Sommige dingen vergeven we niet. We kunnen daar principëel in zijn als we daar principiëel in 'kunnen' zijn. Doorgaans zijn we pragmatischer en doen we wel wat water in de wijn. Maar wanneer we niet pragmatisch hoeven te zijn, kunnen we principëel blijven. Principiëel zijn is in die zin een luxe. En een last.
We willen allemaal liefde! Hoe erg willen we allemaal geen liefde. En dan nog het liefst van diegene van wie we ze niét krijgen of niet gekregen hebben. Hoe hilarisch is dat niet. Hoe fundamenteel is dat niet.
In de volksmond wordt het gezegd: het slaat een generatie over. Dat is zeer juist. Dat komt als volgt: de eerste generatie is erg 'zus'. De tweede generatie reageert daarop door erg 'zo' te zijn. De derde generatie reageert daar weer op door weer erg 'zus' te zijn. Nogal simplistisch en er komen natuurlijk vele andere factoren bij kijken: de waarden en de normen van de partner en schoonfamilie, de situationele omstandigheden, de genomen en gemiste kansen maar toch: er is iets van aan.
De Roos van Leary is een communicatiemodel dat aan de hand van twee assen 1) dominantie;submissie en 2) affiliatie;vijandigheid, of eenvoudiger gesteld 1) boven=B;onder=O 2) samen=S;tegen=T er in slaagt om 8 communicatiestijlen te onderscheiden - leidend BS - helpend SB - meewerkend SO - volgend OS - teruggetrokken OT - opstandig TO - aanvallend TB - concurrerend BT
Altijd interessant om te zien welke combinatie op jou het meest van toepassing is
Het leuke aan ziek-zijn is dat je jezelf kan wentelen in zelfmedelijden en zelfbeklag. Dat je niets kan doen en dat anderen alles zelf maar moeten oplossen. De keerzijde is dat je je zo ellendig voelt.
Er zijn stukken die ik kan verklaren, er zijn flarden die ik begrijp, er zijn situaties die ik plaatsen, er zijn emoties die ik kan terugbrengen, er zijn gedachten die ik situeren maar ik heb eigenlijk nooit het geheel begrepen, erger nog, ik zie de essentie niet. De essentie niet zien, is voor mij hetzelfde als de zin niet zien. Ik doe geen moeite meer om de zin ervan te achterhalen maar voor ik sterf, zou ik deze nog wel willen kennen. Wat is anders de zin van dit leven geweest?
Ik moet bekennen: ik ben geen leidinggegevende figuur. Hoewel anderen soms schijnen te denken van wel. Ik ben geen leidinggevende figuur omdat leidinggevende figuren zich verantwoordelijk achten voor anderen. Ik voel mij wel degelijk verantwoordelijk voor wie ik ben en wat ik doen ten aanzien van anderen maar ik acht mij niet voor verantwoordelijk voor anderen.
Sommige hebben een leuke avond gehad als ze ze cafépraat hebben verkocht. Leuk voor hen maar ik vind daar niks aan. Voor mij moet er altijd een thema zijn, een diepgaander gesprek, een dialoog met argumenten, wederzijds begrip om tenslotte terug te komen op het punt waar men stond maar dan iets rijker gevuld. Voor die leuke anderen zou ik ongetwijfeld saai zijn en ik bespaar hen dus mezelf.
Er is nog weinig dat ik tegen mijn zin doe. Het zou kunnen dat ik mij bepaalde zaken heb neergelegd en niet meer wat mijn zin juist is. Het zou ook kunnen dat ik mijn zin leg in die dingen die ik moet doen maar oorspronkelijk mijn zin niet was. Maar ik denk dat het vooral komt omdat ik ja en nee kan zeggen tegen wat ik wil ja en nee zeggen. Omdat ik mijn eigen keuzes maak en niet draai naar die van een ander. Tenzij die ander in mijn keuzes vervat zit.
Het is jammer maar een teveel van het goede keert per defnitie om naar het omgekeerde. We zouden denken (en vooral hopen) dat er geen einde kan komen aan het goede, dat we er altijd meer zouden kunnen van willen. Zo zit de wereld echter niet in elkaar. Een teveel keert altijd om in zijn tegengestelde. Hopelijk geldt dat ook voor het slechte.
