Wij trekken er een weekje uit. Naar Cyprus. Lid van de EU en betalen met euro. Tussen oost en west. Grieks en Turks. Geboorteplaats van Aphrodite. De berg Olympus! Dat komt in orde.
Was Circe een fatale vrouw? Dat is de onderzoeksvraag die de tienersmeisjes moeten beantwoorden aan de hand van de metamorfoses van Ovidius, de schilderijen van Waterhouse en de psycho-analytische kenmerken van de fatale vrouw. Als dat geen interessante vraag is.
Voor een groot deel van de wereldbevolking is er eten tekort maar wij zitten met een boomgaard waarvan de appels in grote getallen naar beneden vallen. Veel te veel. Allemaal met een bruin plekje hier en daar. Natuurlijk tot en met maar niemand wil ze. Ze willen liever een blinkende appel uit de winkel. Veel doosjes appelmoes in de diepvries. Voor appelmoes in zijn pure vorm, voor appelflappen, voor appeltaart. Andere suggesties zijn welkom. Wat een overvloed van de natuur. Zomaar. Geweldig vind ik dat.
Tieners. Ik heb er geen last van. Integendeel, ze bezorgen mij veel vreugde en plezier. Je kan er een gesprek mee voeren, ze zijn humoristisch, ze hebben een frisse eigen kijk op dingen, ze maken je up-to-date, ze denken ernstig na, ze hebben veel rooskleurige plannen. Ik zie ze graag bezig en ze maken mij vooral vrolijk. Tot op heden tenminste.
Mijn vader zei vroeger nogal veel: "Ik ben blij omdat ik blij ben". Ik vond dat toendertijd wel grappig. Eigenljk begrijp ik heden pas de enorme draagwijdte van die uitspraak. Ik zeg nu nogal veel: "Ik ben blij omdat ik blij ben".
Ze was Mexicaans en ze vond dat Vlaamse vrouwen pas op heel late leeftijd kinderen kregen. Ze is hier nu twee maand en zij heeft dat al geconcludeerd. Ik leef hier al jaren en ik zou daar geenszins een uitspraak over kunnen doen. Misschien heeft ze wel gelijk, in vergelijking met Mexico.
De trein is vandaag gewoon voorbij het station gereden. Waar hij normaliter moest stoppen, welteverstaan. Een piepjonge bestuurder die nog van weinig wist of waarschijnlijk aan iets anders aan het denken was. Allemaal te begrijpen maar een heleboel mensen hebben dus meegereden naar drie stations verder om daar de trein terug te nemen naar het oorspronkelijke station waar de trein moest stoppen en wij hebben er driemaal zolang over gedaan dan voorzien. Wie weet was dat allemaal voor het piepjonge meisje van de bestuurder.
De wereld draait en draait soms door. Geef mij liever de kunst waar men stil staat in beelden en woorden. Of geef mij ook maar de boeren waar men verder gaat met de mais binnen te halen. In essentie vervullen die beide een complementaire meerwaarde
Adèle. Ik hoor ze graag. Wat een verdriet. "Sometimes, it last in love and sometimes it hurts instead." Waarmee ze perfect het verschil tussen een gewone en een passionele liefdesrelatie weergeeft.
Wat is er interessanter dan symboliek? Vooral dan de symbolen die de krachten in het leven moeten voorstellen. Het Yin-Yang symbool is eigenlijk het meeste eenvoudige die tevens het meest complexe weergeeft: er zijn tegenstrijdige krachten (wit en zwart) die elkaar in evenwicht proberen te houden (beide blijven dus bestaan) waarbij de ene kracht het andere per definitie in zich draagt (omkering van perspectief). Wat méér valt er te zeggen?
Ik begrijp de supporters van de voetbal niet. Altijd zitten roepen en toeren voor mannen die achter een bal aan lopen en dat duurt allemaal zo lang. Maar geef mij een basketbal match waar mijn zoon in speelt en ik zit altijd te roepen en te tieren...
