Aprilse grillen. Ik hou ervan, tenminste als ik binnen zit. De regen die onverminderd neder valt: een beetje woest en zich niets aantrekkend van mensen die vloeken en worstelen met paraplu's. De regen valt neder. Zo simpel is dat. Wij leven verder. Zo simpel is dat.
Er zijn blijkbaar machtige mensen die hun handen moeilijk kunnen thuis houden. Niet omdat hun libido zo groot is maar omdat hun inhiberingsvermogen zo klein is. Inhiberen is zich inhouden en blijkbaar wordt dat moeilijker naargelang men machtiger wordt. Te wijten aan de vele vazallen waarmee men omgeven is.
Er is een klasbijeenkomst met mensen vanuit de humaniora. To go or not to go? Wat willen we? Herinneringen ophalen, zien wat er van wie geworden is, kijken naar wie ouder geworden is of juist goed geconserveerd, wie succesvol en wie niet? Constateren dat we allemaal hetzelfde zijn gebleven en toch veranderd zijn door het leven? Ik weet het niet.
Dit is de wijsheid van de mystiek: dat de ontmoeting met God de ziel van de mens boven zichzelf doet uitstijgen en dat deze zo nooit meer bij zichzelf thuis is- het pijnlijke gevoel door de beminde verlaten te zijn dat zo karakteristiek is voor de mystieke traditie- maar dat dit het beste is wat haar ooit is overkomen en haar pas werkelijk tot zichzelf heeft gebracht. (Erik Borgman, theoloog)
Gehoord op de dag van filosofie in Tilburg: God is perfect en wij zijn defect. Het ging over de ziel, meer bepaald over de twee zielen in onze borst. Er is immers altijd dualiteit: tussen lichaam en geest, tussen emotie en rede, tussen universeel en eigen. Hedentendage moet de vrijheid van de ziel het opnemen tegen het determinisme van de hersenen. Alsof er niemand het werkwoord balanceren kent.
Laat het mij eens 'simpel' zeggen: één derde zijn we erfelijk bepaald, één derde zijn we door onze omgeving bepaald. Er rest ons één derde om de eerste twee wat bij te sturen.
Er zijn mensen die er mee pochen dat ze van 7uur 's morgens aan het werk zijn en elke avond ook laat werken. Ik prijs hen doorgaans voor hun inzet maar de eerstvolgende keer zal ik vragen: 'Waarom loop je zo broodnodig weg van man en kinderen?'
Feestjes geven. Mijn vader was er expert in. Elke gelegenheid was een goede aanleiding om mensen uit te nodigen, drank boven te halen, hapjes te voorzien en iedereen vrolijk te maken. Bij mij is dat allemaal veel minder. Maar af en toe volg ik hem na. Hij zou er heel blij mee om zijn.
Mensen in Syrië vechten voor hun vrijheid. Ze zijn bereid hun leven op te offeren opdat zijzelf en hun kinderen vrij zouden kunnen zijn. We kunnen het ons hier niet inbeelden. We hébben vrijheid en daarbovenop nog alle luxe om een vredig leven te kunnen leven. Wij wensen niets op te offeren, zeker geen vredig leven.
"Als de zon schijnt en het tegelijk regent, is het kermis in de hel", zo heb ik als klein kind onthouden van mijn moeder. Wat zou dit betekenen? Dat de hel op zijn gewoonst is als het regent maar pas op zijn best als tegelijk de zon schijnt? Dat een mens wel droefheid aankan maar pas helemaal in de war is als tegelijk zowel droefheid als vreugde aanwezig zijn? Een soort van impasse zoals superblij zijn dat jouw kind nog leeft terwijl superdroevig omdat andere kinderen niet meer leven? Dat zou dat kunnen betekenen.
Sommige mensen met respectabele beroepen doen toch 'den troittoir' in dat beroep. Te begrijpen als: ze zoeken mensen die hun iets kunnen opleveren, halen ze even binnen en zetten ze dan terug buiten. Geen wet die dat verbiedt. Behalve de menselijke.
Ik ben voorstander van de Vlaamse film: de kwaliteit daarvan is veelal beter dan de doorsnee dure Amerikaanse Blockbuster. Kijk maar naar Aanrijding in Moscou of Hasta la vista. Fijne filmen met acteurs die schitterend zijn het weergeven onze menselijkheid.
Ik ben een tevreden mens. Tevredenheid heeft te maken met kijken naar wat je hebt en bent en kunnen zeggen dat het 'goed' is. Met niet vergelijken met anderen en iets nastreven wat niet het jouwe is. Onze maatschappij is daar goed in: in het laten nastreven van wat je niet hebt. Conformeer je niet naar de huidige maatschappijke trend.
