden (want daar kan je niets meer aan veranderen) of aan de toekomst (want dat heb je niet in de hand) maar enkel aan vandaag. Een hedonist. Pluk de dag. In dit geval wat strijken.
Zeilen. Ik ben gisteren gaan zeilen. Prachtig weer, mooie boot, schitterend water, aangenaam gezelschap. Ik sta wel liever met mijn voeten op de grond. Een mens wordt toch altijd enigzins ziek van al te woelige wateren zonder vaste grond. Psychologisch bekeken.
Morgen ga ik naar een 'congres' in Nederland. U wilt de prijs ervan niet weten. Ik evenmin. Blijkbaar normaal voor een key-note-spreker (die uit Vlaanderen komt...) en een paar workshops. Hopelijk hebben ze iets meer dan karnemelk aan te bieden.
Ik 'ontsnap' graag. Soms aan het werk, soms aan mijn gezin. Ik wil dan weg en 'vrij' zijn. Gelukkig laat mij echtgenoot mij graag even in die illusie door zelf huismoeder te spelen terwijl ik buitenshuis de bloementjes buiten zet. Kleine bloementjes en ik ben ook snel terug.
"Je gedachten vormen je woorden, je woorden je daden, je daden je gewoonten, je gewoonten je karakter, je karakter je lot." Een citaat uit de film 'The Iron Lady' als uitleg waarom haar emoties niet belangrijk zijn.
Voetbal. Ik begrijp dat niet. Heb geen benul van de spelregels, snap niets van al het gepraat errond, ben verbaasd over de supporters, kijk verbijsterd naar de emoties. Ik benijd de mensen die ervan schijnen te genieten. Omwille van het genieten.
Sommige vinden romantiek in etentjes, rode rozen of een weekend uit maar zelf vind ik 'samen in de tuin werken' (hoe ruwer, hoe beter) ongelooflijk romantisch. Het op elkaar naadloos inspelen heeft iets van over-leven. Een combinatie van jagen en voedsel verzamelen. Iets primitiefs. Vandaar.
Geloven is een gevaarlijk werkwoord. Het is een voelen van iets dat waar is terwijl er niets is dat dat gevoel feitelijk bevestigd. Voelen aldusdanig dus ook.
Onrustig? Ongelukkig? Een beetje depri? Werk in de tuin!, Wied het onkruid! Ik heb geen groene vingers maar met je handen in de aarde wroeten, biedt altijd 'verlichting'.
Terug een kleuter (van iemand anders) in huis (voor over sleep-over): het is me nogal wat! Hoewel ik veel geduldiger ben dan vroeger, ze vragen zoveel energie. Hoe heb ik dat ooit jaren vol gehouden?
Ja, we hebben ons eens laten gaan! Apéritief, lekker eten, één dessert voor twee en goed gesprek. Ze had wel het lef een slaatje bij te vragen met een uiterst charmante glimlach.
Ik heb ooit gedacht dat ik alle tegenstellingen, onverenigbaarheden, contrasten in deze wereld zo begrijpen, dat ik dan een juiste rechtlijnige keuze zou kunnen maken. Ik dacht écht dat dat kon als ik maar lang genoeg alles zou overdenken. Het voordeel van ouder worden is dat je alle tegenstellingen, overenigbaarheden en contrasten kan zien en tevens inzien dat ze naast elkaar bestaat zonder dat je dat dwingend moet oplossen. Oplossingsgericht denken is geenszins meer noodzakelijk maar wel een amusante en zinvolle manier om de tijd door te brengen.
