Ik ben jaloers op vrouwen die praktisch aangelegd zijn: die schilderen muren, die koken gerechten, die organiseren reisjes, die beslissen kordaat tot een lat-relatie. Zelf probeer ik de wereld een beetje te 'begrijpen' maar verder dan dat geraak ik niet. Is 'begrijpen' trouwens iets waard? Is 'proberen' zelfs iets waard? Is 'een beetje' iets waard?
Misschien wordt het huwelijk op korte termijn een achterhaald instituut. Het lijkt soms of de eerder getrouwde mannen en vrouwen na een scheiding pas tot bloei komen. Hij doet niet meer wat hij ervoor wel deed (o.a. in de late uren naar huis terugkeren) en zij doet nu wel wat zij ervoor niet deed (o.a. in de late uren naar huis terugkeren). Ze kunnen nu alleen wat ze met zijn twee in het huwelijk niet konden: zichzelf zijn.
Sommige jonge mensen beslissen om een jaar geen geld te verdienen maar vrijwilligerswerk te doen. In een ver land als Ecuador. In het Andes gebergte bij de inheemse bevolking. Waarschijnlijk leren ze daar in één jaar meer over zichzelf en de wereld dan in een paar jaar als snob in Vlaanderen.
We zouden het zo graag willen: negatieve emoties uitschakelen. In principe moet dat binnen afzienbare tijd mogelijk zijn. Heden kan men nog wat medicatie inmemen. In de toekomst kan men rechtsstreeks de juiste hersenzones wat meer of minder stimuleren om de juiste stemming te verkrijgen. Geweldig! We gaan onszelf instellen (of anderen doen dat voor ons) in zachtmoedige, gelijkmatige mensen. Dat is tenminste een mogelijke optie. Maar waar is dan de vrije wil?
Introverte mensen kenmerken populaire mensen veelal als extraverte mensen en bestempelen zichzelf wel eens als saai. Dat zou best kunnen. Men dient echter tevens in te zien dat extraverte mensen veelal aangetrokken worden door introverte mensen. Men kan immers niet met twee de show stelen. Als dat geen troost en voordeel is voor introverte mensen.
We hebben het samen besloten: we gaan ons leven beteren! Gezond leven, positief denken, constructieve daden stellen, lief zijn voor onze medemensen. Eérst gaan we nog wel nog mosselen-friet eten.
In het boek ' De blinde masseur' van Florescu, keert een succesvolle zakenman uit Zwitserland terug naar zijn geboortestreek in Roemenië waar hij een blinde masseur leert kennen. Mooi hoewel de masseur uiteindelijk zijn paspoort en geld neemt om naar Zwitseland te gaan.
De atheisten hebben het blijkbaar soms nogal moeilijk om niét te geloven. Hoe ouder, hoe moeilijker (cfr. interview filosoof Knack deze week). Op het einde wil men blijkbaar toch geloven dat er toch geen einde is.
De meester had jarenlang onderwezen dat het leven een illusie was. Toen zijn zoon stierf, huilde hij. Zijn leerlingen kwamen naar hem toe en zeiden: "Meester, hoe kunt u huilen als u ons altijd verteld hebt, dat alle dingen in het leven een illusie zijn?".
De meester zei terwijl hij zijn tranen wegveegde die over zijn wangen rolden: "Ja, maar het was zo'n prachtige illusie".
Geef mij maar een boer. Iemand die van grond en werken houdt in plaats van kostuum en prietpraten. Het punt is dat ze zelden een stuk grond zullen verkopen. Waarschijnlijk dus ook niet aan mij.
Koyaannisqatsi is een cultfilm uit 1982, o.a. bekend door de muziek van P. Glass. Koyaannisqatsi betekent in Hopi-taal 'leven uit balans, gedesintegreerd leven, leven in onrust'. Er wordt geen woord in gesproken behalve het zingen van het woord "Ko-yaan-nis-qat-si" door diepe zware mannenstemmen. Ik vind die zeer rustgevend.