Uitersten. Er komt nooit iets goeds van. Als men enige tijd teveel de ene pool aanhangt, vervalt men onvermijdelijk in de andere. Daar is niets aan te doen. Alleen de tijd brengt de slinger in het midden. Als de slinger ondertussen niet doorgeslagen is....
La traviata gaat over de liefde. Met andere woorden: over gevoelens, overenigbaarheid, kortstondigheid, tegenstand, ongelukkig zijn, jaloersheid, eenzaamheid, spijt en berouw en tenslotte doodgaan. Diegenen die dit alles reeds ondervonden hebben, laten de liefde liever voor wat ze is.
Opvoeden. Het hoeft tegenwoordig precies niet meer. Kinderen, volwassenen: we zijn allemaal evenwaardige mensen. Wel, de eerste woorden uit de definitie van een 'opvoedingsrelatie' is dat het een relatie is tussen partijen die niét gelijk zijn...
Ze wil scheiden van haar echtgenoot. Ze dacht dat zij hem liever zag dan hij haar en aldus heeft ze haar liefde verlaagd, lager dan de zijne zodat ze hem niet meer waard is en dus wil scheiden. Scheiden uit teveel vermeende liefde omwille van te weinig vermeende liefde. Het kan verkeren. Vooral de vermeendheid.
Sommige weten niet wat kiezen. Teveel mogelijkheden. Zo lijkt het althans. In werkelijkheid is er niet veel keuze gezien onze beperkingen. Onze beperkingen bepalen de keuze die aldus eigenlijk geen keuze is.
Paasmaandag zit er weer op. Voor iedereen een vakantiedag hoewel velen niet meer weten waarom. Misschien moeten we alle vakantiedagen die verwijzen naar religieuze feesten maar geen betekenis meer hebben, afschaffen. Dat zou wel protest opleveren. Een scheiding tussen kerk en staat is gewenst maar niet wat vakantiedagen betreft. Of we stellen nieuwe 'vakante' dagen in die wél betekenis hebben of, nog beter, zouden moeten krijgen. Wat wordt dat moeilijk.
Als ik één minuut naar Bach 'Jesu meine Freude' luister, krijg ik al tranen in de ooghoeken. Pasen op zijn simpelst. Kwestie van de passies van Bach te vermijden.
"Verlangen wordt dezer dagen haast uitsluitend in seksuele zin gebruikt maar het bestaat ook in de vriendschap, als een sociaal en wie weet wel erotisch verlangen." Dit volgens Piet Joostens over zijn nieuw boek: 'Over de vriend'. Ik zal het mij aanschaffen.
Mailen, bloggen, twitteren, facebooken: we kunnen er ons slapend doorheen worstelen. Maar ik ben het eens met Jozef Deleu in Knack: 'Gedichten moet je wakker lezen'.
Een jonge snaak van 25 doet in een artikel in Knack onze huidige mentaliteit simpel maar duidelijk uit de doeken: de middenmoot van de mensen worden momenteel als 'losers' afgedaan. Te wijten aan een meritocratisch gedachtengoed. Terwijl de middelmatigheid van de middenmoot juist standaard is. Het benoemen van de doorsnee mens als een 'loser' is in die zin een zeer gevaarlijk woord voor het welzijn van onze maatschappij.
Wekelijks poetsen is niet echt aan mij besteed maar de 'grote opruim' des te meer. Ik ben dol op ruimtes ondersteboven te keren, kasten leeg te halen, hoeken uit te kammen en duistere plaatsen naar het licht te brengen. Om dan de grote selectie te doen: wat houd ik, wat houd ik niet? Nee, ik ben geen treuzelaar die niet kan kiezen, met emotionele obstructies kampt en tenslotte alles wil behouden. Nee, ik kan beslissen wat ik hetzij nuttig, hetzij zinvol acht en al de rest zonder enige reserve van de hand doe. Less is more.
Hier en daar hebben mensen in mijn omgeving een nieuwe partner en dus een nieuwe liefde. Ik hou het bij mijn oude liefde. Diezelfde mensen wensen mij dan soms 'innige deelneming'. Zegt dat iets over mij of over hen?
Een aantal vrouwen die ik ken zijn getrouwd onder hun (hoe moet ik dat noemen?) niveau. Niet zozeer te begrijpen als sociale klasse dan wel als intelligentieniveau. Ze hebben geen zin in een man waarvoor ze moeten buigen of zichzelf belangrijker vindt of sluwer en veelal onbetrouwbaarder is. Nee, ze willen een man die goed voor hen zorgt en een goede vader is voor hun kinderen. Als die wat minder intellectuele hoogstandjes kan uitvoeren, so be it. Nogal traditioneel mannelijk eigenlijk.