Vrouwen met mannen en omgekeerd. Die tijd is voorbij. De voorkeuren kunnen variëren van zeer duidelijk hetero naar zeer duidelijk homo/lesbo. Die ertussenin lijken veel keuze te hebben. Veel keuze hebben kan zeer verwarrend zijn.
Dido en Aeneas is een droevig verhaal. De liefde die doorkruist wordt door de plicht! Met de dood tot gevolg! Is de plicht dan belangrijker dan de liefde? Voor de oude Grieken zeker wel. Is de dood dan noodzakelijk? Voor Dido toch. Zij was dan ook koningin van Carthago.
Vreemd hoe sommigen aan een lief blijven hangen die duidelijk niet voor hen bestemd is. Uit vertrouwdheid met het oude? Uit angst voor het nieuwe? Terwijl de enige kwestie is: dit is niét de goede.
We weten allen dat we niemand anders leven mogen nemen. Een basisgebod. Maar ik beken zondermeer: in mijn gedachten zou ik graag één of twee persoonlijke vijanden 'elimineren'. Zonder scrupules overigens.
Mijn vader is iemand die erin slaagt om mensen vriendelijk te bejegenen en tegelijk compleet te negeren. De mensen zijn dan in de war omdat ze niet weten aan welk deel ze het meest belang moeten hechten. In hoever word ik geïntrigeerd (trigger; intrige) oor mensen die datzelfde gedrag vertonen en belangijker: in hoever ben ik de dochter van mijn vader?
Een hond, de mijne toch, is effectief honds. Ik bedoel daarmee aanhankelijk en tot veel in staat in ruil voor een aai van mij. Zou die zich nu nooit eens tegen mij keren? Plots vinden dat hij genoeg heeft van die positie? Boos en droevig worden omwille van mij? Soms lijkt het zielig. Soms benijd ik hem omdat hij leeft en niet tot de mensensoort behoort.
Kleuren kiezen. Je moet er wat tijd voor nemen. Zeker als het gaat om verschillende tinten van eenzelfde hoofdkleur. Op het eerste zicht lijken het allemaal eender. Wat naderbij bekeken, vallen er al een paar weg wegens net iets teveel van dit en net iets te weining van dat. Tenslotte blijven er twee over waartussen je twijfelt. De ene wat klassieker, de andere wat meer gedurfder. Ik heb uiteindelijk gekozen voor wat het minste voorkomt en het meest eigenzinnige leek. Bijna zoals de keuze voor een man.
Mensen vertoeven graag in hun eigen vertrouwde omgeving. Dan kunnen ze helemaal zichzelf zijn. Tenzij ze zichzelf niet zijn. Dan zouden ze beter minder vertrouwde omgevingen opzoeken. Wie weet wat ze nog kunnen ontdekken over zichzelf.
Collega's met verantwoordelijkheid. Let op mijn woordkeuze: geen 'bazen of superieuren'' maar collega's (wat wijst op gelijkwaardigheid) met verantwoordelijkheid (wat wijst op hun meerwaarde). Sommigen benadrukken graag het laatste (en vergeten het eerste). Maar wanneer ze zelf in moeilijkheden komen, benadrukken ze plots graag het tweede (met behoud van het eerste). Wel, zo werkt dat niet.
Een jong familielid is terug uit een ver Zuid-Amerikaans land waar hij een jaar vijwilligerswerk heeft gedaan. Blijkbaar is hij niets veranderd. Uiterlijk toch. Ik ben benieuwd wat het met iemand doet om een jaar lang onder de inheemse bevolking te leven. Hoe keek hij toen naar hen? En al evenzeer: hoe kijkt hij nu naar ons?
Ik ben een voorstander van duidelijheid en oprechtheid maar in praktijk is dat niet altijd de juiste weg. Diegene die expliciteren kunnen daarop gepakt worden. Diegene die impliciet blijven, kunnen zichzelf uit de wind zetten. Tja.