Er was een prachtig geurend viooltje dat in een eenzame tuin tussen haar vrienden stond. Op een ochtend tilde ze haar kopje op en zag een prachtige statige roos. Het viooltje vond zichzelf klein en gering geschapen maar wou liever zoals de roos haar gezicht naar de zon kunnen toewenden. Moeder natuur waarschuwde haar voor haar eerzucht en de rampspoed die daarachter schuilde maar na aandringen willigde ze het verzoek van het viooltje in om één dag een slanke roos te zijn die boven alle andere bloemen uitstak. s' Avonds brak er echter een storm uit die alle stengels van ranke bloemen vernietigde en enkel de bloemen spaarde die dicht bij de aarde groeiden. De andere viooltjes hoonden de eerzucht van het viooltje dat een roos wou zijn en nu stervende was. Het viooltje sprak tegen hen: 'Jullie zijn tevreden met jullie kleine bestaan maar door mijn begeerte heb ik het heelal gezien met de ogen van de roos. Nu heeft mijn ziel haar doel bereikt'. Er voer en rilling door de roos en ze vouwde haar blaadjes toe.
Wat denkt u ervan? Was het viooltje beter viooltje gebleven of pleit u voor de transformatie met de dood als gevolg?
Een vakantiejob laat jongeren kennis maken met de realiteit. Kort samengevat komt het mijn dochter als volgt voor: de baas is kwaad als de zaken in het honderd lopen, ook al is hij zelf de oorzaak van wat er fout loopt. Zij blijft echter altijd vriendelijk en voorkomend totdat hij plooit. Ze is een heel stuk slimmer dan ik.
Wat is er gezelliger dan lezen in bed? Een hele voormiddag niets anders doen dan lezen met raam open. Ik snap wel niet dat ze romans fictie noemen. Niets is non fictiever dan romans. Terwijl non-fictie mij veelal heel fictief voorkomt.
Waar is in hemelsnaam de zon? Centrum van ons universum. Bron van leven en warmte. Ik wil noch Sela Sue, noch Cold play songs meer. Ik wil de zon zien schijnen tussen de bomen, door mijn ramen, op mijn terras. En vooral in mijn hart!
Het probleem met mij is dat ik altijd de vraag 'waarom' stel. Dat is een probleem omdat het antwoord dikwijls uitblijft. Vragen zoals wanneer, hoe, waar m.a.w vragen naar feiten zijn nog één duidig te beantwoorden maar vragen als waarom en waartoe zijn vragen naar achterliggende motivaties waarbij je de vraag waarom kan blijven stellen. Zoals met de kleine kindjes. Tot er een moegetergde ouder een laatste antwoord geeft dat geen tegenspraak meer dult: daarom!
De economie is hedentendage nog meer dan anders een hot item. Ingewikkelde toestanden over Griekenland en de euro. Ik moet bekennen dat ik daar niets van begrijp. Behalve het feit dat we blijkbaar allemaal van elkaar afhankelijk zijn. Op economisch vlak tenminste. Zonder dat zou het een spirituele uitspraak kunnen zijn.
Een kamer in een huis renoveren is tevens een leven achterlaten. Perfect weten waarom en wanneer je dat behang bekozen hebt en nu alles er terug afhalen betekent een hoofdstuk van een leven afsluiten. En een nieuw hoofdstuk laten beginnen. Nieuwe kleuren, nieuwe stijl, nieuwe mens. Waar is al die tijd die daartussen lag naar toe? Wie was ik toen? Wie ben ik nu? Ik zou het niet weten.
Nationale feestdag. De feestdag van de natie België. Naties zijn geen natuurlijke groepen. Het zijn geconstrueerde politieke entiteiten op basis van veroveringen van grondgebied en verdeling van macht in een eerder recent verleden. Daarvoor leefden bepaalde volkeren op bepaalde grondgebieden. Al dan niet vreedzaam.
De relatie tussen ouders en kinderen. Het is mij allemaal mooi in theorie uitgelegd. In essentie is de volwassene oorspronkelijk geheel verantwoordelijk voor het geheel onverantwoordelijke kind. Naarmate de leeftijd van het kind vordert neemt de verantwoordelijkheid van de volwassene af en die van de ondertussen jongvolwassene toe. Weer te geven in twee lijnen die dalen en stijgen doorheen de tijd. Vanzelfsprekend komen die twee elkaar op een bepaald punt tegen waarbij de verantwoordelijkheden even groot zijn zo rond de leeftijd van 18- 21 jaar. De periode daarvóór zijn er de nodige spanningen die dat evenwicht moeten bewerkstelligen.