Veilig, dat is hoe mensen zich willen voelen. Het gaat hier niet om blauw van de politie in de straat maar rood van de geborgenheid in de eigen omgeving. Als we ons niet veilig voelen, dan zijn we tot zeer weinig in staat (tenzij in extreme mate want dan zijn we waarschijnlijk juist tot heel veel in staat). Veilig willen zeggen dat we mogen maar niet moeten, dat we mogen zijn zoals we zijn en niet anders hoeven te zijn. Fijn is dat.
Transpersoonlijke psychologie is een tak van de psychologie die zich bezig houdt met het persoonsoverstijgende, transcendente of spirituele facet van de menselijke psyche en de ontwikkeling daarvan. Wie zou daarin geïnteresseerd zijn in het huidige persoonsgecentreerde klimaat?
We kennen allen het verhaal van het lelijke eendje dat een zwaan bleek te zijn. Maar kennen jullie ook het verhaal van de zwaan die een eendje bleek te zijn? Het eerste verhaal is wat droevig. Het tweede nog droeviger.
Aan sommige mensen is noch kop noch staart te krijgen! Ze spreken zichzelf constant tegen en als je daarop wijst, dan trekken ze de conclusie dat ze zich dan dan fout en schuldig voelen en jij dus daar fout en schuldig aan bent. Een slang die in zijn eigen staart bijt. Zeer moeilijk.
Mijn gebed is onbeleefd. Het knielt niet, spreekt niet met twee woorden, niet eens met één, valt net als Deens los uit mijn mond, kijkt naar de tegels op de grond, vergeet de regels, maar het wit ertussen is te lezen- zo bid ik, kort van stof, ik zou ook kunnen zwijgen.
Satyagraha is een opera van Filip Glass over Ghandi: met gezangen in het Sanskriet op minimalistische muziek. Sommigen worden gek van die ééntonige muziek, andere vinden het medidatieve muziek. Ik vond bepaalde passages zeer mooi omwille van de eenvoud zelve. Waarschijnlijk zoals Ghandi himself.
Geld, macht en glorie zijn, naast sex en geloof, belangrijke drijfveren in het levens 'des menschen'. Velen mensen bezwijken voor het geld. Een kleiner aantal doen het voor de glorie. En nog een kleiner aantal voor de macht. Allemaal zijn ze terug te voeren op begeerte. Ik vrees het meeste de mensen die streven naar macht.
Wanneer iemand op nog jongere leeftijd sterft, dan zijn er onvermijdelijk vragen naar het waarom. Als we geen hemel hebben om in te geloven, dan zoeken we toch nog naar een zin. Leven en dood roepen altijd de vraag naar zingeving op. Zin-geving, de woordkeuze is niet toevallig. Je moet er zelf één 'geven' want op zich is er geen.
Mensen die elkaar pas ontmoeten en elkaar 'interessant' vinden, die hebben' iets' met elkaars persoonlijkheid te doen. Het 'iets' dat ze met elkaar hebben, wordt verkend en gerealiseerd. Afhankelijk van de omvang en de diepgang van dat 'iets' dat ze met elkaar hebben, duurt de relatie korter of langer. Wanneer het 'iets' is uitgewerkt, is het gedaan. Als beide dat op hetzelfde moment ervaren, is er geen probleem. Die duiken pas op als er voor één van beide het 'iets' is verlopen en voor de ander nog niet.
Wanneer je je eigen grens of die van een ander hebt schromelijk hebt overschreden, dan komt het helaas nooit meer goed. Je kan, zoals men dat zegt, wel vergeten en vergeven maar eigenljk is er een schending gebeurt. Een schending kan je niet herstellen. Je kan het vanzelfsprekend natuurlijk nog anders en zelfs veel beter doen met iemand anders maar niet meer met dezelfde persoon. Gelukkig maar misschien.