De meesten onder u zullen wel het verhaal van Abraham en Isaak kennen. Dat gaat over het offeren van de eigen zoon in opdracht van God. Enfin, uitendelijk niet maar toch. Letterlijk bekeken een onmogelijke en onethische opdracht. Maar wat is nu de betekenis van het verhaal? Misschien in hoever je een evidente ethiek met de voeten durft te treden om uit te vinden tot wat je in staat bent? Misschien in welke mate je bereidt ben voor iets waarvan je denkt dat het grootser is dan jezelf? Misschien dat de mensen die je het liefste zijn per definitie moet teleurstellen in oneindige liefde om de beperktheid in dit leven te ervaren? Misschien om aan te tonen dat de volmaaktheid ook duistere kanten kan eisen? Misschien om aan te tonen dat op het uiterste dieptepunt van iemands leven, dat leven zich keert? Misschien denkt u wel aan nog iets anders dat voor u relevant is?
Kiezen tussen het huidige lief (maar dan zonder kinderen in de toekomst) of een nog onbekend nieuw lief (die hopelijk wel kinderen wil). Sommige staan voor die keuze. Niet dat mijn moederinstinct groot is maar een man die principiëel geen kinderen wil (omdat ze hem zouden belemmeren in zijn vrijheid), zo'n man zou ik niet willen.
Onmogelijke liefde. Blijkbaar is dat een combinatie die zeer moeilijk te vatten is terwijl het zeer simpel is: er is enerzijds liefde en er is anderzijds de onmogelijkheid. Ze bestaan beide tegelijk. Toch zijn er die één van beide als een leugen willen ontmaskeren: ofwel betwijfelen ze de liefde, ofwel de onmogelijkheid. Blijkbaar moet één van beide 'fout' zijn omdat ze de combinatie niet willen aanvaarden. Wel, de combinatie bestààt. Helaas weliswaar.
Anna Boleyn heeft de plaats ingenomen van Catharina van Aragon, de eerste vrouw van Henry VIII en koningin van Engeland. Anna Boleyn is op haar beurt aan de kant geschoven voor Jane Seymour. Anna Boleyn vroeg, voor ze werd onthoofd, genade aan God. Waarschijnlijk omdat ze gedaan had wat haar werd aangedaan. Enfin, in de opera van Donizetti toch.
De mate waarin pijn wordt ervaren in een relatie is, zo denk ik, méér in verhouding tot de afhankelijkheid van die liefde/vriendschap dan van de mate van liefde/vriendschap op zich. Als dat geen doordenker is.
Cynisme is iets gevaarlijks, volgens de schrijver. Teleurstelling in de liefde, een streven, een relatie, een organisatie, een superieur leidt tot volgende verandering: de persoon in kwestie gaat niet alleen de waarde van die specifieke iemand of dat specifiek iets ontkennen maar alle liefde wordt bedrog, idealen zijn voor onnozelaars, organisaties valstrikken, hiërarchieën het kwaad.
Ik vind cynisme op zich niet gevaarlijk omdat het eenvoudigweg soms overmijdelijk is. De hoeveel tijd dat het in beslag inneemt om erover heen te komen, dàt is gevaarlijk.
Of ik geloof in de liefde? Er valt helemaal niet te 'geloven' in de liefde want ze bestaat. Of ze ook betrouwbaar is, is een heel andere vraag. Voor de liefde waarvan ik 'geloof'', hebben we een ander woord: trouw.
Het gaat op het eerste zicht slecht met de jongeren. Ze zijn gestresseerd door makkelijke dingen omdat ze geen moeilijker dingen moeten doen. Wanneer ze zich moeilijker dingen tot doel stellen, wordt de stress voor de makkelijke dingen al veel minder. Het gaat op het tweede zicht heel goed met de jongeren. Ze hebben ambitie zonder dat ze het weten.