Ik herinner met niet dat de rollen daarna ook omgedraaid zouden moeten worden. Indien dat zo is, dat zal de kwaliteit van de oorspronkelijke verhouding bepalend zijn voor de latere verhouding.
Ik hou mij ledig met het lezen van de geschiedenis van het Midden-Oosten. Ik kan perfect begrijpen dat men daar nogal wantrouwig tegen West-Europa aankijkt. Tenslotte zijn de Engelsen en de Fransen meer dan 100 jaar bezetters en kolonialisten geweest. Heden is het ntauurlijk allemaal 'humanitair' bedoeld.
Soms laat jongemannen een bloedmooie jongedame staan. Volgens andere jongemannen getuigt het van domheid om iets bloedmooi te laten staan. Volgens mij getuigt het van veel verstand om iets bloedmooi te laten staan als dat bloedmooi niets zinnig te vertellen heeft.
Roddels. Het is iets gevaarlijk. Niet dat ik er een probleem mee heb dat mensen elkaar over andere mensen vertellen. Ook als dat negatieve berirchten zijn. Die kunnen immers waar zijn. Nee, dat is niet de definitie van roddelen. Roddelen is pas roddelen wanneer het de intentie van de verteller is om een ander te kwetsen. Dàt is gevaarlijk. Omdat het zich tenslotte altijd op jezelf afwentelt.
Harry Potter is geen verhaal maar een waar epos. Maar hier wil ik enkel een gesprek tussen Harry en Perkamentus citeren op het moment dat ze in het hiernamaals lijken te zijn; Harry: 'Is dit echt of speelt zich dit enkel in mijn hoofd af?' Perkamentus: 'Natuurlijk speelt zich dit in je hoofd af maar daarom is het niet minder echt''.
Hopen moeten we niet doen. Dat is iets voor de hopelozen. Perspectieven, dàt moeten we hebben. Iets dat we kunnen doen, waar we zèlf verantwoordelijk kunnen voor zijn, wat in ons bereik ligt maar nèt iets erbuiten. Ook wel de 'zone van naaste ontwikkeling' genoemd in pedagogische termen. Dat betekent dat het net iets moeilijker ligt dan dat je tot op heden in je ontwikkeling aan kon maar nu wel. In gewone termen noemt dat een uitdaging. Laat ons daar maar eens mee beginnen.
Het verleden bestaat niet meer. Wij herinneren ons dat maar wat betekent dat? Herinnering zou alleen maar nuttig mogen zijn voor het heden en bijdragen tot de zinvolheid ervan. Elke melancholie zou verbannen moeten worden. Hetzelfde geldt voor de toekomst maar melancholie moet dan vervangen worden door hoop. Nu is het enige dat bestaat. Op dit moment tenminste.
Misschien moeten we wat meer trots zijn op wat wijzelf en onze dierbaren zijn. We weten wat we allemaal niet goed vinden, wat we anders zouden willen, waar we ontevreden over zijn. Meestal in vergelijking met. Zonder vergelijking zijn we veel beter in staat om te zien wat er wel is. Daarom dat het eigenlijk een goede zaak is dat liefde blind is. We zouden voor eeuwig blind moeten blijven.
We worden al maanden (jaren?) om de oren geslagen met allerlei kookprogramma's. Ernstige, humoristische, speelse, competitieve, you name it. Waarom zijn die zo succesvol? Omdat eten en de voorbereidende activiviteiten waaronder het verwerken van gewone en ongewone ingrediënten, de kooktechnieken, de smeuïge combinaties, het mooi garnieren en de laatste blik op het te veroberen bord zoveel connotaties heeft met sex?
Mijn echtgenoot vliegt. Op allerlei zonnige vakantiebestemmingen om en rond de Middellandse zee. Hijzelf blijft het liefst hier in België. Ook als de zon het hier laat afweten. In feite staat hij staat altijd met zijn voeten op de grond. Ook al verblijft hij dikwijls in de lucht. Het gaat hem om de kunst om een vliegtuig te hanteren, niet om de vakantiebestemmingen.