Op de tentoonstelling 'Sleeping beauty' was een stuk film te zien waarin een oude man een jong meisje streelt en toespreekt. Voor sommigen leek het misschien op het beeld van de oude bok en een groen blaadje. Maar de emotie van de oude man was daarvoor niet gretig en macho genoeg maar des te meer te droef, te verbaasd, te melancholisch, te innig.
Het is zo onbeleefd om iemand in een rij voorbij te steken. Voor diegene die dat doet, lijkt het een fait divers maar eigenlijk is het een act die stelt dat de ander ongezien en niet belangrijk is. Het zou niet mogen maar soms, soms doe ik dat ook.
Ik erger mij (momenteel) nog zelden aan anderen. Ik kan mij best nog boos maken, mij laten gelden, zwijgen, uitdagen, zelfs krenken maar dan allemaal bewust en bedoeld. Maar nee, ik lààt mij niet meer ergeren door een ander. Niemand heeft die macht (momenteel) meer over mij.
Mensen vinden het soms nogal moeilijk om elkaar aan te raken. Al was het maar met de handen. Die aanraking zegt natuurlijk ook iets over de ander: er is wel degelijk een verschil tussen een slap handje en een stevige handdruk. Ieder moet voor zichzelf beslissen welke energie hij in iemand anders steekt. Kies voortaan welk soort handdruk u bij de ander wenst achter te laten!
Ik beken! Als ik een zwaar hoofd heb en ik drink een aperitief, dan gaat alles onmiddellijk een stuk beter. De wonderen van alchohol! In zeer beperkte mate weliswaar.
Waar de wereld zich toch allemaal mee bezig houdt! Ik zou haast een anti-globalist worden, veel erger nog: ik zou terug willen keren naar de oerstaat waar we zelf moeten gaan bessen plukken, aardappelen planten en een kip doden om ons avondeten te hebben. Ik overdrijf schromelijk maar toch. Stiekem.
Vele mensen zijn moe. Blijkbaar te wijten aan het vallen van de bladeren. De intrede van de herfst maakt duidelijk dat het gedaan is met de (mooie) zomer. De bladeren die ooit sappig groen aan de boom stonden, zijn nu bruin, droog en afgevallen. Net als ons dromen en idealen. Het is nochtans zeer aangenaam om erdoor te wandelen en ze onder je voeten te horen knisperen.
Ik kijk niet niet zoveel naar populaire series, programma's en shows maar ik ben helemaal weg van 'SYTYCD'. Niet van alle rommel en gepraat maar wat welke bewegingen die mensen met hun lichaam kunnen! Man, man, man....
De krant maakt de wereld tot een schouwtoneel: alles is er te lezen en te zien. Het hele scala aan menselijke vermogens wordt ten top geserveerd. In al wie en aan alles wat we zelf niet zijn, kunnen we ons ten overvloede laven. Geen daad of emotie waaraan we stiekem ooit hebben gedacht of ooit onrustig hebben van gedroomd of nog nooit in ons is opgekomen: het bestaat allemaal in realiteit. Het reduceert ons tot zeer beperkte wezens gezien vanuit de potentialiteit. Gelukkig maar.
Op de laatste moment nog net naar de tentoonstelling van de 'Sleeping beauties' in Gaasbeek. Eén beeld is me bijgebleven 'Nachtmerrie'. Een slapend kind in een kinderbed onder een heel groot wit paard. Facinerend omdat het vele tegenstrijdige gevoelens oproept en verschillende interpretaties open laat.
Het onderscheid tussen een normale relatie en een passionele relatie: bij de eerste gaat het om een beweging tussen jezelf en de ander; bij de tweede gaat het om een beweging van en naar jezelf via de ander. Niet altijd eenvoudig om het onderscheid te zien omdat de tweede beweging heftiger en authentieker lijkt. Een relatie met onszelf (contradictorisch genoeg door exclusieve investering in de ander) is blijkbaar boeiender dan de relatie met een ander (met gedeelde investering in onszelf en de ander).
Er zijn vrouwen die lijken op een kip zonder kop: ze tateren veel en snel maar komen nooit 'to the point'. Die vrouwen moeten leren om vooreerst letterlijk te blijven stilstaan en het oude gezegde na te volgen: horen, zien en vooral zwijgen. Moeilijk.
