Voetbal. Ik begrijp dat niet. Heb geen benul van de spelregels, snap niets van al het gepraat errond, ben verbaasd over de supporters, kijk verbijsterd naar de emoties. Ik benijd de mensen die ervan schijnen te genieten. Omwille van het genieten.
Sommige vinden romantiek in etentjes, rode rozen of een weekend uit maar zelf vind ik 'samen in de tuin werken' (hoe ruwer, hoe beter) ongelooflijk romantisch. Het op elkaar naadloos inspelen heeft iets van over-leven. Een combinatie van jagen en voedsel verzamelen. Iets primitiefs. Vandaar.
Geloven is een gevaarlijk werkwoord. Het is een voelen van iets dat waar is terwijl er niets is dat dat gevoel feitelijk bevestigd. Voelen aldusdanig dus ook.
Onrustig? Ongelukkig? Een beetje depri? Werk in de tuin!, Wied het onkruid! Ik heb geen groene vingers maar met je handen in de aarde wroeten, biedt altijd 'verlichting'.
Terug een kleuter (van iemand anders) in huis (voor over sleep-over): het is me nogal wat! Hoewel ik veel geduldiger ben dan vroeger, ze vragen zoveel energie. Hoe heb ik dat ooit jaren vol gehouden?
Ja, we hebben ons eens laten gaan! Apéritief, lekker eten, één dessert voor twee en goed gesprek. Ze had wel het lef een slaatje bij te vragen met een uiterst charmante glimlach.
Ik heb ooit gedacht dat ik alle tegenstellingen, onverenigbaarheden, contrasten in deze wereld zo begrijpen, dat ik dan een juiste rechtlijnige keuze zou kunnen maken. Ik dacht écht dat dat kon als ik maar lang genoeg alles zou overdenken. Het voordeel van ouder worden is dat je alle tegenstellingen, overenigbaarheden en contrasten kan zien en tevens inzien dat ze naast elkaar bestaat zonder dat je dat dwingend moet oplossen. Oplossingsgericht denken is geenszins meer noodzakelijk maar wel een amusante en zinvolle manier om de tijd door te brengen.
Ik ben een vrouw maar ik ben vandaag, volgens de mannen, tweemaal dicht in de buurt geweest van, zeer lichte weliswaar, seksuele intimidatie. Van mijn kant welteverstaan. Welwel, de omgekeerde wereld komt eraan en ik loop blijkbaar voorop.
Kleuren zijn in. Felle en dan ook nog eens gecombineerd. Hoeveel jaar is dat geleden? Hoeveel zomers heeft het wit, beige, zwart en vooral de soberheid de toon gevoerd? Nu het crisis is, wil de mode per se iets de regenboog en het frivole eer aan doen. Compensatie en vooral business.
Het is moederdag vandaag. Ik heb de point daarvan nooit begrepen. Wat heeft het voor zin om moeders voor één dag in de schijnwerpers te plaatsen? Er zit meer betekenis in het feit dat mijn echtgenoot elke dag de tafel afruimt en mijn kinderen soms iets zomaar doen dan dat ik deze ene dag bloemen krijg.
Onze driften. Ze bestaan. Sommige zetten ze om in ambitie, andere in verslavingen, soms in uitzonderlijke prestaties, soms in zelfdestructie. Ik durf mij niet uit te spreken of het ene beter is dan het andere. Waar immers zou ik dan komen te staan?
Er is een verhaal over een viooltje dat een roos wou zijn. Ze werd een roos. Helaas voor één dag omdat er een storm was die alle rozen met steel knakte behalve de viooltjes die laag bij de grond groeiden. Het viooltje (tijdelijk roos) stierf maar was blij voor één dag roos te zijn geweest.
"Eindelijk zwijg ik. Ik heb niets meer te zeggen. Gedaan met mijn ziel uit te kotsen. Het is tijd om mijn ziel te koesteren." Ik ben het daar helemaal mee eens.
Ze vond van zichzelf dat ze zou kunnen leiding geven, opvoeden, iets aanleren maar ze kon geen problemen oplossen, beslissen, adviseren. M.a.w. ze had vooral interesse in een prachtig resultaat maar niet in het moeilijke proces. Ik herken dat.
Een flink aantal jaar getrouwd zijn. Vroeger was dat een proficiat waard. Nu nog veel meer zou je denken. Ik heb de indruk dat het omgekeerde het geval is. De langgehuwden lijken vreemde eenden: men weet niet wat men daarvan moet denken. Blijvend gelukkig monogaam zijn, lijkt een sprookje. Men vermoedt een andere waarheid achter het sprookje. Nochtans is het zoals mijn grootmoeder zei: 'Les gens heureux n'ont pas d'histoire'.
