Als we anderen kunnen beoordelen zonder al te veel hevige emotie, dan zit dat goed. Als we anderen beoordelen met veel negatieve of ook positieve emotie, dan zit er altijd iets teveel van onszelf tussen. Projectie: we verwijten de ander een teveel of een tekort van onszelf.
Blijkbaar is droefheid een emotie met de langste duur en dankbaarheid met de kortste. Dat ze dat maar verder onderzoeken. Ondertussen weten we dat het beter is dankbaar te zijn dan droevig. Ik ken er die dat goed weten. Ik ken er ook andere.
Intelligente mensen. Ik haal ze eruit. Ik herken ze. Het is niet zo eenvoudig om het te definiëren maar het omvat een analytisch en synthetisch vermogen evenals evaluatief en creatief vermogen. De combinatie met leiderschapskwaliteiten is altijd fascinerend. In welke omgeving zijn deze mensen opgegroeid?
Hij dacht veel na. Hij heeft ervaren dat ik nog meer nadenk. Hij vroeg of ik dan ook zoveel nadenk over mezelf. Het antwoord was ja. Hij vroeg niet of ik daar dan ook veel wijzer van wordt. Het antwoord zou nee zijn.
Ik heb de test gedaan en mijn valkuil blijkt de veeleisendheid te zijn. Ten aanzien van anderen welswaar.... Nee, ik lijd niet aan verlatingsangst of aan afhanhelijkheid, kwetsbaarheid, isolement, minderwaardigheid of mislukking (welke valkuilen er voor een mens allemaal niet bestaan...) maar aan veeleisendheid. Het is te zeggen: ik aanvaard moeilijk realistische beperkingen van het leven en ik sta er altijd op onmiddellijk mijn zin te krijgen waarbij zelfdiscipline niet mijn sterkste kant is. Ik zou als kind tegelijk verwend en verwaarloosd zijn. Er werd niet verwacht dat ik mij aan dezelfde regels hield als andere kinderen. Als volwassene word ik nog steeds razend als ik niet krijg wat ik wil hebben. Helaas is dit helemaal waar.
Wat zijn dit toch heerlijke luie dagen. Niets om je druk over te maken, een beetje zonnen, buiten eten, een wandelingetje maken, wijn drinken, een boek lezen en een beetje keuvelen over de meerwaarde van een diploma. Zonder het laatste misschien minder van het eerste. Misschien.
Ik leef momenteel in het heden. Ik denk geenszins aan het verleden (want daar kan je niets meer aan veranderen) of aan de toekomst (want dat heb je niet in de hand) maar enkel aan vandaag. Een hedonist. Pluk de dag. In dit geval wat strijken.
Zeilen. Ik ben gisteren gaan zeilen. Prachtig weer, mooie boot, schitterend water, aangenaam gezelschap. Ik sta wel liever met mijn voeten op de grond. Een mens wordt toch altijd enigzins ziek van al te woelige wateren zonder vaste grond. Psychologisch bekeken.
Morgen ga ik naar een 'congres' in Nederland. U wilt de prijs ervan niet weten. Ik evenmin. Blijkbaar normaal voor een key-note-spreker (die uit Vlaanderen komt...) en een paar workshops. Hopelijk hebben ze iets meer dan karnemelk aan te bieden.
Ik 'ontsnap' graag. Soms aan het werk, soms aan mijn gezin. Ik wil dan weg en 'vrij' zijn. Gelukkig laat mij echtgenoot mij graag even in die illusie door zelf huismoeder te spelen terwijl ik buitenshuis de bloementjes buiten zet. Kleine bloementjes en ik ben ook snel terug.
"Je gedachten vormen je woorden, je woorden je daden, je daden je gewoonten, je gewoonten je karakter, je karakter je lot." Een citaat uit de film 'The Iron Lady' als uitleg waarom haar emoties niet belangrijk zijn.
Voetbal. Ik begrijp dat niet. Heb geen benul van de spelregels, snap niets van al het gepraat errond, ben verbaasd over de supporters, kijk verbijsterd naar de emoties. Ik benijd de mensen die ervan schijnen te genieten. Omwille van het genieten.
Sommige vinden romantiek in etentjes, rode rozen of een weekend uit maar zelf vind ik 'samen in de tuin werken' (hoe ruwer, hoe beter) ongelooflijk romantisch. Het op elkaar naadloos inspelen heeft iets van over-leven. Een combinatie van jagen en voedsel verzamelen. Iets primitiefs. Vandaar.
Geloven is een gevaarlijk werkwoord. Het is een voelen van iets dat waar is terwijl er niets is dat dat gevoel feitelijk bevestigd. Voelen aldusdanig dus ook.
