Ik moet bekennen dat ik ervan hou om mensen op de proef te stellen, ze het bloed van onder hun nagels te halen en te zien hoe ze reageren. Sommigen trekken zich terug uit angst, anderen negeren mij uit boosheid. De ene doet even nijdig terug en de andere wordt droevig. Geen van deze reacties doet mij plooien. Alleen een enkeling raakt niet onder de indruk, doorziet het domme spel, erkent de onderliggende zwakheid, omarmt mij zoals een moeder een kind dat rond zich heen schopt en blijft standvastig zoals een vader met een rebellerende puber. Pas dan is er de ommekeer. Ik kan nog altijd niet mijn eigen moeder en vader zijn.
Ik had er tot nu toe geen naam voor maar hij bestaat: bore-out! Mogelijks te verwarren met maar eigenlijk het omgekeerde van burn-out. Geen stress en depressie door een teveel maar door een te weinig aan uitdaging!
Een herfstvakantie zoals een herfstvakantie: binnen blijven, naar de vlammen staren, lezen, naar de vlammen staren, gaan wandelen tussen vergeelde bladeren, naar de vlammen staren, kool en raap bereiden, naar de vlammen staren, een houtskool tekening maken, naar de vlammen staren, wijn drinken, naar de vlammen staren, niets doen, naar de vlammen staren. Naar de vlammen staren.
Sommige mensen zitten je kort op de huid, te veel van aangezicht tot aangezicht. Dat is niet leefbaar. De psychische nabijheid is alleen te verdragen door fysieke afstand.
Met sommige mensen klikt het gewoon niet. Niet dat je iets tegen elkaar hebt maar het is er altijd 'naast'. Zoals een samenspel met twee instrumenten waarbij de ene iets te vroeg, te hoog, te snel, te traag is dan de andere. Net altijd die dissonatie.
"Dat kleine jongetje is mijn zoon, Dante", zei hij. "Naar de schrijver?', vroeg ik. "Nee, naar de voetballer", antwoordde hij. Toen ik dat aan mijn echtgenoot vertelde, schoot hij in de lach en zei: "En toen was de conversatie afgelopen?".
Ik begrijp de wereld niet. Ik loop rond, ik neem deel maar begrijpen doe ik niet. Begijpen wil zeggen dat je weet van waar iets komt, waar dat naar toe gaat, wat oorzaak en gevolg is, wat de samenhang is, wat de onderlinge relaties zijn, wat je kan analyseren en synthetiseren, in het allerbeste geval kan evalueren en bijsturen. Allemaal hogere cognitieve vaardigheden. Geen van deze zijn van toepassing op mijn wereld. Ik leef, c'est tout.
Er staat een onnodig ding in de garage. Een ding waarvan ik afwacht wie dat gaat wegzetten of weggooien, wie de vraag gaat stellen wat we daarmee gaan doen of wie zelfs maar opmerkt dat daar al enige tijd staat of wie het überhaupt ziet staan! Niemand.
Een verjaardag van iemand van een samengesteld gezin is altijd een boeiend allegaartje: een kind van de eerste vrouw van de jarige, kinderen van de tweede vrouw van de jarige, de oma van de kinderen van de tweede vrouw van de jarige, een kind van de eerste vrouw en de tweede vrouw van de broer van de jarige, ongetrouwde zussen van de moeder van de jarige, een kind van de neef van de jarige. Welke samenstelling ook, de jarige was de spil.
Deze mooie herfstdagen brengen ons in verwarring. We zijn klaar voor de winter, we hebben de gepaste garderobe reeds uit de kast gehaald, we zijn onze lange laarzen reeds gewend en dan een dag die op de zomer lijkt. Als een cadeau waarop we niet meer gerekend hadden, ons even onwennig doet voelen maar ons een stil genieten bezorgt.
We ergeren ons aan onze tieners. Ze zwijgen, houden dingen achter, weten nooit van iets, mompelen onverstaanbare dingen, geven verklaringen die nonsens bevatten. Allemaal werkwoorden die we de tieners verwijten omwille van één ding: wijzelf verliezen controle.
Helemaal op het einde vertelt ze mij dat ze een 'borsteltje' heeft waarmee ze de negatieve impressies uitwist maar de positieve blijft koesteren. Weg met de boosheid, de rancune, het cynisme. Wat een levenskunst! Bij onze volgende afspraak mag ze vanaf het begin vertellen hoe ze dat doet met borsteltje. Ik zal één en al oor zijn.
Familie is belangrijk, zo zegt men. Alsof dat een natuurlijke band is, onverbrekelijk via het bloed. Ik geloof daar niet in. Toch niet voor volwassenen. Elke band is verbrekelijk. Het is de noodzaak van het maatschappelijk concept van familie dat ons noopt tot het behoud van die verbanden. De minimale garantie die de mens behoedt voor het alleen-zijn op de wereld. Of dat een emotionele noodzaak is, is een heel andere kwestie.
Ik ben blij dat "kleur" terug in de mode is.Weg met al dat zwart, beige, grijs en bruin, met al die soberheid van de afgelopen jaren. Geef maar dieppaars, fluweelrood en okergeel. Ik mag weer helemaal mezelf zijn.
