Hij dacht veel na. Hij heeft ervaren dat ik nog meer nadenk. Hij vroeg of ik dan ook zoveel nadenk over mezelf. Het antwoord was ja. Hij vroeg niet of ik daar dan ook veel wijzer van wordt. Het antwoord zou nee zijn.
Ik heb de test gedaan en mijn valkuil blijkt de veeleisendheid te zijn. Ten aanzien van anderen welswaar.... Nee, ik lijd niet aan verlatingsangst of aan afhanhelijkheid, kwetsbaarheid, isolement, minderwaardigheid of mislukking (welke valkuilen er voor een mens allemaal niet bestaan...) maar aan veeleisendheid. Het is te zeggen: ik aanvaard moeilijk realistische beperkingen van het leven en ik sta er altijd op onmiddellijk mijn zin te krijgen waarbij zelfdiscipline niet mijn sterkste kant is. Ik zou als kind tegelijk verwend en verwaarloosd zijn. Er werd niet verwacht dat ik mij aan dezelfde regels hield als andere kinderen. Als volwassene word ik nog steeds razend als ik niet krijg wat ik wil hebben. Helaas is dit helemaal waar.
Wat zijn dit toch heerlijke luie dagen. Niets om je druk over te maken, een beetje zonnen, buiten eten, een wandelingetje maken, wijn drinken, een boek lezen en een beetje keuvelen over de meerwaarde van een diploma. Zonder het laatste misschien minder van het eerste. Misschien.
Ik leef momenteel in het heden. Ik denk geenszins aan het verleden (want daar kan je niets meer aan veranderen) of aan de toekomst (want dat heb je niet in de hand) maar enkel aan vandaag. Een hedonist. Pluk de dag. In dit geval wat strijken.
Zeilen. Ik ben gisteren gaan zeilen. Prachtig weer, mooie boot, schitterend water, aangenaam gezelschap. Ik sta wel liever met mijn voeten op de grond. Een mens wordt toch altijd enigzins ziek van al te woelige wateren zonder vaste grond. Psychologisch bekeken.
Morgen ga ik naar een 'congres' in Nederland. U wilt de prijs ervan niet weten. Ik evenmin. Blijkbaar normaal voor een key-note-spreker (die uit Vlaanderen komt...) en een paar workshops. Hopelijk hebben ze iets meer dan karnemelk aan te bieden.
Ik 'ontsnap' graag. Soms aan het werk, soms aan mijn gezin. Ik wil dan weg en 'vrij' zijn. Gelukkig laat mij echtgenoot mij graag even in die illusie door zelf huismoeder te spelen terwijl ik buitenshuis de bloementjes buiten zet. Kleine bloementjes en ik ben ook snel terug.
"Je gedachten vormen je woorden, je woorden je daden, je daden je gewoonten, je gewoonten je karakter, je karakter je lot." Een citaat uit de film 'The Iron Lady' als uitleg waarom haar emoties niet belangrijk zijn.
Voetbal. Ik begrijp dat niet. Heb geen benul van de spelregels, snap niets van al het gepraat errond, ben verbaasd over de supporters, kijk verbijsterd naar de emoties. Ik benijd de mensen die ervan schijnen te genieten. Omwille van het genieten.
Sommige vinden romantiek in etentjes, rode rozen of een weekend uit maar zelf vind ik 'samen in de tuin werken' (hoe ruwer, hoe beter) ongelooflijk romantisch. Het op elkaar naadloos inspelen heeft iets van over-leven. Een combinatie van jagen en voedsel verzamelen. Iets primitiefs. Vandaar.
Geloven is een gevaarlijk werkwoord. Het is een voelen van iets dat waar is terwijl er niets is dat dat gevoel feitelijk bevestigd. Voelen aldusdanig dus ook.
Onrustig? Ongelukkig? Een beetje depri? Werk in de tuin!, Wied het onkruid! Ik heb geen groene vingers maar met je handen in de aarde wroeten, biedt altijd 'verlichting'.
Terug een kleuter (van iemand anders) in huis (voor over sleep-over): het is me nogal wat! Hoewel ik veel geduldiger ben dan vroeger, ze vragen zoveel energie. Hoe heb ik dat ooit jaren vol gehouden?
Ja, we hebben ons eens laten gaan! Apéritief, lekker eten, één dessert voor twee en goed gesprek. Ze had wel het lef een slaatje bij te vragen met een uiterst charmante glimlach.
Ik heb ooit gedacht dat ik alle tegenstellingen, onverenigbaarheden, contrasten in deze wereld zo begrijpen, dat ik dan een juiste rechtlijnige keuze zou kunnen maken. Ik dacht écht dat dat kon als ik maar lang genoeg alles zou overdenken. Het voordeel van ouder worden is dat je alle tegenstellingen, overenigbaarheden en contrasten kan zien en tevens inzien dat ze naast elkaar bestaat zonder dat je dat dwingend moet oplossen. Oplossingsgericht denken is geenszins meer noodzakelijk maar wel een amusante en zinvolle manier om de tijd door te brengen.
Ik ben een vrouw maar ik ben vandaag, volgens de mannen, tweemaal dicht in de buurt geweest van, zeer lichte weliswaar, seksuele intimidatie. Van mijn kant welteverstaan. Welwel, de omgekeerde wereld komt eraan en ik loop blijkbaar voorop.
