Volgens mijn moeder hangt het geluk in de lucht maar moet je wel de moeite doen om het te grijpen. Ik heb dat ook veel gedaan. Ik heb helaas soms ook al het ongeluk dat in de lucht hangt gegrepen, zelfs met veel moeite. Achteraf bekeken is het makkelijk om te zien waar iets gelukkig of ongelukkig hing en al dan niet gegrepen hebt. Op het moment zelf is er soms weinig te zien, soms te teveel of soms alleen maar troebel.
Een bepaald geluk hangt momenteel in de lucht en ik zal de moeite doen om het te grijpen. Met dank aan mijn moeder.
Ik val met de deur in huis: ik hou niet van groepen. Bij groepsvorming ontstaat er altijd onmiddellijk een patroon van leiders, volgers, ondersteuners, tegenstanders en opstandelingen. Iedereen wordt afgemeten aan een standaard die ontstaat in functie van al het vlees dat in die ene kuip zit. Wel, ik hou er niet van om in een kuip te zitten. En als ik er noodgedwongen inzit, behoor ik altijd tot de tegenstanders en de opstandelingen. Ik hou van individuen en van de individuele interactie.
Als mens ben ik natuurlijk per definitie een gemeenschapsdier. Laat mij tot een kudde behoren, een horde, een roedel, een zwerm, een school, desnoods een troep maar spaar mij van organisaties en andere mensen-groepen.
Sommige mensen hebben geen (directe openbare) macht maar wel veel (indirecte verborgen) invloed. Ze hebben geen ge-zag maar roepen wel ont-zag op. Ze willen niet ge-zien maar juist ont-zien worden. Ze kiezen voor het ont-, het niet. Ze kiezen om niet te doen maar om te laten doen.
Je zou ze als manipulatieve lafaards kunnen beschouwen.
Soms liggen mensen ons nauw aan het hart. Niet omdat wij hen graag zien maar omdat zij ons graag zien. Liefde hoeft niet wederzijds te zijn. Dat is een groot misverstand. Maar blijkbaar kan de liefde van de eerste groot genoeg zijn om de tweede er mee in op te nemen. Dankbaarheid is dan troef.
Plaats iemand in een andere context en hij/zij wordt een ander iemand. Er worden andere aspecten van zijn persoonlijkheid aangesproken, er gelden andere regels die hij/zij naleeft, er zijn andere verwachtingen en andere perspectieven. Hij/zij blijft dezelfde en wordt toch een ander iemand.
Voor de persoon in kwestie een evidentie. Voor mensen uit de eerdere context een transformatie.
Het kan niet zijijijijn! (Ik heb je liefde niet verloren....) Ik ben zo eenzaam ....zonder jou.
Existentiële titelnummers van Will Tura in Turalura in de AB. Bekende liedjes in een nieuw en hedendaags rock-kleedje. Existentiële gevoelens zijn er voor altijd.
Esthetica. Een vak in het secundair onderwijs waarbij die arme leerlingen de meest afschuwelijke opsomming van feiten moeten memoriseren. Ik heb geen opleiding in kunst, ik ben geen kunstkenner maar wel een zeer grote kunstliefhebber en ik zou die leerlingen echt wel andere aspecten over kunst willen bijbrengen: muziek laten HOREN, kunst laten ZIEN en over de interpretaties ervan DISCUSSIEREN. Laat ze maar eens gregoriaans en Schönberg of Michelangelo en Schiele naast elkaar plaatsen an aldus de verschillen en de gelijkenissen doorheen de geschiedenis ervaren.
Met als examen: herkennen van de daadwerkelijke kunstprodukten in plaats van memoriseren van theoretische teksten erover.
Het is een oude analogie: wat betekent een half gevuld glas voor u? Een half leeg glas of een half vol glas? In het eerste geval verwacht u eerder het volle en bent u teleurgesteld in het half lege, in het tweede geval verwacht u eerder het lege en bent u verwonderd over het halfvolle.