Ik heb het nogal druk. Lees: ik werk nogal veel en ik vind dat prima. Ik amuseer mij. Bovendien fluiten de dakwerkers naar mij. Vermoedelijk omdat ze hun werk graag eens wilden onderbreken.en omdat de afstand te groot, i.c. te hoog, was om zowel mijn leeftijd als mijn concreet wezen op zijn correcte waarde te schatten. Maar desondanks heb ik de uitnodigende jongeman vriendelijk bedankt voor zijn attenties.
Volgens een ander niet toevallig expert heb ik een hoge pijngrens. Dat betekent, simpel gesteld, dat het langer duurt eer ik pijn voel en daarover begin te zeuren. Blijkbaar mag het bij mij al serieus zijn voor ik een kik geef. Blijkbaar ben ik geen doetje. Schijnbaar.
Blijbaar functioneren al mijn chakra's prima, volgens de toevallige expert terzake. Als dat geen goed nieuws is. Alsof een mens dat niet zelf ondervindt dat zijn energie goed stroomt. De vraag is wat die expert kan doen als ze niét goed functioneren.
Hoe weet je wanneer het met jou fout begint te lopen? Als je altijd 'op eenzelfde manier' begint te reageren. Als je altijd hetzelfde patroon begint te vertonen. Of dat nu defensief, aanvallend, openhartig, assertief of aanpassend gedrag is. Een patroon is nooit goed. Variatie is de boodschap, in functie van eigen intentie en context. Jouw eigen variatie.
Ouder worden is geen plezier, zo zegt ze mij. Ik geloof haar best. Zij heeft gekeken naar wat haar te wachten staat. Ik kijk naar wat mij te wachten staat.
De meeste vrouwen zijn verbaasd als ze merken dat, zolang zij aan de relatie trekken en sleuren, de man weg blijft maar dat, van zodra de relatie ophoudt, de man weer voor de deur staat. Mannen houden er niet van onder druk te worden gezet. Ik evenmin.
Er zijn verhalen over de dood en over het leven welke twee zijden zijn van één medaille in een steeds wederkerende cyclus. In het westen stelt men dat dan voor door te spreken van leven-dood-leven. In het oosten mag het even goed dood-leven-dood zijn. Kwestie van een invalshoek te kiezen.
Zelfzeker. Altijd een interessante discussie over wie we zelfzeker achten. Veelal worden diegenen die zichzelf goed kunnen verkopen daartoe gerekend. De stille waters scoren altijd minder. Daarom heb ik het opgezocht: in van Dale: "vol zelfvertrouwen: hij gaat zijn eigen weg, door geen kritiek aan het wankelen gebracht". Dan beginnen de kaarten anders te liggen. Los van hoe goed u overkomt: in welke mate wordt u door kritiek van anderen aan wankelen gebracht?
Sommige jonge mensen hebben alles in huis. Zijzelf zien dat dikwijls niet zo: ze zijn te kort, te lang, te breed, te dun. Het is altijd een leuke taak om alles wat ze in hun huis wél hebben naar boven te halen en aan de wereld te tonen. Een spiegel te zijn voor wat ze kunnen zijn en ikzelf al lang niet meer wil zijn.
De aarde draait. Wij verplaatsen ons en we denken dat wij autonoom zijn. In zeker mate is dat zo maar wij worden voordurend verplaatst door de aarde en dit is buiten ons om. En de aarde draait op zijn beurt binnen nog een groter geheel. Zo'n gedachte leidt altijd tot bescheidenheid.
"Dames, alleen de kalmte kan u redden," dat waren de historische woorden van onze leraar Latijn. Ik vertel deze woorden graag door aan de hedendaagse hysterische vrouwen. Of ik ze daarmee redt, valt af te wachten.
Uiteindelijk proberen we elk dag de eindjes van de knopen van ons psychisch leven aan elkaar te knopen om voor onszelf een coherent beeld van onszelf te hebben.
Als er iemand jarig is, wordt hij/zij altijd in de bloemen gezet. Alsof de herdenking van een geboorte verwijst naar een eigen verdienste. In feite zijn het de moeders die gevierd moeten worden voor het feit dat ze een kind op de wereld hebben gezet. Met deze proficiat aan de moeder!
