Vrouwen vanaf 35 jaar die belanden in een midlife-crisis. Ik ken er verschillende. Troost, troost!: doe er niets aan, het gaat vanzelf over. Zoals de puberteit. Wel een beetje geduld hebben...
Met sommige mensen heb je altijd onmiddellijk 'contact', ook als je die al lange tijd niet meer gezien hebt. Die relaties zijn 'open', geen verplichting, enkel rechten. Heerlijk is dat.
Een concert van Wim Mertens doet me steeds in andere sferen belanden. Zijn muziek is zachter en voller geworden doorheen de jaren. Hij zelf waarschijnlijk ook.
Geloven is betekenis proberen te geven aan wat niét is. Een vreemde combinatie: enerzijds betekenis geven (een menselijke actie) en anderzijds een wat niét is (een negatief bestaan). Die twee zijn onverenigbaar tenzij in onze geest.
Manipulators: ze bestaan en ze zijn gevaarlijk. Vooral voor de brave mensjes onder ons die al te meegaand zijn. Ook voor de minder brave onder ons want elk verzet ertegen is opnieuw een vorm van meegaandheid. Negeren is de boodschap.
Het is leuk om nieuwe dingen te hebben: nieuwe slaapkamer, nieuwe salon, nieuwe kleren. Maar orgineel zijn die nieuwe dingen nooit omdat ze geen geschiedenis hebben en in grote oplage aangeboden worden. Een pleidooi voor vintage, voor recyclage, voor tweedeweg en tweedehands. Misschien moet er éérst een crisis komen om daar een noodzaak van te maken.
Hoe dwaas kan een mens soms zijn? Hoe dwaas om dromen voor werkelijk te houden, zelfs als ze niet werkelijk zijn. Marco had gelijk: "De meeste dromen zijn bedrog maar als ik wakker wordt naast jou, dan droom ik nog."
Soms maken we een omweg (dus weg van het punt waar we oorspronkelijk naar toe wilden) die ons bovendien terug naar het beginpunt leidt (dus niet waar we dachten te eindigen). Is die omweg dan zinvol geweest? Niet als je onderweg zinvolle dingen gedaan hebt. Af te wegen tegen het feit dat je je vermeende bestemming niet bereikt hebt.
Ouderen beginnen na verloop van tijd op kinderen te lijken. In plaats van 'nog niet' lijken ze 'niet meer' van de wereld te zijn. Maar net als bij kinderen staan ze dichter bij de essentie van de wereld en komt de waarheid veeleer uit hun mond. Niet uit naïviteit maar uit wijsheid.
In DMUZE van 17/9: "Tien jaar, zo zegt men, duurt het om verlies een plek te geven. Tien jaar zou het vergen voordat het gemis en de onrust minder worden in je hart, voor de pijn weg is." Anna Van der Cruyssen
" Aan de vrienden van iemand, weet je wie iemand is", las ik onlangs. Als dat zo is, dan moeten we vriendschap beginnen sluiten met mensen die zijn zoals we graag zouden willen zijn of tenminste zoals we willen dan anderen ons zien. De premisse is dan dat we mensen vinden zoals we graag zouden willen zijn. Maar wie wil zijn zoals iemand anders?
Middelbare vrouwen die verliefd worden vormen een ernstige zaak. Omdat er zoveel méér bij komt kijken bij het waarom ervan: niet alleen grijpt de fysieke aantrekkingskracht meer in op het gemoed (ze zijn geen pubers meer) maar de uitverkorene is doorgaans een man met hogere status (ze zijn geen huisvrouwen meer). Alsof ze zichzelf eerder hebben onderschat. Of zichzelf nu overschatten. Wie zal het zeggen?
Basket is leuk om naar te kijken. Omdat het om snelle actie en om een beperkte groep gaat. Voetbal is in groep maar te traag. Tennis is snel maar te individueel. Wielrennen zegt mij helemaal niets hoewel het volgens sommigen dé sport bij uitstek is. Nee, geef mij maar basket. En geef mij ook maar de spelers erbij.
Zet mensen in één groep samen en na een luttel uur is het duidelijk wie welke positie inneemt. Ruwweg komt dat neer op meer boven/onder en meer samen/individueel. Ik weet welke ik spontaan zou innemen maar dat ga ik hier niet vertellen.
Wat is er fijner dat alleen thuis zijn? Je bent alleen en je bent thuis. Je combineert maw het voordeel van de letterlijke afwezigheid van anderen met het voordeel van figuurlijke aanwezigheid van anderen. Fantastisch.
Onverschilligheid heeft in ons taalgebruik een negatieve bijklank in de betekenis dat iets je 'koud' laat. Terwijl het woord onverschilligheid verwijst naar het feit dat iets 'geen verschil' maakt dwz dat iets jou noch warm noch koud doet krijgen. Dat lijkt mij een gezonde houding in veel gevallen. Vandaar mijn motto: leve de onverschilligheid!
We mogen naar mensen opkijken, ambitie hebben, doelen stellen. Alleen: ze moeten in onze zone van mogelijke ontwikkeling liggen. Zoniet moeten we tot onze schade en schande ervaren dat we te hoog gegrepen hebben.Hoogmoed komt vóór de val.