Je hebt zo van die mensen die vol energie zitten en altijd 'in de weer' zijn. Ik heb daar bewondering voor. Vooral als ze tweemaal zou oud zijn als ikzelf.
Oude mensen die zeuren over de houding van hun volwassen kinderen: ik heb er (soms) geen medeleven mee. Ze krijgen immers van hun kinderen hetzelfde terug van wat ze ooit hun kinderen gegeven hebben. Was dat met veel of weinig verbinding en warmte: idem dito. Wat dat met veel of weinig egoïsme en materialisme: idem dito. Ik beken: zo simplistisch is het nu ook weer niet maar toch.
Er is een Soemerische mythe: Innana, de hemelgodin wil de troon wil grijpen van haar zuster Ereshkigal, de godin van de onderwereld. Zo gaat dat: we willen altijd graag onze 'andere' kant ontdekken. Wie altijd braaf is, wil graag eens ondeugend zijn. Wie altijd hoogmoedig, wil ook graag eens de val ervaren. Vanzelfsprekend moet daar een prijs voor betaald worden m.n. de confrontatie dat we onzelf eens van een kant zien waarvan we dachten dat we die niét waren. Doorgaans nogal pijnlijk. Het goede is dat het ons inlevingsvermogen in anderen vergroot en onze veroordeling van anderen vermindert.
Sommige mensen vervallen altijd maar in de slachtofferrol. Alsof ze daar beter van worden. Het zou een vorm kunnen zijn van aandacht willen en bevestiging krijgen. Niet dat dat een probleem is: iedereen wil dat, ikzelf incluis. Maar dan toch liever in een andere rol.
Voor de meeste vrouwen is het uiterlijk belangrijk. Ze weten wel waarom. Als dat echter het enige element is dat hun zelfwaardegevoel bepaalt, dan hebben ze wel degelijk een groot probleem.
Vergaderingen. Soms zijn ze eindeloos en niet to the point. Wel goed voor de bevestiging van het belang van jezelf. Als dat op zich geen goede reden is.
Vreemd dat sommige mensen zichzelf zéér dubbel inschatten: aan de ene kant stellen ze zichzelf voor met een bravoure dat ver boven hun effectieve kunnen ligt, aan de andere kant gaan zichzelf op ongelukkige wijze effectief lager plaatsen. Zweven tussen wishfull thinking en minderwaardigheid. Dat hangt inderdaad samen. Om een gezond en realitische evenwicht te vinden, moet het ene moet naar omlaag en het andere naar omhoog. De vraag is: aan welke kant begin je daarmee?
Mijn grootmoeder zei: 'niet eronder, niet erboven maar er-juist-tussen-in'. Daarmee bedoelde ze de sociale ladder en de keuze van partner, vrienden en kennissen. Je moet niet minder zijn dan wie je bent, ook niet meer pretenderen te zijn maar je bewegen waar je thuis hoort. Aan u om te oordelen of dat juist is.
Flexibiliteit is 'hip'. Vooral in vacatures. Werknemers moeten allemaal flexibel zijn dwz dat wij ons aanpassen aan 'telkens wijzigende situaties' in functie van wat het werk vraagt. Ik vind flexbiliteit ook een fantastische eigenschap. Als mens welteverstaan en in functie van wat mijn naasten vragen.
Toen ze negen was, vond ze een vuilniszak aan de deur met haar kleren erin, vergezeld van een briefje: 'Trek uw plan". De laatste boodschap van een moeder die ze nooit meer gezien heeft. Twintig jaar later vloeien de tranen nog steeds. Ook de mijne, maar dan onzichtbaar en geluidloos.
Een 'tableau vivant' is een opstelling waarin mensen een situatie nabootsen, zonder veel woorden en beweging maar waarbij de compositie dwz de plaatsen van de mensen ten aanzien van elkaar en de uitbeelding van hun onderlinge relaties, belangrijk is. Begrijpen wie begrijpen kan. Voor die die begrijpen kan, is het interessant om eraan deel te nemen.