Ik had het nog gezegd: doe het beter niet! Maar sommige mensen willen het per se ondervinden. "Iedereen moet ooit eens tegen zijn eigen grenzen botsen."
Soms weet je niet wat er gaat gebeuren. Dat kan spannend zijn. Positief of negatief al naargelang het overwicht. Soms maakt het je zelfs niet uit. Dan is er eigenlijk geen spanning, slechts nieuwsgiergheid.
Ik ben geen drinker maar ik neem af en toe graag alcohol tot mij. Het maakt je licht in je hoofd en dat is wel fijn. Alles lijkt dan wat op afstand te gebeuren en je kan zelfs afstand nemen van jezelf. Als dat geen plezierige houding is.
Als je naar verhalen luistert van mensen die jonger zijn, dan lijkt het alsof de geschiedenis zich steeds herhaalt. Zij denken dat ze origineel bezig zijn maar jij ziet dat zich in het verloop van hun studiekeuzes, hun liefdes, hun trouwfoto's, hun kinderen, hun professionele loopbaan, hun huis, hun leven 'de dingen des menschen' zich herhalen. Als we kijken naar mensen die ouder zijn, dan weten we hoe ook daar de geschiedenis zich bij ons zal herhalen. Het zal evenmin origineel zijn. Omdat we allen evenveel mens zijn.
Kinderen hebben tegenwoordig niet alleen broers of zussen maar ook stiefzussen en stiefbroers van de nieuwe partners van hun ouders evenals halfbroers en halfzussen van één van de ouders met hun nieuwe partner. Dat kan best interessant zijn maar mijn kinderen moeten het doen met ouders die elkaar trouw blijven en met slechts de broer en zus die er zijn. Hoe heerlijk saai is dat!!
Contact blijven hebben met de eerste partner van familieleden doet altijd wat vreemd aan. Het lijkt op een afwijzing van de nieuwe partner en op misplaatste trouw aan hun eerste liefde. Dat is het feite ook.
Studeren heb ik altijd leuk gevonden maar ik zou het nu met nog meer interesse, meer nieuwsgierigheid, meer oog voor detail en meer aandacht voor de context doen. Uiteindelijk is de wereld zo groot als je hoofd. Hoe meer in je hoofd, hoe groter de wereld. Tenminste wat feitelijke kennis betreft. Ervaringskennis is andere koek.
Ik wil steeds meer minder woorden gebruiken. Als iemand iets vraagt of een mening ventileert en het schaadt niets, dan zeg ik 'akkoord'. Ik heb geen zin meer om de puntjes op de i te zetten en daarmee te bevestigen dat ik leef. Ik leef en dat is genoeg en daarom zeg ik 'akkoord'.
Er zijn dagen die perfect lijken: de zon, schijnt, tijd om te werken, tijd om te ontspannen, het gras groen, het paard braaf, de hond speels, iedereen vrolijk. Perfectie is niet van deze wereld maar soms toch wel.
Gelooft u dat de mens in essentie goed is? Of slecht? Of beide? En is het kwestie van de overhand hebben? En hoe wordt bepaald wat de overhand heeft? Genen? Omgeving? Of beide? Is dat een kwestie van 'chance?' En hoe wordt die chance bepaald? Door het toeval? Zeer confronterend dat ons leven door toeval wordt bepaald. Net zoals het bestaan van de aarde.
Tijdschriften en magazines staan vol met interviews met zogenaamde interessante mensen. Mensen die iets gedààn hebben, mensen die iets betèkent hebben. Voor de maatschappij. Ze lijken talrijk te zijn. De rest van de wereld is nochtans talrijker.
Nee, ik verontschuldig mij niet. Niet omdat ik koppig ben maar omdat het zich verontschuldigen betekent dat je iets gedaan hebt dat je niet wilde. Terwijl je het juist wél gedaan hebt en dus wél wilde. Met andere woorden, ik wil mij juist niét ver-ont-schuldigen. Ik wil schuldig zijn zonder berouw te voelen.