De 'black swan' gezien. Om de hoofdrol in het 'zwanenmeer' te verkrijgen diende het hoofdpersonage haar duistere kanten te ontdekken. Wel, dat heeft ze prima gedaan. Of het ontdekken van duistere kanten de moeite waard is geweest, is een andere vraag.
Een bibliotheek is heerlijk om in rond te dwalen. Zelfs als je niets uitleent, is alleen al het snuffelen in boeken, CD's, tijdschriften een rustgevende ervaring. De verwondering over al wat bestaat. Al die mensen die het waard vonden iets over het leven ter schrift, ter zicht of ter gehoor te stellen. Een bibliotheek staat, samen met onderwijs, in voor de democratisering van kennis. Kennis is een belangrijk goed.
Met hoeveel mensen staan we 'half en half' in contact? Dat wil zeggen: we blijven aan de rand staan, we wiebelen tussen ja en nee, we zeggen iets maar niet alles, we duven wel maar niet helemaal, we gaan ervoor maar toch voorzichtig. Ik heb het er niet zo voor. Ik hou meer van alles of niets maar ik zou het dringend moeten leren. Een beetje beschaafd worden.
Als wij onze dromen zouden kunnen schilderen, dan zouden ze een vermenging zijn van het reële en het irreële. Zoals de schilderijen van Magritte. We mogen beste trots zijn op onze oude en minder oude meesters in de schilderkunst.
Waar is de grens tussen emotioneel geraakt worden door iemand, het gevoel van gekwetst worden en het opblazen van dat gevoel? Er vindt altijd een verenging en een verscherping plaats die minder te maken heeft met de ander dan wel met je eigen gevoelswereld. Hoe is de weg terug? In principe door een verbreding en een vervlakking. Met het eerste kan ik leven, met het tweede veel minder.
Een massage doet goed maar waarom is dat? Omdat er afvalstoffen opgehoopt zitten die moeten afgevoerd worden zodat een spier uit zijn kramp verlost wordt. Alstublieft! De gelijkenis met de geest is duidelijk. Maar hoe masseer je de geest?
De seut. Ze bestaat. Als buitenstaander loop je ze zomaar omver. Ik vraag me hoe zo iemand in deze wereld overleeft. We hebben allemaal iets seutig als we onze twijfel en angsten toelaten. Een harnas, een schild en speer: ook die zijn noodzakelijk voor een mens.
We zouden beter bepaalde woorden uit onze woordenschat schrappen zoals bijvoorbeeld het woord 'liefde'. Het gaat mij trouwens niet om het schrappen van het gebruik van het woord maar effectief het schrappen van het begrip zelf. Veel te algemeen, al te veel omvattend en veel te eenzijdig om het zelfs maar te denken. Tenzij je heel duidelijk tijd en ruimte afbakent: ik heb 'momenteel' x of y lief 'vanuit dit oogpunt'. Met aldus de mogelijkheid om op hetzelfde moment tevens een ander oogpunt te hebben en op een ander moment eenzelfde oogpunt te herhalen. Een dergelijke afbakening zou ons veel leed besparen over het (niet-) bestaan van de eeuwige en allesomvattende liefde. Een erfenis van het Christendom.
Zich onderscheiden. Ik heb vandaag begrepen dat dat niet onmiddellijk op 'hoger' hoeft te slaan maar op 'anders'. Hoger is niet belangrijk. Anders is dat wel. Zich onderscheiden is een nood aan uniek-zijn. Ik wou zeker dat ik dat was.
Ik heb een probleem met mensen die liegen. Ik vind dat een zwaarwichtig feit. Liegen is een complete negatie van de ander. Het gaat er immers niet alleen om dat je de waarheid niet vertelt maar dat je de ander het recht daarop ontzegt en bovendien onwaarheden toevoegt. Met andere woorden, de ander doet er niet toe. Ik overdrijf en het is nogal een principiële kwestie maar toch. Tenzij ze achteraf vooralsnog de waarheid vertellen. Dat is altijd een schoon moment.