Kleuren zijn in. Felle en dan ook nog eens gecombineerd. Hoeveel jaar is dat geleden? Hoeveel zomers heeft het wit, beige, zwart en vooral de soberheid de toon gevoerd? Nu het crisis is, wil de mode per se iets de regenboog en het frivole eer aan doen. Compensatie en vooral business.
Het is moederdag vandaag. Ik heb de point daarvan nooit begrepen. Wat heeft het voor zin om moeders voor één dag in de schijnwerpers te plaatsen? Er zit meer betekenis in het feit dat mijn echtgenoot elke dag de tafel afruimt en mijn kinderen soms iets zomaar doen dan dat ik deze ene dag bloemen krijg.
Onze driften. Ze bestaan. Sommige zetten ze om in ambitie, andere in verslavingen, soms in uitzonderlijke prestaties, soms in zelfdestructie. Ik durf mij niet uit te spreken of het ene beter is dan het andere. Waar immers zou ik dan komen te staan?
Er is een verhaal over een viooltje dat een roos wou zijn. Ze werd een roos. Helaas voor één dag omdat er een storm was die alle rozen met steel knakte behalve de viooltjes die laag bij de grond groeiden. Het viooltje (tijdelijk roos) stierf maar was blij voor één dag roos te zijn geweest.
"Eindelijk zwijg ik. Ik heb niets meer te zeggen. Gedaan met mijn ziel uit te kotsen. Het is tijd om mijn ziel te koesteren." Ik ben het daar helemaal mee eens.
Ze vond van zichzelf dat ze zou kunnen leiding geven, opvoeden, iets aanleren maar ze kon geen problemen oplossen, beslissen, adviseren. M.a.w. ze had vooral interesse in een prachtig resultaat maar niet in het moeilijke proces. Ik herken dat.
Een flink aantal jaar getrouwd zijn. Vroeger was dat een proficiat waard. Nu nog veel meer zou je denken. Ik heb de indruk dat het omgekeerde het geval is. De langgehuwden lijken vreemde eenden: men weet niet wat men daarvan moet denken. Blijvend gelukkig monogaam zijn, lijkt een sprookje. Men vermoedt een andere waarheid achter het sprookje. Nochtans is het zoals mijn grootmoeder zei: 'Les gens heureux n'ont pas d'histoire'.
Ik heb geen antwoord op de vraag waarom we leven. We leven nu. Ooit gaan we dood. Ons leven zelf is het antwoord op de vraag waarom. Daar is geen goed of fout antwoord op in biologische zin. In morele zin natuurlijk wel.
Familie, over generaties heen, is belangrijk. Niet omdat we ze allemaal leuk of tof vinden want dat is niet maar omdat we onvermijdelijk verbonden zijn. Hetzij door de bloedlijn, hetzij door huwelijken of samenwonenden. Relaties van naasten horen ook tot mijn familiekring. Je wil dat het ze goed gaat. Nieuwe partners, kinderen van die nieuwe partners, tweede huwelijken, stiefkinderen, broers, zussen en ouders van aangetrouwde familie van neven: ze zijn allemaal welkom. We zijn allemaal ergens verbonden.
'Kinderen zijn de hoop voor de toekomst'. Ik heb dat vroeger altijd wat zeemzoeterig gevonden. Uiteindelijk doorlopen ze eenzelfde parcours en wordt de wereld er in zijn geheel niet beter van. Maar heden bekijk ik de uitspraak milder. Omdat ik het minder universeel bekijk dan wel particulier. Elk kind draagt zijn geschiedenis mee maar heeft wel de kans om daar zijn weg mee te gaan. Je weet niet wat er van zal worden: ten goede of ten slechte. Beide kunnen maar we hopen op het goede. Zo ook op universeel vlak.
Vandaag gehoord of gelezen (ik weet het niet meer): "Bedenk dat wat je vandaag verdriet bezorgt, je ooit veel vreugde heeft geschonken." Theoretisch klopt dat: je kan geen verdriet hebben om iets dat je onverschillig laat of nog: je kan alleen maar missen wat je ooit dierbaar is geweest. Maar leg dat maar eens uit aan diegene van wie het verdriet veel duurzamer en concreter is dan het tijdelijke en ijle dierbare.
Nee, ik heb geen lange verhalen, geen pittige details, geen uitgesponnen gedachten mee te delen. Het gaat mij om flarden, om hersenspinsels, om zinnen die meer open laten dan wat ze lijken te zeggen. Het gaat niet om wat ik wél zeg, het gaat om wat ik niét zeg. Ik zeg veel niét.
Volgens D. Bonhoeffer blijven mensen na een overlijden met elkaar verbonden door de leegte. Soms is de leegte ook de verbintenis tussen mensen die niet overleden zijn maar gewoon in nabijheid zijn weggevallen.
Ze waren er bijna allemaal: mijn oude klasgenoten. Geen haar veranderd. De ene nog steeds met humor, de ander nog steeds stil. Allemaal al een half leven achter de rug waarvan het wel en wee ook aan onszelf kunnen aflezen. Sommigen hebben heeft mij opnieuw laten schaterlachen. Dat is al heel wat.
Ik heb geen specifieke interesses meer. Niet meer. Misschien moet ik maar eens als hobby iets beginnen te 'verzamelen'. Iets waarvan ik nooit heb gedacht dat ik dat zou doen wegens te saai en te opzichzelf. Champagnedopsels bijvoorbeeld. Ik zou daarmee trouwens helemaal 'in' zijn. En bovendien helemaal mezelf: saai en op mezelf.