Circe was een tovenares die o.a. de mannen van Odysseus in zwijnen veranderde. Odyssseus zelf was daartegen beschermd door speciale kruiden. De vraag is of Circe beantwoordt aan de huidige visie op een fatale vrouw. Ik vind dat een zeer goede onderzoeksvraag voor mijn dochter en haar vriendin. Benieuwd of ze uit dat onderzoek iets gaan leren over de mate waarin ze zelf een fatale vrouw zijn. A propos, fataal wil zeggen dat ze het noodlot van de man bewerkstelligen waarbij noodlot voor ondergang staat. Ik zwijg.
Blijkbaar zeggen vele mensen met (reeds) een tweede partner aan ander mensen met (nog) een eerste partner dat men, achteraf bekeken, beter bij de eerste was gebleven. Sommigen willen dat zelf ondervinden, anderen geloven hen op hun woord. Een enkeling hangt tussenin en ziet de illusie van beide posities.
Vraag je niet af wat andere mensen van je denken, wat ze van jou willen of hoe ze jou zien. Dat zijn allemaal zwevende dingen. Kijk naar hoe ze je behandelen en wat ze voor jou doen. Dat is het reële.
" Ik ben de dochter of de zoon van..." Hoelang prevaleert dit op "Ik ben de vrouw of de man van...". Hoelang prevaleert dit op "Ik ben de moeder of de vader van...". Wanneer blijft er enkel over: "Ik ben die ben."
Je hebt van die mensen die doorzetters zijn. Ik heb daar bewondering voor. Vooral als ze weten wanneer ze moeten buigen. Je hebt immers ook doorzetters die breken.
Emoties. Ze dienen tot niets. Ze vervullen hun functie om een partner te kiezen en kinderen op de wereld te zetten (m.a.w. om enkele primaire functies te vervullen) maar voor de rest hebben ze weinig meerwaarde. Voor het welzijn in het dagdagelijks leven: laat de rede prevaleren!! Enfin, dat is toch mijn voornemen.
Zelfverzekerd zijn zegt niets over de waarheid in pacht hebben. Diegene die het is, móet daar nochtans van overtuigd zijn, zelfs als hij beter weet. Als je beter weet, kan je niet zelfzeker zijn.
Op een zwoele avond als deze heb ik onderweg een tijd lang achter verschillende tractors gereden. Met veel plezier wacht ik geduldig tot deze de ene of andere weg inslaan. Ik rijd graag achter tractors. Tractors en boeren geven mij het gevoel dat de wereld nog echt is. Zolang de grond bewerkt wordt, gaat het goed met de wereld. Zo denk ik toch. Een grote pleister op de wondes die de kranten toebrengen.
Er is ongelooflijk veel sex op tv. Neenee, geen explicite beelden of vuile praat maar in elk van de vijf verschillende programma's waar ik gisteren achtereenvolgens naar gezapt hebt, komt sex altijd in the picture.Soms wordt het exotische liefde genoemd. Hoewel het daar eigenlijk om geld gaat.
Als er minnaars zijn, zijn er getrouwde mannen en vrouwen in het spel. De mannen willen al bij al bij vrouw en kind blijven. De vrouwen willen altijd met de minnaar trouwen. De prins op het witte paard blijft de vrouwen achtervolgen. Hoewel de mannen geen wit paard hebben, laat staan dat ze een prins zijn.
Onmogelijke liefdes: het is me wat. Beklemtoon je de liefde of de onmogelijkheid? Het eerste maakt blij, het tweede droevig. Die mensen waggelen van het ene been op het andere. Wie ben ik om het ene of het andere in het vaandel te dragen?
Mijn grootmoeder zei om nooit te lang verdrietig te blijven omdat je daarvan dood kan gaan. Ze had waarschijnlijk gelijk. Als je al niet doodgaat, dan toch bijna.
Vreemd hoe we ons bezig houden met mensen die we niet leuk vinden. Dat komt omdat het niet leuk vinden even emtioneel is als het wel leuk vinden. Negatief of postief: in beide gevallen gaat het om betrokkenheid. We hoeven juist niet betrokken te zijn op mensen die we niet leuk vinden. Simpelweg negeren is de boodschap. Ze zijn onze aandacht niet waard.
Sommige lijken zeker van hun stuk te zijn, anderen lijken steeds te twijfelen. Vroeger behoorde ik meer tot de eerste categorie, heden meer tot de laatste. Het kan te maken hebben met leeftijd en wijsheid. Dat zou fijn zijn want dat zou dan geldig zijn voor iedereen. Maar ik heb niet die indruk.
De professionele wereld lijkt soms wel een jungle waar je voortdurend op je hoede moet zijn, jij voor de anderen, de anderen voor jou. De privé-wereld is in vergelijking een paradijs. Enfin, de mijne toch, gelukkig maar.
Waarom blijven volwassenen op leeftijd het zo noodzakelijk vinden zich vooralsnog af te zetten tegen hun ouders? Net als tieners die revolteren tegen de normen en waarden en graag tegendraads zijn. Vermoedelijk omdat ze dat niét gedaan hebben als ze tiener waren. Omdat de vader net te veel alomtegenwoordig was.
Nieuwe baby's in de familie zetten de familie voort. Nieuw leven, nieuw begin en nieuwe hoop. Ze hebben alle aandacht en maskeren het oude leven, het einde en de wanhoop.