Ik geef het grif toe: vrouwen kunnen chagrijnig zijn. We denken dan aan wrevelig, korzelig, ontevreden en zuur. Juist maar de eerste betekenis van chagrijn is interessanter: knagend, afgunstig en mismoedig makend verdriet. Als uw vrouw nog eens chagrijnig tegen u doet, denk er dan dat ze eigenlijk verdrietig is. U zal spontaan anders reageren.
Doorheen de tijd lijken we steeds meer op onze ouders. We dachten dat we ze ontgroeid waren, anders in ieder geval maar mettertijd zien we dat we hetzelfde zijn.Weliswaar in een andere combinatie, met gemengde elementen, in andere verhoudingen maar zowel bepaalde karaktertrekken als bepaalde gewoonten, vinden we altijd terug. Hoe ingrijpend wijzelf op onze beurt als ouder voor onze kinderen zijn! Ik mag er niet aan denken....hoewel ik elke dag zie gebeuren.
Mensen zijn een geëvolueerde diersoort. Dat lijkt dan alsof het dierlijke slechter is dan het menselijke. Dat is zo vanuit een bepaald standpunt: we gaan bijvoorbeeld onze tegenstanders of concurrenten niet meer letterlijk te lijf maar we proberen dat door communicatie op te lossen. Anderzijds stelt juist het mensenlijke ons in staat om het dierlijke onmenselijker te maken dan het oorspronkelijk is. Een dier zijn agressie, zijn lust, zijn woede verdwijnen van zodra het object ervan ook verdwenen is. De mensen hebben een neocortex waardoor het herinneren en het vooruitkijken centraal staat met als gevolg dat een heleboel primitieve emoties blijven bestaan, ook als het object verdwenen is of er juist nog niet is. Het staat toe dat agressie, lust en woede in de tijd blijven bestaan onder de vorm van haat, hebzucht en wrok.
Vrouwen en mannen: het is me toch wat. Van zodra er een man in de buurt is die mag gezien worden, veranderen vrouwen plots in charmante dames die hun beste beentje voor zetten. Het gaat hem helaas niet om de man maar om de bevestiging dat ze aantrekkelijk zijn. Mijn dochter is goed op weg.
Koppels beginnen vol goede moed aan hun gezamenlijke leven. Achteraf blijkt dat de ander toch niet was wat wij dachten. Het is te zeggen: de ander is gebleven zoals hij/zij eigenlijk altijd al was maar wij graag anders had gezien. Ik zou zeggen: ga weg, neem een ander! Probleem is meestal dat wijzelf ook gebleven zijn zoals wij altijd al waren en onszélf óók graag anders hadden gezien.
Het leven schenken aan iemand, daar is ieder mens vrij in. Het leven nemen van iemand, dat is ten strikste verboden. Ook jezelf van het (laten) leven benemen mag niet of, indien wel, zijn er strikte regels Voelt u daar ook geen inconsequentie in? Laat ons het tweede behouden: we hebben inderdaad niet het recht iemand anders van zijn leven te beroven. Maar wat als we de situatie van één en drie eens, fictief tenminste, omdraaien? Er zijn regels om kinderen op de wereld te zetten en je mag jezelf ten alle tijde van het leven beroven. Hoe zou de wereld er dan gaan uitzien?
Waarom lijken dingen indrukwekkender als ze de wereld worden ingestuurd? Wat is het belang dat anderen weten wat je doet? Omdat het gedeelde kan worden verdubbeld en/of gehalveerd? Omdat je m.a.w. daardoor dingen groter en kleiner kan maken dan ze voor jou zijn? Delen betekent dan een wijziging in schaalgrootte teweeg brengen. En verloopt dat dan zoals in de getallenleer? Bij delen door een getal groter dan 1 wordt het oorspronkelijke getal kleiner. Bij delen door een getal kleiner dan 1 wordt het oorspronkelijke getal groter. Interessant! Dat betekent dat als je de zaken groter voorstelt dan ze zijn, het oorspronkelijke ding kleiner wordt en als je dingen kleiner voorstelt dan ze zijn, worden ze groter. Dat is en waar. Getallenleer kan pure psychologie zijn.
Als je een getal deelt door 1, blijft het getal behouden. Als je een getal deelt door zichzelf, krijg je 1. Dat is eveneens waar. Getallenleer kan pure filosofie zijn.