Vervang het half gevuld glas door de doorsnee mens en de menselijkheid.
Volgens A.Comte Sponville bestaat God niet omwille van de buitensporigheid van het kwaad, de middelmatigheid van de mens en ons sterk verlangen naar liefde als een illusie. Maar hij twijfelt niet aan de geest als de ontvankelijkheid voor het absolute. De geest die voortkomt uit de natuur; de natuur als het Al. Een aanhanger van het naturalisme, het materialisme en het immanentisme.
Wat erop neerkomt: enkel het geheel van wat bestaat, bestaat en bestaat noodzakelijkerwijze.
Een lucide atheïst ontsnapt niet aan de wanhoop. Maar waarom zouden we dat moeten elimineren? Alleen de wanhopige is gelukkig want hoop is de grootste marteling en wanhoop het grootste geluk (Samkhya Soetra). Immers, de wijze begeert slechts dat wat is en wat van hemzelf afhangt. (A. Comte Sponville, De geest van het atheïsme)
Het is niet waar dat niets waar is. Dat geen enkele kennis dé (absolute, eeuwige, oneindige) waarheid is, is volkomen duidelijk. Maar ze is slechts kennis door de hoeveelheid (betrekkelijke, approximatieve, historische) waarheid die erin besloten ligt en door de hoeveelheid waarheid die ze weerlegt. (A. Comte sponville, De geest van het atheïsme, p. 53).
Het is niet waar dat niets waar is. En zelfs dat niet.
Ik heb het al tot vervelens toe van mezelf (en waarschijnlijk ook van u) herhaald maar de wereld bestaat per definitie uit polen die tegengesteld zijn maar tegelijkertijd ook beide waar zijn. Zijn we lichaam of geest? Houden we van iemand of haten we die? Zijn we blij of droevig? Willen we leven of doodgaan? Soms lijkt het ene of het andere te overwegen maar in essentie dragen we altijd beide polen in ons en zijn ze tegelijk aanwezig.
geen vrede maar wind heeft haar mooier en witter gemaakt, haar stenen en haar kapitelen bewaard en daarop een afbeelding die ons ontroert, het is een verhaal dat wij kennen, een man met een hoorn en een vrouw met een hond of is het een hert, en daar, aan haar voeten licht schijnbaar afzijdig de slang van het aards paradijs
maar waar is het kind, werd het vergeten, verborgen, of werd het uitgewist door de tijd of is dit alles slechts achtergrond, een kader, een plek voor een wonder
ze is uit verlies en verleden gebouwd ze staat in het landschap naast oude reusachtige bomen, ze staat op haar plaats als een witregel in een gedicht: ze ligt, als een rustgevend wachten, Een kind dat moet komen
De zenmeester Hakuin woonde in een stad in Japan. Hij stond in aanzien en er kwamen veel mensen bij hem voor onderricht. Toen gebeurde het dat de jonge dochter van zijn buren zwanger werd. Haar boze ouders ondervroegen haar om de naam van de vader te weten te komen en ten slotte zei ze dat Hakuin de vader was. Woedend spoedden de ouders zich naar de zenmeester en vertelden hem met veel beschuldigingen dat hun dochter bekend had dat hij de vader was. Het enige wat hij zei was: Is dat zo?
Het nieuws over het schandaal verspreidde zich door de stad en de wijde omgeving. De meester was zijn reputatie kwijt. Niemand kwam hem nog opzoeken. Hij bleef onbewogen. Toen het kind geboren was, brachten de buren de baby naar Hakuin. U bent de vader, dus zorg maar voor hem. De zenmeester zorgde liefdevol voor het kind.
Een jaar later kreeg de moeder berouw en bekende dat de zoon van de slager de echte vader was. Zeer verschrikt gingen de ouders naar de zenmeester om hun excuses aan te bieden. Het spijt ons. Wij komen het kind halen. Onze dochter heeft bekend dat u niet de vader bent. "Is dat zo?", was alles wat hij zei toen hij hun het kind overhandigde.
