Een wat rijpere man en een wat jongere vrouw: ze kunnen het uitstekend met elkaar vinden. Wie bekommert zich om de rijpere echtgenote en de wat jongere echtgenoot? Allebei onttroont: de ene door de jeugd , de andere door de ervaring.

De examens zijn gedaan. Ze hollen als uitgelaten honden van het ene feestje naar het andere. De nacht wordt geruild voor de dag. Het is vakantie. Wij hebben het begin ook gevierd als wat meer bezadigde honden. Slechts drie glaasjes alcohol. Reeds om middernacht in bed. En dan nog een halve kater.

'Dat biedt stof tot bespiegeling van de personages waaronder deze twee: dat het heden uiteindelijk elk verleden verpletterd, met de tijd slijten ook de grootste rampen weg tot het is alsof ze nooit zijn gebeurd; en dat de waarheid uitspreken, of althans dat deel van de waarheid dat jezelf meent te kennen, misschien niet altijd zo'n goed idee is en soms ronduit verkeerd kan zijn.'

Uit een recensie over 'De verliefden', een roman van Janvier Mariás.

Vandaag een royal in levende lijve gezien. Het lijve toch. Het levende was er minder aan te zien.

Eén hebben we niet laten slagen. Eén hebben we een onderscheiding gegeven. Een paar andere ergens tussenin. Eén iemand is vandaag ongelukkig. Eén iemand gelukkig. Zo gaat dat. Een Gauss-curve.

Mensen zijn soms zoals hondjes. Ze volgen diegene die hen te eten geeft. Of liever nog erger: snoepjes. Terwijl ze daarmee slechts om de tuin worden geleid.

'Een mens zijn leven is als een prachtgoal die hij net heeft gemist.' Zo zegt de filosoof Coen Simon. Waarmee hij de boodschap geeft dat ons verlangen niet valt te vervullen, we kunnen alleen van die misser ons hele leven proberen te maken. Een mooie misser.
Aan de lezer om te oordelen.

De klimrozen beginnen te bloeien.
Ondanks het weer.
Rozen bloeien, weer of geen weer.
Voor wat zou dat een metafoor kunnen zijn?

Maandag is de eerste dag van de week. In het teken van de maan. Dat zegt veel.

Over de vraag naar de zin van het leven is er door velen al veel nagedacht. Er is geen antwoord op (een vriendelijke manier om te zeggen dat er geen is) tenzij het antwoord dat jij geeft door de wijze waarop jij je leven vorm geeft. Waarmee de vraag naar een externe verantwoordelijkheid onmiddellijk en helemaal bij jezelf komt te liggen: jij toont door jouw leven hoe een leven kan geleefd worden en welke betekenis dat kan hebben. Voor jezelf en voor anderen. Vrij aangenaam wat het eerste betreft. Het is aan anderen om het tweede te beantwoorden.

Een ontmoeting met iemand uit je jeud die je jarenlang niet gezien hebt, is soms vreemd maar soms helemaal niet. Alsof al die tijd niet gepasseerd is. Alsof die persoon nog altijd dezelfde is. En die is nog altijd hetzelfde. Dezelfde groeven ondanks de gebeurtenissen die hun leven gekenmerkt hebben. De groeven zijn dieper maar wel dezelfde.

Wanneer mensen elkaar ontmoeten is er altijd een bepaalde mate van 'chemistry'. Na een tijd is dat uitgewerkt. Voor de één al sneller dan voor de ander. Die ongelijkheid is altijd pijnlijk. Een relatie begint pas nà de chemistry. Uit vrije wil.

Als we anderen kunnen beoordelen zonder al te veel hevige emotie, dan zit dat goed. Als we anderen beoordelen met veel negatieve of ook positieve emotie, dan zit er altijd iets teveel van onszelf tussen. Projectie: we verwijten de ander een teveel of een tekort van onszelf.

Blijkbaar is droefheid een emotie met de langste duur en dankbaarheid met de kortste. Dat ze dat maar verder onderzoeken. Ondertussen weten we dat het beter is dankbaar te zijn dan droevig. Ik ken er die dat goed weten. Ik ken er ook andere.