Beste mannen, de vrouw van 'middelbare' leeftijd bestaat niet. Het is te zeggen, ze bestaat wel in die leeftijd maar ze is niet 'middelbaar' in in haar hoofd en hart. In haar hoofd en hart is ze zowel nog steeds een ongeduldig meisje als al reeds een wijze vrouw. Daarom zijn ze zo moeilijk te doorgronden. Als u ze saai vindt, betekent dat u niet verder kunt kijken dan uw neus lang is.
'When it belongs to you, it will come back to you'. Dat geldt ook voor mensen. Ze komen terug, wanneer je er niet meer staat op te wachten. Grappig dat er in de Engelse taal een duidelijke verwantschap is tussen belonging en longing. Toebehoren en verlangen is daar een fractie van een verschil. In het Nederlands hoor je dat niet en wordt dat bijgevolg ook niet als dusdanig ervaren. Jammer, ik ervaar het liever op zijn Engels.
Veel mensen hebben blijkbaar veel te doen tijdens de vakantie. Ik heb niets te doen. Absoluut niets. Enkel verder te leven met wat ik bezig ben en dat is niet veel. Dat kan wijzen op tevredenheid of op eenvoud. Wu wei: handelen door niet te handelen.
Ze zegt: we gaan dat langzaam en duurzaam uitbouwen. Prima, goed voor mij, ik ben het daarmee volledig eens. Hoewel ikzelf ook van snel en kort hou. Dat is overigens niet noodzakelijk tegengesteld aan het tegelijkertijd langzaam en duurzaam uitbouwen. Ik wil graag alles en liefst ook tegelijkertijd.
Koopjes, ik ontsnap er evenmin aan maar ik heb er toch zware bedenkingen bij. Het betreft immers geen 'koopjes' meer als een restant van een collectie die men graag nog kwijt wil aan een lagere prijs. Nee, de koopjes zijn een commerciële stunt, een manier om volledige nieuwe collecties, beschikbaar in alle maten, vooralsnog nog te verkopen. Het is pure consumptie. Waar gaat die massa kleren, die zeker nog overblijven, naar toe? Wie wil daar eens een informatief TV-programma over maken?
Met sommige mensen valt niets aan te vangen. Ze willen niet de één of andere richting uit maar ze willen blijven hangen in de leegte. Er bestaan twee soorten leegtes: een vruchtbare en een onvruchtbare. In beide gevallen handel je niet maar het verschil is: in de vruchtbare leegte zie je potentialiteit maar je hebt nog niet gekozen; in de onvruchtbare kies je niet omdat je geen potentialiteit ziet. In theorie is dat duidelijk. In praktijk is dat minder.
Om verder te gaan met het artikel in Knack nr. 26 p. 60 over de fout in de formule: 'De fout in de formule, de afwijking van de norm, het atypische. Wellicht begint daar de liefde, of de haat, of een passie dat beide verzoent'. Ik denk dat dat zeer juist is.
"Er zijn sommige mensen die zin zoeken of betekenis of ik weet niet wat en dan zou het lijken alsof zij geen machines zijn die genot maximaliseren. Maar wat zij daarmee aangeven is hooguit dat de conventionele soorten van genot hen niet langer voldoen."
Te lezen in Knack nr. 26 p. 60: een mop van W. Symborska in verkorte versie: Einstein is gestorven en wil God spreken voor een dringende kwestie: 'God, mijn leven lang heb ik gezocht naar de formule van de schepping en ik heb ze niet gevonden.Wilt ge ze mij nu vertellen?' 'Natuurlijk' zegt God en schrijft een lange fomule op. 'Met uw permissie, God, er staat hier een fout en die fout herhaalt zich voortdurend' zegt Einstein. God antwoordt: 'Precies, die fout in de formule, dat is de schepping'.
Wij hebben dit jaargeen vakantieplannen. Ik durf dat haast niet te zeggen want men vindt dat nogal vreemd. Thuisblijven lijkt 'not done'. Precies ook een beetje zielig. Alsof we ons daarvoor moeten verantwoorden. Wel, ik doe dat graag hier en nu: wij hebben al ontzettend veel gereisd maar nu even niet. Het weer in België is prima, ons huis en tuin zijn prima en we voelen ons hier prima. We hebben geen nood aan kwality-time omdat we het heel jaar door al kwality-time hebben. Voila! Alhoewel...Wij hebben dit jaar (nog) geen vakantieplannen...