L'histoire se répète. Dat is juist. Hoe ouder, hoe juister dat dat klinkt. In een profesionele omgeving herhaalt de jonge garde wat de oude al heeft gedaan hoewel ze denken dat ze iets nieuw doen. In de beginne vond ik dat vervelend en kon ik mij niet laten om erop te wijzen dat dat ettelijke jaren voordien OOK al gebeurd was. Nu vind ik dat heel grappig. Ik zwijg en luister en geniet van het feit dat die hele oefening opnieuw gebeurt alsof het ook helemaal nieuw is. Net zoals met een kersverse baby. We staan open voor leven dat niet nieuw is en toch nieuw is.
De wereld wordt geregeerd. Daarom niet altijd door de meest koosjere. De gewone mens is niet bij machte om daar rechtstreeks iets aan te veranderen. Maar we kunnen wel klein starten en in onze eigen onmiddellijke omgeving zelf zoveel mogelijk 'koosjer' zijn in de regionen waarin wij zelf regeren in het klein. Koosjer slaat op de Joodse etensvoorschriften maar in essentie gaat het hier om het principe van zuiverheid en betrouwbaarheid.
Eén aflevering van Spartacus en je weet het: dit gaat niet over 'blood and sand' maar over 'blood en sex'. Het is fictie en dus mag alles naar eigen hand gezet worden? Misschien maar heeft de maker ervan dan echt geen probleem met het realiteitsgehalte dat hij/zij anderzijds toch wel insinueert?
Er is veel te doen. Er zijn veel mogelijkheden. Er is een groot aanbod over vanalles en nog wat. Voorstellingen, muziek, boeken, concerten, lezingen, cursussen. Een luxe. En toch hou ik liever op het 'keep it simple' principe. Doe enkel datgene wat je nodig hebt, contacteer enkel diegene die een meerwaarde bieden, selecteer datgene wat kwaliteit biedt. Laat al de rest links leggen. Wees 'kuis' met je energie. Kuisheid lijkt een ouderwets woord maar het is nochtans wat we nodig hebben: zoveel mogelijk zuiverheid zoeken in het overtollige aanbod.
"Neem het niet!" is de titel van een boekje van S. Hessel, een 93-jarige filosoof. Plots verrassend populair. Ik heb dat gekocht. Het gaat over verontwaardiging en over vreedzame opstand. "Scheppen is weerstand bieden. Weerstand bieden is scheppen". Ik onthou vooral de titel.
Er zijn in ons leven belangrijke gebeurtenissen waarvan één ieder zal erkennen dat die implicaties hebben: een geboorte, een sterfgeval, een studiekeuze, een huwelijk, een job, een leuke vakantie, een vriendschap. Er zijn echter heel kleine minimale feiten die wij alleen kennen, voor ons dagdagelijks leven geen implicaties hebben maar vastgebeiteld zitten in ons hoofd en waarmee we voor de rest van ons leven leven. Dat kan een lach zijn, een uitspraak, een gezichtsuitdruking. Of soms ook een beeld van iets dat we zelf gevormd hebben op basis van wat anderen ons zeggen en dus niet door onszelf op het realiteitsgehalte kunnen getoetst worden. Dat zijn de meest gevaarlijke.
De kranten plaatsen je altijd terug met je voeten op de grond: economische crisissen, moord en bedrog, armoede en oorlog. Maar ook vrouwen die opkomen voor hun rechten, schooldirecteurs die het opnemen voor kansarme jongeren. De wereld: het is er me nogal eentje. De realiteit heeft vele gezichten: mooie en lelijke en beide zijn even waar. Diegene die enkel het ene of het andere te zien, komen bedrogen uit. Maar het dubbele, het ambivalente, het tweesnijdende, het ambigue: het duurt nogal eer men daarmee kan leven.
Eilanden in de Middellandse zee zijn altijd strategische plaatsen geweest. Ikzelf bewonder heden het blauwe van de zee en van de lucht, de zon die er rood ondergaat, de kale bergen en vooral de boerenschuren die eigenlijk kerkjes zijn en van binnen fresco's herbergen die duizend jaar oud zijn.