Soms zijn we teleurgesteld in andere mensen. Het probleem ligt dus bij de ander. Ik draai graag de kenmerken om: soms hebben wijzelf te hoog opgelopen met andere mensen. Het probleem ligt dan bij ons.
Departures is een Japanse film van Y. Takita. Het gaat mij hier niet om het verhaal op zich maar om de scène waarin een zoon pas bij de dood van zijn moeder uitroept dat hij 'spijt' heeft. Ik denk niet dat hij de enige is bij wie de dood van iemand 'spijt' oproept. Het betreft hier geen spijt over grote zaken waarin we verkeerd waren maar spijt over kleine dingen en woorden die we al dan niet gedaan en gezegd hebben. Het besef dat we méér hadden kunnen liefhebben dan dat we gedaan hebben.
Ik weet dat het mij ook zal overkomen bij bepaalde mensen. Helaas verhindert mij dat heden niet om vast te houden aan mijn grote gelijk.
We kunnen uren discussiëren over wat een goede relatie is en welke elementen daar allemaal moeten in voorkomen. Dat is best interessant, juist omdat we niet noodzakelijk tot één eenduidige positieve definitie zullen komen. Maar ik geef jullie graag een negatieve definitie. Een relatie is niet goed wanneer men bang is voor de ander. Ik bedoel daarmee niet bang als je iets moet opbiechten waar je zelf in de fout bent gegaan maar gewoon bang, bang om te zeggen wat je denkt of voelt. M.a.w. bang om te zijn wie je simpelweg bent.
Vroeger waren ze mooi, blond en zo alleen. Nu zijn ze blijkbaar mooi, blond en depressief. Wat is er mis met onze jeugd? Ze mogen uitgaan, drinken, roken, vriendjes meenemen maar ze willen niets van dat alles omdat ze depressief zijn. Ze gaan aldus bij de ene of andere psycholoog in een verre stad die naar de lokale school belt om te verzekeren dat ze niet in staat zijn om examens af te leggen en kijgen desondanks van de school een A-attest. Ik vind dat allemaal nogal vreemd.
Zou het kunnen dat jongeren depressief zijn omdat ze juist géén grenzen meer opgelegd krijgen? Blijkbaar noch van ouders, school of hulpverleners. Grenzen zijn nochtans absoluut noodzakelijk. Omdat je pas in het aftasten van grenzen jezelf leert kennen.
Sms-seks bestaat. Weer iets dat ik weet wat ik ervoor niet wist. Ik kan mij, met wat moeite, wel iets voorstellen bij internet-seks maar per sms? Hoe doe je dat? Ik doe er uren over om één zinnetje te typen omdat ik niet weet op welke toets en hoeveel keer ik moet drukken om een bepaalde letter te krijgen. Laat staan dat ik een ietwat hitsige conversatie moet voeren.
Of juichen we de cross-over toe tussen de lichamelijke geest en het geestelijke lichaam? De eeuwenlange discussie tussen de grootste filosofen over de dualiteit lichaam-geest blijkt achterhaald te zijn! Hoera! Of het ons leven eenvoudiger maakt, is maar de vraag.
Er wordt blijkbaar wat afgekust op fuiven. Waarschijnlijk niet veel anders dan in vroegere tijden. Wat nieuw is, is dat dat het kussen niet zoveel zegt over het al dan niet 'aan' zijn. Kussen is m.a.w. vrijblijvend. Of er ook een relatie uit voortvloeit, is blijkbaar een heel andere kwestie. Betekent dat emancipatie om het één los te zien van het andere? Of is het een achteruitgang op relationeel vlak? Wat levert trouwens juist wat aan wie op? Wetende dat vanuit darwinistisch perspectief mannen baat hebben bij zoveel mogelijk vrouwen te bevruchten en vrouwen baat hebben bij een trouwe relatie om hun kroost groot te kunnen brengen.
